მთიანი აჭარის ინტელექტ-კლუბი

იშვიათი ჯიშის მწვანე ვარდი რომლის ისტორიაც 30 000 წლით თარიღდება.

ერთხელაო, გვიამბო ილიამ, სასტუმრო “ლონდონიდან” დავიშალეთ დილის ხუთ საათზე. მთელი ღამე ვთამაშობდითო, - და ჩამოგვითვალა, ვინც იყვნენ მასთან ერთად... ერთი ცნობილი ქალაქელი სომეხიც დაასახელა. – ქუჩაში რომ გამოვედით, ვხედავთ, ხალხი უკვე ამდგარიყო და თავ-თავის საქმეზე მიეშურებოდა. სომეხმა მათ რომ გადახედა ილიას თურმე უთხრა: – ილია, ბედნიერი კაცი ხარ, მე და ჩემმა ღმერთმა! ეს ამოდენა ხალხი, ვინც მე და აი, ამათ დაინახავს, ალბათ, გულში იტყვის: “აი, თქვე უსაქმურებო და ოხერო კარტოჟნიკებო!” შენს დანახვაზე კი იტყვიან: “საწყალი ჩვენი ილია! მთელი ღამე სტამბაში გაუთენებია და სახლში მხოლოდ ახლა ბრუნდებაო!”

©️ გიორგი ჟურული

ვოლტერი ლონდონში გადასახლებაში ცხოვრობდა იმ პერიოდში, როდესაც ინგლისში ანტიფრანგული განწყობა უაღრესად გამწვავებული იყო. ერთხელ, ქალაქში სეირნობისას, მას გაბრაზებული ბრბო გარს შემოერტყა. ,,აქვე, ხეზე ჩამოვკიდოთ ფრანგი!" ისმოდა ყვირილი. ვოლტერი მშვიდად მიუბრუნდა იმას, ვინც ყველაზე მეტს ყვიროდა: ,,ინგლისის შვილებო! ჩემი მოკვლა იმიტომ გინდათ, რომ ფრანგი ვარ. მაგრამ ბედმა უკვე არ დამსაჯა იმის გამო, რომ ინგლისელად არ დავბადებულვარ?" ბრბო მოწონებით შეხვდა ამ სიტყვებს და ყველამ ერთად მიაცილა სახლამდე.

შევარდნები და ყვავები შეთანხმდნენ, ყველანაირი ნადავლი თანაბრად გაეყოთ. ერთხელ ტყეში მონადირეების დაჭრილ მელიას წააწყდნენ, რომელიც ხის ძირას იწვა და მის გარშემო მოიყარეს თავი. ყვავებმა თქვეს: ,,მელიის წინა ნაწილს ჩვენ ავიღებთ". ,,კარგი ჩვენ უკანა ნაწილს წავიღებთ", დაეთანხმდნენ შევარდნები. მელას გაეცინა და თქვა: ,,ყოველთვის მეგონა, რომ შევარდნები ყვავებზე მაღლა დგანან, ამიტომაც მათ უნდა შეხვდეთ თავის ტვინი და სხვა ნუგბარი, რაც წინა ნაწილშია". მართალია, ასეცაა. წინა ნაწილს ჩვენ ავიღებთ - კვერი დაუკრეს შევარდნებმა. ,,არაფერიც, წინა ნაწილი ჩვენია", ამაზე უკვე შევთანხმდით. კამათი ნამდვილ ბრძოლაში გადაიზარდა, ბევრი შევარდენი და ყვავი დაიღუპა, ვინც გადარჩა ძლივს გაერიდა იქაურობას. მელამ კიდევ რამდენიმე დღე გაატარა ხის ქვეშ, მკვდარი ფრინველებით იკვებებოდა, მოღონიერდა, შემდეგ კი ჯანზე მოსული წავიდა, თან ჩაილაპარაკა: ,,როცა ძლიერები ჩხუბობენ, სუსტი იგებს".

