Aslam Mowahidi

#لبخندواژه‌ها (۱) ❤

درودها!
امروز، جمعه، این شام دل انگیز را با فنجانی از خاطرات تو عاشقانه نفس می‌کشم و ریه‌هایم را مالامال از عطر گیسوان بهشتی‌ات می‌سازم. دوست دارم تا لحظات بعد که آسمانِ آیینه‌گون چتر پر ستاره‌اش را بر مریم و بابونه و برکه‌ی خیال می‌گسترد و دست نوازش بر پیشانی پریشان قافله‌یی بازمانده از یک نبرد سخت با لشکر بی‌مهری‌ها می‌کشد، کنار فانوس صبر بنشینم و چهره‌ی مهتابی‌ات را با مشتی از گل و ستاره‌ بر صورت ماه نقاشی کنم. می‌دانم که تو هم دلت از آخر هفته‌های ملال‌آور به تنگ می‌شود. و این را هم می‌دانم که هر وقت تنهایی در خود احساس می‌کنی؛ به گل‌های نیلوفر که دست‌آموز مهربانی‌های توست، آب می‌پاشی و دلتنگی‌هایت را با شبنم و نسیم صبح می‌شماری.
این واژه‌های غمینِ سر به زیر را به من ببخش که اگر کاری برای نشاط و سلامتت نمی‌تواند.
تو اما همان مهتابی باش که شب‌ها، دل‌های تَرَک برداشته‌ی عاشقان را صفا می‌بخشد و اطمینان دیدار معشوق را در چشم‌های شان امید می‌شود.

تا قلم دلواپسی‌ها انگشتان مضطربم را رها نکرده است، بگویم که این روزها تمام شهر تو را برای من آیینه شده اند و به دنبال نام قشنگ‌ترین تو کوچه پس کوچه‌های دلدادگی را راهرو بی سرانجام شده ام من. .. مواظبت باش پرستوی به سفر رفته‌!!!
ا.م. ۱۴۰۱/۱/۳۰

#نامه‌یی‌_به_خودم(۴)

خودِ خودم؛
سلام!
شادترین غزل‌ها و سبزترین سرود زندگی را برایت می‌خواهم منِ مهربانم. تازه و دل انگیز. امید می‌کنم لبت به خنده آراسته باشد و در جیب‌هایت نارنج‌های از طراوت داشته باشی. بیا چند لحظه باهم به درد دل بنشینیم. من می‌گویم تو بشنو. خوووب بشنو که غیر تو مرا مونسی نباشد و جز تو به همدمی و حرف‌شنوی نخواهم دیگری را.

من مهربانم!
زندگی در گرو لحظه‌هاست. پس صیاد ماهری باش و برای بغچه کردن خوشی‌ها تورت را پهن کن. رو به روی آیینه قد بکش، به حسن خلقتت ببین و بر لبخند‌های فراموش شده‌ی چال گونه‌ات مهربانی بپوشان. خودت را سراپا بر انداز کن و چشم در چشم با خودت آیت نشاط بخوان و شکر بگذار بر آنچه هستی و آنچه داری. یادت بماند، در دام گذشته اسیر نشوی و رو به جلو، آهنگ سفر به آینده کن.

خویشتن‌ترینِ خویشم!
از اجتماع دوری مکن مگر از کتله‌های کوچک و بزرگِ انحرافی. وقتی در جمع دوستان و در میان آدم‌ها سر‌ بلند می‌کنی، خودت باش. نسخه‌ی بهترین از خودت و از افکارت. عملکردها و باورهایت را هرگز بر سنجه‌ی دیگران استوار مکن و از آنان تنبیه و تشویق اعمالت را حساب مبر. تو ممکن است به خطا بیفتی یا از پی حرف دلت بروی، فراموش مکن که در هر سفری «عقل» را به همراه برداری و قضاوت این و آن تو را زمین‌گیر نکند. به راهت ادامه بده و سعی کن ناشنوا و نابینا باشی آنانی را که چشم دیدنت را ندارند.

منِ زیبایم!
دنیا بی‌وفاست. آدم‌هایش بی‌وفا تر. بر آنچه می‌رود و آنکه نمی‌ماند، دل مبند و رفتنی‌ها را هرگز سد راه مشو. بگذار بیایند و بروند که آیین زندگی این است. تو اما از پی خودت باش و برای خودت لبخند را نقاشی کن. فراموشت نشود کسی و چیزی مهم‌تر از خودت نیست، جای خودت را برای خودت نگهدار و دلت را پر از خودت کن. پر از عشق، پر از افتخار، پر از مهربانی و پر از ... .

