Psikologjia dhe Filozofia

Një letër drejtuar shpikësit të viagrës, shqiptarit Ferid Murati:

-Zotëria juaj, o shpikës i madh i këtij ilaçi çudibërës.
Ti që shpike këtë balsam për dhimbjet e pleqve dhe zgjove mashkullin brenda tyre!
A nuk ke një balsam të ngjashëm që t'i rikthejë popullit tim burrërinë?

Gazi Alqusaibi, poet dhe diplomat nga Arabia Saudite

"Kurrë nuk kam pasur frikë nga një njeri i ditur, por gjithnjë jam larguar nga ata budallenj, që e konsiderojnë veten dijetarë, pasi kanë lexuar ca libra"

- Sulltan Abdulhamidi II.

🔅Formimi i budallenjve!!

➖A e ke idenë se si bëhet formimi i budallenjve?

💥Një grup shkencëtarësh vendosën 5 majmunë në një kafaz, dhe në mes të kafazit kishte një palë shkallë dhe në krye të shkallëve kishte disa banane.
⚡️Sa herë që njëri nga majmunët ngjiste shkallët për të marrë banane, shkencëtarët i lagnin me ujë të ftohtë majmunët e tjerë.
➖Pas një kohe të shkurtër, çdo majmun që tentonte të ngjiste shkallët për të marrë banane, pjesa tjetër e pengonin dhe e godisnin që të mos lageshin me ujë të ftohtë.
➖Pas një periudhë kohe, asnjë majmun nuk guxonte të ngjiste shkallët për të marrë bananet me gjithë dëshirën e madhe që kishin, nga frika e rrahjes.
💥Pastaj shkencëtarët vendosën të zëvendësojnë një nga pesë majmunët me një majmun të ri në vend të tij.
📍Gjëja e parë që bëri majmuni i ri është ngjitja e shkallëve për të marrë bananet, por menjëherë të katër majmunët e tjerët filluan ti gjuajnë duke e detyruar të zbresë!
📍Pas disa herë rrahje, majmuni i ri e kuptoi se nuk duhej të ngjisë shkallët, edhe pse nuk e dinte pse.
💥Shkencëtarët gjithashtu zëvendësuan një nga majmunët e vjetër me një majmun të ri dhe ndodhi me majmunin ri ashtu siç ndodhi edhe me majmunin para tij. Kështu edhe majmuni i ri iu bashkua kolegëve të tij në rrahje të atij që guxonte të ngjiste shkallët për të marrë bananet edhe ai nuk e dinte pse po godiste. ?
⚡️Dhe kështu me radhë, derisa të pesë majmunët që ishin në kafaz u zëvendësuan me të rinj, të cilët nuk u lagën më kurrë me ujë të ftohtë, e megjithatë ata rrihnin çdo majmun që merret guximin të ngjiste shkallët, pa e ditur arsyen!!
🌐Kështu formohet budallallëku dhe injoranca
➖Nëse do ti pyesnim majmunët pse e rrahin majmunin që ngjit shkallët❓
♻️Përgjigja do të jetë: Nuk e dimë, por të parët tanë i gjetëm në këtë rrugë!
〽️Kështu rrënjosen idetë, vlerat dhe traditat e kota.
☄️Kush tha që epoka e injorancës ka mbaruar?

Pyet njëri, dikë:
-Çfarë dokumentash më duhen për të çuar babain në azil?

Ky i fundit i përgjigjet
-Të duhen këto:
1- Një foto e babait kur çoi nënën tënde në spital për të të lindur ty.
2- Një foto të babait ku u gëzua për lindjen tënde.
3- Një foto të babait kur kthehej nga puna i lodhur për të siguruar jetesën.
4- Një foto të babait duke të çuar në spital në mes të natës në të ftohtë acar.
5- Një foto të babait kur kthehej nga puna dhe vinte tek shtrati yt dhe të vinte doren në ballë gjithë merak.
6- Një foto të babait, i lodhur dhe i dërmuar nga presioni i dynjasë se a mund t'ja dilte të mbante familjen me punë hallall.
7- Një foto të babait kur të blinte rroba të reja vetëm për të parë gëzimin tënd.
8- Një foto të babait kur fshinte lotët se bashku me djersën nga puna e mundimshme.
9- Një foto të babait kur paguante faturat e shkollimit tënd.
10- Një foto të babait kur numëronte paratë e kursyera për të martuar ty.

