این قصه منه

امروز، روز جهانی زبان مادری است. هفتادودو سال پیش در چنین روزی، پلیس پاکستان به دانشجوهایی که تجمعی تشکیل داده‌بودند تا زبان بنگالی در این کشور زبان رسمی شود حمله کرد و چهار نفر را کُشت. چهل‌وهفت سال بعد از آن اتفاق دردناک، سازمان ملل این روز را روز جهانی زبان مادری نام گذاشت.

اما در ایران، سال‌هاست که فارسی زبان رسمی کشور است، اما از هر چهار ایرانی، دست‌کم یک نفر زبان مادری‌اش غیر از فارسی است. زبان‌هایی مثل ترکی، کردی، گیلکی، مازندرانی، لری، عربی، بلوچی، و زبان‌های دیگر. ولی به‌جز فارسی و عربی، هیچ‌کدام از زبان‌های دیگر در هیچ مدرسه‌ای در ایران آموزش داده نمی‌شود.

در قسمت پانزدهم «این قصه منه»، که چند ماه پیش منتشر شد، قصهٔ یک تُرک ایرانی را شنیدیم که از علاقه‌اش به زبان مادری‌اش گفت و تجربهٔ بزرگ‌شدنش در ایران را تعریف کرد. امروز نسخه‌ی متنی این قصه هم منتشر شد.

نسخه‌ی متنی: https://vrgl.ir/n129h

نسخه‌ی صوتی:
وبسایت: https://in_qesseye_mane.buzzsprout.com/1950123/13353187-

تلگرام: https://t.me/in_qesseye_mane/65

صدوپنجاه‌وچهار سال در چنین روزی، جوان بیست‌ساله‌ای به نام جان‌باپتیسیت تروپمن در فرانسه اعدام شد. هزاران نفر این اعدام را از نزدیک دیدند، از جمله ایوان تورگنیف، نویسنده‌ی روس. او گزارشی از وقایع آن روز نوشت که ترجمه‌ی فارسی‌اش را اینجا می‌توانید بشنوید یا بخوانید:
نسخه‌ی متنی: https://vrgl.ir/3EpV4
نسخه‌ی صوتی روی وب یا اپلیکیشن‌های پادکست: https://in_qesseye_mane.buzzsprout.com/1950123/11947652
نسخه‌ی صوتی در تلگرام: https://t.me/in_qesseye_mane/56

الان کم‌تر از یک‌سوم دولت‌های دنیا هنوز انسان‌ها را اعدام می‌کنند: جدا از چین که آمار اعدام‌هایش را اعلام نمی‌کند، ایران در کل دنیا بیشترین اعدام را انجام می‌دهد، با اختلاف. در فرانسه، آخرین اعدام ۱۶۹۲۸ روز پیش انجام شد ولی آخرین اعدام در ایران همین امروز صبح انجام شد.

یازده سال پس از اینکه همسرِ مایشابل لاسا را ترور کردند، او پیامی از یکی از قاتلان دریافت کرد: «می‌توانم ببینمت؟»

خوان ماری، همسر مایشابل لاسا، از ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۶ استاندار یکی از استان‌های شمالی اسپانیا در منطقه‌ی باسک بود. در آن زمان، گروه جدایی‌طلب اِتا به مبارزه‌ی مسلحانه رو آورده بود. خوان‌ماری، که منتقد روش‌های خشونت‌آمیز این گروه بود، چند سال بعد به‌دست سه نفر از اعضای اتا ترور شد. یکی از این سه نفر لوئیز کاراسکو نام داشت.

