Eerste Hulp bij Long COVID

Ups en downs, hier zijn we weer.
Het blijft zoeken, botsen, crashen.
Twee dagen werken was ZO fijn, maar helaas nu alweer drie dagen kater/ jetlag/ hoofdpijn verhaal.

Moe, brandende ogen, hoge hartslag. Migraine. Mijn huisarts zei laatst: “misschien wil je te veel. Je word ook ouder hè, het is normaal dat je niet alles meer kan zoals vroeger” ….

Maar daar gaat long COVID echt niet over 😓 Ik wil echt niet te veel. Ik kan gewoon te weinig.

Mijn twee werkdagen waren geen extreme dagen: gewoon normale werkuren. Vooral mentaal een inspanning, niets fysiek (het waren inlees dagen; dus vnl zitten op een stoel) en toch is dit de impact.

Niemand hoort drie (misschien meer) dagen out te zijn na een gewone werkdag. Daar is niets normaal aan. Dat is niet te veel willen, dat is niet ouder worden… Dat is long COVID in volle actie. Dat is klote. Dat is ernstig ziek zijn. Dat is PEM.

Ik was in de vakantie gestopt met creatine (en alle supplementen). Wou meer vertrouwen op m’n lichaam, minder afhankelijk van vele dure supplementen. Maar ik ga het toch maar terug nemen denk ik. PEM is echt zo een gruwelijk fenomeen. Het maakt het leven ondragelijk en onmenselijk. Ik hoop er dus snel weer door te komen.

What a bummer. Gaat het me dan nooit lukken om gewoon weer de job te doen die ik zo graag doe 😓

Voor het eerst twee (hele) dagen na elkaar gewerkt en dan nog op locatie. Niet thuis. Het voelde als een giga stap voor mij.
Het was: warm 🥵 en vermoeiend maar het lukte wel. Morgen wordt een rustdag, dat voel ik al wel.
Gisterenavond had ik gruwelijke hoofdpijn. En vanmorgen weer wat jetlag gevoel en nu ben ik erg moe en begin ik spierpijn te krijgen. Maar: ik heb vooral ZO genoten. Doen wat ik ZO graag doe, en goed doe, me nuttig voelen, me concentreren op iets. Iets maken waar binnenkort zoveel mensen (hopelijk) naar gaan kijken. En leuk gaan vinden… echt: ik hou zo van m’n job. Ik wil zo graag meer kunnen werken. Met minder gevolgen steeds. Dat mag toch echt niet te veel gevraagd zijn 🙄😓
Ik kruip er dus vroeg in vandaag en hoop op het beste. Morgen ga ik chillen en nagenieten. En binnenkort zeker kijken, naar onze speciale, super leuke Komen Eten afleveringen op Play4. Het zijn écht super leuke afleveringen 👀❤️

Ik vind het ergens bu****it. Dat je uit heel heftige ervaringen zou leren, er sterker uitkomen. What doesn’t kill you, makes you stronger…Het licht zien. Het zal zeker vaak waar zijn. Maar soms is zware s**t, gewoon zware s**t. Geen silver lining, geen grote, magische aha ervaring. Ik heb tijdens deze ziekte al zo vaak zo diep gezeten. Lager dan rock bottom.

Toch merk ik dat ik enorm veranderd ben/ aan het veranderen ben. Ik leer zoveel bij. Over mezelf, het leven, mijn systeem. Ik leer luisteren. Naar mijn lijf, naar mezelf, mijn grenzen. Ik heb leren stilstaan. Leren ademen. Leren voelen. Leren zijn. Ik leer verder kijken dan mijn instinctieve reacties. Alle laagjes, verplicht moeten schrappen, tot de diepe kern rauw, open en bloot lag. Geen afleiding meer, geen smoesjes of excuses. Long COVID dwingt je op je knieën. No more bu****it, daar is geen fut voor. Full force naar de essentie. Een pijnlijk en loodzwaar traject.

Ik vraag me al zolang af wat mijn lijf mij wil zeggen. Welke lessen ik moet trekken.

Hier zijn maakt me veel duidelijk. De tijd in de natuur, leven op dit andere tempo en vooral het dagelijks contact met water maakt dingen zo helder.

