Vladimir

Nëse vini re këto gjëra tek vetja, jeni tip me inteligjencë të lartë Bisedat e parëndësishme ju lodhin Mund të jetë mjaft sfiduese për ju që të përfshiheni në muhabet për gjëra të zakonshme. Kjo është për shkak se trurin tuaj e përshkojnë ide të mëdha. Temat që me gjasë ju interesojnë, janë shkenca, arti, filozofia, dhe ato rrallë i gjen në b...

Për vajzat 20 apo 30 vjeçare kjo grua është e çmendur:
- Ajo lexon libra dhe nuk ka instagram.
- Ajo shet spinaq dhe s’shet pordhë me Range Rover
- Ajo harxhon kohën duke lexuar dhe jo te parukierja.
- Ajo shet në trotuar djersën, jo trupin.
- Ajo punon që mbesat të shkollohen dhe jo pinë hashash
- Ajo ka mendjen e saj të bukur, jo fytyrën prej silikoni.
Jeta e saj ishte një libër dramatik, ku nipat dhe mbesat e saj do grisin faqet për ti mbushur si kaush me fara….
Ajo po ikën nga kjo botë e trishtuar për farën e keqe që mbolli dhe u tha nga pluhrat dhe llumi ku jetojmë….
Ajo po largohet duke përlotur faqet e fundit të një libri që e deshte aq shumë …..
Ajo kujton me dhimbje kohët kur familja mblidhej dhe kushërinjtë festonin së bashku.
Ajo beson tek Zoti, mbesat e saj tek leku.
Ajo sot nuk është e sigurtë nëse fëmijët dhe nipat do kthehen nga Londra, Roma apo Berlini për ta varrosur kur të vdesë apo ata thjesht do hedhin një status në facebook që: “Nana vdiq”
Trishtim për këtë brez që po zhduket.🖤

(Kreshnik Spahiu, 9 Maj 2023)

❤️Shtatë mrekulli në lidhje me Nënën:
1. Të ulesh afër nënës tënde për gjysëm ore, është e barabartë me gjashtë seanca tek psikologu më i mirë.
2. Shkencërisht; gjatë kohës sa jeni foshnje dhe nëna ju mban në krah, ajo transmeton tek ju valë intimiteti, gjë e cila ju bën që të keni aktivitet më të lartë të trurit, ju bën më stabil, dhe shumë të shoqërueshëm me ata që të rrethojnë.
3. Nëna është qënia e vetme e cila posedon sensorë parandienjeje për fatkeqësitë që janë përcaktuar të të ndodhin, kështu që, mos u çudit kur ajo të ndalon të shkosh apo të dalësh qoftë edhe për shëtitje!
4. Shkencërisht; kur nëna vendos dorën e saj në pjesën e trupit tënd ku ti e ndien dhimbjen, ajo pjesë e trupit nisë menjëherë të përshtatet për shërim.
5. Nëna, është e vetmja e cila mund t’a sakrifikojë veten e saj në këmbim të jetës tënde, edhe në rast se këtë nuk e kërkon nevoja.
6. Nëna, është ajo e cila me lutjet e saj mund ta ndërrojë komplet rrjedhën e fatit tënd.
7. Nëna është qënia e vetme prej së cilës nuk ke mundësi t’i fshehësh emocionet tua, qoftë edhe duke e gënjyer apo mashtruar.
Zoti i ruajt të gjitha nënat të cilat janë gjallë, dhe i mëshiroftë të gjitha ato që kanë kaluar nën mëshirën e Tij! ❤️
Amin 🙏