لوئیز کاراسکو سه سال بعد دستگیر شد و در زندان با دیگر اعضای اتا آشنا شد. او که ذره‌ذره فهمید که چطور رهبران اتا از احساسات جوانانی مثل او سوءاستفاده کرده‌اند تا اهداف خودشان را پیش ببرند، ۹ سال پس از دستگیری نامه‌ای به مایشابل لاسا نوشت و خواست او را ببیند تا ازش عذرخواهی کند. اما آيا کسی که انسان دیگری را به‌خاطر عقایدش از بین برده می‌توان بخشید؟ می‌توان مطمئن بود که جنایت دیگری مرتکب نخواهد شد؟

مایشابل لاسا، که طی این سال‌ها مرکزی را برای حمایت از قربانیان عملیات تروریستی تأسیس کرده بود، از یک وکیل سی‌ساله به نام اِستِر خواست به زندان برود و با لوئیز کاراسکو و بقیه‌ی زندانیانی که اظهار پشیمانی کرده‌بودند صحبت کند. اِستِر هر دو هفته یک بار به زندان می‌رفت و با زندانی‌ها جلسه‌های مفصل می‌گذاشت و ازشان سؤال‌های سخت می‌پرسید: دفعه‌ی اولی که کسی را کُشتید چه حسی داشتید؟ آیا شب قبلش توانستید بخوابید؟ آیا موقع ترور در چشم قربانی نگاه کردید؟ آیا فردای ترور جشن گرفتید؟ فکر می‌کنید چند نفر درنتیجه‌ی اقدام شما زجر کشیدند؟ چه زمانی متوجه شدید کارتان اشتباه بوده؟

چند ماه بعد، مایشابل لاسا قبول کرد که لوئیز کاراسکو را در زندان ببیند. هردویشان می‌دانستند دیدن همدیگر کار درستی است، اما برای هر دویشان بسیار سخت بود سر قرار بروند. ملاقاتی که نه‌تنها زندگی هر دوی آن‌ها بلکه زندگی بسیاری از اعضای سابق اتا و خانواده‌های قربانیانشان را تحت‌تأثیر قرار داد. آنچه در این ملاقات گذشت و سایر جزئیات این ماجرای واقعی را در وبسایت روزنامه‌ی گاردین بخوانید: https://www.theguardian.com/world/2023/sep/07/the-widow-and-the-murderer-a-friendship-born-of-tragedy

The widow and the murderer: a friendship born of tragedy The long read: A decade after Maixabel Lasa’s husband was shot by Basque separatists, she received a message from one of his killers. He wanted to meet her

«با این‌که خیلی بیشتر شعر فارسی خوانده‌ام تا تورکی، شعر تورکی جای دیگری توی قلبم دارد، یک طور دیگری بهم می‌چسبد. وقتی یک شعر زیبای تورکی می‌شنوم، چشم‌هایم پر از اشک می‌شود، قند توی دلم آب می‌شود از حلاوت بعضی از عبارت‌های تورکی! از وقتی یادم می‌آید متوجه این شاعرانگی زبان تورکی بوده‌ام، ولی تا قبل از این هیچ‌وقت سعی نکرده‌بودم به فارسی توضیحش بدهم، یا حتی به فارسی بهش فکر کنم! توضیح‌دادنش کار سختی است، چون خیلی از اصطلاحات تورکی ترجمه‌ی دقیق فارسی ندارند.»

در قسمت پانزدهم پادکست، یک تُرک ایرانی از علاقه‌اش به زبان مادری‌اش می‌گوید و تجربهٔ بزرگ‌شدنش در ایران را تعریف می‌کند.

اینجا بشنوید:

Website: https://in_qesseye_mane.buzzsprout.com/1950123/13353187
Castbox: https://castbox.fm/channel/id4817423
Apple Podcasts: https://podcasts.apple.com/podcast/id1612732073
Google Podcasts: https://podcasts.google.com/.../aHR0cHM6Ly9mZWVkcy5idXp6c...
Spotify: https://open.spotify.com/show/3alOFMKEipZFd4C5yezBdB

پادکست را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید:

Telegram: http://t.me/in_qesseye_mane
Instagram: http://instagram.com/in_qesseye_mane
Twitter: https://twitter.com/in_qesseye_mane

خیلی از ما حیوان خانگی داشته‌ایم یا شنیده‌ایم که روابط عاطفی عمیقی می‌تواند بین انسان‌ها و حیوانات شکل بگیرد.