Mijn pad is niet simpel, maar ik hoop dat ik moed heb om het te volgen en de weg af te leggen. Om te doen wat ik al zo lang voel in elke vezel in mijn lijf. Het is tijd dat ik eindelijk het leven ga leiden wat bij mij past 💖

Veel regen vandaag. But I’m not complaining. De vermoeidheid kickt in. Ik doe dus een lekker lui dagje in de zetel met een leuke serie op de smart tv en verder niets.

Al een paar dagen op reis. Het gaat verrassend goed. De natuur en vooral dagelijks mijn watermoment doen deugd. Een stroompje, een meer en de zee, elke dag anders, allen zeer fijn. Alleen wordt het hoogtijd om even ergens te zijn, het onderweg ritme begon door te wegen. We bleven nu twee nachten, morgen nog een stukje rijden en dan hopen we een aantal nachten tot een week ergens te blijven. Het doet sowieso deugd om thuis even weg te zijn. Om meer te zijn dan fu***ng long COVID.

Nogal impulsief beslist wat we dan toch vandaag maar gingen vertrekken. Super traag. We zien wel waar de trip ons brengt. So far, so good. Geen idee waar precies, maar ergens in Duitsland. Morgen op de planning: helemaal niets. 👌

Vandaag ging wandelen weer. Al heb ik nog altijd pijn in spieren en gewrichten.

Nooit had ik gedacht van betrekkelijk goed naar zo’n dieptepunt weer te kunnen gaan. Zonder duidelijke oorzaak. Ik had wel een nieuw sportlesje gedaan, maar dat was krachttraining en dat doe ik elke week bij de revalidatie ook. Dus om daardoor zo n giga crash te krijgen? 😓

Het ontmoedigd mij. Gaat het dan nooit echt weg? Ga ik dan nooit meer echt kunnen sporten? Ik wil zo graag terug onbezonnen naar een concert kunnen gaan. Zingen, dansen, springen en meezingen. Mijn werk doen zonder beperkingen en aanpassingen.

Wat veroorzaakt die ziekte toch allemaal in ons lijf? Hoe kan een virus zoveel schade berokkenen?

Fu***ng heel, long covid. Wat ben je toch een gruwelijke k*tziekte.

Gisteren had ik echt een diepe crash. Ik voelde me plots weer zoals in de begin maanden: loodzware benen die me niet konden dragen. Spier- en gewrichtspijn in heel m’n lijf, koortsig gevoel. Leeg. Kapot…

Mijn lijf voelde echt kapot. Alsof er echt meerdere dingen grondig fout gingen binnen in.

Mijn hoofd voelde super raar, een vreemde druk in mn hoofd, pijn in mn hersenen. Een onwezenlijk gevoel.
“Misschien ga ik vannacht wel dood”, dacht ik. Ik voelde me zo belabberd, het voelde zo fout . Ik dacht ook: “als ik dit als gezonde mens zou ervaren, dan zou ik nu naar spoed gaan”. Dan zouden ze me binnenstebuiten keren.
Maar, helaas. Ik heb long COVID. En dan is het standaard antwoord: “voor jou kunnen we niets doen, je moet maar wat geduld hebben”. Hoe kan dit eigenlijk? In een land als dit? Doodzieke mensen, geen hulp, plan of steun…

Wat een klote gruwel ziekte is het toch 😓

: er is echt nog veel werk aan de winkel. We worden doodgezwegen, niet geholpen. Hoe kan dit?! Wat moet er gebeuren voor deze ziekte, voor wij serieus genomen worden?! Waar is het geld voor research? Voor onderzoek en kennis opbouwen? Behandelingen?

Straf hoe die app zelfs PEM zichtbaar maakt.

Vorige week ging het lopen prima. Gisteren NIET. Twee uur na het lopen werd ik doodmoe, mijn benen werkten niet meer, leken 100 kilo te wegen. Ik lag de hele dag in bed (ik had 4x 1 minuut gelopen, met lange stukjes wandelen er tussen) 😥 ook vandaag ben ik kei moe en heb ik hoofdpijn. Gelukkig geen PEM zoals vroeger waar ik echt koortsig en ziek was. Ik voel me gewoon bijzonder onfit en heb loodzware benen. Mijn lijf wil/ kan niets vandaag. Maar sinds ik creatine neem is PEM toch een pak gematigder gelukkig.