NARCISTJA
Ishte skaji me i larget i atij plazhi te zhurmshem.Zgjodha papafingon e asaj ndertese te humbur mes atij gjelberimi te çrregullt me ca peme si të hedhura andej kendej nga dora e ndonje kopshtari të dehur..Papafingua kishte nje dritare si frengji vrojtimi,por që i lejonte syrit të kapte këputjen pa frymë të valëve mbi rërë,por edhe shuarjen e diellit në ujrat e largëta.Ky ishte edhe qëllimi im të fiksoja perëndimet e diellit në atë gji deti..Për pak minuta ja dola të krijoj një rëmujë te pa parë në atë kthinë ,që i ngjante kabinës të anijeve pirate..(këto ndoshta i trillonte mendja ime ku kishin mbetur ende copeza imagjinatash nga leximet e fëmijerisë.)Pra kisha gjetur vëndin më të cuditshëm për ta dënuar veten me pasionin e fografit duke i lënë mendimet të arratiseshin nga sytë këmbët...
Ditët e para nuk ndodhi asgjë.Notoja në ujrat e thella dhe kthehesha përsëri mes kaosit të dhomes . Ulesha përpara dritares dhe më aparatin në dorë prisja castin kur dielli do të ulej i lodhur në horizont duke krijuar ato perzierjesh ngjyrash te pa perseriteshme....
Edhe ate mbremje po iu hidhja nje sy kritik fotove te fundit te hedhura mbi tavoline .Sec kishin ca ngjyra malli,peisazhe qe i ke pare ,kane humbur ne kohera…,por perseri i pret te shfaqen....Befas nga shkallet e verandes erdhi nje zhurme hapash..U habita,miku qe me leshoi perkohesisht papafingon e viles se vjeter ,me tha se vellai i tij,pronari i viles ishte jashte shtetit dhe nuk kishte ndermend te kthehej,as ai,as familja e tij. .Nuk prisja te degjoja ate muziken e harruar prej kohesh ne ato shkalle te vjetra prej druri. . Zgjata
koken nga frengjia e ngushte ,nuk pashe askend , asgje nuk pipetinte,pervec kuisjes se larget te nje qeni ,qe u shua menjehere ne terrin e nates bregdetare.
Te nesermen u ngrita vone ,me filxhanin e kafes ne dore,u zgjata ne parvazin e frengjis,thjesht per te pare lojen e diellit mbi det..,por pamja qe me kapi syri ne verande ,me shkaktoj ate qe psikologet e quajne,’’goditje e befte me deme anesore ‘’ sic mund te ishte luhatja e filxhanit dhe njolla e kafes me qumesht mbi parmakun e lyer me ngjyre blu. .Ne cep te verandes , me parmak te drunjt ,mbi nje zhezlong ishte shtrire nje vajze .Floket e verdhe i derdheshin anash dhe sa nuk i ceknin pllakat .Mbante disi larg fytyres telefonin dhe bente shkrepje ‘’selfi’’.Instiktivisht u terhoqa koken me floket e shpupurisur brenda harkut te ngushte te frengjise, me nje levizje si te asaj breshkes se hutuar,por nuk mund te rri gjate ashtu i tulatur me filxhanin e pergjysmuar te kafese,..Nxjerr matan parvazit gjysem syri dhe perpi ate hapesire te verandes ku vajza e ngritur mbi zhezlong shkrep pa rreshtur foto mbi fytyren e saj,qe ndryshon shprehje me nje ankth dhe passion te cuditshem,thua se per here te pare e kishte zbuluar portretin e saj te vertet dhe ashtu si nje femi qe mahnitet nga e pa njohura ,nuk ja ndan syte e dritheruar nga admirimi…
Per disa dite fillova ta shikoj boten nga frengjia e papafingos se viles se vjeter,sepse cdo paradite vajza shtrihej pothuaj e zhveshur ne zhezlongun e saj e humbur e terra pas shkrepjeve te celularit. U fshi nga mendja ime perendimi i diellit dhe ajo puthja e ngrohte qe i jepte horizontit nen tingujt e harpave te ujeshme te valeve..Bota u tkurr ne kornizen e ngushte te frengjise,nga ku vareshin ca fruta te thata.deri ate mbremje kur me kish zene gjumi me faqen e mbeshtetur mbi parvazin e frengjise zhytur ne mjergullen e trendafilte te perfytyrimeve.Degjova neper tym trokitjen e deres.Une nuk e ve kurre shulin e deres ,ndaj thashe instiktivisht pa I hapur syte.
-Hyre…!
Edhe kur ajo shtyu deren dhe u fut ne papafingo me ate buzeqeshjen e saj enigmatike,buzeqeshja me vete i perkedhelur nga ëndrra,por tingulli i zërit të saj më futi në panik.
-E di qe me pergjon gjithe diten nga frengjia papafigos.-ajo nuk e shuan buzeqeshjen ,qe me teper se miqesore shpreh epersi totale.,qe buron nga brendesia e saj.Ajo di gjithcka.Edhe mendimet e mia me te fshehta,prandaj buzeqesh ashtu.E di se nuk shpresoja te ngjitej ne papafingon time.Perse do ta bente?Aty isha unee me portretin e perhumbur te muzgut dhe aparati fotografik…U ngrita me nxitim.Duhej te disiplinoja floket e hallakatur.Sa per portretin as qe shpresoja te ndryshoja dicka dhe ajo rremuje katastrofike e sendeve te hedhura..Ca zile te alarmuara binin pa rreshtur brenda meje.Me ne fund fati e solli te arrij’’ kryevepren’’ time.Nuk flitej per perendime dielli,por per ngjyra te gjalla..per aroma dehese.
-E di se vdes nga deshira per te me fotografuar-,sikur thoshte buzeqeshja e saj, tek sa me gishtat tinzare hidhte tej ate mantelin e holle.dhe shtrihej fare lakuriq mbi mbulesen,qe mori ngjyrat e saj..U dritherova i terri kur e shkrepa aparatin…E shkrepa?Nuk e mbaj mend.ka gjasa te jete shkrepur vete.Kjo nuk ishte ndonje cudi,syte e saj mund te benin edhe me shume..Kete po mendoja kur zbrita te nesermen nga shkallet e ngushta te papafingos dhe iu afrova tryezes portative me kembe te holla metalike qe mbante mbi siperfaqen e saj ate enen e mbushur me leng te fresket frutash. Mbaja ne duar fotografin e zmadhuar te vendosur ne ate kornize xhami.Isha perpjekur te beja modifikime ne portretin tim,qe pasqyra ma tregonte me nje cinizem te lig..Ishte nje cmenduri mendimi qe ti beja pershtypje me portretin tim..Nuk kisha harruar te mbertheja ne cepin e kemishes,kuptohet nga ana e majte, nje karafil te kuq,te keputur fshehtas nga nje saksi e harruar ne cep te verandes.
E vendosa portretin tek kangjellat,ne vendin me te dukshem..duke rregulluar vendosjen e karafilit ne ngjyre vishnje i bindur se ajo lule fatsjellese do ti terhiqte vemendjen e saj..Ajo u ngrit nga zhenlongu dhe iu afrua fotos se zmadhuar pa ia hequr per asnje çast sytë,.i vendosi buzet mbi buzet e portretit te saj ne foto dhe humbi ashtu ne nje puthje te heshtur.
Kur po mbeshtillte foton dhe po largohej drejt dhomes se saj me tha me ne fund nje ‘’faleminderit’’ te thate pa me veshtruar as me bisht te syrit…
Te nesermen qendroja perseri ne frengjin e papafingos duke pritur te kapja me aparatin fotografik perendimin e diellit..Ajo kishte ikur dhe nuk e pashë me kurre,ndonse ne papafingo mbeti per nje kohe te gjate aroma e parfumit te saj,e nje vajze ,qe dashuronte vetem vetveten.

#❤️

BARDHYL LONDO - QYTETI NË DEPRESION

Mbi lagjen periferike të Laprakës,
mbi katedralen protestante natën vonë,
pikat e para të shiut trokitën,
gjysma ujë, gjysma depresion.

Mbi grataçelat e qendrës
mbi minaren belhollë që trishtueshëm heshton,
nata e errër u ndeh e pushtetshme
gjysma makth, gjysma depresion.

Mbi bulevardin e madh, mbi statujat dridhur nga ankthi,
mbi kryqëzime rrugësh si një papijon,
shiu troket - shkop i rëgjuar plaku
gjysma vdekje, gjysma depresion.

Mbi katedralen ortodokse, mbi katedralen katolike,
E premtja e Zezë edhe më zezonë,
shiu zbret si një antikrisht i zi sterrë
gjysma djallëzi, gjysma depresion.

Selitë diplomatike heshtin
nën shiun zëçjerrë si një gramafon,
vetëm në të rrallë ndonjë e-mail enigmë
eterin çan nëpër depresion.

Aeroport memec si teatër absurd
nuk ulet, nuk ngrihet asnjë avion,
vetëm një tufë korbash si në filmat e Hiçkokut
mbi pistë çukasin depresion.

Teatri i Operes stonon nga një kollë e thatë,
shkallë stadiumesh pa britma, pa pasion,
mbi galerinë e artit shi vetmie bie,
gjysma përçartje, gjysma depresion.

Drogaxhinj të papunë, pr******ta që shfryjnë,
pa një ftesë orgjie pa një telefon,
qiellit enden ca lakuriqë nate,
gjysma enigmë, gjysma depresion.

