Amagi

Γράφει ο Nikos Psarros.

Si vis pacem, para bellum | Νίκος Ψαρρός Το τέλος μιας πολιτικής και ο «επανεξοπλισμός» της Γερμανίας.

Γράφει ο Nicholas Molfetas.

Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ή Τζορτζ Ουάλας; | Νικόλας Μολφέτας Για την ημέρα μνήμης του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, 17 Ιανουαρίου 2022.

«Ο Φώτης Δούσος, ο οποίος εκπονεί αυτό το διάστημα διδακτορική διατριβή για τις τεχνικές της πλοκής στο νεοελληνικό μυθιστόρημα, ξέρει, όπως αποδεικνύεται με τη Λίστα του Λεπορέλο, όχι μόνο να διαβάζει και να μελετά τις τεχνικές της αφήγησης, αλλά και να γράφει. Και χαιρόμαστε γιατί το βιβλίο αφήνει στο τέλος του την υπόνοια ότι τους ήρωές του θα τους ξανασυναντήσουμε ενδεχομένως και σε επόμενες ιστορίες».

Δολοφόνος εκδοτών | Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος Για το μυθιστόρημα του Φώτη Δούσου, «Η λίστα του Λεπορέλο» (Εκδόσεις Νεφέλη).

Nicolas Katsaounis: «Προσωπικά ήρθα αντιμέτωπος με αυτή τη θεώρηση του κόσμου ως μεταπτυχιακός φοιτητής Διεθνών Σχέσεων, τρία χρόνια περίπου μετά την εισβολή στο Ιράκ, και πέντε μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Είχα συμφοιτητές —Αμερικανούς κυρίως— οι οποίοι πραγματικά δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι διεθνώς υπήρχαν "κακές γειτονιές" ή "κακοί δρώντες" και ότι οι διεθνείς οργανισμοί —τους οποίους οι ίδιοι έβλεπαν σαν φορείς δικαιοσύνης και όχι σαν πεδίο άσκησης εξουσίας των ισχυρών— δεν δρούσαν πάντα για το συλλογικό καλό. Ακόμα περισσότερο, δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι η συντριπτική πλειονότητα της ανθρωπότητας ζει σε πολύ δυσμενέστερες συνθήκες από τις χειρότερες της Δύσης. Θα πει κανείς ότι δεν βοηθούσε ότι ήταν πολίτες μίας χώρας που έκανε ό,τι ήθελε σε αυτούς τους οργανισμούς, και θα έχει δίκιο. Και εγώ θα συμπλήρωνα πως, σαν παιδιά, δεν είχαν πάει ποτέ για μπάνιο στη θάλασσα με τους γονείς τους με εικονικές αερομαχίες πάνω από το κεφάλι τους…»

➡️ http://amagi.gr/content/oi-anistoritoi-logografoi

«Πολύ πρόσφατα είχαμε μια πολύ σημαντική εξέλιξη σε σχέση με την ουδετερότητα του δικτύου, δηλαδή τον κανόνα ότι οι πάροχοι διαδικτυακών υπηρεσιών, όπως η Cosmote, η Vodafone, η Wind και άλλες, δεν έχουν το δικαίωμα να διαφοροποιούν την τιμολογιακή τους πολιτική με βάση το περιεχόμενο στο οποίο έχουν πρόσβαση οι πελάτες τους. Δηλαδή δεν επιτρέπεται να χρεώνουν φθηνότερα την πρόσβαση στο Facebook από την πρόσβαση στο BBC ή ακριβότερα την πρόσβαση στον Κωτσόβολο σε σχέση με την πρόσβαση στη Mediamarkt».

Η διαδικτυακή ουδετερότητα στην πράξη | Αθανάσιος Τσιούρας ΔΕΕ: απαγορεύεται στους παρόχους υπηρεσιών διαδικτύου να διαφοροποιούν τις χρεώσεις τους ανάλογα με τα σάιτ που επισκέπτονται οι πελάτες τους.

