Theta Healer - Sissi

Καλημέρα

Από εκείνη τη στιγμή, έγινε το μεγάλο κλικ. Με βήματα απλά, αργά και σταθερά. Δεν έχω συγκεκριμένη συνταγή να σας δώσω. Απλά, συνεχίστε. Μην τα παρατάτε. Διατηρήστε την ελπίδα. Και κάντε ένα βήμα τη φορά. Απλά, αργά, σταθερά. Έστω κι αν είναι βήμα χελώνας. Να είστε σίγουροι ότι αυτό το βήμα χελώνας, θα σας βγάλει από το τούνελ, όσο βαθιά και να έχετε μπει.
Και στο τέρμα του, σας περιμένει το Φώς!

Εδώ όμως σας αφήνω για σήμερα...ευχαριστώντας σας για την ανάγνωση.

Καλημέρα

Και γύρω στα μέσα Φλεβάρη, έρχονται τα "καλά" νέα: έχει ανοίξει θέση για εξυπηρέτηση σε σουηδόφωνο κοινό. Και μάλιστα, στο τεχνικό τμήμα της εταιρείας Canon! (δεύτερο σημάδι μετά το όνομα Λυδία: ο πατέρας μου φωτογράφος, με δικό μας κατάστημα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, έχω κυριολεκτικά μεγαλώσει ανάμεσα σε φωτογραφικές μηχανές Canon και Nikon).
Αλλά...στο τεχνικό τμήμα..; Τι σημαίνει αυτό; "θα καθοδηγείτε πελάτες που έχουν πρόβλημα με τον εκτυπωτή τους, με τη σύνδεση στο διαδίκτυο, γενικά θέματα τεχνικής φύσης" λέει η Λυδία. "Ορίστε;;" λέω εγώ, "Εγώ δεν έχω ιδέα από τέτοια πράγματα κ μάλλον είμαι το τελευταίο άτομο πάνω στη γη στο οποίο θα απευθυνόταν κάποιος που είχε τέτοιου είδους προβλήματα. Κι επίσης...γιατί εκτυπωτές; Για την Canon δε μιλάμε;" "Ναι, τώρα πλέον το 90% των προιόντων της εταιρείας είναι εκτυπωτές" απαντά η Λυδία, "όσο για το τεχνικό κομμάτι, μην ανησυχείτε, θα περάσετε από εκπαίδευση". ("εκπαίδευση; πόσα χρόνια;" σκέφτομαι, αλλά αυτό δεν το λέω).
Ζητάω χρόνο για να το σκεφτώ. "Δυστυχώς πρέπει να έχω απάντηση άμεσα..το αργότερο μέχρι αύριο το πρωί" έρχεται η αγχωτική ατάκα από την άλλη πλευρά. Μάλιστα.....

Και το σκέφτομαι. Μέσα σ' ένα βράδυ. Και δέχομαι. Ναι, δέχομαι!! Με την καρδιά βέβαια να χτυπάει σαν ταμπούρλο.
Ακολουθούν κάποια τεστ, κάποιες συνεντεύξεις (στις οποίες παρουσιάζομαι "σαν το κλαμμένο δίφραγκο" που έλεγε και μία παλιά μου φίλη, απορώ πώς με προσλάβανε βλέποντάς με έτσι, "άρα", σκέφτηκα, "φαίνομαι καλύτερα απ'ότι νιώθω"), όλα διαδικτυακά. Και με μένα να παραδέρνω ανάμεσα στα δύο: απ'τη μια να παρακαλάω να μην τα πάω καλά, ώστε να μην αναγκαστώ να ξεκινήσω, από την άλλη να ξέρω βαθιά μέσα μου ότι αν ξεκινήσω θα μου κάνει καλό. Και τελικά...τα πάω καλά.

"Συγχαρητήρια! Ξεκινάτε την εκπαίδευση στις 30 του Μάη" μου ανακοινώνει όλο χαρά η Λυδία. Κι εγώ....σε αναμμένα κάρβουνα.

Εδώ όμως σας αφήνω για σήμερα. Με το βλέμμα της ψυχής στην επόμενη συνάντηση.

Καλημέρα

Αρχίζει σιγά σιγά να με καταλαμβάνει μια ανησυχία σχετική με τα οικονομικά. Τι θα γίνει από δω κ πέρα; Σε ένα με ενάμιση μήνα το πολύ τελειώνει το ταμείο ανεργίας. Κ μετά; Δε μπορώ να βασίζομαι οικονομικά επ' άπειρον στο σύντροφό μου(ο οποίος έχει αναλάβει όλα τα έξοδα του σπιτιού αυτό το διάστημα κ του είμαι τόσο ευγώμων γι' αυτό). Θέλεις αυτές οι σκέψεις, θέλεις οι έμμεσες παροτρύνσεις από τους κοντινούς μου ανθρώπους, με ωθούν να στρέψω το βλέμμα προς τον έξω κόσμο. Όσο κ να προσπαθώ βέβαια, μου είναι αδύνατο να με φανταστώ να σηκώνομαι από το κρεβάτι το πρωί κ να ντύνομαι, να ετοιμάζομαι με ενέργεια για τη δουλειά. Την οποιαδήποτε δουλειά.
Θεέ μου..η σκέψη κ μόνο να βρεθώ σε μία τάξη, μπροστά σε ένα μάτσο μαθητές έτοιμους να με κατασπαράξουν(έτσι το βλέπω στην ψυχολογική κατάσταση που είμαι), κ μόνο η σκέψη, με τρομοκρατεί. Το να συνεχίσω να εργάζομαι σαν καθηγήτρια γαλλικών μου φαίνεται σκέτη κόλαση αυτή τη στιγμή.

