Saranda ime

Para pak ditësh u ndodha në Tiranë dhe vizitova Bunk'Art. Ishte për mua një përvojë e fuqishme dhe emocionale, duke pasur parasysh se këto struktura datojnë nga periudha e diktaturës komuniste në Shqipëri, periudhë që unë kam jetuar të plotë deri në moshën 18 vjeçe,dhe janë projektuar origjinalisht si bunkerë të mbrojtjes civile dhe qendrat e komandimit. Gjatë kësaj vizite më la mbresa arkitektura dhe dizajni, struktura e fortifikuar e bunkerëve, me tunelet dhe dhomat e ndërlikuara, tregues i nivelit të frikës dhe paranojës së regjimit ndaj një sulmi të mundshëm. Bunk'Art shfaqet si ekspozitë që tregon historinë e Shqipërisë gjatë regjimit komunist, duke përfshirë mjetet e përdorura për spiunim dhe represion, si dhe dëshmi personale nga ata që vuajtën gjatë asaj kohe.
Fotografitë, dokumentet personale dhe objektet që i përkasin asaj epoke ishin shumë të fuqishme, saqë, nuk e fsheh, përjetoja tmerrin e personazheve të cituar në ti. Mënyra se si hapësira e bunkerit është transformuar në një muze është e mahnitshme, duke përfshirë artin modern dhe instalimet, që reflektojnë mbi të kaluarën dhe të tashmen e Shqipërisë.
Ishin çaste reflektimi mbi të kaluarën, por edhe mësimet për të ardhmen.Vizitat në vende si Bunk'Art janë një himn për të ruajtur fort në kujtesë atë çfarë mund të ndodhë, kur qeveritë shkelin të drejtat e njeriut dhe lirinë e shprehjes. Pashë nga afër me sa interes lexoheshin faktet, ndiqeshin filmimet nga turistët e huaj, të cilët kuptojnë më mirë historinë e vendit tonë dhe pasojat e regjimeve totalitare.

Sot në ditën ndërkombëtare kundër dhunës ndaj gruas një poezi, që i thotë "Jo" asaj.



I thua "Jo!"

I tërbuar nga zemërimi i paparë,
hyn në shtëpi çakërdisur,
ti e lodhur
puna,fëmijët,shtëpia,
e tëra drobitur.
Bërtet për gotën gjysëm bosh ,
forcë nuk ke më,
ai vjen të ulëret në fytyrë,
ti dridhesh e tëra, qan pa zë.
I thyen të gjitha, ç'i del përpara
një shuplakë të rëndë edhe ty
qajnë fëmijët të lemeritur
mbi dysheme një zemër grisur.
Ditën tjetër kthehet nga puna me
fërshëllimë
një tufë lulesh mban në dorë,
mes tyre lexohet një "të dua",
mbi zemrën e thyer, një kurorë.
Vetëm një burracak dhunon gratë,
ndihet i madh?
Në ajër u tret, përpjekja për ta ndryshuar,
zemra është një pllakë mermeri e bardhë.
I thua "jo" kësaj here,
Ashpërsohet shpirti nga lotët e hidhur,
dashuria e vërtetë nuk njeh dhunë
është ndjenjë sublime,e ngrohtë,
e ndritur.
Fabiola Sali

Në krahët e erës
dridhen,
lëkunden,
gjethet vjeshtës,
rrëmbehen në valsin e stinës,
të arta
rrezeve të praruara,
të purpurta
diellit në perëndim,
shpenguar
barit të gjelbër
ulen butë,
paradoks i natyrës
sytë e mi
tek të tutë.

Fabiola Sali

Kur Zoti krijoi agimin, vendosi t'i japë ngjyrë flori, për të na kujtuar që Jeta është gjëja më e çmuar.

Askush nuk ofron si sakrificë gjënë më të rëndësishme që i përket : dashurinë.
Askush nuk i dorëzon ëndrrat e tij ne duart e atyre që mund t'i shkatërrojnë.

"Shtriga e Portobellos" P. Coelho

Nëse ngelet vetëm seksi pa dashuri, ç'kuptim ka jeta?

Gao Xingjian
Çmimi Nobel për Letërsinë në vitin 2000

Naftë pa akcizë, miliarderi Jeff Bezos zbarkon në Sarandë me jahtin e tij E kush mund të mos përfitojë nga karburanti i lirë, kur ke për të furnizuar depozitat e jahtit me dhjetra mijëra litra edhe pse mund të jesh më i pasuri i botës? Nuk ka se si të ndodhë, prandaj edhe super miliarderi Jeffrey Bezos ka ankoruar jahtin e tij gjigant “Flying Fox” në Sara...