«Στην περίπτωση του Αφγανιστάν οι ΗΠΑ συμπεριφέρθηκαν όπως ένας ατσούμπαλος γίγαντας στη χώρα με "τους ανθρώπους των έξι ιντσών". Έμειναν μόνο στην πρόοδο της Καμπούλ και ξέχασαν την επαρχία του Αφγανιστάν. Δεν δημιούργησαν επαρκείς συνδέσμους με τις τοπικές κοινωνίες —κοινωνίες τόσο διαφορετικές μεταξύ τους— και βασίστηκαν μόνο στις διαβεβαιώσεις μιας κυβέρνησης που κατέρρευσε σε λιγότερο από δύο εβδομάδες. Δεν είδαν τις αποχρώσεις, ότι οι Ταλιμπάν δεν είναι μόνο θέμα μιας συγκεκριμένης εξτρεμιστικής ερμηνείας του Ισλάμ αλλά και έκφανση μιας φυλετικής/εθνοτικής πλειοψηφίας της χώρας: των Παστούν. Περιορίστηκαν στο nation building, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, πράγμα αδύνατον σε μια χώρα όπου υφίσταται ένας αναχρονιστικός, αλλά ομολογουμένως και πολύχρωμος, φυλετισμός — δεν γίνεται να περιμένεις να εμφανιστεί ο νέος Τόμας Τζέφερσον σε μια χώρα που δεν είχε την ίδια ιστορικοπολιτική πορεία με τη δική σου και δεν πέρασε τους ίδιους κοινωνικούς μετασχηματισμός. Κι αυτό στην ουσία τούς οδήγησε και σε μια τσαπατσούλικη συμφωνία ειρήνης. Βιαστική, δίχως μηχανισμούς ελέγχου και επιτήρησης».

Από την Ντόχα στην Καμπούλ | Στέλιος Πάλλας Η Συμφωνία της Ντόχα: Μία λεπτομερής ανάλυση σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο.

«Η δικαιοσύνη δυστυχώς δεν βρίσκει ευεπίφορο έδαφος στην άσκηση της διεθνούς ισχύος. Και το Προσφυγικό αφορά κατ’ αποκλειστικότητα την Ευρώπη. (Αν και εδώ προκύπτει το εύλογο ερώτημα γιατί οι πρόσφυγες να μην απορροφηθούν από όμορες και πολιτισμικά πιο συγγενείς χώρες, όπως π.χ. το Πακιστάν, το οποίο με το ένα χέρι βοηθούσε την αμερικανική παρουσία στο Αφγανιστάν, ενώ παράλληλα μέσω των μυστικών υπηρεσιών του στήριζε και εξόπλιζε τους Ταλιμπάν). Όπως και να έχει, η άμυνα της Ευρώπης απέναντι σε αυτούς που την επιβουλεύονται, αλλά και η μεταναστευτική πολιτική της, είναι στα χέρια της — όχι στα χέρια των Αμερικανών».

Mission creep | Νικόλας Κατσαούνης Αφγανιστάν: Το ιστορικό μιας προδιαγεγραμμένης αποτυχίας.

«Η γυναικοκτονία δεν αποτελεί κάποια νέα μόδα, ορολογία των Gen Z-ers ώστε να προβοκάρουν τους μεγαλύτερους, τους Boomers. Στοιχειοθετείται από τότε που κάποιος επέβαλε τη γυναίκα ως "αδύναμο φύλο", ικανό μόνο για αναπαραγωγή και διατήρηση μιας καθαρής και ζεστής εστίας όσο ο άντρας-κυνηγός διαφεντεύει πεδιάδες και όρη σε αναζήτηση τροφής, και ενός εαυτού αντάξιου της σωματικής υπερίσχυσης. Σε μια συμπτωματική βιολογική ιδιότητα (ναι, υπάρχουν γυναίκες με μεγαλύτερη και πιο δυνατή σωματική διάπλαση από άντρες, ναι, υπάρχουν άντρες ανίκανοι να εξασκήσουν δύναμη σε οτιδήποτε μεγαλύτερο από έντομο), επιβάλλεται ανεξήγητα σθεναρή κοινωνική σημασία, με συνεπακόλουθες νομοθετικές απόρροιες. Γιατί; Ορίζοντας θεσμικά τις γυναίκες ως αδύναμες, είναι πολύ εύκολο να τις παραμερίσουμε και να τις απομονώσουμε από τις άλλες γυναίκες, το μέτωπο στήριξης και ενδυνάμωσης απέναντι στην οργή του άντρα».

Περί γυναικοκτονίας — ξανά | Σαπφώ Καρδιακού Ξεδιπλώνοντας τον χάρτη της Οργής του Άντρα.