Për Zotin, nuk kam hasur shikim dashurie të sinqertë përveç se në varreza dhe spitale.

Ne jemi njerëz që vetëm në fund i kujtojmë ata që i duam....

-Nazar el Kubani-

Puthja e këmbëve…!

“Debatuam një ditë me babain dhe i ngritëm shumë zërat. Kisha në dorë ca letra i hodha mbi tavolinë dhe u shtriva në krevat.
Vendosa kokën në jastëk, zakonisht kur jam i ngarkuar mundohem të largoj stresin me gjumë.

Të nesërmen pasi mbarova mësimin mora telefonin dhe i shkruajta babait një mesazh, duke tentuar t’ia bëj qejfin.

-Kam dëgjuar që shputa e këmbës së njeriut është më e lëmuar dhe më u butë sesa shpina e këmbës.
A do të më lejojnë këmbët tuaja të sigurohem në vërtetësinë e kësaj thënie me buzët e mia?!!!

Kur arrita në shtëpi pasi hapa derën e gjeta babain duke më pritur në korridor dhe lotët i rridhnin në faqe…

Më tha
-“Jo nuk të lejoj të më puthësh këmbët,
ndërsa thënia jote është e vërtetë, e kam provuar vetë kur ti puthja këmbët nga te dyja anët kur ishe i vogël.

Mu mbushën sytë me lot😢

Ne do të ikin një ditë me leje të Zotit… Afrohu me ta para se ti humbësh, e nëse janë larguar nga kjo botë, kërkoni falje dhe mëshirë dhe lutuni për ta.”

“Shejh Ali al Tantawi”
Marrë nga libri: Drejt besimit

Një rreze dielli është e mjaftueshme për zhdukur shumë hije....

Mrgj dhe ditë të mbarë

Normalja është një rrugë e shtruar me asfalt, e butë, e qetë për të ecur, por asnjë lule nuk rritet në të...!

Ja ku duken plepat e ishullit dhe varri, që s’e ka më hirin brenda.

O i Urtë!
Ti na pate dhënë qumështin e të fortëve, por ne ishim shumë të dobët e nuk mësuam të përfitonim.
I harruam mësimet e tua, që i dinin etërit tanë dhe e humbëm kuptimin e fjalës tënde, jehonë e fundit e urtësive të lashta.
Megjithatë, le të mos i humbim shpresat dhe ashtu siç bëre ti në çastin e fundit, le t’i kthejmë sytë nga dielli.

Sylvie, Gèrard de Nerval

Kjo është Shqipëria që unë njoh...

Kur isha i vogël e pyeta babain:
-Çfarë feje kemi ne?
Ashtu qetë më tha:
-Ne jemi muslimanë.
E pyeta priftin e qytetit:
-Si janë muslimanët?
-Ç'të të them more bir, ne luanim në Xhamitë e qytetit
dhe kurrë nuk na bërtitën, asnjëherë dhe askush.
Ndërsa babai më tha:
-Ne luanim te Kisha, bënim zhurmë dhe kur dilte prifti, na qeraste me karamele.

𝐂𝐡𝐚𝐫𝐥𝐞𝐬 𝐁𝐮𝐤𝐨𝐰𝐬𝐤𝐢: 𝐃𝐀𝐒𝐇𝐔𝐑𝐈...