Κ τότε έρχεται η λύση. Από την κόρη μου αυτή τη φορά. Μία γνωριμία, ένα όνομα κ ένα τηλέφωνο, για εργασία από το σπίτι.
Η ενθάρρυνση κ υποστήριξη της κόρης μου σε αυτή τη διαδικασία είναι πολύτιμη. Βέβαια το όνομα κ το τηλέφωνο που μου δίνει μένουν μέρες καταχωνιασμένα κάπου χωρίς να χρησιμοποιηθούν...αλλά τελικά, κάποια στιγμή, τα ξεθάβω, μαζεύω το λιγοστό μου κουράγιο κ τηλεφωνώ!
Λυδία το όνομα της κοπέλας που απαντάει- το βρίσκω σημαδιακό: ήταν η δεύτερη επιλογή(μαζί με το "Δανάη") στην πρώτη θέση της λίστας των ονομάτων που φτιάχτηκε όταν γεννήθηκε η κόρη μου, (τελικά υπερίσχυσε το "Δανάη").
Μιλάω λοιπόν με τη Λυδία κ εκφράζω το ενδιαφέρον μου για
"εξ'αποστάσεως εξυπηρέτηση πελατών σε γαλλόφωνο ή σουηδόφωνο κοινό".
Το ενδιαφέρον μου;; Ας γελάσω, μόνο ενδιαφέρον δε θα το ονόμαζα. Πάντως το κάνω. Κ στην παρούσα φάση ΑΥΤΌ είναι μάλλον το ενδιαφέρον. Απορώ με τον εαυτό μου όταν το σκέφτομαι εκ των υστέρων: εγώ, που όταν κατά περιόδους έψαχνα εργασία, ανατρίχιαζα στη θέα κάποιας θέσης για εξυπηρέτηση πελατών από το τηλέφωνο κ αναρωτιόμουν "πώς μπορούν οι άνθρωποι να κάνουν μια τέτοια δουλειά, χαρά στην υπομονή κ στο κουράγιο τους, δε θα μπορούσα ποτέ να το κάνω"...να πάω να το πιάσω πρώτα από κει; Εδώ λοιπόν κολλάει το ποτέ μη λες ποτέ.
Και ένα είναι σίγουρο. Τελικά όλα κάπου οδηγούν. Όταν κάποιος βγαίνει από "μαύρες νύχτες της ψυχής", σίγουρα βγαίνει αλλαγμένος.....

Εδώ όμως σας αφήνω για σήμερα. Με το βλέμμα της ψυχής στην επόμενη συνάντηση.

Καλημέρα

Και μέσα σ' όλα αυτά, το μέγα ερώτημα παραμένει και μάλιστα, επιβάλεται πια, να οδηγήσει σε μία απόφαση: τι θα κάνω με το σπίτι μου στη Σουηδία;
Κι εδώ έρχεται η βοήθεια ενός από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα. Του γιου μου. Του Ορφέα μου. Με ενθαρρύνουν καθημερινά, κι αυτός κ η γλυκιά μου Δανάη..προσπαθούν τουλάχιστο.
Ο Ορφέας τελικά με βοηθάει να πάρω την απόφαση: το σπίτι θα πουληθεί. "Βρε μαμά, μην το βλέπεις σαν βουνό (τι λέει τώρα; εγώ βλέπω σαν βουνό το να κόψω ένα κρεμμύδι, πόσο μάλλον να πουλήσω ένα σπίτι..), θα σε βοηθήσω εγώ από δω (ο Ορφέας μένει στη Στοκχόλμη με τον πατέρα του). Κ αν χρειαστεί, θα έρθεις κ εσύ κάποια στιγμή για υπογραφές κ τέτοια."
Κλείνω τη μύτη και βουτάω λοιπόν στα βαθιά. Με τον 22χρονο γιο μου να με κρατάει απ'το χέρι. Έρχομαι σε επαφή με μερικούς μεσίτες, συν τον μεσίτη που πριν δύο τρία χρόνια μου είχε πουλήσει το σπίτι. Καταλήγω σε αυτόν(είναι μέσα στην "comfort zone" μου). Και τα αφήνω όλα, μα όλα, πάνω στον Ορφέα: τη συνεννόηση μαζί του, παράδοση κλειδιών, επίδειξη του σπιτιού στους υποψήφιους αγοραστές, άδειασμα από τα πράγματα που θέλω να κρατήσω (εντελώς κ μόνο προσωπικά αντικείμενα, αποφασίζω να πουλήσω το σπίτι επιπλωμένο) κι ότι άλλο χρειάζεται. Ακόμα και τις υπογραφές και την τελική παράδοση του σπιτιού, ο Ορφέας την αναλαμβάνει.
Ευτυχώς (αν και τότε το βλέπα περισσότερο σαν "δυστυχώς", μιας και αυτό θα μ'έβαζε ακόμα πιο γρήγορα στη διαδικασία που φοβόμουν) βρίσκεται αγοραστής απίστευτα γρήγορα.
Οπότε, φεύγει ένα μεγάλο βάρος. Χάρη στο γιο μου.

Εδώ όμως σας αφήνω για σήμερα. Με το βλέμμα της ψυχής στην επόμενη συνάντηση.

Καλημέρα

Η πρώτη ρουτίνα της ημέρας είναι να σηκωθώ το πρωί, γύρω στις 7.45, να αποχαιρετίσω τον καλό μου μ' ένα φιλί στην πόρτα.
Το κάνω κάθε πρωί, όσο χάλια και να αισθάνομαι, έστω κι αν μετά επιστρέφω ξανά στο κρεβάτι, όπου μένω συνήθως μέχρι τις 10-10.30 (δεν επιτρέπω ποτέ στον εαυτό μου να μείνει πέρα από τις 10.30) , αγκαλιά με το λαπτοπ. Ευτυχώς, δεν πωρώνομαι με τα media. Έτσι κι αλλιώς δεν ήμουν ποτέ κολλημένη σ' αυτά, άσε που έχω ακούσει ότι σε κάνουν να βυθίζεσαι ακόμη περισσότερο στην κατάθλιψη, οπότε τα αποφεύγω συστηματικά.
Αλλά...ξεκινάει το κόλλημα με κάτι άλλο. Εγώ, που δεν έβλεπα ποτέ σειρές, δεν είχα καν τηλεόραση τα εννιά χρόνια διαμονής μου στη Σουηδία, αγκιστρώνομαι σε μια σειρά. Η οποία μπορώ να πω ότι με έσωσε κατά κάποιο τρόπο εκείνο το διάστημα: "Τα Φιλαράκια". Με κάνει να γελάω κάπως, να νιώθω καλά, ασφαλής και πως όλα είναι ακόμη φυσιολογικά.

