sukh shorts

ਭਾਗ ਦੂਜਾ 3

ਅਰਦਾਸ ਪੂਰੀ ਹੂੰਦੀ ਹੈ

ਸੁਖਦੇਵ ,ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੂੰ ਆਖਦਾ, "ਮੈ ਨਹਾ ਲਵਾ ਮੈਨੂੰ ਮੁਸ਼ਕ ਜਿਹੀ ਆ ਰਹੀ ਖੁਦ ਤੋ ਦਵਾਈਆਂ ਦੀ ਜਿਵੇ ਦੁਕਾਨ ਚੁੱਕੀ ਹੋਵੇ ਮੈ ਨਾਲ ਆਪਣੇ,ਤੁਸੀ ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਦੇ ਦਵੋ ਛੇਤੀ ਦੇਣੇ ਤੇ ਕੁਝ ਲੀੜੇ ਪਾਂ ਦੇਣਾ ਝੋਲੇ ਵਿੱਚ,ਨਾਲ ਲਿਜਾਨੇ ਨੇ ਕੁਲਜੀਤ ਲਈ ਤੇ ਹਾਂ ਥੋੜੀ ਖਿਚੜੀ ਜਾ ਦਲੀਆ ਬਣਾ ਦਵੀ ,ਓਹ ਵਾਹੋਦਾਹੀ ਇਕੋ ਸਾਹ ਵਿੱਚ ਬੋਲ ਦਿੱਤਾ।"

ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਅੱਗੋ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦੀ ,"ਕੋਈ ਨਾ ਫ਼ਿਕਰ ਨਾ ਕਰ ਮੈ ਸਭ ਕਰ ਦੇਣਾ ,ਬੱਸ ਮੇਰੀ ਧੀ ਰਾਣੀ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਵੇ ।"

ਤੁਸੀ ਆਪਣੇ ਵੀ ਕੁਝ ਕੱਪੜੇ ਪਾਂ ਲਵੋ ,ਕੁਲਜੀਤ ਨੇ ਮਨਾ ਕਰਿਆ ਵੈਸੇ ਕੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਏ ਬੀਬੀ ਪਹਿਲਾ ਹੀ ਇੱਥੇ ਅੱਜ ਜਰੂਰੀ ਨੀ ਕਲ ਦਿਨ ਵੇਲੇ ਆ ਜਾਵਣ ਤੇ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਵੀ ਨਾਲ ਲਗੇਗਾ ਹੁਣ ਤਾਂ ਫਿਰ ਕਲ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਕੇ ਰੱਖਣਾ।

ਸ਼ੀਲਾ ਹੁਣ ਕਸ਼ਮਸ਼ ਜਿਹੀ ਵਿੱਚ ਸੀ ਕੇ ਹੋਇਆ ਕਿਆ ਏ ਆਖਿਰ । ਓਸਨੇ ਹੱਥ ਬੰਨ ਕਿਹਾ ਤੁਸੀ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸੋ ਨਾ ਭਾਂਵੇ ਪਰ ਓਹ ਮੇਰੀ ਵੀ ਦੀ ਵਾਂਗ ਹੀ ਏ ਮੈ ਰੋਜ਼ ਪਾਠ ਕਰੂ ਤੇ ਅਰਦਾਸ ਵੀ ਕਰਾਂਗੀ ਕੇ ਓਹ ਛੇਤੀ ਦੇਣੇ ਠੀਕ ਹੋ ਕੇ ਸੀ ਸਲਾਮਤ ਘਰ ਆ ਜਾਵੇ।

ਨਾ ਚਾਚੀ ਗੱਲ ਸਾਡੇ ਵੱਸ ਤੋ ਬਾਹਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੁਖਦੇਵ ਤੋਂ ਸਹਿਜੇ ਹੀ ਬੋਲ ਹੋ ਗਿਆ।

ਨਾ ਭਾਈ ਠੀਕ ਕੀਨਉ ਨੀ ਹੋਵੇਗੀ ਓਹਨੂੰ ਕਿਹੜਾ ਦੂਆ ਹੋਇਆ ਭਾਈ ।
ਇੰਨਾ ਕਹਿਣ ਦੀ ਦੇਰ ਸੀ ਕੇ ਦੁਖਦੀ ਰਗ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਸ਼ੀਲਾ ਨੇ ਅਣਜਾਣੇ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਸੁਰਜੀਤ ਕੁਰ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਵੀ ਇਕਦਮ ਨਿਕਲ ਗਿਆ ਭੈਣੇ ਰੋਣਾ ਤਾਂ ਇਹੀਓ ਕੇ ਦੂਆ ਹੀ ਏ ,ਚੰਦਰੀ ਨੂੰ ਇਸ ਉਮਰੇ ਹੀ ਇਹ ਰੋਗ ਲੱਗ ਗਿਆ ,ਰੱਬ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਲਾ ਦਿੰਦਾ ਏ ਰੋਗ ਉਹਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ,ਤਾਂ ਸ਼ਿਕਵਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਆਪਣੀਆ ਅੱਖਾਂ ਮੂਹਰੇ ਉਹਨੂੰ ਤਿਲ ਤਿਲ ਮਰਦੇ ਵੇਖਣਾ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ,ਇਹ ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਉਸਦੀ ਭੁੱਬ ਨਿਕਲ ਗਈ।

ਸ਼ੀਲਾ ਕੁਰ ਮਸਾ ਚੁੱਪ ਕਰਵਾਇਆ ਉਸਨੂੰ ਤੇ ਖੁਦ ਵੀ ਚੁੰਨੀ ਦੇ ਲੜ ਨਾਲ ਹੰਝੂ ਜਿਹੜੇ ਉਸਦੀਆ ਬਜ਼ੁਰਗ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਕੋਇਆ ਵਿੱਚੋ ਨਿਕਲ ਕੇ ਲਗਾਤਾਰ ਗੱਲਾ ਤੋ ਗਿਰ ਕੇ ਉਸਦੇ ਝੱਗੇ ਵਿੱਚ ਪੈ ਰਹੇ ਸਨ।

ਸ਼ੀਲਾ ਧਰਵਾਸਾ ਦਿੰਦੇ ਕਹਿੰਦੀ ,"ਨੀ ਭੈਣੇ ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਕੇ ਕੁਲਜੀਤ
ਇਹ ਨਾਮੁਰਾਦ ਰੋਗ ਦੀ ਰੋਗਣ ਹੋ ਗਈ ਏ।"

ਪਰ ਮੈਂ ਸੱਚ ਆਖਦੀ ,ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਕਲੇਜਾ ਫਟਣ ਨੂੰ ਆ ਰਿਹਾ ,ਕਿੰਨੀ ਦਲੇਰ ਏ

ਕੁਲਜੀਤ ,ਜਿਹੜੀ ਖੁਦ ਕਿੰਨੀ ਤਕਲੀਫ਼ ਵਿੱਚ ਵੀ ਸੀ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਪਿਆਰਿਆ, ਸੰਭਾਲਿਆ ਓਸਨੇ ,ਇੱਜਤ ਦਿੱਤੀ ਇੰਨੀ ਤੇ ਭਿਣਕ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪੈਣ ਦਿੱਤੀ ਕੇ ਓਹ ਕਿੰਨਾ ਦਰਦ ਹੰਢਾ ਰਹੀ ਸੀ ਪਤਾ ਤਦ ਲੱਗਿਆ ਜਦੋਂ ਵਿਚਾਰੀ ਡਿੱਗ ਕੇ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਗਈ ।

ਫਿਰ ਦੋਵੇਂ ਰੋਵਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀਆਂ ਤਾਂ ਸੁਖਦੇਵ ਓਹਨਾਂ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਵਾਉਂਦਾ ਕੇ ਇਹ ਕਹਿ , ਢੇਰੀ ਨਾ ਢਾਹਵੋ ,ਉਹ ਵਕਤ ਨਹੀਂ ਰੱਬ ਨਾਲ ਸ਼ਿਕਵੇ ਤੇ ਰੋਵਣ ਦਾ ,ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਵੀ ਦੇਖਣਾ ਅਪਾ ਰਲ ਕੇ ਤੇ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਵੀ ਸੰਭਾਲਣਾ ,ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੋਣਾ ਪਵੇਗਾ ,ਰੋ ਕੇ ਨਹੀਂ ਸਰਨਾ ।

ਸਾਰੇ ਇਕਦਮ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਜਿਵੇ ਕੁੱਝ ਹੋਇਆ ਹੀ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਜਦੋਂ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਓਹਨਾਂ ਆਪਣੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵੇਖਿਆ।

ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਆਖਦਾ,, ਮੈਂ ਵੀ ਜਾਣਾ ਮੰਮੀ ਕੋਲ ,ਮੇਰਾ boht ਮਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਮੰਮੀ ਕੋਲ ਜਾਵਣ ਦਾ ।ਤੁਸੀਂ ਨਾਲ le ਚਲੋ, ਮੈਂ ਬਿਲਕੁਲ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ , ਬਸ ਮੰਮੀ ਕੋਲ ਬਹਿ ਕੇ ਪਾਠ ਕਰਾਂਗਾ। ਚੌਪਈ ਸਾਹਿਬ ਦਾ , ਓਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਰਾਮ ਮਿਲੇਗਾ , ਓਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਕੂਨ ਮਿਲਦਾ ਨਾ ਗੁਰਬਾਣੀ ਸੁਣ ਕੇ ਤੇ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ।
ਸੁਖਦੇਵ ਨਹਾ ਧੋ ਕੇ , ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਤੇ ਸ਼ੀਲੋ ਚਾਚੀ ਦੁਆਰਾ ਤਿਆਰ ਕੀਤੇ ਖਾਣੇ ਤੇ ਕੱਪੜਿਆ ਨੂੰ ਚੁੱਕਿਆ ਤੇ ਆਪਣੀ ਬੀਬੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ,ਅੱਜ ਰਹਿਣ ਦੇ ਤੈਨੂੰ ਤੇ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਕੱਲ ਆ ਕੇ ਲੈਕੇ ਜਾਵਾਂਗਾ ਅੱਜ ਰਾਤ ਨੂੰ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਵੀ ਨਾਲ ਜਾਵਣ ਦੀ ਜਿੱਦ ਕਰੇਗਾ ਜੇਕਰ ਤੁਸੀ ਨਾਲ ਗਏ।

ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਦਾ ਮਨ ਤਾਂ ਕਾਫੀ ਸੀ ਜਾਵਣ ਦਾ ਤੇ ਕੁਲਜੀਤ ਕੋਲ ਰਹਿਣ ਦਾ ਪਰ ਮਨ ਮਾਰ ਲਿਆ ਉਸਨੇ ਕੇ ਸੁਖਦੇਵ ਨੇ ਸੋਚ ਸਮਝ ਕੇ ਹੀ ਕਿਹਾ ਨਾ ਜਾਵਣ ਲਈ।

ਸ਼ੀਲੋ ਚਾਚੀ ਵੀ ਅੱਗੋ ਕਿਹਾ," ਭਾਈ ਜੇਕਰ ਬੁਰਾ ਨਾ ਮੰਨੋ ਤਾਂ ਮੈ ਵੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਆਪਣੀ ਕੁਲਜੀਤ ਦੀ ਖ਼ਬਰਸਾਰ ਲਈ ਕੱਲ?"

ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਸਰਪੰਚ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਕਾਰ ਦਾ ਹਾਰਨ ਵਜਾਉਂਦਾ ਤੇ ਆਖਦਾ ਚਲੋ ਵੀਰ ਜਲਦੀ ਆਜੋ ,ਲੇਟ ਨਾ ਹੋ ਜਾਇਓ ਬੋਹਤਾ,ਸੁਖਦੇਵ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਬਹਿ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਦੋਵੇ ਹਸਪਤਾਲ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਹੋ ਜਾਂਦੇ।
ਹਸਪਤਾਲ ਪੁੱਜ ਕੇ ਓਹਨਾਂ ਮੈਡੀਕਲ ਸਟੋਰ ਵਾਲੇ ਡਾਕਟਰ ਵਲੋਂ ਤ ਲਿਖੀਆ ਦਵਾਈਆਂ ਫੜੀਆਂ ਤੇ ਸਰਪੰਚ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਸੁਖਦੇਵ ਨੂੰ ਕੁਝ ਪੈਸੇ ਫ਼ੜਾ ਕੇ ਜਿਹੜੇ ਉਸਦੇ ਬਾਪੂ ਜੀ ਨੇ ਦਿੱਤੇ ਸਨ ,,ਵਾਪਿਸ ਆ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਆਖਦਾ ਸਵੇਰੇ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਹੋਰੀ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲਿਆਵਾਂਗਾ ।

ਸੁਖਦੇਵ ਉਸਨੂੰ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਜਾਵਣ ਦੀ ਤਾਕੀਦ ਕਰਦਾ ਏ ਤੇ ਪੈਸੇ ਟੁਕਰ ਵਾਸਤੇ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ ਕਰਦਾ ਤੇ ਭਾਵੁਕ ਹੋ ਕੇ ਗਲੇ ਮਿਲਦਾ ਉਸਨੂੰ।

ਸਰਪੰਚ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਜਾਵਣ ਤੋ ਬਾਅਦ ਓਹ ਫਟਾਫਟ ਕੁਲਜੀਤ ਦੇ ਵਾਰਡ ਵੱਲ ਕਦਮ ਪੁੱਟਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ।ਪੁੱਜ ਕੇ ਵੇਖਦਾ ਤਾਂ ਕੁਲਜੀਤ ਬੇਸੁਰਤ ਹੋਈ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰੀ ਸੋ ਰਹੀ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਇੰਜੈਕਸ਼ਨ ਲਗਾਏ ਦਾ ਅਸਰ ਸੀ।ਸੁਖਦੇਵ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਉਠਾਉਣਾ ਠੀਕ ਨਾ ਸਮਝਿਆ ਤੇ ਸਿਸਟਰ ਨੂੰ ਦਵਾਈਆਂ ਫੜਾਉਣ ਚਲਾ ਗਿਆ ਕਾਉੰਟਰ ਤੇ ਓਥੇ ਕੁਝ ਡਾਕਟਰਾਂ ਦੀ ਟੀਮ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਗੱਲਾ ਕੇ ਰਹੇ ਸਨ ਕੁਲਜੀਤ ਬਾਰੇ ਜਿਹੜੀਆ ਕੇ ਸੁਖਦੇਵ ਸੁਣ ਲਈਆਂ ਸਨ ਅਣਜਾਣੇ ਵਿੱਚ।

ਹੁਣ ਉਸ ਤੋ ਇੱਕ ਕਦਮ ਵੀ ਨੂੰ ਪੁੱਟਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਓਸਨੂੰ ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਸਦੀ ਰੂਹ ਕੱਢ ਲਈ ਹੋਵੇ ਤੇ ਬੇਜਾਨ ਸ਼ਰੀਰ ਦਾ ਭਾਰ ਓਹ ਘਸੀਟ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ ਓਹ ਵਾਪਿਸ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਕੁਲਜੀਤ ਕੋਲ ਆਣ ਖਲੋਤਾ ,ਫਿਰ boht ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਓਸਨੇ ਇੱਕ ਬੈਂਚ ਚੁੱਕਿਆ ਜਿਹੜਾ ਕੇ ਹੈ ਤਾਂ ਹਲਕਾ ਜਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਓਸਨੂੰ ਕਾਫੀ ਭਾਰਾ ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ,ਤੇ ਕੁਲਜੀਤ ਦਾ ਹੱਥ ਓਸਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਫੜ ਲਿਆ ਤੇ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਪਲੋਸਦਾ ਰਿਹਾ ,ਮਨ ਉਸਦਾ ਭਰਿਆ ਪਿਆ ਸੀ ਅੰਦਰੋ ਪਰ ਫੋਲਦਾ ਵੀ ਤਾਂ ਕੀਹਦੇ

ਨਾਲ ।

ਓਹ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਹੋ ਰਹੀ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੀ ਨਦੀ ਵਿੱਚ ਵਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕੇ ਅਚਾਨਕ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੇ ਦਸਤਕ ਹੁੰਦੀ , ਤੁਸੀਂ ਨੂੰ ਡਾਕਟਰ ਸਾਹਬ ਬੁਲਾ ਰਹੇ ਕਾਉੰਟਰ ਤੇ ,ਹਾਂਜੀ ਮੈ ਆਉਂਦਾ ਸੁਖਦੇਵ ਜਵਾਬ ਦਿਤਾ ਤੇ ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਚੱਲ ਪੈਂਦਾ।

ਹਾਂਜੀ ਤੁਸੀਂ ਦਵਾਈਆਂ ਸਮਝ ਲਵੋ ਕਿੰਵੇ ਦੇਣੀਆ ਨੇ ਮਰੀਜ਼ ਨੂੰ,, ਮੈਂ ਕੱਲ੍ਹ ਆਵਾਂਗੀ ਫਿਰ ਹੁਣ ਮੇਰੀ ਡਿਊਟੀ ਖਤਮ ਹੋਵਣ ਦਾ ਵਕਤ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ ਬਾਕੀ ਸਿਸਟਰ ਜੀ ਤਾਂ ਹੋਵਣਗੇ ਜੀ ਤੇ ਦੂਜੇ ਡਾਕਟਰ ਸਾਹਿਬਾਨ ਵੀ ਪਰ ਕੀਨਉ ਕੇ ਮੈਂ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਕੇਸ ਵੇਖ ਰਹੀ ਤਾਂ ਕਰਕੇ ਜ਼ਰੂਰੀ ਏ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਕੁਲਜੀਤ ਸਬੰਧੀ ।

ਦੇਖੋ ਗੱਲ ਇਸਤਰਾਂ ਕੇ ,,,,,ਅਜੇ ਓਹ ਵਿੱਚ ਜੀ ਸੀ ਕੇ ਸੁਖਦੇਵ ਨੇ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਹਾਂਜੀ ਪਤਾ ਏ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਡਾਕਟਰ ਬੜੇ ਹੈਰਾਨੀ ਭਰੇ ਲਹਿਜੇ ਵਿੱਚ ਵੇਖਿਆ ਓਹਦੇ ਵੱਲ ,ਸੁਖਦੇਵ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾ ਦੇ ਕੋਏ ਭਰੇ ਪਏ ਸਨ ਖਾਰੇ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਤੇ ਓਸ ਨੇ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਪੁੱਛੀ ਕਿੰਨਾ ਵਕਤ ਏ ਕੁਲਜੀਤ ਕੋਲ ਬੱਸ ਇੰਨਾ ਦੱਸੋ?