«Θέματα σε σχέση με την εμφάνιση του εργαζομένου (από το μήκος της κόμης του, την ύπαρξη ή μη δερματοστιξίας-τατουάζ, μέχρι την απαίτηση για στολή) συνεχίζουν να απασχολούν τη νομολογία και η τάση είναι, ως επί το πλείστον, να εφαρμόζεται πολύ αυστηρά η αρχή της αναλογικότητας: επειδή η εμφάνιση είναι στοιχείο της προσωπικότητας ενός ανθρώπου, θεωρείται ότι οι περιορισμοί στις ατομικές επιλογές ως προς την εμφάνιση πρέπει να είναι η εντελώς απολύτως αναγκαίες (επίτηδες έκανα τον πλεονασμό). Από την άλλη, όμως, ο χαρακτήρας μιας επιχείρησης και το κοινό στο οποίο απευθύνεται αποτελούν ουσιαστικά στοιχεία της λειτουργίας μιας εργασιακής σύμβασης και οι όροι της θα έπρεπε να διαμορφώνονται αναλόγως, κάτι που παραγνωρίζεται συχνά από τη νομολογία. Η απαγόρευση των διακρίσεων είναι ζήτημα δημοσίου συμφέροντος, και μάλιστα επιτακτικού, ήδη όμως διαφαίνεται ο κίνδυνος να αποτελεί το πρόσχημα για την επέμβαση σε σχέσεις που θα έπρεπε να παραμένουν στο συμβατικό πεδίο και να ρυθμίζονται από την ελεύθερη βούληση των ενδιαφερομένων».

Απαγόρευση θρησκευτικών συμβόλων στην εργασία | Αθανάσιος Τσιούρας Σχολιασμός απόφασης του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

«Ακόμα μια σημαντική πρόκληση: πώς "μεταφράζεται" η Ισλανδία; Πώς αποδίδει κανείς τις τόσο ιδιαίτερες, ξεχωριστές εικόνες αυτού του νησιού στις βορειοδυτικές εσχατιές της Ευρώπης, στη γλώσσα ενός λαού που κατοικεί στο νοτιοανατολικό άκρο της ηπείρου; Δύσκολη δουλειά! Είναι όμως τόσο μεγάλη η αγάπη μου για τον "Πλανήτη Ισλανδία", που ήθελα με κάθε τρόπο να δώσω στους Έλληνες αναγνώστες να καταλάβουν τι γίνεται εκεί, αποδίδοντας με όσο το δυνατόν περισσότερη ακρίβεια τις σκηνές και τις εικόνες των βιβλίων. Κι ας μην έχουν τα ελληνικά τόσο πολλές λέξεις για το χιόνι. Κι ας μην έχουν λέξεις για να περιγράψουν τη λάβα σε στερεή και υγρή κατάσταση! Ό,τι δεν αναφερόταν μέσα στο κείμενο, προσπάθησα να το συμπληρώσω με τις υποσημειώσεις μου. Τις αγαπώ ιδιαιτέρως τις υποσημειώσεις, κι αυτό φαίνεται. Κι αν κανείς έχει την υπομονή να τις διαβάσει, θα ταξιδέψει νοερά στην Ισλανδία με ταχύτητα φωτός!»

Το σκοτεινό σύμπαν του Ragnar Jónasson | Βίκυ Αλυσσανδράκη Για τα μυθιστορήματα «Το σκοτάδι» και «Το νησί» (Εκδόσεις Καστανιώτη), ένα κείμενο από τη μεταφράστριά τους.

«Ο Νόμος δεν είναι για να ικανοποιεί τα αιτήματά μας αλλά για να δίνει στη ζωή μας το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορέσει αυτή να ανθήσει υπό την προστασία του. Ζητώντας να εισέλθει στον Νόμο, ο επιπόλαιος επαρχιώτης απέδειξε στον εαυτό του και σε μας που διαβάζουμε το τραγικό αλλά και ηλίθιο τέλος του ότι απλά δεν κατάλαβε το νόημα της Ζωής».

O Νόμος και το νόημα της ζωής | Νίκος Ψαρρός Το διήγημα «Μπροστά στον Νόμο» του Κάφκα, και τι σημαίνει.