Të dëgjosh "të dua" është gjë shumë e bukur, por edhe "Nesër parashikohet një rënie temperaturash prej 10° " s'është shaka 😏😅

Emocionet nuk kanë masë, nuk kanë kufij, nuk kanë kohë.

Antonio Porta

- Beson në dashurinë e madhe?
- Besoj në dashuri.
- Domethënë nuk beson.
- Besoj se dashuria është një dhe e barabartë për të gjithë e se jemi ne që e bëjmë të madhe.
- Nuk kuptoj ...
- Nëse dashuria do të mjaftonte, për të bashkuar përgjithmonë dy persona, nuk do të kishte kaq shumë zemra që qajnë ngaqë e kanë humbur.
Duhet diçka tjetër.
- Tjetër, përveç dashurisë?
- Duhet prezenca e mirëkuptimi, vëmendja dhe respekti, seksi dhe bashkëpunimi, të qeshura, durim dhe dëgjim, shumë dëgjim, jetë se bashku, në shtëpi e kudo.
- Nuk e di... Me duket pak si shumë e komplikuar dhe e lodhshme. Po e ekzagjeron.
- I dashur mik, dashuria është falas për të gjithë, dashuria e madhe, nuk është kurrë.
Duhet ta fitosh.

Michele de Paolis

Dashuria është ndoshta
i vetmi shikim
që i është dhënë
Përjetësisë.

Helen Hayes

Giorgio De Chirico, “Hektori e Andromaka”

Poezia

Nga ndjenjat
lindin fjalë,
që fluturojnë
mbi pentagram vargjesh,
duke kompozuar partiturën
e më të bukurës simfoni,
poezinë.

Fabiola Sali

Lapsat e thyer
Ngjyrosin akoma.
Cit.

Mos humb shpresën: kur dielli perëndon, ndriçohen yjet.

Kush është i ndjeshëm i jep një rëndësi të madhe detajeve më të vogla të sjelljeve të të tjerëve, ato që në përgjithësi u shpëtojnë personave normalë.
(Sigmund Freud)
Marie Cardouat

Ka ish-a që kthehen, për këtë s'ka dyshim, por ka edhe nga ata që zhduken përgjithmonë, në të njëjtën mënyrë të lotëve që kemi derdhur për një periudhë për ta; në fund janë ata që qëndrojnë gjithnjë të pranishëm në rrethin tonë shoqëror, deri në atë pikë, sa të ruajmë me ta një raport të përzemërt e miqësor.

Vuajtja nuk është virtyt, alegria nuk është mëkat .

P. Coelho

Të ndihesh mirë vetëm, do të thotë të çmosh e t'i japësh vlerë kohës tënde. Është e artë, nuk shpenzohet me këdo.

Hiq

Arrin një kohë në të cilën, pas një jetë të shkuar duke shtuar, fillon të heqësh.
Heq ushqime që të bëjnë dëm.
Heq rroba që të rrinë shumë të ngushta apo shumë të gjera.
Hiq kinkalerira të harruara nëpër sirtarë, bashkë me bindjen e vjetruar që nuk do të shkojë kurrë mirë.
Hiq zemrën nga vendi ku nuk ka më dashuri.
Hiq kohën e kaluar duke ndjekur njerëzit.
Hiq shikimin nga kujt i ke dhënë leje të të plagos.
Hiqi forcën së shkuarës.
Hiq fajet në tregimet e tua.
Hiq shikimin nga kush të flet pas krahëve.
Hiq barishtet përreth ëndrrave të tua.
Hiq kompromiset që të ndosin zgjedhjet .
Hiq Po-të e thëna per t'u përshtatur.
Sepse, shpesh, pasuria e vërtetë
nuk është të shtosh, por të heqësh.

Ylli joperëndues

Botës së yjësive,
sytë e mi,
si dy raketa kozmike i drejtoj,
në këtë hapësirë të errët ,
të pagojë.
Shoh një yll
të veçuar nga konstelacionet,
që pak i skuqur vështron,
për një çast turbullohet.
Largoj shikimin diku tjetër
për të mos e parë më,
sërish përpara më shfaqet,
rrugën kërkon të më zë.
Sapo mëngjesi fshiu sytë e përgjumur,
larë nga vesa e një nate të bukur,
shfaqet atje,
në të njëjtin vend.
E ndiej,
është shndërruar tashmë,
në Yll joperëndues.

Fabiola Sali
'90

Kur realiteti bëhet i trishtë, kapu pas një ëndrre. Ëndrrat veç qiellin kanë limit.