Balli i kryeqytetit digjet furrë,
trupi dridhet nga ethet deri natën vonë,
larg, në periferi, dy varrezat civile
qielli i lag pa mëshirë me depresion.

Kushdo që e ka këtë faqe, duhet ta dijë se vargjet që ka hedhur, nuk janë të Dritëroit, por të Arben Dukës!

S'ma zëvendëson ti botën mua.
S'të zëvendëson as bota ty.
Por sa botën sigurisht të dua.
Kur jetojmë e vdesim tok të dy.
-Dritëro Agolli

Vladimir
Sdopsnrtoea
0
2
c
2
7u1ia1
u
856
s
5l6a

u
h
ag98gc0
1
m6afh
r
00
t
0
m6
k

14
2
i2
·
NARCISTJA
Ishte skaji me i larget i atij plazhi te zhurmshem.Zgjodha papafingon e asaj ndertese te humbur mes atij gjelberimi te çrregullt me ca peme si të hedhura andej kendej nga dora e ndonje kopshtari të dehur..Papafingua kishte nje dritare si frengji vrojtimi,por që i lejonte syrit të kapte këputjen pa frymë të valëve mbi rërë,por edhe shuarjen e diellit në ujrat e largëta.Ky ishte edhe qëllimi im të fiksoja perëndimet e diellit në atë gji deti..Për pak minuta ja dola të krijoj një rëmujë te pa parë në atë kthinë ,që i ngjante kabinës të anijeve pirate..(këto ndoshta i trillonte mendja ime ku kishin mbetur ende copeza imagjinatash nga leximet e fëmijerisë.)Pra kisha gjetur vëndin më të cuditshëm për ta dënuar veten me pasionin e fografit duke i lënë mendimet të arratiseshin nga sytë këmbët...
Ditët e para nuk ndodhi asgjë.Notoja në ujrat e thella dhe kthehesha përsëri mes kaosit të dhomes . Ulesha përpara dritares dhe më aparatin në dorë prisja castin kur dielli do të ulej i lodhur në horizont duke krijuar ato perzierjesh ngjyrash te pa perseriteshme....
Edhe ate mbremje po iu hidhja nje sy kritik fotove te fundit te hedhura mbi tavoline .Sec kishin ca ngjyra malli,peisazhe qe i ke pare ,kane humbur ne kohera…,por perseri i pret te shfaqen....Befas nga shkallet e verandes erdhi nje zhurme hapash..U habita,miku qe me leshoi perkohesisht papafingon e viles se vjeter ,me tha se vellai i tij,pronari i viles ishte jashte shtetit dhe nuk kishte ndermend te kthehej,as ai,as familja e tij. .Nuk prisja te degjoja ate muziken e harruar prej kohesh ne ato shkalle te vjetra prej druri. . Zgjata
koken nga frengjia e ngushte ,nuk pashe askend , asgje nuk pipetinte,pervec kuisjes se larget te nje qeni ,qe u shua menjehere ne terrin e nates bregdetare.
Te nesermen u ngrita vone ,me filxhanin e kafes ne dore,u zgjata ne parvazin e frengjis,thjesht per te pare lojen e diellit mbi det..,por pamja qe me kapi syri ne verande ,me shkaktoj ate qe psikologet e quajne,’’goditje e befte me deme anesore ‘’ sic mund te ishte luhatja e filxhanit dhe njolla e kafes me qumesht mbi parmakun e lyer me ngjyre blu. .Ne cep te verandes , me parmak te drunjt ,mbi nje zhezlong ishte shtrire nje vajze .Floket e verdhe i derdheshin anash dhe sa nuk i ceknin pllakat .Mbante disi larg fytyres telefonin dhe bente shkrepje ‘’selfi’’.Instiktivisht u terhoqa koken me floket e shpupurisur brenda harkut te ngushte te frengjise, me nje levizje si te asaj breshkes se hutuar,por nuk mund te rri gjate ashtu i tulatur me filxhanin e pergjysmuar te kafese,..Nxjerr matan parvazit gjysem syri dhe perpi ate hapesire te verandes ku vajza e ngritur mbi zhezlong shkrep pa rreshtur foto mbi fytyren e saj,qe ndryshon shprehje me nje ankth dhe passion te cuditshem,thua se per here te pare e kishte zbuluar portretin e saj te vertet dhe ashtu si nje femi qe mahnitet nga e pa njohura ,nuk ja ndan syte e dritheruar nga admirimi…
Per disa dite fillova ta shikoj boten nga frengjia e papafingos se viles se vjeter,sepse cdo paradite vajza shtrihej pothuaj e zhveshur ne zhezlongun e saj e humbur e terra pas shkrepjeve te celularit. U fshi nga mendja ime perendimi i diellit dhe ajo puthja e ngrohte qe i jepte horizontit nen tingujt e harpave te ujeshme te valeve..Bota u tkurr ne kornizen e ngushte te frengjise,nga ku vareshin ca fruta te thata.deri ate mbremje kur me kish zene gjumi me faqen e mbeshtetur mbi parvazin e frengjise zhytur ne mjergullen e trendafilte te perfytyrimeve.Degjova neper tym trokitjen e deres.Une nuk e ve kurre shulin e deres ,ndaj thashe instiktivisht pa I hapur syte.
-Hyre…!
Edhe kur ajo shtyu deren dhe u fut ne papafingo me ate buzeqeshjen e saj enigmatike,buzeqeshja me vete i perkedhelur nga ëndrra,por tingulli i zërit të saj më futi në panik.
-E di qe me pergjon gjithe diten nga frengjia papafigos.-ajo nuk e shuan buzeqeshjen ,qe me teper se miqesore shpreh epersi totale.,qe buron nga brendesia e saj.Ajo di gjithcka.Edhe mendimet e mia me te fshehta,prandaj buzeqesh ashtu.E di se nuk shpresoja te ngjitej ne papafingon time.Perse do ta bente?Aty isha unee me portretin e perhumbur te muzgut dhe aparati fotografik…U ngrita me nxitim.Duhej te disiplinoja floket e hallakatur.Sa per portretin as qe shpresoja te ndryshoja dicka dhe ajo rremuje katastrofike e sendeve te hedhura..Ca zile te alarmuara binin pa rreshtur brenda meje.Me ne fund fati e solli te arrij’’ kryevepren’’ time.Nuk flitej per perendime dielli,por per ngjyra te gjalla..per aroma dehese.
-E di se vdes nga deshira per te me fotografuar-,sikur thoshte buzeqeshja e saj, tek sa me gishtat tinzare hidhte tej ate mantelin e holle.dhe shtrihej fare lakuriq mbi mbulesen,qe mori ngjyrat e saj..U dritherova i terri kur e shkrepa aparatin…E shkrepa?Nuk e mbaj mend.ka gjasa te jete shkrepur vete.Kjo nuk ishte ndonje cudi,syte e saj mund te benin edhe me shume..Kete po mendoja kur zbrita te nesermen nga shkallet e ngushta te papafingos dhe iu afrova tryezes portative me kembe te holla metalike qe mbante mbi siperfaqen e saj ate enen e mbushur me leng te fresket frutash. Mbaja ne duar fotografin e zmadhuar te vendosur ne ate kornize xhami.Isha perpjekur te beja modifikime ne portretin tim,qe pasqyra ma tregonte me nje cinizem te lig..Ishte nje cmenduri mendimi qe ti beja pershtypje me portretin tim..Nuk kisha harruar te mbertheja ne cepin e kemishes,kuptohet nga ana e majte, nje karafil te kuq,te keputur fshehtas nga nje saksi e harruar ne cep te verandes.
E vendosa portretin tek kangjellat,ne vendin me te dukshem..duke rregulluar vendosjen e karafilit ne ngjyre vishnje i bindur se ajo lule fatsjellese do ti terhiqte vemendjen e saj..Ajo u ngrit nga zhenlongu dhe iu afrua fotos se zmadhuar pa ia hequr per asnje çast sytë,.i vendosi buzet mbi buzet e portretit te saj ne foto dhe humbi ashtu ne nje puthje te heshtur.
Kur po mbeshtillte foton dhe po largohej drejt dhomes se saj me tha me ne fund nje ‘’faleminderit’’ te thate pa me veshtruar as me bisht te syrit…
Te nesermen qendroja perseri ne frengjin e papafingos duke pritur te kapja me aparatin fotografik perendimin e diellit..Ajo kishte ikur dhe nuk e pashë me kurre,ndonse ne papafingo mbeti per nje kohe te gjate aroma e parfumit te saj,e nje vajze ,qe dashuronte vetem vetveten. Shiko më pak

