غزل تږی

(لکه بارآن)

يـــــوازي ٶم يــادونـــه دي راتــلل لکــه بارآن
پـه مـا بـــه داسي ورو ورو وريدل لکـه بارآن

د غــره لمــن کي څــه لکــه د پـــاڼـي رپيدلي
بڼــو څخـــه دي اوښـکي څڅيـدل لکــه بارآن

(قــربـان)وه(ليـونيـه)دغه دوه لفـظه قسم ده
پــه مــا داســي خـواږه بــه لګيدل لکــه بارآن

ګيله بـه دي پـه شونډو بــاندي وزبيښله وخي
په ځمکــه دي مــات زړونه رسـمول لکـه بارآن

سلګيـو ٶ اخيســـتى داسـي مات مات غږيدلو
د ســـترګو لـــه کونـجو مـي ورکـتل لکه بارآن

طالب عزيره هسي مي يو خيال ذهن ته راغۍ
چيټــــي راڅخه جـوړ شــولـو غـزل لکه باران

غزل: خپلواکي غيور د غرونو ځوانان غواړي

انقلاب د سوال زارو خبرې نه دي
جنګ يې حل دی د جرګو خبرې نه دي

جهادونه د زمریانو زلمو کار دي
ګرانه دا د جينکو خبرې نه دي

خپلواکي غيور د غرونو ځوانان غواړي
دا د ښار خېرات خوارو خبرې نه دي

دا فحاش بدرنګ غلام غلام خويونه
د اصيلو پښتانو خبرې نه دي

مست احساس پاکه جذبه ورته پکار ده
شهادت د ارادو خبرې نه دي

ليونی طالب مفتون به دار ته خاندي
دا د نورو ليونو خبرې نه دي

#تراب

نه دې ګزمه کړې دشپې, نه دې چاپه ليدلې
نه دې دخپل چينار زلمي ورور جينازه ليدلی

نه دې داشل کاله پوچک په جيب کې وګرزوه
نه دې شل ډزی چېرته خوب کې نه پيکه ليدلې

نه دې په کورکې دتنکي مجاهد کونډه شته ده
نه دې انګړ کې په مرمو سورۍ سينه ليدلې

نه دې دځوانو سوو غوښو بوي ترپزې راغی
نه دې الوتې په بم خپله دروازه ليدلې

ته نو په دې غوښو ګټلي نظام څه دردېږې
نه دې توده دانقلاب. نه دې سړه ليدلې

نه دې په دې سپېڅلي صف کې پانګه ولګېده
نه دې طالب سوې ډوډۍ اونه حجره ليدلې

تا هم ترابه!!! کومه نره توره نده کړي
نه دې ټوپک چاپه اوږه نه دې چانټه ليدلې

(غزل )
خوشحال واړه ځوانان به وې مزي به وې
فتح په افغان به وې مـــــــــزي به وې

خلاس به شې له تورو تورتمــــــونو نه
مات هر یو زندان به وې مــــزي به وې

ارک باندې به سپین بیراغ رپانــــده وې
واکمن پري طالب جان به وې مزي به وې

هر غدار به دار باندې را ځـــــوړند وې
حکم په قـــرآن به وې مـــــزي به وې

نور به له خپل خدای همت څه غـواړي؟
پوره هر به ارمان به وې مـــزي به وې
۱۳ ۹۷ /۵/۷

1
حسان ضعیف
آه غازي صلاح الدينه چې پر تا به څه تېريږي
امت ټول په خوب وېده دي پر اقصیٰ لمبې بليږي
د یهودو بادشاهي ده فلسطین زره زره سو
سترګي پورته کړه جنابه ضرورت دي محسوسيږي
د نن عصر حاکمان یې ږغ نه اوري با کاڼه دي
یا ړانده یا غلامان دي چې هيڅ نه ورته ښکاریږي
