Mounir Boutaka
Schrijver Mounir Boutaka, waar alledaagse gebeurtenissen met een vleugje humor worden verteld.
Welkom op de Facebook pagina van schrijver/columnist Mounir Boutaka. Op mijn pagina publiceer ik zo nu en dan korte geestige/hilarische verhalen, verslagen, columns en leuke topics.
03/01/2024
We dachten dat het wasmachine-kind van zijn verslaving was genezen. Vanmiddag in de IKEA bleek dat we nog een lange weg te gaan hebben.
“Papa, kijk een wasmachine!”
Vervolgens hebben we daar heel lang gestaan. Net zo lang totdat de wasmachine van alle kanten was bekeken, doorzocht, betast en nog veel en veel meer 😂
Nieuwjaarsduik
Ondanks dat het vannacht erg laat werd stond ik vanochtend gewoon als een bikkel klaar voor de nieuwjaarsduik. Je weet dat het voelt als een ijskoude vrieskist. Dat je hartslag door het dolle gaat, maar je hebt het er allemaal voor over. Een heerlijke frisse ijskoude duik! Een nieuw begin.
Ik zag het vanochtend allemaal gebeuren op mijn tijdlijn vanuit mijn bed onder mijn warme dekbed en heerlijke hete koffie. Veel respect en bewondering voor!
Volgend jaar ga ik het weer doen 😁
Gelukkig nieuwjaar, lieve mensen ❤️
Het was een jaar met veel leed. Aardbevingen in Afghanistan, Turkije, Syrië en Marokko. Vloedramp in Libië. Oorlogen in Oekraïne en het Midden-Oosten waar Oekraïeners, Israëliërs en Palestijnen zijn afgeslacht. Eén en al triest 😢
Hopelijk wordt 2024 een mooier jaar. Waarin we wat meer begrip voor elkaar hebben. Waarin we elkaar bestoken met liefde in plaats van agressie ❤️
Fijne jaarwisseling en een mooi 2024 🕊️❤️
▶️ Bekijk deze reel https://www.facebook.com/share/r/RvTTzhUJCELdsyog/?mibextid=UalRPS
25/12/2023
Mooie dagen, lieve mensen ❤️
Hopelijk volgend jaar vrede in het Midden-Oosten, Europa en Afrika. De kans is klein, maar zonder hoop wordt de kans nog kleiner… ✌🏽🕊️
10/12/2023
Sinterklaas, doorzettingsvermogen en de kunstenares
Waar Sinterklaas inmiddels alweer ligt te chillen in Madrid. Elke avond lekker kachel door de sangria en waggelend door z’n gang zo z’n bed bed in fl***ert, blijft Damien netjes wachten op nog een bonus cadeau.
“Damien, waarom ligt er een tekening in je schoen?”
“Die is voor Sinterklaas. Dan krijg ik een cadeautje.”
“Maar Sinterklaas is al weer vertrokken naar Spanje. Die is elke avond kachel en loopt …”
Terwijl ik dit zeg besef ik snel dat ik niet wil dat het jochie van 4 denkt dat Sinterklaas elke avond naar de tering is.
“Mijn tekening blijft in mijn schoen tot Sinterklaas mij nog een cadeautje geeft.”
Aan zijn doorzettingsvermogen ligt het niet. Dit is iets wat ik moet stimuleren.
“Goed zo, Damien. Niet opgeven. Blijf maar geduldig wachten.”
Zijn grote zus bemoeit zich er plotseling mee.
“Dan kun je heel lang wachten. Haha.”
“Stop! Hou op, Elina. Je bent stom!”
Hij was niet gecharmeerd van haar opmerking. Ik denk dat ik van de week die ouwe in Madrid nog even een belletje geef.
Waar Damien hoopt op een cadeautje in zijn schoen, ontwikkelt zijn zus zich langzaam tot kunstenares. Mijn witte sneakers is haar nieuwste project. Ze is nog lang niet klaar, maar hier hebben jullie alvast een sneakpreview 😉
Ik heb Elina beloofd dat ik ze ga dragen...
02/12/2023
Ik weet toevallig dat deze lieve Sint een fanatieke Feyenoord supporter is.
Damien mocht vanochtend zijn cadeautje ophalen bij deze lieve Sint, maar kreeg van papa nog een leuke instructie mee.
“Zeg maar tegen de Sint; mijn papa zegt dat u voor Ajax bent.”
😂
01/12/2023
Sinterklaas
Vorige week zat er een tekening en een worteltje in de schoen van Damien. Sinterklaas besloot er een klein cadeautje met viltstiften in te stoppen.
De kleine ondernemer zag dat dit loonde. De volgende dag lag er weer een tekening in een schoen. Deze keer koos hij voor mijn veel grotere schoen.
