Reza Parsa

در گفت‌وگو با کاظم حمیدی رسا؛
ادبیات #کودک و نوجوان در جغرافیای کنونی- که ما در آن زندگی می‌کنیم از اول هم روزگار خوبی نداشت و اکنون دچار فروپاشی کامل شده، فروپاشی ادبیات کودک به معنای فروپاشی چندین نسل است. نسلی که امروز و فردایش به قمار باخته شده و سرنوشت شان نامشخص است.
با فروپاشی کامل ادبیات کودک، فروپاشی تدریجی روحی و روانی کودکان شروع شده و بار روانی محرومیت از آموزش، سایه‌ی سنگین #فقر و #خشونت بر دوش کودکان ( به‌ویژه دختران) سنگینی می‌کند.
Kazim Hamidi 👇

برای رهایی از سنت‌های دست‌ و پاگیر قبیله و توهم افتخارات، باید نگاه علمی به رخ‌دادهای تاریخی داشت!   ادبیات در افغانستان به ویژه ادبیات کودک و نوجوانان، مانند بسیاری از ژانرهای هنری – ادبی دیگر در این کشور تحت تاثیر فراز و نشیب روی‌دادهای تاریخی و حتا فرهنگی بوده ...

یکی از اهداف طالبان از حمایت شبکه #یوتیوب، #سانسور واقعیات و تحریف اذهان عمومی از طریق انتشار ویدیو و محتوای دروغین و ساخته‌گی است. این گروه بارها اقدام به پخش ویدیوهای غیرواقعی از زندگی مردم در #افغانستان کرده است. در هیچ کدام از محتوا و ویدیوهای که در حاکمیت طالبان نشر می‌شود، آثاری از #آپارتاید جنستی، سرکوب زنان، محرومیت آموزش و پرورش دختران، زندانی، شکنجه، قتل، غضب، فقر، بی‏کاری و مشکلات زند‌گی نمایان نیست و کسی از زندگی و رفتار طالبان گله ندارد. 👇

یوتیبران در خدمت طالبان - محمد رضا پارسا   محمد رضا پارسا پیدایش فن‌آوری‌ و رشد روزافزون شبکه‌های اجتماعی، نوع تازه‌ای از روابط بین فردی را در جوامع انسانی به وجود آورد که بر پایه مشارکت‌ همه‌گانی بنا شد...

آنچه سرگیجه‌آور بود، فقط حجم و سرعت این رخداد نبود. بل این حقیقت را هم پی بردیم که ریسمان تحولات در دست دیگران بود و ما کوچکترین نقشی در تعیین سرنوشت و تکلیف خویش نداشتیم. سرانجام غرب با همان گروه افراطی که بهانه ورودش به #افغانستان شده بود پیمان تسلیمی بست و بازیگران داخلی زمان این فروپاشی را سرعت بخشیدند و روی پیکرهای بیروح #سربازان و قربانیان #آزادی پا گذاشته و همه دست‌آوردها را به باد هوا دادند.👇

ما آواره شدیم / محمد رضا پارسا محمد رضا پارسا آواره شدیم صبح ۱۵ آگیست۲۰۲۱ به دفتر کارم می‌رفتم، حال وهوای کابل نگران کننده بود. چشم‌ام به پرچم‌های پاره‌پاره‌ای خیابان دارالامان که برای جشن است....

بخش دوم گفت‌گوی من با زهرا موسوی، #روزنامه‌نگار، نویسنده و کنش‌گر حوزه‌ای مطالعات #زنان‌. زهرا #موسوی سال‌هاست که برای مطالعات و حقوق انسانی زنان آگاهانه مبارزه می‌کند.