ایوبي صلاح الدینه عمر تللي له دنیا دي
د کفري یرغل لاسونه مو کورو ته رارسيږي
دبدبه دي را ژوندی کړه بیا د فتحو څادر خپور کړي
فساد اوج ته رسېدلي دي قرآن ته تطبیق کیږي
ای مرحوم صلاح الدینه مدینه ده په خطر کي
پرې لاسپوڅي حاکمان دي چې په هیڅ لا نه خبريږي
یو ملنګ توره په لاس کي پورته سوي دی افسوس خو
له کفارو څخه مخکي مسلمان ورته دريږي
نن د واه معتصما چيغي د هري خور پر خوله دي
خو د مال او قدرت تږو غوږ ته کله وررسيږي
محمد ابن قاسم دي که طارق که غزنوي دي
سوي چيغي مو نه اوري یو لا نه راپورته کیږي
دوو جملو امت تبا کړ چې “اسلام د امن دين دي”
بل “پرده د مخو نه ده بس په زړه کي دي جوړیږي”
مسلمان دومره ذلیل شو چې د ځان اختیار یې نسته
یو د بل د وینو تږي ورور د ورور په لاس قتلیږي
نړي ټوله په یوه خوله ده مسلمان ته یوه سوې
په هرځای کي مسلمان په دهشتګر سره یاديږي
سرې لمبې دي سور انګار دی ړنګ د هر مسجد منار دي
مدرسه شهيده سوې پر قرآن لمبې بلیږي
چې اختر راسي بیا درومي داسي غلي غلي تېر سي
د حسان ضعيف په کلي کي بس ویني دی بهیږي

غزل
ته یې وګوره چې راشي
دومره ندی قد کې دنګ
داسې چا یې زړګی وړی
نه ښایسته دی نه بدرنګ
خدا د چا سترګو وهلی
چې په دې تهمت دی رنګ
راشه څنګ کې یې دمه شه
نه یې خوب شته نه پالنګ
لکه شمع داسې سوزي
په دې اور کې نه دی تنګ
پخپل عشق کې زورېدلی
هو بهو لکه پتنګ
رائد داسې رنځ اخیستی
نه به روغ شي او نه ړنګ

غزل
مـاپـسـې که ویرکوي نو نه دې کړي
هسې که شـوګیرکوي نو نه دې کړي

یوه ته کلکه غاړه بل ته لاس ورکړي
ښـکلـي دا تـوپـیرکوي نو نه دې کړي

بــې لـــه مــحــبـتــه کــه دچــم مــلا
مـاتـه کـه تـقـریـرکوي نو نه دې کړي

هـیـڅ یـې زمـاحُسـن ته ورپام نه دی
ذِکــر دکـــشـمــیـرکوي نو نه دې کړي

ښـه بـه شـي زمـاخـوږمـن زماغېږکې
دم کــه ورتــه پیـرکوي نو نه دې کړي

ته راشه حقیقت نه ځان خبرکړه
چې ګورې مجرد ښځه یې نه وي


غزل؛ پیر محمد کاروان
په ژوند کې مستانه غوندې یو کار کول پکار دي
مېئن شه په یوه ښکلي د ګل وار کول پکار دي
لذت د شهادت د آزادۍ له موسکا واخله
یوه شېبه دیدن په سر د دار کول پکار دي
چې لمر وي حق حیران د یتیمانو تبسم ته
د داسې سباوون خو انتظار کول پکار وي
وختونه خوبولي، داغ د مینې یې تازه کړه
بلاله اذانونه د سهار کول پکار دي
د تور کفر قاتلې دي ستا تورې تورې سترګې
ایمان به ورته وایمه اقرار کول پکار دي
کاروانه چې له چیغو دې شپه رېږدي لکه پاڼه
دا ستا لېونۍ مینې ته ازار کول پکار دي