“Damien, waarom stop je de tekening voor Sinterklaas in mijn schoen?”
“Jouw schoen is groter. Dan krijg ik misschien een groter cadeau.”
😂
Een paar dagen later nog steeds geen cadeau in de schoen. De ondernemer zag dat z’n investering nog niet loonde en besloot op onderzoek uit te gaan.
“Papa, komt Sinterklaas nog?”
“Ik denk het wel. Je moet denk ik even geduld hebben.”
Geduld is niet echt zijn sterkste eigenschap. Hij besloot om alles uit de kast te halen om Sinterklaas te verleiden.
Tot mijn grote verbazing trof ik vanochtend een hele Marokkaanse worst in mijn schoen 😂😂😂
23/11/2023
Ik vind het eigenlijk ook wel weer heel geweldig om te zien hoe de Nederlander met een migratieachtergrond op humoristische wijze reageert op de uitslag van de verkiezingen. Gisterenavond begon het al met dit soort plaatjes. Niets mooiers dan zelfspot 😂
15/11/2023
Abraham 🎈🥳❤️
13/11/2023
Gisterenavond hebben mijn monsters samen met de monsters van de buren weer flink wat snoep geïncasseerd. De oude bekende Sint Maarten teksten werden gebruikt om de buurtbewoners over te halen hen van snoep te voorzien.
Heel aandoenlijk. En het lukte dus aardig.
Vandaag kreeg ik dit filmpje toegestuurd 😂 Geweldig om te zien dat Sint Maarten met z’n tijd mee gaat. En inspirerend.
Volgend jaar ga ik met alle kleine monsters en een monsterlijke ghettoblaster langs de deuren 😁
https://www.instagram.com/reel/CzjTONgrK4d/?igshid=Y2NkYjk0MDhjYg==
Poging tot opvoeden
Het gezin was aan het chillen. De één las een boek. De ander zat op z’n mobieltje terwijl weer een ander gezinslid naar de tv keek. Het jongste lid probeerde met viltstiften wat moois te creëren.
Opeens uit het niets ….
“Ik ga sc****en!”
“Elina, dat kan niet. Let op je woorden.”
“Oké. Ik ga kakken.”
“Elina, gedraag je. Dat zijn niet de woorden die we willen horen.”
“Oké. Ik ga poepen.”
“Elina, wat is dat nou voor gedrag? Je bent toch een nette dame. Dames gedragen zich niet zo.”
“Oké. Ik ga even naar boven.”
Vlak voordat ik haar wilde complimenteren stelde haar jonge broertje een vraag.
“Wat ga je boven doen, Elina?”
“Ik ga even sc****en. Hahaha”
😂
Arie in de auto
Zaterdagochtend reed ik met mijn dochtertje Elina het centrum van Amsterdam binnen. Bij de stoplichten ter hoogte van de Jodenbreestraat zag ik tot mijn verbazing Arie staan.
“Hey lelijkerd!”
Arie keek om zich heen en had geen flauw idee. Weer riep ik hem.
“Hey lelijkerd!”
Hij keek weer om zich heen. Dit maal
geïrriteerd, maar toen hij zag dat ik hem vanuit mijn auto riep verscheen er een grote glimlach op zijn porem.
“Ali Baba! Jij bent het.”
“Kom, stap snel in.”
Hij wilde voor instappen, maar daar zat Elina al.”
Hij nam plaats op de achterbank en groette Elina.
“Hallo kleine Ali Bambi.”
“Hoi. Ik heet Elina. Niet Ali Bambi.”
Arie moest lachen en reageerde direct.
“Goed zo meissie. Daar houd ik van. Lekker opkomen voor je eigen.”
Ik dacht zal ik hem corrigeren of flipt hij dan weer dan pan uit? Ik besloot hem toch te helpen.
“Het is opkomen voor jezelf niet opkomen voor je eigen.”
“Ali Baba, begin je nou alweer? Ik ben net binnen.”
Hij was in een goede bui, dus besloot ik dat zo te houden. Voorlopig dan, want er is niets mooiers dan hem op de kast te jagen. Hahaha.
“Zo! Waar gaan jullie heen op deze regenachtige dag? Even een geitje scoren? Hahaha”
Elina reageerde.
“Jij bent zeker ome Arie.”
“Ja, lieverd. Je kan mij niet meer herinneren, hé! Ik ken jou al heel lang. Ik heb jou als baby’tje gezien en volgens mij ook toen je zo een twee is nee monster was.”
“Ik was geen monster.”
“Nee, dat weet ik moppie. Ome Arie maakt een grapje. Je papa lijkt wel een beetje op een monster, toch? Hahaha.”
