თეოლოგი გიორგი ტიგინაშვილი /Theologian George Tiginashvili

ქრისტიანი ადამიანის ღირსება განისაზღვრება ბიბლიის ცოდნის სიღმით, იქ წარმოდგენილი თეორიის – პრაქტიკაში გატარების მცდელობით და არა გარეგნული თაყვანისცემით; ასევე, კულტურისა და ინტელექტუალური წყურვილის მიხედვით და არა რიტუალური მსახურებით.

პირველ რიგში ადამიანის თეოზისი და გარდაქმნა ხდება ცნობიერების დონეზე, როცა ახლიდან იბადები ქრისტეში, როცა შინაგანი შეუთვსებლობა გაქვს მატერიალისტურ ყოფიერებასთან, როცა ცდილობ გიყვარდეს ღვთის შემოქმედება, და როცა ამ ყოველივეს ასახავ მეტყველებაზე, ქცევაზე, სახელმწიფოსა და საზოგადოების პატივისცემაზე, კანონმორჩილებასა და სამოქალაქო პასუხისმგებლობაზე.

ქრისტიანი, რომელიც შინაგანად არ ცდილობს თვითკონტროლს და ვალდებულების ნაცვლად, მხოლოდ უფლებებით, სითამამით და პირადი განწყობებით მოქმედებს, უბრალოდ ხიბლში ვარდება და ფარისევლური სულით დაუძლურებული ხდება. მადლი მაგია არაა რომ შენგან დამოუკიდებლად შეგცვალოს...

დღეს, მრევლის უმრავლეს ნაწილს წარმართული ჟინი და პატრიოტული ძალმომრეობა ჰგონია უფლის დიდება, მაშინ როცა ქრისტემ საკუთარი ძალაუფლება ჯვარზე მიალურსმა და ყველაზე დაჩაგრული თვინიერებით, როგორც სრულყოფილმა ადამიანმა, ისე დაამარცხა ეშმაკი. მორწმუნეთა უმეტესობას საერთოდ არ ესმის რაში მდგომარეობს სულიერი ტრანსფორმაცია, რატომ უნდა იყოს ქრისტიანი მშვიდი, სიყვარულზე ორიენტირებული, რატომ უნდა გააჩნდეს "ადამიანის უფლებათა ქარტიაზე" ზემდგომი პრინციპები, რატომ უნდა დაუტევოს მუტრუკობა, რატომ უნდა იყოს მიმტევებელი, რატომ უნდა იყოს ღმერთი მიზანი და არა საშუალება, რატომ უნდა თქვას უარი ძალადობაზე და როგორ უნდა ებრძოლოს ირგვლივ გამეფებულ უზნეობას...

ამიტომაც თქვა წმინდა კლიმენტი ალექსანდრიელმა: "მხოლოდ მორწმუნე ადამიანი, არის მონა ღვთისა, ხოლო განათლებული მორწმუნე კი – მეგობარი ღვთისა"!

იმეგობრეთ ღმერთთან ინტელექტუალური ცნობიერებით და ნუ აქცევთ "სულიერებას" ცოდნის ჯალათად, გნოსეომაქიის ერესი დამღუპველია. სიტყვით იქადაგოს მხოლოდ იმან, რომელიც ამისთვის მოწოდებულია და კვალიფიციურია, რადგან გვაფრთხილებს იაკობ მოციქული: "ნუ მრავალნი ჰმოძღურით, ძმანო ჩემნო! უწყოდეთ, რამეთუ უდიდესი სასჯელი მოვიღოთ"...

ქრისტიანული გადასახედიდან, ზნეობრივი ცხოვრების უმთავრესი პრინციპი არის იმის გაცნობიერება, რომ ყოველი ადამიანი ატარებს ღვთის ხატად შექმნილ ღირსებას. ღმერთმა მოგვცა უკვდავი სული და ინტელექტისა და გონიერების ნიჭით გვაძლევს შესაძლებლობას გავიგოთ მის შემოქმედებაში დამკვიდრებული საგნების წესრიგი თუ რაობა. მან ასევე მოგვცა თავისუფალი ნება, რომ ჩვენი არჩევანით ვეძიოთ და გვიყვარდეს ის, რაც არის ჭეშმარიტი, მართალი, კარგი და მაცხოვნებელი.

სამწუხაროდ, დაცემის გამო, ჩვენ ასევე განვიცდით თავდაპირველი ცოდვის ზემოქმედებას, რომელიც გვიბნელებს ჩვენს გონებას, ასუსტებს ჩვენს ნებას და გვაიძულებს ცოდვისკენ მიდრეკას. ნათლობა გვიხსნის საწყისი ცოდვისგან, მაგრამ არა მისი შედეგებისგან - განსაკუთრებით ცოდვისკენ მიდრეკილების, მისწრაფებისგან. მა

ჩვენში არის ძლიერი ტალღა სიკეთისაკენ მიმართული, რადგან ღვთის მსგავსად ვართ შექმნილნი, მაგრამ ბნელი იმპულსები ბოროტებისკენ, საწყისი ცოდვის შედეგების გამო გვიბიძგებენ.

თუმცა, ყოველთვის უნდა გვახსოვდეს, რომ ქრისტეს სიკვდილი და აღდგომა გვთავაზობს ახალ სიცოცხლეს სულიწმინდაში, რომლის მხსნელი მადლიც გვხსნის ეგოსგან და კურნავს ცოდვის ზიანს ჩვენში.

ჩვენ უნდა ვკონცერტრირდეთ ადამიანის ცხოვრების ღირებულებაზე, ღირსებასა და მიზანზე, მიუხედავად მისი არასრულყოფილებისა და ბრძოლების გამო.

ადამიანის სიცოცხლე, როგორც ფიზიკური და სულიერი განზომილებების ღრმა ერთიანობა, წმინდაა. ის განსხვავდება ყოფიერების ყველა სხვა ფორმისგან, რადგან მხოლოდ მასზეა აღბეჭდილი მისი შემოქმედის ხატი.

ქრისტეში ცხოვრების მეორე ელემენტია თავისუფლების პასუხისმგებელი პრაქტიკა. თავისუფლების გარეშე ჩვენ ვერ ვისაუბრებთ ზნეობრივად ან მორალურ პასუხისმგებლობაზე. ადამიანის თავისუფლება უფრო მეტია, ვიდრე არჩევანის შესაძლებლობა პირობითად – ამა და ამას შორის. ეს არის ღვთისგან ბოძებული ძალა, გავხდეთ ის, ვინც მან შეგვქმნა, რათა ამგვარად გავიზიაროთ მასთან მარადიული კავშირი. მაგრამ ეს ხდება მაშინ, როდესაც ჩვენ მუდმივად ვირჩევთ გზებს, რომლებიც შეესაბამება ღვთის ბიბლიურ გეგმას. ღმერთმა მოგვცა სამშვინველი, ინტელექტი და თავისუფლად მოქმედების უნარი. საბოლოო ჯამში, ადამიანის თავისუფლება მდგომარეობს ჩვენს თავისუფალ გადაწყვეტილებაში, ვუთხრათ "დიახ" ღმერთს. ამის საპირისპიროდ, დღეს ბევრ ადამიანს ესმის ადამიანის თავისუფლება მხოლოდ როგორც არჩევანის გაკეთების უნარი, ობიექტური ნორმის ან სიკეთის გარეშე.

