AuticoachAnke

Over slaap en neurodivergentie valt veel te zeggen.

Neurodivergenten, oftewel mensen met autisme - ADHD - … , hebben vaak moeite met in slaap komen en doorslapen. Of ze hebben regelmatig last van nachtmerries, slaapwandelen,… .

En daarnaast weten we dat slaap uiterst belangrijk js voor neurodivergenten. Een tekort aan slaap, zelfs al na 1 nacht, heeft invloed op je aandachtsvermogen, emotieregulatie, je geheugen en nog veel meer basale functies. Allen skills die meteen invloed hebben op de klachten komende van je neurodivergentie.

Het gevecht met de slaap, of beter het gebrek aan slaap - is eentje die vele neurodivergenten maar al te goed kennen 😥

Er is geen wondermiddel, een goede nachtrust zit in het succes van vele kleintjes samen.

Deel gerust hieronder wat jou geholpen heeft! Ik doe mee.

Liefs,
Anke

Vrijdag = quotedag! Het is soms heel complex autisme - ADHD - leerstoornis of trauma?

Ik weet dat het enorm helpend kan zijn om eindelijk het label te ontvangen dat jou verder helpt in je zoektocht. Toch is het niet altijd mogelijk.

Zeker wanneer er sprake is van trauma, is de overlap met een andere diagnose zo groot.

Mijn advies is steevast: zet in op traumaherstel.

Traumaherstel brengt duidelijkheid in wat er kernklachten zijn en welke het gevolg van trauma. Je zal dus niet alleen verlichting voelen in je klachten, je krijgt ook meer duidelijkheid op welke mogelijke andere diagnose meespeelt.

Het is geen quick fix. Dat zal ik niet claimen. Maar het is wel de weg die jou helpt tot een leven in meer balans.

En denk eens andersom: je krijgt wel de diagnose maar eigenlijk speelt er trauma. Zelfs de beste auticoach zal dan voelen dat niet alle klachten in beweging komen tijdens het coachingstraject.

Liefs,
Anke

Als je aan mij vraagt wat ik het lastigste vind aan door het leven gaan met een neurodivergent brein...

Dan is het de last die ik anderen ermee bezorg. En natuurlijk zit dat een groot stuk in mijn hoofd. Vrienden geven vaak aan dat ze er niet zo mee inzitten, of ze het gewoon van me weten. Ik krijg ook zeker wel te horen dat ze me juist appreciëren voor die "neurodivergentie" van me... (als ik weer een last minute met een zit idee kom voor ofzo)

Maar toch blijft er vanbinnen iets knagen. Dat mijn vriend in het huishouden moet compenseren of de vriendinnen die nood hebben aan structuur - bij mij wel eens gek worden van de chaos -> dat geeft mij van tijd een rot gevoel.

Dat ik moet leven met mijn chaos, is mijn probleem. Maar dat anderen mee moeten leven in mijn chaos, dat voelt ook als mijn probleem... (en daar zit het he, moet in principe niet ...)

Heel benieuwd of dit herkenbaar is voor jullie!

Liefs,
Anke

Autisme wordt officieel omschreven als een ontwikkelingsstoornis. Wat wil zeggen dat iemand met autisme een gestoorde ontwikkeling doorloopt. Maar dat wil ook zeggen dat er een gemiddelde of een "juist" is. En daar heb ik het lastig mee.

Natuurlijk kan autisme als een heuse beperking aanvoelen. Maar dat wil nog niet zeggen dat autisme zorgt voor een gestoorde ontwikkeling. Want wat wil dat dan zeggen?

Laten we anders kijken naar autisme. Laten we anders kijken naar neurodivergentie. Dan zullen heel wat moeilijkheden al vanzelf opgelost zijn (of toch al een heel pak minder lastig dan het nu is voor velen met autisme)

Eentje uit mijn eigen doos.

Neurodivergent door het leven gaan: op sommige dagen voelt het alsof het op mijn voorhoofd geschreven staat. Op andere dagen vergeet het ik het zelf.

Maskeren doe ik zo vaak onbewust. Maar al te vaak hebben mensen het niet door hoe intens veel meer moeite ik voor de dag heb te leggen. En vaak heb ik het zelf ook niet eens door.

Tot het weer in mijn gezicht ontploft. Vermoeidheid, pijnen, kritiek van anderen, chaos overal. Moeten toegeven dat je het dan toch niet zo onder controle had. Misschien wel het meest confronterende voor mij.

Hoe is dit voor jou? 💛
Reageer hieronder en laat anderen (en ook mij 😇😘) voelen dat we hier niet alleen in zijn.