Do të jetë gjithnjë dikush që nuk do të kuptojë.
Sepse nuk mund
Sepse nuk do.
Madje , do të jenë të shumtë që s'do të kuptojnë.
Ti do të thuash Yll ata do të kuptojnë Pyll
Ti do të thuash Diell ata do të kuptojne Sterr
Ti je një person alegro
do të thonë që je sipërfaqësore.
Je e trishtuar
Do të thonë që je e rëndomtë
Në praninë tënde do të thonë "Po"
Pas krahëve të tu "Jo".
Mos u trishto!
Pranoji!
Shko në rrugën tënde
E injoroji.
Mos ndrysho për t'u pëlqyer të tjerëve,
Kërko e gjeji, të paktët, që të kuptojnë
Janë të çmuar, si perlat, mbaji në zemër!

Michele de Paolis

Dëgjova shiun…

Mbrëmë dëgjova shiun
Binte i paqtë nga qiej hyjnorë
ngadalë si në tastierat e një sonate të Bah
duke më njomur gjoksin, duart, sytë
dhe pushtuar të gjithin.
Dymbëdhjetë violina, ç’koncert i bukur rrëkezash
violinçel me tinguj shiu dhe malli
harqe që më merrnin dhe më ngrinin lart
si blatim për qiellin dhe të dashurit e mi.
Përgjova shiun
në njëmijë pëshpërima e fjalë të heshtura
aty nën kubenë e botës,
vinte të më merrte në mbretërinë e tij,
aty ku janë të vdekurit e mi,
të vdekurit e gjallë ringritur nga varri
si në një këngë homerike.
Ngrija sytë dhe krahët
E gjoks hapur pija ujin e bekuar
pija i etur në shpirtrat e mi të munguar
që s’mund tu prekja dot as buzët, as sytë.
Dëgjova shiun,
mërmërima të ëmbla zemrash e vitesh
fjalë të pathëna mbetur fillikate ndër buzë,
të qeshura, thirrje, zëra të një kohe,
gjithçka binte e lagësht për tu ngjizur sërish tek unë
thellë lumenjve të mi të gjakut.
Dhe ju duhet ta keni dëgjuar shiun tuaj
të keni ndjerë përqafimin e tij në etjen e madhe
me dëshirën për tu ngjizur diku
atje në kopshtin e dashurive të munguara
që të lenë pa gjumë dhe të zgjojnë në botra të tjera
ku rrjedhin përrenj të shndritshëm qiellorë,
dëshira, premtime, pengje
në shiun që ju lag gjer në kockë.
Bini ju shira dhe puthmini sytë sërish
në këtë shkreti shpirti
ku endem prej vitesh si një murg i harruar…

Luan Rama

E dashur Sadije, të dua si jetën time , madje më shumë; unë dëshiroj sinqerisht të vdes dhe ti të jetosh . Unë edhe i vdekur , do të të ndjek për të të parë buzëqeshjen tënde , megjithëse kjo buzëqeshje brenda errësirës së varrit nuk duket, por unë do të bëj të pamundurën , qoftë edhe me anën e një fluture , që do të dalë nga kockat e mia.

Dritëro

13 maj 2014

Nganjëherë thelbi i ditës është kur ndalon e reflekton mes dy frymemarrjeve të thella.

Buzëqeshja është buka e zemrës.
😁🤗

media1.tenor.co

22 Dhjetor i trishte i vitit 2007. 13 vjet më parë Teta Xhano "fluturon lart në qiellin e paane" për t'u takuar me dhimbjen e saj më të madhe: Largimin e parakohshem të Dorit tonë të shtrenjtë ! I përjetshëm kujtimi i saj! Të duam shumë dhe përulje për veprën që le pas në aq filma shumë të dashur, për ne të gjithë... "Mjeshtre e Madhe", Xhanfize Keko!

"MALL"

"Ti mos e mbyll, nënë , derën ,
dritaren mos e mbyll.
Vër vesh! Dëgjo erën e vjeshtës
tek tund drurët në pyll.

Ja, si kjo erë në mesnatë
do vij në ëndrrat e tua,
ti kokën do t'a ngresh ngadalë :
"S'të le pa të shikuar..."

E di, ti mbrëmjeve e gdhin,
shqetësohesh, unë e di.
Mbi flokë karfice e hënës ndrin,
s'të le ty në vetmi.

Ti rri mendon: dimri u zgjua,
djali a vishet trashë ?...
Dhe për të mijtën herë thua:
"T'i isha djalit pranë !"

Po jeta kështu e ka moj nënë ,
dhe larg një herë do jemi.
Ti vetë dikur më ke thënë :
"Do shkosh ku të dojë vendi!"

Unë prapë me zhurmë derën do hap,
mbi flokë dorën do t'a ndjej,
do të tregoj shtruar pastaj,
ç'diga ngritëm këtej.

Ti mos e mbyll, o nënë , derën .
dritaren mos m' a mbyll.
Do vij gjithmonë një çast me erën,
sa të puth ty...

Teodor Keko, 1987

Copyright Foto Zhaklina Dhimojani Blättler "Mimoza Llastica".