- Ç' do bëjmë atëherë?
- Dashuri.
- A thua?
- Po.
- Përkryer! Po zhvishem atëherë.
- E pse do zhvishesh?
- Që të bëjmë dashuri.
- E kush të ka thënë se duhet të zhvishesh për këtë?
-Po mesa di unë, kështu bëhet!
- Jo, s' është dashuri ajo, është zotërim.
- S' po kuptoj fare, e si bëhet?
-Ashtu e veshur, kuvendojmë derisa të lodhemi, derisa t' ia dalim të lexojmë njëri - tjetrin, derisa ta dimë gjithçka përmendsh, derisa t'u heqim velin të fshehtave tona më të thella, derisa të shkrihemi veç duke u parë, derisa këta sy të rraskapiten e të më shtrëngojnë të fle.
- E do rrekesh t'i mbash ende çelur?
- Po, vetëm për të të soditur....

Thënie të disave nga ateistët të njohur në momentet e tyre para vdekjes:

1. Cesar Burga
“Në jetën time jam përgatitur për çdo gjë përveç vdekjes. Tani po vdes dhe nuk jam i përgatitur për këtë”

2. Tomas Hess (filozof politik)
“Jam duke u hedhur në errësirë. Po ta kisha botën timen këtë moment, të gjithën do ta jepja për të blerë një ditë të vetme më tepër.”

3. Tomas Baten
(Shkrimtar ateist që jetoi në shek. XVIII)
“Ju përgjërohem, mos më lini vetëm! O Zot, çfarë kam bërë për ta merituar këtë?! Ta kisha tërë botën... dyfishin e saj do e jepja veç të më hiqet ky tmerr! Ma lini afër ndonjë fëmijë, veç vetëm mos më lini se jam buzë greminës së ferrit. Unë kam qenë mbështetës i djallit.

4. Tomas Skot
Këshilltar anglez. Vdiq në vitin 1594, para se të vdiste tha:
“ Deri në këtë moment nuk kam besuar në ekzistencën e Zotit e as të ferrit, por tani e ndjej që ekzistojnë vërtet. Tani jam pranë ndëshkimit dhe ky eshte gjykimi hyjnor!”

5. Volter
Filozof ateist francez. Vdiq në vitin 1777. Në momentet e fundit i tha mjekut të tij Fushè: “ Më la Zoti e më lanë dhe njerëzit. Do të të j*p gjysmën e pasurisë po më mbajte dhe 6 muaj në jetë. Unë po vdes dhe do shkoj në ferr”.

6. Infermjerja e Volterit thoshte: “ Edhe po të më jepeshin pasuritë e gjithë Europës, nuk do të doja të shihja një njeri të vuante si Volter gjatë vdekjes. Lutej gjithë natën duke kërkuar falje”.

7. David Hume
Historian skocez, atheist. Vdiq në vitin 1776. Ata që iu ndodhën pranë në momentet e tij të fundit thonë se përsëriste pa mbarim: “ Po më djegin flakët e zjarrit”. Ishte për të të ardhur keq kur e shihje ashtu tek vuante në mënyrë të tmerrshme.

8. Napoleon Bonaparti
Perandor francez që vrau miliona njerëz për të ngopur çmendurinë dhe egon e tij të brendshme të madhështisë dhe etjen për pushtet. Kur po vdiste tha:
“Po vdes para kohe. Po i kthehem tokës edhe unë perandori i madh. Sikur jam mes dy brigjeve, mes zjarrit në të cilin po bie dhe parajsës së përjetshme”

9. Francis Newbert.
Kryetar i klubit të ateistëve britanike, në çastet para vdekjes u tha të pranishmëve: “ Mos më thoni se Zoti nuk ekziston! Tani jam para Tij dhe mos më thoni që s ekziston ferri se e ndjej që po rrëshqas në të. Mjerë për mua, kurseni fjalët se po humbi. Ky është zjarr që edhe një mijë vjet të jetoja do e mohoja ekzistencën e tij edhe po të jetoja miliona vjet do më kapte ndëshkimi. Ah, ah, ky është zjarri!