KUTIA E PANDORES

E ndjej se si instiktet e mia të fshehta po më gicilosin hundën..por me takt...Ajo vajza atje me floket e leshuara,per te fshehur syte e perlotur,duhet te jete viktima e radhes,sipas ‘’kontakteve te mia anonime’’…Po e ndjej ne ajer skenen e nje krimi...Eh,po të mos isha kapur në grackë nga raca e shpifur e gjuetarëve të kronikave rozë,, do të isha bërë zbuluesi më i famshëm i mistereve të shpirtit femëror .…. Po dridhem…Natyrisht ankthi professional..Do desheroja ,qe vajza te ishte e pergjakur,me njerin nga syte e nxire,ndoshta syrin e majte..por ne fund te fundit ajo eshte e dhunuar…Zgjas mikrofonin, kollitem me takt,sa per te kontrolluar tonalitetin e zerit..
-Me falni mund t;iu bej ca pyetje…?
-Me lini te qete..!-ma kthen ajo me nje shikim acarues.Nuk e prisja.
-Si ju bën zëmra ti përgjigjeni me një ton kaq të vrazhdë një kërkuesi të mjerë lajmesh…? Jam thjesht një qyqar i mbiquajtur i ‘’pa cipi’’, që endet me gjuhën jashtë… Një ish nuhatës i jetës së nëndheshme,por edhe i asaj që ndodh brënda dhomave të gjumit, poshtë mbulesave të krevateve …,Pasi humba katër gjyqe për shpifje dhe përjetova me një kënaqësi të hidhur një dyzinë incidentesh,ku njerëz të pa njohur me kapuç dhe hunj në duar,më thyen brinjët dhe ..më dëmtuan mizorisht veglat ,u detyrova të kaloj tek sektori i kronikave të zeza…të cilat qëndra tregëtare e sh*tjes të lajmeve të reme me seli në tempullin e drejtësis hynore,i shpërndan ato në të katër anët ku ka frymorë me dy këmbë por nuk përjashtohen as ata me katër këmbë…mjafton të kenë një certificate sigurie nga këshilli mbikqyrës..
-E kujt i plasi..?-ma kthen ajo me ton mizor.por une nuk jam nga ata tipa,qe thyen shpejt.
-Askujt.!Kujt do i plasë ?.
-Do ikesh…?
-Ku të vete?Si mund të iki pa kronikën e zezë ,pronari im do të më pushonte nga puna…Po ne me përshkrimin e skenave makabre e nxjerrim bukën e gojës..,me krime për motive të dobëta.. ,lak litari i shtërnguar në fyt,sy të zgordulluar . gjuhë të nxjera jashtë,,kafka të hapura me sëpatë…dhe pellgje gjaku…,pastaj vjen teksti ,fut ç’të të vijë nga mëndja,që gjëja të bëhet sa më misterioze,i duan turmat këto,janë të pangopura,i kapërdijnë pa i përtypur fare…

(me zë më të ulët)Edhe ti je një viktimë…….(i ngul sytë i menduar)… Të ka lënë. i dashuri,mbasi të fshikulloj me kamzhikun e thurrur me qime të shkulura nga bishti i kalit …jo jo prit mos më ndërprit,do ta gjej,nëna ime ka qënë fallxhore dhe rrjedh nga fisi i largët iKasandrës…,prit po nuk e gjeta më qëllo pastaj me ç’të të kapë dora… Ti zbulove papritur ,se ai të tradhëtonte me dy skllave të blera me çmim të ulët në tregun e ndaluar të seksit…Nuk të brengosi edhe aq tradhëtia,por mënyra se si e bënin…....?Torturohesh netë të tëra,thinjesh ,rrudhesh …..Kjo është e pa drejtë,në vend që të rrëmbesh thikën e guzhinës dhe ti presësh fytin burrit tënd pervers,që edhe ne të mundim të kapim ndonjë kronikë të zezë.vjen këtu në tregun e orgjive, për të gjetur ndonjë të dashur të ri?..Po ne kronikanët e kronikave të zeza,me çfarë do ushqehemi ,me zhapa pjepri..?…(i ngashëryer)Pa dhunë nuk ka jetë …Dhuna ,ka thënë pronari im, është dashnorja e krimit…Shoh ëndrra ,sikur hedh piktura në vazo qeramike,në poçe,pergamenë..skena të përgjakura ,do I shohin edhe fëmijët e vegjël këto dhe do digjen nga dëshira për të therur në gjumë babanë apo gjyshin e dehur nga hidhërimet e pleqërisë,thjesht për të provuar shijen e gjakut….,pastaj me një ceremoni të veçantë sikur merja merja nga vetë dora e mbretit të vdekur të fiseve atdhetare, ,që kanë humbur me kohë gjuhën , emrat..dhe fenë e të parëve ,’medaljen e artë’……(Dora rëmben sende nga banaku dhe e gjuan,Kroni zhduket pas kuintave)
Fotografia e Hristondin Art