صلی الله علیه وسلم

کاروان صاحب تازه غزل

غشي دې مه شغوه غشي دې په غره لګېږي
په غشي غشي د نغمو واله مارغه لګېږي

درته په وچو شونډو موسکه په دې راز پوهېږې؟
موسکا موسکا غواړي او تندې ته اوبه لګېږي

سپینې اوبه پر تورو خاورو را روانې ساته
موسم راځي چې به ګلونه په کې سره لګېږي

د ذوق پر للمه که باران د مینې و ورېده
یو څو غزلې مې کرلې ګوندې ولګېږي

زما شړۍ ځیږه ځیږه ته له ورېښمو پسته
نازکې ژمی را روان دی او ساړه لګېږي

دا زړونه زړونه په ترخو خبرو مه ماتوه
د ماشومانو خو بس ګوړه او خواږه لګېږي

کاروان د زړه خبرې کاندي بس نو زړه دې آشنا
چې ستا په زړه به ولګېږي که به نه لګېږي

۲ اسد ۱۳۹۹ هجري شمسي، خوست توره وړۍ

شفاعت ريحان

په دعا او پر لمانځۀ به دريادېږم
زۀ به نۀ يم، مګر زۀ به دريادېږم

چې د چا ګوتمۍ، تسبې او څادر وينې
په ليدو د هر يوه به دريادېږم

لمر لوېده به مې په هيله د راتلو يې
او سهار په لمر خاتۀ به دريادېږم

زۀ په دومره اسانۍ د هيري نۀ يم
ويښه څۀ کوې، ويدۀ به دريادېږم

مړه! څو کاله مو ګډ ژوندون تېر کړی
دا دي نۀ منم، چې نۀ به دريادېږم

اوښکي، اوښکي به دي سترګي راپسې سي
په سلګو به سې، له زړۀ به دريادېږم

تۀ چې ښۀ کوښښ کوې، ما هېروې نو
په زړۀ درد به وړې او ښۀ به دريادېږم

شفاعت به په قرآن کي درته راسي
په لوستو د دې نامۀ به دريادېږم

شفاعت ريحان

شفاعت ريحان

چې ياد دې نۀ وم، بيا دي اندېښنې ولې کولې؟
دا غلي دي په سترګو کې ګيلې ولې کولې؟

که زور يې طالبي څڼو کې نۀ و کاکازويه!
ټلوالي د ناټو ورته جرګې ولې کولې؟

نو دوی چې هر يو خپل په فکر سپيني فرښتې وې
نو خدای پر ځمکه والو زلزلې ولې کولې؟

چې داسې دي په مفته دا نظام وی د منلو
صاحبه! نو موږ شل کاله جګړې ولې کولې؟

کورښادې! چې د بيا راتللو نيت دي زړۀ کې نۀ و
قربان نو پ درواغو دي وعدې ولې کولې؟

چې ماسره يې هيڅ د ميني تار تړلی نۀ و
په ما يې نو دا دوه سوه کيسې ولې کولې؟

که زړۀ يې ستا د پير حُسن موريد نۀ وای لاليه!
دا ښکلي شفاعت به شبګيرې ولې کولې؟

مفتون صاحب نوی غزل

کامل انسان یم د انسان له شوره خوند اخلمه
میین شاعر یم د جانان له شوره خوند اخلمه

یو د نجات زېری دی بل د شیطانانو ذلت
د رب اعلان دی د اذان له شوره خوند اخلمه

عشق په دومره عجیبه نزاکتونو پوه کړم
د دار په سر هم د ارمان له شوره خوند اخلمه

غر دی، سنګر دی، نازولی تفکر دی زه یم
کراره شپه ده د باران له شوره خوند اخلمه

ترې نه راځي د آزادۍ د جرس خوږ ترنم
د سپین بیرغ د سپین کاروان له شوره خوند اخلمه

دومره د ویښ احساس، ژوندي ضمیر خاوند یمه چې
په خاموشۍ کې د جهان له شوره خوند اخلمه