Ben super teleurgesteld, had zo gehoopt dat ik weer wat kon opbouwen met lopen. Ik geef ook niet op, maar het toont alweer dat niets evident is met long COVID. Ik blijf geloven dat het ooit wel weer lukt. Maar ik weet dat ik niets mag forceren. Ik wil ook geen blijvende schade oplopen natuurlijk.

Ups en downs. Wat zijn ze klote. Ik zou zo graag willen dat dingen weer eens gewoon evident zijn. Want ja, ik kan al heel wat. Maar ik wil ook terug naar feestjes kunnen, naar festivals, naar kantoor. Hoe het nu is, is het al een pak beter dan de hel waar ik lang in zat. Maar het is tegelijk echt nog niet genoeg.

Terug de rivier in dus, nog wat voort ploeteren en dobberen.

Ik krijg vaak de vraag hoe het nu gaat. Wel: ik ben nog heel moe, maar meer “normale mensen die heel moe zijn” moe dan long COVID moe (uitgeput, leeg, kapot). Ik moet nog veel rusten en heel kritisch zijn over wat wel en niet doen. Ik moet vaak dingen afzeggen. Maar: van thuis uit, op mijn eigen ritme en tempo kan ik nu al best veel. Het is nog altijd ver van normaal, van hoe het vroeger was. Maar ook al best ver van mijn dieptepunt. En ook belangrijk: er blijft beweging in zitten. Met ups en downs maar wel steeds, heel traag, wat beter.

Vanaf nu ga ik halftijds werken. Nog steeds van thuis uit want naar kantoor vraagt nog teveel van me. 1 dag per week ga ik enkele uren en dat is voorlopig echt genoeg. Maar ik ben zo blij en dankbaar dat dat lukt. En dat ik de ruimte en vrijheid krijg om zo op eigen tempo op te bouwen.

Binnenkort ga ik ook op vakantie. Met de bus en tent een paar weken de natuur in. Geen exact plan, we zien wel waar we eindigen. Ik hoop vooral op veel water, meren en misschien ook wat kust of bergen.

Ik ben hoopvol. Maar ook realistisch.
Ik blijf hard werken aan mijn herstel. Momenteel werk ik aan mijn darmgezondheid. Ik doe de ihht zuurstof therapie, ik neem mijn creatine, ga nog elke week naar de revalidatie voor krachttraining. Ga naar een therapeut voor lichaamsgewicht werk. Ik doe vaak ademhalingsoefeningen. Ik leer bij over mijn autonome zenuwstelsel en hoe dat te reguleren. Ik luister naar mijn lichaam, ik doorzie mijn patronen. Ik bewaak mijn grenzen en ik kom op voor mijn grenzen.

Ik blijf onzeker, want mijn optimisme is me te vaak ontploft in mijn gezicht. Maar ik probeer toch vertrouwen te hebben. Ik heb weer hoop. Ik heb weer vechtlust.

Ik ben nog lang niet waar ik wil zijn. Maar soms zie ik het precies toch al lonken in de verte. Ik ben er rustiger in geworden. De druk en haast zijn weg. Ik ben al zo oneindig dankbaar dat ik niet meer in de hel zit. De diepste dieptepunten liggen (denk en hoop ik) achter mij. Dus voor nu doe ik verder hoe ik bezig ben. Het is geen tsunami meer, meer een rivier. Soms rustig kabbelend, dan weer een onverwachte stroming of versnelling. Ik heb ondertussen geleerd hoe ik moet zwemmen. 🙏💖

💖 Zwembad seizoen is mijn lievelings seizoen.
Zwemmen in het openbaar zwembad vraagt nog altijd veel energie. Maar thuis dobberen en af en toe een lengte zwemmen, dat lukt wel! Gelukkig maar want verder kan ik veel minder tegen de warmte dan vroeger. Ik wissel dus af met binnen de koelte opzoeken en buiten dobberen en plonsen. En zo tel ik af nazrnonze vakantie, waarin stranden en meren centraal zullen staan. Cant wait ✨💦

TOW the napping buddies 🥰

Where else?
En hoe gaat jouw zondag?
🥱😴

Weet je wat ik mis? Dat het leven nooit meer simpel lijkt. Dat je nooit iets “gewoon” even kan doen. Altijd rekening houden met het gevolg. Ik probeer het los te laten en positief te denken, maar als je keer op keer de prijs betaald dan ga je het automatisch toch doen merk ik.

