Debora Kyndt Schrijver

Eentje uit de oude doos

Met de voeten in het zand
schelpjes zoeken op het strand,
genieten van zon en zee
goed humeur gaat altijd mee.

Een toertje met de billenkar
haren van wind in de war,
dan een ijsje om af te ronden,
heerlijk, twee lachende kindermonden.

Voor mij blijft de zee een vreugdebron
alsof het daar allemaal begon,
vrijheid, blijheid, weidsheid, geur
onlosmakelijk de mooiste kleur!

(C) Debora Kyndt
2015

De oude ramen blikken
terug in vergane tijden.
Afbladderend papier en
stofwebben getuigen.

In deze kamers liggen
verhalen opgeborgen.
De stilte is broos en
breekbaar geworden.

Wie hoort nog het
gefluister van zielen?
Voelt de streling van
een licht briesje?

Rillingen en verbinding
noem ik in één adem.
Voor mij is hier niets
vreemds aan de hand.

Ik zie nog de scherven
van gebroken glazen.
Meegesleept van toen
naar de scherpte van nu.

Ik verbreek levenslange
kettingen tot ik vrij ben.
Of toch waar mogelijk.

(C) Debora Kyndt
5 april 2024

Dit huis is rondom ons
gegroeid, als een stevig
gesponnen cocon van
liefdevolle warmte.

De jaren bouwden dit
nest tot huiselijkheid,
geweven draden zijn
onze verbinding.

Onze wereld ligt hier
binnen handbereik.
Huis is thuis geworden
een ware krachtplek.

Als in hartenkamers
stroomt liefde vrijelijk.
We zetten deuren open
en delen graag.

Dompel je onder in
sfeer en gezelligheid.
Geniet intens en neem
het gevoel maar mee.

Deel het en het zal
groter worden.

(C) Debora Kyndt
29 maart 2024

Stuifmeel danst haar weg
Wind draagt ze naar nieuwe plek
Natuurkracht aan zet

(C) Debora Kyndt
28 maart 2024

Aaneenschakeling van
spiralen. Een levensweg
van inkeren en uitvloeien.

Behoedzamer nu is het
afdalen naar binnen.
Zintuigen op scherp.

Handen strelen muren
als houvast in zacht licht.
Stappen met vaste tred.

Vertrouwen groeit snel
zelfs in duistere dagen.
Angst kan je verjagen.

De kern herbergt roots
bezien met andere ogen.
Krachten zijn gebundeld.

Terugkeer naar buiten
de weerstand gebroken.
Het licht breekt aan.

(C) Debora Kyndt
21 maart 2024

Ach kijk,
Ik heb het nooit geweten,
hoe de wereld draait
en keert.

Wilde niet snappen,
het egocentrisch gedrag
in mensen verankerd,
de zucht naar wreedheid.

Zaaien van haat,
laat geen enkele bloem
bloeien. Verschrompelt
en verdroogt de aarde.

De pijn is rauw,
doch vol betekenis. Ik
kies een ander spoor
om te belopen.

´k Geef water
aan ´t goede, zodat de
verdroogde korsten
week worden.

En zie, daar waar
Liefdevol gedruppeld
wordt, verschijnen de
eerste magnolia´s.

(C) Debora Kyndt
15 maart 2024

Als het duister wordt
Schokgolven overspoelen
Wees dan een lichtje

(C) Debora Kyndt
10 maart 2024

Foto door mezelf

Zie mijn kwetsbaarheid,
met vanbinnen een zachte kern.
Nu ik wat ouder word
en mijn huid doorschijnend.

De tijd slijpt me
naar krachten en moedigheid.
Angsten verwijs ik naar
het verre verleden.

Adertjes delicaat en toch
veel minder broos.
Breekbaarheid overstegen
mijn ziel vertelt het me.

De kamers van mijn hart
hebben geen deuren meer.
De verroeste sleutels berg
ik op in linnen doeken.

Bewaar ze in een mooie
doos. Samen met onwijs
veel herinneringen. Een fijn
laagje stof ligt er over.

Af en toe blaas ik voorzichtig
het doosje schoon.
Dan snuister ik weer even
terug in de tijd.

(C) Debora Kyndt
6 maart 2024

Foto: door mezelf

Haar zoektocht naar
eenvoud kende geen
einde, toch elke keer
weer een nieuw begin.