Ξαπλωμένη λοιπόν στο κρεβάτι ως τις 10, και στη συνέχεια καθισμένη στον καναπέ, αφού βέβαια εφαρμόσω τη δεύτερη ρουτίνα της ημέρας: πλύσιμο δοντιών, προσώπου. Απαραίτητα, μόλις σηκωθώ από το κρεβάτι. Εντυπωσιακό πώς, κινήσεις που σε "κανονικές" περιόδους της ζωής μας γίνονται μηχανικά, χωρίς καμία σκέψη, μετατρέπονται σε ολάκερη εκστρατεία..

"Φιλαράκια" λοιπόν, το ένα επεισόδιο μετά το άλλο, στην αρχή υποτιμώντας τον εαυτό μου (εγώ, που απορούσα κάποτε για το πώς οι άνθρωποι σπαταλούσαν ώωωωρες από τη ζωή τους στον καναπέ, βλέποντας σειρές, κάνω τώρα το ίδιο, στο μέγιστο κιόλας βαθμό) και στη συνέχεια δουλεύοντας με την αποδοχή (μια φάση είναι, θα περάσει, έστω κι αν τότε πίστευα ότι θα μου μενε κουσούρι). Γιατί αν κάτι δεν το αποδεχτούμε, δεν το αγκαλιάσουμε πρώτα, δε συμφιλιωθούμε μ'αυτό, δεν πρόκειται να το αντιμετωπίσουμε.
Υπολογίζω να χω δει τρεις με τέσσερεις φορές ΌΛΕΣ τις σεζόν της σειράς, δέκα στον αριθμό, δηλαδή...άστο, ούτε που υπολόγισα ποτέ πόσα επεισόδια συνολικά, δεν ήθελα να τρομάξω από το σύνολο.

Τρίτη (και μία από τις σημαντικότερες) ρουτίνες της ημέρας: δουλειές του σπιτιού. Μη φανταστείτε ότι γυρνάω το σπίτι ανάποδα, με το ζόρι και κατόπιν μεγάαααλης νοητικής προετοιμασίας, σηκώνομαι από τον καναπέ και κάνω ίσα ίσα ένα ξεσκόνισμα στην αρχή, μόνο το καθιστικό, την επόμενη μέρα την κρεβατοκάμαρα και ούτω καθεξής.

Κάθε μέρα όμως, κάνω και κάτι περισσότερο, για μαγείρεμα ούτε κουβέντα στην αρχή. Το βλέπω σαν τεράστιο εγχείρημα, στο οποίο είμαι σίγουρη ότι θα αποτύχω. Η μόνη μου επαφή με τη μαγειρική εκείνο το πρώτο διάστημα, είναι να κόψω κανένα λαχανικό, να τσιγαρίσω κανένα κρεμμύδι, βοηθητικές εργασίες δηλαδή, ακίνδυνες, ουδεμία σκέψη για ανάληψη ευθύνης.

Και η θλίψη παρούσα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο, μόνιμη σύντροφος πια.

Εδώ όμως σας αφήνω για σήμερα. Με το βλέμμα της ψυχής στην επόμενη συνάντηση.

Καλημέρα

Και περνά η πρώτη ημέρα στο καινούριο σπίτι.
Το ξύπνημα τη δεύτερη μέρα είναι βασανιστικό. Ξυπνάω με καμία διάθεση να αποχωριστώ το κρεβάτι. Με σκοτάδι έξω (είναι Δεκέμβρης) και κυρίως μέσα. Με έναν άνθρωπο δίπλα μου να κάνει ό,τι μπορεί για να συμπαρασταθεί και να παροτρύνει: "Σήκω να κάνουμε μαζί λίγη γυμναστική πριν φύγω για τη δουλειά, θα σου δώσει ενέργεια", "Να φάμε μαζί πρωινό" κ το απόγευμα: "Να βουτήξουμε στη θάλασσα, άκου πως μας καλεί κοντά της: ελάαααατεεεε..ελάααατεεεε....", "Να πάμε μια βόλτα με τα ποδήλατα"...
Και όσο περισσότερο βλέπεις τον άλλον μέσα στην ενέργεια, τόσο περισσότερο σε εκνευρίζει που αυτός μπορεί να κάνει όλα όσα πριν μπορούσες κι εσύ, χωρίς καν να το σκέφτεσαι, αλλά που τώρα μοιάζουν αδύνατα..και μισείς. Μισείς τον άλλον, μισείς τον εαυτό σου που δεν μπορεί, μισείς τον κόσμο όλο, μισείς τον εαυτό σου που μισεί.