تو زیباترین؛
عزیز ترین؛
و با ارزش ترینی رفیق🥰
خودت در آغوش بگیر و عاشقانه برقص با خودت؛ سر مستی را و زندگی را...
۱۴۰۲/۸/۲۱

چای سیاه با طعم معلمی❤
‌ټکى ټکى 😉🥰

به مناسبت سومین سالیاد
#کشته‌شدن‌دانش‌آموزان #مرکزآموزشی‌کوثر‌دانش

اوه‌ خدایا، دلم‌ ویرانه‌تر از دهمزنگه... 😥💔

سه سال پیش، درست در همین روز، سوم عقرب ۱۳۹۹، تیر خباثت از دست‌های آلوده به خونِ پست‌ترینِ مردم، دشمنان دین و بدخواهان این وطن، رها شد و بر قلب پاک دانش‌آموزان کوثر دانش نشست. صدای ناله و‌ گریه از کوهپایه‌های بابا بلند شد و آهِ جهان‌سوز از دل‌های تپیده‌ی مادران برچی به آسمان برخاست. دیده‌ی پدران پر از اشک و قامت‌شان لرزان شد. چه سیاه روز و چه غم‌ناک حالی بود آن تاریک‌روز. آن روز گویا زمان متوقف شده بود و عالم همه نظاره‌گر نمایش اهریمن بدکردار بودند تا جنایت و قساوت قلب ناپاک‌ترین مردم را ببینند و تف بیندازند به هرچه پستی و بدخواهی در روی زمین است.
سه سال می‌گذرد و‌ سه بهار بدون پسران و دختران جوانی به سر شد که رفته بودند بساط‌ خود را پر از دانایی و دست‌های شان را با توانایی، قدرتمند بسازند. رفته بودند تا بیاموزند؛ بخوانند و کتاب زندگی را ورق بزنند. رفته بودند تا از گلستان تربیت میوه‌ی ادب و خوشه‌ی هنر بچینند و با سبدی لبریز از نسترن‌های لبخند و مهربانی و ذهن انباشته از صفا و صمیمیت و با کوله‌باری از انسانیت و بزرگ اندیشی به خانه‌های شان برگردند و چشمان نگران به در مادران را به انتظار نگذارند و برای آبادی سرزمین‌شان توشه‌یی از آموزش و تلاش بردارند. بی‌خبر از آن اما که دشمنان و تاریک اندیشان زمان، اهریمن جان‌شان اند و تشنه به خون‌شان. اینک اما، لبخند در قاب عکس‌های شان آویخته به دیوار خانه، خشکیده است و صدای خنده‌های شان در جمع دوستان خالی‌ست و اما؛ خاطرات‌شان در همه دیوارهای شهر آراسته و آذین از پنجره‌های خرد پروری و کمال‌خواهی‌ست. آنان، شهدای قهرمان ما، مهرشان در دل مردم و سیمای شان مدام پیش چشمان و صدای‌شان در گوش‌های ما طنین انداز خواهد بود؛ نه ما آنان را فراموش می‌کنیم و‌ نه تاریخ پر افتخار دانش‌طلبی مردم ما آنان را از یاد خواهد برد.
اینک که این متن غم‌آلود را تاریخ می‌کنم، بغضی در گلو و سنگینی درد در سینه دارم. دلم ویرانه‌تر از دهمزنگ شده است؛ ویران‌تر از دهمزنگ. ویران‌تر از دهمزنگ، ویران‌تر از... .

ضمن اتحاف دعا بر روان پاک شهدای دانایی کوثر دانش، کاج، موعود، عبدالرحیم شهید و سیدالشهدا؛ یکبار دیگر با آرمان‌های والای شهدا تجدید پیمان می‌کنیم و نمی‌گذاریم اهداف شوم دشمنان مردم ما پیروز شود و خون پاک شهدای دانایی به زمین باقی بماند.
یاهو
اسلم موحدی
سوم عقرب ۱۴۰۲

Congratulations 🇦🇫❤
We won💪🏻🥰

#معلم-عزیزم؛
روزت مبارک! 💖
بهار عمرت سبزترینِ پر برکت!🥰

#نامه‌یی‌به‌خودم (۳)