Ze begreep meer dan
ooit dit te kennen
toen ze nog puur en
onbevangen kind was.

Ze danste met vlinders,
zong liedjes, schreef
rijmpjes, vlechtte een
kroontje van madelief.

Ze keek naar de wolken,
liep blootsvoets door
gras en zand, zocht uren
lang naar mooie schelpen.

Fantasie was niet vreemd
daar kon ze werkelijk
alles, haar lach was een
klaterende bron.

Hoewel nog klein, toen
al was ze van de sterren.
Ze durfde nog haar hart
te volgen, vrij van angst.

Ze wist nu dat die deur
nog altijd open stond.
Ze hoefde enkel nog vol
vertrouwen binnen te gaan.

(C) Debora Kyndt
3 maart 2024

Foto: door mezelf

In mijn buik liggen
scherven, hoekig,
scherp, maken ze
krassen.

Voelbaar de pijn,
emoties kruipen
langs mijn maag
en hart omhoog.

Vroeger duwde ik
alles terug weg,
bleef het steken
in mijn keel.

Nu krijgt het alle
zuurstof, nodig
omdat het recht
heeft van bestaan.

´k Speel niet langer
verstoppertje, leg
het masker naast
me neer.

Vrij is nu de weg
naar doorvoelen.
Tijd nemen mag.

(C) Debora Kyndt
21 februari 2024

Foto: Kelly Rae Roberts

Wat
in mijn
buik groeide koester
ik. Mijn armen blijven
hemelsbreed.

(C) Debora Kyndt
20 februari 2024

Sapstroom stuwt Lente
in volle bladerknoppen.
Ze barsten tot groen.

(C) Debora Kyndt
19 februari 2024

Neem me mee naar zachte wolken,
waar pijn slechts een herinnering is.
Leg me op een bed van veren,
omring me met teder gefluister.

Laat me zweven op de lichtheid
van een zwoele zomerbries.
Druppel mijn tranen in droge aarde,
waar ze een bloembol wakker kussen.

Schudt mijn kussens vol dons op,
zodat mijn hoofd tot rust kan komen.
Bedek mij met katoenbloesems,
het luchtige deken brengt me troost.

Droom me een wereld zonder angst,
laat het lammetje dartel huppelen.
De hele boterbloemenwei staat vol
het eten smaakt naar vrolijkheid.

Schenk mij een beker honingmelk,
als lauwe weldaad voor mijn ziel.
De andere kant van de medaille
keer ik voor altijd om.

De spiegels vertonen geen barsten meer,
luchten zijn immer hemelsblauw.
De klanken van een fijnbesnaarde harp,
doen een dansje met mijn hart.

Het verlangen laat knoppen barsten,
in de lente zal alles weer goed zijn.
Ik drijf mee op het kabbelende stroompje,
wordt uiteindelijk één met de zee.

(c) Debora Kyndt
17-2-2021

Yes! Ook mijn exemplaar van de bundel ´Wie goedgezinde woorden zaait´ en waar ook een gedicht van mij is opgenomen, is aangekomen.

Een bundel waar alle schrijvers stuk voor stuk hun plekje in verdienen. 👍👍👍

Met dank aan Hilde De Paepe voor haar tomeloze inzet, haar aanstekelijk enthousiasme. Zonder haar zou dit onbestaande zijn.

DANKJEWEL!

Ik schuif voorzichtig
naar je toe. Bracht een
koffer vol ikjes mee, waar
jij niet voor terug deinsde.

Je opende mij
met je zachtheid. Je
sterke armen, mijn
schuilplek bij onheil.

Jaren glijden met ons
mee, spannend de reeds
afgelegde weg. We houden
vast aan onze Liefde.

Valentijn mag dan wel
zijn feestdag hebben,
frivool zijn pijlen richten,
hier is ´t echt raak.

Soms bedekken we
de dingen met een mooie
mantel, tot er ruimte is
om te ontdekken.

Dan leggen we bloot
wat gezien wil worden.
Beetje bij beetje,
dag per dag.

Jij bent niet mijn
Valentijn maar wel mijn
rots, mijn vriend, mijn
geliefde man, mijn lief.