پنجاه سال پیش، کارول باکلی با یک فیل به نام تارا آشنا شد و خیلی زود عاشقش شد. در این پنجاه سال رابطه‌شان فراز و نشیب زیاد داشته، تارا زایمان کرده و چندین سال هم از هم دور بوده‌اند. داستانی کمترشنیده‌شده اما واقعی، که وقتی شروعش کنید، زمین‌گذاشتنش به‌سختی امکان‌پذیر است.

Sanctuary A woman, an elephant, and their uncommon love story spanning more than half a century.

تو این قسمت پادکست، داستان فردی رو تعریف کردیم که ۱۵۳ سال پیش تو فرانسه با گیوتین اعدام شد. الان کم‌تر از یک‌سوم دولت‌های دنیا هستن که هنوز انسان‌ها رو اعدام می‌کنن. بیشترین اعدام‌ها رو چین انجام می‌ده و جمهوری اسلامی ایران تو رتبهٔ دوم قرار داره. روزی که این قسمت رو منتشر کردم، آرزو کردم که دیگه کسی اعدام نشه، ولی از اون موقع تا امروز دو نفر دیگه تو ایران اعدام شدند. تو فرانسه، آخرین اعدام ۱۶۵۵۹ روز پیش انجام شد، ولی آخرین اعدام‌ها تو ایران همین ۴ روز پیش انجام شدند.

قسمت چهاردهم، داستان اعدام ژان‌باپتیست تروپمن، رو در اپلیکیشن‌های پادکست، تلگرام، یا وبسایت پادکست گوش کنید (حاوی صحنه‌های خشنه، شنیدنش ممکنه آزاردهنده باشه، و برای زیرهجده‌ساله‌ها مناسب نیست):
https://in_qesseye_mane.buzzsprout.com/1950123/11947652

وبسایت: in_qesseye_mane.buzzsprout.com
تلگرام: t.me/in_qesseye_mane

«این قصه منه» رو هشت ماه پیش تنهایی شروع کردم، و آدم‌ها کم‌کم اضافه شدند؛ یکی قصه خوند، یک میکروفون قرض داد، یکی پوستر طراحی کرد، یکی پیشنهاد کرد روایت‌ها خودمونی‌تر بشه، یکی پیشنهاد داد آهنگ‌های مرتبط با ملیت نویسنده‌ها پخش بشه، و پادکست ذره‌ذره قد کشید تا به اینجا رسید. برای قسمت‌های پادکست از راوی‌های مختلف کمک گرفتم تا برای شنونده راحت‌تر جا بیفته که نویسنده‌های قصه‌ها متفاوت‌اند، اما این کار حُسن دیگری هم داشت که پیش‌بینی‌اش نکرده‌بودم: هر بار با دوستی قسمت جدیدی ضبط می‌کردم، می‌دیدم که دوستی‌مون یک لایه عمیق‌تر می‌شه. به‌نظر من، اگه می‌خوایید رابطه‌تون با کسی عمیق‌تر بشه، یا باهاش سفر برید یا بشینید با هم‌دیگه یک چیزی خلق کنید.

عکس مربوط است به جشن پایان فصل اول «این قصه منه»، و همهٔ حاضرین جزو راویان و یاوران پادکست‌اند. ازشون ممنونم و خوشحالم که پادکست بهانه‌ای شد تا با هم‌دیگه هم‌‌کاری کنیم و یک چیز زیبا بسازیم.

ارادتمند، عباس محرابیان، ۳۶ ساله از مونترال کانادا

«این قصه منه» رو در اپلیکیشن‌های پادگیر، تلگرام، یا وبسایت پادکست گوش کنید.