ای ماه‌ترینم؛
سلام! 🥰

می‌بینی؛ از وقتی یاد گرفته ای که برای خودت زندگی کنی، دنیا جای بهتری برای زیستن شده است. دقایق را هیچ آیا دقت کرده ای چه به نشاط می‌گذرد، از وقتی که با خود بودن را بر بودنِ غلط در‌ کنار فرد اشتباه ترجیح داده ای. آری، عزیز من؛ هیچگاهی سعادت گمشده‌ات را در بیرون از خود جستجو مکن. لازم نیست دل به بودن فردی یا اشخاصی بسپاری که قرار نیست تا همیشه در کنارت بمانند. با تو یکجا بخندد؛ شانه به شانه‌ات قدم بزند و برایت از خوشی‌ها لقمه بگیرد. لازم نیست دنیا مدام به ساز تو برقصد؛ خودت کامل‌ترینِ کامل‌ها باشی و کارهایت کارستان. گاهی لازم است تا درد را در استخوان‌هایت احساس کنی و از زندگی سیلی بخوری. رنج ببری؛ شکست را به بغل بکشی؛ کم‌مهری و بی‌محلی‌ات کنند؛ خیانت ببینی؛ بیفتی و برخیزی. بایستی و قدر خودت را بدانی. خودت را پیدا کنی. خودت را بشناسی و با قابلیت‌ها و ضعف‌هایت آشنای جانْ جانی شوی. لازم است این افتادن‌ها و دوباره برخاستن‌ها. لازم است چیزی را و کسی را از دست بدهی تا به دست بیاوری؛ بهترش را، کامل‌ترش را.

نخواه که دنیا زیباترین باشد و تو کامل‌ترین. با خلاها و کمبود‌ها و نشیب‌ها بیشتر سازگار باش و بپذیرشان، و برای درمان دردهایت خودت مرهم شو. اینطوری برای خودت بهتر است عزیز من. اینطوری کمتر درد می‌بینی و کمتر محنت دیگران می‌شنوی. هنر باختن را بیاموز تا برنده شدن را بلد شوی؛ تا طعم شیرین پیروزی را بچشی. زخم می‌خوری، درست؛ ولی زخمی باقی نمان. نا امید می‌شوی، درست؛ ولی نا امیدانه زندگی مکن. دنیا در همین تضادها معنی می‌شود و لذت حقیقی در تقابل پدیده‌هاست که رنگ و برق می‌دهد جوهر زندگی را. مهارت زیستن را یاد بگیر و هنرمندانه زندگی کن. جامه‌ات پوشیدنی‌ترین، لحظاتت شادترین و زندگی‌ات قشنگ‌ترین می‌شود اگر سازگاری را آموخته باشی؛ اگر واقعیت‌ها را پذیرفته باشی؛ اگر خودت را آنگونه که هستی قبول کرده باشی و برای خودت «رفیق واقعی» شده باشی. از یاد مبر که قبل از اعتماد کردن به دیگران، به خودت اعتماد کنی. قبل از دوست داشتن کسی، خودت را دوست بداری؛ قبل از احترام گذاشتن به دیگران، خودت را محترم بشماری؛ قبل از ستایش دیگران، از خودت تمجید کنی؛ قبل از پیش‌مرگ شدن برای دیگران، زندگی خودت را ارج بگذاری و قبل از فداکاری برای دیگران، در پی زیستن و نجات خودت باشی رفیق من.

سخن با تو زیاد است؛ باقی باشد به فرصت دیگر...
مواظبت باش و خودت را به آغوش گیر!
شاد بمانی رفیقم!!! 💖
۱۴۰۲/۷/۱۱

#کاج‌گشن‌بیخ؛ #خونین‌اما💔😥

امروز، شنبه ۸ میزان، اولین سالگرد کاج خونین مردم ماست. روزی که دشمنان کتاب و قلم قامت سبز کاج بلند را نشانه گرفتند و اندیشه‌ی سبز دانش‌آموزان برچی را به خاک نشاندند. آه که چه جانسوز و طاقت فرساست این درد؛ چه رقت‌انگیز و وحشیانه است این جنایت. کاج را شاخه بریدند و میوه‌اش ربودند؛ کاج ولی در اذهان و در دل‌های مردم ما ریشه دارد و در افکارشان همیشه سبزترین می‌ماند.
به مناسبت اولین سالیاد کاج زخم‌خورده و کاجیان به خون نشسته، بیایید یکبار دیگر با آرمان‌های شهدای دانایی تجدید پیمان کنیم و دو نکته را به خاطر بسپاریم:

۱_ جوانان برومند مردم ما؛
امروز اگر خواهران شهید‌مان با آرزوهای بزرگ‌شان زیر انبوه خاک خوابیده اند و بدخواهان آبادی وطن، دست‌شان را از زندگی کوتاه کرده اند، شما به جای آنان زنده اید و زندگی می‌کنید، اما؛ رسالت محقق‌سازی اهداف و آرزوهای به خون غلتیده‌ی این شهدا به دوش شماست. اگر نگذاشتند آنان تلاش کنند و به رویاهای شان برسند، شما اما؛ هم به جای خود و هم به جای آنان درس بخوانید؛ زحمت بکشید؛ نفس بگیرید و به خانواده‌های دردمند مردم ما غرور و افتخار هدیه کنید. هشت ساعت اگر برای خود درس می‌خوانید و کار می‌کنید؛ لااقل یک ساعت بیشتر برای تحقق اهداف شهدا زحمت درس خواندن را بر خود هموار کنید. هر روز بیشتر از دیروز خود را متعهد در برابر آرمان‌های شهدا بسازید و از یاد نبریم که هر کدام ما به جای دو فرد باید زندگی کنیم و حق‌ خود بستانیم؛ اول به سهم خودمان و دوم به جای شهدای زنده‌یاد دانایی کاج، کوثر دانش، موعود، عبدالرحیم شهید و سیدالشهدا.