(C) Debora Kyndt
14 februari 2024

Kaartje: door mezelf

Terug naar mijn wereld
van kinderdromen, alles
mogelijk. Iedere wens
kon uitkomen.

Er was kleur en bloemen,
vlinders en libellen.
Ze dansten om me heen
de lucht leek te trillen.

Lachen en zingen,
zwierend zwaaiende rokjes.
Touwtje springen,
geen plaats voor hokjes.

Woonde in mijn hart
´k zag vaak pretlichtjes.
Kriebels in mijn buik,
schreef kleine gedichtjes.

Lezen onder de dekens,
muziek bracht vervoering.
Nu voel ik het weer,
tot mijn diepste ontroering.

´k zie mijn kleine ikje,
zo gelukkig, zo blij.
De connectie hervonden,
als een vogel nu vrij!

(C) Debora Kyndt
11 februari 2024

Foto: deel van een Kunstwerkje
door mezelf gemaakt.

Mijn eerste keer

Cocon van een living,
bloemetjesbehang en
zwaar velours gordijnen.
Zacht de verlichting.

Nostalgische zucht
naar gezelligheid,
de spanning stijgt.
Bibberen om wat komt.

Een diep verlangen
wordt dra ingelost.
Mijn hart fluttert bij
de eerste klanken.

Zuivere puurheid vult
de ruimte. Meteen
rollen tranen over
mijn rode wangen.

Resonantie voel ik,
mijn hartchakra tolt.
Twee begaafde zussen
kunnen intens raken.

Uitgekiende teksten,
ook top muzikanten.
En dan die ladies van
passie vervuld.

Duidelijke combinatie
talent en hard werken.
Fijngevoeligheid blijkt
overal doorweven.

Alles ademt liefde
voor wat leven is.
Mijn eerste keer
´n Cappaert optreden.

Doch zeker niet ´t laatste.

(C) Debora Kyndt
10 februari 2024

Foto: Huis Proot Koekelare

Romantiek zweemt
in haar lijf en leden.
Ze wil vervoering,
ontroering, passie.

Doordrongen dieper
dan huid. Iedere cel
verzadigd. Haar bloed
pulseert een nieuw ritme.

Een zuchtje wind
haartjes gaan rechtop
staan. Ze rilt in het
kanten bloesje.

Water is puurder in
kristallen glazen.
Geur van tere rozen
doet haar zweven.

Schrijven met veren
op oud vergeeld papier.
De inktpot blijft
gewillig gevuld.

Ze slaat een kanten
stola om haar schouders
terwijl ze de zon ziet
ondergaan.

Haar buik kriebelt.

(C) Debora Kyndt
7 februari 2024

Papieren bloem zelf gemaakt.

Ze ziet nog schoonheid,
tussen alle ellende door.
In diepere lagen komt het
sterker bij haar binnen nu.

Ze staat stil, observeert,
intensief voelend in ´t hart.
Veel te lang geleden, ze
had zichzelf afgesneden.

Ze leert stap voor stap
weer toe te laten, angstig nog.
Laat zich steunen op haar pad,
zachtheid ontvouwt zich.

Wonderbaarlijk de trillingen,
het fluisteren van Liefde.
Rond haar hart gaan deuren
voorzichtig weer open.

Door de kieren stroomt
gedempt licht haar wezen in.
Haar ogen vullen met tranen,
dit keer van ontroering.

(C) Debora Kyndt
5 februari 2024

Haar schoenen knelden
na al die jaren nog steeds.
De veters veel te strak
de maat stukken te klein.

Haar voeten vol blaren
en striemen, rood en blauw.
Onhoudbaar de pijn omdat
ze er in gevangen zat.

Doorheen de tijd peuterde
ze vaak aan de knopen die
in de veters zaten. Af en
toe kwam er iets los.

De zolen compleet stuk
gelopen, er kwamen gaten
in te zitten. Het werd tijd
om dit paar uit te trekken.

Het kostte haar bloed
zweet en tranen om los te
wrikken waar ze aan
ontgroeid was.

Plots lukte het de touwtjes
helemaal open te maken en
haar voeten vrij te krijgen.
Een ware verademing.

Hartenklop bonkte van
hielen tot tenen. Haar voeten
zwollen tot vormeloze
hoopjes beursheid.