10. Mbreti Charles i IX
Mbreti francez që ekzekutoi në Francë dhjetëra mijëra kristianë protestantë në vitin 1572, për shkak se nuk ishin katolikë sikurse ai. Në momentet e fundit tha:
“ Po shoh ata që kam vrarë se si më kalojnë përpara meje, ashtu të përgjakur, me plagë që ju kullojnë gjak dhe bëjnë shenjë nga mua. Unë e shoh çfarë më pret. Gabova dhe humba përgjithmonë.

11. David Shtraus
Shkrimtar gjerman ateist, i cili ka vdekur më 1876. Në çastet e vdekjes pat thënë:
“ Më çoi në shkatërrim filozofia ime. Po ndjej se jam i shtrënguar në derën e një makinerie me dhëmbë që do më bluajë”.

12. Svetlana Stalin, e bija e diktatorit sovjetik Jozef Stalin, në një intervistë për revistën amerikane “Newsweek”, mbi momentet e fundit të të atit, tregon:
“ Vdekja e babait tim ka qenë e tmerrshme. Në ato çaste kur po jepte shpirt, hapi sytë papritur dhe hodhi një shikim prej të tmerruari dhe bëri shenjë me dorën e majt
nga tavani dhe dha shpirt”.
13. Anton Livni
Themelues i kishës “Adhuruesit e Djallit” dhe autor i “Ungjllit të Shejtanit”. Vdiq në vitin 1997 duke u çjerrë në momentet e fundit:
“ Çfarë kam bërë... kam bërë gabime të tmerrshme!”. Ndërsa i kërkonte Zotit falje.

Kryefjala e bisedave shterpë të adoleshentëve nëpër rrugë, në shkollë, është "me rob shpie"

Liria ka kostot e saj...por sërish është më e bukur se robëria.

Një shpirt të lirë i tejkalon vështirësitë...
Ai ndjek pasionet e tij....Mund ta kalojë kohën duke udhëtuar, duhe studiuar diçka interesante, duke provuar diçka të re, ose thjesht duke shijuar çdo gjë që jeta i ofron dita-ditës.
Ky shpirt e jeton jetën në një mënyrë që të ndihet i lumtur. Ai nuk ndalet përpara vështirësive, qofshin këto pasuri, kohë apo rrethana.

NUK E KA FAJIN FËMIJA QË NUK LEXON, POR PRINDËRIT...!

Djali im nuk ka vullnet dhe nuk mëson asgjë”. Unë i them vazhdimisht po pse more nuk mëson, po mëso more mëso. Po ai hiç fare”. Po ti mami çfarë bën në shtëpi lexon, apo luan me djalin, vizatoni bashkë. Nëna përgjigjet me shprehjen: po ku kam kohë unë moj doktoreshë”. Dhe kur unë e pyes përse është kaq e zënë, nëna nuk di të përgjigjet. Nuk di të tregojë se me çfarë e mbush ditën. Gjëja e parë që bëj, është të shmang pyetjen që më vjen natyrshëm: “atëherë çfarë kërkon nga fëmija, ai sillet siç shikon ”.

Nga Lira Gjika

Por vitet me kane ndihmuar të mos reagoj me pyetje qe nuk kanë përgjigje.

Në fakt kjo nënë ka nevojë për ndihmë, që të mësojë si të organizojë veten dhe komunikimin me fëmijën dhe në fakt ajo për këtë gjë ka ardhur edhe pse vete nuk di ta thotë qartazi. Kjo situatë e nënës i ka rrënjët tek fëmijëria e saj.

Fjalët që ajo përsërit në mënyrë automatike janë fjalët që ka dëgjuar në fëmijëri nga nëna dhe babai i saj, përfshi dhe të gjithë të rriturit që ajo ka patur pranë. Kjo shprehje parazite, që tregon mosdije përtesë dhe padurim, në fakt vazhdon të jetë e gjallë në shumicën e njerëzve.

Prindër përpiquni ti njihni sjelljet dhe reagimet tuaja. Duke i njohur do ta kini më të lehtë ti menaxhoni.

