Saskia De Coster

https://radio1.be/luister/select/de-wereld-vandaag/nobelprijs-literatuur-voor-zuid-koreaanse-han-kang-haar-werk-zal-nu-nog-meer-gelezen-worde

'Ga stemmen op 13 oktober. En stem progressief. Samen nemen we onze stad terug!' Pascal Gielen is auteur en gewoon hoogleraar cultuursociologie aan de Universiteit Antwerpen. Hij is de initiatiefnemer van deze oproep, die hij samen met meer dan zestig stemmen uit de culturele sector, de universiteit en het middenveld ondertekent.

een boek om heerlijk in te verdwalen
ik las Oroppa van Safae El Khannoussi en schreef erover in De Standaard

Als een klomp goud klem ik mijn telefoon in mijn hand, en zo geraak ik geruisloos van a naar b, zonder vroeger gevloek op een routekaart, hyperefficient. Ik mis het soms om te verdwalen. Op papier vond ik ze wel terug, de zijpaden, de omwegen. Oroppa van debutante Safae El Khannoussi. Wat voor trip was me dat. Vierhonderd bladzijden lang tuimel je mee door de wereld van onder meer verdwenen kunstenares en voormalig politiek gevangene Salomé Abergel wiens Amsterdamse huis tijdelijk bewoond wordt door de stoner Hind. Salomés zoon en Parijs cafébaas Irad komt haar schilderijen zoeken. Hiermee geef ik niets prijs over deze dropping van een boek. Vind op de tast je weg maar naar huis.
Oroppa is een noodzakelijke aanvulling, een vette kluif om de bloedarmoede van wit literair Europa tegen te gaan. Die kan dit soort insulineshot gebruiken om niet weg te glijden in een zelf geïnduceerde coma van autofictie en traumatheorie. Sensitivity reading is voor Oroppa niet aan de orde, en niet omwille van ingekorte tenen, er is gewoon niet over de hoofden heen geschreven. De auteur heeft haar oor te luisteren gelegd in Parijs, Cairo, Tanger, Amsterdam en je trekt als een nomade met haar mee langs die wereldsteden. Dat levert een kom bomvol verhalen op die over de randen en de continenten heen klotsen. Integreren en in de pas lopen worden zo belachelijke begrippen want waar dan en waarom dan, als iedereen op doortocht is. Sommige passanten blijven achter in een hoek van het boek en anderen, zoals snack bar eigenaar Hbib (‘zeg niet snackbar maar restaurant’), weten danig te charmeren.
Het verhaal van de gevluchte beul wordt voor dat van de bedrogen taxichauffeur geschoven, het houdt niet op, een nerveuze energie als een coping mechanisme stroomt door de bladzijden, je staart beduusd om je heen maar raakt ook bedwelmd door de juice van bijvoorbeeld een echtscheidingsdrama dat heel Marokko aan het scherm gekluisterd houdt tot je, zo besef je dan, het zicht ontnomen is op wat er in de rechtszaal daarnaast voor schrijnends heeft plaatsgevonden.
En zo is dit boek vol ruw geschetste maar betoverende individuen andere koek dan uitgespitte personages die op de vierkante milimeter aan zelfanalyse doen. Hier komen mensen aan het woord die volgens de DSM gegarandeerd zwaar getraumatiseerd zijn maar die hun kwetsuren nooit van a tot z zouden uitspellen en op tafel leggen. Doorheen hun contacten, hun zelfhaat en hun stuntelige verleidingspogingen vangen we glimpen op van het monster, dat ook nog eens een aanstekelijk gevoel voor humor en een enorme joie de vivre heeft. De structuur van trauma is net dat het zich in overdrive weg van de kern associeert en niet in de keurige chronologie der feiten past. En zo is de vorm van dit boek dan toch passend en troostrijk: mensen blijven woekeren, de mensen die mee Europa vormen, de randfiguren en wettelozen die de talen niet per se spreken en in de tochtgaten samentroepen. Maar ligt de echte macht niet bij de mensen die buiten het systeem opereren?

Oroppa, eindelijk nog eens een boek om in te verdwalen Soms stoot je op een boek dat je helemaal opslorpt en uit evenwicht brengt, schrijft Saskia De Coster. Zo’n boek is Oroppa van Safae El Khannoussi. Een dropping van een boek, vind op de tast je weg maar naar huis.