29Ti, Kornilia Korni, Ndue Marku dhe 26 të tjerë
5 komente
Pëlqej
Komento
Ndaj
Komentet

Irma Sinani
Irma Sinani

1

Pëlqej
· Përgjigju · 3d

Elsa LegiAktiv tani
Elsa Legi Art 👏👏👏
1

Pëlqej
· Përgjigju · 3d

Veli RamadaniAktiv tani
Veli Ramadani
Imazhi mund të përmbajë: lule, bimë dhe natyrë, possible text that says 'basdite te endshme'
1

Pëlqej
· Përgjigju · 3d

Veli RamadaniAktiv tani
Veli Ramadani
Imazhi mund të përmbajë: një ose më shumë njerëz
1

Pëlqej
· Përgjigju · 3d

Katiola Karoli
Katiola Karoli Pa fjalē ...

Pëlqej
· Përgjigju · 3d

Christondin Art
Shkruaj një koment...

VLADIMIR NDINI
PASIONI I VERBËR
-Fragmend nga romani historik

PIRRUA I EPIRRIT

I
Pasqyra u thye me një zhurmë te cudicme,jo si të ishte prej xhami ,por prej rere.Kleopatra i pa me bisht të syrit copat e vogla , të shpëndara mbi mozaikun e pllakave,pa edhe perden e dritares së hapur ,që valezonte e alarmuar.U mat të ngrihej ,por e pengonte krahu i Pluntit ,që e mbante ende shtërnguar për beli ..
-Ç’është …?-ai hapi sytë përgjysëm me përtesë dhe e rëshqiti dorën mbi supin e saj të zhveshur. Aromat ngacmuese të natës, kishin mbetur pezull në ajrin e dhomës.
-U thye pasqyra…!-tha ajo me zë të shuar.
- Për këtë shqetësohesh…?.-ai e tërhoqi pranë vetes,trupin e saj të ngrohtë e të zhveshur..
-Si u thye kështu,kaq papritur,pa asnjë shkak-tha ajo e tronditur-shikoji copërat ,se si më vështrojnë..
-Si,,?
-Kam frikë se kështu do të thyhet edhe shpirti yt.. Dicka e keqe do të ndodhë,një gjemë..…!
-Kleopatra…!
-Jo lëshomë,duhet të ngrihem…!
-Përse…?
-Ti hedh copërat e pasqyrës në ujë,e pastaj ti varros në tokë , nën dritën.e hënës..
-Pse..?A nuk shkruhet kështu në udhëzimet e vjetra?
Plonti i vuri pëllëmbët mbi gjinjt e saj të fortë e qumështor dhe u ngjesh mbi të me pëshpërima të mbytura.. .
-Udhëzimet e vjetra….?!Ç’thua..?Nuk do na dilte një jetë për të lexuar gjithë udhëzimet.Leri ti lexojnë të vdekurit…!
Kleopatrën nuk po e ndizte më,as afshi i buzëve të tij , që rëshqisnin të lagura mes gjinjve dhe as aromat ngacmuese të parfumeve erotike mbetura pezull në ajrin e natës.Mendimet e turbullta i ranë përsipër si një rrjetë tinzare e hedhur nga dora e padukëshme e ndonjë peshkatari.E tradhëtuan edhe sytë ,vështrimi nuk iu bind.por i shkoi vjedhurazi tek busti prej mermeri te kuqeremte i mbretit të vdekur Aleksandër Mollosi ,me atë fytyrën ,ku as fundi i tij tragjik në aventurën Italiane,nuk kishte ndryshuar asnjë vijëzim kryeneçësie...Kleopatra arriti ta shkëpusë me dhunë vështrimin ..,në kohën kur nga mermeri i ftohte iu duk sikur dëgjoi zërin e tij kërcënues…;.
‘’Mëkatare edhe këtu,në atë shtrat?….’’
Ajo u bë e shurdhët,por sytë përsëri nuk iu bindën,gjest ky që kërkon shpjegime të thella,por që vetë ajo nuk e kishte të vështirë ti jepte një shpjegim.. . Ai është aty.. tek e njëjta dhomë me zbukurime e parfume,tek i njëjti shtrat,vetëm se koha e kishte shndruar në një kujtim të pa mundur,të largët e të gurtë...kurse ajo ,e veja e tij..E veja?Jo,jo …! Nuk i ngjiste më kjo përshtatje..Kishin kaluar vite që nga ajo fushatë e pafat ku mbreti mollos kishte mbetur i vrarë në brigjet e atij lumit të quajtur Akeron…Orakujt e Dodonës e kishin paralajmëruar se ai do të gjente vdekjen pranë këtij lumi,por mbreti nuk e dinte se një lum I tillë që rridhte në Iliri,gjëndej edhe në itali me të njëjtin emër.. Sipas një kanuni epirot , ajo zuri vëndin e të shoqit. Këtë kanun e kishin vetem fiset ilire dhe nuk njihej tek grekët ,ndonse me ata fiset e iliris së jugut kishin lidhje të ndërsjellta.
Kleopatra,që ishte një nga fëmijet e Filipit të II , lindur nga martesat e tij të shumta , nuk kishte pritur gjatë ti kthehej liris së saj prej një gruaje të etur për jetën…I quante çmënduri pasionet e burrave të forte,për luftëra e lavdi, tallej nënë zë me ato femra ,që përgjëroheshin dhe digjeshin nga ndjenja torturonjese te dashurise Tani si një grua e lirë,që kishte në duar të gjitha pushtetet ,kishte vendosur të fitonte gjithçka kishte humbur, duke i lënë të lira instiktet deri diku të ndrydhura...Plonti si gjithmonë shfaqej papritur. , nuk dihej se nga vinte, ajo asnjëher nuk kujtohej ta pyeste për këtë,por tulatej dhe binte në gjunjë e drithëruar nga forca tërheqëse ,që çlironte prania e atij burri te zhytur në terrin e të fshehtave.. …. Nuk vuante nga malli , as nga vetmia, kur ai zhdukej ,pothuaj e harronte për ndonjë kohë të gjatë ,por gjithçka ndryshonte menjëher ,kur ai shfaqej papritur, nga ajo porta e fshehtë ,çelësin e së cilës ja kishte dhënë me kohë ...Sa i ndjente aromën,sapo e shigjetonin sytë e tij të errët ,ku fshihej një zjar i heshtur,si prrushi i mbuluar me hi,i shkallmoheshin të gjitha portat e shpirtit..…. Nuk shkëmbenin asnjë fjalë ,por shndroheshin në dy trupa ,që luftonin me egërsi,për ta shtrydhur njëri tjetrin , për ti thithur edhe pikën e fundit të asaj dehje të çmëndur..pastaj ai zhdukej përsëri papritur,pa thënë asnjë fjalë dhe ajo e harronte menjëherë.