«Όμως προκύπτει και ένα μεγαλύτερο θέμα, που αφορά το μιντιακό περιβάλλον συνολικά. Είναι φανερό ότι χώρες με αντίθετα συμφέροντα και διαφορετικές πολιτισμικές παραδόσεις από αυτές της Ευρώπης κάνουν χρήση θεμάτων που διαιρούν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, με τη φενάκη της αντικειμενικής ενημέρωσης. Ο σκοπός τους μεταξύ άλλων είναι να διαιρέσουν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και να συσκοτίσουν τον δημόσιο διάλογο, εκμεταλλευόμενοι μειονοτικά θέματα και θέματα βασικών ελευθεριών. Το πρόβλημα που αναδεικνύει η ως άνω θεματολογία είναι χαρακτηριστικό: σε βασικά θέματα, όπως αυτά των δημοκρατικών ελευθεριών και του μεταναστευτικού, Κίνα και Τουρκία παρουσιάζουν πτυχές της κοινωνικής ζωής της Δύσης, όχι στο όνομα της ενημέρωσης, αλλά στο όνομα της προώθησης κρατικής εξωτερικής πολιτικής. Η πλοήγηση σε ένα τέτοιο μιντιακό περιβάλλοντος είναι ιδιαίτερα δύσκολη, έως ακατόρθωτη».

Δεοντολογία και υποκρισία | Νικόλας Κατσαούνης Ξένη Κρατική Προπαγάνδα στην Ευρώπη: Κίνα και Τουρκία.

«Όμως η πλοκή, όσο μαεστρική κι αν είναι, από μόνη της δεν έχει σημασία. Η ζωντάνια των κειμένων προέρχεται από την απεικόνιση της καθημερινότητας στην Αβάνα. Την αδιάφορη εξουσία, τη ζωή που συνεχίζεται παρ’ όλες τις στερήσεις, τα καμπαρέ και τα μπαράκια, τις γυναίκες που απλώνουν ρούχα στα μπαλκόνια, τη ζέστη, τον χορό, τις βόλτες στη Μαλεκόν, τον πόθο για μετανάστευση στη Λα Γιούμα (τις ΗΠΑ), την καρτερία, και τη ζωή που επιμένει. Όλα όσα αποτυπώνονται στις σελίδες της ανθολογίας».

Η ζωή που επιμένει στο σκοτάδι | Χριστόδουλος Λιθαρής Για τη συλλογή διηγημάτων «Αβάνα Νουάρ» (ανθολόγηση-επιμέλεια Άτσι Ομπέχας, μετάφραση Χριστόδουλος Λιθαρής, Εκδόσεις Φανταστικός Κόσμος), ένα κείμενο από τον μετα....

«Προτείνουμε ανεπιφύλακτα αυτή τη συλλογή. Ο αναγνώστης ας μην περιμένει κάποιου είδους πλοκή (συχνά απουσιάζει παντελώς), ας μην περιμένει δράση (τον προειδοποιούμε), αλλά μία διανοητική περιδίνηση (ή υπερύψωση) σε ένα σύμπαν από το οποίο απουσιάζει παντελώς ο Θεός και όπου βασιλεύει η ανθρώπινη περιέργεια, αλλά μια καταβύθιση σε θέματα (της σύγχρονης τεχνολογίας κυρίως, αλλά όχι μόνο) που ίσως δεν θα είχε τύχει να σκεφτεί ποτέ πριν, μα που τώρα, διαβάζοντας, θα αντιληφθεί ότι, με έναν και πάλι παράδοξο τρόπο, τον ενδιέφεραν "από πάντα", πολύ».

Καταβύθιση στο μέλλον τού σήμερα | Κυριάκος Αθανασιάδης Για τη συλλογή διηγημάτων του Ted Chiang, «Εκπνοή» (μετάφραση Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, 452 σελίδες, Εκδόσεις Ίκαρος).

«Κι όταν τα κυριακάτικα βράδια γυρίζαμε στο Ζάγκρεμπ από τη θάλασσα ή από άλλα εξοχικά μέρη, η αίσθηση της υπεροχής που έδινε η "κόντρα στους πολλούς" έπαψε πια να υπάρχει. Η συμφόρηση ανάμεσα στο Κάρλοβατς και τα διόδια εισόδου στην πόλη έμοιαζε λίγο με την κυριακάτικη επιστροφή από Χαλκιδική (τη ζήσαμε το καλοκαίρι του 1999 που δούλευα στην Εγνατία). Βοηθούσε και το μέγεθος της "ευρωπαϊκής" μας συμπρωτεύουσας, ίσο με αυτό της κροατικής μητρόπολης».

Et in Arcadia | Γιάννης Δημητρόπουλος Βοσνία: Μια όχι βουκολικά ιδεατή Αρκαδία.

Μία συζήτηση με τον Victor Zovolias.

Ο Βίκτωρας γύρισε σπίτι του | Κυριάκος Αθανασιάδης Ο Βίκτωρ Ζοβόλιας, 44 ετών, ένας εξαιρετικά εύρωστος άντρας, μιλά για την περιπέτειά του με την Covid και για το πώς γλίτωσε από τον θάνατο.