Pro apo kundër familjes me shumë fëmijë...?🤔

Të rinjtë e sotëm thonë:
-Do bëj fëmi mbas të 30-ve se dua të shijoj jetën...🤨

Ndërkohë gjyshja....🙄

Fëmijët përngjasojnë me balonat,
i mësojmë të fluturojnë por s'kanë fluturimin tonë.
I mësojmë të ëndërrojnë, por s'kanë ëndrrat tona.
I mësojmë të jetojnë, por nuk jetojnë jetën tonë.
Por në çdo fluturim, ëndërr apo ditë të jetuar, ju vlen kudo mësimi përfituar.

NËNËS I DIGJET SHPIRTI PËR TY!

Nëna më jepte pjesën e saj të ushqimit nga pjata e saj në pjatën time dhe më thoshte:
-Biri im, haje këtë ushqim se unë nuk jam e uritur!

Biri im, gjithashtu haje këtë peshk, a po harron se unë nuk e ha peshkun!

Biri im, nuk jam e lodhur!

Biri im, ti pi se unë nuk jam e etur!

Pastaj, refuzoi pas vdekjes së prindit tim të martohet me burrë tjetër duke thënë:
-Nuk kam nevojë për dashuri!

Kur refuzoi të braktisë punën, ia veçova një pjesë të rrogës sime, por ajo nuk pranoi ta merrte duke thënë:
-Biri im, ruaje pasurinë tënde se unë kam mjaftueshëm sa për nevojat e mia!

Kur gjendja ime u përmirësua, i kërkova që të banojë me mua, mirëpo nuk deshi të më ngushtojë, dhe më tha:
-Biri im, unë nuk jam e mësuar të jetoj jetë të tillë!

Nëna u plak dhe e arriti moshën e pleqërisë, u sëmur nga kanceri, shkova ta vizitoj dhe fillova të qaj, kur më pa ashtu, më tha:
-Biri im, mos qaj! Unë nuk ndjej dhimbje!!

I. Jahiu

Letra e shkrimtarit francez Honore de Balzac për konteshën polake Ewelina Hanska, më 1836.

Engjëlli im i dashur....

Po çmendem për ty, aq sa një njeri mund të çmendet. Nuk mund t’i bëj bashkë dy ide pa qenë ti në mes të tyre. Tashmë s’mendoj dot asgjë për ty. Pavarësisht nga dëshira ime, imagjinata më sjell tek ty. Të shtrëngoj, të puth, kujdesem për ty, një mijë përkujdesje dashurie më kapin. Sa për zemrën time, aty do jesh gjithmonë. Kam një ndjesi të këndshme të të pasurit ty atje. Por, Zot, çfarë do të bëhet me mua, tani që ti më ke privuar nga arsyeja? Kjo është mania që më ka terrorizuar këtë mëngjes. Çohem çdo moment duke i thënë vetes: “Hajde të shkojmë atje”. Më pas, ulem përsëri nga detyrimet e mia. Është një konflikt i frikshëm. Kjo s’është jetë. S’kam qenë kurrë më parë kështu. Ti ke gllabëruar gjithçka. Ndjehem i budallepsur dhe i lumtur sapo mendoj për ty. Sillem vërdallë në një ëndërr të këndshme në të cilën në një moment jetoj mijëra vjet. Çfarë situate e tmerrshme! I mbuluar me dashuri, duke ndjerë dashuri në çdo gjë, por, duke jetuar vetëm për dashurinë, duke parë veten të konsumuar nga brengat, e gjej veten të kapur në njëmijë rrjeta merimangash. O, Evë e dashur, ti nuk e di. E mora kartolinën tënde. Është këtu para meje dhe unë flas me ty sikur t’i të ishe aty. Të pashë ty, si dje, të bukur, mahnitërisht të bukur. Dje, gjatë gjithë mbrëmjes i thashë vetes sime “ajo është e imja!” Ah! Engjëjt nuk janë aq të lumtur në parajsë, siç isha unë dje!