საპირისპირო ტენდენცია, რომელიც აქცევს ადამიანის თავისუფლების არჩევის აქტს, არის ის, რაც უარყოფს, რომ ჩვენ საერთოდ თავისუფლები ვართ. ზოგი თვლის, რომ გარე ძალების, შინაგანი იძულების, სოციალური ზეწოლის, ბავშვობის გამოცდილების ან გენეტიკური შემადგენლობის გამო, ჩვენი ქცევა უკვე განსაზღვრულია და ჩვენ ნამდვილად არ ვართ თავისუფალი. მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ ვაღიარებთ, რომ პასუხისმგებლობა შეიძლება შემცირდეს ან გაუქმდეს უცოდინრობით, იძულებით, შიშით და სხვა ფსიქოლოგიური ან სოციალური ფაქტორებით, ჩვეულებრივ, ჩვენ მაინც თავისუფლები ვართ და პასუხისმგებელნი ჩვენს ქმედებებზე. ჩვენი თავისუფლება შეიძლება შეზღუდული, მაგრამ მაინც რეალური ფენომენია.

თავისუფლების ზრდის საუკეთესო გზა არის კარგი მოქმედებების შესრულება. კარგი საქმეები გვეხმარება გავთავისუფლდეთ და განვავითაროთ კარგი ჩვევები. თავისუფლების დაკარგვის გზა ბოროტ ქმედებებსა და არაჯანსაღ ცნობიერებაზე გადის. ცოდვა გვაქცევს ბოროტების მონებად და ამცირებს ჩვენს თავისუფლებას. ანუ, თავისუფლება ცალსახად მორალური ყოფნით მოდის...

დღევანდელ სამყაროში ზნეობაზე, მეუღლეობრივ ერთგულებაზე, თავაზიანობასა და სულიერებაზე საუბარი თითქოს და უხერხულად აღიქმება, ზოგჯერ ეს ყოველივე მოძველებული, არაპოპულარული და დამაკომპლექსებელიც კია საზოგადოებისათვის. არადა ზნეობა არ შეიძლება გაიგივდეს მყიფე მორალიზმთან, სადაც წესი მიზანია და არა საშუალება. ქრისტიანისთვის ზნეობრივი სრულყოფილებისაკენ სწრაფვა ღვთის მსგავსების ნაწილია ადამიანის პოტენციაში. თავშეკავება, თვითკონტროლი და უბიწოება კრიტერიუმებია მხოლოდ. ზნეობას თუ არ ახლავს სხვისადმი თანალმობა და სიყვარული, იგი შეიძლება აგრესიის, სიამაყისა და სხვაზე უპირატესად საკუთარი თავის მიჩნევაშიც გადაიზარდოს. ამიტომ სჭირდება ზნეობას ცოცხალი რწმენა, რომ ფანატიზმამდე არ მივიდეს ადამიანი და წმინდად ცხოვრება ხიბლის საცდურად არ ექცეს.

მოკლედ, ზნეობა უნდა იყოს არჩევანი და არა იძულებითი აქტი, რადგან ის რაც ნაძალადევია, აღარ არის სათნოება ღვთისათვის. ზნეობა კეთილმოქალაქეობრივი პასუხისმგებლობაცაა, როცა ცდილობ სხვას ზიანი არ მიაყენო, არ იცრუო, არ იპარო, პატივი სცე კანონმდებლობას და ეცადო, რომ სიყვარულით დაანახო სხვას მაგალითი. ქრისტიანული ზნეობა გამორიცხავს ეგოისტურ მდგომარეობას, რადგან საკმირისი არ არის ცოდვაზე უარის თქმა, რამეთუ ადამიანის პიროვნული ვალდებულებაა იყოს სოლიდარული, კულტურული, კეთილი და უბრალო.

ჩვენ გვჭირდება ბიბლიური რწმენის გულღია აღიარება და ამის სხვის გულში შეშუქება, ძალმომრეობის გარეშე. რწმენა ძალაა, საყრდენია კეთილზნეობისა...

გიორგი ტიგინაშვილი

საბოლოო ჯამში, მიუხედავად ადამიანური ემოციისა და გულდაწყვეტისა, არასდროს არ ვიბოღმები იმაზე, როცა ვიღაცას ვძულვარ ან მემტერება, რადგან სინდისის მიხედვით ვგრძნობ, რომ იმათ არც უნდა "ვევასებოდე" და არც პატივს არ უნდა მცემდნენ, რადგან ფუნდამენტურად მკაფიო ღირებულებები, გულწრფელი პოზიციები და პრინციპები ყოველთვის ავლებს მკვეთრ მიჯნას – ამორალურ, უინტელექტო, ნარცის და უპრინციპო ტიპებთან მიმართებაში.

ამდენად, თავისუფლება და პირუთვნელობა ბევრად უფრო დამამშვიდებელი კატეგორიაა, ვიდრე "ყველას მოსაწონი", კონფორმისტული და გაბადრული სქელკანიანობა, რომელიც ეგოთი საზრდოობს და სიტუაციებს ერგება.

სახარების კომპასი გეხმარება რომ შენს თავს შემოუძახო და ჯვარცმის მისტერიით განმსჭვალულმა, უბრალოდ უარი თქვა ამაო კამათზე, სიტყვაში პაექრობაზე და ვინმესთან რამის მტკიცებაზე.

ვის შეიძლება აღიზიანებდეს საქართველოს ეკლესიაში მოპარპაშე ჰედონისტური, ჰომოსექსუალური, პედოფილური და მრუშული ლობის მხილება?

პასუხი: მას, ვისაც ზემოთჩამოთვლილი მდგომარეობები და ცოდვისადმი ურცხვი სიყვარული ახასიათებს;

ვინ შეიძლება იზიზღებდეს უზნეობისა და ქრისტიანული სწავლებისათვის მიუღებელი მდგომარეობის მამხილებელს?

პასუხი: ის, ვინც უზნეობას ნორმად ასაღებს და შთაფლულია უხამსობის ვნებებში;

ვინ შეიძლება გადადიოდეს ცილისწამებაზე, ბილწსიტყვაობასა და აგრესიაზე ოპონენტთან პოლემიკისას — კეთილსინდისიერი ქრისტიანი, თუ ხელმოცარული და ბოროტი სულისაგან შეპყრობილი აღვირახსნილი? ცხადია, ეს უკანასკნელი.

ამდენად, სრულებით არ მიკვირს თუ რატომ ვერ იტანენ, რატომ აგინებენ, რატომ წყევლიან, რატომ ემუქრებიან და რატომ სწამებენ ცილს მორალურად და სულიერად გარყვნილი ადამიანები – პატიოსან კრიტიკოსებს. ეს ძალიან კანონზომიერი, ნორმალური და აუცილებელიცაა.

P.S. ჩვენს ეკლესიას თუ დავუკვირდებით, ძალიან ხშირად, ჰომოსექსუალებს უფრო სძულთ ჰეტეროები, ვიდრე ჰომოფობებს გეები... :)

არაერთი ულტრალიბერალი, გულდამწვარი ჰუმანისტი, უფლებადამცველი და მათ შორის ზოგიერთი თეოლოგიც ხშირად მაყვედრიდა, მამუნათებდა და გიჟ რიგორისტად მაცხადებდა იმის გამო, რომ ზნეობრივ საკითხებს ყველაზე პრიორიტეტულად მივიჩნევდი ეკლესიაში და მუდმივად ვეწინააღმდეგებოდი აღთქმის დამრღვევი სამღვდელოების პარპაშს იერარქიაში, სამღვდელო დასსა და სამონაზვნო წესში. ვითხოვდი კანონიკური სამართლით გათვალისწინებულ რეაგირებას და არასდროს მოცემულობას დესაკრალიზებულად არ ვაკრიტიკებდი.

მავანნი კი მიმტკიცებდნენ რომ თურმე და "სასულიერო პირიც ადამიანია და მისი პირადი ცხოვრება არ უნდა გვაინტერესებდეს". ჯერ ერთი იგი საჯარო პირია და სახარებისეული ნორმატივების თანახმად სწორედაც რომ უნდა გვაინტერესებდეს იმ აზრით რომ მისგან უმაღლეს მორალურ სტანდარტს ვითხოვდეთ მაგალითისთვის და ლიტურგიკული მსახურების აღსრულებისთვის, ხოლო საპირისპირო შემთხვევაში უნდა ვამხელდეთ და სინანულისკენ მოვუწოდებდეთ. ხოლო მეორე კიდევ – ორმაგად მოსათხოვია, როცა კრიმინალიზებულ დანაშაულს სჩადიან.