۲_ خانواده‌ها و بزرگان مردم ما؛
شما مکلف به انتقال و بازخوانی اندیشه‌ی شهدایید. روایتگر دردها، اهداف و ستم‌هایی که بر آنان رفتند و مسؤول تربیت بازمانده‌گان و دیگر خواهران و برادران این شهدا، شمایید. از خاطرات و آرزوهای این شهدا تاریخ بنویسید؛ در هرجا و به هر طریقی آرزوهای شان را به تکرار بگویید؛ دست برادر و خواهر این شهدا را گرفته، زمینه‌ی تحصیل‌شان را آماده بسازید؛ از خاطرات آنان گالری کتبی_تصویری برای آینده‌گان تهیه کنید؛ در مجالس برای آموزش بهتر و بیشتر جوانانِ ادامه‌ دهنده‌ی راه شهدا برنامه طرح کنید؛ همه با هم عهد ببندید اینکه: خانواده‌ها در همسویی کامل با نهادهای آموزشی بر رونق کتابخوانی و آموزش فعال در کودکان و نوجوانان اقدام عملی کنند؛ معلمان تلاش‌شان را چند برابر کرده بر صداقت کاری‌ شان بیفزایند؛ هنرمندان در آثار هنری‌شان تصویر، رویا و اهداف شهدا را بازتاب بدهند؛ در دیوار خانه‌ها و رخ‌نامه‌های مجازی از شهدا و آرمان‌های شان تصویرها آویخته و سخن‌ها نقل شوند؛ انگیزه‌ی تحصیل کردن و متخصص شدن در هر بخشی را در جوانان، معلمان و اولیا تکثیر کنند و برای دانا شدن و توانا شدن شان از هرجهت سرمایه‌گذاری کنند و... تا هرگز یاد و نام و نشان و خاطرات این شهدای راستین، گم‌نام باقی نمانند و راه‌شان هیچگاهی خالی از راهرو نباشد.
باری؛ روح ملکوتی شهدای دانایی و خواهران شهیدم را شاد، راه‌شان را پر راهرو، نام‌شان را ماندگار و برای شان جنت برین از پیشگاه رب العزت آرزومندم.
متعهد با آرمان‌های شهدا، راه‌شان را ادامه داده، هر کدام «دو برابر تلاش» شویم و تحصیل کنیم؛ به جای خود و برای شهدای مردم ما.
یاهو!
اسلم موحدی
۱۴۰۲/۷/۸

؛ ❤

می‌دانم حال دلت خوش نیست. می‌دانم لبخند چون همیشه روی لبانت نقش نمی‌بندد و پرستوی غزل در صدایت آشیانه نمی‌سازد. می‌دانم... . بگذار اما سخنم را با سلام و درود شروع کنم؛ که تو، قهرمان زندگی این روزهای این وطنی. راوی غم‌نامه‌های شب و ناجی آرمان‌هایی که تا آسمان‌ها قد می‌کشند، تویی بانو. سلام به تو ای قهرمان. سلام به تو ای محبت خدا‌. سلام به تو ای شاه‌بیت حماسه‌ها.
هم‌اینک که قلم لای انگشتان گذاشته‌ ام تا چند نگفته‌ها و بایدهایی را برایت زمزمه کنم؛ مانده‌ام اول از دلاوری‌هایت یاد آور شوم یا از حسرت‌ها و آرامشی که در چشمانت خشکیده است.

بانو؛ ای شجاع مبارز!
آری، مبارز می‌خوانمت که تو به راستی شجاعت و مبارزه را زیبنده ای. در روزمرگی‌های این وطن جامه‌ی قهرمانی شایسته‌ی توست و ترانه‌ها به نام تو یکی یکی ردیف می‌شود. تلاش و امید در دست‌های تو معجزه می‌کند و قدم‌هایت عطر زندگی را در کوچه پس کوچه‌های بن بست تاریخ می‌پاشند، دیوارها و پنجره‌های شهر عظمت اندیشه‌ات را آذین شده اند و آیینه‌وار قشنگی‌ات را به رخ آفتاب فخر می‌فروشند.