ਇਸਦੇ 2 ਭਾਗ ਰਹਿ ਗਏ ਹਨ , ਕਮੈਂਟਸ ਕਰਕੇ ਦੱਸਣਾ ਕਿੱਦਾ ਲੱਗੀ ,,ਰਹਿੰਦੇ ਭਾਗ ਜਲਦੀ ਲਿਖ ਦਿੱਤੇ ਜਾਵਣਗੇ ਜੀ ।

ਸੁਖਦੇਵ ਦਾ ਇਸਤਰਾਂ ਪੁੱਛਣਾ ,,ਕਾਫੀ ਅਚੰਭੇ ਵਾਲ਼ਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ
ਪਰ ਫਿਰ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਆਪਣਾ ਗਲਾ ਥੋੜਾ ਸਾਫ਼ ਕਰਦੇ ਕਿਹਾ ਕੁਝ ਮਹੀਨੇ ਜਾਂ ਫਿਰ ਕੁਝ ਦਿਨ ਇੰਨਾ ਹੀ ਸਮਾਂ ਸਾਡੇ ਤਜੁਰਬੇ ਅਨੁਸਾਰ ਪਰ ਅਸੀ ਵੀ ਅਖ਼ੀਰ ਚ ਇੱਕ ਇਨਸਾਨ ਹੀ ਹਾਂ ਬਾਕੀ ਅਰਦਾਸ ਕਰੋ ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਰੱਬ ਤੇ ਪੂਰਨ ਭਰੋਸਾ ਕਰਦੇ ਹੋ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕਰੀਅਰ ਦੌਰਾਨ ਅਜਿਹੇ ਕਈ ਕੇਸ ਵੀ ਵੇਖੇ ਨੇ ਜਦੋਂ ਸਾਨੂੰ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਵੀ ਨੀ ਲੱਭਿਆ ਜਿਹੜੀਆਂ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਮਰੀਜ਼ ਦਾ ਕਾਲ ਬਣ ਕੇ ਸਾਨੂੰ ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਦਾ ਫ਼ਰਮਾਨ ਜਾਰੀ ਕਰਨ ਲਈ ਇਸ਼ਾਰਾ ਦੇ ਰਹੀਆ ਸਨ।

ਸੁਖਦੇਵ ਦੀ ਭੁੱਬ ਨਿੱਕਲ ਗਈ ਤੇ ਫਿਰ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਉਸਦੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਕੇ ਓਸਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਦਿੱਤਾ ਕੇ ਦਿਲ ਛੋਟਾ ਨਾ ਕਰੋ ,ਇੰਝ ਕਰਕੇ ਕੁਝ ਵੀ ਨੂੰ ਹੋਣਾ ,ਖੁਦ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਕਿੰਵੇ ਸਹਾਰਾ ਦਿਓਗੇ ,ਸੁਖਦੇਵ ਨੇ ਆਪਣੀਆ ਅੱਖਾਂ ਦੋਵੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਸਾਫ ਕਰੀਆ ਤੇ ਆਖਿਆ ,"ਤੁਸੀ ਸਹੀ ਆਖ ਰਹੇ ਓ ਮੈਂ
ਹੁਣ ਆਪਣਾ ਮਨੋਬਲ ਨਹੀਂ ਡਿੱਗਣ ਦਿਆਗਾ ਨਹੀਂ ਤੇ ਕੁਲਜੀਤ ਵਕਤ ਤੋ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਟੁੱਟ ਜਾਵੇਗੀ ਤੇ ਜਿਹੜੇ ਵਕਤ ਬਚਿਆ ਓਹ ਵੀ ,,,,,,,ਖ਼ੈਰ ਤੁਹਾਡਾ ਧੰਨਵਾਦ ਤੁਸੀ ਮੈਨੂੰ ਖ਼ਬਰ ਤਾਂ ਡਰਾਉਣੀ ਸੁਣਾਈ ਪਰ ਇੱਕ ਉਮੀਦ ਦੀ ਕਿਰਨ ਵੀ ਵਿਖਾ ਦਿੱਤੀ ਏ ,, ਕਿ ਜਿੱਥੇ ਦਵਾ ਕੰਮ ਨਾ ਕਰੇ ਉਥੇ ਦੁਆ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ।

ਡਾਕਟਰ ਆਪਣੀ ਡਿਊਟੀ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਦਾ ਫ਼ਰਜ ਨਿਭਾ ਕੇ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਜਾਵਣ ਤੋ ਬਾਅਦ ਸੁਖਦੇਵ ਵਾਪਿਸ ਮੁੜਦਾ ਏ ਤਾਂ ਵੇਖਦਾ ਕੇ ਕੁਲਜੀਤ ਜਾਗ ਰਹੀ ਸੀ ,ਤਾਂ ਓਹ ਇਕਦਮ ਉਸ ਵੱਲ ਵਧਦਾ ਤੇ ਆਪਣਾ ਪੂਰਾ ਜ਼ੋਰ ਲਾ ਕੇ ਮਜ਼ਾਕ ਭਰੇ ਲਹਿਜੇ ਵਿੱਚ ਆਖਦਾ," ਕੁਲਜੀਤ ! ਨੀਕੁਲਜੀਤ ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਕਦੋਂ ਦਾ ਆਇਆ ਮੈ ?"

ਮੈਂਨੂੰ ਤਾਂ ਕੁਝ ਪਤਾ ਨੀ ਜੀ ,,ਪਤਾ ਨੀ ਕਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਹੋ ਗਿਆ ਪਰ ਇੱਕ ਗੱਲ ਦੱਸਾਂ ਮੈਨੂੰ ਥੋੜਾ ਆਰਾਮ ਮਿਲ ਗਿਆ ਸੀ ਦਰਦ ਤੋਂ।

ਚੱਲ ਕੋਈ ਨੇ ਵਧੀਆ ਫਿਰ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਿਹੜਾ ਤੈਨੂੰ ਆਖਦਾ ਕੇ ਨਹੀਂ ਆਰਾਮ ਕਰਨਾ ਸੀ ਮੈ ਤਾਂ ਬਸ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਸੀ ਇੱਕਲਾ ਬੈਠਾ ਸੀ ਨਾ ਕਦੋ ਦਾ ਤਾਂ ਬੋਰੀਅਤ ਹੋਵਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ ਤੇਰੀਆਂ ਗੱਲਾ ਨਾਲ ਦਿਲ ਜਾਂ ਲੱਗਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਨਾ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਇਹ ਹਸਪਤਾਲ ਵੱਢ ਖਾਵਣ ਨੂੰ ਜਾਪਦਾ ਮੈਨੂੰ ਤੇ ।

ਕੁਲਜੀਤ ਥੋੜਾ ਹੱਸਦੀ ,ਤੇ ਉੱਠ ਕੇ ਬੈਠਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਤਾਂ ਸੁਖਦੇਵ ਇਕਦਮ ਉਸਨੂੰ ਸਹਾਰਾ ਦੇ ਕੇ ਬੈਠੀ ਕਰਦਾ ਏ ਤੇ ਫਿਰ ਕੋਲ ਹੀ ਬੈਠ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਅੱਖਾਂ pa ਕੇ ਵੇਖਦਾ ਤਾਂ ਓਹ ਅੱਖਾਂ ਝੁਕਾ ਲੈਂਦੀ ਜਿਵੇ ਕੇ ਡਰ ਰਹੀ ਹੋਵੇ ਕੇ ਓਹ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾ ਵਿੱਚ ਉਸ

ਦਰਦ ਨੂੰ ਨਾ ਪੜ੍ਹ ਲਵੇ ਜਿਹੜਾ ਓਹ ਬਿਆਨ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਓਹ ਸੁਖਦੇਵ ਨੂੰ ਹੋਰ ਤਕਲੀਫ਼ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਓਸਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕੇ ਉਹ ਕਿੰਨਾ ਦਿਲੋ ਲਗਾਵ ਕਰਦਾ ਓਸਦਾ ।

ਕੁਲਜੀਤ ਉਸਦੇ ਅੱਖਾਂ ਤੇ ਆਪਣਾ ਇੱਕ ਹੱਥ ਰੱਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਤਾਂ ਡਰਿਪ ਵਾਲੀ ਨਲੀ ਵੀ ਨਾਲ ਹੀ ਚੁੱਕੀ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਸੂਈ ਹੱਥ ਦੇ ਮਾਸ ਵਿੱਚ ਥੋੜਾ ਖੁੰਬ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਥੋੜਾ ਖੂਨ ਆ ਜਾਂਦਾ ਬਾਹਰ ਤਾਂ ਸੁਖਦੇਵ ਉਸਨੂੰ ਆਖਦਾ ਕੁਲਜੀਤ ਤੂੰ ਤੇ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਹੀ le ਲੈਣੀ ਏ ਇੰਝ ਨਾ ਕਰਿਆ ਕਰ ,,ਕੁਲਜੀਤ ਥੋੜਾ
ਝਿਜਕ ਕੇ ,,,ਜੀ ਮੈ ਤਾਂ ਸ਼ਰਮ ਰਹੀ ਸੀ ਤੁਸੀਂ ਇੰਝ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਤੋ ਬਾਅਦ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਵੇਖਿਆ ਸੀ ਮੈਨੂੰ ,,।

ਤੇਰਾ ਕੁਝ ਨੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ,,ਕਮਲੀ ਜੀ ਮੇਰੇ ਕਰਕੇ ,,,,ਕਈ ਵਾਰ ਪਤਾ ਤੇਰੇ ਤੇ boht ਪਿਆਰ ਆਉਂਦਾ ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਅਜਿਹੀਆ ਗੱਲਾ ਕਰਦੀ ਤਾਹੀਓਂ ਕਹਿੰਦਾ ਜਦੋਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਹੋਵਾ ਤਾਂ ਵਕਤ ਵੀ ਰੁਕਿਆ ਜਿਹਾ ਜਾਪਦਾ ,ਤੇਰਾ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਹੋਣਾ
ਕਿਸੇ ਵਡਮੁੱਲੇ ਤੋਹਫ਼ੇ ਤੋ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ,ਪਰ ਪਤਾ ਨੀ ਕਾਹਤੋਂ ਇਹ ਤੋਹਫ਼ਾ ਰੱਬ ਮੇਰੇ ਤੋ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੁਖਦੇਵ ਓਹ ਇੱਕ ਹੀ ਸਾਹ ਵਿੱਚ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਕੁਲਜੀਤ ਨੇ ਗੱਲ ਨੂੰ ਬਦਲਦੀ ਹੋਈ ਪੁੱਛਿਆ,,ਬੇਬੇ ਨੇ ਕੁਝ ਭੇਜਿਆ ਬਣਾ ਕੇ ਖਾਣ ਲਈ ,,ਭੁੱਖ ਲੱਗੀ ਮੈਨੂੰ ,,,ਪਰ ਲੱਗਦਾ ਗੱਲਾ ਕਰਕੇ ਹੀ ਪੇਟ ਭਰ ਦੇਣਾ ਤੁਸੀ ਅੱਜ ਮੇਰਾ।

ਓਹੋ ,,,ਮਾਫ਼ ਕਰੀ ਮੈ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਸੀ ,,ਲਿਆਉਂਦਾ ਮੈ ਝੋਲਾ!! ਦਲੀਆ ਜਾਂ ਖਿਚੜੀ ਕਿਹਾ ਸੀ ਬਣਾਉਣ ਵਾਸਤੇ ,,ਪਤਾ ਨੀ ਕੀ ਬਣਾਇਆ ।ਸੁਖਦੇਵ ਇੱਕ ਪਲੇਟ ਵਿੱਚ ਥੋੜਾ ਦਲੀਆ ਤੇ ਇੱਕ ਵਿੱਚ ਖਿਚੜੀ pa ਕੇ ਲਿਆਉਂਦਾ ਤੇ ਖਿਚੜੀ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਦਿੰਦਾ ਤੇ ਆਪ ਦਲੀਆ ਰੱਖ ਲੈਂਦਾ।

ਨਾ ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਮਨ ਦਲੀਆ ਖਾਵਣ ਦਾ ਤੁਸੀ ਮੈਨੂੰ ਬਿਮਾਰ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਇੰਨੀ ਕਿਹੜੀ ਮੈ ਖਿਚੜੀ ਖਾਂਵਾ ,,ਓਸਨੇ ਹੱਸਦੇ ਜਿਹੇ ਕਿਹਾ।

ਮੈ ਬੁਲਾਂਦਾ ਫਿਰ ਸਿਸਟਰ ਨੂੰ ਓਹ ਦੱਸਦੇ ਫਿਰ ਤੈਨੂੰ ,ਤਾਂ ਕੁਲਜੀਤ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦੀ ,,ਨਾ ਜੀ ਖਾ ਲੈਂਦੀ ਹੋਰ ਨਾ ਗਾਲਾ ਪੁਆ ਦਿਓ ਮੇਰੇ।

ਦੋਵੇਂ ਆਪਣੀ ਪਲੇਟ ਵਿੱਚ ਪਏ ਭੋਜਨ ਛੱਕਦੇ ਤੇ ਫਿਰ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਕੁਲਜੀਤ ਦਵਾਈ ਲੈਂਦੀ ਤੇ ਸੁਖਦੇਵ ਕਮਰੇ ਦੇ ਬਾਹਰ ਥੋੜਾ ਟਹਿਲ ਕੇ ,,ਉਸਦੇ bed ਨੇੜੇ ਹੀ ਚਟਾਈ ਵਿਛਾ ਕੇ ਲੇਟ ਜਾਂਦਾ ,ਕਾਫੀ ਰਾਤ ਉਸਲਵੱਟੇ ਲੈਣ ਤੋ ਬਾਅਦ ਆਖਿਰ ਅੱਖ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਉਸ ਦੀ ।

ਪਤਾ ਓਦੋਂ ਲੱਗਦਾ ਓਸਨੂੰ ਜਦੋਂ ਸਵੇਰੇ ਸਫਾਈ ਕਰਮਚਾਰੀ ਆਖਦਾ ,,ਬਾਈ ਜੀ ਸਫਾਈ ਕਰਨੀ ਸੀ ਤੁਸੀ ਜੇਕਰ ਚਟਾਈ ਇਕੱਠੀ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਤਾਂ ਮੈ ਝਾੜੂ ਤੇ ਫੀਨੋਲ ਦਾ ਪੋਚਾ ਮਾਰ ਦਿੰਦਾ।

ਸੁਖਦੇਵ ਇਕਦਮ ਉੱਠ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਫਿਰ ਦੇਖਦਾ ਕੇ ਕੁਲਜੀਤ ਵੀ ਜਾਗ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਬਾਹਰ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੇ ਸਰਪੰਚ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ,ਬੀਜੀ ਤੇ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ,ਸ਼ੀਲੋ ਚਾਚੀ ਪੁੱਜ ਚੁੱਕੇ ਸਨ।

ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਨੇ ਦੌੜ ਕੇ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੱਫੀ pa ਲਈ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ,,ਇੰਝ ਜਿਵੇ ਕਾਫੀ ਮੁੱਦਤਾਂ ਬਾਅਦ ਮਿਲਿਆ ਹੋਵੇ ਤੇ ਬੇਬੇ ਤੇ ਸ਼ੀਲੋ ਚਾਚੀ ਦੇ ਵੀ ਮਨ ਭਰੇ ਜਿਹੇ ਪਏ ਸਨ ਪਰ ਓਹਨਾਂ ਇੱਕ ਦੂਜੀ ਦਾ

ਹੱਥ ਫੜ ਦਿਲਾਸਾ ਦੇ ਕੇ ਕੁਲਜੀਤ ਦਾ ਸਿਰ ਪਲੋਸ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਕੁਲਜੀਤ ਵੀ ਖਿੜੇ ਮੱਥੇ ਹੱਸਦੇ ਹੋਏ ਓਹਨਾ ਦੀਆਂ ਅਸੀਸਾਂ ਕਬੂਲ ਲਈਆ ਜਿਵੇ ਓਹ ਬਿਲਕੁਲ ਤੰਦਰੁਸਤ ਹੋਵੇ ।

ਸੁਖਦੇਵ ,,,,,ਬੀਬੀ ਐਨੀ ਛੇਤੀ ਪੁੱਜ ਗਏ ਤੁਸੀ ਤੇ ਸਾਰੇ ,, ਮੈਂਨੂੰ ਤਾਂ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ।

ਕੋਈ ਨਾ ਥੱਕ ਗਿਆ ਸੀ ਕਲ ਦੀ ਭੱਜ ਦੌੜ ਚ ,,ਫਿਰ ਕੀ ਹੋਇਆ ,,ਅਸੀ ਕਿਹੜਾ ਕੁਝ ਕਿਹਾ ਤੈਨੂੰ,,ਅਸੀ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਸੀ ਤਾਂ ਮਸਾ ਦਿਨ ਚੜਿਆ ਸਾਡੇ ਭਾਅ ਦਾ ਤਾਂ ਤੇ ਫਿਰ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਕੁਲਜੀਤ ਦਾ ਮੱਥਾ ਚੁੰਮਿਆ ,,ਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਦਿੱਤਾ ਇਹ ਆਖ ਕੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵੇਲੇ ਪਾਠ ਕਰਕੇ ਕੜਾਹ ਬਣਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਦੀ ਸਿਹਤਯਾਬੀ ਲਈ ਅਰਦਾਸ ਕੀਤੀ ਸੀ ਤੇ ਫਿਰ ਇੱਥੇ ਆਉਣ ਦੀ ਕਾਹਲੀ ਸੀ ਤਾਂ ਚਾਹ ਬਣਾਈ ,ਸ਼ੀਲੋ ਨੇ ਰੋਟੀ ਬਣਾਈ ਤੇ ਅਸੀ ਸਰਪੰਚ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦਿਲਰਾਜ ਨੂੰ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਹੱਥ ਸੁਨੇਹਾ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਕੇ ਅਸੀ ਤਿਆਰ ਹਾਂ,,ਤੇ ਓਹ ਵੀ ਵਿਚਾਰਾ ਕਾਹਲੀ ਵਿੱਚ ਹੀ ਲੀੜੇ pa ਤੇ ਪਰਨਾ ਬੰਨ ਪੁੱਜ ਗਿਆ,,ਦੇਣਾ ਨੀ ਦੇ ਸਕਦੇ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ,ਬੋਹਤ ਚੰਗੇ ਗੁਆਂਢੀ ਦਿੱਤੇ ਰੱਬ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ,ਜਿਹੜੇ ਇੱਕ ਹਾਕ ਤੇ ਦੌੜੇ ਆਉਂਦੇ।

ਬੇਬੇ ਚਾਹ ਪਿਆ ਦੇਣੀ ਸੀ ਦਿਲਰਾਜ ਨੂੰ ਬਾਕੀ ਤੁਸੀ ਬੈਠੋ, ਗੱਲਾਂ ਕਰੋ ਮੈ ਮੂੰਹ ਹੱਥ ਧੋ ਕੇ ,ਆਉਂਦਾ ਜ਼ਰਾ।

ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ,,,ਦਿਲਰਾਜ ਨੂੰ ਚਾਹ ਦਾ ਗਿਲਾਸ ਭਰ ਕੇ ਦੇ ਦਿੰਦੀ ਅਤੇ ਸ਼ੀਲੋ , ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਆਖਦੀ ,"ਆਹ ਲਵੋ ਜੀ !!ਗੁਰੂ ਘਰ ਦਾ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਅਰਦਾਸ ਕਰਕੇ ਆਏ ਸੀ ਅਸੀ ਸਾਰੇ ਕੇ ਭਾਈ ਸਾਡੀ ਧੀ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਵੇ।"

ਚਾਚੀ !"ਇਹਨੂੰ ਅਜੇ ਇੱਕ ਕੌਲੀ ਵਿੱਚ ਰੱਖ ਦਵੋ ,ਸਿਸਟਰ ਜੀ ਨੇ ਆਖਿਆ ਸੀ ਕੇ ਟੈਸਟ ਹੋਣਾ ਖਾਲੀ ਪੇਟ ਤਾ ਫਿਰ ਮੈਂ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਖਾਂਵਾਗੀ।"

ਕੋਈ ਨਾ ਪੁੱਤ,,"ਯਾਦ ਨਾਲ !ਭੁੱਲ ਨਾ ਜਾਈਂ, ਫਿਰ ਕਹਿ ਕੇ ਓਹ ਉਸਦਾ ਸਿਰ ਪਲੋਸਦੀ ਏ।"

ਫਿਰ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਆਖਦਾ,"ਮੰਮੀ ਪਤਾ ਮੈ ਕਾਫੀ ਡਰ ਗਿਆ ਸੀ ਕਲ ਪਰ ਫਿਰ ਦਾਦੀ ਜੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਚੌਪਈ ਸਾਹਿਬ ਦਾ ਪਾਠ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਮੈ ਨਾ ਇੰਨਾ
ਸਟਰੋਂਗ ਬਣ ਗਿਆ।"

ਫਿਰਓਸਨੇ ਆਪਣੀਆ ਦੋਵੇ ਬਾਹਾ ਨੂੰ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਫੈਲਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਦੱਸਿਆ,, ਇਹ ਵੇਖ ਕੁਲਜੀਤ ਤੇ ਬਾਕੀ ਵੀ ਹਸ ਪਏ ਤੇ ਸੁਖਦੇਵ ਵੀ ਆ ਜਾਂਦਾ ,,ਤੇ ਆਖਦਾ," ਹਾਂਜੀ !ਕੀ ਲੱਭ ਗਿਆ ਮਗਰੋਂ ,ਜਿਹੜੇ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਰਹੇ।"

ਦਿਲਰਾਜ ਚਾਹ ਪੀ ਕੇ ਖਾਲੀ ਗਿਲਾਸ ਵਾਪਿਸ ਫੜਾਉਂਦਾ ਏ ਤੇ ਬਾਹਰ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ।ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਸਿਸਟਰ ਆਉਂਦੇ ਤੇ ਸਭ ਨੂੰ ਕੁਝ ਵਕਤ ਲਈ ਬਾਹਰ ਜਾਵਣ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ,ਫਿਰ ਓਹ ਆਪਣਾ ਸੈਂਪਲ ਭਰ ਕੇ
ਵਾਪਿਸ ਲੇ ਜਾਂਦੇ ਤੇ ਕੁਝ ਦਵਾਈਆਂ ਖਾਣ ਲਈ ਦੇ ਕੇ ਜਾਂਦੇ।

ਓਹਨਾਂ ਦੇ ਜਾਵਣ ਤੋ ਬਾਅਦ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਆਪਣੇ ਮਾਂ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਬਹਿ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਆਖਦਾ,,ਇੱਕ ਗੱਲ ਦੱਸੋਗੇ ਮੈਨੂੰ ,,
ਕੁਲਜੀਤ ਅੱਗੋ ਆਖਦੀ ਇੱਕ ਨਹੀਂ ਦੋ ਪੁੱਛ ਲਵੋ ਚਾਹੇ,,,,।

ਉਸ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਮੂੰਹ ਬਣਾ ਕੇ ਆਖਿਆ , "ਇਹ ਦੱਸੋ ਸੋਨਾ ਵੱਡਾ ਜਾ ਅੱਗ , ਜਾਂ ਫਿਰ ਅੱਗ ਜਾਂ ਪਾਣੀ ਤੇ ਪਾਣੀ ਜਾ ਮਨੁੱਖ? ਓਹ ਆਖਦੀ ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ,,ਮਤਲਬ ਸੋਨੇ ਨੂੰ ਅੱਗ ਪਿੰਘਲਾ ਦਿੰਦੀ, ਅੱਗ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਬੁਝਾ ਦਿੰਦਾ ਤੇ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਬੰਦਾ ਪੀ ਲੈਂਦਾ ਜਾ ਵਰਤ ਲੈਂਦਾ ਤੇ ਅੱਗੋ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਮੌਤ ਇੰਨਾ ਕਹ ਖ ਚੁੱਪ ਹੁੰਦੀ ਥੋੜਾ ਪਰ ਫਿਰ ਗਲਾ ਸਾਫ਼ ਕਰ ਕਿਹਾ ਕੇ ਇਥੇ ਜੇਕਰ ਮੌਤ ਤੋ ਉਪਰ ਕੋਈ ਏ ਤਾਂ ਰੱਬ ਅੱਗੇ ਅਰਦਾਸ ਹੁੰਦੀ ਓਹ ਸਭ ਕਰਨ ਦੇ ਸਮਰੱਥ ਹੁੰਦਾ ।

ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਦੇ ਚੇਹਰੇ ਤੇ ਇੱਕ ਚਮਕ ਆ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਓਸਨੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਦੁਬਧਾ ਦੂਰ ਕਰ ਲਈ ਤੇ

ਫਿਰ ਇੱਕ ਭਰੋਸੇ ਨਾਲ ਆਖਦਾ," ਹੁਣ ਸੱਚੀ ਤੁਸੀ ਨੂੰ ਮੈ ਅਪਣੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨੀ ਹੋਣ ਦੇਣਾ ।" ਫਿਰ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ,ਕੁਲਜੀਤ ਨਾਲ ਘੁਟ ਕੇ ਗਲਵਕੜੀ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ਤੇ ਸਾਰੇ ਭਾਵੁਕ ਹੋ ਜਾਂਦੇ।

ਫਿਰ ਕੁਲਜੀਤ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਛਕਦੀ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਦੋਵੇ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਰੱਬ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ ਕਰਦੀ।

ਸਾਰੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਅਪਾ ਵਿੱਚ ਤੇ ਫਿਰ ਦਿਲਰਾਜ ਘਰ ਵਾਪਸੀ ਲਈ ਆਖਦਾ ਏ
ਸਾਰੇ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ,ਕੀਨਉ ਕੇ ਉਸ ਕੋਲ ਸਿਰਫ ਸੁਖਦੇਵ ਕੋਲ ਹੀ ਰਹਣਾ ਸੀ , ਡਾਕਟਰ ਮਨਾ ਕਰਕੇ ਗਏ ਸਨ,
ਇੰਫਕੇਸ਼ਨ ਤੋਂ ਬਚਾਅ ਕਰਕੇ।

ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਤੇ ਸ਼ੀਲੋ ,,,ਦੋਵੇ ਵਾਰੀ ਵਾਰੀ ਜੱਫੀ ਪa ਉਂਦੀਆ ਨੇ ਫਿਰ ਸਾਡੇ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ।

ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਦਾਖਿਲ ਹੋਵਣ ਤੋ ਕੁਝ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਕੁਲਜੀਤ ਦੀ ਸਿਹਤ ਠੀਕ ਹੋਵਣ ਨਾਲੋ ਦਿਨ ਬ ਦਿਨ ਵਿਗੜ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਫਿਰ ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਵਕਤ ਘਗ ਲਗ ਰਿਹਾ ਉਸ ਕੋਲ।

ਕੁਲਜੀਤ ਨੇ ਸਾਫ਼ ਮਨਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕੇ ਘਰ ਜਾਣਾ,ਇਥੇ ਨਹੀਂ ਮਰਨਾ ਉਸਨੇ,ਜਿਥੋਂ ਵਿਆਹੀ ਉਥੇ ਤੋ ਹੀ ਅਰਥੀ ਉੱਠਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਜੇਕਰ ਮੌਤ ਨੇੜੇ ਏ।

ਸੁਖਦੇਵ ਭਰੇ ਮਨ ਨਾਲ ,, ਇਵੇਂ ਦੀ ਗੱਲ ਨਾ ਕਰ ,ਕੁਝ ਨੀ ਹੋਣਾ ਤੈਨੂੰ,ਮੇਰੇ ਤੋ ਪਹਲਾ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਦੇਣਾ ।

ਫਿਰ ਕੁਲਜੀਤ ਤੇ ਓਹ ਘਰ ਆਂਦੇ ਤਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਸਹਿਜ ਪਾਠ ਚਲ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ,ਸਾਰੇ
ਕੁਲਜੀਤ ਦੀ ਖ਼ਬਰਸਾਰ ਲੈਣ ਆਉਂਦੇ ,ਪਿੰਡ ਚ ਪਤਾ ਲਗ ਗਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਰਲ ਕੇ ਘਰ ਘਰ ਵਿਚ ਪਾਠ ਆਰੰਭ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਤੇ ਅਰਦਾਸ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਓਸ ਵਾਸਤੇ। ਪ੍ਭ ਆਸਰੇ ਵਾਲੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਵੀ ਖ਼ਬਰਸਾਰ ਲੈਣ ਆਏ ਤੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕੁਲਜੀਤ ਦੀ ਸੇਵਾ ਦਾ ਦੱਸਿਆ ,,ਕੁਲਜੀਤ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਦਿਲੋ ਮੋਮ ਸੀ ਬਿਲਕੁਲ , ਹਰ ਇੱਕ ਦਾ ਦਰਦ ਵੰਡਾਉਣ ਦੀ ਉਸਦੀ ਫ਼ਿਤਰਤ ਸੀ।

ਭਾਈ ਜੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਅਸੀ ਵੀ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦੇ ਸਾਰੇ,ਤੁਸੀ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਵੋਗੇ ਦੇਖਣਾ ਪੱਕਾ।

ਇੰਝ ਦਿਨ ਬੀਤਦੇ ਗਏ ਤੇ ਕੁਲਜੀਤ ਖੁਦ ਉੱਠ ਵੀ ਨੀ ਸਕਦੀ ਸੀ ਸਰੀਰਕ ਤਕਲੀਫ਼ ਵੀ ਕਾਫੀ ਜਿਆਦਾ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ਪਰ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦਾ ਸਿਮਰਨ ਨਹੀਂ ਬੰਦ ਕੀਤਾ ਉਸ ।ਓਹ ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਸੀ ਕਿ ਆਖਦੀ ਵਕਤ ਰੱਬ ਨੂੰ ਸਿਮਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੀ ਜਾਨ ਨਿਕਲੇ।

ਫਿਰ ਇੱਕ ਰਾਤ ਉਸਨੂੰ ਕਾਫੀ ਪਿਆਸ ਲੱਗਦੀ ,ਓਹ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਾ ਜਗਾਇਆ
ਤੇ ਖ਼ੁਦ ਉੱਠ ਬੈਠੀ ਹੋ ਕੇ ਮੰਜਾ ਫੜ ਖੜੀ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਪਾਣੀ ਪੀਤਾ,,ਖੜਕਾ ਸੁਣ ਕੇ ਸੁਖਦੇਵ ਭੱਜ ਕੇ ਉਸਦਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਬਿਠਾਉਂਦਾ ਤੇ ਸਮਝ ਨੀ ਆਉਂਦੀ ਉਸਨੂੰ ਕੇ ਮੰਜੇ ਨਾਲ ਲੱਗੀ ਕੁਲਜੀਤ ,,ਕਿੰਵੇ ਖੁਦ,,,,,,,,।

ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਕੁਲਜੀਤ ਆਖਦੀ ਮੈਨੂੰ ਗੁਰੂਘਰ ਜਾਣਾ ,ਜੇਕਰ ਲਿਜਾ ਸਕੇ ਤਾਂ,,,

ਸੁਖਦੇਵ ਗੱਲ ਮੰਨਕੇ ਇੰਝ ਹੀ ਕਰਦਾ ਤੇ ਕੁਲਜੀਤ ਸਵੇਰ ਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਆਉਣ ਲੱਗੀ,ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਆਂ ਤੇ ਪਰਬ ਆਸਰੇ ਵਾਲਿਆ ਦੀਆ ਅਰਦਾਸਾ ਸਦਕਾ ਉਸ ਵਿੱਚ ਫ਼ਰਕ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਓਹ ਇੱਕ ਦਿਨ ਖੁਦ ਚਲ ਕੇ ਪੁੱਜ ਜਾਂਦੀ ,,ਸਭ ਖੁਸ਼ ਸਨ।

ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਰਪੰਚ ਨੇ ਪੂਰੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕੀਤਾ ,ਇਸ ਘੜੀ ਓਹਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਖੜਨ ਲਈ।

ਕੁਲਜੀਤ ਦੀ ਸਰੀਰਕ ਤਕਲੀਫ਼ ਵੀ ਘਟ ਗਈ ਸੀ ਓਹ ਬੇਹਤਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਦਿਨੋ ਦਿਨ ਤੇ ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਕੁਲਜੀਤ ਬਿਨਾ ਕੋਈ ਸਹਾਰਾ ਲਏ ਤੁਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕੇ ਓਹ ਹੁਣ ਠੀਕ ਏ।

ਫਿਰ ਦਿਲਰਾਜ ਨਾਲ ਗੱਡੀ ਚ ਬਹਿ ਕੇ
ਓਹ ਹਸਪਤਾਲ ਜਾਂਦੇ ਤੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਮਿਲਦੇ ਤਾਂ ਓਹ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੇ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਠੀਕ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਵੇਖ ਕੇ,

ਡਾਕਟਰ ਕੁਝ ਟੈਸਟ ਕਰਦੇ , ਸਾਰੇ ਠੀਕ ਆਉਂਦੇ ,ਇੱਕ ਦੀ ਰਿਪੋਰਟ ਕਝ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਆਈ ਓਹ ਵੀ ਬਿਲਕੁਲ ਸਹੀ।

ਹੁਣ ਡਾਕਟਰ ਤੇ ਟੀਮ ਤੇ ਸੁਖਦੇਵ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਟਿਕਾਣਾ ਨਾ ਰਿਹਾ।ਸੁਖਦੇਵ ਘਰ ਪੁੱਜਦਾ ਤਾਂ ਸਭ ਨੂੰ ਦੱਸਦਾ ਕੇ ਕੁਲਜੀਤ ਦੀਆ ਸਭ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਨਾਰਮਲ ਆਈਆ।

ਸਾਰੇ ਇੱਕਠੇ ਹੋ ਕੇ ਗੁਰੂਘਰ ਪੁੱਜਦੇ, ਅਨਾਊਂਸਮੈਂਟ ਹੁੰਦੀ ਕੇ ਸਭ ਠੀਕ ਹੋ ਗਿਆ ,,ਰੱਬ ਨੇ ਸਾਰਿਆ ਦੀ ਅਰਦਾਸ ਸੁਣ ਲਈ ਏ।

ਫਿਰ ਸਹਿਜ ਪਾਠ ਦੇ ਭੋਗ ਪਾਏ ਜਾਂਦੇ ਤੇ ਸ਼ੁਕਰਾਨੇ ਦੀ ਅਰਦਾਸ ਹੁੰਦੀ ਸਭ ਵਲੋਂ।

ਇੰਝ ਕੁਲਜੀਤ ਕੌਰ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਰੱਬ ਖੁਦ ਆ ਖਲੋਂਦਾ ਤੇ ਓਸਦੇ ਸਵਾਸ ਰੱਬ ਵਧਾ ਦਿੰਦਾ।

ਸ਼ੀਲੋ ਚਾਚੀ,ਕੁਲਵਿੰਦਰ , ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਤੇ ਬਾਕੀ ਹੋਰ ਵੀ ਕਈਆ ਦੇ ਅੱਖਾ ਵਿਚੋ ਹੰਝੂ ਵਗ਼ ਪਏ ਇਹ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਖਬਰ ਸੁਣਕੇ।

ਸੁਖਦੇਵ ਸਰਪੰਚ ਤੇ ਉਸਦੇ ਬੇਟੇ ਦਾ ਤਹਿ ਦਿਲੋਂ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਦਾ ,ਤੇ ਆਖਦਾ ਸਭ ਤੁਹਾਡੇ ਜਿਹੇ ਹੋਣ
ਤਾਂ ਕਿੰਨਾ ਚੰਗਾ ਹੋਵੇਗਾ।

ਸਾਰੇ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਮਿਲ ਰਹੇ ਸਨ,ਜਿੰਵੇ ਕੇ ਓਹ ਇਸ ਪਿੰਡ ਦੀ ਨੂੰਹ ਨਾ ਹੋ ਕੇ ਧੀ ਹੋਵੇ ,ਕੁਲਜੀਤ ਦੇ ਚੰਗੇ ਕਰਮਾਂ ਦਾ ਫਲ ਰੱਬ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਅੱਜ।

ਇੰਝ ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਅੰਤ ਸੁਖਦ ਹੋ ਨਿਬੜਦਾ ।

ਕਹਾਣੀ ਚੰਗੀ ਲਗੀ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਚੈਨਲ ਨੁ ਸਬਸਕ੍ਰਾਈਬ ਕਰ ਲਓ ਜੇ

ਭਾਗ ਦੂਜ 2
ਅਰਦਾਸ ਪੂਰੀ ਹੂੰਦੀ ਹੈ

ਫਿਰ ਦੋਵੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੱਫੀ ਵਿੱਚ le ਲੈਂਦੇ ਤੇ ਦੋਵੇਂ ਸਭ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਅਨਜਾਣ ਬਣਨ ਦਾ ਭੁਲੇਖਾ pa ਕੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਧਰਵਾਸ ਦਿੰਦੇ ।

ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਸੁਖਦੇਵ ਤੇ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਵੀ ਆ ਜਾਂਦੇ ਤੇ ਦੋਵੇ ਮਾਂ ਪੁੱਤ ਦੇ ਮਿਲਾਪ ਨੂੰ ਵੇਖ ਉੱਥੇ ਹੀ ਖਲ੍ਹੋ ਜਾਂਦੇ।

ਅਜੇ ਸਾਰੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ ਕੇ ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਆਉਂਦੀ ਸ਼ੀਲੋ ਲਾਗਣ ਦੀ ,,ਸੁਰਜੀਤ ਕੁਰੇ!" ਘਰ ਹੀ ਆ?"

ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਅੱਗੋ ਛੇਤੀ ਦੇਣੇ ਉਸ ਵੱਲ ਨੂੰ ਵਧਦੇ ਹੋਏ ,,ਮੈ ਤਾਂ ਘਰੇ ਹੀ ਸੀ ਪਰ ਸ਼ੀਲੋ ਤੂੰ ਦੱਸ ਠੀਕ ਆ,, ਕੀ ਹੋਇਆ ਤੇਰੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਜਿਵੇਂ ਕੁਝ ਸਹੀ ਨਹੀਂ ਏ,,ਖ਼ੈਰ ਆ ਘਰੇ,,ਸੁੱਖ ਸਾਂਦ ਮੇਰਾ ਮਤਲਬ।

ਭਾਂਵੇ ਆਪਣੀ ਚੁੰਨੀ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਲੁਕਾ ਲਿਆ ਸੀ ਪਰ ਸ਼ੀਲੋ ਦਾ ਰੋਣਾ ਨਿੱਕਲ ਗਿਆ ਜੋਂ ਕੇ ਓਸਨੇ ਸਬਰ ਦਾ ਬੰਨ ਮਾਰ ਕੇ ਰੋਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।

ਕੁਲਜੀਤ ਨੇ ਸੁਖਦੇਵ ਨੂੰ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਲਿਜਾਣ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ ਤੇ ਖੁਦ ਦੌੜ ਕੇ ਸ਼ੀਲੋ ਨੂੰ ਗਲ ਨਾਲ ਲਾਉਂਦੀ ਆਖਿਆ,, ਤੁਸੀਂ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਓ,, ਕੀ ਛੁਪਾ ਰਹੇ ।

ਸ਼ੀਲੋ ਦੀ ਚੁੰਨੀ ਮੂੰਹ ਤੋ ਥੱਲੇ ਕਰਦੀ ਕੁਲਜੀਤ ਦੀ ਭੁੱਬ ਨਿਕਲ ਗਈ,,ਉਸਦਾ ਬੁੱਲ੍ਹ ਸੁਜਿਆ ਪਿਆ ਤੇ ਕੁਝ ਦੰਦ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਨ।

ਹਾਏ ਵੇ ਮੇਰੇ ਰੱਬਾ,,ਇਹ ਕੀ ਭਾਣਾ ਵਰਤ ਗਿਆ,,।ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਸ਼ੱਕ ਜਹਿਰ ਕਰਦਿਆ ਆਖਿਆ ,,ਨੀ ਤੇਰਾ ਪੁੱਤ ਤੇ ਨੂੰਹ ਰੱਬ ਤੋਂ ਨੀ ਡਰਦੇ , ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਦੋਂ ਦਾ ਆਖੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਇਥੇ
ਆ ਜਾਇਆ ਕਰ,ਪਰ ਨਹੀਂ ਸੁਣਦੀ ਇਹ ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਵੀ ਤੇ ਹਾਲ ਬੇਹਾਲ ਕਰਵਾਇਆ ਪਿਆ ਉਹਨਾਂ ਜਲਿਮਾ ਪਾਸੋ।

ਕੁਲਜੀਤ ,ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਰਹਿਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦੀ ,,ਬੀਜੀ ਤੁਸੀ ਬੈਠੋ ਜ਼ਰਾ ਮੈਂ ਇਹਨਾਂ ਵਾਸਤੇ ਅੰਦਰੋਂ ਹਲਦੀ ਵਾਲ਼ਾ ਦੁੱਧ ਲਿਆਵਾ,,ਜਖ਼ਮ ਜੋਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦਿਸਦੇ ਇਹੋ ਨਹੀਂ ਹੋਰ ਵੀ ਨੇ ,, ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਤੇ ਵੀ ਨਿਸ਼ਾਨ ਨੇ ਤੇ ਹੋਰ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਹ ਤਾਂ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਪਤਾ ਜਿਆਦਾ ਤੇ ਫਿਰ ਸ਼ੀਲੋ ਵੀ ਮੰਜੇ ਤੇ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਬੈਠਦੀ ਆਪਣਾ ਗੋਡਾ ਫੜ੍ਹਕੇ ਜਿਵੇ ਲੱਤ ਤੇ ਵੀ ਸੱਟ ਲੱਗੀ ਹੋਵੇ ।

ਸ਼ੀਲੋ ,ਕੁਲਜੀਤ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜਾਵਣ ਤੇ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਕੋਲ ਰੋ ਕੇ ਆਖਦੀ ,ਤੂੰ ਕਰਮਾ ਵਾਲੀ ਏ ਜੋਂ ਇੰਨੀ ਚੰਗੀ ਔਲਾਦ ਤੇ ਨੂੰਹ ਦਿੱਤੀ ਰੱਬ ਤੈਨੂੰ । ਮੈ ਲੱਗਦਾ ਪਾਪ ਕਰੇ ਹੋਵਣਗੇ ਜੋਂ ਅਜਿਹਾ ਸਲੂਕ ਕਰਦੀ ਮੇਰੀ ਨੂੰਹ ਤੇ ਔਲਾਦ ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ ਤਾਂ ਕਪੁੱਤ ਬਣ ਚੁੱਕਾ ਪਰ ਮੈ ਤਾਂ ਮਾਂ ਹਾਂ। ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਸਰਾਪ ਵੀ ਨੀ ਦੇ ਸਕਦੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਰੋਂਦੀ ਅੰਦਰੋ ਬੋਲ ਨਿਕਲੇ

ਕਿੰਨੇ ਮੱਥੇ ਰਗੜੇ ਸੀ ਪੁੱਤ ਤੇਰੇ ਹੋਣ ਲਈ ਮੈਂ
ਤਦ ਜਾ ਕੇ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਕੁੱਖ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਸੀ

ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਗਿੱਲੀ ਜਗ੍ਹਾ ਖੁਦ ਸੌਂ ਕੇ,,
ਸੁੱਕੀ ਜਗ੍ਹਾ ਤੈਨੂੰ ਸੁਲਾਇਆ ਸੀ।
ਕੋਈ ਕਮੀਂ ਨੀ ਛੱਡੀ ਤੇਰੀ ਪਰਵਰਿਸ਼ ਵਿੱਚ ਲਾਲ ਮੇਰੇ
ਤਾਂ ਤੂੰ ਕਿਉਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਇੰਝ ਕਰ ਇੱਕ ਮਾਂ ਦੀ ਮਮਤਾ ਤੇ ਦਾਗ਼ ਲਾਇਆ ਏ।
ਕਿੰਝ ਮਾਫ਼ ਕਰੂਗਾ ਰੱਬ ਵੀ ਹੁਣ ਤੈਨੂੰ ,ਵੇਂ ਪੁੱਤ ਤੂੰ ਤੇ ਰੱਬ ਦੇ ਦੂਜੇ ਰੂਪ ਮਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਰੁਆਇਆ ਏ ।
ਤੂੰ ਤੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਰੁਆਇਆ ਏ।

ਕੁਲਜੀਤ ਇੱਕ ਗਿਲਾਸ ਵਿੱਚ ਹਲਦੀ ਵਾਲਾ ਦੁੱਧ ਸ਼ੀਲੋ ਨੂੰ ਖੁਦ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਪਿਲਾਉਂਦੀ ਏ ਤੇ ਓਸਦਾ ਮੂੰਹ ਆਪਣੇ ਚੁੰਨੀ ਦੇ ਲੜ ਨਾਲ ਸਾਫ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ਆਖਦੀ ,,ਤੁਸੀ ਆਰਾਮ ਕਰੋ ਇਥੇ ਹੀ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ,,ਸਭ ਕੁਝ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਣਾ ,ਭਰੋਸਾ ਰੱਖੋ ਰੱਬ ਤੇ ਓਸਨੂੰ ਸਭ ਦੀ ਫ਼ਿਕਰ ਏ।

ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਮਨੋਂ ਮਨੀ ਰੱਬ ਅੱਗੇ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦੀ ਹੈ ਮੇਰੇ ਰੱਬਾ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸਾਲ ਘਟਾ ਦੇ ਜਿੰਨੇ ਮਰਜ਼ੀ ਪਰ ਮੇਰੀ ਕੁਲਜੀਤ ਜਿਹੜੀ ਇੰਨਾ ਭਰੋਸਾ ਕਰਦੀ ਤੇਰੇ ਤੇ ਉਸਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਖਸ਼ ਦੇ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜੀ।

ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਫਿਰ ਸ਼ੀਲੋ ਨੂੰ ਗਲ ਨਾਲ ਲਾਇਆ ਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੋਸ਼ ਨਾ ਦੇਵੇ ,ਆਪਣੀ ਪਰਵਰਿਸ਼ ਤੇ ਖੁਦ ਉਂਗਲ ਨਾ ਚੁੱਕੇ,,ਓਸਨੇ ਤਾਂ ਪੂਰੀ ਤਨਦੇਹੀ ਨਾਲ ਨਿਭਾਈ ਸੀ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿਮੇਂਦਾਰੀ ਪਰ ਸਿੱਕਾ ਖੋਟਾ ਤਾਂ ਕਿਹੜੀ ਕੰਧ ਨਾਲ ਟੱਕਰ ਮਾਰੇ ਕੋਈ।

ਸਹੀ ਕਿਹਾ ਤੁਸੀ ,,ਪਰ ਓਹਨਾਂ ਤੇ ਡੰਗਰ ਵੱਛਾ ਵੀ ਤੇ ਘਰ ਵੀ ਵੇਚ ਵੱਟ ਦਿੱਤਾ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਕਮਰਾ ਨਿੱਕਾ ਜਾ ਛੱਡਿਆ ਓਹ ਵੀ ਲੋਕ ਲਾਜ਼ ਤੋ ਛੱਡਿਆ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਤੇ ਜਨੌਰ ਵਿਚ ਫਰਕ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਭੈਣੇ,, ਕਹਿੰਦੇ ਦੋ ਟੁੱਕ ਹੀ ਬਣਾਉਣੇ ਤੇ ਪੈਣਾ ਇਸ ਉਮਰੇ ਬੁੱਢੜੀ ਤਾਂ ਇਹ ਸ਼ਤੀਰਾ ਵਾਲਾ ਕਮਰਾ ਬਥੇਰਾ ਤੈਨੂੰ।

ਪਰ ਚੰਦਰਿਆ ਨੇ ਭੌਰਾ ਨੀ ਸੋਚਿਆ ਕੇ ਇਸ ਉਮਰੇ ਹੀ ਤਾਂ ਸਾਥ ਦੀ ਜਿਆਦਾ ਜਰੂਰਤ ਹੁੰਦੀ ਇਹ ਕਹਿੰਦੀ ਓਹ ਆਪਣੇ ਅੱਖਾ ਦੇ ਕੋਇਆਂ ਵਿਚੋਂ ਮੂੰਹ ਤੇ ਲਗਾਤਾਰ ਡਿੱਗ ਰਹੇ ਹੰਝੂ ਸਾਫ ਕਰਨ ਲੱਗੀ।

ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ,,,ਉਸਦਾ ਹੱਥ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਲੈਂਦਿਆ ਬੋਲੀ,ਤੂੰ ਫ਼ਿਕਰ ਨਾ ਕਰ,ਤੂੰ ਅੱਜ ਤੋ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਹੀ ਰਹੇਗੀ ,ਕੁਲਜੀਤ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਸੱਸ ਦੀ ਗੱਲ ਹੋਰ ਪੱਕੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਜਦੋਂ ਓਸ ਇਹ ਕਿਹਾ ਕੇ ਓਹ ਪ੍ਭ ਆਸਰੇ ਜਾਂਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਤਾਂ ਬੀਜੀ ਘਰੇ ਇੱਕਲੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂ ਓਹਨਾ ਨੂ ਵੀ ਆਪਣੀ ਛੋਟੀ ਭੈਣ ਜਿਹਾ ਸਾਥ ਮਿਲ ਜਾਵੇਗਾ ਤੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਵੀ ਇੱਕਲਤਾ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗੀ ।

ਸ਼ੀਲੋ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਮਨਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ,ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕੀ ਕੀ ਕਹਿਣਗੇ ਪਰ ਫਿਰ ਆਪਣੀ ਔਲਾਦ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ ਕੇ ਲੋਕੀ ਓਹਨਾਂ ਬਾਰੇ ਬੁਰਾ ਭਲਾ ਆਖਣਗੇ ਕੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਇਕੱਲੀ ਛੱਡ ਖੁਦ ਸ਼ੈਹਰ ਚਲੇ ਗਏ ,ਇਸ ਬਦਨਾਮੀ ਦੇ ਡਰ ਤੋ ਓਸ ਨੇ ਸੁਰਜੀਤ ਹੋਰੀ ਦੇ ਘਰ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਠੀਕ ਸਮਝਿਆ ।

ਸ਼ੀਲੋ ਸੋਚਿਆ ਇੰਝ je ਕਿਸੇ ਪੁੱਛਿਆ ਵੀ ਤੇ ਕਹ ਹੋਜੂਗਾ ਅਖੇ ,, ਬੱਚਿਆ ਨੇ ਤਾਂ boht ਕਿਹਾ ਸ਼ੈਹਰ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਨਾਲ ਰਹਿਣ ਨੂੰ ਪਰ ਮੈਂ ਹੀ ਮਨਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਆਖ ਦਿੱਤਾ ਬਈ ਘੁਟਣ ਲੱਗਦੀ ਉੱਥੇ ਤਾਂ, ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆ ਜਾਇਆ ਕਰਨਾ ਇੱਥੇ ਹੀ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ।ਇਸਤਰਾਂ ਘਰ ਦੀ ਗੱਲ ਵੀ ਬਾਹਰ ਨੀ ਨਿਕਲਗੀ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਵਾਲਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਵੀ ਨਹੀ ਦੇਣੇ ਪੈਣਗੇ।

ਓਹ ਖਿਆਲੀ ਪੁਲਾਓ ਪਕਾ ਰਹੀ ਸੀ ਕੇ ਕੁਲਜੀਤ ਓਸਨੂੰ ਥੋੜੀ ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਦਿੰਦੀ ਕਿਹਾ ਤੁਸੀ ਠੀਕ ਹੋ , ਕੀ ਹੋਇਆ ਤੁਸੀ ਚੁੱਪ ਕੀਨਉ ਹੋ ਗਏ ਇਕਦਮ ,ਬੋਲਦੇ ਨਹੀਂ ।

ਸ਼ੀਲੋ ,,ਮੈ ,! ਮੈ!ਠੀਕ ਹਾਂ,,ਇਥੇ ਹੀ ਰਹਾਂਗੀ ਫਿਰ ਮੈਂ ਪਰ ਇੱਕ ਸ਼ਰਤ ਤੇ ਕਿ ਮੈਂ ਡੰਗਰਾਂ ਦਾ ਤੇ

ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਚੌਂਕੇ ਦਾ ਨਾਲ jo ਵੀ ਮੈਂ ਕਰ ਸਕਦੀ hova ਓਹ ਸਭ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦਿਉਗੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਰਹਾਂਗੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਵਿਹਲੇ ਬਹਿ ਕੇ ਰੋਟੀ ਖਾਣੀ ਮਨਜ਼ੂਰ ਨਹੀਂ ਮੈਨੂੰ।

ਕਰਲੋ ਗੱਲ,,, ਬੀਬੀ ਤੁਸੀ ਅਜੇ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਵੋ ਫਿਰ ਜੋਂ ਤੁਸੀ ਕਰਨਾ ਕਰ ਲੈਣਾ ,ਕੋਈ ਮਨਾ ਨੀ ਕਰੇਗਾ,ਇੰਨਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਦੇਹਲੀ ਜਿਹੀ ਆਉਣ ਲੱਗੀ ,ਓਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਲੱਕ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਕਾਫ਼ੀ ਤਜਲ਼ੀਫ਼ ਵੀ ਜਾਪੀ।

ਓਹ ਇਕਦਮ ਮੰਜੇ ਤੇ ਬਹਿ ਗਈ,ਉਸਨੂੰ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਜਿਹੀ ਹੁੰਦੀ ਵੇਖ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਸੁਖਦੇਵ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ ਤਾਂ ਓਹ ਤੇ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਭੱਜ ਕੇ ਆ ਗਏ ਫਿਰ ਓਹਨਾਂ ਨੇ ਫਟਾਫਟ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਮੰਜੇ ਤੇ ਹੀ pa ਦਿੱਤਾ।

ਸ਼ੀਲੋ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨੀ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਕੇ ਹੋਇਆ ਕਿਆ ਏ ਪਰ ਜਦੋਂ ਕੁਲਜੀਤ ਦੀ ਚੁੰਨੀ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਤੋ ਥੱਲ੍ਹੇ ਹੋਈ ਵੀ ਸੀ ਤਾਂ ਓਸਨੇ ਵੇਖਿਆ ਕੇ ਉਸਦੇ ਲੰਬੇ ਕੇਸ਼ ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਿਰ ਤੇ ਮਸਾ ਥੋੜੇ ਜਿਹੇ ਕੇਸ਼ ਰਹਿ ਗਏ ਸਨ ਤੇ ਓਹ ਕਮਜ਼ੋਰ ਵੀ ਜਾਪੀ ਓਸਨੂੰ ਸ਼ਰੀਰਕ ਪੱਖੋਂ,ਪਰ ਸ਼ੀਲੋ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਪੁੱਛਿਆ, ਸਗੋਂ ਦੋਵੇ ਹੱਥ ਜੋੜ ਆਸਮਾਨ ਵੱਲ ਤੱਕਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, ਹੇ ਮੇਰੇ ਮਾਲਕ, ਮੇਰੀ ਧੀ ਨੂੰ ਰਾਜ਼ੀ ਕਰ ਦਿਓ ਜੀ।

ਸ਼ੀਲੋ ਨੂੰ ਕੁਝ ਸਮਝ ਨੀ ਆ ਰਹੀ ਸੀ
ਕਿ ਇਕਦਮ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਪਰ ਓਹ ਉਸਨੂੰ ਇਵੇਂ ਨੀ ਵੇਖ ਸਕਦੀ ਸੀ ,,ਕੀਨਉ ਜੋਂ ਓਹ ਹੀ ਤੇ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਸ਼ੀਲੋ ਨੂੰ ਇੰਨੀ ਇੱਜਤ ਦਿੱਤੀ ਜਿੰਨੀ ਕੇ ਉਸਦੀ ਔਲਾਦ ਨੇ ਤੇ ਨੂੰਹ ਨੇ ਨਾ ਦਿੱਤੀ।

ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਉੱਚੀ ਦੇਣੇ ਸੁਖਦੇਵ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ ਤਾਂ ਸੁਖਦੇਵ ਬਿਨਾਂ ਪੈਰੀ ਜੁੱਤੀ ਤੋ ਹੀ ਦੌੜਿਆ ਆਇਆ ਤੇ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਵੀ ਭੱਜ ਕੇ ਨਾਲ ਹੀ ਬਹੁੜਿਆ ਤੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਹਾਲਤ ਵੇਖ ਉਸਦਾ ਰੋਣਾ ਨਿੱਕਲ ਗਿਆ ਪਰ ਉਸਨੇ ਹੰਝੂ ਪੂੰਝ ਲਏ ।

ਕੁਲਜੀਤ ਨੇ ਸਹਾਰਾ ਦੇ ਕੇ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਬਿਠਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੀ ਪਰ ਨਾ ,,ਓਹ ਤਾਂ ਬੇਸੁੱਧ ਜਿਹੀ ਹੋਈ ਉਸਦੀਆਂ ਬਾਹਵਾ ਵਿੱਚ ਹੀ ਲੁਚਕ ਗਈ।

ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਆਪਣੇ ਹੰਝੂ ਅੰਦਰ ਹੀ ਪੀ ਕੇ ਹਿੰਮਤ ਜਿਹੀ ਨਾਲ ਬੋਲਿਆ , ਦੇਖੋ ਮੈਂ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਨੀ ਰੋ ਰਿਹਾ ,ਪਰ ਹੁਣ ਤੁਸੀ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲੋ ਮੰਮੀ, ਨਹੀਂ ਤੇ ਮੈਂ ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਜਾਣਾ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਇੰਨੀ ਜਲਦੀ ਨੀ ਤੁਸੀ ਹਾਰ ਮੰਨ ਸਕਦੇ ,ਚਲੋ ਉਠੋ। ਸੁਖਦੇਵ ਨੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਛਿੱਟੇ ਮਾਰੇਪਰ ਨਹੀਂ,ਸਭ ਬੇਕਾਰ ।

ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਫਟਾਫਟ ਕੁਲਜੀਤ ਦੀ ਸਾ਼ਲ ਸਿਰ ਤੇ ਠੀਕ ਕਰ ਕੇ ਦਿੱਤੀ ,ਉਸਦੇ ਵਾਲ ਜੋਂ ਸਿਰ ਤੋਂ ਉਤਾਰ ਹੀ ਗਏ ਸਨ ਲਗਭਗ ਤੇ ਫਿਰ ਘਬਰਾਈ ਹੋਈ ਨੇ
ਸੁਖਦੇਵ ਨੂੰ ਆਖਿਆ ,ਇਹ ਨੀ ਉੱਠਦੀ ਲਗਦਾ ,ਹਾਲਤ ਠੀਕ ਨੀ ਰਹੀ
ਮੇਰੀ ਧੀ ਦੀ ,, ਚੱਲ ਛੇਤੀ ਦੇਣੇ ਸਰਪੰਚ ਦੇ ਘਰ ਜਾ ਤੇ ਗੱਡੀ ਲਿਆ ,ਹਸਪਤਾਲ ਜਾਣਾ ਅਪਾ ਹੁਣੇ ।

ਸੁਖਦੇਵ ਵੀ ਨੰਗੇ ਪੈਰੀ ਹੀ ਸਰਪੰਚ ਦੇ ਘਰ ਵੱਲ ਨੂੰ ਤੁਰ ਗਿਆ ਤੇ ਉੱਥੇ ਜਾ ਕੇ ਸਰਪੰਚ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਓਹਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਦੀ ਹਾਲਤ ਖਰਾਬ ਏ ਕਾਫੀ ਤੇ
ਗੱਡੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਸਰਪੰਚ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਚੰਗਾ ਵਰਤਵਾਰਾ ਰੱਖਦੇ ਸੀ , ਵੀ ਨਾਲ ਹੀ ਆ ਗਏ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਰਲ਼ ਕੇ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਤੇ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਤੇ ਬਾਕੀ ਨੂੰ ਘਰੇ ਰਹਿਣ ਦੀ ਤਾਕੀਦ ਕਰ ਹਸਪਤਾਲ ਲਈ ਚਾਲੇ ਪਾਂ ਦਿੱਤੇ।

ਸਾਰੇ ਰਸਤੇ ਸੁਖਦੇਵ ਨੇ ਕੁਲਜੀਤ ਦਾ ਸਿਰ ਪਲੋਸਿਆ ਤੇ ਮਨੋਂ ਮਨੀ ਰੱਬ ਨੂੰ ਧਿਆਇਆ ਕੇ ਓਹ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤੇ ਅੱਖ ਖੋਲ ਲਵੇ ਪਰ ਜਦੋਂ ਕੁਲਜੀਤ ਨੇ ਅੱਖ ਨਾ ਪੱਟੀ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਤਾਂ ਓਹ ਬੇਚੈਨ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।

ਹਸਪਤਾਲ ਪੁੱਜ ਕੇ ਓਹਨਾ ਦੋਵਾਂ ਸਟਰੈਚਰ ਚੁੱਕੀ ਤੇ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਉਸ ਉਪਰ ਲਿਟਾ immergency ਵਾਲੀ ਸਾਈਡ ਪੁੱਜਦਾ ਕੀਤਾ ,ਉਥੇ ਕਾਫੀ ਭੀੜ ਸੀ ਪਰ ਸਰਪੰਚ ਦੀ ਪਹਿਚਾਣ ਦਾ ਇੱਕ ਕਰਮਚਾਰੀ ਉੱਥੇ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੋਵਣ ਕਰਕੇ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਦੂਸਰੇ ਮਰੀਜਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਵੀ ਚੈੱਕ ਕਰਿਆ ਤਾਂ
ਉਸਦੀ ਹਾਲਤ ਗੰਭੀਰ ਵੇਖ ਕੇ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਦੂਜੇ ਸੀਨੀਅਰ ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਲਿਆ ।

ਕੁਲਜੀਤ ਦਾ ਜਿਸ ਕੋਲ ਇਲਾਜ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ਓਹ ਲੇਡੀ ਡਾਕਟਰ ਵੀ ਬੁਲਾਈ ਗਈ ।ਸਾਰੇ ਵੱਡੇ ਡਾਕਟਰਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਗਈ। ਉਹਨਾਂ ਰਲ ਕੇ ਇਹੋ ਸਿੱਟਾ ਕੱਢਿਆ ਕੇ ਫਿਲਹਾਲ ਦੀ ਘੜੀ ਦਾਖ਼ਲ ਕਰਿਆ ਜਾਵੇ ਤੇ ਇਲਾਜ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ ਤੇ ਫਿਰ ਅੱਗੇ ਦਾ ਸੋਚਿਆ ਜਾਵੇ ।

ਸਰਪੰਚ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਸੁਖਦੇਵ ਦੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਓਸਨੂੰ ਹਿਮਤ ਬਨਾਈ ਤੇ ਫਿਰ ਕੁਲਜੀਤ ਦੇ ਡਰਿਪ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਦਵਾਈਆਂ ਤੇ ਟੀਕੇ ਵੀ ਮਨਵਾਏ ਗਏ , ਜਿਹਨਾਂ ਦਾ ਸਾਰਾ ਖਰਚ ਸਰਪੰਚ ਨੇ ਜੀ ਚੁੱਕਿਆ ,ਕਾਹਲ਼ੀ ਵਿੱਚ ਸੁਖਦੇਵ ਆਪਣਾ ਬਟੂਆ ਵੀ ਘਰੇ ਛੱਡ ਆਇਆ ਸੀ,ਉਸਦੇ ਪੈਰ ਵੀ ਨੰਗੇ ਹੀ ਸਨ ਅਜੇ ਵੀ।

ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਇਲਾਜ ਦੌਰਾਨ ਥੋੜਾ ਹੋਸ਼ ਆਇਆ ਤਾਂ ਸੁਖਦੇਵ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਓਹ ਦੌੜ ਕੇ ਵਾਰਡ ਪੁੱਜਿਆ ,ਉਸਦੇ ਪੈਰ ਵਿੱਚ ਬਾਹਰ ਪਿਆ ਡੈਸਕ ਵੱਜਿਆ ਤੇ ਖੂਨ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗਿਆ ਪਰ ਓਸਨੂੰ ਕੋਈ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਇਸਦੀ ,ਫ਼ਿਕਰ ਸੀ ਤਾਂ ਬਸ ਕੁਲਜੀਤ ਦੀ,ਓਹ ਪੈਰ ਨੂੰ ਘਸੀਟਦਾ ਲਹੂ ਲੁਹਾਣ ਹੋਇਆ ਪੁੱਜਦਾ ਤਾਂ ਕੁਲਜੀਤ ਆਪਣੀ ਫ਼ਿਕਰ ਛੱਡ ਉਸਨੂੰ ਪੱਟੀ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਆਖਦੀ।

ਕੁਲਜੀਤ ,,,ਤੂੰ ਬਸ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲ ਜਾ ਕਹਿ, ਮੈਂ ਠੀਕ ਹਾਂ,ਕੁਝ ਨੀ ਹੋਇਆ ਇੰਨਾ ਵੱਡਾ ਜੋਂ ਇੰਨੀ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਬਣਾ ਲਈ ,,ਤੂੰ ਦੱਸ ਤੂੰ ਠੀਕ ਏ ਨਾ ,ਮੇਰੀ ਤਾਂ ਜਾਨ ਹੀ ਨਿੱਕਲ ਗਈ ਸੀ ਪਤਾ ਤੈਨੂੰ ,ਸੁਖਦੇਵ ਨੇ ਕਿਹਾ।

ਮੈ ਇੰਨੀ ਜਲਦੀ ਨੀ ਜਾਂਦੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ,ਕੁਲਜੀਤ ਨੇ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਕੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।

ਦੋਸਤੋ ਜਿਵੇ ਕੇ ਪਿਛਲੇ ਭਾਗ ਵਿੱਚ ਤੁਸੀ ਪੜ੍ਹਿਆ ਸੀ ਕਿ ਸੁਖਦੇਵ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਕੁਲਜੀਤ ਦੇ ਹੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਤਾਂ ਓਹ ਇਕਦਮ ਓਸਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਓਸ ਵਾਰਡ ਵੱਲ ਭੱਜਦਾ ਜਿੱਥੇ ਉਸਨੂੰ ਦਾਖ਼ਿਲ ਕਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।

ਓਸਨੂੰ ਕੋਈ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਪੈਰ ਦੀ ਉਂਗਲੀ ਤੇ ਸੱਟ ਵੱਜਣ ਨਾਲ ਖ਼ੂਨ ਨਿਕਲ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਹੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਆਈ ਵੇਖ ਉਸਦੀ ਜਾਨ ਵਿੱਚ ਜਾਨ ਆ ਗਈ ਸੀ।

ਅੱਗੋ ਕੁਲਜੀਤ ਓਸ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਦੀ ਤੇ ਓਸਨੂੰ ਆਖਦੀ ਓਹ ਠੀਕ ਏ ਪਰ ਤੁਸੀ ਜ਼ਰਾ ਆਪਣੇ ਪੈਰ ਵੱਲ ਨਜ਼ਰ ਮਾਰੋ ਤੇ ਟੈਟਨਸ ਦਾ ਟੀਕਾ ਲਗਵਾਓ ਤੇ ਪੱਟੀ ਕਰਵਾ ਕੇ ਆਵੋ ਛੇਤੀ ਦੇਣੇ।

ਹੁਣ ਅੱਗੇ ਕਹਾਣੀ ਤੋਰਦੇ ਹਾਂ ,,,,,
ਸੁਖਦੇਵ ਨੂੰ ਕੁਲਜੀਤ ਤੋਂ ਝਿੜਕਾਂ ਪੈਂਦੀਆਂ ਨੇ ਤਾਂ ਓਹ ਮਨੋਂ ਮਨੀ ਸੋਚਦਾ ਕੇ ਅਜਿਹੇ ਹਾਲਾਤ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕੁਲਜੀਤ ਕਿੰਨੀ ਦਲੇਰੀ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਆ ਰਹੀ
ਓਹ ਤਾਂ ਖੁਦ ਟੁੱਟਿਆ ਪਿਆ ਸੀ ਅੰਦਰੋ ਓਸਨੂੰ ਕੀ ਆਖਦਾ, ਕਿੰਵੇ ਦਿਲਾਸਾ ਦਿੰਦਾ ।ਚੱਲੋ, ਸ਼ੁਕਰ ਰੱਬ ਦਾ ਓਸਨੂੰ ਬਚਾ ਲਿਆ।

ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨਰਸ ਭੈਣਜੀ ਆ ਜਾਂਦੇ ਤੇ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਦਵਾਈ ਦਿੰਦੇ ਤੇ ਟੀਕਾ ਵੀ ਲਗਾਉਂਦੇ ਤੇ ਡਰਿਪ ਵੀ ,ਤੇ ਕੁਝ ਹੋਰ ਦਵਾਈਆਂ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਸੁਖਦੇਵ ਨੂੰ ਤਾਕੀਦ ਕਰਦੇ।

ਓਹ ਇੱਕ ਪਰਚੀ le ਕੇ ਮੈਡੀਕਲ ਸਟੋਰ ਤੇ ਜਾਂਦਾ ਪਰ ਕਾਹਲ਼ੀ ਵਿੱਚ ਪੈਸੇ ਲਿਆਉਣਾ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਜਦੋਂ ਖੀਸੇ ਵਿੱਚ ਹੱਥ ਮਾਰਦਾ ਤਾਂ ਕੁਝ ਕੂ ਹੀ ਪੈਸੇ ਸਨ ਓਸ ਕੋਲ ,ਓਹ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਜਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਵਾਪਿਸ ਆਉਣ ਲੱਗਦਾ ਤਾਂ ਸਰਪੰਚ ਸਾਹਬ ਇਹ ਵੇਖ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਓਹ ਆਉਂਦੇ ਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਕਹੇ ਹੀ ਦਵਾਈਆਂ ਦਾ ਬਿਲ ਅਦਾ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ।

ਸੁਖਦੇਵ ਓਹਨਾਂ ਨੂੰ ਰੋਕਿਆ ਕੇ ਕੋਈ ਨਾ ਤੁਸੀ ਰਹਿਣ ਦਿਓ ਪਰ ਅੱਗੋ ਸਰਪੰਚ ਸਾਹਬ ਆਖਿਆ," ਕੋਈ ਨਾ ਮੈ ਕਿਹੜਾ ਕਿਤੇ ਚੱਲਿਆ,ਜਦੋਂ ਹੋਵਣਗੇ ਦੇ ਦਵੀ ਪਰ ਅਜੇ ਜ਼ਰੂਰਤ ਏ ਤਾਂ ਕੋਈ ਤਿੰਨ ਪੰਜ ਨਾ ਕਰ ਤੇ ਮੈ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਹਾਂ,,ਕੋਈ ਨਾ ਕੁਲਜੀਤ ਧੀ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ ,,ਜੇਕਰ ਰੱਬ ਦੀ ਮੇਹਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਓਸਦਾ ਵਾਲ ਨੀ ਵਿੰਗਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ।

ਸਰਪੰਚ ਸਾਹਬ ਦੇ ਮੂੰਹ ਤੋ ਅਜਿਹੀਆ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਸੁਖਦੇਵ ਭਾਵੁਕ ਹੋ ਗਿਆ ਮਸੀ ਹੀ ਓਹ ਖੁਦ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਪਾਇਆ,,ਤੇ ਆਪਣੇ ਡਿਗਦੇ ਹੰਝੂਆ ਨੂੰ ਰੋਕ ਪਾਇਆ।

ਦਵਾਈ ਦੇ ਕੇ ਓਹ ਦੋਵੇ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਦੂਰੋ ਹੀ ਮਿਲ ਕੇ ਫਿਰ ਤੋਂ ਵਾਪਿਸ ਆਉਣ ਲਈ ਆਖ ਚਾਲੇ

pa ਦਿੰਦੇ।

ਪਿੱਛੋਂ ਵੱਡੀ ਡਾਕਟਰਨੀ ਜੀ ਜੋਂ ਕੇ ਕੈਸਰ ਦੇ ਕੇਸ ਵੇਖਦੇ ਸੀ ਓਹ ਵਿਜ਼ਟ ਕਰਕੇ ਚਲੇ ਗਏ ਤੇ nurse ਭੈਣਜੀ ਨੂੰ ਸਮਝਾ ਗਏ ਜੋਂ ਵੀ ਅੱਗੇ ਟਰੀਟਮੈਂਟ ਦੇਣਾ ਸੀ।

ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਦਵਾਈ ਤੇ injectios ਕਰਕੇ ਸੁਸਤੀ ਜਿਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ ਤਾਂ ਓਹ ਸੌਂ ਜਾਂਦੀ।

ਸਰਪੰਚ ਸਾਹਬ ਤੇ ਸੁਖਦੇਵ ਗੱਡੀ le ਕੇ ਘਰ ਆ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ , ਸ਼ੀਲੋ ਚਾਚੀ,ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਛੇਤੀ ਦੇਣੇ ਆ ਪੁੱਜਦੇ ਟ ਸੁਖਦੇਵ ਆਖਦਾ ਕੁਲਜੀਤ ਹੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਏ ,, ਮੈਂ ਨਹਾ ਧੋ ਕੇ ,ਕੁਝ ਖਾਵਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਤੇ ਕੁਲਜੀਤ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਲੀੜੇ le ਕੇ ਜਾਣੇ ਵਾਪਿਸ ਅੱਜ ਹੀ।

ਨਾਲੇ ਚਾਹ ਬਣਾ ਦਵੋ ਤੇਜ਼ ਜਿਹੀ ਮੇਰੇ ਲਈ ,ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਪੀੜ ਹੀ ਰਹੀ ਤੇ ਸਰਪੰਚ ਸਾਹਬ ਲਈ ਦੁੱਧ ਵਿੱਚ ਪੱਤੀ pa ਦਿਓ ਫਟਾਫਟ।

ਸ਼ੀਲੋ ਤੇ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੀਆ ਤੇ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਅਪਣੀ ਤਸੱਲੀ ਲਈ ਫਿਰ ਤੋ ਪੁੱਛਿਆ," ਤੁਸੀ ਸੱਚ ਕਹਿ ਰਹੇ ਹੋ ਨਾ ? ਮੰਮੀ ਠੀਕ ਆ ਨਾ?"