Ik mis sporten echt zo hard. Vandaag had ik een redelijk goede dag dus ik besloot nog s te gaan zwemmen. Daar geniet ik van, ja. Maar tegelijk moet ik mezelf weer inhouden. Dan ben ik lekker aan het zwemmen maar na 5 lengtes stop ik, omdat ik uit ervaring weet dat de prijs anders te hoog is de komende dagen. Het was mijn moeilijkst te leren les: mezelf inhouden, terwijl de ziekte ons al zoveel beperkt, moet ik het ook zelf nog doen. Ik haat het zo hard. Verplicht leven als een bejaarde, leven met een handrem. Nooit meer vol gaan. Nooit meer onbezonnen. Ik hoop zo dat dit niet voor altijd is. Ik wil het niet, het past me niet. Ik hoop dat ik ooit weer dat after running gevoel mag ervaren. Of gewoon een half uurtje kan zwemmen zonder gevolgen de dagen erna. Wat zou dat fantastisch zijn. Tot dan, blijf ik proberen. Gewoon af en toe als de energie er is. Genieten van wat wel kan, ook al zijn het maar 5 lengtes. Dat is al stukken meer dan maanden geleden. Vandaag ging ik na de 5 lengtes nog wat rondjes draaien in het stukje met stroming. Er waren geen kinderen dus ging ik er wat dobberen, geen fysieke inspanning voor mij, toch het gevoel van bewegen in water. Ook dat is typisch long COVID leven dacht ik. Zoeken naar oplossingen, om de simpelste dingen toch ergens mogelijk te maken. Wat een leven…

… dit weer helpt nu ook niet bepaald hè? 🤷‍♀️

In mn stories (en hoogtepunten) deel ik een artikel van vandaag. Elke keer zo’n artikel verschijnt geeft dat een wervelwind aan emoties…

Blij zijn dat er iets over verschijnt, omdat we dan niet doodgezwegen worden. We zijn met meer dan 100.000 in België.

Hoopvol omdat er eindelijk enig perspectief zou zijn. Een tijdsframe.

Droevig omdat drie jaar echt heel lang is. Omdat ik geen idee heb hoe ik dit nog anderhalf jaar dan moet volhouden.

Boos ook ergens, omdat dit verhaal ver weg lijkt van de ervaring van vele lotgenoten. Mensen die na drie jaar nog altijd ziek zijn. Of zelfs alleen maar zieker worden. Is dat wat mij ook te wachten staat?

Vreemd ook, hoe ze zo stellig beweren dat mensen dan volledig hersteld zijn, terwijl de succesverhalen waar ik mij aan optrek vooral mensen zijn die gewoon een pak beter zijn. Echt volledig hersteld hoor je bijna nooit lijkt het. Wie zijn die mensen dan naar wie ze refereren?

En bang zijn dat het niet klopt. Want genezen en een kans op leven en werken is het enige wat ik wil. En drie jaar is beter dan nooit.

Long COVID is een rollercoaster, eentje waar ik nooit een ticketje voor wou en toch zit ik er al bijna anderhalf jaar op nu.

Het begon uit het niets. Instant hondsberoerd. Kotsen en ipv opluchting alleen maar zieker worden. Negen uur lang kostte ik m’n ziel uit. Tranen, bibberend op de grond, koud en warm tegelijk, naast de wc. Een verkeerd broodje kip. Wat een helse nacht. Eenzaam op de grond, in de nacht. En de wereld draait door…Een samenvatting van m’n leven nu. Klote.

Sindsdien voel ik me leeg. Verslagen. Uitgeput, maar dan mentaal. Moedeloos. Moe gestreden.