در افغانستان نیازمند بازخوانی و بازشناسی تمام نیروهای تاریخی، سیاسی و استعماری بومی و بیرونی در تعمیم و تقویت نابرابری اجتماعی و ذیل ‍آن تبعیض جنسیتی هستیم. ما نیازمند تولید دانش و تحلیل‌های جامعه‌شناسانه و جامع‌تری هستیم- که بتواند تفاوت‌ها در کمیت و کیفیت تجربه‌ی زیسته‌ی افراد از سرکوب و ستم‌ جنسیتی، تباری و جغرافیایی -در نسبت‌شان با تحلیل طبقاتی را توضیح دهد. از این‌منظر، به‌باور من تفاوت چندانی میان نیروهای درون و بیرون افغانستان نیست. گواه این مدعا نیز تحلیل مطالباتی چون حق آموزش و اشتغال ذیل شعارهایی چون «مشارکت سیاسی زنان» یا اعتراضاتی با شعار «لطفا ما را فراموش نکنید» و نمونه‌هایی از این دست است. طرح این گزاره‌ها و مطالبه‌ها در بیرون از افغانستان عملا به تثبیت و بازتولید کلیشه‌ی زن شرقی «قربانی» و خاورمیانه‌ای دامن می‌زند و در درون نیز پروپاگندای طالبان و نیروهای ارتجاعی را درباره‌ی وابستگی و غیربومی بودن جریان‌های اعتراضی تقویت می‌کند. به باور من آگاهی درباره‌ی مبارزه‌ی مدنی و سیاسی بیش‌تر از اراده و اقدام اهمیت دارد. در حال حاضر بخش عمده‌ای از نیروهای اجتماعی فعال از آدرس زنان افغانستان در درون و بیرون مصداق‌های سیاست استعمار را ذیل نظامی‌گری و سرمایه‌داری و با شعار نجات زنان افغانستان از چنگال آپارتاید جنسی تشخیص نمی‌دهند، درحالی‌که همین شعار بیست و اندی سال قبل زمینه‌ی تجاوز نظامی و سیاسی به افغانستان را از سوی ایالات متحد و متحدان نظامی‌اش میسر کرد. ادامه‌ی این سیاست است که طالبان را واقعیت افغانستان می‌خواند و زن غیراروپایی و غیرسفید را به‌طور کل و زن افغانستان را به‌طور خاص موجودی منفعل، قربانی و فاقد ظرفیت و عاملیت معرفی می‌کند.

با تمام این اوصاف راه نجاتی اگر باشد، که هست، به دست خود زنان و هم‌باوران آنان برای تحقق برابری میسر است. «حاشیه» می‌تواند مکان مقاومت هم باشد.
👇

https://noonweekly.com/%d8%a7%d8%b2-%d9%85%d9%84%d8%a7-%d8%b9%d8%a8%d8%af%d8%a7%d9%84%d9%84%d9%87-%d8%af%d8%b1-%d8%b2%d9%85%d8%a7%d9%86-%d8%b4%d8%a7%d9%87-%d8%a7%d9%85%d8%a7%d9%86%d8%a7%d9%84%d9%84%d9%87-%d8%aa-2/

زهرا موسوی: وقتی وجود زن با گناه، اغوا و فساد هم‌پوشان می‌شود، مسلماً انسان‌زدایی و ایجاد هراس اخلاقی برای اعمال محدودیت و استثمار در حوزه‌ی خصوصی از زنان امکان‌پذیرتر است. بنابراین، منابع آگاهی مسلط دوگانه‌ی گم‌راه‌کننده‌ی زن خوب/بد و زن اهل/نااهل را بازتولید می‌کند تا نظم موجود را حفظ و ابقا بخشد. این مسئله خاصه وضعیت افغانستان نیز نیست. تمام نظام‌های فاشیستی، توتالیتر و سرکوب‌گر منابع توجیه اقتدارشان را در سرکوب گروه‌های مشخصی تضمین و تمرین می‌کند.....

بخش نخست گفت‌وگوی من با بانو زهرا موسوی، روزنامه‌نگار، نویسنده و کنشگر حوزه‌ای مطالعات زنان را در سایت نون بخوانید👇
https://bit.ly/3W4ahwJ

ماهنامه نون در شماره هفتم مورخ17 قوس خود مطلبی را به قلم استاد نیماصورتگر زیر عنوان" در مصاف جهل" نگاشته بود. در آن مطلب از رشادت و قهرمانی میاخان ستایش شده بود. پیشنهاد ما از آدرس نشریه نون این بود که وزارت معارف باید لقب قهرمان معارف را به جناب "میاخان" که بخاطر آموزش دختران‌اش روزانه دوازده کیلومتر را طی می‌کند، اهدا کند.
خوشبختانه وزارت معارف به پاس قهرمانی این مرد بزرگ، لقب قهرمان معارف را به میاخان داده و قرار است یک مکتب را هم در قریه میاخان به نام میاخان نام گذاری کند.
این خبر خوشحال کننده را به تمام دوستان معارف‌پرور و همکارانم مبارکباد می‌گویم. به امید روزی که در افغانستان قهرمانان مثل میاخان ظهور کنند و در راستای آگاهی و آموزش گام بگذارند.