مهربان بانو؛
می‌دانم هزاران نگفته‌ات نشنیده باقی‌ست. تو را و افکار تو را آنچنان که باید، ندیده اند و نخوانده اند. شاید نخواسته اند/ نمی‌خواهند که ببیندت و بخوانند و بشنوند اندیشه‌ات را. اینجا چشمان همه کور و بر گوش‌ها قفل زده اند تا زندگی را از چشم‌انداز تو نبینند و دردهایت نشنوند؛ آرزوهایت را و صدایت را.
این را ولی بدان، آفتاب روزی از شانه‌های تو طلوع خواهد کرد. پس از تاریکی شب به روشنایی صبح خواهی رسید که خوشی‌ها از توست. روزها با نام تو آغاز خواهد شد و ستاره‌گان به تو سلام دوباره خواهند داد. تا آن روز اما برایت جامه‌یی از صبر بپوش و برای روزهای خوب آمدنی توشه‌یی از دانایی و توانایی بیندوز. خودت را دوست‌ترین بدار و با خودت رازگوترین باش و صادق‌ترین. گام‌های سخت کوشیدن را خودت به سوی نور هدایت کن و غروب ناخوش احوالی‌ها را به تماشا بنشین.
من عمیقاً باور دارم، سرنوشت خودت و خانواده‌ها به دست‌های توانمند تو رقم خواهد خورد و نردبان ترقی را پله پله تو به آسما‌ن‌ها ترسیم خواهی کرد. فقط لازم است، اندکی شکیبایی را از یاد نبری و با خواندن و نوشتن و رفتن و ادامه به تلاش کردن و با روحیه بودن بیگانه نشوی و قلمت را زمین مگذاری. با کتاب بخوابی و با کتاب از خواب برخیزی و دستانت را پر از تلاش و قلبت را پر از قدرت محقق سازی اهدافت بسازی.

تو قهرمانی
تو شجاعی و تو... اسوه ای
آفتاب طلوع از نو می‌کند؛ جامه‌ات رنگین
دلت سبزترین باشد... بانو!

۱۴۰۲/۶/۲۱

#کانکور‌اعلان‌شد
!

تذکر: قبل از همه، به امید بازگشایی مکاتب و دانشگاه‌ها به روی «بانوان قهرمان» سرزمینم!!!❤

۱_ دانش‌آموزان ما در برچی مثل همیشه افتخار آفریدند و سربلندی خلق کردند. حالا، سنجه‌ی برتری و میزان دانایی شاگردان، تنها قرار گرفتن‌شان در جمع ده برتر کانکور نیست. مثل سال‌های گذشته، امسال نیز به تناسب متقاضیان کانکور برچی، اکثریت داوطلبان ما در دانشکده‌های دلخواه‌شان کامیاب شده اند و این به جای خود ستودنی‌ست.

۲_ به دور از انصاف است که اگر تلاش‌های مجدانه‌ی شاگردان‌مان را ندید بگیریم و به هر دلیلی بر زحمات، تحرک و هدف‌گذاری‌ های شان خط بطلان بکشیم و بی‌انگیزه بودن را به آنان نسبت بدهیم. شایسته اما این است که حقایق زندگی در برچی را یک‌بار، فقط برای یک‌بار با چشمان واقع‌بین به بررسی بگیریم، بعد با زهر کلمات و نسبت‌های ناشایست، اگر عقل‌مان پذیرفت، به جان شان بتازیم.

۳_ جوانان برچی، هنوز همان هایی اند که باید باشند؛ شجاعانه تا آنجا که ناخوش احوالی‌های روزگار امان را از کف لحظات‌شان نبرده است، هدفمندانه می‌خوانند و همچنان با قلم و کتاب وداع نکرده اند. بیایید از بردها و از مساعی شباروزی شان نیز یادآور شویم. تلاش و امید را در آنان نکشیم؛ بل برادر وار در کنارشان گام سازندگی برداریم.

۴_ تغییر نظام امر معمول در سیاست کشورهاست. در افغانستان اما، به خصوص در جامعه‌ی علمی، همه متأثر از تحول سیاسی در کشور است. این تغییر نه فقط در برچی و نه تنها در نهادهای آموزشی؛ بلکه در سایر مناطق و در همه بخش‌های زندگی افغانی کاملاً محسوس است. حالا، منطقی نیست که اگر به دلیل ترک تحصیل کردن یک عده‌ی سطحی‌نگری که برای آینده‌ی شان هیچ میکانیزم تعریف شده‌یی ندارند، روحیه‌ی تلاش و بذر امید و پای آموختن را در شاگردان برحال برچی قطع کنیم.

۵_ برچی در همه حال، نام ماندگار در عرصه‌ی علم آموزی و بستر بیدار دانش‌پروری بوده، است و این فرهنگ عالی برای همیشه در ذهن و قلب و عمل پسران و دختران برچی زنده خواهد بود. زیرا برچی قبل از نام نیکش، با مردم علم‌طلب و صلح جویش شناخته می‌شود. شناسه‌ی هر جوان برچی نشین، چهره‌ی صمیمی و صادق، شکل بینی و چشمان تنگ زیبای‌شان نه؛ بلکه عمل زیبا و افتخارات وطن‌دوستی، فرهنگ‌پروری و آداب شهر نشینی این مردم است. آن را از یاد نبریم و نسنجیده در حق قشنگی‌ها و مردم سربلند برچی ستم نکنیم. (تیشه به ریشه‌ی خود نزنیم).