Οι μέρες μοιάζουν ίδιες, το σπίτι τακτοποιείται σιγά σιγά, εγώ μόνη τα πρωινά, βυθισμένη στην απελπισία. Κάθε φορά που γυρνάμε από κάπου με το αυτοκίνητο (με ανακουφίζει να βγαίνω με το αυτοκίνητο, νιώθω κάποια ασφάλεια και ότι κάτι επιτέλους "κινείται", χωρίς να κάνω κάποια προσπάθεια εγώ), η ίδια απαίσια αίσθηση, ότι επιστρέφω στη φυλακή μου.
Με μπερδεύουν όλα αυτά κι έτσι μπαίνω σε ατέλειωτους νοερούς διαλόγους με τον αυτό μου: "μήπως τελικά δε θέλω να είμαι με αυτόν τον άνθρωπο; μου φταίει αυτό;", "είναι η σχέση που δε μου αρέσει; το μέρος;", "μήπως έκανα άσχημα που άφησα τα Χανιά; ήρθα εδώ, σ αυτή την ερημιά...; εκεί μπορούσα με τα πόδια να βρίσκομαι παντού, σε λίγα μόλις λεπτά, εδώ; πρέπει να πάρεις αυτοκίνητο για να βρεις το πλησιέστερο καφέ, το πλησιέστερο κατάστημα..", "γιατί δεν παίρνεις το αυτοκίνητο;", "σιγά να μην μπορώ να οδηγήσω" (έχω δίπλωμα από τα είκοσι και οδηγούσα για χρόνια σε καθημερινή βάση αλλά τώρα, ως δια μαγείας, θεωρώ τον εαυτό μου ανίκανο να πιάσει τιμόνι: απίστευτο πόσο χαμηλά πέφτει η αυτοπεποίθηση όταν βρίσκεται κανείς σε αυτή την κατάσταση).
Προσπαθώ να βρω ρουτίνες για να αγκιστρωθώ, να νιώσω έστω και λίγη ασφάλεια, ότι κάτι έχει μείνει εκεί, όρθιο, ότι ακόμη δεν έχουν χαθεί όλα. Κάτι να απασχολούμαι που έστω και για λίγο να με κάνει να ξεχνιέμαι (για να μου αρέσει, ούτε συζήτηση, δεν υπάρχει τίποτε απολύτως πάνω στον πλανήτη που θα μπορούσε να μου προκαλέσει την παραμικρή ευχαρίστηση: "Ανηδονία" το ονομάζουν οι "", έχω βρεί τουλάχιστον λέξεις να περιγράφουν αυτό που μου συμβαίνει κι αυτό με κάνει να μη νιώθω τόσο μόνη, έχουν περάσει κι άλλοι από δω. το πιο τρελό βέβαια είναι ότι έχω ξαναπεράσει κι εγώ στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, και μάλιστα κατάφερα να βγω και να ξαναβγώ. κι όμως, αυτή τη φορά φαντάζει εντελώς ακατόρθωτο).
Και τελικά βρίσκω.
Ρουτίνες. Κάτι να με απασχολεί. Ωφέλιμο; Χρήσιμο; Δεν έχει σημασία. Αυτό είναι ο στόχος: κάτι να με απασχολεί. Για να μη βυθιστώ εντελώς.

Εδώ όμως σας αφήνω για σήμερα. Με το βλέμμα της ψυχής στην επόμενη συνάντηση.

Καλημέρα

'Ερχεται η μεγάλη ημέρα της μετακόμισης στο νέο σπίτι. Φορτώνουμε το αυτοκίνητο με πράγματα ένα πρωί συννεφιασμένο και βροχερό και ξεκινάμε από Νεάπολη για Αγία Τριάδα. Σε όλη τη διαδρομή να έχω την αίσθηση ότι με οδηγούν στη "φυλακή". Φτάνουμε, ανεβάζουμε τα πράγματα, ο χώρος ξένος και κρύος. Ο Σ. φεύγει για τη δουλειά κι εγώ μένω μόνη, ανάμεσα σε ένα βουνό κούτες και σακούλες, μην ξέροντας από που να αρχίσω και το χειρότερο, να μην έχω καμιά απολύτως διάθεση να αρχίσω..
"Σίσσυ, ένα βήμα τη φορά, πήγαινε αργά σαν τη χελώνα", προσπαθώ να ενθαρρύνω τον εαυτό μου να ξεκινήσει. "Φτιάξε πρώτα ένα ωραίο καφεδάκι" (ούτε τον καφέ να μπορώ να απολαύσω, εγώ, μια φανατική του ροφήματος).
Δε βοηθάει τίποτα. Καταφέρνω ωστόσο να προχωρήσω, έστω και αν ανοίγω πέντε κούτες συγχρόνως, μπερδεμένη, προσπαθώντας να αποφασίσω πού θα τακτοποιήσω το ένα και το άλλο.
Βεβαίως το σε ποιο ντουλάπι θα μπουν οι πετσέτες και σε ποιο τα σεντόνια αναγάγεται σε τεράστιο δίλλημα και τελικά καταλήγω να μετακινώ αντικείμενα πολλές φορές ώσπου να βρουν την τελική τους θέση (που κ αυτή θα αλλάξει ξανά τις επόμενες μέρες)...παρόλα αυτά καταλήγω να έχω αδειάσει κάποιες κούτες μέχρι τις 5 που επιστρέφει ο Σ. (Χριστέ μου, αιώνας μού φάνηκε).
"Θέλεις να πάμε βόλτα;" έρχεται η τρομακτική ερώτηση (θέλω; σιγά μη θέλω, δεν ξέρω, ίσως αργότερα..) δε δίνω καμία απάντηση, τα λόγια είναι λιγοστά αυτή την περίοδο. Δεν πάμε. Όταν το σκέφτομαι τώρα, από χρονική απόσταση, πρέπει να είναι απίστευτα δύσκολη η απόφαση που καλείται να πάρει ένα άτομο που ζει τόσο κοντά με κάποιον στην κατάσταση που ήμουν εγώ τότε: "να πιέσω; να μην πιέσω; τι είναι καλύτερο;".
Προσωπικά καταλήγω ότι τίποτα δεν είναι καλύτερο. Απλά δεν υπάρχει καλύτερο. Επειδή η διάθεση του άλλου ή το αποτέλεσμα που θα έχει πάνω του η πίεση ή η βόλτα που ίσως γίνει, δεν παίζει κανένα σημαντικό ρόλο στη βελτίωση της κατάστασής του. Αυτή η κατάσταση πρέπει να περάσει από κάποια στάδια και ο μόνος/η μόνη που μπορεί να την επηρεάσει είναι αυτή/αυτός που τη βιώνει. Πώς όμως; Κι αυτή είναι η πλέον δύσκολη ερώτηση.