𝐁𝐮𝐤𝐨𝐰𝐬𝐤𝐢: 𝐍𝐮𝐤 𝐤𝐚 𝐚𝐬𝐠𝐣𝐞̈ 𝐦𝐞̈ 𝐭𝐞̈𝐫𝐡𝐞𝐪𝐞̈𝐬𝐞 𝐧𝐞̈ 𝐤𝐞̈𝐭𝐞̈ 𝐩𝐥𝐚𝐧𝐞𝐭 𝐬𝐞 𝐬𝐚 𝐧𝐣𝐞̈ 𝐠𝐫𝐮𝐚 𝐞 𝐦𝐞𝐧𝐜̧𝐮𝐫!

𝗡𝗴𝗮 𝗖𝗵𝗮𝗿𝗹𝗲𝘀 𝗕𝘂𝗸𝗼𝘄𝘀𝗸𝗶

Nuk ka asgjë më tërheqëse në këtë planet se sa një grua e mençur.

Një grua që të vret me vetëbesimin e saj, madhështine, hijen e rëndë të një sundimtareje, një grua që peshon karakter e që të vret me mendimet e saj, e sigurtë për botën e saj; një që është pronare e trupit dhe shpirtit të saj.

Një që duket e ftohtë dhe egër, por që mund të të vrasë me ëmbëlsinë e zemrës.

Një që adhurohet nga burrat e mëdhenj dhe urrehet nga gratë e vogla.

Një që thotë jo aty ku nuk ka vend për vlerën dhe respektin e saj, një që vështirë thotë po, jo nga frika as nga guximi i tepruar.

Një që nuk admirohet vetëm për bukuri, sepse bukurinë e ka si bonus dhe jo si shkallë arritje, as si mjete joshje për t’i marrë gjërat që i do.

Ajo mundohet shumë për veten dhe punon që të jete dikush në jetë, që nesër asnjë, askush mos ta shkelë.

E kështu nuk ka gjë më të bukur se sa një grua tmerrësisht e pavarur dhe vetëvetja.

E kur të vijë dita që një mashkull do që të ndërtojë një jetë me te, t’i ketë cilësitë e duhura dhe jo vetëm vlera luksoze.

Çfarë është dashuria?

Shumë mendimtarë e filozofë janë përpjekur që ta përmbledhin ndjenjën që lidh njerëzit aq fuqishëm, duke ndryshuar në mënyrë dramatike jetët e tyre.

Filozofi Slavoj Zhizhek, rënien në dashuri e sheh si një moment tronditës për njeriun, që çekuilibron jetën e tij rutinore e të papenguar.
Ai, i nxitur nga një përvojë në aeroplan, në mënyrë ironike nxjerr idenë që të dashurojmë pa rënë në dashuri, pra pa iu ekspozuar një investimi të madh emocional që sjell dëshpërimin e thellë si rrjedhojë.

“Dashuria është një katastrofë🤯.....Është sëmundje e çmendur😱 Dashuria të shkatërron jetën😓....Por ama, jam shumë i dëshpëruar😢 kur nuk jam në dashuri”😔, shprehet Zhizhek.

Në një ligjëratë të tij, Zhizhek theksonte:

Çfarë është dashuria?!!!
Shoku ynë i mirë Alain Badiou në librin e tij të mrekullueshëm “Lavd Dashurisë”, thotë se gjithmonë ka diçka traumatike/radikalisht të dhunshme në dashuri. Dashuria është gjendje e përhershme e emergjencës. Ju bini në dashuri. Është e rëndësishme ta dimë se në anglisht dhe frëngjisht përdoret shprehja: ju “bini” në dashuri. Humbni kontrollin. Them se dashuria pasionante është një prej përvojave thelbësore metafizike, është përvojë platonike. Në kuptimin që, përderisa jetoni në lehtësinë e përditshmërisë, takoheni me shokët e shkoni në ndeja, gjithçka ecën normalisht, ndoshta aty-këtu ndonjë ‘one-night-stand’ – papritur bini në dashuri dhe gjithçka shkatërrohet. I gjithë ekuilibri i jetës suaj, humbet. Gjithçka i nënshtrohet këtij personi të vetëm. Pothuajse nuk mund ta mendoj, duke përjashtuar luftën, një përvojë më të dhunshme se ajo e dashurisë.

