https://www.facebook.com/1087264424744194/

Ilir Bala

Mendim kritik rreth piktures “ Filxhani i kafes "
Nga : SALVATOR PURASHAJ

Nën gishtat e artistit ngrihet një filxhan kafeje, por jo thjesht prej balte apo porcelani, por një en tregimesh, një cop zakonesh shqiptare, ku çdo gllënjke është një rit, çdo pikë një vendim, çdo aromë një kujtim që fshihet në labirintet e ekzistencës.

Sikur në një ëndërr të Nerudës, piktura flet gjuhën e ekspresionizmit, e veshur me astraktën, me forma që vallezojnë të shtrembëruara, një karnavale nuancash që bërtasin dhe pëshpërisin sekrete. Perspektiva përkulet dhe ngjitet si valët e një deti të trazuar, ku linjat janë të shkruara në një kaligrafi lirie, dhe tekstura është pëlhura e një merimange që ndërton rrjetë të ngjyrave me një teknikë guximtare të brumit, trashësuar pigmentet në një pyll për t'u eksploruar.

Në zemrën e këtij udhëtimi vizual, humbemi në interpretimin e një realiteti që rrjedh i lëngshëm, i ndryshueshëm si uji i një lumi që gërryen tokën. Është një festë, një epope e jetës shoqërore shqiptare, ku çdo fillim i ri, çdo fund, çdo moment i shenjtë është një ftesë për tu ulur, për të ndarë kafen, për të reflektuar.

Ngjyrat kontrastuese, konturet e tepruara, janë si fjalët e një poeme nerudiane që nuk njeh kufij, ku emocionaliteti shfaqet në çdo vijë, në çdo zgjedhje të ngjyrave. Dhe ja filxhani i kafes, simbol i përditshmërisë që transformohet, që bën që vëzhguesi të kontemplojë përkohshmërinë, metamorfozën e përjetshme të gjërave të thjeshta që zbukurojnë jetën tonë.

Si një libër i vjetër me poezi, një përmbledhje e gjetur në një bibliotekë të pluhurosur, që inkuadron modernitetin e veprës, duke krijuar një dialog mes së shkuarës dhe të tashmes, një kontrast mes faqeve të verdha të kohës dhe vargjeve vibruese të një poezie sapo shkruar, duke zbuluar një tension të hollë dhe të thellë mes të vjetrës që reziston dhe të resë që guxon të ëndërrojë.