Εδώ όμως σας αφήνω για σήμερα. Με το βλέμμα της ψυχής στην επόμενη συνάντηση.

Καλημέρα

Κ αρχίζουν οι ατελείωτες ημέρες μοναξιάς και απραξίας. Γεμάτες από το συναίσθημα της απαξίωσης του εαυτού, της έλλειψης νοήματος, της προσπάθειας να κρατηθείς στη ζωή ενώ δε βρίσκεις νόημα στο να το κάνεις.
Και όλοι γύρω να απορούν: "καλά, εσύ βρε κορίτσι μου, που είσαι γεμάτη ζωή, και τόσο δραστήρια πάντα, και τόσο..και τόσο..."
Κι εσύ να αναρωτιέσαι πού έχει εξαφανιστεί αυτό το άτομο που περιγράφουν, να αμφιβάλεις αν καν υπήρξε ποτέ.
Και όλοι να είναι σίγουροι ότι "θα ξαναβρείς τον εαυτό σου, γιατί εσύ είσαι δυνατή" κι εσύ να αναρωτιέσαι αν ποτέ τον είχες κι έχεις κιόλας ξεχάσει την έννοια "δύναμη".
Πόσο γρήγορα χάνεις τα πάντα, πράγματα που για να τα αποκτήσεις έκανες αγώνα, πράγματα που πίστευες ότι τα κατέκτησες και "αυτό ήταν, τώρα πια τίποτα δε μπορεί να με ρίξει κάτω, τώρα ξέρω και ότι κι αν έρθει θα το αντιμετωπίσω". και ξαναβρίσκεσαι πάλι στην αρχή, να πολεμάς με τους ίδιους δαίμονες, που φαντάζουν ακόμα πιο τεράστιοι και απειλητικοί από ποτέ. και να σαι σίγουρη ότι αποκλείεται αυτή τη φορά να καταφέρεις να τους νικήσεις και να ξαναβγείς στο Φως..
Μέσα σε όλα αυτά βρίσκουμε σπίτι. Με εμένα να βολοδέρνω μεταξύ ξαδέρφης και αδερφής, νιώθοντας πάντα την ίδια απάθεια ή μάλλον νιώθοντας ένα μεγάλο τίποτα, ένα κενό που δε λέει να γεμίσει με τίποτα. Βλέπω τον άνθρωπο δίπλα μου να χαίρεται που "θα μείνουμε επιτέλους μαζί" κι αναρωτιέμαι προς τι τέτοια χαρά. Να κάνει σχέδια για το ένα και το άλλο, να ρωτάει τη γνώμη μου για το καθετί θέλοντας να με ευχαριστήσει κι εγώ γνώμη να μην έχω. Θυμάμαι ότι από τα χειρότερά μου εκείνη την περίοδο είναι να χρειάζεται να κάνω μία επιλογή. Ακόμη και τα πιο απλά γίνονται περίπλοκα, από το τι ρούχα να φορέσω, μέχρι το τι χρώμα χαλί ν' αγοράσουμε για το σαλόνι. Και τι ειρωνία... αυτήν ακριβώς την περίοδο, καλούμαι να πάρω μία από τις σημαντικότερες αποφάσεις στη ζωή μου: τι να κάνω με το (αγορασμένο με δάνειο) διαμέρισμά μου στη Σουηδία. Να συνεχίσω να το νοικιάζω κάθε τρεις και δύο σε άλλον ενοικιαστή; καθώς το καθεστώς εκεί πάνω είναι τέτοιο που δεν μπορείς να νοικιάζεις το "δικό σου" σπίτι για όσο καιρό θέλεις χωρίς να ανανεώνεις κάθε τόσο την άδεια που σου δίνει ο σύλλογος ιδιοκτητών γι' αυτό το σκοπό (άδεια που δεν σου τη δίνουν και τόσο εύκολα). Ή να το πουλήσω και να ησυχάσω; Αλλά θα παραμείνω τελικά στην Ελλάδα; Θα συνεχίσω αυτό το "πείραμα" που ξεκίνησα ένα χρόνο πριν, φεύγοντας από τη Σουηδία για να επιστρέψω στα πάτρια εδάφη; μήπως είναι καλύτερα να γυρίσω πίσω, όπου είναι πιο εύκολο να βρω δουλειά και θα μπορέσω να αντιμετωπίσω καλύτερα και το θέμα της κατάθλιψης, αφού εκεί το χω ξανακάνει και έχω το know how;;
Η απόφαση χρειάζεται να παρθεί άμεσα, μιας και το διαμέρισμα μένει ξενοίκιαστο εδώ και έναν περίπου μήνα και το δάνειο πληρώνεται από τις οικονομίες μου στην τράπεζα..
Πως μπορεί όμως κάποιος να πάρει μια τέτοια μεγάλη απόφαση τη στιγμή που δεν μπορεί να αποφασίσει καν ποιο μπλουζάκι θα διαλέξει να φορέσει το πρωί;

Εδώ όμως σας αφήνω για σήμερα. Με το βλέμμα της ψυχής στην επόμενη συνάντηση.

