Sulaiman Shirzai

د جمهوريت په سقوط هوښیار نه شوي. ښوونځي یې در وتړل، هوښیار نه شوي. اراده او اختیار یې درنه واخېست، هوښیار نه شوي. تور پنجاب یې درباندي واکمن کړ، هوښیار نه شوي. افغانستان یې غریب، فقیر او له نړۍ منزوي کړ، هوښیار نه شوي. له ټولو بشري حقوقو یې محروم کړي، په ملی هویت، ملی مشاهیرو او تاریخي حیثیت یې ملنډې درووهلي، هوښیار نه شوي. په افغان پتمنو تعلیم یافته نجونو یې د فحشا تور ولګوو، هوښیار نه شوي. شل کاله یې د خرمرګو په بریدونو کې په انتحار او انفجار والوځولې، هوښیار نه شوي. هیواد یې بې ملی اردو، بې اساسي قانون، بې ملی سروده او بې تعلیمه کړ، هوښیار نه شوي. ملی شخصیتونه یې در ووژل، غږ یې په ستونې کې در وچ کړ، هوښیار نه شوي. د غازي امان الله خان او ملی شخصیتونو د مجسمو او انځورونو مخونه یې در تور کړل، هوښیار نه شوي….

نور څه درپکې پاتې دي!؟؟

انا لله و انا الیه راجعون
‏
د لوى افغانستان شهيد

ستا شهادت د انقلاب پیل دي.

په ننګ مړه خو څه مړه نه دي💔

یوه خبره ډیره واضیح ده، د ګران ګیله من قضې ته قومي رنګ ورکول سوچ جهالت دي. دا د پنجابې ریاست چلونه دي چې اوس پری اکثره افغانان پوه شوي.

لالیه څه شوي غږ راوکړه!
د دنیاګۍ خلک دې مړ حسابوینه💔😢

دوست‌داشتنی، وطنی و عشقی 🇦🇫❤️

مگر ممکن است این روز تاریخی را بدون یک لبخند “کته سوته” جشن گرفت؟ مگر منصفانه است هنوز هم این تیم وطنی را دوست نداشت؟

ما برای نخستین بار به نیمه نهایی جام جهانی کریکت با افتخار و اقتدار راه یافتیم. این مسیر، ساده و آسان به‌ دست نیامده، و چنین پیروزی‌ها حرف ساده هم نیست. ستاره های ملی ما با عشق و جنون وطنی به این جایگاه رسیدند. این روز تاریخی را با چک‌چک‌ها و قرصک‌ها و اتڼونه باید جشن گرفت‌‌.

اگر دومین ورزش پربیننده - پس از فوتبال - با دونیم میلیارد هواخواه در سراسر جهان را هنوز هم با لحن اهانت آمیزی "توپ دنده" بنامیم، و این تیم محبوب ملیون‌ها انسان را منصوب به حاکمان و یک قشر خاص بدانیم، پس بدان که یک چراغ کلاااااااان کار داریم اندیوال! تاریک‌اندیشان بیشتر از هر گروهی دیگر با این تیم مشکل دارند و سخت تلاش می‌ورزند به همه طوری جلوه دهند که گویا این تیم تنها از آن‌هاست. این تیم وطنی و عشقی در کنار ورزشکاران قهرمان دیگر ما، پرچم‌دار عزت و شرافت یک ملت فراموش شده است.

بیا وطندار! بیا جان بیادر! بیا تا امروز را فقط محبت، عشق و مهربانی نثار قهرمانان کنیم. افغانستان را تنها با تار محبت و عشق و مهربانی از این تنگنا و از این بُن بَست می‌توان بیرون کشید.

راه دیگری نمانده!
بابه عشقی