-Trokasin..-tha ajo dhe u përpoq të çlirohej,por ai vazhdonte ta mbante shternguar pas vetes.
-Lermë.!-u nervozua papritur ajo.-a nuk duhej te kishe ikur,ka kohe qe ka dale dielli…
-Të çudit kjo..?-ia ktheu ai pa e çliruar nga shtërngimi i duarve të tij.
-Asgjë nuk më çudit tek ti..!-trokitjet u dëgjuan përsëri,më këmbëngulëse. Kleopatra u shkëput më në fund dhe ndenji një grime në cepin e shtratit ,mbi mbulesën e zhubrosur.Nuk kishte ndodhur ndonjëher ,që shërbyeset ta shqetësonin ,në këtë orë të mëngjesit.-çdo të thotë kjo?-ajo vështroi Pontin ,fytyra e tij iu duk papritur si një maskë e zhytur në avuj., nga mund të dalloje atë vështrimin i mbushur me atë misterin e përhershëm. Ai pa iu përgjigjur shqetësimit të saj ,u zgjat të kapte gotën ku ende kishte mbetur verë.Dora e tij shtyu pa dashje kanistrën e frutave dhe një veshul rushi kokërmadh me një ngjyrë të zezë të lagëshme shkau dh era mbi pllakat e mermerta me vizatime gri..Kleopatra hodhi krahëve një shall të hollë.që i arrinte deri në fund të këmbëve. Dhe u nis me hap të lehtë drejt derës. ‘’.Kur të kthej kokën do të jetë zhdukur si përherë,’’ mendoi ajo ndonse pati dyshimin ,sikur ai i priste ato trokitje . Hapi për gjysmë derën.U shfaq fytyrara kryesherbyses,me ate nishanin si koker ulli i zi ne anen e majte te mjekres..
-Kanë ardhur ftuesit e tearodokëve.-i tha ajo me sytë e ulur duke i kërkuar falje për shqetësimin. Kleopatra mori fryme e lehtësuar.
-Ah..! Nuk e prisja të vinin kaq shpejt ,mirë përcilli të lutem në sallonin e pritjes ,unë do të vij shpejt.-mbylli derën dhe u kthye me nxitim. Ponti ishte përsëri aty,i mbështetur në bërryl, këpuste kokrra rrushi dhe i fuste në gojë me një lëvizje të ngadaltë , duke ndjerë kënaqësi më tepër nga lëvizja se sa nga shija.Kishte nje fytyre,qe veshtire t’ia percaktoje prejardhjen.Epirotet ndryshonin shume nga helenet e zeshket,si ne paraqitje ashtu edhe ne zakone,por duke qene se popullsia e ketyre fiseve jetonin shume afer me njeri tjetrin gjithnje e me shume ndiheshin ndryshime si fizike por edhe kulturore..
-Nuk ke ikur…?-u çudit ajo.Ai ktheu kokën ngadal ,vështrimi kishte ftohtësinë e një xhami të errët..
-Këtë do?-ai ngriti nga figura e mozaikut veshjen të hedhur pa kujdes gjatë natës,.Trupi i tij me atë lakuriqësinë e zeshkët , pakëz i kërrusur i ngjante atyre figurave mbi enët qeramike ,që tregëtarët i sillnin nga italia.
-Po shkoj të lajmëroj Neoptolemin.
-Lere.-tha ai duke u veshur me lëvizje aq të ngadalta e të llogaritura sikur të pregatitej për një ceremoni të fshehtë- mund ti shoqërosh ti ftuesit Kleo..-toni i zërit kishte një ngarkesë të çudiçme.Ajo e nuhati si nëpër tym,por asgjë nuk kapi nga shprehja e syve të tij.
-Ponti?.-ajo e vështroi ngultas.
-Djali yt nuk është në gjëndje.-shtoi ai duke kthyer edhe gllënkën e fundit ,që kishte mbetur në gotë.
-Ç’po ndodh?-në sytë e Kleopatrës kaloi një hije frike.
-Këtu në Pasaron do të ndodhin shumë gjëra.Shoh gjak,por ende nuk po e dalloj se i kujt është.
Kleopatra ndjeu ti ngjethej trupi.Kishte kohë ,që ajo i kishte shkëputur të gjitha lidhjet me të birin,që nga dita në ditë bëhej më i mbyllur Brenda atij rrethit te tij te ngusht, tek ajo vila e tij per te cilen zera anonime flisnin per orgji te shfrenuara..
-Kërkon të më frikësosh…?
-Të të frikësoj?Frika është gjëja më qesharake ,që mund të ketë njeriu.
-Do të flasësh më qartë?
- Neoptolemi po ben zgjedhje te gabuara-ai u ngrit në këmbë dhe ju afrua Kleopatrës.Mjergulla ishte larguar dhe dukej qartë ai shkëlqimi i ftohtë i syve të tij.-Eshte koha ti marresh frenat në dorë,se erërat po sjellin lajme të këqia..Pirrua I Ajakidëve po vjen nga Egjypti dhe me vete sjell edhe nusen e tij të re,vajzën e Ptolemit mbretit të Egjyptit..-ai u kthye dhe u largua me atë ecjen e çudiçme ,që nuk linte asnjë zhurmë.
-Ponti..!-gati sa nuk klithi ajo përvajshëm.Ai ktheu vetëm kokën. Me atë fytyrën e zbehtë ku kishte ngrirë një ngërdheshje e frikëshme….
Fotografia e Hristondin Art