©️ ინდური იგავი

,,თუ ქალის ცდუნება განიზრახეთ, ფლირტი ჯერ მის დასთან წამოიწყეთ"

©️ სტენდალი

საბჭოთა ხელისუფლების დამყარების შემდეგ გალაკტიონმა საკუთარი არქივი თითქმის მთლიანად გაანადგურა. ამის შესახებ 1921 წლის აპრილის დღიურიდან ვიგებთ: რა უბოლოო, რა დიდ, ღრმა მწუხარებასა და მარტოობას განვიცდი; დავკარგე ყველაფერი, რაც მიწერია ბავშობიდანვე... არასდროს არ მიგრძვნია რაიმე მსგავსი გრძნობა: განვიცდი ამის გამო დიდ მარტოობას: თითქო მომკვდარიყოს ჩემი სიყმაწვილე, მთელი ჩემი სიყმაწვილე: მრავალი გათენებული ღამეები, მრავალი გრძნობები სიხარულისა... ჩემი დღიურები, ჩემი ლექსები... ვერასდროს, ვერასდროს, ვერასდროს მათ ვეღარ ვნახავ... გაჰქრა წარსული: ჩემი გული, ჩემი იმედი მომავალისა. ეხლა მეშინია იმაზე ფიქრი, თუ რა მომელის მე მომავალში. ვინ დამიჭერს მხარს? ვინ მომცემს ხელს? არ ვიცი. დიდი, დიდი, დიდი მწუხარება... გალაკტიონ ტაბიძე აღარ არის... გაუმარჯოს გალაკტიონ ტაბიძეს!..

ლუი XI საფრანგეთის დიადი მეფე, ასტროლოგიის დიდი მოყვარული იყო. სასახლის კარზე ასტროლოგი ჰყავდა, რომელმაც ერთ მშვენიერ დღეს იწინასწარმეტყველა ერთ-ერთი დიდებული ქალის გარდაცვალება 8 დღის შემდეგ. როდესაც წინასწარმეტყველება ახდა, ლუი დაფრთხა. ან ასტროლოგმა მოკლა ქალი თავისი წინასწარმეტყველების გასამართლებლად, ან უაღრესად გაიწაფა. ორივე შემთხვევაში ნოსაკლავი იყო ასტროლოგი.

ერთ საღამოს ლუიმ ასტროლოგი თავის ოთახში, ციხესიმაგრის ზედა სართულზე დაიბარა. ვიდრე ის მივიდოდა, გააფრთხილა მსახურები, მიში ნიშნისთანავე ასტროლოგი დაეჭირათ და ფანჯრიდან - ასიოდე მეტრის სიმაღლიდან გადაეგდოთ.

ასტროლოგი მივიდა, მაგრამ ნიშნის მიცემამდე ლუიმ გადაწყვიტა მისთვის ბოლო კითხვა დაესვა: ამტკიცებ, რომ სხვების ბედის თაობაზე იცი. რას ამბობს ჰოროსკოპი შენს ბედზე? მითხარი როდის მოკვდები?

,,თქვენს უდიდებულესობაზე ზუსტად სამი დღით ადრე", უპასუხა ასტროლოგმა. მეფეს ნიშანი არ მიუცია. ასე გადაირჩინა სიცოცხლე ასტროლოგმა. მეფემ არა მხოლოდ გაძლიერებული დაცვა მიუჩინა, არამედ საჩუქრებითაც აავსო და სამეფო კარის საუკეთესო ექიმების მომსახურებით სარგებლობასაც აძალებდა.

ასტროლოგმა ლუის გარდაცვალების შემდეგ კიდევ რამდენიმე წელი იცოცხლა, რითაც თავისი წინასწარმეტყველება გააბათილა, თუმცა ადამიანების მართვის ხელოვმება გამოავლინა.

ნიკიტა ხრუშჩოვს გამოსვლისას, რომელიც სტალინის დანაშაულებს ამხელდა, დარბაზიდან დაუყვირეს: ,,თქვენ სტალინთან ერთად მუშაობდით. მაშინ რატომ არ შეაჩერეთ?" როგორც ჩანს, ტრიბუნიდან არ ჩანდა, ვინ წამოიყვირა, ამიტომ ხრუშჩოვმა იღრიალა: ,,ვინ თქვა?" დარბაზი გაისუსა, ხელი არავის აუწევია. რამდენიმე წამის შემდეგ კმაყოფილმა ხრუშჩოვმა გულღიად განაცხადა: ,,ახლა ხომ ხვდებით, მაშინ რატომ ვერ შევაჩერე?" იმის ნაცვლად, რომ აეხსნა, ყველას როგორ ეშინოდა სტალინის, როდესაც უმნიშვნელო დაუმორჩილებლობაც კი სიკვდილს უდრიდა, ხრუშჩოვმა აუდიტორიას გამოაცდევინა, რას ნიშნავდა სტალინთან ურთიერთობა. მათ შეაგრძნობინა ჭკუიდან შეშლილი შიში, გააზრებინა, რას ნიშნავდა საკუთარი აზრის გამოთქმა, ბელადისთვის წინააღმდეგობის გაწევა. დამატებითი განმარტება საჭირო აღარ იყო.