ਪਰ ਪੁੱਤ ਅਸੀ ਕੀਨਉ ਝੂਠ ਬੋਲਣਾ ,ਸੱਚੀ ਤੇਰੀ ਮੰਮੀ ਠੀਕ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਆਏ,ਓਹਨਾ ਸੁਨੇਹਾ ਭਿਜਵਾਇਆ ਕੇ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਫ਼ਿਕਰ ਨਾ ਕਰੇ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ।

ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਚਾਹ ਦੇ ਦੋ ਗਿਲਾਸ
Le ਆਉਂਦੀ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੰਦੀ ,ਸਰਪੰਚ ਸਾਹਬ ਚਾਹ ਪੀ ਕੇ ਸੁਖਦੇਵ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ ਕੇ ਆਈ ਜ਼ਰਾ ਏਧਰ ਨੂੰ ,ਤਾਂ ਓਹਨਾਂ ਸੁਖਦੇਵ ਦੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਹੱਥ ਧਰ ਕਿਹਾ ਕੇ ਪੈਸੇ ਟੁਕਰ ਦੀ ਲੋੜ ਹੋਈ ਤਾਂ ਆਹ ਕੁਝ ਪੈਸੇ ਨੇ ਤੇ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਲਈ ਛੱਡਣ ,ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਗੱਡੀ ਖੜ੍ਹੀ ਇਹ ਚਾਬੀ ਏ ,ਬੇਫ਼ਿਕਰ ਹੋ ਜਾਵੀ ਇਸ ਪਾਸੋ।
ਬਾਕੀ ਮੈਂ ਫਿਰ ਚੱਲਾਂਗਾ ਨਾਲ ਤੇਰੇ ,ਘਬਰਾਈ ਨਾ ਰੱਬ ਭਲੀ ਕਰੂ।

ਕੁਲਜੀਤ ਦੀਆ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਜਾਂਦੀਆ ਪਰ ਓਹ ਆਪਣੇ ਹੰਝੂ ਪੂੰਝ ਲੈਂਦਾ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਘੁਮਾ ਕੇ ਤਾਂ ਕੇ ਪਤਾ ਨਾ ਲੱਗੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ।

ਓਸਨੂੰ ਸਰਪੰਚ ਰੱਬ ਦਾ ਭੇਜਿਆ ਫਰਿਸ਼ਤਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦਾ ਜਿਸਨੇ ਦੁੱਖ ਵੇਲੇ ਉਸਦੀ ਬਾਹ ਫ਼ੜੀ ਸੀ।

ਅਰਦਾਸ ਪੂਰੀ ਹੁੰਦੀ ਜ਼ਰੂਰ ਏ
ਬਸ ਜਰੂਰਤ ਹੁੰਦੀ ਨਿਮਾਣਾ ਬਣ ਸੱਚੇ ਦਿਲ ਤੋਂ ਕਰਨ ਦੀ
ਸਭ ਨੂੰ ਦਾਤਾਂ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਕਰਤੇ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਰਨ ਦੀ ਤੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸੰਜਮ ਧਰਨ ਦੀ।

ਦਸੰਬਰ ਦਾ ਮਹੀਨਾ ਸੀ, ਆਪਣੀ ਆਦਤ ਅਨੁਸਾਰ ਕੁਲਜੀਤ ਤੜਕੇ ਉੱਠ ਕੇ ਨ੍ਹਾ ਧੋ ਕੇ ਪਾਠ ਕਰ ਆਪਣੇ ਕਾਰ ਵਿਹਾਰ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ।ਸੁਭਾਅ ਤੋ ਨਿੱਘੀ,ਮਿਲਾਪੜੇ ਤੇ ਸੁਹਿਰਦ ਕੁਲਜੀਤ ਸਵੇਰ ਤੋਂ ਹੀ ਕੁਝ ਬੇਚੈਨ ਜਿਹੀ ਸੀ।ਉਸਨੂੰ ਕਦੀ ਘਬਰਾਹਟ ਕਦੀ ਸਿਰਦਰਦ ਜਿਹਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਓਹ ਅਣਗੌਲਿਆ ਜਿਹਾ ਕਰਕੇ ਸਿਰ ਤੇ ਚੁੰਨੀ ਬੰਨ ਸਵੇਰ ਦੇ ਕੰਮ ਨਿਪਟਾਉਣ ਵਿੱਚ ਫਿਰ ਤੋਂ ਜੁਟ ਗਈ।

ਪਰ ਉਸਨੇ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਪਾਥੀਆਂ ਭਰਿਆ ਟੋਕਰਾ ਚੁੱਕਿਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਇੰਝ ਜਾਪਿਆ ਜਿਵੇਂ ਧਰਤੀ ਘੁੰਮ ਰਹੀ ਹੋਏ ਭੰਬੀਰੀ ਵਾਂਗ ਤੇ ਓਹ ਡਿੱਗ ਗਈ ਨੇੜੇ ਪਏ ਡੰਗਰਾਂ ਲਈ ਕੁਤਰੇ ਬਰਸੀਮ ਦੇ ਉਪੱਰ ਹੀ।

ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਘਰਵਾਲ਼ੇ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ ਤੇ ਫਿਰ ਬੇਸੂਰਤ ਹੋ ਗਈ ਉੱਥੇ ਹੀ।

ਸੁਖਦੇਵ ਵਾਹੋਦਾਹੀ ਭੱਜਿਆ ਆਇਆ "ਕੁਲਜੀਤ !!!ਕੁਲਜੀਤ ਤੂੰ ਠੀਕ ਏ ?"

ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਹੋਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦੀ ,,,ਓਹ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ ਤਾਂ ਓਸਨੇ ਆਪਣੀ ਬੀਬੀ ਨੂੰ ਹਾਕ ਮਾਰੀ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ
ਬੀਬੀ,,,,ਬੀਬੀ! ਆਇਓ ਛੇਤੀ ਦੇਣੇ ,ਕੁਲਜੀਤ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਗਈ ਹੈ।

ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਫਟਾਫਟ ਡਿੰਗਾ ਪੁੱਟਦੀ ਪੁੱਜਦੀ ਆਪਣੀ ਲਾਠੀ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਲੰਗ ਜਿਹੀ ਮਾਰਦੀ ਹੋਈ ਤੇ ਆਖਦੀ, "ਕਿਆ ਹੋ ਗਿਆ , ਸੁੱਖ ਤਾਂ ਏ?"

ਪਤਾ ਨੀ ਬੀਬੀ ,ਆਹ ਵੇਖੋ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ,ਬੋਲਦੀ ਨਹੀਂ ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਵੀ ਮੂੰਹ ਤੋ ,ਕਿਤੇ ਸੱਪ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਲੜ ਗਿਆ ।ਤੜਕੇ ,ਤੜਕੇ ਹੀ ਪਤਾ ਨੀ ਕਿਉਂ ਕਾਹਲ ਰਹਿੰਦੀ ਇਸਨੂੰ ਕੰਮ ਨਿਪਟਾਉਣ ਦੀ।

ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਗੁੱਸੇ ਦੇ ਲਹਿਜ਼ੇ ਵਿੱਚ,ਵੇ je ਮੂੰਹ ਨੀ ਚੱਜਦਾ ਤਾਂ ਗੱਲ ਤਾਂ ਚੱਜ ਦੀ ਕਰ ਲਈ ਦੀ।ਕੁਝ ਨੀ ਹੋਇਆ ਮੇਰੀ ਬੱਚੀ ਨੂੰ। ਰੱਬ ਵਡੇਰੀ ਉਮਰ ਕਰੇ ਇਸਦੀ।

ਹੋ ਪਰਾ ਮੈਂ ਵੇਖਾਂ,,ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਨਬਜ਼ ਵੇਖੀ, ਤੇ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਪਾਣੀ ਕੁਲਜੀਤ ਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਪਾਇਆ ਤਾਂ ਓਹ ਹੋਸ਼ ਵਿੱਚ ਆ ਗਈ।

ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਅੰਦਰੋ ਅੰਦਰੀ ਡਰੀ ਹੋਈ ਹੋਵਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਹੌਂਸਲਾ ਕਰ ਕਿਹਾ,," ਧੀਏ!ਆਹ ਪਤੰਦਰ ਨੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਮਾਰ ਹੀ ਦਿੱਤਾ ਸੀ,ਤੂੰ ਦੱਸ ਮੇਰੀ ਕੁਲਜੀਤ ਤੂੰ ਠੀਕ ਆ?"

ਹਾਂਜੀ ਬੀਬੀ ਮੈਂ ਠੀਕ ਹਾਂ,ਬੱਸ ਚੱਕਰ ਜਿਹਾ ਆ ਗਿਆ ਸੀ,ਫਿਰ ਡਿੱਗ ਗਈ ਸਮਝ ਨੀ ਆਈ ਕੀ ਹੋਇਆ ਸੀ ਕੁਲਜੀਤ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।

ਸੁਖਦੇਵ ਨੂੰ ਬਾਹ ਤੋ ਫੜਿਆ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਤੇ ਸਖ਼ਤਾਈ ਭਰੇ ਲਹਿਜੇ ਵਿੱਚ ਹੁਕਮ ਜਾਰੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ,ਅੱਜ ਹੀ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾ ਕੇ ਵੱਡੇ ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਵਿਖਾ ਕੇ ਆ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ,ਕੋਈ ਅਣਗਹਿਲੀ ਨਹੀਂ ਵਰਤਣੀ,ਸੁਣਿਆ ਤੂੰ।

ਚੰਗਾ ਬੀਬੀ ,ਜਿਵੇ ਤੁਸੀ ਆਖੋ ,ਸੁਖਦੇਵ ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਹਾਮੀ ਭਰੀ ਤੇ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਤਿਆਰ ਹੋਵਣ ਲਈ

ਰੋਟੀ ਪਾਣੀ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਫਿਰ ਦੋਵੇ ਜੀਅ ਰੋਟੀ ਖਾ ਕੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਚਾਲੇ pa ਦਿੱਤੇ ,ਪਿੰਡ ਕਾਕੜਾ ਤੋਂ ਬੱਸ ਫ਼ੜ
ਪੁੱਜ ਗਏ ਜਲੰਧਰ ਦੇ ਹਸਪਤਾਲ।

ਦੋਵੇ ਹਸਪਤਾਲ ਛੇਤੀ ਪੁੱਜ ਗਏ ਸੀ, ਵਾਰੀ ਵੀ ਜਲਦੀ ਆ ਗਈ ਤੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਵਿਖਾ ਕੇ ਟੈਸਟ ਲਈ ਨਮੂਨੇ ਦੇ ਕੇ ਓਹ ਵਾਪਿਸ ਆ ਗਏ।ਕੁਝ ਰਿਪੋਰਟ ਜਲਦੀ ਮਿਲ ਗਈਆ ਤੇ ਕੁਝ ਹਫ਼ਤੇ ਬਾਅਦ ਤੇ ਇੱਕ ਲਗਭਗ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਮਿਲਣ ਨੂੰ ਆਖਿਆ ਗਿਆ।

ਸੁਖਦੇਵ ਤੇ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਘਰ ਜਾਵਣ ਦੀ ਕਾਹਲ ਸੀ ਓਹਨਾ ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਰੁਕਣਾ ਵਾਜ਼ਿਬ ਨਾ ਜਾਣ ਮੁੜ ਤੋ ਬੱਸ le ਕੇ ਵਾਪਸੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ।

ਘਰ ਪੁੱਜ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਜੋਂ ਕੇ ਓਹਨਾ ਦਾ ਬੇਟਾ ਸੀ ਸੱਤ ਕੂ ਸਾਲ ਦਾ,ਓਹ ਆਪਣੀ ਦਾਦੀ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨਾਲ ਮੂੰਹ ਬਣਾ ਕੇ ਬੈਠਾ ਸੀ ,ਕੇ ਮੰਮੀ, ਪਾਪਾ ਉਸਨੂੰ ਨਹੀਂ le ਕੇ ਗਏ ਸ਼ਹਿਰ।

ਉਸਨੂੰ ਥੋੜਾ ਪਤਾ ਸੀ ਕੇ ਕਿਹੜੇ ਕੰਮ ਗਏ ਤੇ ਕੀਨਉ ਗਏ।
ਕੁਲਜੀਤ ਆ ਕੇ ਇਕਦਮ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਵਿੱਚ ਲੈਂਦੀ ਆਖਿਆ,,ਮੇਰੀ ਕਾਟੋ ਇੰਨਾ ਗੁੱਸਾ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ,ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਾਨੂੰ ਤਾਂ।

ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਦਾ ਹਾਸਾ ਨਿੱਕਲ ਗਿਆ ਤੇ ਓਹ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣੀ। ਮਾਂ ਨੂੰ ਲਿਪਟ ਗਿਆ ਦੋਵੇ ਬਾਹਵਾ ਉਸਦੇ ਲੱਕ ਦੁਆਲੇ ਲਪੇਟ ਕੇ ।

ਸਾਰੇ ਹੱਸ ਪਏ,ਇਹ ਕਹਿ ਦੇਖੋ ਲਾਲ ਰੰਗ ਗੁੱਸੇ ਵਾਲਾ ਉੱਡ ਗਿਆ ਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਵਾਲਾ ਲਾਲ ਰੰਗ ਆ ਗਿਆ ਸਾਡੇ ਵਿੰਦਰ ਕੋਲ।

ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਸਭ ਲਈ ਚਾਹ ਬਣਾ ਕੌਲੇ ਵਿੱਚ pa ਦਿੱਤੀ ,ਖੁਦ ਵੀ ਬਾਟੀ ਨਾਲ ਘੁੱਟ ਘੁੱਟ ਕਰਕੇ ਪੀ ਲਈ ,ਜਦੋਂ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਵੇਹੜੇ ਵਿੱਚ ਖੇਡਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਪੁੱਛਿਆ ,,
ਸਭ ਠੀਕ ਏ,ਕੋਈ ਫ਼ਿਕਰ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਭਾਈ ।

ਸੁਖਦੇਵ ,,ਥੋੜਾ ਸਮਾਂ ਚੁੱਪ ਰਹਿ ਕੇ ਬੋਲਿਆ ,,ਨਾ,ਨਾ ਬੀਬੀ ਠੀਕ ਆ ਅਜੇ ਤਾਂ ਸਭ ,ਬਾਕੀ ਡਾਕਟਰਨੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਓਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਏ ਤਾਂ ਕੁਝ ਟੈਸਟ ਲਏ ।

ਵੇਂ ਕਾਹਦਾ ਸ਼ੱਕ ,ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਦਿਲ ਬੈਠ ਗਿਆ, ਦੱਸ ਖਾਂ ਛੇਤੀ ਦਣੇ ,ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਫ਼ਿਕਰਮੰਦ ਹੁੰਦੀ ਬੋਲੀ।

ਅਜੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪੱਕਾ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਰਿਪੋਰਟ ਆਉਣ ਦਿਓ ,ਤੁਸੀ ਐਵੇਂ ਨਾ ਢੇਰੀ ਢਾਹ ਕੇ ਬੈਠ ਜਾਇਓ,ਸੁਖਦੇਵ ਨੇ ਝੂਠਾ ਜਿਹਾ ਹਾਸਾ ਬਿਖੇਰਦੇ ਹੋਏ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।

ਵਾਹਿਗੁਰੂ,,ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਭਲੀ ਕਰੇ,ਜੋਂ ਵੀ ਓਹ ਕਰੇ ਬਸ ਰਜ਼ਾ ਵਿਚ ਰਹਿਣਾ ਪੈਂਦਾ , ਬੰਦੇ ਦੀ ਕੋਈ ਪੇਸ਼ ਨਹੀ ਚਲਦੀ
ਇਹ ਆਖ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਵਿੱਚ ਅੱਗ ਬਾਲਣ ਲਈ ਕੁਝ ਲੱਕੜਾਂ ਲੈਣ ਡੰਗਰਾਂ ਦੇ ਵਾੜੇ ਵੱਲ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ
ਸੁਖਦੇਵ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਪੱਠੇ ਲੈਣ ਬਲਦ ਨੂੰ ਰੇੜ੍ਹੇ ਨਾਲ ਜੋੜ ਲੈਂਦਾ ਤੇ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਵੀ ਨਾਲ ਬੈਠ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ।ਕੁਲਜੀਤ
ਵੀ ਸ਼ਾਮ ਦੇ ਖਾਣੇ ਲਈ ਤਿਆਰੀ ਕਰਨ ਲੱਗਦੀ।

ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਫਿਰ ਤੋ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਬੇਚੈਨੀ ਹੋਵਣ ਲਗ ਪਈ
ਤੇ ਉਲਟੀਆ ਵੀ ਲੱਗ ਗਈਆਂ ਤੇ ਫਿਰ ਬੁਖਾਰ ਹੋ ਗਿਆ।

ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਹੋਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਵੀ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਜਿਹੀ ਹੋਵਣ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਓਹ ਫਟਾਫਟ ਮੰਜੀ ਤੇ ਆ ਬਹਿ ਗਈ ਤੇ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਜਦੋਂ ਕੁਲਜੀਤ ਦੀ ਅਜਿਹੀ ਹਾਲਤ ਵੇਖੀ ਤਾਂ ਓਹ ਕੁਲਜੀਤ ਦੇ ਕੋਲ਼
ਮੰਜੀ ਤੇ ਹੀ ਆ ਬੈਠ ਗਈ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਓਹ ਪੈ ਜਾਵੇ
ਤੇ ਉਸਦਾ ਸਿਰ ਘੁੱਟਦੀ ਏ ਤੇ ਕੋਲ ਤਸਲਾ ਲਿਆ ਕੇ ਓਸ ਵਿੱਚ ਸੁਆਹ ਪਾਂ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੰਦੀ ਤਾਂ ਜੋਂ ਉਸ ਵਿੱਚ ਹੀ ਉਛਾਲੀ ਆਉਣ ਤੇ ਕਰ ਸਕੇ।

ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਸਿਰ ਘੁਟਦੇ ਹੋਏ ਕੁਲਜੀਤ ਦਾ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਸਿਮਰਨ ਕਰਨ ਲੱਗੀ ਤੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਓਹ ਅੱਖਾ ਬੰਦ ਕਰ ਸੋ ਗਈ , ਸ਼ਾਇਦ ਉਸਨੂੰ ਥੋੜਾ ਆਰਾਮ ਜਿਹਾ ਆ ਗਿਆ ਸੀ।

ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਦੀ ਕੁੱਖੋਂ ਇਕ ਮੁੰਡਾ ਕੁਲਜੀਤ ਹੀ ਬਚਿਆ ਸੀ ਉਸਦੇ ਹੋਈ ਤਾਂ ਕੁੜੀ ਵੀ ਸੀ ਪਰ ਜੰਮਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਓਹ ਕੁਝ ਸਮਾ ਹੀ ਜਿਓਦੀ ਰਹੀ ਸੀ ,ਤੇ ਮੁੜ ਅਜਿਹਾ ਗਮ ਅੰਦਰ ਬੈਠਿਆ ਕੇ ਓਹ ਮਾਂ ਹੀ ਨਾ ਬਣ ਪਾਈ।

ਇੰਝ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਆਪਣੀ ਨੂੰਹ ਵਿੱਚ ਹੀ ਆਪਣੀ ਧੀ ਵੇਖਦੀ ਸੀ ਤੇ ਕੁਲਜੀਤ ਵੀ ਮਾਂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਤੋ ਸੱਖਣੀ ਹੀ ਸੀ,ਅਸਲ ਵਿਚ ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦਿਆ ਹੀ ਓਸਨੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਖੋ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਇੰਝ ਨੂੰਹ ਤੇ ਸੱਸ ਦੋਵੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਪੂਰੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਆਦਰ ਤੇ ਪਿਆਰ ਦਿੰਦੀਆ ਸਨ।ਪੂਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਓਹਨਾ ਦੀ ਉਦਾਹਰਣ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਕੇ ਜੇਕਰ ਨੂੰਹ ਤੇ ਸੱਸ ਹੋਵਣ ਤਾਂ ਅਜਿਹੀਆ ਹੋਵਣ ।

ਦੁਪਹਿਰ ਵੇਲੇ ਧੁੱਪ ਹੋਵਣ ਤੇ ਕੁਲਜੀਤ ਮੰਜਾ ਡਾਹ ਕੇ ਲੇਟ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਕਿਹਾ ਕੇ ਓਹ ਥੋੜੀ ਤੇਜ ਪੱਤੀ ਪਾਂ ਕੇ ਚਾਹ ਬਣਾ ਕੇ ਦਿੰਦੀ ਉਸਨੂੰ ,ਤਾਂ ਕੇ ਸਿਰ ਦੀ ਪੀੜ ਘੱਟ ਜਾਵੇ।

ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਬੂਹੇ ਤੇ ਸ਼ਿਲੋ ਲਾਗਣ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰਦੀ,,,'ਨੀ ਸੁਰਜੀਤ ਕੁਰੇ !ਘਰੇ ਆ?''