وبسایت: https://in_qesseye_mane.buzzsprout.com
تلگرام: t.me/in_qesseye_mane

پادکست رو در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید:
توییتر: twitter.com/in_qesseye_mane
فیس‌بوک: facebook.com/in.qesseye.mane
اینستاگرام: instagram.com/in_qesseye_mane

«وقتی مردم می‌شنون که دارم به یه زبون جدید می‌نویسم، خیلی‌ها خوششون نمی‌آد. می‌گن که دوست ندارن نوشته‌های من رو ترجمه‌شده و دست‌دوم بخونن؛ نمی‌خوان من عوض بشم. می‌گن این عصیان من علیه انگلیسی شاید به سرانجام خوبی نرسه؛ شاید از چاله دربیام و بیفتم تو چاه. اون‌ها نمی‌تونن بفهمن که چرا من دارم این ریسک رو می‌کنم...»

—جومپا لاهیری، نویسندهٔ هندی-آمریکایی

تو قسمت دوازدهم «این قصه منه»، جومپا لاهیری داستان زندگی در ایتالیا و نوشتن اولین داستان‌هاش به ایتالیایی رو تعریف می‌کنه: in_qesseye_mane.buzzsprout.com/1950123/10939426

در اپلیکیشن‌های پادکست، تلگرام، یا وبسایت پادکست گوش کنید.
وبسایت: in_qesseye_mane.buzzsprout.com
تلگرام: t.me/in_qesseye_mane

«مارکو و کلودیا نقطه‌عطف داستان ایتالیایی‌یادگرفتن من بودند. توی شهر مانتووا، با کمک اونا، بالاخره با این زبان احساس راحتی کردم، انگار که به وصال معشوق رسیده‌باشم. چونکه بالا بری پایین بیایی، برای اینکه یه زبان رو یاد بگیری و بهش احساس تعلق کنی، باید ازش استفاده کنی؛ باید با یکی حرف بزنی، حتی اگه حرف‌زدنت در حد یه بچهٔ دوساله باشه.»

—جومپا لاهیری، نویسندهٔ هندی-آمریکایی

تو قسمت یازدهم «این قصه منه»، جومپا لاهیری داستان ایتالیایی‌یادگرفتنش رو تعریف می‌کنه: https://in_qesseye_mane.buzzsprout.com/1950123/10939407

در اپلیکیشن‌های پادکست، تلگرام، یا وبسایت پادکست گوش کنید.

وبسایت: https://in_qesseye_mane.buzzsprout.com/
تلگرام: t.me/in_qesseye_mane

«این قصه منه» هزارتایی شد، یعنی قسمت‌های مختلفش در کل هزار بار شنیده شدن.

این پادکست رو می‌سازم چون فکر می‌کنم شنیدن قصه‌های خوب هم لذت‌بخشه، هم به آدم چیز یاد می‌ده و هم آدم‌ها رو به هم نزدیک‌تر می‌کنه. زیادشدن مخاطب‌هاش دلگرمی بزرگیه برای من، چون دوست دارم قصه‌های جالبی که می‌شنوم رو به گوش آدم‌های بیشتری برسونم، لذت قصه‌هایی که می‌شنوم رو با آدم‌های بیشتری شریک بشم و آدم‌ها رو برای پونزده‌ دیقه ببرم به دنیای یه نفر دیگه و تعریف کنم اونا قصه‌شون چیه و چطوری به دنیا نگاه می‌کنن.

خیلی‌ها کمک کردند «این قصه منه» به این‌جا برسه، از دوستی که میکروفونش رو بهم قرض داد تا دوستی که به ساختن لوگوی پادکست کمک کرد تا دوستی که بهم اجازه داد از موسیقی‌اش توی پادکست استفاده کنم گرفته تا راویانی که هر کدومشون ساعت‌ها وقت و انرژی گذاشتن و قصه‌ها رو با جون‌ و‌ دل روایت کردن. از همه مهم‌تر، شمایی هستید که گوش می‌کنید، به دیگران پیشنهاد می‌دید و نظرتون رو دربارهٔ بی‌مزه‌بودن یا بدروایت‌شدن فلان قصه یا بدبودن کیفیت ضبط یا تدوین فلان قسمت یا نامناسب‌بودن بَهمان موسیقی به من می‌گید یا موضوعات و قصه‌های جدید بهم پیشنهاد می‌دید. هرچه انتقادی دقیق‌تر و صریح‌تر باشه، برای من مفیدتره و در بهترکردن پادکست مؤثرتر، پس من رو از نظراتتون بی‌بهره نذارید و کمک کنید تا عدهٔ بیشتری از شنیدن این قصه‌ها لذت ببرن.