اوس راته مرګ د ابدي ژوند پيلامه ښکاریږي
شکر دی دومره د ایمان له شوره خوند اخلمه

د تکبیر غږ دی او کافر وهي مرګونې سلګۍ
د جهادي افغانستان له شوره خوند اخلمه

مفتون د زړه په کور کې ساتم ستا نیازبین غمونه
زما خوښیږي ماشومان له شوره خوند اخلمه

که پــه چیغو آزادي لاس تــه را تللی
شغالیان بــه اوس پــاتح د دې دنیا وه
ش: همت افغان

مل غني خېل

د جنګ تورې بلا څخه نجات غواړي هيواد مو
د سولې د چینې اب حیات غواړي هیواد مو

زقوم یې د بچيو د مرګ څښلي دي څو کاله
څو سر پر سر جامونه اوس د شات غواړي هیواد مو

د وینې تویولو کې مو حق ورته اداء کړ
اوس وار دی له خولو نه مو زکات غواړي هیواد مو

واده دی د لیلی د ازادۍ اتڼ تیار دی
پر ملا څڼیور ژڼي مات، را مات غواړي هیواد مو

چې بیا چیرته ترې امن څوک ترور نکړي نو ځکه
جونګړه د ظالم رقیب میرات غواړي هیواد مو

د تیر وخت د ناخوالو جبیره مل غني خیله
خلوص نیت او د مینې احساسات غواړي هیواد مو

د مور دعا ځان سره اخله چې له کوره وځي
مرګي ته ډیرې بهانې دي په دې ښار کې

لا مې د یوې ورځې کیسې پلار جان ته کړې نه دي
اوربند د اوږد شي مــا کلونــــه انتظار کړی دي
همت افغان

که مو یو خالد په دار کړي کم به نشو
دلتـه هر اسلامې ځوان خـالد خـالد دی
همت افغان

هر یو ساعت یې له کلونو نه بهتر ده
څه ارامې د اوربند خوږې شېبې دي
شاعر: همت افغان

غزل
داسې مې ستا کــاتۀ له زورۀ باسي
لکه ماشـوم چې مور له کورۀ بـاسي

تـه چې را وګــورې زه داسې شـــمه
لکه انــګار چې څوک له اورۀ بـاسي

ســتا جدایي یواځې زور نــه لري؛
ټوله مستي مې هم له شـورۀ باسي

څه په ښــکلا یـم بې دلـیله مـئـین
څه مې زخمونه له ټــــکورۀ بـاسي

راځي او ځي خو یو ســلام نه کوي
رائد به څه وخت له پــیغورۀ باسي

کوم بیت که د زړونو سردار په باره کې درته یاد وي کمینټ یې کړئ
درود په ستر لاررښود

زړه د الله ج په ذکر روښانه کیږي.

قران کریم هغه ملګری دی چې په قبر، محشر کې به دې دفاع کوي تر څو چې جنت ته دې داخل کړي.
هر سورت د که یاد وي دا اوس یې یو ځل یې ووایه!

تراب صاحب نوی غزل

نوی غزل

پيرمحمد کاروان

تر اوښکو اوچت مه ګڼه مرجان او مرغلرې
په یوه تله تَلې څله جانان او مرغلرې

فطرت ورکړې برَخه ده نازکه ده که کلکه
په خپلو کې شي وران ولې باران او مرغلرې

د دوو لاسونو سیوری ور روان دی که یې وینې
پوره به یې د غاړې شي ارمان او مرغلرې

د امن په موسکا یې که شي اوښکې ځلبلاندې
جوړه به سره ښه ښکاري افغان او مرغلرې

دا ستوري د ماښام دې ربه چېرې هم تت نه شي
ودان دې وي ودان دې وي آسمان او مرغلرې

دا مراندې مراندې زړونه دې له ژونده مالامال وي
امېل دې وي امېل دې وي یاران او مرغلرې