-TREGIMI I NJE ADOLISHENTEJE- FRAGMENT

-----Do të të drejtohem në ‘’njëjës’ sepse tek lagja ku jam rritur është i tepërt përdorimi i’’shumësit’’ dhe mos prit të lexosh këtu hartimet e ndonjë adolishenteje të mbushur me psherëtima…dhe copa citatesh të kopjuara nga postimet e vajzave të dëshpëruara.....Ja ku po ta them copë,nuk ja them fare në rënditjen e mendimevere.,i hedh ashtu siç më vijnë ,…ndoshta ngjarjet mund të mos kenë lidhje dhe shënjat e pikësimit grinden me njëra tjetën,për të gjetur vëndin e tyre,por mua aq më bën.Kjo jam unë…E di që edhe në këto pak rrjeshta ,po nxiton të skicosh imazhin tim.E çuditshmje,se edhe unë sa e kapa veten duke u parë në pasqyrën e madhe .Shoh se kohët e fundit jam mbushur ca.. . ..kam veshur një nga ato bluzat e babit,që e mbaj shpesh nëpër shtëpi,nuk kam asgjë poshtë bluzës,.më pëlqen, e ndjej veten lirëshm .I ngre cepat, si ai djali ,që ngre ndarësen e kafazit,për të kapur pëllumbat pa i trëmbur. Vështrimi im i ftohtë shket nëpër qumështin e ngjyer me një purpur të lehtë të lëkurës..,gjinjt kërcejn të pa turpshëm,me majat e thithkave ,si dy kokra manafere në ngjyrë të çelur…Nënqesh me vete,se më duken si të pikturuara me ngjyra të freskëta vaji…..Kam vënë re,se uji i ngrohtë ,i jep lëkurës ngjyrime edhe më të bukura.. ..,por ajo përkëdhelje ledhatare e ujit e përzier me shkumën e shampos..here here më japin edhe ca ngacmime ,një mall të ngrohtë ,të ëmbël,sikur pres me ankth të vijë diçka e pa njohur,në ato çaste nxitoj të shtoj ujin e ftotë ose i mbyll të dyja rubinetat, e pushtuar nga një ankth dhe frikë e panjohur..Kjo nuk ndodh shpesh. Në përgjithësi s’shoh asgjë,që nuk shkon në trupin tim,përkundrazi ,më pëlqen të jem kështu pakëz e mbushur…A nuk thotë shpesh gjyshja ,se meshkujt tek gjinjtë dhe të pasmet i kanë sytë.?Ç’është e vërteta kjo thënie e parapëlqyer e gjyshes nuk ka as ndikimin më të vogël tek unë,sidomos kur përfytyroj tiparet e saj,me buzët gjithmonë të varura nga ca mërira të fshehta,që vetëm ajo i di... ..E di se nuk tërheqin edhe aq ,këto akrobaci fjalësh ,që ‘s kanë lidhje ,por unë e bëj se këto caste ndihem nervoze,se pa vetdije përpiqem të fitoj kohë, ta shtyj çastin kur më duhet të tregoj mbi atë mbrëmjen më të keqe të jetës time…megjithatë nuk do të tregohem edhe aq e pa cipë ,sa të vazhdoj të luaj me fjalë. Po a nuk është çmënduri kjo që po bëj…?Jam e sigurt në atë që dua..?Por me mire le ta gjykojne te tjeret.

***

Zilja ra perseri.Mbushem me fryme dhe dal si hije nga dera e shtepise.E përshkoj me një frymë atë pjesë rruge deri tek kthesa e parkut të vogël.Kam përshtypjen ,sikur pas të çarave të asaj vellos të natës, më përgjojn sy të panumërt .ndoshta nga që më kanë mbetur në mëndje ca fraza nga ai libri i fundit ,që kam lexuar:..’sy si larva që marin frymë nga kureshtja për jetën e tjetrit’’..Ndalem për tu mbushur me frymë ,përpara derës së fugonit,që hapet vetvetiu.A s yet nuk e di si u gjënda në ndenjësen e butë. …Në xham bien pikla të mëdha shiu, që krahu i fshirëses i zhduk menjëherë ,duke e zbehur edhe më tepër atë ndriçimin e turbullt të neonit.

-Më në fund….!-thotë ai i çliruar nga ankthi.U pamë sym ë sy.Vura re ,se Besi(se kështu e quanin)
nuk ndryshon shumë nga fotua e fb..Ai buzëqesh dhe bëhet edhe më simpatik. Dora bie lehtas mbi flokët e mi..

-Aurora..?!.shqipton duke i zgjatur gërmat dhe më vështron ngultas,me një fare habije.- a ,tani e kuptoj.

-Çfarë kupton?

-Përse nuk ka dale hëna sonte…-qeshi,qesha edhe unë dhe i tregoj me gisht piklat e shiut.

-Si mund të dale hëna kur bie shi?.

-Jo jo ,nuk ka të bëjë shiu, asaj i vjen turp nga sytë e tu ,paskan vërtet një ndriçim prej aurore...-u përkul dhe më më puthi shkarazi në buzë , Nuk më pëlqeu ajo era e rëndë e alkolit.,birrë doshta ,në përgjithësi ma shpifin pijet alkolike….E vështoj me bisht të syrit dhe më duket tërheqës me ato lëvizjet,tek fut marshin,apo rrotullon lehtas timonin.

-Nisemi..?

-Ku?- çuditem unë .

-Diku…!.Të flasim..

-Mund të flasim edhe këtu.

-Këtu,në lagje?.A më ke folur për sy ,që përgjojnë pas perdeve,për gjuhë të lagura.,që kullojn ligësi.?

-Mir.

--Mbështete kokën në prëhërin tim.

-Si?-habitem unë.Ai buzëqesh përsëri.

-Nuk është ajo që mendon ti.Duhet të fshihesh deri sa të kalojm pjesën e ndriçuar të rrugës.

’Kjo është çmënduri’’ !më kalon befas një mendim,me kokën e lëshuar në prehërin e tij,por nuk la gjurmë sepse ndjesit e tjera ishin më të forta. Hyjmë në pjesën e errët të rrugës .ndjej ledhatimin e dorës së tij nëpër flokë.

-A nuk është e errët kjo pjes?-i them dhe ngre kokën,për të vështruar rrugën.

-Po,po,tani mund të ngrihesh.

Fugoni lëviz.Më duket sikur më tërheq një rrjedhë uji dhe unë ,që përpiqem të kapem diku,vetvetiu shtërngoj mbajtësen metalike mbi kroskot,sikur të dua të ndaloj atë humbje në terr… njollat dritave të rrugës bien mbi xhami.si ca të qeshura tallëse.,të mbytura ....Diku fugoni ul shpejtësinë dhe futet në një rrugë dytësore,të ngushtë me asfaltin e plasaritur ku vënde vënde hapeshin gropëzime si gojë të përgjumura.Dyshimi kthehet në mornica të akullta.