“We gaan naar Nemo. We gaan wetenschappelijke dingen doen en bekijken.”
“Oh wat leuk. Hey Ali Baba, je bent er al vroeg bij, hé!”
“Wat bedoel je?”
“Nou, ze hebben daar een lab waar je kunt experimenteren.”
“Ja, dus?”
“Nou, met al die chemische stofjes heb je zo een knallerd gemaakt.”
“Waarom denk je meteen dat wij een knallerd willen maken? Kunnen we niet gewoon naar het museum zoals gewone mensen zonder dat je daar wat achter zoekt?”
“Buurmannetje, chemische stofjes en jouw soort gaan gewoon niet samen. Dat is net een frikandel en slagroom, dat kan gewoon niet.”
Ik was weer helemaal klaar met Arie. Ik zette de auto langs de kant van de weg en vroeg hem om even te helpen.
“Trouwens Arie. Weet je wat ik heb?”
“Nou?”
“Marokkaanse koekjes!”
Als er 1 ding is waar Arie helemaal gek van wordt dan zijn dat wel Marokkaanse koekjes.
“Echt waar buurmannetje?”
“Ja. Wil je even uitstappen en ze uit de kofferbak pakken.”
“Ja, natuurlijk. Oh wat lekker. Jij maakt mijn dag ontzettend mooi ondanks het hondenweer.”
“Doe even de deur achter je dicht. Anders komt al die regen naar binnen.”
Direct nadat hij het portier achter zich dichtgooide trapte ik op het gas.
“Godverdomme…..”
De rest hoorde ik niet, maar aan zijn bewegingen zag ik dat hij ontplofte 😂
Mijn woordenschat breidt zich tegenwoordig met de dag uit. Zo ook vandaag.
“Damien, was het leuk op school?”
“Ja. We hebben een hallowien tekening gemaakt.”
“Dat klinkt eng. Wat heb je getekend dan?”
“Een pampoen.”
😂
“Ik ben kachel. Dat is waarom ik waggel. Loop een beetje scheef, maar dat is hoe ik leef. Ik drink wodka. Ik denk dat ik kapot ga.”
😂
Dit zingt mijn dochtertje van 8 jaar. Ben ik nou ontzettend oud of is dit het nieuwe normaal? 😂😂😂
Fluisteraar
“1x1, 2x2, 3x3, 4x4, 5x5, 6x6, 7x7, 8x8, 9x9 en 10x10, wat zijn de antwoorden, Elina?”
Mijn dochtertje Elina en ik zaten tafels te oefenen.
“Oké papa, luister; 1,4,9,16,25,36,49,64,81 en 100.”
“Goed zo, lieverd! Nu gaan we moeilijkere sommen doen en moet je super snel antwoord geven.”
Vlak voordat ik moeilijkere sommen wilde voorleggen hoorde ik mijn telefoon overgaan.
“Hallo met Mounir.”
“Hey kamelen fluisteraar. Hoe is het met je?”
Het was Arie die fluisterde.
“Waarom fluister je?”
“Ik dacht misschien zit je in een fluistersessie met één van je kamelen en dan is het natuurlijk respectloos als ik zo binnenstorm met mijn Amsterdamse energie.”
“Sinds wanneer weet jij wat respect is? En waarom zou ik in godsnaam in gesprek gaan met een kameel? Ik heb niet eens een kameel.”
“Jawel, buurmannetje. Jij hebt een kameel. Jullie hebben allemaal een kameel.”
“Niet lang geleden zei je in één van onze gesprekken dat we allemaal een geit hebben en nu hebben we dus ook allemaal een kameel?”
“Ja, dat denk ik wel.”
“En waar zouden wij die geit en kameel dan moeten laten?”
“In de tuin.”
“En afgaande op jouw verhaal waar laten de mensen die in een appartement wonen hun geit en kameel?”
“In de badkamer.”
“Hahaha. Je bent echt niet goed.”
Hij ging door met fluisteren.
“Valt zo een kameel opgegeven moment in slaap als je fluistert?”
“Hoe moet ik dat nou weten?”
“Je hebt toch een kameel?”
“Arie! Ik heb geen kameel.”
“Een goede moslim liegt niet tegen ome Arie.”
Zucht. Wat moet ik nou in godsnaam met deze gast? Ik besluit het te negeren en een normaal gesprek met hem aan te gaan. Op een rustige toon vraag ik …
“Arie, hoe is het met je?”
“Waarom fluister je tegen ome Arie? Ik ben je kameel niet!”
“Dag Arie, ik ga ophangen.”