პირადი ცხოვრება არ უნდა გვაინტერესებდესო და მნიშვნელობა არა აქვს სასულიერო პირი ჰომოსექსუალია, მრუშია, პერვერტი თუ ჰედონისტი, მთავარია სწიროს კარგად და გვიქადაგოს სწორადო - დემაგოგები ამასაც მიმტკიცებდნენ, მაგრამ რეალობა ისაა რომ მთელს მსოფლიოში ტრადიციულ და დომინანტ საეკლესიო ინსტიტუტებს ზუსტადაც რომ გარყვნილების შეუვალი ლობის გამო და გაუთავებელი სექსუალური სკანდალების მიზეზით გაუნულდათ მრევლის რაოდენობა და სასაცილო სუბიექტებადღა იქცნენ. იმიტომაც არის რომ აგნოსტიციზმმა და ათეიზმმა მოიცვა მთლიანი ევროპა და დანარჩენი სამყაროს არც თუ მცირე ნაწილი.

ხოდა, კიდევ გააგრძელეთ ჩვენი "ტკბილი მეუფეების" საყვარლების თვლა ძვირფასო ჟურნალისტებო და ამის პარალელურად პირდაპირ ეთერებში ისინი საათობით მიიწვიეთ და თეოლოგებს მხოლოდ კომენტარის სახით წამები დაგვითმეთ და ისიც დაჩეხილად გაუშვით ხოლმე სიუჟეტში. პირადად მე არ ვაპირებ თქვენი დამკვეთების ჭკუაზე სიარულს და ძვირფასი დროის დათმობას თქვენთვის, რომელთაც მხოლოდ პოლიტიკური მდგენელი გასაზრდოვებთ და არა ქრისტეს პატივისცემა და სიყვარული!

მათ გასაგონად კი ვისაც ქრისტიანობა მხოლოდ კულტურის ნაწილი, ხოლო სასულიერო პირობა კი ლეგალური უხამსობის იმუნიტეტი ჰგონია, პავლე მოციქულის სიტყვებს მოვიხმობ:

"წერილში გწერდით, რომ არ იქონიოთ ურთიერთობა გარყვნილ ხალხთან. არა მარტო ამ სოფლის გარყვნილებთან ან ხარბებთან, მტაცებლებთან ან კერპთაყვანისმცემლებთან, ვინაიდან მაშინ თქვენ უნდა განშორებოდით სოფელს. არამედ გწერდით თქვენ, რომ არ იქონიოთ კავშირი იმასთან, ვინც ძმად იწოდება, მაგრამ გარყვნილია, ან ხარბი, ან კერპთაყვანისმცემელი, ან მაგინებელი, ან ლოთი, ან მტაცებელი. ასეთთან არც კი ჭამოთ." (კორინთელთა მიმართ ეპისტოლე 5, 9-11)

ჟურნალისტები უკიდურესად ამორალურად და უპასუხისმგებლოდ იქცევიან, როცა სექსუალურად მოძალადე მიტროპოლიტ ნიკოლოზ ფაჩუაშვილს იწვევენ გადაცემებში და დიდაქტიკოსობის უფლებას აძლევენ ამ უბილწეს ადამიანს, რომელსაც სულ მცირე 5 ქალი უჩივის სექსუალურ შევიწროვებაში და ორჯერ მეტი კიდევ სუსის კრებსებშია წარმოდგენილი, რომლებთანაც არშიყობს და ნებივრობს ეს არამზადა და ჰედონისტი არსება.

საერთოდ, პატიოსნება და წესიერება ფაქტობრივად არათუ საჭირო, არამედ აკრძალული თვისებებია საქართველოს ფსევდო ეკლესიაში! ამიტომ, მათთან პიეტეტი და კეთილკრძალულება, მათი გაპიარება და მათთვის ამხელა საეთერო დროის გამოყოფა არის სირცხვილი!..

უამრავ პროფანაციასთან და გაუკუღმართებასთან ერთად, საქართველოს ეკლესიაში გავრცელებულია "სტარცომანია" და ცოლოსანი მღვდლების ხიბლისმიერი მიდრეკილება სამონაზვნო ცხოვრებისაკენ.

ძალიან ბევრ მღვდელს ჯვრისწერით თუ სამოქალაქო ქორწინებით ნაკისრი ვალდებულება არაფრად მიაჩნია და ვითომ და სულიერებისაკენ, ღმერთთან დამატებითი ჰარმონიისა და მჭვრეტელობითი ცხოვრებისაკენ სრულიად უაზროდ, ეგოისტურად და უპასუხისმგებლოდ მიილტვიან.

რატომ უნდა გინდოდეს ცოლისგან წასვლა, თუ ის გიყვარს და მასთან ბედნიერი ხარ? განა რა აუტანლობამ უნდა გაიძულოს ეს? ერში და შენს სამღვდელო მსახურებაში არ იდიდება ღმერთი? თუ ეპისკოპოსობის შინაგანი სურვილი გიბიძგებს იქითკენ?

ან რატომ უნდა გეთანხმებოდეს ცოლი ბერად აღკვეცისაკენ სწრაფვაში, თუ მას უყვარხარ?

როგორ არ უნდა გრცხვენოდეს შვილების, როცა ასეთ არააუცილებელ ნაბიჯს დგამ?

იესო ქრისტემ პირველი სასწაული კანას გალილეაში მოახდინა, როცა ქორწილში სტუმრად მყოფმა წყალი – ღვინოდ აქცია და ამგვარად გამოხატა თავისი პიეტეტი და პატივისცემა ოჯახის ინსტიტუტისადმი. ამას გარდა, ჯერ კიდევ ბიბლიურ ადამს ევასთან თანაცხოვრებისას, დაუბარა უფალმა: "აღორძინდით, გამრავლდით, აღავსეთ ქვეყანა და ეუფლენით მას..."(დაბ.1,28).

ამასთან, არსად არ მოუწოდებია ქრისტეს არავისთვის ოჯახისა და ცოლის მიტოვებისაკენ!

არსად არ უქადაგია ქრისტეს მისი შეცნობისათვის მონაზვნობის უპირატესობის შესახებ!

ან რა ნამუსით ღკვეცენ ეპისკიპოსები თუ არქიმანდრიტ-იღუმენები თეთრ მღვდელს ბერად, განა არ იციან სახარებაში დაწერილი: "რომელნი ღმერთმან შეაუღლნა, კაცი ნუ განაშორებნ"(მარკ. 10,9).

ცოლიანი მღვდლის ბერად წასვლა სხვა არაფერია თუ არა – გაქცევის ქვეცნობიერი სურვილის გათეთრება, ამბიციურობა, ნარცისიზმი, სიმხდალე და არამამაკაცურობა (როცა მეუღლეზე და შვილებზე ამბობ უარს საკუთარი მყუდროებისთვის)!

ამდენად, ეს სტიქიური მოდურობა და პირდაპირ ცოდვიანი განზრახულობა თუ ჩვეულება, ძალიან დიდი პრობლემაა ქართულ რეალობაში და აუცილებლად საჭიროებს გამოსწორებას.

მთავარია ადამიანი მოერიოს უკმაყოფილების შეგრძნებას, ეცადოს რომ ეგოზე მაღლა დადგეს, გაიმარჯვოს საკუთარ სიამაყეზე და იყოს უბრალო, კეთილშობილი, პრინციპების ერთგული და ღირსეული. ეს მოგვიტანს შინაგან სიმშვიდეს და ფსიქოლოგიურ წონასწორობას, როცა არ ეჯიბრები არავის, არ ცდილობ რამის დამტკიცებას და ხარ თავისუფალი სნობისზმისგან, მესჩანობისგან, ბომონდური სულისგან, ტყუილისგან და ცდილობ მაგალითად გყავდეს უბრალო გამოქვაბულში შობილი იესო ქრისტე.