«Και τέλος, ίσως το σημαντικότερο: "Τι θα πούμε στα παιδιά μας;" Θα τους πούμε ότι ο καθένας είναι διαφορετικός, και ότι αυτό είναι κάτι όμορφο. Έχουμε ξανθούς και καστανούς, κοντούς και ψηλούς, αστείους και σοβαρούς, ετεροφυλόφιλους και ομοφυλόφιλους, άντρες που ντύνονται με κοστούμια και άντρες που ντύνονται με φορέματα — όπως έχουμε και γυναίκες που ντύνονται με κοστούμια. Θα τους πούμε να μάθουν να σέβονται το διαφορετικό και να εκτιμούν ό,τι μας κάνει πλουσιότερους. Να μη γίνουν σαν τα παιδιά που κορόιδεψαν τη Δήμητρα και λεηλάτησαν το σπίτι της, να μοιάσουν περισσότερα στα άλλα παιδιά όπου είχε βρει αποκούμπι όταν την απέκλεισαν οι μεγάλοι».

Νά τι τα θέλουμε τα Pride | Νικόλας Μολφέτας Να πούμε στα παιδιά μας ότι ο καθένας είναι διαφορετικός, και ότι αυτό είναι κάτι όμορφο. Έχουμε ετεροφυλόφιλους και ομοφυλόφιλους, άντρες που ντύνονται με κοστούμ....

«Το παιδί θα μάθει για την πηγή και τη "μηχανική" των ήχων, για την πόλη και τη φασαρία της, για τα ποικίλα μουσικά όργανα, για την ανθρώπινη λαλιά, για την ανθρώπινη σιωπή (περιλαμβάνεται ακόμα και το ελληνικό αλφάβητο στη νοηματική γλώσσα), για τον βρυχηθμό των ηφαιστείων και τον συριγμό των μετεώρων, για την εκ μέρους μας πρόσληψη αλλά και κατανόηση των ήχων, για την αποκρυπτογράφησή της ομιλίας, καθώς επίσης για την επικοινωνία και την αισθητική των λέξεων και των νοημάτων που αρθρώνουμε».

Αφουγκραζόμενοι τον κόσμο | Κυριάκος Αθανασιάδης Για το βιβλίο της Romana Romanyshyn και του Andriy Lesiv «Η Μαγεία των ήχων» (μετάφραση Θάνος Καραγιαννόπουλος και Βάγια Ζεππάτου, 64 σελίδες, σκληρό εξώφυλλο, 15,29 €, Εκδόσεις Φουρ....

«Αυτή την εξέλιξη της ελληνικής μεσαίας τάξης ο Παναγιωτόπουλος την παρουσιάζει με λεπτομέρεια και διαγνωστική σαφήνεια τομογραφίας υψηλής ευκρίνειας, ως αλληλοεξαρτώμενη από το κράτος. Το βασικό στοιχείο της μεσαίας τάξης, η ασφάλεια, είναι που υποστηρίζεται από ένα κράτος που δημιουργεί δίκτυο: εργαζομένων και έμμεσα οικονομικά εξαρτώμενων. Και η ικανοποίηση αυτής της τάξης, που ορμητικά αποκτά ό,τι εντέλει επιθυμήσει/θεωρεί ότι δικαιούται, είναι μείζων πειρασμός για τις πολιτικές ηγεσίες. Εξ ου και ο δανεισμός που θα συντηρήσει αυτό το προστατευτικό κρατικό δίχτυ, εξ ου και αυτή η ευδαιμονία των πήλινων άκρων».

Η κατάσταση των μεσαίων πραγμάτων | Γιώργος Παππάς Για το βιβλίο του Παναγή Παναγιωτόπουλου, «Οι Περιπέτειες της Μεσαίας Τάξης» (Εκδόσεις Επίκεντρο).