۶_ بازهم تأکید می‌کنم؛ نام نیک جوانان برچی را مکدر نکنید و ناخواسته و نفهمیده در پی تخریب فکری آنان قلم نزنید. یادمان باشد، اگر فردا کسی/کسانی کشتی توفان‌زده‌ی مردم ما را به ساحل نجات می‌کشاند، همین جوانان برومند امروز است. بیایید برای رشد انگیزه و تجدید قوا و مضاعف سازی روحیه‌ی خدشه برداشته‌ نسل نوپای مردم ما قدم برداریم و قلم بزنیم.
یاهو!
۱۴۰۲/۶/۱۴ ا.م.

#نامه‌یی‌به‌خودم (۲)

با درودها؛
منِ قهرمانم!
خوشحالم این دومین نامه را در حالی برایت می‌نویسم که از خوشی بسیار در لباس نمی‌گنجم. خوشحالم که دیگر از هم‌کلام شدن با تو نمی‌هراسم و نامه نوشتنت برایم ملال آور نیست. خوشحالم از اینکه روز به روز رابطه‌ام با تو بهتر می‌شود و برای رسیدن به تو گام‌هایم را تیزتر و بال‌هایم را بازتر کرده ام.
وقتی به تو در آیینه‌ی خریدار می‌بینم و سراپا لحظاتم را، تو را و خودم را وارسی تمام می‌کنم؛ می‌بینم خوشبخت ترینم و به داشته‌هایم بیشتر خوش می‌شوم. امروز می‌خواهم با تو یکجا چند جرعه کلام صمیمانه بنوشم و باورها و دریافت‌هایم را با تو شریک کنم.

منِ زیباترینم!
به داشته‌هایت بیشتر توجه کن تا نداشته‌هایت. دنیا قشنگ‌ترین می‌شود اگر بیاموزی به دارایی‌های خودت زیادتر عشق بورزی، ارزش بدهی و در همه حال از امکانات دست داشته‌‌ات بیشترین بهره را ببری و خوش‌ترین لحظات را برایت رقم بزنی. یاد بگیر دسترسی به همه «بایدهای زندگی» آنقدرها هم مهم نیست؛ بلکه‌ چگونگی استفاده از زمان حال و فرصت‌های یادگیری اساسِ به آسایش و آرامش رسیدن است.

رفیقِ مهربانم!
به دلت گره بزن؛ اینکه هرگز خودت را در دنیای بیرون با کسی به مقایسه نگیری. تو نسخه‌ی کامل شده‌ی خودت را بساز و بدان که با هیچ کسی در رقابت نیستی؛ مگر با خودت. امروزت بهتر از دیروز و فردایت باید بهتر از امروزت باشد. مطالعه کردن، منظم بودن، ورزش کردن، خود دوستی و خودسازی، و اندیشیدن را هرگز از یاد مبر و با این فکتورهای سازنده نردبان ترقی را یکی پی دیگری بالا برو. سعی کن خودت باشی؛ به جای خودت زندگی کنی؛ سهم خودت را از لذت‌ها برداری؛ خودت تصمیم بگیری و خودت عاشق شوی و عاشق‌ترین بمانی؛ به خودت. با خودت صادق‌ترین باش و برایت جامه‌ی از صفا و آرامش بباف. خود بیندیش، خود بیندوزی، خود بایست و خود برو؛ با پاهای خودت و برای خودت.
از یاد مبر، زندگی زمانی به تو لبخند می‌زند که تو خودت را دریافته باشی و برای حالِ خوشت، خود آستین بالا زده باشی. اینکه یاد بگیری چشم طمع از دیگران برداری و تکیه بر کسی مزنی، الا به خودت.

شاد باش، آزاد باش و برای خودت زندگی کن رفیق.
صمیمانه به آغوشت می‌گیرم و می‌بوسمت منِ قهرمانم. ❤
۱۴۰۲/۶/۶

#آری؛
من یک آموزگارم. یک آموزگار خوشدل که عاشق معلمی‌ست. از کودکی‌هایم وقتی به یاد می‌آورم، دوست داشته ام کتاب به بغل گیرم و قلم در دست؛ و با پیشانی مهربان و تبسم بر لبان، زندگی را با عشق بر تخته‌ی آموزگاری برای دانش آموزانم ترسیم کنم. از همان ابتدای نوجوانی دوست داشته ام، خود بیندیشم و فکر کردن را در ذهن اطرافیان و عزیزانم بکارم. کلمه‌یی بیاموزانم که خود آموخته ام. حالا که سال‌هاست با مهر در کنار قهرمانان مردمم در سنگر دانایی می‌رزمم، فکر می‌کنم معلم آفریده شده ام تا از کاشتن بذر دانش در دل پاک‌ترین و دوست‌ داشتنی‌ترینِ مردم_شاگردانم_ بیشترین لذت را ببرم و از کامیابی‌شان و از رسیدن به آرزوهای شان سجده‌ی شکر بجای کنم.