ზემოთ ჩამოთვლილ უნარებს ვუსურვებ ჩემ თავსაც, ჩემ ძვირფას ოჯახსაც, მტერსაც და მოყვარესაც, რათა ვიყოთ მადლიერნი ღმერთის, ყოველდღე ვიწყებდეთ ახალ და ღირსეულ ცხოვრებას და გვრწამდეს მარადიული ცხოვრების.

გილოცავთ ახალ 2024 წელს!

გონების და რაციონალურობის მნიშვნელობა რწმენაში

ღმერთმა შექმნა კაცობრიობა აზროვნების უნარით. ეს არის ერთი ფაქტორი, რომელიც განგვასხვავებს ჩვენ სხვა ცხოველებისგან. მართლაც, დაუფიქრებელ ადამიანებს საღმრთო წერილში საყვედურობენ იმის გამო, რომ ისინი ცხოველურ ქცევას განიცდიან ( ფსალმუნნი 32,9 - "ნუ იქნებით, ვითარცა ცხენი, ვითარცა ჯორი უგუნური; ლაგამი და აღვირია მისი მოსართავი შესაკავებლად, რომ შენ არ მოგიახლოვდეს". ფსალმუნნი 72,22 - "უმეცარი ვიყავი და ვერ მივხვდი, პირუტყვივით ვიყავი შენს წინაშე").

ღმერთი მოელის, რომ ადამიანმა ითანამშრომლოს მასთან, შეგნებულად და გონიერად. მართალია, კაცობრიობის გონიერება ახლა ცოდვით არის დაზიანებული, მაგრამ ეს არ გვაძლევს საშუალებას უკან დავიხიოთ გონიერებისგან, განსაკუთრებით იმიტომ, რომ ჩვენი ინსტინქტები და ემოციები ასევე ცოდვითაა დამძიმებული. ჩვენი დაცემის მიუხედავად, ღმერთი მაინც უბრძანებს ადამიანებს იფიქრონ და განმარტონ სამყარო მათ გარშემო - "მერე მოდით და ცილობა ვყოთ, ამბობს უფალი: მეწამულიც რომ იყოს თქვენი ცოდვები, თოვლივით გასპეტაკდება; ჭიაფერივით წითელიც რომ იყოს, მატყლის ფთილასავით გახდება"
(ეს. 1,18); "ან რატომ თქვენდა თავად არ განსჯით, თუ რა არის სამართლიანი?"(ლუკა 12,57).

ღმერთის თვითგამოცხადება მიუთითებს გონების მნიშვნელობაზე, რადგან ღმერთის გამოცხადება არის რაციონალური გამოცხადება, როგორც მისი ზოგადი გამოცხადება ბუნებაში, ასევე მისი განსაკუთრებული გამოცხადება წმინდა წერილში. ღმერთი თავად არის რაციონალური ღმერთი, რომელმაც თავისი ხატებით გონისეულ არსებებად შეგვქმნა, ბუნებაში და წმინდა წერილში მოგვცა ორმაგი, ინტელექტუალური გამოცხადება და მოელის, რომ გამოვიყენოთ ჩვენი გონება, რათა გამოვიკვლიოთ ის, რაც მან გამოავლინა. როგორც გამოჩენილი თეოლოგი ჯონ სტოტი იტყოდა: "ადამიანის სავარაუდო უნარი წაიკითხოს ის, რაც ღმერთმა დაწერა სამყაროში, ყველაზე მნიშვნელოვანია". სტოტი ჯერ კიდევ 1960-იან წლებში გამოხატავდა შიშს, რომ ის, რაც პავლემ თქვა თავისი დროის ებრაელებზე, შეესაბამება თანამედროვე ქრისტიანებსო: "მათ აქვთ მოშურნეობა ღვთისადმი, მაგრამ არა ცოდნის მიხედვით" (რომ.10:2). თანამედროვე ქრისტიანში მთელი მეცნიერული კვლევა ეფუძნება რწმენას, რომ სამყარო არის გასაგები და ა.შ. რომ არსებობს ფუნდამენტური შესაბამისობა მაძიებლის გონებასა და გამოძიებულ მონაცემებს შორის და რომ ეს რაციონალურობაა. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ღმერთმა შექმნა რაციონალური სამყარო ბუნებაში პროგნოზირებადი ნიმუშებით და ღმერთმა შექმნა კაცობრიობა რაციონალური გონებით, რომლებსაც შეუძლიათ ბუნებაში ამ ნიმუშების გარჩევა.

ზოგადად, უარი უნდა ვთქვათ მეცნიერების ერთმნიშვნელოვნად მტრად განხილვაზე. ხშირად, ღმერთის ცნება გამოიყენება მხოლოდ იმის ასახსნელად, რაც სხვაგვარად აუხსნელია. თუმცა, პრობლემა ის არის, რომ ღმერთისთვის დარჩენილი სივრცე სულ უფრო და უფრო იკუმშება, რადგან მეცნიერული გაგება წინ მიიწევს ისე, რომ ახლა არ არის ღმერთის საჭიროება მოდერნისტულ მსოფლმხედველობაში. მაგრამ არასწორია მეცნიერებისა და წმინდა წერილის პარალელურ ან კონკურენტ მიდგომებად წარმოდგენა. ფაქტია, რომ რეალური პარალელებიც არის ბუნებასა და წმინდა წერილს, ანუ მეცნიერებასა და თეოლოგიას შორის.

ასევე, დამაფიქრებელია ისიც, რომ
ქრისტიანებმა უნდა გამოიყენონ თავიანთი გონება ცხონებისათვის, რადგან ხსნა გამოიყენება სახარების გამოცხადებით, რადგან ის არის საღვთო სიტყვების ერთობლიობა, რომლებიც მიმართულია გონებისთვის. ე.ი. შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ადამიანის რაციონალურობა არის გამოსყიდვის გასაღები. სიტყვით კომუნიკაცია ღმერთთან გულისხმობს გონებას, რომელსაც შეუძლია მათი შემეცნება და ინტერპრეტაცია.

რა შეიძლება ითქვას პავლეს სიტყვებზე პირველი კორინთელთა მიმართ 1:21-ზე - "რადგან ღვთის სიბრძნეში რომ ვერ შეიცნო ღმერთი ქვეყანამ თავისი სიბრძნით, ღმერთმა ინება ქადაგების სიშლეგით ეხსნა მორწმუნენი"? კონტრასტი აქ არ არის რაციონალურ და ირაციონალურ პრეზენტაციას შორის. ადამიანური სიბრძნის შეზღუდვა არ ნიშნავს იმას, რომ ღმერთმა გაათავისუფლა რაციონალურობა. ამის ნაცვლად, კონტრასტია ადამიანურ სიბრძნეს (რომელიც სიამაყით დაბრმავებული, ფაქტობრივად უმეცრებაა) და ღვთაებრივ გამოცხადებას შორის (რაციონალურად წარმოდგენილი სახარების გამოცხადებაში).

მართლაც, შეიძლება ითქვას, რომ სულიერი ადამიანი ფლობს "ქრისტეს გონებას" - "ხოლო სულიერი ყველაფერს განსჯის, თვითონ კი არავისგან არ განისჯება. რადგანაც ვინ შეიცნო ქრისტეს აზრი, რომ ასწავლოს მას? ჩვენ კი ქრისტეს აზრი გვაქვს" (1 კორ. 2,15‐16).