ارادتمند، عباس محرابیان، ۳۶ ساله از مونترال کانادا

«هفده سال پیش که خواهرم اولین بچه‌شو زایید، بهش اسپانیایی یاد نداد. اون‌موقع به نظرم تصمیم درستی می‌اومد، چون اسپانیایی اون تقدسش رو برام از دست داده بود. اما، کم‌کم دیدم اینکه خواهرزاده‌هام اسپانیایی بلد نیستن خیلی هم جالب نیست. از همه مهم‌ترش اینه که بین اونا و مادربزرگشون یه فاصله‌ای افتاده؛ نوه‌هاش اون بخشی از مادربزرگشون رو می‌بینن که تو حرف‌زدن مشکل داره. شوخی‌های اسپانیایی مادرم، بازی‌هایی که با کلمات می‌کنه رو متوجه نمی‌شن. خلاصه، اون آدم سرزبون‌دار و شوخ‌طبعی که من می‌شناسم رو اون‌ها نمی‌شناسن.»

—لئوناردا کارانزا، نویسندهٔ السالوادوری-کانادایی

تو قسمت نهم «این قصه منه»، لئوناردا کارانزا تعریف می‌کنه که چی شد که از زبون مادریش فاصله گرفت و چی شد که بهش برگشت: https://in_qesseye_mane.buzzsprout.com/1950123/10701526

در اپلیکیشن‌های پادکست، تلگرام، یا وبسایت پادکست گوش کنید.
وبسایت: in_qesseye_mane.buzzsprout.com
تلگرام: t.me/in_qesseye_mane

«بیست سال دیگه هم توی کانادا گذشت و تا به خودم اومدم، دیدم عربی‌ام انقدر ضعیف شده که حتی با خونواده‌ام تو یمن هم نمی‌تونم راحت صحبت کنم؛ فقط یه احوالپرسی ساده می‌تونستم بکنم، همین. قبل از هر تلفنی، خودم رو جمع‌وجور می‌کردم و برای سکوت‌های طولانی آماده می‌شدم. زورمو می‌زدم اما هیچ صحبت عمیقی نمی‌تونستم باهاشون بکنم؛ درددل‌هاشون، آرزوهاشون و غم‌وشادی‌هاشون برام غریبه شده‌بود.»

—کمال السولایلی، نویسندهٔ عرب ساکن کانادا

تو قسمت هشتم «این قصه منه»، کمال السولایلی تعریف می‌کنه که چرا تصمیم گرفت عربی رو فراموش کنه و چی شد که سال‌ها بعد به زبون مادری‌اش برگشت.
راوی این قسمت: بهزاد برهان (Behzad Borhan)

در اپلیکیشن‌های پادکست، تلگرام، یا وبسایت پادکست گوش کنید:
https://in_qesseye_mane.buzzsprout.com/1950123/10468545

تلگرام: t.me/in_qesseye_mane

«اگه بخوام صادق باشم، دلیل اینکه به بچه‌هام کره‌ای یاد ندادم سهل‌انگاری نبوده. شاید نمی‌خواستم ترس و اضطراب‌هایی که من چشیدم رو اونا هم بچشن. می‌خواستم موقع حرف‌زدن اضطراب نداشته باشن، حس نکنن دارن نقش بازی می‌کنن، هر لحظه نگران نباشن که یکی مچشونو بگیره.»
—ژَنِت هانگ، نویسنده و مترجم کره‌ای-کانادایی

تو قسمت هفتم «این قصه منه»، ژنت هانگ تعریف می‌کنه که چرا به بچه‌هاش زبون مادری‌شون رو یاد نداده.
راوی این قسمت:

در اپلیکیشن‌های پادکست، تلگرام، یا وبسایت پادکست گوش کنید:
https://in_qesseye_mane.buzzsprout.com/1950123/10452017

تلگرام: t.me/in_qesseye_mane

همکاران قسمت ششم «این قصه منه» در حال تمرین متن‌هاشون 😃

این قسمت رو در اپلیکیشن‌های پادکست، تلگرام، یا وبسایت پادکست گوش کنید.