Over watermeloenen op t-shirts en struikelstenen

Daar staat ze, langs het water van de Vecht in Utrecht, ik ben een blinde mol en zie haar over het hoofd, maar mijn lief wijst, daar is Truus. In haar groene outfit gaat ze bijna op in het groen van de bomen en het wilde gras. Ik schrik van haar bescheiden oerkracht, krimp onder haar blik. Ze staat daar, kaarsrecht, ongetemd dier op haar achterste poten. Ik heb gedaan wat ik heb gedaan en niemand kon me tegenhouden, zeggen haar franke ogen. Een jonge vrouw met golvende zwarte haren, moderne schoenen, een rechtenstudente aan de unief van Utrecht. De vader van Truus is joods. Veel mensen halen hun neus voor haar op, ze zit in het foute kamp. Tweeëntwintig jaar jong en haar leven is gedaan. Dat zit er dik in, als je een terroriste bent.
Truus van Lier had een lapje stof gevraagd en dat in haar jas genaaid, een extra zak voor het pistool. Vlakbij de plek waar we haar treffen reed ze op de fiets voorbij een man en schoot hem met acht kogels neer. Het gerucht ging daarna dat de dader een man in vrouwenkleren geweest zou zijn. Want wie heeft zoveel verduiveld lef? Eenenzeventig jaar geleden is het. Truus zat undercover bij de nazistische NSB en werd dan ook door veel medeburgers geminacht terwijl ze kostbare informatie lospeuterde en documenten smokkelde. Haar slachtoffer was een NSB-politiecommissaris. Hij had net familieleden van ondergedoken agenten laten arresteren en regelde treinen richting de hel. Enkele weken later werd Truus opgepakt en in een concentratiekamp bij Berlijn doodgeschoten. Het bronzen standbeeld van de verzetsheldin staat niet triomfantelijk op een sokkel.
Om de hoek, in de winkelstraten in het hartje van Utrecht, lopen de shoppers in de gretige nazomerzon, armen uit t-shirts met prints. Geen hond in de koopgoot struikelt over een watermeloenprint op een shirt. Een watermeloen op je betaalbaar textiel is een prima schaamlap om te dragen, op veilige afstand van de slachting in Gaza. Zouden ze bestaan hebben, mensen die middenin het naziregime hun schamele boodschapjes deden en hun levens probeerden te leiden, en die uit solidariteit jodensterren opprikten? Of was dat alleen maar problemen zoeken?
De Palestijnse theatermaakster Iman Aoun, die vandaag de state of the union van het Theaterfestival houdt, zegt: 'Hulp is geen oplossing, empathie is geen oplossing. Het moet gaan over dekolonisatie.’ Zo wordt Gaza ook ons probleem, vervelend.
Er bestaat in de geschiedenis een grote groep zottinnen, waaghalzen, onaangepaste vrouwen, zonder fatsoen of beha, vrouwen die zo graag tegendraads worden genoemd omdat ze ondraaglijk veel autonomie uitstralen. Struikelstenen in systemen. Vrouwen die problemen zoeken. Terroristes. Ze staan niet op een sokkel maar op de grond en in de stront. Denk aan Bisan Owda, vijfentwintig, Emmy-genomineerde, palestijnse journaliste die onder meer voor Al-Jazeera rapporteert vanuit Gaza-stad. Zij riskeert haar leven en wij kunnen toekijken. Haar nominatie wordt gecontesteerd door een Amerikaanse organisatie die antisemitisme zou bestrijden. Ze beschuldigen haar, hoeft het te verbazen, van terrorisme.

Heldinnen op de grond en in de stront Saskia De Coster schrijft een ode aan alle zottinnen, waaghalzen, onaangepaste vrouwen zonder fatsoen of beha, vrouwen die zo graag tegendraads worden genoemd omdat ze ondraaglijk veel autonomie uitstralen. Struikelstenen in systemen. Vrouwen die problemen zoeken.

Hoe (radicaal)rechts de baarmoeder wil koloniseren In hun bedenkelijke strijd tegen wat ze de ‘omvolking’ noemen, proberen (radicaal)rechtse politici rechten te laten gelden op de baarmoeder, schrijft Saskia De Coster. Het zal niet werken.

Deze week schrijf ik elke weekdag een stukje in De Standaard. Vandaag over astronauten lost in space en onze blik op Afghaanse vrouwen.