დედის წყენა, შვილის მწარე შეცდომაა,
მერე ცრემლით ვერ გადაბან ტკივილს.
ყველა სიტყვას, სულ გულ და გულ დაუფიქრდი,
სანამ დედის მისამართით იტყვი!

სანამ დედას გულს სიტყვებით გაუგმირავ,
ან ქცევებით მოანატრებ სიკვდილს.
გაიხსენე, რა სითბოთი გაუზრდიხარ,
იმ ამაგის გადახდა რომ გიჭირს...

დედის თვალებს სიმწრის ცრემლი მოაწყდება,
გაებნევა ნაკვალევზე ჩიტის...
ნაოჭებზე ფარდაგივით გაიშლება,-
უღმერთობა უმადური შვილის!

დედის წყენას ერთი წამი დასჭირდება,
მოშუშებას, დრო ძალიან დიდი.
დედა, ყველა წყენას ისე გაპატიებს,
თითქოს აღარც სწყენია და გიკვირს...

გაუფრთხილდი, სანამ დედა ცოცხალია.
სანამ სადღაც გეძახის და გიცდის.
თორემ, მერე მწუხარება ამაოა...
სინანულმა მოსვლა გვიან იცის...

დედის წყენა, შვილის მწარე შეცდომაა,
მერე ცრემლით ვერ გადაბან ტკივილს.
ყველა სიტყვას, სულ გულ და გულ დაუფიქრდი,
სანამ დედის მისამართით იტყვი!

©️ ია ნანეიშვილი

🇬🇪 🤼‍♂️🇬🇪🤼‍♂️🇬🇪🤼‍♂️

დორტმუნდი თუ რეალი?
⚽️⚽️⚽️

,,სულელები ამბობენ, რომ გამოცდილებაზე დაყრდნობით სწავლობენ. მე სხვების გამოცდილების გამოყენებას ვარჩევ".

©️ ოტო ფონ ბისმარკი

ლურჯ მწვერვალებს
ქარი რძისფერ ნისლში ხვევდა...
და, როდესაც ბარში ვარდნი ყვაოდნენ,
თოვლი იდო ჯავახეთის მთათა ზედა
და ტყეებში ქარიშხლები ბღაოდნენ...
მოჰკიოდა, ქარი ღრუბლებს მოჰკიოდა
და ფარავანს ტბასა ზედა ძრწოდა ქარი...
მოდიოდა, ნინო მთებით მოდიოდა
და მოჰქონდა სანატრელი ვაზის ჯვარი...
თოვლის მთებით ჰკვირდებოდა უცხო მგზავრი, -
ვის უნახავს ვარდობისას თოვლი მთებზე?
მწყემსსა ჰკითხა: რომელია ქართლის გზაი?
მწყემსმა უთხრა: საქართველო არის ესე...
მიეძინა... ერთ წალკოტში მიეძინა
და ფშატებმა მზისგან მოუჩრდილეო;
ო, ეს ვინ არი, გამოცხადდა მგზავრის წინა?
„ნუ გეშინინ!“- ეუბნება იესო...
გაეღვიძა... წუთით იგრძნო მშობლის სევდა,
მაგრამ რწმენა ავალებდა რაოდენს?
თოვლი იდო ჯავახეთის მთათა ზედა
და ტყეებში ქარიშხლები ბღაოდნენ...

©️ ანა კალანდაძე

,,ადამიანი კი არ ატარებს დროს, დრო ატარებს ადამიანს"

©️ უცნობი ავტორი

😥😥😥

გილოცავთ დამოუკიდებლობის დღეს! 🇬🇪✊🇬🇪✊🇬🇪

"მოესწრებით იმ დროს, როცა საქართველო თავისუფალი გახდება! მაგრამ იცოდეთ, თუ მაშინაც, დამოუკიდებელ ქვეყანაში, თავისუფლებისთვის შეწყვეტთ ბრძოლას, ამ თავისუფლებას დაკარგავთ თქვენც და ქვეყანაც".
©️ მერაბ კოსტავა.