🔗https://in_qesseye_mane.buzzsprout.com/1950123/10452747

معرفی پادکست «این قصه منه» به‌قلم فرشید سادات‌شریفی عزیز را در «رسانهٔ همیاری» ونکوور بخوانید!
https://t.co/XGLYvDyJqF
Farshīd Sādātsharīfī

«ما الان تو کانادا زندگی می‌کنیم و بچه‌هام با انگلیسی کارشون راه می‌افته. همهٔ فامیل‌هامون هم انگلیسی بلدن؛ بچه‌های من حتی با مادرِ مادربزرگشون که نودوهفت‌سالشه هم انگلیسی حرف می‌زنن. اما هر چی با خودم فکر می‌کنم، تو کَتَم نمی‌ره که بچه‌هام فقط انگلیسی بلد باشن. نگرانم تک‌زبانه بودنشون باعث بشه گذشته‌شون رو فراموش کنن.»
—تسلیم جعفر، نویسندهٔ هندی‌الاصل ساکن کانادا
Taslim Jaffer, Writer

تو قسمت ششم «این قصه منه»، تسلیم جعفر از تلاشش برای انتقال زبان مادری‌اش به بچه‌هاش می‌گه: https://in_qesseye_mane.buzzsprout.com/1950123/10452747

در اپلیکیشن‌های پادکست، تلگرام، یا وبسایت پادکست گوش کنید.
وبسایت: in_qesseye_mane.buzzsprout.com
تلگرام: t.me/in_qesseye_mane

«ما مشکل ارتباطی با هم نداریم. خیلی عالی و بی‌دردسر منظورمونو به‌همدیگه می‌فهمونیم. ولی علاوه بر رسوندن منظور، زبان یه راهی هم هست برای وصل‌شدن به هم‌دیگه. برای ساختن ارتباط عاطفی عمیق. دو نفر که به زبون مشترکی حرف می‌زنن انگار یه پیوند خاصی، یه نوع نزدیکی متفاوتی بینشون ایجاد می‌شه.»
—دانی رمضان، نویسندهٔ سوری ساکن کانادا

تو قسمت پنجم «این قصه منه»، دانی رمضان تعریف می‌کنه که چرا براش مهمه پارتنرش عربی یاد بگیره: https://in_qesseye_mane.buzzsprout.com/1950123/10239933

در اپلیکیشن‌های پادکست، تلگرام، یا وبسایت پادکست گوش کنید.

وبسایت: in_qesseye_mane.buzzsprout.com
تلگرام: t.me/in_qesseye_mane

«از سمت مادری، ما اولین نسلی هستیم که زبان تیوچو رو روون صحبت نمی‌کنیم. توی خونوادهٔ پدری‌ام، من اولین بچه‌ای هستم که ایران دنیا نیومدم. تنها بچه‌ای که فارسی رو روون صحبت نمی‌کنه. همین زبان‌ندونستن منو تبدیل کرده به یک زبان‌آموز دائمی. انگار دارم همه‌اش دنبال کلماتی می‌گردم که هیچ‌وقت یادشون نگرفتم.»
—سحر گلشن، نویسنده

تو قسمت چهارم «این قصه منه»، داستان سحر گلشن رو تعریف می‌کنیم که می‌خواد فارسی یاد بگیره تا با پدربزرگش صحبت کنه:
https://in_qesseye_mane.buzzsprout.com/1950123/10239900

راوی این قسمت: Fary Fallahi

در اپلیکیشن‌های پادکست، تلگرام، یا وبسایت پادکست گوش کنید.

وبسایت: in_qesseye_mane.buzzsprout.com
تلگرام: t.me/in_qesseye_mane