Astronaut Wilmore zit al maanden vast in het Starlinger-ruimtetuig. Afgelopen weekend zocht hij contact met de basis, hij hoort vreemde geluiden. Een gewone mens die niet terug kan naar de aarde, begeeft het wellicht mentaal. In de memorabele eindscene uit de film Interstellar zweeft een astronaut ad infinitum in een andere dimensie. De wereld hoort of ziet hem niet meer. Deze claustrobische, onzekere toestand lijkt een metafoor voor de dood. Je kan er ook een vorm van dehumanisering in zien. Als niemand je nog hoort of ziet, ben je dan nog een mens?
Het is geen ver verhaal over het heelal, het is de realiteit. Isolatie en onzichtbaarheid zijn wel vaker repressieve maatregelen in totalitaire regimes. Kijk naar Afghanistan. Al zit er ruis op onze blik.
Na twintig jaar bezetting, sinds de speurtocht naar Osama bin Laden, verlieten de Amerikaanse Navo-troepen in 2021 spoorslags Afghanistan. De taliban grepen de macht. Hun regime werd internationaal niet erkend, de ontwikkelingshulp grotendeels bevroren. Er is vurige verontwaardiging over de vrouwenonderdrukking. De VN gebruikt het woord genderapartheid. In een utopische wereld zou je alle Afghaanse vrouwen automatisch asiel verlenen. Er zijn regelmatig vanuit verschillende hoeken nutteloze pogingen om te onderhandelen met het extremer wordende regime.
Sinds eind augustus is een nieuwe zedenwet in werking. Muziek is verboden, vrouwen komen beter niet meer buiten, mogen hun stem niet laten horen, moeten als objecten bestaan, weggestopt onder zwarte doeken, zonder oogcontact. Op televisie, drager van bewegend beeld, mogen geen levende wezens meer worden getoond. De taliban strijden tot in het absurde om totale controle over de gedragingen en geesten van hun eigen bevolking.
Het Afghaanse volk is in de eerste plaats op zichzelf aangewezen. Maar als wij in het westen ervan uitgaan dat ‘de Afghaanse vrouwen’ niks mogen en dus ook niks doen, ontnemen we hen ook hun stem en hun menselijkheid. Dan dehumaniseren we hen net als hun onderdrukkers doen. Ze zijn geen ‘onderdrukte vrouwen’, dat is niet wie ze kiezen te zijn, onderdrukking is de penibele situatie waarin ze gedwongen zijn. Ze zijn individuen, eentje met een afkeer voor mango, een paardenrace fanate, een hoofdrekenwonder, een nymfomane. Probeer je leven maar te leiden of te dromen.
Afghanistan-specialist Romain Malejacq gelooft dat er een protestbeweging kan komen, vanuit het Afghaanse volk. De jonge Afghaanse breakdancester Talash die aantrad op de Olympische spelen zei: ’Ik ben niet gevlucht uit angst voor de taliban, maar eerder om iets te doen waarmee ik aan de Afghaanse vrouwen kan tonen dat we alles kunnen’.
Taliban kunnen online hun totale controle niet doen gelden, daar is de digitale wereld te grillig en wijdvertakt voor. In veel dorpen worden gedoneerde zonnepanelen gebruikt om energie op te wekken en zo ook social media te gebruiken. Tijdens het eerste talibanregime bestond die vorm van verzet nog niet. Nu filmen vrouwen zichzelf terwijl ze zingen, hun hoofddoek optillen, samen gedichten voorlezen. Wij in het westen en wereldwijd zien hen, ze leven, wij mogen hen niet loslaten in het taliban heelal.

We ontmenselijken Afghaanse vrouwen door ze “onderdrukt” te noemen Afghaanse vrouwen zijn individuen, schrijft Saskia De Coster. En ze komen steeds meer in opstand tegen de taliban. Kijk naar breakdancester Talash, die aantrad op de Olympische Spelen.

Winnen op één been en met de vingers in de neus Saskia De Coster pleit voor een andere, inclusievere visie op sportprestaties.

Ik had het bij Culture Club over mijn jarenlange fascinatie voor Miranda July en haar meest recente hit All Fours

Saskia De Coster over 'All fours': "Het is een boek waarvan je je afvraagt waarom het nog niet bestond" | Radio 1 Auteur Saskia De Coster volgt Miranda July al lang. Deze zomer is de Amerikaanse auteur en scenarioschrijver met haar boek 'All fours' talk of the town. Laat je prikkelen door dit gesprek over het ultieme zomerboek.