გილოცავთ საქართველოს დამოუკიდებლობის დღეს! ✊ 🇬🇪

,,რაიმეს ღირებულებას განსაზღვრავს არა მისი სარგებლიანობა, არამედ ის, თუ რას ვიხდით მასში".

©️ ფრიდრიხ ნიცშე

ორმოცი წელია ვმუშაობ იაკობ გოგებაშვილის სახელობის ბიბლიოთეკაში, რომელიც მერაბ კოსტავას სახლის ისტორიულ ეზოში მდებარეობს. ჩემ თვალწინ გაირბინა ეროვნული მოძრაობის უმშვენიერესმა პერიოდმა და მრავალი საინტერესო, ისტორიული მოვლენის უშუალო მოწმე და მონაწილეც ვარ.
1988 წლის ზაფხული იდგა. საბჭოთა ხელისუფლება ჯერ კიდევ აქტიურად დევნიდა ყველაფერს, რაც ეროვნულ მოძრაობასთან იყო დაკავშირებული. ქუჩებში საბჭოთა საქართველოს დროშები ფრიალებდა.
ბიბლიოთეკის სამკითხველო დარბაზში ნაცნობმა შემოირბინა და აღელვებულმა მოგვიწოდა – გამოდით ეზოში!
თანამშრომლები თვალის დახამხამებაში ეზოში აღმოვჩნდით, საცხოვრებელი სახლის სახურავზე მიდგმული კიბიდან ჩამოდის გაღიმებული მერაბი და გვეუბნება: “ნახეთ, დამოუკიდებელი საქართველოს დროშა ავაფრიალე!” ავიხედეთ და დავინახეთ: ჩვენი ლამაზი სამფეროვანი დროშა აღუმართავს თავისი სახლის სახურავზე. ეს იყო დამოუკიდებელი საქართველოს დროშა, რომელიც 1921 წლის ავბედითი მოვლენების შემდგომ პირველად აღიმართა საქართველოში. და სულ რამდენიმე საათი ფრიალებდა. ძალიან მალე ჩვენი ეზო უშიშროებისა და მილიციის თანამშრომლებით აივსო. მერაბი ჯიუტად იდგა კიბესთან და არ აძლევდა მათ დროშის ჩამოხსნის საშუალებას. - არ მოგწონს? ნახე, რა ლამაზად ფრიალებს ჩვენი სამფეროვანი დროშა! – მიმართავს თბილისის მილიციის სამმართველოს უფროსს მერაბი.
- რას ამბობ, მერაბ? არ გესმის, რა შეიძლება მოჰყვეს ამას? მთელმა ქალაქმა დაინახა, ყველას დაგვსჯიან. არავის გვაპატიებენ, ჩამოხსენი, გემუდარები კაცურად, - ეხვეწებოდა გვენცაძე. ცოტა ხნის შემდეგ მერაბი მოლბა.
- ჩამოხსენით, მაგრამ იცოდეთ, რომ ცოტა ხანში ეს დროშა საქართველოში ყოველი სახლის სახურავზე აღიმართება.

©️ დალი შეროზია

ორი ამერიკელი ეწვია ოქსფორდის უნივერსიტეტს და ძალიან კმაყოფილები დარჩნენ იმ ფაქტით, როცა მათ უთხრეს, რომ ღამის გატარება მოუწევდათ იმ ოთახში, სადაც ერთ დროს მაჰათმა განდის ეძინა.

ოთახში 2 საწოლი იდგა და რადგან მათ არ იცოდნენ, კონკრეტულად რომელი ეკუთვნოდა ერთ დროს განდის, დააყენეს მაღვიძარა, შუაღამით გაიღვიძეს და ერთმანეთს გაუცვალეს საწოლები, რათა ორივეს შეძლებოდა თქმა, რომ მაჰათმა განდის საწოლში ეძინათ. დილით, დიდი სიამაყით მოახსენეს მასპინძელს როგორც მოიქცენენ, მასპინძელმა გაიღიმა და უთხრა:

"ჰო, მაგრამ, როდესაც განდი აქ იყო, მას იატაკზე ეძინა."