در یک کلام، خدا را شکر‌ می‌کنم که توفیق معلمی‌ام بخشید. یک معلم ساده، صمیمی و عاشق. تا دستی بگیرم؛ دلی شاد کنم؛ اندیشه بکارم و با نورس‌های وطنم با شوق جوانه بزنم. جوانه‌ی زیستن و دانا شدن.

افتخارم این است؛ من یک معلمم ❤

#نامه‌یی_به_خودم (۱)

خودِ خودم؛
سلام!

امیدوارم حالت خوش‌ترین باشد و در زیباترین جامه آراسته باشی. شرمنده ام که تا هنوز برایت نامه‌یی ننوشته ام. نه اینکه فکر کنی هرگز به یادت نبوده ام؛ نه. من همیشه با تو ام. بهتر است بگویم تو همیشه با منی. ممنونم از این بابت. این اولین نامه را برایت می‌نویسم که صادقانه نگفته‌هایم را اعتراف کنم. ببخشی از اینکه گاه گاهی به تو بی‌توجهی می‌کنم. ببخشی از اینکه در جاهایی ندیده ات می‌گیرم. ببخشی از اینکه کمتر با تو سخن می‌گویم و به ندرت به تو و خلوت‌های عاشقانه‌ی مان سر می‌زنم. اشتباه از من است و با خلوص نیت کوتاهی‌هایم را می‌پذیرم.

منِ مهربانم!
این واژه‌های بی‌زبان را برایت قاصدک‌های عاشق کرده ام تا فریاد شوم، بی‌اندازه دوستت می‌دارم. عاشقتم؛ در همه حال، بی‌بهانه عاشقتم خویشتن‌ترینِ خویشم. این را نوشتم تا بگویم برای خوشحال کردنت حاضرم دنیای رنگین بیرون را ندید بگیرم و بیشتر با دیدن قشنگی‌های تو به جان لحظاتم سبزه و طراوت بپاشم. عاشق تو باشم، و زین پس برای تو بیشتر بنویسم. برای خودم. بیشتر با تو سخن کنم؛ بی‌مهری‌ها را در خود بکُشم و از هر کسی و از هر چیزی که میان من و تو فاصله می‌اندازد، دوری کنم.

خودِ زیباترینم!
قول می‌دهم بیشتر بخندانمت. بیشتر به تو عشق بورزم و نگاه‌هایم کسی جز تو نپایند. بیشتر با تو رازدار باشم تا با اطرافیان نامهربان. اگر تاکنون از تو غافل بوده ام، اینک در می‌یابمت و در پی جبران کاستی‌هایم خواهم بود تا زیباترین حال خوش را برایت پیشکش کنم. دنیای بی‌مروت را به ساز تو برقصانم. وعده می‌کنم؛ با تو بیشتر وقت سپری کنم و هیچ از تو بی‌خبر نمانم.
تو دنیای منی؛ بهار عمرم در با تو بودن و‌ برای باتو بودن گره خورده است. این پیوند مقدس را عاشقانه محکم به بغل می‌گیرم.
دوستت دارم، خودِ خودم. زیباترینم، عاشقتم رفیق. 😍
۱۴۰۲/۵/۳۱

#یکی‌بهتر‌از‌دیگری
شما کدام را بر می‌گزنید؟ 😊😇

۹ #ضرب‌المثل‌جهانی

1_ #ایرلندی:
در چاه تُف نکن شاید روزی مجبور شوی از آن بنوشی.

2_ #فرانسوی:
عشقت را به همسرت هدیه کن و رازت را به مادرت.

3_ #ایتالیایی:
عشق و عطر را نمی‌توان پنهان کرد.

4_ #سویسی:
هرگاه شخصی سیر شد دیگر لذت نان را نمی‌یابد.

5_ #اسکاتلندی:
اگر لبخند زدن را بلد نیستید؛ لطفا دکان باز نکنید.

6_ #اسپانیایی:
عشقی که با اهدای تحفه‌ها تغذیه می‌شود همیشه گرسنه می‌ماند.

7_ #جاپانی:
خداوند غذای پرندگان را برای‌شان بخشیده است؛ اما برای بدست آوردنش باید پرواز کنند‌.

8_ #اندونیزیایی:
کسی‌که به دوستش پول قرض داد، هر دو را از دست می‌دهد؛ هم دوست و هم پول.