‘Na ‘Push the Sky Away’ heb ik afgehaakt. Ik had weinig boodschap aan de zalvende predikant die Nick Cave werd’ Eigenlijk doet het er niet toe of ‘Wild God’ een plaat van wereldklasse is geworden, hart- en zielsverscheurend, of een sof waarop voor het eerst een klassiek geschoolde petomaan een deuntje mee…

PRIDE 2024
Antwerp Pride
Pride Amsterdam
Amnesty International
Amnesty International België Vlaanderen
Martha Claeys


Iedereen kent wel zo’n sfeerspons, iemand die op een feestje zwijgend in een hoekje zit te kijken en geen stom woord zegt en er het hare van denkt, en het juiste verkeerde moment afwacht om die ene ongemakkelijke waarheid in de groep te gooien.
Zoveel feesten, zoveel manieren waar in het hart van het feest iets ongemakkelijks broeit. Vooral op familiefeesten gebeurt dat nogal eens, liefst met het nodige drama.
‘We gaan nooit meer terug de kast in’ klinkt het hoopvol en strijdlustig bij de organisatie van het gay familyfeest de Antwerp Pride. Dit weekend trekt die door de straten van Antwerpen met ‘Many voices, one pride’ als baseline. Het thema van de Pride van Amsterdam afgelopen weekend was ‘Together’.
Pride, of in eenvoudig Nederlands trots, kan een positieve, emanciperende emotie zijn in de zin die filosofe Martha Claeys eraan geeft, een sterk wapen van een zelfzekere minderheid die protesteert en iets wil veranderen. Als er iets te bevechten valt, sta je best trots met de borst vooruit in plaats van in een hoekje weg te kruipen. Dat accent leggen de prides in West-Europa. Natuurlijk vallen daar kritische noten bij te plaatsen, voor de liefhebbers. In het slechtste geval is een pride: een arena voor bedrijven en politieke partijen en ego’s, de gemakkelijkste blijk van solidariteit van hetero’s voor één dag, een familie-uitje naar de q***r zoo, maar wel bij daglicht en binnen de fatsoensperken alsjeblieft. Ook het verwijt van pinkwashing is niet van de lucht, zeker niet in Amsterdam. Aan zo’n groots opgezet feest doen veel sponsors maar wat graag aan meedoen. Een personeelsuitje op een boot en je eigen hippe merk nog eens in de kijker zetten ook als progressief en ruimdenkend: goed voor de zaak. Of de zaak in kwestie de lgbtiq+-zaak is, doet er minder toe.
Het is belangrijk dat een pride blijft focussen op inhoud. Dat doet de organisatie van de Antwerp Pride. De kast is op slot, zegt de site, niemand krijgt er ons terug in. Er zijn veel mensen die in de loop van de geschiedenis het activistische vuur brandend hebben gehouden en zo voor de volgende generaties iets bevochten hebben. Denk aan de aidsepidemie in de jaren tachtig. Doodzieke gay aidslijders werden moreel verketterd, door de overheid gemarginaliseerd en door de meeste medische instanties in de steek gelaten. Lesbische vrouwen hebben toen veel stervende homomannen bijgestaan. Het is een verhaal dat uiteindelijk geaardheid overstijgt en iets zegt over iedere minderheidsgroep. De vraag is: wie neemt het voor je op in tijden van crisis, onderdrukking, discriminatie? Wie is solidair? Die vraag gaat verder dan politiek.
Zaterdag is het feest. Een optocht door het stadscentrum lang neemt de lgbtiq+-community het over en hebben we het gevoel dat we een meerderheid zijn. En dat we veilig zijn. Het is een illusie waar de meeste mensen graag aan vasthouden: dat de samenleving een safe space kan zijn. Dat veronderstelt zuiverheid en homogeniteit, en dat veronderstelt dan weer dat groepen naar de marge geduwd worden om die veiligheid af te dwingen. Een treffend voorbeeld zijn de thuislozen die tijdens de Olympische Spelen in Parijs weggestopt zijn in hotels en banlieues. Waar iemand roept: ‘dit is een safe space’ weet je dat er een andere buitengesloten wordt. Geschreeuw als voorrecht.
Waar de ene absolute veiligheid eist, is een ander onveilig. En het is met die paradox dat we moeten navigeren als samenleving. Aanvaarden dat veiligheid een illusie is en een safe space een fictie, het zou ons verder helpen. Met ons bedoel ik iedereen, ongeacht gender, geaardheid, ras, geloof of politieke overtuiging. In het hart van iedere gezonde samenleving is ook ruimte voor frictie en ruis. Volgens de Belgische wet mag je anderen beledigen, het valt onder de vrijheid van meningsuiting. Je mag ‘schokken, kwetsen of verontrusten’. Wat wettelijk wél strafbaar is, is anderen in het openbaar aanzetten tot discriminatie, haat of geweld tegen personen of groepen. Dat is een uiterst belangrijke inperking van haat maar een safe space maak je er niet mee. Het beeld van one big happy family is een utopisch ideaal. Basisveiligheid voor iedereen is de menselijk haalbare versie.
De politieke vraag is echter meestal niet hoe menselijk een maatschappij wil zijn maar welke agenda’s verwezenlijkt moeten. De steeds verdere politisering van identiteit is een tweesnijdend zwaard: identiteit wordt een speelbal in electorale kwesties. Het zorgt ervoor dat minderheidsgroepen meer of minder rechten krijgen, afhankelijk van de machthebbers. Wat bijna alle groepen delen, van ultranationalistische volksdansers tot transdykes on bikes, is het verlangen om vrij, aanvaard en liefst ook nog gewaardeerd te worden. Van zodra dat enkel politiek vertaald wordt, gaat ieder voor zijn eigen rechten opkomen. Dat zorgt ook binnen de groep alsmaar meer voor oeverloze discussies, en voor splintergroepjes van mensen die allemaal al zo lang wachten om hun eigen recht te verkrijgen, en daarbij zoveel mogelijk plaats innemen. Plus est en vous. Als we verder kijken dan enkel onze hoogstpersoonlijke rechten kunnen we meer, voor meer mensen. Identiteit en universele mensenrechten zijn te belangrijk om enkel en alleen aan de politiek over te laten.
One pride, many voices, is de slogan van de Antwerpse Pride. Het onderling oneens kunnen zijn is hier een vanzelfsprekendheid en elders een privilege. Pride is feest en ook protest. Soms is protest noodgedwongen stil. Het familie lid in de hoek dat zwijgt en een ongemakkelijke waarheid met zich meedraagt, hoopt uiteindelijk op solidariteit in al die onveiligheid. Ik zag een beeld. Het benam me de adem. Het beeld van een lege boot. ‘Feest! Maar niet overal’ stond te lezen op de volledig lege boot van Amnesty International Nederland. Geen feestbeesten, geen rangorde van Bekende Nederlanders die drommen om een plekje, geen vlaggen en geen wimpels.
Dit is geen safe space, schreeuwde het.