თავს უფლებამ მივცემ, გავიხსენო ჩვენი უახლესი წარსულის ერთი ისტორიული დღე, როცა გარემოებათა გამო მოვლენების შუაგულში აღმოვჩნდი. ეს იყო 1991 წლის 31 მარტს, როცა ქართველმა ხალხმა აფხაზებთან, ოსებთან და საქართველოს ტერიტორიაზე მაშინ მცხოვრებ ეთნიკურ უმცირესობებთან ერთად, რეფერენდუმში ხმა მისცა ქვეყნის დამოუკიდებლობას.
გვიან საღამოს, კრწანისის რეზიდენციაში გაიმართა მიღება; მიღება კი არა, ეს იყო სამასკაციანი ნამდვილი ქართული სუფრა: თამადა, სტუმრები - პირველად მრავალი ათეული წლის შემდეგ, აქ იყვნენ XX საუკუნის 20-იანი წლებიდან დევნილი ქართული დიასპორის წარმომადგენლები, რეფერენდუმის მსვლელობის უცხოელი დამკვირვებლები, საქართველოს მაშინდელი ხელისუფლების უმაღლესი თანამდებობების პირები, ქართული ხალხური სიმღერების აღიარებული შემსრულებლები. პირველი რიგის სადღეგრძელოებს შორის, ბუნებრივია, მერაბ კოსტავას ხსოვნის სადღეგრძელოც ითქვა. ზვიად გამსახურდია ნახევარ საათზე მეტ ხანს საუბრობდა. მე ეს ადამიანი ბოლომდე ამ სადღეგრძელოთი შევიცანი. ხანგრძლივი სიტყვის მიუხედავად, მასში არ იყო არც ერთი ფრაზა, არც ერთი უადგილო და უმნიშვნელო მოსაზრება; ჩვენ წინაშე იდგა ადამიანი, რომელიც იმ წუთში გამარჯვებულად კი მიიჩნევდა თავის თავს, მაგრამ ფრთამოტეხილი იყო, ეროვნულ მოძრაობაში მისი თანამებრძოლის მკვლელობის გამო, რადგან საქართველოს განთავისუფლების იდეის შინაურმა და გარეულმა მტრებმა ზუსტად ამოიცნეს ვინ უნდა მოეკლათ: ქართულ ეროვნულ განმათავისუფლებელ მოძრაობას მოუკლეს მისი უპირველესი გამაერთიანებელი, კირივით შემკრავი და სიყვარულით გამანათებელი, განუმეორებელი თვისებებით დაჯილდოებული პიროვნება. ამ ხარვეზის შევსება ვერ მოხდებაო და ამიტომ, ნათელხილვის სიზუსტით იწინასწარმეტყველა ზვიადმა, “ჩვენი წარმატებები შეიძლება დროებითი აღმოჩნდეს, სწორედ რომ ჩვენი რიგების შინაგანი გახლეჩის გამო”.
კარგად მახსოვს, რომ იყო მიკროფონი, მაგრამ არ ვიცი, ჩაიწერეს თუ არა ეს საღამო. ჩანაწერს დღემდე ვერ მივაკვლიე. ჩვენ წინაშე იდგა ადამიანი, რომელიც გულწრფელი სიმძიმილით გლოვობდა დაღუპულ მეგობარს, ამასთან დიდი პასუხისმგებლობით საუბრობდა დასაღუპად განწირული ეროვნული მოძრაობის თაობაზე. ძალიან ცუდი წინათგრძნობა დამყვა იმ დღიდან, ბევრი სხვა რამეც ავად მენიშნა იმ საღამოს. ამდენი წლისა და უბედურების მიუხედავად ორი დასკვნა მაინც ცხადად შემორჩა მეხსიერებას: მტრული ძალების ხელით დაიღუპა მერაბ კოსტავა, მაგრამ ზვიად გამსახურდია დარჩა, რათა მას აღესრულებინა უდიდესი სულიერი მისია - გაეთავისუფლებინა საქართველო და თავის მეგობარზე ეს წინასწარმეტყველური სიტყვაც ეთქვა 31 მარტს.