Liefs,
Anke

Deze uitspraak hoorde ik van een cliënt. En volgens mij al van meerdere cliënten. (om maar te zeggen dat ik hem niet heb uitgevonden)

Het zegt veel over hoe intens het kan zijn om met autisme te leven. En het is een bijzonder mooie manier om het autistisch denken in één zin uit te leggen.

Ik deel hem dus graag met jullie. 💛

De emoties van je kind reguleren lijkt soms wel een full time job. Je hebt van die dagen dat de ene uitbarsting volgt op de andere. En je zal zien, dat is steeds net op die dagen dat je zelf net zo weinig eigen ruimte voelt.

Ik wil hier vooral meegeven:
lieve neurodivergentie ouder, het is zo belachelijk moeilijk om én je eigen emoties én die van je kind te reguleren. Goed is goed genoeg. En op sommige (of meer dan sommige) dagen is "te weinig" "te veel geroepen" "te veel tv" "geen groenten op dat bord", ook gewoon goed genoeg.

💛

Autisme en hechting. Een onderwerp waar in de geschiedenis van autisme al heel wat over gezegd is. We komen van de 'ijskastmoeders', waar de kille moeders de schuld kregen van het autisme van hun kind.

(Wat ben ik blij dat we daar nu compleet van weg zijn!!)

Maar de wisselwerking tussen autisme en hechting, dat mag wel hot topic blijven. Want er valt veel over te zeggen. Er valt ook nog veel over te leren. Nooit zal ik de juiste nuance in één post krijgen.

Wat ik wel wil meegeven:
1. Kinderen met autisme hebben vaker een onveilige hechtingsstijl dan kinderen zonder autisme.
2. Dit is NIET de schuld van de ouders, noch het kind.
3. Het autistische denken maakt dat verschillende aspecten in het hechtingsproces moeilijker kunnen verlopen.
4. De onveilige hechting heeft wel invloed op de uiting van het autisme én de intensiteit van de klachten.
5. In begeleiding inzetten op het ondersteunen van de hechting is goud waard!

Liefs,
Anke

Deel 2

Deel 1

"Ik kom omdat ik mijn trauma wil verwerken." Is soms wel eens de startzin tijdens een intakegesprek voor brainspotting.

Sinds dit jaar ben ik vol enthousiasme aan de slag met deze effectieve traumatherapie. Niet alleen haal ik zelf ontzettend veel uit elke brainspot-sessie die ik voor mezelf doe. Ook bij mijn cliënten heb ik al mooie dingen zien gebeuren.

Maar voor één ding ben ik heel alert: verwachtingen.

Trauma los je niet op. Je zet het in beweging. Dat woord 'beweging' gebruik ik vaak in mijn sessie. Ik weet dat het vaag en best wel onvoorspelbaar kan zijn. Want wat is beweging? Waar naartoe beweegt het? En wat moet er bewegen?

Trauma oplossen / fixen / een plek geven, ... insinueert dat het een stuk van je is dat weg moet. Waar je vanaf moet. Maar het zal altijd een stuk van je blijven. Alleen... trauma zet je vast. Vast in je functioneren of je ontwikkeling.

Brainspotting brengt het in beweging. Sommige klachten nemen af, andere stukken komen weer naar boven. Het beweegt dus. Vanuit die beweging kan je brein gaan zoeken naar een nieuw evenwicht. Zodat functioneren weer mogelijk wordt.

Zodat leven weer mogelijk wordt. 💛

Liefs,
Anke

Je hoort vaak als "klacht" dat iemand met autisme erg dominant kan zijn, dat hij/zij steeds de controle wil.

En dat is eigenlijk best logisch. Vanuit het autistische denken is de wereld erg onvoorspelbaar. Een brein zoekt standaard naar rustpunten. Wanneer je controle hebt, vind je sneller rust.

Belangrijk dus om te weten dat mensen met autisme hun controle gedrag dus niet stellen vanuit de intentie om macht te nemen, om de andere te domineren. Het enige wat ze willen is rust. Rust in hun hoofd. Zorg je voor voorspelbaarheid, is de situatie duidelijk en overzichtelijk? Dan zal je merken dat de controledrang ook meer naar de achtergrond verdwijnt.

Ps: het is niet altijd zo simpel. Het is niet omdat die ene situatie voorspelbaar is, dat plots alles tot rust komt in een autistisch brein. Want wat met die periode ervoor, of erna? Of wat met de ontelbare andere onduidelijkheden?

Ouderschap is voor vele ouders de grootste uitdaging van hun leven. Als ouder zelf door het leven gaan met een neurodivergent brein, dat brent de moeilijkheidsgraad soms tot op zeer hoog niveau!

Je bent niet alleen. En waar je tegenaan loopt, is echt oke. Durf ermee naar hulp te stappen als het nodig is.