ਆਜੋ ਚਾਚੀ ਜੀ ,ਕੁਲਜੀਤ ਨੇ ਉੱਠ ਕੇ ਪੈਰੀ ਹੱਥ ਲਾਉਂਦਿਆਂ ਆਖਿਆ,ਆ ਜਾਵੋ ਬਹਿ ਜਾਵੋ ।

ਸ਼ਿਲੋ ਪੰਡ ਭਰ ਅਸ਼ੀਸਾ ਦੀ ਢੇਰੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਕੁਲਜੀਤ ਲਈ,,ਤੇ ਕਿਹਾ ਨੀ ਸੁਰਜੀਤ ਕੁਰੇ ਅਜਿਹੀਆ ਨੂੰਹਾਂ ਤਾਂ ਕਰਮਾਂ valiya ਨੂੰ ਹੀ ਮਿਲਦੀਆਂ,, ਇੱਕ ਮੇਰੀ ਨੂੰਹ ਜਿਹੜੀ ਠੁੱਡੇ ਮਾਰਦੀ ਮੈਨੂੰ ,, ਟੀਨਾ ਵਾਲੀ ਛੱਤ ਥੱਲੇ ਫਰਨ, ਫਰਣ ਹਵਾ ਵਗਦੀ ਤੇ ਮੇਰੇ ਹੱਡ ਚੀਰਦੀ,ਉਪਰੋ ਧੁੰਦ ਵੀ ਮਾਰ ਮੁਕਾਉਣ ਵਾਲੀ ਪੈਂਦੀ,ਦੱਸਦੀ ਓਸਦਾ ਗੱਚ ਭਰ ਆਇਆ ।

ਕੋਈ ਨਾ ,,ਅਸੀ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਤੇਰੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਕੇ ਮਾਂ ਦੀ ਦੁਆ ਲਈਦੀ ,,ਬਦਦੁਆ ਨਹੀਂ।ਤੇ ਰਜਾਈ le ਜਾਂਵੀ ਜੇਕਰ ਫਿਰ ਵੀ ਨਾ ਮੰਨੇ ਅੰਦਰ ਵਾੜਨ ਲਈ ,ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਚਾਹ ਦਾ ਗਿਲਾਸ ਉਸਨੂੰ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਦਿੰਦਿਆ ਕਿਹਾ ਤੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਧਰਵਾਸਾ ਦੇਵਣ ਲਈ।

ਫਿਰ ਸ਼ਿਲੋ ,ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੇ ਘਰ ਮੁੰਡਾ ਹੋਵਣ ਦੇ ਲੱਡੂ ਦੇ ਕੇ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਕੁਲਜੀਤ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਫੜੀ ਚਾਹ ਠੰਡੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਪਰ ਓਸਨੇ ਪੀ ਲਈ ਤੇ ਫਿਰ ਮੰਜੇ ਤੇ ਪੈ ਗਈ ।
ਅੱਜ ਉਸਨੂੰ ਬੇਚੈਨੀ ਕਾਫੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੋਈ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ ਪਰ
ਓਸਨੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਰੱਬ ਨਾਲ ਜੋੜ ਸਿਮਰਨ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਉਸਦੀ ਅੱਖ ਲੱਗ ਗਈ।

ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਦਿਆਂ ਅੱਖਾ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੇ ਹੰਝੂ ਜੋਂ ਕੇ ਝਲਕਣ ਹੀ ਵਾਲੇ ਸਨ,ਰੋਕ ਲਏ ਤੇ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਵੱਡੀ ਬਿਮਾਰੀ ਨਿੱਕਲ ਆਈ ਤਾਂ ਕੀ ਬਣੇਗਾ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਦਾ।

ਜਿਵੇ ਤਿੰਵੇ ਮਹੀਨਾ ਲੰਘ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਕਹੇ ਅਨੁਸਾਰ ਕੁਲਜੀਤ ਤੇ ਸੁਖਦੇਵ ਰਿਪੋਰਟ ਲੈਣ ਪੁੱਜ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਤੇ ਆਪਣੀ ਵਾਰੀ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਨ ਲਈ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਉੱਥੇ ਲੱਗੇ ਲੋਹੇ ਦੇ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦੇ ਬੈਂਚ ਉਪੱਰ ਬੈਠ ਗਏ।

ਉਥੇ ਹੋਰ ਮਰੀਜ਼ ਵੀ ਬੈਠੇ ਸਨ, ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋ ਕਈ ਕਾਫ਼ੀ ਹੱਦ ਤੱਕ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਬੈਠੇ ਸਨ ਰਿਪੋਰਟ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਤੋਂ ਜਿਵੇ ਓਹ ਜਾਣੂਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਇਸ ਬੇਚੈਨੀ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਚੇਹਰਿਆਂ ਤੋਂ ਸਾਫ ਪੜ੍ਹਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ।

ਇੱਕ ਤੋ ਬਾਦ ਦੂਜੇ ਮਰੀਜ਼ ਨੂੰ ਓਹਦੀ ਵਾਰੀ ਅਨੁਸਾਰ ਡਾਕਟਰਨੀ ਜੀ ਬੁਲਾ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਰਿਪੋਰਟ ਬਾਰੇ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕੁਝ ਕੁ ਤਾਂ ਵਾਪਿਸ ਇਵੇਂ ਆ ਰਹੇ ਸੀ ਜਿਵੇ ਕੋਈ ਸਿਰ ਤੋ ਬੋਹਤ ਹੀ ਵੱਡਾ ਬੋਝ ਲਹਿ ਗਿਆ ਹੋਵੇ ਤੇ ਕੁਝ ਰੋਂਦੇ ਤੇ ਡੁਸਕਦੇ ਆ ਰਹੇ ਸਨ ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਸੁਖਦੇਵ ਦਾ ਦਿਲ ਕੰਬ ਜਿਹਾ ਗਿਆ।।

ਕੁਲਜੀਤ ਜਿੰਵੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬੁੱਝ ਗਈ ਸੀ ਕੇ ਕੁਝ ਅਜਿਹੀ ਖ਼ਬਰ ਹੀ ਮਿਲਣੀ ਅੰਦਰੋ ਜੋਂ ਸੁਖਦੇਵ ਤੋ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਹੋਣੀ ਪਰ ਮਰੀਜ ਹੋ ਕੇ ਵੀ ਓਹ ਨਹੀਂ ਡਰੀ ਤੇ ਉਸ ਧਰਵਾਸ ਦਿੱਤਾ ਮੋਢੇ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖਦਿਆਂ,,,ਕੋਈ ਨਾ ਜੀ ਤੁਸੀ ਸ਼ਾਂਤ ਰਹੋ।

ਜੋਂ ਵੀ ਰੱਬ ਨੇ ਕਲਮ ਨਾਲ ਲੇਖ ਲਿਖੇ ਓਹੀ ਹੋਣਾ ਤੇ ਹੋਵੇਗਾ ਵੀ ਚੰਗਾ ਜਾ ਮਾੜਾ ਤਾਂ ਅਸੀ ਤੈਅ ਕਰਦੇ ,ਓਹ ਤਾਂ ਜੋਂ ਵੀ ਕਰਦਾ ਓਸਨੂੰ ਜੋਂ ਭਾਉਂਦਾ ਓਹੀ ਕਰਦਾ ਤਾਂ ਫਿਰ ਮੌਤ ਤੋ ਕਾਹਦਾ ਡਰ ,ਇਹ ਇਨਸਾਨ ਦੇ ਵੱਸ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਅਗਰ ਹੀ ਕੁਝ ਤਾਂ ਓਹ ਅਰਜ਼,ਬੇਨਤੀ ਹੈ ਸਿਰਫ ਇਸਲਈ ਅਰਦਾਸ ਕਰੋ je ਕਰ ਸਕਦੇ ਐਵੇਂ ਡਰਨ ਨਾਲੋ,ਓਹਦੇ ਹੱਥ ਹੀ ਡੋਰ ਏ ਸਭ ਦੀ , ਨਿਗ੍ਹਾ ਸਵੱਲੀ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਸਭ ਕੁਝ ਹੋ ਸਕਦਾ ।

ਸੁਖਦੇਵ ਆਪਣਾ ਗਲ ਵਿੱਚ ਅਟਕਿਆ ਲਵ ਅੰਦਰ ਨੂੰ ਨਿਗਾਰ ਕੇ, ਆਪਣਾ ਇੱਕ ਹੱਥ ਦੂਜੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਜੋੜ ਕੇ,ਹੱਥ ਬਨ ਕੁਲਜੀਤ ਮੂਹਰੇ ਆਖਦਾ,,, ਬਸ, ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਜਿੰਨਾ ਦਲੇਰ ਨਹੀਂ ਜੋਂ ਮੌਤ ਨੂੰ ਮੂਹਰੇ ਖੜੀ ਵੇਖ ਕੇ ਵੀ ਮੂੰਹ ਫੇਰ ਲਵਾ ਤੇ ਮਖੌਲ ਕਰਾ।ਮੇਰੇ ਤੋ ਇੰਨਾ ਵੱਡਾ ਦੁੱਖ ਨੀ ਸਹਿ ਹੋਣਾ ।

ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਪੈਂਦੀ ਕੁਲਜੀਤ ਕੌਰ ਆ ਜਾਵੋ ਅੰਦਰ,,
ਤੇ ਓਹ ਚਲੇ ਜਾਂਦੀ, ਪਿੱਛੇ ਹੀ ਸੁਖਦੇਵ ਹੌਲੀ ਜਿਹੇ ਕਦਮ ਪੁੱਟਦਾ ਪੁੱਜ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਦੋਵੇ ਡਾਕਟਰਨੀ ਨੂੰ ਮਿਲਕੇ ਹੱਥ ਬੰਨ ਕੇ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਬੁਲਾਂਦੇ ਤੇ ਅੱਗੋ ਓਹ ਵੀ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦੀ ਤੇ ਹੱਸਦੇ ਹੋਏ ਆਖਦੀ ਹਾਂਜੀ ਬੈਠੋ ਤੁਸੀ ,ਨਾਲ ਰੱਖੀਆ ਹੋਈਆ ਕੁਰਸੀਆਂ ਤੇ ਬੈਠਣ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ।

ਦੋਵੇਂ ਜੀਅ ਬੈਠ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਡਾਕਟਰਨੀ ਜੀ ਰਿਪੋਰਟ ਦੇਣ ਤੋ ਪਹਿਲਾ ਕੁਲਜੀਤ ਦੇ ਹਸਤਾਖਰ

ਕਰਵਾਉਂਦੀ ਜਿਸਦਾ ਮਤਲਬ ਕੇ ਉਹਨੇ ਮਰੀਜ਼ ਨੂੰ ਰਿਪੋਰਟ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਏ ਤੇ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਏ ਰਿਜਲਟ ਬਾਰੇ।

ਫਿਰ ਓਸਨੇ ਕੁਲਜੀਤ ਵੱਲ ਮੂੰਹ ਕਰਕੇ ਦੱਸਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ,,ਵੇਖੋ ਜੀ ਅਪਾ ਤੁਹਾਡੇ ਕੁਝ ਟੈਸਟ ਕਰੇ ਸੀ ਜਿਹਨਾ ਦੀਆ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆ ਗਈਆਂ ਨੇ ਤੇ ਮੈਂ ਖੁਦ ਵੀ ਜੋਂ ਟੈਸਟ ਕੀਤਾ ਸੀ ਸ਼ੱਕ ਦੇ ਆਧਾਰ ਤੇ ਓਹ ਵੀ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ।

ਸੁਖਦੇਵ ਵਿਚੋ ਹੀ ਬੋਲਦਿਆ ,,,'ਕੁਝ ਗ਼ਲਤ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਜੀ? ,ਸਭ ਠੀਕ ਆ ਨਾ?"

ਤੁ,,,,ਸੀ !!!!ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਦਿਓ ਜੀ,"ਡਾਕਟਰਨੀ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ। "

ਗੱਲ ਇਸਤਰਾਂ ਜੀ ,ਅੱਜਕਲ ਇਹ ਬਿਮਾਰੀ ਤਾਂ ਪਤਾ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਵਿੱਚ ਜੇਕਰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਸਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਤੇ ਮਰੀਜ਼ ਦਾ ਇਲਾਜ਼ ਕਰਵਾਉਣਾ ਸੁਖਾਲ਼ਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਪਰ ,,,ਪਤਾ ਹੀ ਲੇਟ ਲੱਗਦਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਮਾਮਲਾ ਵਿਗੜ ਜਾਂਦਾ।ਕੁਲਜੀਤ ,ਤੁਸੀ ਸਾਫ ,ਸਾਫ਼ ਦੱਸ ਦਵੋ ਜੀ ਕਿਆ ਗੱਲ ਏ , ਮੈਂ ਤਿਆਰ ਹਾਂ ਜੋਂ ਵੀ ਹੋਵੇਗਾ ਸੁਣਨ ਲਈ।

ਡਾਕਟਰਨੀ ਜੀ ,ਇਕਦਮ ਬੋਲੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੈਸਰ ਏ ਬੱਚੇਦਾਨੀ ਦੇ ਮੂੰਹ ਦਾ ਤੇ ਸਟੇਜ ਵੀ ਪਹਿਲੀ ਨਹੀਂ ਤੀਜੀ ਚਲ ਰਹੀ ,,ਤੇ ਇੰਨਾ ਕਹਿ, ਫਿਰ ਓਹ ਇਕਦਮ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਈ।

ਸੁਖਦੇਵ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ ਤੋ ਜ਼ਮੀਨ ਨਿੱਕਲ ਗਈ,,, ਕੁਰਲਾਂਦੇ ਹੋਏ ਹਾਏ ਓ !!!ਮੇਰੇ ਰੱਬਾ !!ਕੀ ਕਹਿਰ ਕਮਾਇਆ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ? ,ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਘਰ ਉੱਜੜ ਜਾਣਾ ,ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ ਰੁਲ ਜਾਣਾ , ਕੀ ਕਰਾ ਮੈ ਹੁਣ ,,?

ਜਿਵੇਂ ਤਿਨਵੇ ਸੁਖਦੇਵ ਡਿੱਗਦੇ ਮਨੋਬਲ ਨਾਲ ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਘਰ lai ਆਇਆ ਤੇ ਇਕਦਮ ਮੰਜੇ ਤੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਜੋਂ ਸਰਦੀਆਂ ਦੀ ਧੁੱਪ ਸੇਕਣ ਲਈ ਡਾਹ ਕੇ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ,,,ਉਸ ਉਪੱਰ ਬੈਠ ਗਿਆ ਨਿਢਾਲ ਜਿਹੀ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ।

ਪੁੱਤ ਸੁੱਖ ਐ,,,,? ਸਭ ਠੀਕ ਏ? ਕੋਈ ਉੱਤਰ ਨਾ ਮਿਲਦਾ ਦੇਖ, ਘਬਰਾਹਟ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਵਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੂੰ,,ਪਰ ਆਪਣੀ ਸੱਸ ਨੂੰ ਮਾਂ ਸਮਝ ਣ ਵਾਲੀ ਕੁਲਜੀਤ ਨੇ ਆਪਣਾ ਦੁੱਖ ਪਿੱਛੇ ਰੱਖ ,,ਹੌਂਸਲਾ ਕਰ ਕਿਹਾ ,,,,ਓਹ ਤਾਂ ਸਵੇਰ ਦੇ ਗਏ ਹੋਵਣ ਕਰਕੇ,,, ਥੱਕ ਗਏ ਨੇ ਇਹ,, ਬਸ,ਫ਼ਿਕਰ ਨਾ ਕਰੋ ,ਚਾਹ ਦਾ ਗਿਲਾਸ ਪੀ ਕੇ ਕੰਡੇ ਤੇ ਹੋ ਜਾਣਾ।

ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ,ਥੋੜਾ ਹੱਸ ਕੇ ,ਸ਼ੁਕਰ ਏ ਰੱਬ ਦਾ ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਦਿਲ ਹੀ ਬੈਠ ਗਿਆ ਸੀ, ਮੈ ਲਿਆਂਦੀ ਬਣਾ ਕੇ ਚਾਹ ਦੋਵਾਂ ਵਾਸਤੇ ਤੇ ਖੋਏ ਦੀਆ ਪਿੰਨੀਆਂ ਵੀ ਸਵੇਰ ਤੇ ਭੁੱਖਣ ਭਾਣੇ ਹੀ ਗਏ ਹੋਏ ਓ ਕਿ ਸਮੇਂ ਨਾਲ ਹਸਪਤਾਲ ਪੁੱਜ ਕੇ ਰਿਪੋਰਟ ਲਿਆ ਸਕੋ,ਤੁਸੀ ਦੋਵੇ ਬੈਠੋ ਜ਼ਰਾ, ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਖਾਣ ਲਈ ਲਿਆਉਂਦੀ ਚਾਹ ਨੂੰ ਤਾਂ ਵਕਤ ਲੱਗ ਜਾਣਾ ਅਜੇ,,ਪਤੀਲੀ ਵਿਚ ਪਾਣੀ pa ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੰਦੀ ਚੁਲਾ ਬਾਲ ਕੇ ।