De samenleving als safe space is een illusie “Als iemand roept: ‘dit is een safe space’, weet je dat een ander buitengesloten wordt”, schrijft Saskia de Coster. Aanvaarden dat absolute veiligheid een illusie is, zou ons verder helpen.

Dit weekend in De Morgen
Woorden:
Beelden: fertinel

Tussen de lakens met Saskia De Coster en Teddy Tops: ‘Het werd veel bier drinken en tongen op een brug’ Wat verwachten we van een relatie, van de liefde? Deborah Seymus vraagt het aan bekende koppels met een opvallend parcours, zoals schrijver Saskia De Coster (48) en radiopresentator en schrijver Teddy Tops (35).

Ik deed mee aan een panelgesprek over impact via politiek of op andere manieren De Zevende Dag
met Petra De Sutter, Marc van Ranst, Heidi de Pauw en Khalid Benhaddou
de aanleiding: Lisbeth Imbo stopt als presentator van de Zevende Dag en gaat andere wegen bewandelen. Ook met impact, als uitgever bij Pelckmans

vanaf minuut 49
(ik moet naar de kapper)

De Zevende Dag | VRT NWS: nieuws Het VRT NWS nieuws: betrouwbaar, helder en prikkelend. Het biedt je tekst, beeld en audio gebundeld in rubrieken en dossiers, met extra duiding door onze experten.

ik schreef een opiniestuk in De Standaard naar aanleiding van de uitspraken van Dimitri Verhulst in De Afspraak.