Καλημέρα

Στο λεωφορείο για αεροδρόμιο Δασκαλογιάννη. Μέσα στο άγχος για το αν θα προλάβω την πτήση (παρόλο που η αγαπημένη μου φίλη Sandra με διαβεβαιώνει ότι έχω αρκετό χρόνο. Πώς μεγενθύνεται κάθε αρνητικό συναίσθημα όταν χάνουμε το κέντρο...). Και όντως την προλαβαίνω.
Φτάνω Θεσσαλονίκη βράδυ. Υπέροχο καλοκαιρινό βραδάκι, αλλά εγώ τίποτα δε βλέπω υπέροχο. Ούτε καν ωραίο. Φυσικά έρχεται να με υποδεχτεί. Γιατί δε νιώθω το ίδιο; αυτό το φτερούγισμα μέσα στο στήθος, όπως τις άλλες φορές που τον συναντούσα; Είναι χαρούμενος. Που ήρθα για να μείνω. Μαζί του. Γιατί εγώ όχι όμως; Με τρομάζει αυτό...
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο κ τραβάμε για Περαία. "Να φάμε κοντά στη θάλασσα" μου λέει.
Δεν έχει γεύση ούτε το φαγητό ούτε το φιλί του. Αρχίζει να με πλημμυρίζει η απόγνωση. "Δε θα νιώσω ποτέ πια όμορφα μαζί του; Δε θα νιώσω ποτέ πια όμορφα γενικά;;"
Τις επόμενες ημέρες θα μείνω στην ξαδέρφη μου, μέχρι να βρούμε σπίτι. (δεν έχω καμία απολύτως όρεξη να βρω σπίτι, καλύτερα μία σπηλιά να κρυφτώ για πάντα.....)

Εδώ όμως σας αφήνω για σήμερα. Με το βλέμμα της ψυχής στην επόμενη συνάντηση.

Καλημέρα

Επιστράτευσα κάθε είδους μέσο που είχα στη διάθεσή μου: θεραπεία Θήτα, ομοιοπαθητική, διαλογισμό, γιόγκα...έμοιαζα σαν το ναυαγό που προσπαθούσε απελπισμένα να πιαστεί σε όποια σανίδα σωτηρίας έβρισκε μπροστά του. Τίποτα. Με τραβούσε όλο και βαθύτερα, με κατάπινε.
Ήρθε βέβαια και η σανίδα σωτηρίας εκ μέρους του Έρωτα. Αυτή δεν ήταν απλά σανίδα, ολόκληρη σχεδία μου φάνταζε. Επέμενε, με διαβεβαίωνε ότι αυτό θα το περάσουμε μαζί, θα το παλέψουμε.
Υπήρχαν προηγηθεί έτσι κι αλλιώς σκέψεις και ατελείωτες συζητήσεις για το ποιος από τους δυό θα άλλαζε τόπο διαμονής.
Δεν πάω εγώ; σκέφτηκα. Εκτός από τον Έρωτα έχω εκεί και συγγενείς...φίλους...τι στο καλό, θα έχω έναν άνθρωπο να σταθεί δίπλα μου, "να με συντρέξει".
Μόνο που δυστυχώς κανένας δε μπορεί να σε συν-τρέξει σε μια τέτοια φάση. Τρέχεις μόνος. Και για την ακρίβεια δεν τρέχεις, πας σαν χελώνα (ή ίσως δεν πας καθόλου. Παραλύεις). Έχεις την αίσθηση ότι ο χρόνος σταματά. Ότι όλοι συνεχίζουν κανονικά τις ζωές τους κι εσύ μένεις πίσω. Απλός θεατής.

Και πήγα.

Η απόφαση πάρθηκε μέσα σε μια στιγμή. Και οι ετοιμασίες κράτησαν τρεις μέρες. Ακόμα δε μπορώ να καταλάβω πώς κατάφερα να μαζέψω τα πράγματά μου και να διευθετήσω τόσες υποθέσεις όντας σ' αυτή την κατάσταση. Θυμάμαι τον εαυτό μου να στέκεται για ώρες πάνω από πέντε ρούχα προσπαθώντας να αποφασίσει αν θα τα πάρει ή θα τ' αφήσει πίσω. Λες και είχε καμιά σημασία τη συγκεκριμένη στιγμή. Πίεζα με την εσωτερική φωνή μου: "Πάρτα όλα, δεν έχει σημασία, δεν έχεις χρόνο (είχα κλείσει αεροπορικό εισητήριο για Θεσσαλονίκη τρεις μέρες μετά την απόφαση, σε τέτοιο σημείο ένιωθα πως δε μπορούσα ν' αντέξω") και την επόμενη στιγμή: "ναι, αλλά γιατί να πληρώσω μεταφορικά για πράγματα που δε θα χρειαστώ και τελικά θα δώσω αλλού;" και πάλι από την αρχή. Ο εσωτερικός διάλογος με τις ίδιες ατάκες.
Πόσες φορές δεν άλλαξα κουτιά στα πράγματα. "Καλύτερα αυτά τα διακοσμητικά να μπούνε στην κούτα με τα πράγματα της κουζίνας" κι έκλεινα την κούτα. "Ή μάλλον....καλύτερα θα είναι να τα βάλω στην κούτα Σαλόνι" και άααντε πάλι από την αρχή.
Κάποιες κούτες έφτασα να τις κατεβάσω κάτω στο ισόγειο και να τις ξανανεβάσω (σαράντα τόσα σκαλιά, σε μια θεόστενη απότομη σκάλα) ώστε να αλλάξω τα πράγματα.
Η αναποφασιστικότητα στο φουλ.
Κι από την άλλη να κλείσω μεταφορική, να μιλήσω με τον ιδιοκτήτη ώστε να σπάσω νωρίτερα το συμβόλαιο ενοικίασης, να επιστρέψω βιβλία στη βιβλιοθήκη, ήθελα να τα κάνω όλα σωστά (και πάλι) παρά το χάλι μου.
'Ολα όμως σε κατάσταση ζόμπι. Δε θυμάμαι καν αν κοιμόμουν. Και να το έκανα, ήταν ύπνος σύντομος και ταραγμένος, που κούραζε αντί να ξεκουράζει.

Και έφτασε η ημέρα της αναχώρησης..........................................................................................

Εδώ όμως σας αφήνω για σήμερα. Με το βλέμμα της ψυχής στην επόμενη συνάντηση.