-Ku po shkojm?-.

-…Di një vend të qetë,ku nuk shkel këmbë njeriu.

-Përse kaq larg….?

-Larg?.A nuk më ke thënë se do të largohesh nga këta njerëz të vegjël,që ta shpifin me ato vështrimet e tyre kreshtare..,se vetëm diku larg e gjen vetveten.. –qeshi,më afroj dhe më çiku lehtas faqen me buzë.…

-Kjo s’ka lidhje me këtë largim..

-Ke frikë?- më buzëqesh me ngrohtësi ,në përpjekje për të më qetësuar..Dora rëshqet lehtas,më përkëdhel qafën ,futet nën bluzë dhe pushon ledhatues ,në anën e zëmrës , si për të numëruar rrahjet e saj të shpejtuara. -vërtet ke frikë?

-Kam…!-

-Ja edhe pak dhe ke për të pare se do të ta heq frikën.
Duket sikur fugonin po e gëlltit nata , në të dy anët e rrugës , zgjaten si plagë të hapura krokodili ,ujrat fjetura të moçalishteve. Më duket sikur kërcej kallamash dhe barishtesh të harlisura sullen drejt meje për të më fshikulluar,pamje kjo që më kujton ato skenat e frikëshme të filmave horror...Më në fund ndaluam diku,të fshehur pas një gardhit nën degët e një ulliri nga shkundet drita e hënës

…
Më tërhoqi me të dy duart e zhytura në flokët e mi dhe humbëm të dy në një puthje të gjatë ,të ëmbël,kishte shijen e asaj që kisha ndjer shpesh,në ëndërimet e gjumit të par,është pikërisht ajo kohë ,kur gjithçka mbetet e gjallë kur zgjohesh në mëngjes..Ankthi dhe frika u kthye në një ndjesi të ngrohtë,po më pëlqente edhe ato fjalët e ëmbla ,që po më pëshpëriste me zë të ulët në vesh,as kur duart e tij i ndjeva posht bluzës,as kur buzët e tij rëshqitën nga cepi I buzëve të mia ,drejt qafës dhe ngrohtësija e tyre e lëngësht kalon nëpër gjinjt,por kur dora e tij u përpiqet të ulë tutat më zuri befas paniku…

-Ç’bën….?

-Të lutem…!-rënkoi ai.

-Jo…!

-Aurora…!-psherëtiu me frymë të shuar -njëra dorë tenton gati me nervozizëm ti ulë tutat e lirshme sportive,që mua më pëlqen ti vesh gjatë gjithë kohës kur rri në shtëpi,por që unë përpiqem me të gjithë forcën e të dy duarve most a lejoj…Drithërohem edhe tani kur e kujtoj atë skenë.Të dy i luteshim njëri tjetrit..Ai që ta lejoja dhe unë që mos e bënte…Ndështa ishte këmbëngulja e tij dhe forca mashkullore e krahëve të tij,ndoshta një dobësi e imja instiktive ,por më në fund ai arriti të më zhveshë mbaj mënd vetëm frymëmarjen e tij shumë të rënduar,po më lëshonin fuqitë, jam gati e mpirë kur ndjeva atë dhimbjen therrëse.Mblodha të gjitha fuqitë duke kafshuar buzët ,që ta largoja nga vetja,por ishte e pamundur ai rëndonte sipër meje I zhveshur lakuriq.Ndjeva lëvizjet se si shtynte e tërhiqej pa reshtur,pa pyetur ,për klithmat dhe lutjet e mia,pa pyetur për dhimbjet e mia.Kisha dëgjuar për ato dhimbje t e zhvigjërimit.. por kur nuk do të më shkonte ndër mend që dikush që dinte të puthte aq ëmbël e të thoshte fjalë aq të bukura,të ishte aq I pa ndjeshëm ndaj dhimbjes dhe lutjeve të mia,, ndoshta fillimisht e shtyu kurioziteti,për të vëertetuar fjalët e mia,kur flisnim në fb se isha e virgjër,por edhe tani që e vërtetoi ,përse vazhdonte… me aq ashpërsi ,por dukej qart se ishte më I ndjeshëm ndaj kënaqësis nga orgazma e tij ,se sa nga lutjet dhe lotëve të mia.

Befas ushtoj zilja e telefonit tim ,si një klithmë që çan perden e zezë të natës.Pash me bisht të syrit mes tubullirës së lotëve ,se ishte mami.Au u tërhoq I trëmbur,jo sikur të kishte rënë zilja por sikur të kishin trokitur me force në derën e fugonitUngrit dhe ashtu I ulur në cepin e ndenjëses të gjatë po më vështronte here mua,që kasha mbetur e shtrirë ,pa lëvizur dhe hewrë celulartin.

-Mami-mërmërita mes lotësh duke u rënqethur nga dhimbjet e vazhdueshme.Zgjata me mundim dorën dhe e mbylly celularin.Mami e ka zbuluar që jam larguar nga shtëpia..Ne e lëm gjithmon ndezur dritën e ballkonit dhe unë për të mos më pare njeri e kisha fikur.siç e mora vesh më vonë, mamit I kishte dale gjumi,kishte vënë re dritën e fikur dhe ishte ngritur.dera e jashtme nuk ishte e kyçur si zakonisht,por frika e saj ishte rritur kur nuk më kishte gjetur në dhomë,më kishte marrë në telefon dhe kur unë ja kasha mbyllur dhe menjëherë I kishte vajtur mëndja se diçka e keqe do të më kishte ndodhur..

Pashë se ai po vishet me nxitim.Ngrihem edhe unë ,frika sikur mi kishte lehtësur disi dhimbjet,nuk e mbaj mend se me çfarë I fshiva ca njolla të mëdha gjaku….

Po ktheheshim, heshtnim,dëgjohej uturima e motorit dhe ndonjë nga ngashërimet e mia .që I shuante ututima e motorit të fugonit.Kur u futëm në rrugën kryesore ai hapi udhë dhe e ndali fugonin..

-Ti do të zbresësh këtu.-tha mbytur,pa më vështruar në sy.

-Çfarë?- zëmërimi më ngjitet në grykë,sa nuk më zë frymën..-do të më lësh atje ku më more.-i them prerë me zë të ashpër.Nuk kundërshton,e ndezi fugonin dhe nisemi. -VAZHDON