Dhe besoj që kjo është arsyeja pse të gjithë ‘konsulentët’ që ekzistojnë sot, përpiqen që ta zbusin apo ta fshijnë këtë pjesë të dashurisë. Sikur agjencitë për martesa dhe ndërmjetësim takimesh, duan të thonë se dashuria është tejet toksike, prandaj ju tregojnë se triku është që ta gjeni veten në dashuri pa rënë në dashuri. Më erdhi kjo në mendje gjatë një fluturimi transatlantik, përderisa lexoja një prej revistave idiote të kompanisë së fluturimit, ku me shkronja të mëdha thuhej: “Ju gjejmë dashurinë, pa rënien”, pra pa këtë ekspozimin e rrezikshëm. Dhe, besoj që kjo i shkon në mënyrë perfekte metafizikës sonë të përditshme narcizoide. E dini atë tregimin që e përsëris gjatë gjithë kohës: duam kafe pa kafeinë, birrë pa alkool dhe duam dashuri pa atë momentin e rrezikshëm, ku humbemi tërësisht.

Një ditë, peshkatari zuri një peshk të madh dhe me vrap vajti në shtëpi dhe ia dorëzoi të shoqes që ta skuqë me vaj.
E shoqja, e zënë ngushtë ia ktheu:”Nuk kemi as dhe pikën e vajit në shtëpi.”
Burri i tha:”Epo mirë, piqe në prush!”
Gruaja iu përgjigj:”Po ku kemi dru e qymyr për ta pjekur?!”
Burri i sugjeroi që ta ziejë, por gruaja i tha:”Bombla e gazit ka ditë që ka mbaruar dhe nuk ndizet.”
Atëherë burri një të marrë peshkun dhe vajti e hodhi sërish në det.
Peshku, pasi notoi pak, nxorri kryet në sipërfaqe të ujit dhe thirri:”Rroftë qeveria!”

Azis Nesim, shkrimtar turk
Perktheu: E. Fida

Një perlë nga Zhuljana Jorganxhi, thjesht për t'i treguar brezit të ri se çfarë do të thotë poezi shpirti...!

,
Eja dhe merre, veç jeto.
Ata që s’duan dashurinë,
Nuk dine seç është mirësia.

Folenë e ngrenë në errësirë,
Edhe mbi ty lëshojnë stuhira.
Se jane mësuar të zvarriten,
Të të helmojnë, pastaj të vdesin.

Pa prekur trupin tënd të ngrohur,
Nga afshi i puthjesh, ledhatimit.

Dhe pena ime nis e shkruan,
Kaq e lodhur nga mundimi.
Kërkon nga ty dhe merr dy fjalë,
Dhe ndalet lumi i zemerimit.

Te dua, te dua, te dua,
Oh, këngë hyjnore e kesaj bote.
Që pëshpëritet nga buzët e dashuruara,
Që frymë ty të dhanë.

Shumë të kërkova gjersa të gjeta.
Dhe nëse vdes mos u trishto,
Por ti jeto!

Nëpër rrugët e dashurisë,
Enden këngët dhe legjendat.
Nëpër vargjet e poetit,
Zemrën ta njoh.
Dhe në vija pentagramesh,
Derdhet shpirti i nje artisti.
Por dicka pa thënë pa mbetur,
Le te tjeret ta tregojne.
Dhe jeten time po e deshe,
Eja dhe merre,
Por ti jeto..

Një pemë e lidhur fort me rrënjët e saj të tokë, ndaloi një kamion që mbante qindra drunj të ndarë nga rrënjët.
Andaj nëse doni të jeni të fortë, mbahuni me rrënjët dhe parimet tuaja.