It takes a village to raise a child 💛

Voor veel mensen met autisme voelt hun diagnose als de reden waarom het leven erg zwaar is. Misschien wel de reden waarom meedraaien in de maatschappij (bijna) niet haalbaar is.

En uiteraard kan met autisme door het leven gaan in onze maatschappij een hele uitdaging zijn. Toch zie ik ook dat wanneer mensen met autisme hun diagnose als meer leefbaar aanvoelen van zodra er met trauma aan de slag is gegaan.

Is dat een simpel traject? Nee. Soms verre van. Maar de rust, mentale ruimte en de mogelijkheden naar een fijner leven die eruit kunnen vloeien - wens ik iedereen toe. 💛

ps: wat "meedraaien in de maatschappij" betekent, is voor iedereen anders. Wat voor jou fijn voelt is dus helemaal oke. 👍

Vrijdag is quote-dag.

In de DSM worden er criteria omschreven waaraan je voldoen moet alvorens er naar een diagnose overgegaan kan worden.

Deze gedragingen kunnen een gevolg zijn van je autisme. Alleen is het lang niet altijd een rechtstreeks gevolg. Ik probeer het in deze post zo goed mogelijk uit te leggen. Maar weet dat dit eigenlijk een opname van een uur is in mijn online jaartraining. Niet alle nuance zal dus aanwezig zijn!

Laten we het kenmerk "moeilijk oogcontact maken" nemen.

Naast het feit dat dit autisme-kenmerk lang niet altijd langs de buitenkant zichtbaar is, is het ook niet altijd het rechtstreekse gevolg van autisme. Pas op: een stuk ook wel, bijv. het nut niet zien van oogcontact. Dit is ook allemaal erg persoonlijk!

Autisme in de kern is een anders denken, die ervoor zorgt dat je in onze maatschappij geconfronteerd wordt met het gevoel van "anders zijn / denken". Dit betekent dat een brein dat registreert als "er is veel gevaar". Wat doet je lichaam dan? Juist! Stresshormoon aanmaken.

Als je verhoogde stress hebt, zal je lichaam alles doen om die stress naar beneden te krijgen. Dus als het maken van oogcontact zoveel verwarrende en indringende informatie geeft, dan zal je stresshormoon stijgen. Een logisch gevolg is dus om geen oogcontact te maken.

En het lijkt misschien wel muggenzifterij maar voor mij zit hier een groot verschil. Want zodra je aan de slag gaat met je stress. En die vaker en langer laag kan blijven, zal je zien dat dingen zoals oogcontact wel al eens veel vlotter lukken. Deze kijk geeft mij het gevoel meer perspectief te hebben. Je kan er mee aan de slag, je hoeft je niet neer te leggen bij "het is zo voor altijd".

Disclaimer: ik zeg niet dat je moet veranderen. Ik zeg niet dat je bijv. oogcontact moet maken. Wat ik hier zeg is: als jij je stress meer kan reguleren, komt er ruimte voor beweging. Beweging om wel tot gedrag / acties / ... te komen die jij zelf eigenlijk zou willen, maar (nu) gewoon echt niet kan.

Ps: makkelijk is het niet, dat voel ik zelf elke dag 💛

Liefs,
Anke

Vul de lijst gerust aan in de comments, en laten we zo taboes doorbreken.

En ps: deel ook gerust je hacks die je helpen om de drukke events niet-overprikkeld door te geraken.

Liefs,
Anke

Vrijdag is quote-dag.

Elke vrijdag post ik een quote over autisme of autismegerelateerde onderwerpen. Dit om het taboe rond autisme steeds meer te doorbreken, om kennis te vergroten en om mensen te inspireren aan de slag te gaan met hun klachten.

--------------------------------------------------------------

In lijn met vorige week, een quote van mijn favoriete spreker over trauma. Gabor Maté een psychiater die vanuit zijn jarenlange ervaring én zijn eigen levenservaring spreekt.

Trauma is niet alleen maar wat er wél is gebeurt in je leven. Maar ook wat er niet is gebeurd.

Geen idee wat ik bedoel? Ik neem je even mee in mijn leven:
- Het niet aangesproken worden door leerkrachten omdat je al weken lang je tranen elke dag inhoudt. (En ik mezelf tot op vandaag niet kan inbeelden dat dit niet zichtbaar was.)
- Het niet aangesproken worden door je trainer als het overduidelijk is dat er mentaal al weken lang zorgen zijn en mijn sportprestaties daar onder leden.

Het zeker zijn dat je leed gezien wordt maar niemand die iets doet. Dat is ook trauma.

Raakt dit iets bij jou? Heb jij ook momenten waarop er iets had moeten gebeuren in jouw leven maar het niet gebeurde? Deel het gerust in de comments. Je bent niet alleen. Dat weet ik zeker. Laten we samen dit taboe doorbreken. 💛

Liefs,
Anke