განსჯის დოქტრინა გონების მნიშვნელობას იღებს. თუკი ერთი რამ ნათელია ღვთის განკითხვის შესახებ ბიბლიურ სწავლებასთან დაკავშირებით, ეს არის ის, რომ ღმერთი განგვსჯის ჩვენი ცოდნით, ჩვენი პასუხით (ან უპასუხოდ) მის გამოცხადებაზე. მაგალითად შეგვიძლია მოვიყვანოთ იერემიას გაფრთხილებები განკითხვის შესახებ, რადგან ხალხმა არ მოუსმინა გამოცხადებას:
"იმ დღიდან, რაც თქვენი მამა-პაპა ეგვიპტის ქვეყნიდან გამოვიდა, დღემდე გიგზავნით და გიგზავნით გამუდმებით ჩემს მორჩილთ - წინასწარმეტყველებს. მაგრამ არ მიგონებდნენ და ყურს არ მათხოვებდნენ, ჯიუტობდნენ და თავიანთ მამებზე უფრო უკუღმართად იქცეოდნენ" (იერემია 7:25–26);

"რომელიც მივეცი თქვენს მამა-პაპას, როცა ეგვიპტის ქვეყნიდან გამოვიყვანე, რკინის ქურიდან, და ვუთხარი: გაიგონეთ ჩემი ხმა და ყველაფერი შეასრულეთ, რასაც გიბრძანებთ, მაშინ იქნებით ჩემი ერი და მე თქვენი ღმერთი ვიქნები" (იერემია 11:4);

"გიგზავნიდათ უფალი თავის მორჩილებს, წანასწარმეტყველებს, განუწყვეტლივ გიგზავნიდათ, მაგრამ თქვენ გაგონება არ გინდოდათ, ყურს არ ათხოვებდით მოსასმენად" (იერემია 25:4);

"ზურგი მომაქციეს, არა სახე; ვასწავლიდი მათ, გამუდმებით ვასწავლიდი, მაგრამ არავინ იყო გამგონე, რომ ჭკუა ესწავლათ" (იერემია 32:33);

"ვგზავნიდი მათთან ჩემს მორჩილთ, წინასწარმეტყველთ, გამუდმებით ვგზავნიდი და ვაბარებდი: ნუ ჩაიდენთ სიბილწეს, რომელიც მე მძულს-მეთქი; მაგრამ არ გაიგონეს და ყური არ მათხოვეს, რომ მოქცეულიყვნენ ბოროტებისგან და აღარ ეკმიათ უცხო ღმერთებისთვის" (იერემია 44:4–5).

პავლეს მტკიცება, რომ ყველა ადამიანი დამნაშავეა ღმერთის წინაშე, რადგან ყველამ მიიღო გამოცხადება ამა თუ იმ ფორმით (რომ. 1–2). თავად ქრისტე ამბობს: "ვინც უარმყოფს მე და არ მიიღებს ჩემს სიტყვებს, ჰყავს მსაჯული; სიტყვა, რომელიც მე ვთქვი, განსჯის მას უკანასკნელ დღეს" ( იოანე 12:48 ).

ამრიგად, ზემოთ ჩამოთვლილი მიზეზები ხსნის, თუ რატომ მოგვიწოდებს წმინდა წერილი, შევიძინოთ ცოდნა და სიბრძნე - "როდემდის უნდა გიყვარდეთ, ბრიყვებო, სიბრიყვე? როდემდის უნდა ნეტარებდნენ თავქარიანნი თავიანთი თვქარიანობით? როდემდის უნდა სძულდეთ უმეცრებს ცოდნა?" (იგ. 1:22); "ბედნიერია ის კაცი, ვინც ჰპოვა სიბრძნე და ვინც გონიერება შეიძინა! რადგან მისი შეძენა სჯობს ვერცხლის შეძენას და მისი მოსავალი - ხალას ოქროს"(იგ. 3:13–14) ; "ამიტომ დატყვევდება ჩემი ერი უგუნურებისთვის; მისი დიდებულები შიმშილით გაწყდებიან და მის მდაბიორებს წყურვილი გაახმობს"(ეს. 5:13) ; "მოისპობა ჩემი ერი უმეცრების გამო, რადგან შენ უარყავი ღვთის შემეცნება, და მეც გადაგაყენებ ჩემი მღვდლობიდან; დავიწყებული გაქვს ჩემი რჯული და მეც დავივიწყებ შენს შვილებს"(ოს. 4:6) ; "სიბრძნეს კი ჩვენ ვქადაგებთ სულიერად მოწიფულთა შორის, მაგრამ არა ამქვეყნიურსა თუ ამა ქვეყნის წარმავალ მთავართა სიბრძნეს"(1 კორ. 2:6); "ამიტომ თქვენც გულმოდგინედ ეცადეთ, რომ თქვენს რწმენას სათნოებაც ზედ მიუსართოთ, სათნოებას კი - შემეცნება"(2 პეტ. 1:5 ).

საგულისხმოა ისიც, რომ პავლეს ლოცვა და შეგონებანი ფოკუსირებულია ცოდნის ზრდაზე:

"რათა მოგცეთ ჩვენი უფლის იესო ქრისტეს ღმერთმა დიდების მამამ, სიბრძნისა და გამოცხადების სული მის შესაცნობად;
და გაანათლოს თქვენი გონების თვალი, რათა შეიცნოთ, რა არის მისი ხმობის იმედი და როგორია მისი დიადი მემკვიდრეობის სიმდიდრე წმიდათა შორის" (ეფეს. 1:17‐18);

"რათა, სიყვარულით დამკვიდრებულთ და დაფუძნებულთ, ყველა წმიდასთან ერთად შეგეძლოთ სიგრძისა თუ სიგანის, სიღრმისა თუ სიმაღლის წვდომა, და, რაც ყოველგვარ შემეცნებას აღემატება, - შეცნობა ქრისტეს სიყვარულისა, რათა აღივსოთ ღვთის მთელი სავსებით" (ეფეს. 3: 18‐19);

"და ვლოცულობ, რომ თქვენი სიყვარული სულ უფრო იზრდებოდეს შემეცნებასა და ყოველგვარ შეგრძნებაში, რათა შეიცნოთ, რა არის უმჯობესი და, ამრიგად, წრფელნი და შეუმცთარნი იყოთ ქრისტეს დღეს" (ფილ. 1:9‐10);

"ამიტომ ჩვენც, იმ დღის შემდეგ, რაც ეს გავიგეთ, გამუდმებით ვლოცულობთ თქვენთვის და შევთხოვთ ღმერთს, რომ აღივსოთ მისი ნების შემეცნებით, მთელი სიბრძნითა და სულიერი წვდომის უნარით"(კოლ. 1:9).

ღვთის დიდება არის გონიერება. შეიძლება ფიქრობთ, რომ ინტელექტი ნიშნავს აკადემიურ საქმიანობაში ნიჭიერებას, მაგრამ ინტელექტი ასევე ნიშნავს იმ ცოდნის გამოყენებას, რომელსაც ვიღებთ მართალი მიზნებისთვის.

გონებრივი შესაძლებლობების ქონა რჩება ღმერთის ხატის განსაზღვრის ძირითად ელემენტად. ადამიანის ზნეობრივი ბუნება განასხვავებს მას ცხოველთაგან და ასე ჩანს, რომ ის ღმერთის ხატების ნაწილია. მაგრამ რა არის ამ მორალური ბუნების საფუძველი და როგორ მოქმედებს იგი? ცხოველებიც კი "ემორჩილებიან" ღვთის მცნებებს, მაგრამ იმის მაგივრად, რომ ეს გააკეთონ გაგებისა და ნებისყოფის საფუძველზე, ისინი იძულებულნი არიან ინსტინქტით და მგრძნობელობითი იმპულსებით იმოქმედონ. მეორე მხრივ, ადამიანი იღებს და ესმის ღვთაებრივ ბრძანებას, შემდეგ კი გადაწყვეტს დაემორჩილოს მას ან ეურჩოს. მას შეუძლია გაიგოს სიკეთის და ბოროტების ცნებები და ისინი მეტყველების საშუალებით განიხილოს. ეს ნიშნავს, რომ ადამიანი მორალურია ზუსტად იმიტომ, რომ რაციონალურია. მორალი ინტელექტის ანუ რაციონალურობის ფუნქციაა.