Wanneer gaat het echt keren? Gaat het ooit keren? Ben ik gewoon naïef? Moet ik me er bij neerleggen? (Alleen kom ik dan nooit meer recht denk ik. Alleen hoeft het dan niet meer voor mij).

Morgen is m’n verjaardag, denk dat ik m’n telefoon gewoon afzet die dag. Mag er niet aan denken “happy birthday” berichtjes te krijgen 💔😓 Er is niets happy in dit long COVID leven. Het is gewoon geen leven, laat staan een feest.

Wat een s**tshow toch. Ik zit er weer even helemaal door vrees ik.

Life lately: Een weekendje weg met familie?
Ok, maar dan wel: Van dinsdag tot vrijdag u grieperig, leeg, koortsig en moe voelen.
Net op tijd gerecupereerd voor een festival op zaterdag? Ok, maar dan wel: terug naar start, langs de gevangenis en dus opnieuw van dinsdag tem vrijdag grieperig, uitgeput en ellendig zijn.

Kunt gij er u iets bij voorstellen? Dat dit van de ene op de andere dag uw leven is? Dat dit als “het gaat beter” wordt omschreven?

Want dat is waar ik zit nu. Het gaat beter, want sommige dagen kan ik dingen doen. Voel ik me mezelf. Dan zien mensen mij en denken dat het over is of wel zal meevallen allemaal. Ik voel mij soms schizofreen omdat er zo’n groot verschil zit tussen hoe ik mij voel op een goede dag (als mensen mij zien dus ook) en de dagen waarop ik mij weer super k*t voel.
Want helaas moet er nog altijd een boete betaald worden als ik een keer echt iets doe. Verdwijn ik verplicht weer enkele dagen van de radar. Moet ik weer in overlevingsmodus.
Het voelt alsof ik ongewild een hoofdrol kreeg in een sadistisch verhaal. Een experiment om te zien hoeveel keer ge iemand onder kunt duwen en telt hoe vaak die toch weer boven komt. Hoe lang iemand dit spelletje zonder regels, perspectief of medische hulp volhoudt. Een eindeloze escape room.

Ja, er is beterschap, maar soms lijkt het dat alleen maar moeilijker te maken. Want beterschap geeft hoop en er is een limiet vrees ik aan hoeveel keer hoop genadeloos kapot geslagen kan worden.

Maar, ik ploeter voort. De rekker is nog niet gesprongen. Ik blijf boven komen. Al is het met veel tranen en verdriet om wat is en was. Dat dit mijn realiteit is nu. Dat het nog altijd niet fu***ng over is. 15 maanden de hel. Ik hoop zo hard dat er een weg uit is. Want 1 ding is zeker: als die er is, dan zal ik hem vinden. Alleen jammer dat er niet een paar verkeersbordjes staan hier en daar. Dat had verdomme toch wel handig geweest.

Alweer een verloren dag. Moe, griepgevoel, spierpijnen, koortsachtige gloed. De terugslag van het festival vermoed ik (maar wat heb ik genoten). Ik ben op veel dagen veel beter dan een paar maand geleden. Ik kan meer doen en op goede dagen voel ik me bijna normaal. Maar het is zeker niet dat ik plotsklaps genezen ben. Ik vind mezelf nog heel ver weg van normaal. Ik probeer nu 15 uur per week te werken. Dat is niet heel veel en toch vraagt het al veel van mij. Ik voel dat ik nul reserve heb en snel terug naar overlevingsmodus ga. Ik slaap weer nachten van 9 tot 12uur, moet weer veel slapen overdag ook. Moet alle andere afspraken afzeggen. Het kan er gewoon niet bij, qua energie. Het frustreert mij alweer. Al heb ik meer geloof dat ik er met tijd en geduld echt wel uit zal komen. Alleen zou het wat mij betreft echt wel klaar mogen zijn. Ik ben het beu! Ik ben zo blij en dankbaar dat ik wat werken kan. En dat ik de kans krijg om op eigen tempo uit te zoeken wat lukt. Ik zou zo graag weer volwaardig mee kunnen draaien. Het project is zo tof en daardoor is het lastig om mezelf zo in te moeten houden. Maar ik blijf proberen, zoek een nieuw evenwicht en blijf kalm op de slechtere dagen. Ik wil zo graag dat het lukt 🤞

Fijne Moederdag 💖
All the love for the ones that keep me going 💖

Hoe lang duurt long COVID? Ik zou ZO graag enige timeframe hebben. Een perspectief. Weten dat het ooit echt weg zal zijn. Gisteren was ik weer zo droevig. Overviel mij weer het gevoel van “dit leven wil ik niet”.