9_ #بلژیکی:
هر کس با زن زیبا ازدواج می‌کند بیشتر از دو چشم نیاز دارد.
#روبرداشت

‌ها
#زمزمه‌ی_عشق
#باید... 🌹🚶

... #قصه‌این‌است‌چه‌اندازه‌کبوتر‌باشی

...و ختم یک سفر پر از خاطره‌ها!

بامیان را پس از دو هفته سیر و درس، در حالی ترک می‌کنم که دلم سرشار از زندگی‌ست؛ پر از آرامش و لبریز از لحظات فراموش ناشدنی. این دو هفته، آنقدر که توانستم، از هوای پاک ریه‌هایم را پر ساختم و با قشنگی‌ها بغچه‌ی خاطراتم را پیوند زدم. تا میسر بود، از صفا و صمیمیت و معصومیت بر توشه‌ی معلمی‌ام افزودم و از هم‌نشینی با بامیانی‌های عزیز آموختم و اندوختم.

بامیان زیبا را زیباترین و بامیانی‌های سربلند را شادترین آرزومندم! 😍💖

#کاج؛ بامیان ۱۴۰۱/۱۱/۲۳

کاش ما آن دو پرستو بودیم
که همه عمر سفر می کردیم
از بهاری به بهار دیگر

✍🏻

#بر‌آنچه‌گذشت
#آنچه‌شکست
#آنچه‌نشد
حسرت نخور
زندگی اگر آسان بود با گریه آغاز نمی‌شد.

✍🏻 #دکتر‌علی‌شریعتی

#گاندی‌خطاب‌به‌همسرش:
خوبِ من، هنر در فاصله هاست ...
زیاد نزدیک به هم می‌سوزیم و زیاد دور از هم یخ می‌زنیم.
تو، نباید آنکسی باشی که من می‌خواهم، و من نباید آنکسی باشم که تو می‌خواهی.
کسی که تو از من می‌خواهی بسازی یا کمبودهایت هستند یا آرزوهایت.
من باید بهترین خودم باشم برای تو و تو باید بهترین خودت باشی و بشوی برای من ....
خوب ِ من، هنرٍِِ عشق در پیوند تفاوت هاست و معجزه ‌اش نادیده گرفتن کمبودها . . .
زندگی‌ست دیگر...
همیشه که همه رنگ‌هایش جور نیست؛
همه سازهایش کوک نیست؛
باید یاد گرفت با هر سازش رقصید؛
حتی با ناکوک‌ترین ناکوکش؛
اصلاً رنگ و رقص و ساز و کوکش را فراموش کن؛
حواست باشد به این روزهایی که دیگر بر نمی گردد؛
به فرصت‌هایی که مثل باد می‌آیند و می‌روند و همیشگی نیستند.
✍🏻 گاندی بزرگ

هر چیز را هم
که تقصیر من بیندازی
عاشق شدن من
تقصیر توست

✍🏻عباس معروفی

(...افلاطون معتقد بود زنان قادر اند به کفایت مردان حکومت کنند و دلیل ساده‌ی این امر آن است که حکومت بر مبنای خرد است. و زنان، به اعتقاد افلاطون، همان قدرت استدلال مردان را دارند، البته به شرط آن که آموزش همسان ببینند و از بچه‌داری و خانه‌داری معاف گردند... . دولتی که زنان را تعلیم و تربیت ندهد مانند کسی است که فقط دست راست خود را بپروراند. ص.۱۱۲)

#ترانه‌ها
در تو
گل می‌کنند
وقتی که گلبرگ‌های لبخندت
در کوچه‌های دلتنگ دلم
باریدن می‌گیرد.

ا.م.
۱۴۰۰/۳/۵

‏هوا ببارد و کوچه‌ها پوشیده باشد از برف. تو باشی و خودت‌. شاید هم؛ دوستی. هی خسته بشکنی و قصه بشنوی. بگویی؛ بحرفی؛ بخندی و هی خسته بشکنی. و بشنوی. صحبت با یک «اهل دل»، آنهم در هوایی چنین؛ این روزها کاری‌ست کارستان.
بی امان؛
ببارد و ببارد و ببارد...!
۱۴۰۱/۱۰/۲

دوستان عزیز؛
درودها و مهر!

زین پس، از این دریچه نگفته‌ها و بایدهایم را با شما شریک خواهم کرد. همراهی همیشگی شما خوبان، برای من همواره قوت قلب بوده است و انگیزه‌یی شده برای شکفتن و شکوفاندن. دستان‌تان را با مهر می‌فشارم و برای تان سبد لبخند و بغچه‌ی سلامتی و شادکامی آرزو می‌کنم. ❤

با مهر؛
اسلم موحدی
۱۴۰۱/۱۱/۹