ღვთის "სიბრძნე" განისაზღვრება მისი საკუთარი თავის სრულყოფილად გაგებაში და ასევე დადგენილებების ლოგიკურ წესრიგში. ღვთის სული იცნობს საკუთარ თავს. ხილულ ყოფიერებაშიც საქმე გვაქვს ღვთის წინასწარგანზრახვასთან, რომელიც არის სამყაროს ლოგიკური მოწესრიგება, მიზნიდან აღსრულებამდე. ეს არის ღვთის სიბრძნე და გაგება. ღმერთს აქვს წინადადებების უსასრულო რაოდენობა და ამ წინადადებებს შორის უსასრულო კავშირები. როდესაც ღმერთი ფიქრობს კონკრეტულ აზრს რეალობის შესახებ, ეს არის დედუქციური (რაციონალური) აზრი, რადგან ეს არის მისი სრული ცოდნის გამოყენება. ანუ, ეს არ არის ინფორმაციის დამატება (ღვთის გონების გარეთ) დასკვნაში (ანუ განაცხადში). უფრო მეტიც, დასკვნაში მოცემული სპეციფიკური ცოდნა არის მხოლოდ ცოდნის მითითება, რომელიც უკვე შეიცავს ღვთის სრულ ცოდნას. განკარგულებების წესრიგი რაციონალურია, რადგან ის მიდის ღვთის მიზნიდან - აღსრულებამდე. ეს არის ღმერთის გაგება და გონება.

ეს ეწინააღმდეგება ადამიანურ სიბრძნეს. ადამიანის სიბრძნე და ინტელექტი იწყება ადამიანის დაკვირვებით, გრძნობებითა და სუბიექტური აღქმებით. ამ ამოსავალი წერტილიდან ადამიანი ირაციონალურად აყალიბებს რეალობას. ბერძნებისთვის ეს იყო სოკრატული მეთოდი და დღეს ამის შეცვლილ ვერსიას მეცნიერული ექსპერიმენტი ჰქვია.

პავლე კონკრეტულად უტევს მათი ადამიანური სიბრძნის ორ პუნქტს. ის ჯერ იყენებს ცარიელ, მოქარგულ სიტყვა-კაზმულობას და რიტორიკას, "სიბრძნის დამაჯერებლობას". მაგრამ საბოლოოდ პავლე არ დაეყრდნო ზედმეტად მჭევრმეტყველ ჟღერადობას, მაგალითად კორინთელთა დასარწმუნებლად. პავლე ჰომილეტიკურ გამოწვევას და მისიონერულ დაბრკოლებებს პოზიტივით უტევს. ის ამას აკეთებს თავისი ლოგიკური დასაბუთებით, ღმერთის საფუძვლად გამოყენება ნიშნავს იმას, რომ კორინთელთა რწმენა არის ღვთიური და არა ადამიანური. პავლე იყენებს ფილოსოფიურ სიტყვებს, რათა გააძლიეროს ადამიანური სიბრძნის წინააღმდეგობა ღმერთისა და იმის დასანახად, თუ რა არის ფუნდამენტურად საგულისხმო.

საბოლოოდ კი რეზიუმის სახით უნდა ვთქვათ: ბიბლია ამბობს, რომ ღმერთი არის ინტელექტის მქონე ზეარსი და მან შექმნა კარგად მოწესრიგებული სამყარო, რომელშიც შეიძლება ჭეშმარიტების შეცნობა და ლოგიკური წესების გამოყენება. ღმერთი არის ადამიანის ინტელექტის შემოქმედი, გვაძლევს გაგების, აზროვნების, მსჯელობისა და დამახსოვრების უნარს. ესაიას 1:18- ში ღმერთი მოგვიწოდებს "მსჯელობდეთ ერთად" მასთან - შემოქმედთან და ქმნილებასთან, რომელიც მონაწილეობს რაციონალურ დისკუსიაში ცოდვისა და პატიების შესახებ.

ადამიანის ინტელექტის განხილვისას უნდა ავიცილოთ თავიდან ორი უკიდურესობა: მკვახე რაციონალიზმი და ანტიინტელექტუალიზმი - გნოსეომაქიის ერესი). აგრესიული რაციონალიზმი არის გონების, როგორც უზენაესი ავტორიტეტისა და ცხოვრების ყველა პრობლემის პასუხის პოპულარიზაცია. რაციონალისტი თვლის, რომ მას ყოველთვის შეუძლია საკუთარი თავისთვის "გაარკვიოს" რომ ადამიანის ინტელექტს შეუძლია ნებისმიერი პრობლემის გადალახვა. ადამიანის გონებას შეუძლია გაიგოს მთელი რეალობა, გადაჭრას ნებისმიერი პრობლემა და აწარმოოს ის, რაც ჩვენ გვჭირდება. ფილოსოფოსი იმანუელ კანტი ადიდებდა ადამიანის ინტელექტის ძალას თავის "სუფთა გონების" კრიტიკაში : "მთელი ჩვენი ცოდნა იწყება გრძნობებით, შემდეგ მიდის გაგებამდე და მთავრდება გონებით. არაფერია გონიერებაზე მაღალი".

ანტიინტელექტუალიზმი არის გონების უარყოფა და "სულიერების" ცოდნის ჯალათად დაყენება. ანტიინტელექტუალისტი ამცირებს აკადემიურ მისწრაფებებს და ამის ნაცვლად ხელს უწყობს გრძნობებს, ინტუიციას და სპონტანურ ქმედებებს, რაც ზოგჯერ შესაძლოა უფრო სასარგებლოც იყოს რეალობის ჩართვაში და პრობლემების გადაჭრაში. პოეტი უილიამ უორდსვორთი რეაგირებდა რაციონალიზმის წინააღმდეგ ცხოვრების შესახებ უფრო სენტიმენტალური ხედვის გავრცელებით თავის პოემაში "The Tables Turned": "საკმარისია მეცნიერება და ხელოვნება, დახურეთ ის უნაყოფო ფოთლები, გამოდით და მოიტანეთ გული რომელიც უყურებს და იღებს მშვენიერებას". პოეტის ბრძანება "გამოვიდეთ" - არის მოწვევა, დავტოვოთ სწავლა და გავიდეთ გარეთ, მზად ვისწავლოთ, ინსტინქტურად, ბუნებისგან. ამგვარ ფლეგმატიზმსა და განწყობას ბევრი ზარმაცი ესთეტიკოსი ირჩევს.

დასკვნის სახით შეგვიძლია აღვნიშნოთ, რომ მკვახე რაციონალიზმიც და ანტიინტელექტუალიზმიც ცდება. რაციონალიზმის დამოკიდებულება ადამიანურ გონებაზე, როგორც ჭეშმარიტების წყაროზე (ან თუნდაც ჭეშმარიტების აღმოჩენის ერთადერთ გზაზე) ტოვებს ღვთაებრივი გამოცხადების აუცილებლობას - რა ხდება მაშინ, როდესაც ღვთის სიტყვას "აზრი არ აქვს"? და ანტიინტელექტუალიზმის წინააღმდეგობა გონიერებასთან გამორიცხავს ობიექტური ჭეშმარიტების ყოველგვარ გაგებას - ვარდების სურნელით უნდა ვაქებდეთ ვარდის შემოქმედს, მაგრამ ვარდების სუნის მოქმედება ვერასოდეს მიგვიყვანს ღმერთის სრულ გამოცხადებამდე.