Καλημέρα

Αυτή τη φορά ήρθε απότομα, δε μου άφησε χρόνο καν να προετοιμαστώ, να υποψιαστώ τι έρχεται. Από την επόμενη ημέρα της επιστροφής μου από Θεσσαλονίκη άλλαξαν όλα μεμιάς. Λες και εισέβαλε κάποιος(κάτι;) στη ζωή μου και αφαίρεσε όλα τα χρώματα. Η Παλιά Πόλη των Χανίων άχρωμη ξαφνικά, αδιάφορη. Που πήγε όλη η ομορφιά; Η ενέργεια που ένιωθα να ρέει από παντού, από κάθε σοκάκι, κάθε ερείπιο, κάθε κομμάτι παλιού τείχους που είχε απομείνει όρθιο;
Άρχισα τις βόλτες. Έστω και με το ζόρι. Παλεύοντας να ξαναφέρω στην επιφάνεια της συνείδησής μου τα ίδια δυνατά συναισθήματα που με κατέκλυζαν λίγες μόνο μέρες πριν, όποτε περιπλανιόμουν στους στενούς δρόμους. Χωρίς αποτέλεσμα. Επέστρεφα σπίτι μέσα στην απο-γοήτευση..
Ακόμη και το ψηλοτάβανο σπίτι μου, το τεράστιο παράθυρο που τόσες ανατολές μου είχε χαρίσει, το μπαλκονάκι μου γεμάτο γλάστρες όπου άραζα τα ήσυχα πρωινά(πριν ξυπνήσουν ακόμη οι τουρίστες) διαβάζοντας και γράφοντας, τα βράδια να απολαύσω το κρασάκι μου βλέποντας τον ήλιο να χάνεται πίσω από το φάρο...τίποτα, τίποτα από όλα αυτά δε μου δινε πια χαρά.
Συνέχισα για λίγες μέρες-μια βδομάδα ήταν; δύο; είχα αρχίσει να χάνω και την αίσθηση του χρόνου- "κανονικά" όλες μου τις δραστηριότητες: παραλία, συνεδρίες Theta healing, θέατρο, χορό, διαδικτυακά μαθήματα ελληνικών σε ένα ζευγάρι Γάλλων, με πίστη ότι όλα θα επανέλθουν στο "κανονικό".
Τίποτα δεν επανερχόταν.
Και μετά ήρθε ο πανικός. Η αίσθηση ότι τα Χανιά με διώχνουν.
"Δεν έχω κανέναν εδώ" σκεφτόμουν -παρόλο που σε αυτή την πόλη είχα κάνει μια από τις καλύτερες φίλες της ζωής μου, η οποία μου στάθηκε όσο δε λέει αυτή τη δύσκολη περίοδο.

Και ο έρωτας;; θα αναρωτηθείτε ίσως...ναι, ο έρωτας...προφανώς ούτε αυτός ήταν ικανός να με βγάλει από αυτό το βάραθρο όπου είχα αρχίσει να πέφτω με απίστευτη ταχύτητα.

Εδώ σας αφήνω για σήμερα. Με το βλέμμα της ψυχής στην επόμενη συνάντηση.

Καλημέρα

Θα γυρίσω εννιά μήνες πριν. (Τώρα μόλις μου ήρθε στο μυαλό: εννιά μήνες, δε θα το λεγες και τυχαίο...)

Τέλη Οκτώβρη/αρχές Νοέμβρη του 2022 λοιπόν.
Μένω στην Κρήτη, Χανιά. Το πως βρέθηκα εκεί, εγώ, μια γέννημα θρέμα Θεσσαλονικιά, μετά από εννιά χρόνια (πάλι το εννιά) στη Σουηδία...είναι μια άλλη ιστορία που ίσως μας δωθεί η ευκαιρία να την πούμε κάποια στιγμή.

Χανιά, σε ένα παλιό διατηρητέο, στο κέντρο της Παλιάς Πόλης, σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους κ πιο θορυβώδεις δυστυχώς δρόμους της πόλης. Κάτω από το σπίτι μου, πέντε έξι μπαράκια, απ' αυτά που τραβάνε σαν το μέλι ντόπιους και τουρίστες, με τους περισσότερους απ' αυτούς να μεθάνε μετά από κάποια-προχωρημένη-ώρα, οπότε καταλαβαίνετε, το κουτάκι με τις ωτασπίδες αποτελούν μόνιμο ντεκόρ στο κομοδίνο μου.

Μόλις έχω γυρίσει από τη Θεσσαλονίκη, την οποία επισκέπτομαι συχνά τον τελευταίο καιρό, καθότι ερωτευμένη. Και μάλιστα σφόδρα. Από τους έρωτες που έρχονται από κει που δεν το περιμένεις, με πρωταγωνιστές πρόσωπα που δεν θα περίμενες να ξανασυναντήσεις ποτέ στη ζωή σου, και όμως μπαίνουν ξαφνικά και τα φέρνουν όλα τα πάνω κάτω. Είμαι λοιπόν σε ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας, τηλεφωνική, ιντερνετική και εναέρια, με τη συμπρωτεύουσα κ πόλη-Πατρίδα. Ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος, δε λένε; Ε, έτσι κι εγώ. Μόνο που δεν επιστρέφω σαν δολοφόνος-θύτης παρά σαν θύμα του Φτερωτού Θεού.

Έχω γυρίσει μετά από μία όχι και τόσο ειδυλλιακή δυστυχώς εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη-τι να κάνουμε, ακόμη και οι μεγάλοι έρωτες έχουν τις μεγάλες εντάσεις τους ή μάλλον κυρίως αυτοί.
Ήδη από την προσγείωση του αεροπλάνου στο αεροδρόμιο Ιωάννη Δασκαλογιάννη αρχίζω να νιώθω περίεργα...Θα ναι που αποχωρίστηκα τον αγαπημένο, σκέφτομαι, λογικό είναι. Παρόλο που οι μέρες που περάσαμε μαζί αυτή τη φορά δε μου άφησαν μόνο γλυκές αναμνήσεις, ε, δε μπορεί...μου λείπει ήδη.
Άρα γι' αυτό αισθάνομαι έτσι: άδεια να το πω....χωρίς ενδιαφέρον για τίποτα...χωρίς όρεξη να πιάσω ούτε μία από τις δραστηριότητες που είχα σχεδιάσει και είχα βάλει πλώρη πριν φύγω για πάνω(γιόγκα, χορό, θεατρική ομάδα κλπ)....δεν πειράζει, είμαι και κουρασμένη από το ταξίδι, από αύριο θα μαι σίγουρα καλύτερα και γεμάτη ενέργεια να ξαναπιάσω από κει που ξεκίνησα.