Beste Dimitri Verhulst, ook in 1996 kon seks met minderjarigen niet door de beugel Animatoren die in de jaren 90 seks hadden met minderjarige hotelgasten? Dat zo’n verhaal van Dimitri Verhulst nauwelijks ophef veroorzaakt, is veelzeggend, vindt Saskia De Coster.

In een geblutste Toyota ging ik op road trip. Via Hamburg, dwars door Denemarken, de overzetboot op om te eindigen in Oslo. Het hoge noorden: lgbtq-vriendelijkste regio van Europa. Een steekproef. En een interview met voormalig minister van gelijke kansen en cultuur, Anette Trettebergstuen.

18 - 19 mei in De Morgen
Teddy Tops

Saskia De Coster over haar roadtrip naar het lgbtq+-vriendelijkste land van Europa: ‘Is Noorwegen echt zo ruimdenkend?’ Dit weekend, tijdens de Brusselse pride, kunnen we ons er weer van verzekeren dat we in een land leven waar rechten van q***rs volledig worden omarmd.Tijdens een roadtrip die Saskia De Coster met haar geliefde maakte naar het progressieve Noorwegen vroeg ze zich af; hoe ver reikt deze acceptatie éc...

That was fun

Een lezing bekijken, dat kan.
Bijvoorbeeld hier:

Frans Kellendonklezing uitgesproken door Saskia de Coster Op maandag 5 februari 2024 sprak Saskia de Coster haar Kellendonklezing uit, getiteld “Mijn jaar van het spook”. Was je verhinderd of wil je de lezing nog ee...

Maandag mag ik de prestigieuze Kellendonklezing uitspreken. De titel van mijn lezing: “mijn jaar van het spook”.
Kom ook, als je wil

5 februari 2024: 30e Frans Kellendonklezing door Saskia de Coster De 30e Kellendonklezing getiteld ‘Mijn jaar van het spook’ wordt op maandag 5 februari 2024 uitgesproken door schrijver en columnist Saskia de Coster.

Kort citaat uit mijn opiniestuk over emoji-activisme van 13 jan in De Standaard. Nee, ik ben niet voor genocide en alles maar laten gebeuren, zoals sommigen fout beweren:
" Een opeenstapeling van historische fouten van Europa heeft mee geleid tot de huidige, scheve oorlogssituatie. Wij kunnen niet met dé oplossing komen. Wij moeten wel mee de schade inperken. Want nee, ‘stop de oorlog’ is niet enkel de dwaze droom van een naïeve Miss Universe. Dat kan een betrokken gemeenschap wel roepen, eisen, langs veel kanalen proberen afdwingen. "

Een hele eer om de dertigste Kellendonklezing te mogen geven. 5 februari heb ik het aan de Radboud University over “mijn jaar van het spook” en het werk van Kellendonk natuurlijk.

Mijn opiniestuk in De Standaard van 13 jan

"Online watermeloenen posten getuigt van morele en intellectuele luiheid "
(Eerst het hele stuk lezen en dan pas reageren is de juiste volgorde 🙂)

Online watermeloenen posten getuigt van morele en intellectuele luiheid Online-activisme is soms alleen maar een manier om je te profileren, schrijft Saskia De Coster. Een identitaire kwestie.

De katholieke kerk heeft gefaald, selfcare ook. God niet. In my humble opinion

Heb ik genoeg van alles en iedereen, mezelf inbegrepen, dan is er nog altijd de god waarin ik geloof Saskia de Coster is schrijver van Wij en ik en Net echt.

De aftrap van de nieuwe reeks waarop je zat te wachten, niet op Netflix maar bij .be :
‘een kleine filosofie van grote emoties’.
De immer schrandere filosoof schetst in het eerste boek wat emoties nu eigenlijk feitelijk zijn en wanneer we ze wel of niet uiten, de immer fijnzinnige schrijver boog zich over de emotie liefde en ik verdiepte me deze zomer in jaloezie.
Jaloezie, niet in liefdesrelaties, maar de onuitgesproken soort, die in familierelaties kan opduiken, tussen moeder en dochter bijvoorbeeld. Weetjewel?

Ik ben hier nog maar weinig
wie meer updates wil in de stories: welkom op mijn instagramaccount die heet - rara -