Al haar aandacht ging naar
het verzorgen. Ze baadde,
smeerde olieën, warmde
ze met kussentjes.

Ze gaf ze zachte sloffen,
praatte liefdevol tegen de
pijnlijke plekken. Beetje
bij beetje kregen ze kleur.

Het stappen verliep met
vallen en opstaan. Vaak
was de pijn niet te harden
toch ze bleef doorzetten.

Langzaam maar zeker
werden ze sterker.
Ze konden haar eigen
gewicht beginnen dragen.

Het werd tijd nieuwe
schoenen aan te meten.
Ze koos zorgvuldig het
paar die haar goed zaten.

Een ding wist ze nu
zeker. Niemand zou ooit
dat zelfde paar schoenen
aangekund hebben.

(C) Debora Kyndt
4 februari 2024

Quote: Pinterest

Gedichtendag 2020

'k schrijf het bloed uit mijn aderen.
de passie uit mijn hart,
kwaadheid uit mijn gal,
tranen uit mijn ogen.

'k schrijf frustratie uit mijn zenuwen,
vermoeidheid uit mijn spieren,
angsten uit mijn lever,
de knoop uit mijn maag.

'k schrijf de zwaarte van mijn schouders,
grootheidswaan uit mijn ego,
chaos uit mijn hoofd,
spanning uit mijn hele wezen.

'k schrijf me leeg.

Ik poets de warboel, maak ruimte,
voor adem in mijn longen,
rust in mijn hoofd,
ruimte in mijn buik.

Mijn huid ademt verse lucht,
' k zie de bomen door het bos,
het bloemetje dat bloeit,
jouw hand in de mijne.

'k voel de warmte van de zon,
't zand tussen mijn tenen,
schoonheid in mijn ogen,
mijn hele wezen vervuld van Liefde.

Poes op schoot,
't dak boven mijn hoofd,
eten op mijn bord,
mijn geliefden aan mijn zij.

Dromen zijn vervuld,
zegeningen tel ik stil,
dagen verglijden en ik schrijf,
ik schrijf.... ik schrijf.... met mijn hele lijf.

Debora Kyndt
30-1-2020

Heb je een probleem,
kan je 't niet alleen,
ga dan hulp zoeken,
om vooruitgang te boeken.

Spreek over je zorgen,
liever vandaag dan morgen,
er zijn zeker nog lieden,
die je iets hebben te bieden.

Een ding moet je beseffen,
je kan je problemen opheffen,
door ze gewoon te delen,
je zal niemand vervelen.

Open daarom maar eens je mond,
das niet zielig maar gezond,
ga niet gewoon zitten klagen,
hulp krijg je door te vragen.

Niets om verlegen over te zijn,
oplossingen vinden is best fijn,
weet dat er nog veel zo lopen,
die op wat hulp en steun hopen.

Samen gaan we aan het werk,
das niet zwak, juist heel sterk,
wees niet langer verlegen,
laat je miserie niet doorwegen.

Maak je zorgen lichter,
zo groeien we ook dichter,
vooruit met de geit,
zo krijg je geen spijt!

(C) Debora Kyndt
28 januari 2013

Dit gedicht schreef ik 11 jaar geleden, niet beseffend dat het nu zo nodig is voor mezelf.

Ik schuif tussen dagen,
plooi me naar de wind.
Een schim van mezelf,
´k graaf naar de dieptes.

Als onderwaterwezen,
blijf ik net onder het peil.
Happend naar zuurstof,
de overlever vecht terug.

Zoals de krab zich ontdoet
van een te klein karkas,
zo ontgroei ik mijn veel
te strakke huid.

Oude patronen verbreken
is een pijnlijk proces.
Denken ruimt plaats voor
een diep inlevend voelen.

Mijn dromen chaotisch,
schuld, schaamte en angst.
De toornen schijnen door,
in elke cel, elke vezel.

Waarheid en wijsheid zijn
gestoeld op het verleden.
De harde lessen zijn nooit
tevergeefs zo blijkt.

Ik wil de oorlog staken
die vanbinnen hevig woedt.
Een zachte deken voor
de zwaar geleden schade.

Ademen en vertrouwen,
boven water uitstijgen.
Dat inzicht neem ik mee,
naar betere tijden.

(C) Debora Kyndt
25 januari 2024