Ik wil vandaag zo graag naar mijn favoriete bands gaan kijken op het festivalletje. Het feit dat het weer zo onzeker was of het zou lukken of niet. En wat de gevolgen dan zullen zijn voor komende week. Ik ben het ZO ZO beu. Dit is toch ondragelijk? Dit is echt geen leven.

Vandaag is het iets beter. Ben alleen nog moe, ook al sliep ik 11u lang. En dus ga ik. “she just wants to rock on” zingen ze, en vandaag gaat dat over mij 😓💔🤘🔥

Ik zou zo graag terug leven met vanzelfsprekendheid.
Zonder vermoeidheid, slechte dagen, terugvallen. Een lichaam dat werkt en betrouwbaar is. Niet dat eeuwige “we zien wel of het dan lukt”. Uw woord kunnen geven en er u aan houden. Soms denk ik dat ik onbetrouwbaar ben geworden. Maar dat is het niet. Ik ben nog altijd betrouwbaar, het is mijn gezondheid en lichaam die het niet zijn. En ik vind dat fu***ng moeilijk te aanvaarden 😓

Leuk nieuws! Wie mij al even volgt weet al dat ik sinds een tijdje fan ben van de kefir van .nl
Het drinken van kefir was onderdeel van het body reset plan dat ik volg waarbij ingezet wordt op het verbeteren van de darmgezondheid en de immuniteit.

Het was even wennen, ik dronk of at nog nooit iets gefermenteerd maar al gauw werd ik er echt verslaafd aan. Mijn lijf is echt gewend aan mijn dagelijks drankje en mijn buik en darmen zijn veel rustiger en mijn stoelgang gezonder (sorry, to much info?) 😅 ook kombucha drink ik nu echt graag.

Maar dus: ik mag van .nl een startersbox weggeven aan 1 van jullie! Schrijf in de comments waarom jij zou willen winnen en met wie je dan gaat toasten op een betere gezondheid! De winnaar wordt zondagavond geloot uit alle inzendingen!

In de starter box zitten 1 grote flessen kefir en kombucha, goed voor 2 weken dagelijks gebruik en 3 kombucha frisdrankjes. De box kost 29,99.

Wie niet kan wachten en zelf iets wil kiezen uit het assortiment kan met de code: DeGloria5 vijf euro korting krijgen!

Schol!

“I will be back”, het werd mn mantra gedurende de donkerste maanden van m’n leven. Ik doe er geen uitspraken meer over. Ik denk niet dat ik plots “genezen” of de oude zal zijn. Ik ben sowieso kei hard veranderd. We zien wel wat morgen brengt, ik heb geleerd moment per moment, dag per dag te leven.
Wat ik wél weet: afgelopen weekend was héérlijk. Familieweekend met de hele bende, de 71ste verjaardag van m’n moeder, quality time met m’n meisjes, een prachtige wandeling van 7kms, hottub, spelletjes spelen, bijpraten… en ik was er gewoon bij. Helemaal, volledig. Een beetje moe, maar dat zou ik vroeger ook geweest zijn. Het was gewoon perfect. Het lijkt soms echt alsof ik droom, alsof ik het leven van iemand anders leidt. Zo lang en hard naar toegewerkt en nu lijkt het er plots te zijn… er is beterschap.