«Το Μπάνσκο (των σημερινών χιονοδρομικών) καταλήφθηκε τότε από τους Έλληνες για ένα διάστημα το καλοκαίρι του 1913, όπως συνέβη και με κομμάτια της σημερινής Βόρειας Μακεδονίας — για παράδειγμα τη Στρώμνιτσα (με σημαντικό ελληνικό πληθυσμό) αλλά και το Πέχτσεβο αρκετά χιλιόμετρα βορειότερα. Ο ελληνικός στρατός όμως (σε αντίθεση με κάποιους φαντάρους μας, που λέγεται ότι αντίκρισαν την Άγκυρα από το Τσαλ Νταγ της Μικρασίας) δεν είδε ούτε καν από μακριά τη Σόφια: οι μάχες σταμάτησαν στα μισά του δρόμου, ανάμεσα σε Κρέσνα και Τζουμαγιά, και σύντομα ήρθε η ανακωχή και η συνθήκη του Βουκουρεστίου. Οι ελληνοβουλγαρικές συγκρούσεις στη συνέχεια δεν έλειψαν: συνεχίστηκαν (ως θερμός πόλεμος και κατόπιν ως ψυχρός) για τρεις και πλέον δεκαετίες, με επώδυνη κορύφωση την προσάρτηση της ανατολικής Μακεδονίας μας (όπως και της νυν Βόρειας) στη σύμμαχο των Ναζί Βουλγαρία».

Σοφία του Θεού, Δημοκρατία «του Λαού» | Γιάννης Δημητρόπουλος Μια περιήγηση στη Βουλγαρία, τότε.

«Το μεγαλείο του Ρίχαρντ Στράους φαίνεται σε δύο πολύ απλά τρικ. Το πρώτο είναι ότι, όπως θα δείτε παρακάτω, το ποίημα που χρησιμοποιεί, το "Αύριο", του σκοτσέζικης καταγωγής (αλλά μεγαλωμένου στη Γερμανία) ποιητή Τζον Χένρι Μακέι (1864-1933), ξεκινά με τη λέξη "και". Και ο Στράους εκμεταλλεύεται αυτό το γεγονός βάζοντας τη φωνή να αρχίζει να τραγουδά τη στιγμή που η μουσική φράση της εισαγωγής του κομματιού φτάνει στην πτώση, δηλαδή τελειώνει. Είναι σαν να λέει, "Κάτι έχει προηγηθεί, μα αυτό που έχει προηγηθεί δεν σας το αφηγούμαι με λόγια, αλλά με μελωδία". Ή, καλύτερα, σαν να λέει πως το τέλος οδηγεί σε μιαν αρχή, γιατί το τέλος δεν είναι ποτέ τελειωτικό, πάντα κάτι άλλο ξεκινά. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει τέλος, ούτε καν ο θάνατος δεν είναι τέλος, η ζωή είναι ένας κύκλος που συνεχίζεται ακατάπαυστα, τουλάχιστον στο ανθρώπινο μέτρο».

Πεμπτουσία | Γιώργος Κυριαζής 20 αγαπημένα έργα: #20 Richard Strauss, Morgen.

Ένα διήγημα από τη Vivian Avraamidou Ploumbis.

Editing the world | Βίβιαν Αβρααμίδου-Πλούμπη Ένα διήγημα. Το διακοσιοστό.

«Το έργο έχει γνωρίσει πάρα πολλές εκτελέσεις, οι οποίες φυσικά ποικίλλουν σε έκφραση, ταχύτητα και δυναμικές. Κάθε μαέστρος ή σολίστας καταθέτει τη δική του ξεχωριστή ερμηνεία του μουσικού κειμένου, και βγάζει τη δική του προσωπικότητα μέσα από τη μουσική. Και, όσο παλιότερα πηγαίνουμε, τόσο πιο έντονο είναι αυτό το φαινόμενο. Για να γίνει ελκυστικό, λοιπόν, το έργο σε κάποιον που δεν ακούει κλασική μουσική, το μόνο που χρειάζεται είναι να επιλέξουμε μια εκτέλεση που να τονίζει τα ροκ στοιχεία του, και μάλιστα ξεφεύγοντας από τα εμφανισιακά και συμπεριφορικά στερεότυπα με τα οποία έχουμε συνδέσει την κλασική μουσική. Και, για να γίνει ελκυστικό σε αυτόν που έχει βαρεθεί να το ακούει, το μόνο που χρειάζεται είναι να επιλέξουμε μια εκτέλεση που να τονίζει τις υφολογικές διαφορές που υπάρχουν ήδη στην παρτιτούρα, δίνοντάς τους λίγη παραπάνω σπιρτάδα, οξύτητα και γλυκύτητα».

Η μαγεία της ατέλειας | Γιώργος Κυριαζής 20 αγαπημένα έργα: #19 Antonio Vivaldi - Le Quattro Stagioni.