Έλα όμως που οι εξελίξεις δεν είναι πάντα όπως τις περιμένουμε. Γι' αυτό καλό είναι να είμαστε πάντα προετοιμασμένοι για εκπλήξεις, ευχάριστες ή δυσάρεστες.
Σ' αυτές τις περιπτώσεις μία είναι η λέξη-κλειδί: ΕΥΕΛΙΞΊΑ.
Αρκεί και να έχεις τα ψυχικά αποθέματα να ανταποκριθείς στους ελιγμούς. Κι εγώ απ' ότι φάνηκε, δεν τα είχα. Ή μήπως ο τρόπος με τον οποίο εξελίχθηκε η κατάσταση απέδειξε τελικά ότι τα είχα;

Εδώ σας αφήνω για σήμερα. Με το βλέμμα της ψυχής στην επόμενη συνάντηση.

Καλημέρα

Επανέρχομαι μετά από πολύ καιρό και θα ήθελα να εξηγήσω και τους λόγους.
Τώρα θα μου πεις γιατί; Και ποιον ενδιαφέρουν οι λόγοι; Σωστά. Κάποιους από σας μπορεί να τους ενδιαφέρουν, κάποιους πάλι όχι.
Για μένα όμως είναι μία εσωτερική ανάγκη. Και σκοπεύω να την ικανοποιήσω (εσείς θα την πληρώσετε, χαχα!). Πιθανόν να βοηθήσω και κάποιους, το εύχομαι.

Ξεκινώ λοιπόν σιγά σιγά...να εξιστορώ κάποια γεγονότα από την τελευταία περίοδο της ζωής μου και ποιος ξέρει, ίσως αρχίσει να ξετιλύγεται το κουβάρι και από παλιότερα, από το μακρινό παρελθόν ή το κοντινό παρόν. Τα κείμενα θα έχουν ροή...μάλλον. Αλλά και αν δεν έχουν, δεν πειράζει. Βασίζομαι στη γλωσσική νοημοσύνη σας. Και κυριώς τη συναισθηματική.

Θα προσπαθήσω να είμαι συνεπής, παρά τον περιορισμένο χρόνο (αχ αυτός ο "χρόνος", πώς έχουμε πέσει στην παγίδα του) και ελπίζω να τα καταφέρω.

Εδώ σας αφήνω για σήμερα. Με το βλέμμα της ψυχής στην επόμενη συνάντηση.

Η τεχνική ThetaHealing είναι μια ολιστική τεχνική προσωπικής εξέλιξης που μας επιτρεπει να μεταμορφώσουμε τη σωματική, συναισθηματική και πνευματική μας υγεία σε κυτταρικό επίπεδο.
Μπαίνοντας στα εγκεφαλικά κύματα θήτα αποκτούμε πρόσβαση στο υποσυνείδητό μας και αφού συνδεθούμε με την ενέργειά μας και με την ενέργεια που ρέει μέσα από όλα τα πράγματα, είναι εφικτό να το "επαναπρογραμματίσουμε". Με ποιο τρόπο; Αλλάζοντας τις αρνητικές πεποιθήσεις που είναι αποθηκευμένες εκεί, που δεν μας εξυπηρετούν και δημιουργούν ασθένειες ή ανισορροπία στην ζωή μας και αντικαθιστώντας τες με τις κατάλληλες θετικές πεποιθήσεις. Ετσι, η θεμελιώδης αιτία μιας ασθένειας υποχωρεί, το άτομο αρχίζει να αυτοϊαίνεται και να επέρχεται σε μια κατάσταση συνειδητής ζωής και ολικής ευεξίας σε όλους τους τομείς της ζωής του.

Το Theta Healing βασίζεται στις αρχές δύο επιστημών: της κβαντικής φυσικής και της επιγενετικής.

Η κβαντική φυσική μας λέει ότι δεν είμαστε φτιαγμένοι μόνο από ύλη αλλά από ενέργεια και συχνότητα. Όπως είπε ο Νίκολα Τέσλα «Αν θέλετε να μάθετε τα μυστικά του σύμπαντος, σκεφτείτε με όρους ενέργειας, συχνότητας και δόνησης». Εφόσον είμαστε φτιαγμένοι από ενέργεια, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ενέργεια για να αλλάξουμε τον εαυτό μας.

Η επιγενετική είναι η μελέτη βιολογικών αντιδράσεων που ενεργοποιούν και απενεργοποιούν τα γονίδια. Η επιγενετική έχει αποδείξει μετά από μελέτη ότι οι παράγοντες στο περιβάλλον μας, όχι τα γονίδιά μας, είναι οι κύριοι παράγοντες που καθορίζουν την υγεία μας:
Αυτό που τρώμε,
όπου ζούμε,
οι άνθρωποι με τους οποίους αλληλεπιδρούμε,
πώς σκεφτόμαστε,
πώς νιώθουμε.

Όλα αυτά προκαλούν χημικές τροποποιήσεις γύρω από τα γονίδια οι οποίες είτε θα ενεργοποιήσουν είτε θα απενεργοποιήσουν αυτά τα γονίδια με την πάροδο του χρόνου.
Για να αλλάξετε τη συχνότητα και την ενέργειά σας που επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από το περιβάλλον σας, τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε την τεχνική θεραπείας θήτα.