ბიბლია გვასწავლის, რომ ადამიანის ინტელექტი შეზღუდულია . "არც ერთი ადამიანის გონება არ ჩაფიქრებულა“, რაც ღმერთმა მოამზადა თავისი მოყვარულთათვის" ( 1 კორინთ. 2:9 ). მსოფლიოს უდიდესმა მოაზროვნეებმაც კი ვერასოდეს შეძლეს გაეგოთ ღვთის გეგმის სიდიდე გამოსყიდულთა შესახებ.

ადამიანის ინტელექტი ვერ აცნობიერებს ღვთის სიბრძნეს. რასაც ჩვენ ბუნებრივად მივიჩნევთ "უგუნურებად" - ჯვარზე მომაკვდავი მხსნელი - ღმერთი უწოდებს "ღვთის ძალას და ღვთის სიბრძნეს" (1 კორინთ.1:24). მხოლოდ საკუთარ აზროვნების უნარზე დაყრდნობით, ჩვენ ვერასოდეს მივაღწევთ სახარების ჭეშმარიტებას. "რადგან დაწერილია: „მე მოვსპობ ბრძენთა სიბრძნეს; გონიერის ჭკუას დავამარცხებ" (1 კორინთ. 1:19). ჩვენ უნდა დავეყრდნოთ ღვთის სიტყვას და არა ჩვენს ინტელექტს, რომელიც მიგვიყვანს ჭეშმარიტებამდე. ღვთის მიერ ბიბლიის გამოცხადების შედეგია ის, რომ არავის შეუძლია დაიკვეხნოს საკუთარი სიბრძნით.

ყოველი ჩვენგანი, მათ შორის ნებისმიერი ინტელექტუალი, განიცდიდა კაცობრიობის ცოდვით დაცემას. განუმეორებელი ადამიანის ინტელექტი სულიერად დაბნელდა. მსოფლიოს ყველაზე ნათელ გონებასაც კი, გარდა ქრისტესი, არ გააჩნიათ ღმერთის ჭეშმარიტების სრული თუ რეალური გაგება.

სამწუხაროდ, ხშირად ამაყი ადამიანის ინტელექტი მტრულია ღმერთის მიმართ, რამეთუ ადამიანის ბუნებრივი სურვილია ღმერთის დაუმორჩილებლობა. გადარჩენილი ადამიანისთვის ადვილია საკუთარი ცოდვის გონებრივი გამართლების პოვნა. "ხორციელი გონება მტრულია ღმერთის მიმართ; ის არ ემორჩილება ღვთის კანონს და არც შეუძლია ამის გაკეთება" ( რომ. 8:7).

არარეგენერირებული ადამიანის ინტელექტიც სიამაყის წყაროა უმეტესად. "ცოდნა განალაღებს“ ( 1 კორინ. 8:1). ჩვენ ხშირად ვამაყობთ ჩვენი ცოდნითა და აკადემიური მიღწევებით. ჩვენ მიდრეკილნი ვართ განვივითაროთ გრძნობები, რომ სხვებზე ჭკვიანები ვართ.

აქედან ცხადია, რომ ჩვენს ინტელექტსაც გამოსყიდვა სჭირდება, რადგან საკუთარ ნებაზე დარჩენილი და ჩვენი შეზღუდული, ჩაბნელებული, მეამბოხე თუ ამპარტავანი გონება ცხვირაბზუებული ეჭიდავება ხოლმე ღმერთის ჭეშმარიტებას.

ინტელექტის ბიბლიური შეხედულება არის ის, რომ გონება მშვენიერი საჩუქარია ღვთისაგან, მაგრამ ის დაზიანებულია ცოდვით. როდესაც ჩვენ ვიღებთ ღვთის პატიებას და მადლს ქრისტეს მეშვეობით, ჩვენი გაგება შეიძლება განიწმინდოს, გარდაიქმნას და დამდაბლდეს და ჩვენ გვექნება ახალი პერსპექტივა საკუთარ თავზე, გარე სამყაროსა და საკუთრივ ღმერთის შეცნობაზე.

გიორგი ტიგინაშვილი

ათეისტები არიან ერთგვარად ყველაზე რელიგიური და სიჯიუტეში ერთგული ადამიანები. ათეისტად ყოფნას წარმოუდგენელი და უტეხი რწმენა სჭირდება. დააკვირდით: მზე, მთვარე, ვარსკვლავები, ოკეანეები, კოსმიური წესრიგი, დედამიწა, გალაქტიკები, პლანეტები, ცხოველები, ჩვილები, მამაკაცი, ქალი, ადამიანის გული, ემოციები, ჩვენი სინდისი, სიყვარული, ინტელექტი, ადამიანის გონება, ძვლის სტრუქტურა, ადამიანის რეპროდუქციული სისტემა, ბიბლიური წინასწარმეტყველებები, რომლებიც ადრე ახდა, თვითმხილველთა ცნობები იესო ქრისტეს შესახებ - აი არსებობს ეს ყველაფერი მათ თვალწინ და უცნაურია, რომ კიდევ არიან ადამიანები, რომლებიც უარყოფენ ღმერთის არსებობას.

არადა, ძლიან მარტივია, თუკი თავს დაიმდაბლებს ადამიანი,
უბრალოდ გაჩერდება და დაფიქრდება, შეუძლებელია თავის გაჯიუტებულ ჩიხში თავი დახუთულად არ იგრძნოს, რადგან შეუძლებელია რაღაც არაფრისგან წარმოიშვას. იმის თქმა, რომ არარაობამ არაფერი გამოიწვია და ყველაფერი შექმნა, აბსურდია! არაფერი ყოველთვის არაფერი დარჩება.

ჯ.ს. მილი, რომელიც არაქრისტიანი ფილოსოფოსი იყო, ამბობდა: "თავისთავად ცხადია, რომ მხოლოდ გონებას შეუძლია გონების შექმნა. ბუნების შექმნა მეცნიერული შეუძლებლობაა".

ათეიზმი ვერ ხსნის არსებობას. ათეისტები ცხოვრობენ მეცნიერებით, მაგრამ მეცნიერება (ყოველთვის) იცვლება. ღმერთი და ბიბლია (ყოველთვის) იგივე რჩება. მათ იციან, რომ ღმერთი არსებობს.

ის ვლინდება შემოქმედებაში, მისი სიტყვისა და იესო ქრისტეს მეშვეობით. ყველამ იცის, რომ ღმერთი ნამდვილია, ადამიანებს უბრალოდ ისე სძულთ იგი, რომ ახშობენ სიმართლეს.

ყოველი ქმნილების უკან ყოველთვის დგას შემოქმედი. თქვენ შეიძლება არ იცნობდეთ იმ ადამიანს, ვინც ააშენა თქვენი სახლი, მაგრამ თქვენ იცით, რომ ის გარდაუვლად იქ იყო.

ათეისტები აპირებენ თქვან: "აბა ვინ შექმნა ღმერთი?" ღმერთი არ არის იმავე კატეგორიაში, როგორც შექმნილ ნივთებში. ღმერთი არ არის შექმნილი. ღმერთი არის უმიზეზო მიზეზი. ის მარადიულია. ის უბრალოდ არსებობს. ღმერთმა შექმნა მატერია, დრო და სივრცე.

თუ ათეისტებს სჯერათ, რომ ღმერთი არ არსებობს, რატომ არიან ისინი ყოველთვის ასე შეპყრობილნი მისით? რატომ წუხან ისინი ქრისტიანებზე? რატომ უყურებენ ისინი ქრისტიანობის შესახებ მხოლოდ დაცინვის მიზნით? რატომ არის ათეისტური კონვენციები? რატომ აქვთ ათეისტური კლუბები?