ਕੁਲਜੀਤ ਉਸਦੀ ਹਾਮੀ ਵਿੱਚ ਹਾਮੀ ਭਰਦੀ ਤੇ ਫਿਰ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਅੰਦਰ ਰਸੋਈ ਵਿਚ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ।

ਕੁਲਜੀਤ ਤੂੰ ਝੂਠ ਕੀਨਉ ਬੋਲਿਆ,,, ਦੱਸ ਕਿੰਵੇ ਲੁਕਾ ਕੇ ਰੱਖੇਗੀ ਇਹ ਬਿਮਾਰੀ ਤੇ ਕਦੋਂ ਤੱਕ ਤੇ ਕੀਨਉ ? ਸੁਖਦੇਵ ਇੱਕ ਹੀ ਸਾਹ ਵਿੱਚ ਅੱਖਾਂ ਤੋ ਨਿਕਲੇ ਹੰਝੂ ਆਪਣੀ ਕਮੀਜ਼ ਦੇ ਬਾਹ ਵਾਲੇ ਹਿੱਸੇ ਨਾਲ ਪੂਝਦਾ ਹੈ ।

ਕੁਲਜੀਤ ਆਪਣੇ ਹੰਝੂਆਂ ਨੂੰ ਗਲ਼ੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਜਜ਼ਬ ਕਰਕੇ ਆਖਦੀ ,,, ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਰੱਬ ਵਰਗੀ ਸੱਸ ਘੱਟ ਮਾਂ ਨੂੰ ਤੜਪਦੇ ਨਹੀਂ ਵੇਖ ਸਕਦੀ ,ਓਹ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾ ਹੀ ਕਿੰਨੇ ਘਬਰਾਏ ਹੋਏ ਸੀ ,ਜੇਕਰ ਅੱਜ ਦੱਸ ਦਿੰਦੀ ਤਾਂ ਪਤਾ ਨੀ ਕੀ ਹੋ ਜਾਣਾ ਸੀ , ਮੈਂ ਸੀ ਵਕਤ ਆਉਣ ਤੇ ਦੱਸ ਦਿਆਂਗੀ ,ਪਰ ਅੱਜ ਬਿਲੁਕਲ ਨਹੀਂ ,,,।

ਅਜੇ ਓਹ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ ਕੇ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਦੇ ਹੱਥ ਤੋਂ ਕੌਲਾ ਡਿੱਗ ਜਾਂਦਾ ਤੇ piniya ਵੀ ਡਿੱਗ ਜਾਂਦੀਆ,ਤੇ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਬਿਖਰ ਜਾਂਦੀਆ,,ਕੁਲਜੀਤ ਫਟਾਫਟ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਵੱਲ ਭੱਜਦੀ ,,ਤੇ ਪੁੱਛਦੀ ਬੀਜੀ ,ਬੀਜੀ ਤੁਸੀ ਠੀਕ ਹੋ , ਕੀ ਹੋਇਆ।

ਮੈ ਠੀਕ ਹਾਂ,ਬੱਸ ਜ਼ਰਾ ਕਾਹਲ ਕਰਕੇ ਹੋ ਗਿਆ ਇੰਝ।ਆਪਣੀ ਬੇਚੈਨੀ ਤੇ ਫ਼ਿਕਰ ਨੂੰ ਛੁਪਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਦੀ ਕੁਲਜੀਤ ਨਾਲ ਅੱਖ ਨਾਲ ਅੱਖ ਨਹੀਂ ਮਿਲ ਰਹੀ ਸੀ।

ਓਹੋ ਬੀਜੀ ,,ਤੁਸੀ ਬੈਠੋ ,ਮੈ ਹੈਗੀ ਆ ਨਾ?ਮੈ ਲਿਆਂਦੀ ਚਾਹ ਬਣਾ ਕੇ ,ਤੁਸੀ ਵੀ ਬਸ ਐਵੇਂ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਨੀ ਟਿਕਦੇ,, ਥਕਾਵਟ ਹੋ ਰੱਖੀ ਤੁਹਾਨੂੰ,ਇਸ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਆਰਾਮ ਵੀ ਜਰੂਰੀ ਏ,ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਥੱਕਦੇ ਨਹੀਂ ਤੁਸੀ ,,ਪਤਾ ਨੀ ਰੱਬ ਨੇ ਕਿਹੜਾ ਪੁਰਜ਼ਾ ਫਿਟ ਕਰ ਭੇਜਿਆ ਤੁਹਾਨੂੰ,ਝੂਠਾ ਜਿਹਾ ਹਸਦੇ ਹੋਏ ਕੁਲਜੀਤ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦਿਲ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਦਿੰਦੀ ਹੋਈ ,ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੂੰ ਆਖਦੀ ਹੋਈ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੱਫੀ ਵਿੱਚ ਲੈਂਦੀ ਤਾਂ ਮੱਲੋਮੱਲੀ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋ ਹੰਝੂਆਂ ਦਾ ਦਰਿਆ ਵੱਗ ਆਉਂਦਾ ਉਸਦੇ ਕਾਫੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ।

ਕੁਲਜੀਤ ਨੂੰ ਰੋਣ ਤੋਂ ਨਾ ਰੋਕਦੇ ਹੋਏ ,,ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਉਸਨੂੰ ਹੋਰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੱਫੀ ਵਿੱਚ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਸਿਰ ਪਲੋਸਦੀ ਹੋਈ ,ਉਸਦਾ ਮੱਥਾ ਚੁੰਮਦੀ ਖੁਦ ਵੀ ਰੋਂਦੇ ਆਖਦੀ ਮੇਰੀਏ ਧੀਏ,,ਅੱਜ ਰੋ lai ਜਿੰਨਾ ਮਨ ਕਰਦਾ ,,ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ,ਰੱਬ ਦੀ ਰਜ਼ਾ ਵਿੱਚ ਰਾਜ਼ੀ ਰਹਿਣਾ ਪੈਂਦਾ ਬੰਦੇ ਨੂੰ,,ਕੋਈ ਪੇਸ਼ ਨਾ ਚਲਦੀ ਸਿਵਾਏ ਅਰਦਾਸ ,ਬੇਨਤੀ , ਅਰਜ਼ੋਈ ਦੇ।

ਫਿਰ ਕੁਲਜੀਤ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋ ਵੀ ਵਧੇਰੇ ਉੱਚੀ ਰੋਵਣ ਲੱਗਦੀ ਐ ਤੇ ਸੁਖਦੇਵ ਵੀ ਖੁਦ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਬਾਹਰ ਵੱਲ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਜੋਂ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ,ਜੋਂ ਕੇ ਬਾਹਰ ਖੇਡਣ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ,,ਓਹ ਨਾ ਆ ਜਾਵੇ ਉਪੱਰ ਹੀ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗ ਜਾਵੇ ਇਕਦਮ ਤੇ ਓਹ ਵਿਚਾਰਾ ਡਰ ਨਾ ਜਾਏ ਕਿਤੇ।

ਕੁਲਜੀਤ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇਸ ਭਿਆਨਕ ਬਿਮਾਰੀ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਕੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਕਮਜ਼ੋਰ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ,,ਓਸਦਾ ਮੰਨਣਾਂ ਸੀ ਕੇ ਜੇਕਰ ਓਹ ਮਨੋਂ ਟੁੱਟ ਗਈ ਤਾਂ ਬਿਮਾਰੀ ਹੋਰ ਜਿਆਦਾ ਪੈਰ ਪਸਾਰ ਲਵੇਗੀ ਤੇ ਮੌਤ ਸਮੇਂ ਤੋ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਦਸਤਕ ਦੇ ਦੇਵੇਗੀ ,, ਤੇ ਜੇਕਰ ਓਹ ਟੁੱਟ ਕੇ ਬਹਿ ਗਈ ਤਾਂ ਉਸ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੈ ਰਿਸ਼ਤਾ ਵੀ ਬਿਨਾਂ ਕਸੂਰ ਤੋ ਸਜਾ ਭੋਗੇਗਾ।ਇਸਲਈ ਓਸਨੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਰਾਹ ਉਤੇ ਤੋਰਨ ਲਈ ਨਿਰੰਤਰ ਉੱਦਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।ਓਸਨੇ ਆਪਣੀ ਖ਼ੁਰਾਕ, ਆਦਤਾਂ, ਵਾਤਾਵਰਣ, ਰਹਿਣ ਸਹਿਣ ਵਿੱਚ ਬਦਲਾਵ ਕਰੇ ਜਿਵੇ ਵੀ ਡਾਕਟਰਨੀ ਨੇ ਹਦਾਇਤ ਕਰੀ ਤੇ ਸਿਮਰਨ,ਬੰਦਗੀ ਵਿਚ ਹੋਰ ਵਾਧਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।

ਓਸਨੇ ਆਪਣੀ ਸੱਸ,ਘਰਵਾਲੇ ਨੂੰ ਵੀ ਹੌਂਸਲਾ ਨਾ ਢਾਹ ਕੇ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਖੜਨ ਲਈ ਤੇ ਰੱਬ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ।

ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਕੁਲਜੀਤ ਦੀ ਕੀਮੋਥੈਰਪੀ ਵੀ ਹੋਈ ਤਾਂ ਹੋਰ ਮਰੀਜਾਂ ਵਾਂਗ ਓਸਨੂੰ ਵੀ ਥਕਾਵਟ, ਕਮਜ਼ੋਰੀ,ਬੁਖਾਰ, ਘੱਟ ਭੁੱਖ ਲੱਗਣਾ,ਖੂਨ ਦੀ ਕਮੀਂ ਤੇ ਸ਼ਰੀਰ ਤੋ ਰੋਮ ਤੱਕ ਲੱਥ ਜਾਣੇ ਆਦਿ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਪੇਸ਼ ਆਈਆ ਪਰ ਓਹ ਤਾਂ ਪਤਾ ਨੀ ਕਿਹੜੀ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਬਣ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਓਹ ਸ਼ਰੀਰਕ ਤੌਰ ਤੇ ਦਰਦ ਸਹਿ ਕੇ ਵੀ ਮਾਨਸਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਨਾ ਟੁੱਟੀ ਤੇ ਇਹੋ ਤਾਕਤ ਕਰਕੇ ਹੁਣ ਸੁਖਦੇਵ ਤੇ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਵੀ ਰੱਬ ਦੇ ਭਾਣੇ ਨੂੰ ਮੰਨਣ ਵਿੱਚ ਹੀ ਆਪਣੀ ਭਲਾਈ ਸਮਝੀ।

ਕੁਲਜੀਤ , ਖੁਦ ਨੂੰ ਇੰਨਾ ਕੂ busy ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕੇ ਉਸਦਾ ਖ਼ਿਆਲ ਵੀ ਨਾ ਜਾਵੇ ਬਿਮਾਰੀ ਬਾਰੇ ਤੇ ਓਹ ਆਪਣਾ ਅਖੀਰ ਦਾ ਬਚਿਆ ਵਕਤ ਚੰਗੇ ਕਰਮ ਤੇ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਬਤੀਤ ਕਰੇ।

ਪ੍ਰਭ ਆਸਰਾ ,,ਜਾ ਕੇ ਉੱਥੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਸਵਾਰਥ ਦੇ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਦਾ ਅਵਸਰ ਮਿਲ ਸਕਦਾ ਤੇ ਸਕੂਨ ਵੀ,ਕੁਲਜੀਤ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸਾਂਝੇ ਕੀਤੇ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਨਾਂਹ ਨਾ ਕਿਹਾ ਤੇ ਸਗੋਂ ਖੁਦ ਵੀ ਉੱਥੇ ਜਾ ਕੇ ਨਾਲ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਛਾ ਜ਼ਾਹਿਰ ਕਰੀ।

ਬਸ ਫਿਰ ਕੀ ਸੀ , ਕੁਲਜੀਤ ਆਪਣਾ ਜਿਆਦਾ ਵਕਤ ਉਥੇ ਹੀ ਬਿਤਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ,ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਆਪਣੀ ਦਾਦੀ ਜੀ ਤੇ ਪਾਪਾ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਗਈ ਜਦੋਂ ਓਹ ਦੋਵੇ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਕੇ ਬਿਮਾਰੀ ਆਪਣੇ ਪੈਰ ਪਸਾਰ ਰਹੀ ਦਿਨ ਬ ਦਿਨ ਤੇ ਵਕਤ ਘੱਟ ਹੋ ਰਿਹਾ ਕੁਲਜੀਤ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ , ਕਿੰਵੇ ਤੇ ਕੀ ਕਰੀਏ ਸਮਝ ਨਹੀ ਆ ਰਹੀ ,ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਦਾ ਫ਼ਿਕਰ boht ਹੋਈ ਜਾ ਰਿਹਾ ,ਅਜੇ ਤਾ ਉਮਰ ਹੀ ਕੀ ਆ,ਬਿਨ ਮਾਂ ਤੋ ,,,,,,,ਸੋਚ ਕੇ ਹੀ ਦਿਲ ਕੰਬ ਰਿਹਾ ਸੁਖਦੇਵ ਭਰੇ ਮਨ ਨਾਲ ਕਿਹਾ ਤੇ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਵੀ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾ ਪੂੰਝਦੇ ਹੋਏ ਓਸਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਤੋ ਓਹਲਾ ਰੱਖਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਹੀ।

ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਇਹ ਸਭ ਸੁਣਕੇ ਇੱਕ ਦਮ ਚੱਕਰ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਓਹ ਉਥੇ ਹੀ ਡਿੱਗਣ ਵਾਲਾ ਸੀ ਕਿ ਕੁਲਜੀਤ ਉਸਨੂੰ ਪਿੱਛੋਂ ਆ ਆਪਣੇ ਬਾਹਵਾ ਵਿੱਚ le ਕੇ ਮਸੀ ਹੀ ਸੰਭਾਲਿਆ।

ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਅਧਸੂਰਤ ਜਾ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ,ਤੁਸੀ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਨਾ ਜਾਇਓ ਮਾਂ,,ਮੈਨੂੰ ਨਾ ਛੱਡ ਕੇ ਜਾਵੋ।

ਕੁਲਜੀਤ ਦੀ ਇਹ ਸੁਣ ਭੁੱਬ ਨਿਕਲ ਗਈ ਮਾਂ ਦੀ ਮਮਤਾ ਅੱਗੇ ਓਹ ਹਾਰੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ

ਕੁਲਜੀਤ ਨੇ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਦੀ ਹਾਲਤ ਵੇਖੀ ਤਾਂ ਓਹ ਇੱਕ ਵਾਰ ਤਾਂ ਮਮਤਾ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਕੇ ਡੋਲ ਗਈ ਸੀ ਪਰ ਫਿਰ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਓਹ ਨਹੀਂ ਇੰਝ ਬਿਖਰ ਸਕਦੀ ,ਅਜਿਹਾ ਹੋਵਣ ਤੇ ਓਹ ਸਭ ਤੇ ਬੋਝ ਬਣ ਜਾਏਗੀ ਤੇ ਖੁਦ ਵੀ ਜਿੰਨੀ ਕੂ ਜਿੰਦਗੀ ਬਚੀ ਓਹ ਵੀ ਜਿਉਣੀ ਮੁਹਾਲ ਹੋ ਜਾਣੀ।

ਓਸਨੇ ਆਪਣੀਆ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਹੰਝੂ ਸਾਫ ਕਰੇ ਤੇ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਇੱਕ ਗੋਡੇ ਤੇ ਰੱਖ ਪਲੋਸਦਿਆਂ ਆਖਿਆ ,,"ਪੁੱਤ ਕੁਲਵਿੰਦਰ ,,,!!!ਮੇਰੀ ਮਾਣੋ! ਤੂੰ ਠੀਕ ਆ?"

ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਥੋੜੀ ਅੱਖ ਖੋਲ੍ਹੀ ਤੇ ਫਰਕਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਵਾਹ ਲਾ ਕੇ ਬੋਲਿਆ, ",,, ਮਾਂ ਤੁਸੀ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਨਾ ਜਾਇਓ, ਮੈਂ ਕਦੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਤੰਗ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗਾ,ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਖਿਡੌਣੇ ਜਾਂ ਨਵੇਂ ਕੱਪੜੇ ਲਈ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਾਂਗਾ ਬਸ ਤੁਸੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਰਹੋ।"

"ਨਾ ਪੁੱਤ !,ਤੂੰ ਐਵੇਂ ਨਾ ਕਹਿ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਤੰਗ ਥੋੜਾ ਕਰਦਾ ਇਹ ਤਾਂ ਤੇਰਾ ਹੱਕ ਏ ,,ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਤੇ।"ਸੱਚ ,ਤੈਨੂੰ ਕਿਹਨੇ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ,ਮੈ ਕੋਈ ਨੀ ਜਾ ਰਹੀ ਕਿਤੇ ਅਪਣੀ ਮਾਣੋ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ।"

"ਸੱਚੀ ਤੁਸੀ ਝੂਠ ਤਾਂ ਨੀ ਬੋਲ ਰਹੇ",,ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਝਜਿਹਾ ਹੱਸਦੇ ਬੋਲਿਆ।ਤਾਂ ਫਿਰ ਪਾਪਾ ਜੋਂ ਕਹਿ ਰਹੇ ਓਹ ਕੀ ਏ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੀ ਹੋਇਆ?

ਕੁਲਜੀਤ ਖੁਦ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦਿਆਂ ਆਖਿਆ,,,,ਓਹ,,ਓਹ ਤੇ ਡਾਕਟਰਨੀ ਕੋਲ ਟੈਸਟ ਜਾ ਕਰਾਇਆ ਸੀ ਓਹਨਾਂ ਨੂੰ ਭੁਲੇਖਾ ਜਾ ਪੈ ਗਿਆ ਕਿਸੇ ਬਿਮਾਰੀ ਦਾ ,ਇਲਾਜ ਕਰ ਰਹੇ,ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਣਾ,ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਵਾਅਦਾ ਕਰ ਕੇ ਤੂੰ ਸਵੇਰੇ ਤੇ ਸ਼ਾਮ ਗੁਰੂ ਘਰ ਜਾਵੇਗਾ ਤੇ ਬਾਣੀ ਪੜੇਗਾ ,ਤੇ ਸਰਬੱਤ ਦੇ ਭਲੇ ਲਈ ਅਰਦਾਸ ਕਰੇਗਾ।

ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਰੱਬ ਵਰਗੀ ਮਾਂ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਕਿੰਵੇ ਮੋੜ ਸਕਦਾ ,,,ਜ਼ਰੂਰ ! ਕੀਨਉ ਨਹੀਂ।

Dev Punjabi Khaniyan my youtube channel

Full video watch