©️ ბაკურ გულუა

ერთ-ერთი “აკაკიობის” (ასე ჰქვია აკაკი წერეთლის ხსოვნისადმი მიძღვნილ სახალხო დღესასწაულს, რომელიც საჩხერეში იმართება ხოლმე) მეორე დღეს მუხრანის უახლოესმა მეგობარმა, არქეოლოგმა ჯურხა ნადირაძემ, გამართა. ე. წ. “ხაშის სუფრა”, რომელიც, რა თქმა უნდა, ტრადიციულ ლამაზ ქეიფში გადაიზარდა. შუა ქეიფში ჯურხა ერთ-ერთ იმ დროისათვის მეტ-ნაკლებად პოპულარულ პოეტს გადაეკიდა, გინდა თუ არა, შენ რომ ლექსი გაქვს აკაკისადმი მიძღვნილი, ის უნდა წაიკითხოო... პოეტი უარზე დადგა: - მუხრანის მრცხვენიაო. მუხრანმა სიცილით უთხრა: - შე კაი კაცო, აკაკისი არ შეგრცხვა, ეგ ლექსი რომ მიუძღვენი და ჩემი გრცხვენიაო?!

©️ ლევან (ლერი) ახმეტელი

ელვის სისწრაფით მოედო სოხუმს ილია ჭავჭავაძის მოსვლა... საათის ოთხზე მობრძანდნენ სტუმრები, რომელთაც სუფრის თავში დააჭერინეს ადგილი. ილიას გვერდით მოუსვეს ღრმად მოხუცებული გრიგოლ შერვაშიძის მეუღლე აღათი, დადიანის ასული. თამადამ პირველ რიგში ადღეგრძელა ილია ჭავჭავაძე. სამადლობელი სიტყვა ილიამ ასე დაიწყო: “...ყველასაგან გათელილი, ყველასაგან გაბრიყვებული, ყველაფერში ჩამორჩენილი, ყველასაგან ყბადაღებული ისაა, ვისაც თავის მარჯვენის იმედი არა აქვს, ვინც თავის ძალ-ღონით არ ჰლამის ლელოს გატანას ცხოვრების მოედანზე... თუ ეკონომიურად წელში გავიმართებით, ჩვენი სამშობლო, მამა-პაპათაგან ნაანდერძევი, შეგვრჩება, ვერავინ წაგვართმევს. თუ ვაჭრობას, თანამედროვე ცხოვრების ამ მთავარ ძარღვს, ვუერთგულეთ, ბურთი და მოედანი ჩვენია, ლელოს გატანაში ვერავინ შეგვეცილება”. ილიას იქ ყოფნა ყველას განუმტკიცებდა რწმენას, რომ ობლად არ იყვნენ შთენილნი, ჰყავდათ პატრონი, პატრონი ძლიერი, შემმართებელი...

©თედო სახოკია

დღემდე აზრთა სხვადასხვაობაა თემაზე: გალაკტიონი და საქართველოს გასაბჭოება. ნაკლებადაა ცნობილი ის ფაქტი, რომ საქართველოს დამოუკიდებლობის უკანასკნელ დღეებში გალაკტიონ ტაბიძე ეროვნული გვარდიის შტაბის მთავარი ორგანოს - “სახალხო გვარდიელის” პასუხისმგებელი მდივანი იყო და, ფაქტობრივად, რედაქტორის მოვალეობასაც ასრულებდა. “სახალხო გვარდიელის” ბოლო, მეექვსე ნომერი 1921 წლის 20 თებერვალს გამოვიდა. ამ ნომერში დაბეჭდილია გალაკტიონის ლექსი “ტფილისთან” - პოეტური მოწოდება გადამწყვეტი ბრძოლის წინ: ..მის კარებთან გვეჩვენება ჩრდილი არევ-დარევით,
რომ წყევლა და შეჩვენება დახვდეს მეგობარივით.
თითქო კარი დარაზოდეს, სურთ ტფილისის მიგნება,
არასოდეს, არასოდეს! ის სხვისი არ იქნება!..
ეს სტრიქონებიც იმავე 1921 წელს დაიწერა, ოღონდ ოდნავ მოგვიანებით, უკვე შეცვლილ ისტორიულ ვითარებაში:
მუსიკა, ცრემლი, საქართველო, ზრუნვის საგანი...
თითქო ყველაფერს კარი მძიმედ გადარაზოდეს,
ოჰ, არასოდეს არვინ მოვა იმათთაგანი
- არ გაიღიმებს საქართველოს მზე არასოდეს!