«Γι’ αυτό δεν υπάρχει ανταγωνισμός ανάμεσα στην πνευματική και κοινωνική σχέση που έχει ο άνθρωπος με τον Θεό, ανάμεσα δηλαδή σε αυτό που ονομάζουμε θρησκεία, και στην επιστημονική δραστηριότητα του ανθρώπου και τις πρακτικές συνέπειες που έχει αυτή για την καθημερινή του ζωή. Ανταγωνισμός μπορεί να υπάρχει μόνο ανάμεσα σε θεσμούς στα πλαίσια της πολιτικής οργάνωσης της ανθρώπινης ζωής, όπως η εκκλησία, οι επιστημονικοί θεσμοί και οι κρατικές δομές εξουσίας. Και η ύπαρξη αυτού του ανταγωνισμού δείχνει ότι οι άνθρωποι που συμμετέχουν σ’ αυτόν δεν έχουν κατανοήσει τον σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης. Συγχέουν την επιβίωση, που είναι η υπέρβαση του θανάτου, με την επικράτηση απέναντι στον αντίπαλο, που σημαίνει τον θάνατό του».

Ζωή, θρησκεία και επιστήμη | Νίκος Ψαρρός Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην πνευματική σχέση του ανθρώπου με τη θρησκεία, και στην επιστημονική δραστηριότητά του.

«Αυτοβιογραφία, αλληλογραφία του Κοραή, αλληλογραφία του Σταμάτη Πέτρου, ήταν κάποιες από τις πηγές απ’ τις οποίες άντλησε νερό η Μαντόγλου, κι ετούτο το νερό το ζύμωσε με μύθο, εκείνη τη μαγική μαγιά που μετατρέπει το μερικό σε καθολικό· τη μαγιά εκείνη που δίνει στη στιγμή και στην περίσταση αλήθεια αδιαπραγμάτευτη και διαχρονία. Η γλώσσα της Μαντόγλου —η οποία, περνώντας μέσα από ατραπούς ενσυναίσθησης, επίπονης έρευνας και ακόμη πιο επίπονης γραφής, έχει μεταλάβει οίνο και αίμα, ψίχα και πάθη της ψυχής του Κοραή— είναι ποιητική. Στιγμές-στιγμές, διαβάζοντας τα κείμενα με την πλαγιογράμματη γραφή που παρεμβάλλονται μεταξύ των "κεφαλαίων", ξεχνάμε πως στα χέρια μας έχουμε το έργο μιας συγγραφέως του 21ου αιώνα. Κατά τη γνώμη μου, η κυρίαρχη αίσθηση είναι πως κρυφοκοιτάζουμε σελίδες του ημερολογίου του νεαρού Διαμαντή».

Τρικυμίες και υλικά ονείρων | Τζέμη Τασάκου Για τη μυθιστορηματική βιογραφία της Αργυρώς Μαντόγλου, «Τρικυµίες παθών» (Εκδόσεις Κλειδάριθμος).

«Όπως και το αντίστοιχο ελληνικό, έτσι και το "γιουγκοσλαβικό ροκ" (και λίγο ποπ) στην εποχή της αιχμής του γεφύρωσε τα δυτικά, μοντέρνα (τότε) μουσικά κύματα με την ανάγκη έκφρασης στην τοπική γλώσσα. Στην έως τώρα αναζήτηση ραδιοσταθμών στις οδικές μου διαδρομές στην πρώην Γιουγκοσλαβία, δεν έχω βρει σταθμούς που να ειδικεύονται στο συγκεκριμένο μουσικό ύφος. Ωστόσο, από τον χαρακτήρα του ταιριάζει μια χαρά, τόσο στους σταθμούς ξενόγλωσσου ρεπερτορίου όσο και σε αυτούς της σημερινής ελαφράς ποπ σε σερβική, κροατική ή βοσνιακή γλώσσα. Συχνά, λοιπόν, θα τύχει να ακούσεις κάτι που, ακόμη κι αν δεν το γνωρίζεις, σε ταξιδεύει στα χρόνια του ’80 (πιάνοντας και λίγο από τα 70s και τις αρχές των 90s)».

Κόκκινο Μήλο, Άσπρο Κουμπί | Γιάννης Δημητρόπουλος Μουσική για μπούμερ και Gen X (και όχι μόνο), από την παλιά Γιουγκοσλαβία.