En dus kijk ik vol vertrouwen en gezonde spanning uit naar morgen. Want morgen…. begin ik terug te werken?! Nog niet voltijds, ik ga rustig proberen opbouwen, maar wel weer echt werken. Wat heb ik er zin in man. Het lijkt echt alsof ik droom… ik ben zo benieuwd hoe het nu zal verder gaan. Ik probeer vertrouwen te hebben en hoopvol te zijn. Het voelt alvast het juiste moment om het te proberen, so let’s fu***ng do it 🙏✨🔥❤️

Zo dankbaar en blij om eindelijk weer wat quality time te kunnen hebben met deze twee coole girls 🥰🙏❤️

Ik durf het bijna niet uitschrijven hier…maar ik doe het toch: wat heb ik de laatste maand stappen gezet zeg…🤯🤩
Is het de zuurstoftherapie, de body reset, de creatine of gewoon de tijd? Wie zal het zeggen? Ik geloof zelf dat het het samenkomen is van heel de puzzel die ik al die maanden aan het leggen ben: Het leren luisteren naar mijn lichaam, het tot inzichten komen, dingen die verbonden werden in mijn hoofd, lichaamsgericht werk, supplementen allerhande, en de ellenlange lijst van dingen die ik gedaan heb.
In ieder geval: ik heb me sinds de corona besmetting nog nooit zo normaal en goed gevoeld als de laatste weken. Ik kan plots weer dingen doen, ik moet niet meer om 20u mijn bed in, ik kan activiteiten combineren, ik kan weer wat werken. Ik krijg nog regelmatig een klop van de hamer en ben dan heel erg moe. Maar meer “normale mensen” moe dan “long COVID moe”. Je weet wel, de soort waarbij ik rust en dan weer verder kan. Mijn batterij werkt weer (al heeft ze soms nog wel een keer 12 uur slaap nodig). Ik word meestal wakker en voel me goed. Het voelt telkens zo bijzonder, en ik hoop zo dat het blijft duren. En ja, ik heb mijn les al geleerd: ik doe rustig aan en weet dat het nog kan schommelen. Maar bovenal: ik geniet van mijn herwonnen vrijheid en leven. Het overvalt me nog op de vreemdste momenten, een gigantische dankbaarheid én het besef hoe het ik het gemist heb: Na het avond eten een gezellig moment met m’n meisjes, waarbij we lachen en plezier maken (en ik me nog gewoon goed en energiek voel), opstaan en met zin en vooral energie aan het werk gaan (ik werk sinds twee weken aan een kleine opdracht die ik op eigen tempo uitvoer)…. doodnormale dingen die zo lang onmogelijk waren.

Ik bewaak m’n batterij als een leeuw haar welp. Ik heb geleerd waar m’n prioriteiten en mijn grenzen liggen. Ik hoop zo dat de lijn eindelijk wat meer stijgend wordt ipv constant op en neer. Ik ben hoopvol ❤️

Vandaag had ik consultatie bij professor Dewaele in uz Jette. Even doodmoe nu, dus een verslag volgt later. Maar ik kan alleen maar zeggen: wauw! Ik wou dat ik veel eerder gegaan was. En vooral: ik wou dat er meer dokters en teams als haar waren.

Wat is het fijn weer wat te kunnen leven. Weer hoop te hebben. Ja, het is nog met veel rusten en slapen, en heel goed naar m’n lichaam luisteren. En de ene dag is de andere niet… Maar het is niet meer met constante uitputting of terugslagen. Eens iets leuks kunnen doen en zonder al te veel stress in het moment kunnen zijn. Zoals vandaag. Gewoon even naar Rotterdam, leuk een museum doen. Vroeger doodgewoon. Nu zo bijzonder. Wat een geluk. Dat het kan. Ik kan soms echt rond me kijken en plots zo hard beseffen: ik ben hier gewoon, ik doe iets, ik leef weer een beetje.

Alles komt goed.
Ik hoop het alvast zo hard. Voor ieder van ons. ❤️

Benieuwd of er nog mensen zijn die ervaring hebben met TRE? Ik deel alvast mijn ervaring.

Back to business. Vandaag sessie 3 van de zuurstoftherapie. Intermittent Hypoxia Hyperoxia Therapy OF IHHT is het inademen van zuurstofarme (hypoxische) lucht met tussenpozen van hoge of normale zuurstof (hyperoxische of normoxische) lucht terwijl het lichaam reageert met aanpassing. Dit zorgt voor meer zuurstof in het bloed en betere, sterkere mitochondriën. En zo zorgt het dus voor meer energie. En dat is mijn ultieme motivatie want ik wil niets liever dan gewoon weer functioneren.