თუ ღმერთი არ არის რეალური, რატომ აქვს ამას მნიშვნელობა? ეს იმიტომ, რომ მათ სძულთ ღმერთი! რატომ აქვს სიცოცხლეს მნიშვნელობა? ღმერთის გარეშე არაფერს აქვს აზრი. რეალობა საერთოდ არ არსებობს. ათეისტებს არ შეუძლიათ მორალის გათვალისწინება. რატომ არის სწორი სწორი და რატომ არის არასწორი არასწორი? ათეისტებს არ შეუძლიათ რაციონალურობის, ლოგიკისა და ინტელექტის გათვალისწინება, რადგან მათი მსოფლმხედველობა მათ ამის საშუალებას არ მისცემს. ერთადერთი გზა მათ შეუძლიათ ქრისტიანული თეისტური მსოფლმხედველობის აღებაა.

ღმერთის არარსებობის რწმენის შესანარჩუნებლად, ათეიზმმა უნდა აჩვენოს უსაზღვრო ცოდნა, რაც უდრის ამის თქმას: "მე მაქვს უსაზღვრო ცოდნა, რომ არ არსებობს არსება უსასრულო ცოდნით".

ნებისმიერ შემთხვევაში გვმართებს ყველა ათეისტის, როგორც ღვთის უძღები შვილის სიყვარული, მათთვის ლოცვა, სიკეთით მოპყრობა და მათთვის ქრისტიანული ღირსების ცხოვრების წესით ქადაგება.

* * *

რას გვეუბნება ბიბლია ათეიზმის შესახებ:

კოლასელთა 2:8 - "ფრთხილად იყავით, რათა არავინ გაცთუნოთ სიბრძნისმეტყველებითა და ფუჭი საცთურით, კაცთა გადმოცემებისა თუ ქვეყნის საწყისთა თანახმად, და არა ქრისტეს მიხედვით".

პირველი კორინთელთა 3:19-20 - "რადგანაც სიბრძნე ამა ქვეყნისა სიშლეგეა ღვთის წინაშე, როგრრც წერია: "მათსავ ცბიერებაში ატყვევებს ბრძენთ".
და კიდევ: "იცის უფალმა ბრძენთა ზრახვანი, რომ ფუჭნი არიან ისინი".

მეორე თესალონიკელთა 2:10-12 - "ისევე, როგორც უსამართლობის ყველა საცდურით - წარწყმედილთათვის, რადგანაც არ შეიწყნარეს ჭეშმარიტების სიყვარული, რომელსაც შეეძლო ეხსნა ისინი. ამიტომაც ღმერთი საცდურის ქმედებას მოუვლენს მათ, რათა ირწმუნონ სიცრუე, და განკითხული იქნეს ყველა, ვინც არ იწამა ჭეშმარიტება, არამედ უსამართლობა შეიტკბო."

რომაელთა 1:18-19 - "რადგანაც ღვთის რისხვა ზეცით ცხადდება, რათა თავს დაატყდეს კაცთა უსამართლობას და უღმერთოებას, თავიანთი უსამართლობით რომ ახშობენ ჭეშმარიტებას. ვინაიდან რაც შეიძლება იცოდე ღმერთზე, ცხადია მათთვის, რადგანაც ღმერთმა განუცხადა მათ."

რომაელთა 1:28-30 - "და რაკი არ ეცადნენ გონებით შეენარჩუნებინათ ღმერთი, ამიტომაც უჯერო საქმეთათვის მისცა ღმერთმა ისინი გაუკუღმართებულ გონებას. ასე რომ, აღვსილნი არიან ყოველგვარი უსამართლობით, ბოროტებით, ანგარებით, სიავით, სავსენი შურით, მკვლელობით, შუღლით, ვერაგობით, უზნეობით, მაბეზღარობით.ავსიტყვანი, ცილისმწამებელნი, ღვთისმოძულენი, ქედმაღალნი, ცუდმედიდნი, ბოროტმზრახველნი, დედ-მამის ურჩნი."

პირველი კორინთელთა 2:14 - "მაგრამ მშვინვიერი კაცი არ შეიწყნარებს იმას, რაც ღვთის სულისაგან არის, რადგანაც სიშლეგედ მიაჩნია და ვერ მიმხვდარა, რომ ეს სულიერად უნდა განსაჯო".

ეფესელთა 4:18 - "გონებადაბნელებულნი და საღმრთო სიცოცხლისაგან გაუცხოებულნი, თავიანთი უმეცრებისა და გულქვაობის გამო".

მეორე პეტრესი 3:3-5 - "უპირველეს ყოვლისა, იცოდეთ, რომ უკანასკნელ დღეებში მოვლენ მგმობელნი, თავიანთი გულისთქმისამებრ მოარულნი, და იტყვიან: სად არის აღთქმა მისი მოსვლისა? ვინაიდან მას შემდეგ, რაც მამებმა მიიძინეს, ყველაფერი უცვლელად რჩება შექმნის დასაბამიდან. რადგანაც საკუთარი ნებასურვილით ივიწყებენ, რომ ცა დამიწა თავდაპირველად წყლისაგან და წყალთა შუა შეიქმნა ღვთის სიტყვით."

იერემია 17:15 - "აჰა, მეუბნებიან ისინი: სად არის უფლის სიტყვა? აბა, ახდესო!"

გამოცხადება 21:8 - "მხდალთა და ურწმუნოთა, ბილწთა და მკვლელთა, მეძავთა და გრძნეულთა, კერპთაყვანისმცემელთა და ცრუთა ხვედრი კი ტბაშია, ცეცხლითა და გოგირდით მოგიზგიზეში. და ეს არის მეორე სიკვდილი".

რომაელთა 1:20 -"და მართლაც, მისი უხილავი სრულყოფილება, წარუვალი ძალა და ღვთაებრიობა, ქვეყნიერების დასაბამიდან მისსავ ქმნილებებში ცნაურდება და ხილული ხდება: ასე რომ, არა აქვთ პატიება".

ეკლესიასტე 3:11 -" მან ყველაფერი კეთილად შექმნა თავის დროისთვის, თვით იდუმალის შეცნობად აღძრა გონება კაცთა, ოღონდ ისე, რომ ვერ გაუგონ ღვთის ნამოქმედარს თავი და ბოლო".

იერემია წინასწარმეტყველი 29:13-" დამიწყებთ ძებნას და მიპოვნით, თუ მთელი გულით მეძებეთ".

ებრაელთა 13:8 -"იესო ქრისტე იგივეა გუშინ, დღეს და უკუნითი უკუნისამდე".

იოანე 4:24 -"ღმერთი სულია და მისი თაყვანისმცემელნიც სულითა და ჭეშმარიტებით უნდა სცემდნენ თაყვანს".

იოანე 17:25-26- " მამაო მართალო! ქვეყანამ ვერ გიცნო, მე კი გიცანი, და მათაც სცნეს, რომ შენ მომავლინე.
მე ვაუწყე მათ შენი სახელი და კვლავაც ვაუწყებ, რათა სიყვარული, რომლითაც შემიყვარე, მათში იყოს და მეც ვიყო მათში".

იოანე 14:9 - "უთხრა მას იესომ: რა ხანია თქვენთანა ვარ და ვერ მიცნობ, ფილიპე? ვინც მე მიხილა, მამაც იხილა; როგორღა ამბობ, მამა გვიჩვენეო?"

ფსალმუნნი 13:1 - "ლოტბარს, დავითის ფსალმუნი. თქვა უგუნურმა თავის გულში: "არ არის ღმერთი“. გაირყვნენ, სისაძაგლე ჩაიდინეს; არავინ არის კეთილის მქნელი".

ფსალმუნნი 10:4 - "უფალი თავის წმიდა ტაძარშია, ცაშია უფლის ტახტი; მისი თვალები იმზირებიან, ქუთუთოები ამოწმებენ ადამის შვილებს."

ფსალმუნნი 73:18 - "გაიხსენე ეს: მტერი აგინებს უფალს და არამზადა ხალხი ლანძღავს შენს სახელს."

ფსალმუნნი 18:2 - "ცანი ღაღადებენ ღმერთის დიდებას და მისთა ხელთა ნამოქმედარს გვამცნობს სამყარო."

გიორგი ტიგინაშვილი