«Στο βιβλίο της Φωτεινής Ναούμ, ο αναγνώστης αναγκάζεται να ξαναβρεί τη χαμένη από καιρό αθωότητα. Να κοιτάξει μέσα του και να ανιχνεύσει όλες τις διαψεύσεις και όλες τις συντριβές του. Θα αναζητήσει την απλότητα της παιδικής ματιάς και θα αναρωτηθεί πότε, γιατί, με ποιο τρόπο αυτή η ματιά του χάθηκε. Πότε, γιατί, και με ποιο τρόπο ξέχασε ο ίδιος να θέλει. Παράλληλα, θα σκεφτεί πως μπορεί να γίνει ο ήρωας ή η ηρωίδα της δικής του ζωής — και, στ’ αλήθεια, ποιος ή ποια απ` όσους έχουμε στη ζωή μας θα μπορούσε να γράψει αυτή την ιστορία: τη δική μας ιστορία».

Κοιτώντας σε στα μάτια | Έλενα Χουσνή Για το μυθιστόρημα της Φωτεινής Ναούμ, «Η Ζέλντα έφυγε» (Εκδόσεις BELL).

«Ο McNeill διδάσκει — πως ο άνθρωπος δεν είναι το επίκεντρο του οικοσυστήματος και δέχεται τις επιδράσεις του, μακροσκοπικά και μικροσκοπικά, επιδράσεις που διαμορφώνουν την ιστορία του, όσο κι αν το, περιορισμένης εμβέλειας, ανθρωποκεντρικό σκεπτικό δεν το συλλαμβάνει».

Οι αόρατοι μοχλοί της ιστορίας | Γιώργος Παππάς Για το βιβλίο του William H. McNeill, «Λαοί και Επιδημίες» (μετάφραση Γιάννης Βογιατζής, Εκδόσεις Παπαδόπουλος).

«Τα παιδιά —όλα τα παιδιά, χωρίς την παραμικρή εξαίρεση— μαγεύονται από τη δυναμική της ιστορίας, των χαρακτήρων, των αναπαραστατικών λεπτομερειών, των ήχων, των δυνατοτήτων που παρέχει ακόμη και η πιο λιτή εικονογράφηση, των κρυφών εικόνων μέσα στη μεγάλη εικόνα, της χρωματικής παλέτας, της αφήγησης από τον ενήλικα που κρατά μαζί τους το βιβλίο και που το απολαμβάνει μαζί τους "μιμούμενος" τους ήρωες και τις διακυμάνσεις των συναισθημάτων τους — μαγεύεται από όλους εκείνους τους μεγάλους δρόμους που καταλαβαίνει πως ανοίγονται μπροστά του. Αναπτύσσοντας τη φαντασία των μικρών παιδιών και εμπλουτίζοντας τον συναισθηματικό τους κόσμο, είναι εκείνη ακριβώς η μοναδική εποχή που θα βάλει τα θεμέλια, όχι απλώς για τη γέννηση ενός αναγνώστη —κάτι που μπορεί να γίνει μόνο με τα βιβλία που επιλέγουν να διαβάσουν οι έφηβοι—, αλλά για τη δημιουργία ενός ανθρώπου που θα έλκεται παντοτινά από την Ομορφιά».

Μακάρι να μην τέλειωνε ποτέ | Κυριάκος Αθανασιάδης 2 Απριλίου: Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου.

«Το βασικό κοινό χαρακτηριστικό της σακόν και της πασακάλιας είναι ότι αποτελούνται από μια συγκεκριμένη και σχετικά σύντομη αρμονική διαδοχή η οποία επαναλαμβάνεται διαρκώς, σχηματίζοντας έτσι ένα ιδανικό πλαίσιο για την ανάπτυξη μελωδικών παραλλαγών ή αυτοσχεδιασμών. Λόγω της αρμονικής βάσης, συνήθως το μπάσο είναι επίσης επαναλαμβανόμενο, δημιουργώντας έτσι ένα οστινάτο το οποίο δημιουργεί αυτή την αίσθηση οικειότητας που λέγαμε πιο πριν και βοηθά στο να απλώνεται ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του ακροατή καθώς ακούει με ενδιαφέρον και προσμονή τις παραλλαγές που δημιουργούνται από τις άλλες φωνές ή τα όργανα. Παρά την ισπανική τους προέλευση, οι μορφές αυτές αναπτύχθηκαν τον 17ο αιώνα κυρίως στην Ιταλία και τη Γαλλία, όπου βρίσκουμε και το μουσικό κομμάτι που μας ενδιαφέρει σε αυτό εδώ το κείμενο: το Magnificat με αριθμό καταλόγου H.73 του Μαρκ-Αντουάν Σαρπαντιέ».

Ροπή προς το οικείο | Γιώργος Κυριαζής 20 αγαπημένα έργα: #18 Marc-Antoine Charpentier - Magnificat (H.73).