د دښتې سره غاټول به یې څپې سمندري شي
بیا لرې سره مه بوله کاروان او مرغلرې

۲۸ سرطان ۱۳۹۹ هجري شمسي، خوست توره

زړه ته سکون په دې نامه حاصل شي
له دې نامه نه مې خپل زړه قربان شه

درود په محبوب پیغمبرحضرت محمد صلی الله علیه وسلم

نن مې له فیسبوکه زړه مات شوی دی
نن پکې تصویر دې داسې خره وینم
شاعر: همت افغان
مار شال

غــــزل

درواخلئ درســـــــــره دې وي ګلونو یو انځور
دســـــــــــتړي ژوند د ډیرو ارمانونو یو انځور

له ورایه به ښـــــکاریږي په پښتو به وي لیکلی
لوســـــــــتونکو د حالاتو او دردونو یو انځور

کتاب کتاب خـــــــبرې به پخې پکې پرتې وي
غــــږیږي به په حال او په وختونو یو انځور

ممکِن چې ډیر سبق ځنې حاصل کړئ په اسانه
ومخې ته مو ږدمه، د درســـــــــونو یو انځورنه

ژباړلی او ر یښتونی يې پریږدم درته وګـــــړو
دټولــې زندګــــــــــــۍ د داستانونو یو انځور

لګیا یم پنځومه په واړه غــــــوندې غـــــزل کې
داود هـــــمت” د زړونــو د رازونــو یو انځـــور”

نان خدرخېل

د جنګ له سرۀ دوزخ سره اوربند دی، سوله ژوند دی
بس خوب د معشوقې په سپین مړوند دی، سوله ژوند دی

چې ورور له وروره ځار وي، یار له یاره سره ګرځي
همدغه نېکمرغي ده، همدا ژوند دی، سوله ژوند دی

د امن فرښتې دې چې وېښتو کې وهي ګوتې
جانانه په همدې شېبو کې خوند دی، سوله ژوند دی

شملې مو کړلې پورته له سیالانو سپینې سولې
او توغ د افغاني غرور بلند دی، سوله ژوند دی

بیرغ د آزادۍ د لوړ پامیر پر سر رپېږي
حُریت مو نړیوالو ته څرګند دی، سوله ژوند دی

میونده له څپو سره یې ستا ټپې دي ګډې
راغلی په مستۍ یاغي هلمند دی، سوله ژوند دی

خوشاله دی چې ټولو قربانیو یې رنګ راووړ
تۀ وګوره ولس مو څومره برند دی، سوله ژوند دی

یو غږ دی “خدرخېله” له نیمروزه تر واخانه
جنګ بس دی سوله ژوند دی، سوله ژوند دی، سوله ژوند دی

حماد ماليار

زه به په منځ ټوټه، ټوټه شمه او نيم به شمه
هر يو ارمان مې راته مه وژنه! يتيم به شمه

يو نابلده مسافر د نوي يار په څنګ کې
د اميدو کېږدۍ به ووهم ، مقيم به شمه

ته مې په غير قانوني شکل په خپل زړۀ وکره
زه به دې ټول نشه نشه کړمه اپيم به شمه

په خپل ديدن که دې رانېغ لکه الف نه کړمه
لکه هلال په ملا مات شوى ، لکه جيم به شمه

که ستا غيبت وو نو دفاع به دې ضرور کومه
که ستا ستاينه وه نو قاف او لام او ميم به شمه

تل به ګلشنه! په تا توره شپه غالبه نه وي
يو ځل به مړاوې غوټۍ ګل کړمه نسيم به شمه

رقيبه! دا ګمان په ټول عمر هم ونه کړې چې
درته به پورته کړمه لاس، درته تسليم به شمه

حماد مالياره! چې مرحوم يم د رحمان بنده يم
که له شيطان سره ملګرى شوم رجيم به شمه

Marher