Vermoeid 🙄
25/10/2023
De lieve en prachtige hoofdrolspeelster Elina uit mijn verhalen, die door een aantal van jullie al wordt gevolgd sinds haar geboorte, is vandaag alweer 8 jaar 🎈😍
Ik ❤️ van mijn meissie
Vanochtend bracht ik de kleine generaal naar de buitenschoolse opvang. Achterop de fiets zat hij stoer te doen. Hij deelde Halloween verhalen met vooral veel skeletten en spoken.
“Ben je niet bang van al die enge verhalen?”
“Nee, papa. Kaletten en spoken zijn niet eng.”
“Waarom ging je vannacht dan huilen en moest papa zijn bed uit?”
“Ik had een enge droom.”
“Je was toch niet bang?”
Het werd stil.
“Hey, ga je nog antwoord geven?”
Weer een stilte. Ik werd verbannen naar zijn negeer lijst.
“Je wilt dus geen antwoord geven?”
Hij koos ineens voor een afleiding.
“Papa, ik kan ook rekenen.”
“Goed zo, boef.”
“Vraag maar een rekenen aan mij. Ik weet alles.”
Hij zat natuurlijk weer stoer te doen.
“Je bedoelt een som. Oké, hoeveel is 1+1?”
“50”
😂
15/10/2023
Vrede …
Mijn lieve vader die nu in de hemel is, leerde mij als jonge moslim om alle mensen te respecteren ongeacht in wie zij wel of niet geloven. Hij hield net zoals ik veel van mensen.
Hij vertelde mij vroeger verhalen over Marokkaanse joden bij ons in het dorp in de Atlasgebergte. Over hoe vreedzaam zij samenleefden. Aan zijn ogen die glinsterden bij de verhalen zag ik een mooi mens die warm sprak over zijn landgenoten. Na de stichting van de staat Israël vertrokken veel Marokkaanse joden richting het Midden-Oosten.
Ik had tot mijn 25ste levensjaar nog nooit een Israëliër ontmoet. Eind jaren 90 werkte ik in de horeca op het Damrak in Amsterdam waar ik in contact kwam met leeftijdsgenoten uit Israël die hier kwamen werken. Wat mij vooral opviel is de vele overeenkomsten tussen mij als Nederlander met Marokkaanse roots en de Israëliërs met verschillende roots. Nu bijna 25 jaar later zijn een aantal van die ex-collega’s en ik nog steeds broeders van elkaar.
De afgelopen dagen hebben we via WhatsApp contact gehad. Ze wonen verspreid over Israël, Amerika en Spanje. Het doet ons pijn dat er zoveel onschuldige mensen aan beiden kanten een ongelofelijk hoge prijs betalen voor dit politieke drama.
Elke keer dat het conflict oplaait krijg ik het gevoel dat mensen een partij moeten kiezen. Of je bent voor Israël of je bent voor Palestina. Het is verdomme toch geen voetbalwedstrijd! Het zijn onschuldige mensen aan beide kanten die de dood ingejaagd worden, die kapot gemaakt worden, die wees of kinderloos gemaakt worden. Mijn hart huilt voor de Palestijnse en Israëlische slachtoffers. Ik maak een duidelijke keuze voor de mensheid en ik blijf, wellicht tegen beter weten in, hopen en geloven dat er insjallah een dag komt waarop we kunnen zeggen…. Eindelijk! Godzijdank. Ze maken elkaar niet meer kapot. Er is vrede, amin, amen 🙏🏽
✌🏽❤️
Fietsend door de regen zegt mijn dochtertje: “Papa, je kunt beter niet tegen de regen protesteren.”
“Waarom niet?”
“Dan gaat het nog harder regenen.”
😂
Arie is vaag
Mijn zoontje Damien en ik lagen te stoeien. Hij was aan de winnende hand. Ik werd gered door mijn telefoon die overging.
“Even stoppen, Damien. Papa moet even opnemen.”
“Wie is dat?”
“Dat weet ik niet. Onbekend nummer. Ik ga nu opnemen.”
“Hallo met Mounir.”
“Ali Baba, Arie hier. Wat ben je aan het doen?”
“Hoi Arie, ik was aan het stoeien met Damien.”
“Wie is Damien?”
“Gast! Mijn zoontje Damien, wie anders?”
“Ik dacht misschien ben je uit de kast gekomen en lig je te stoeien met een Damien.”
“Huh? Gaat het goed met je, Arie?”
“Gaat prima. Hoe zit dat eigenlijk met jouw soort en uit de kast komen? Dan kan toch niet?”
“Arie, waar gaat dit gesprek heen?”
“Nergens. Moet je ergens heen dan?”
Ik word niet goed van die man. Volgens mij heeft hij weer gezopen en komt hij mijn dag vernagelen.
“Je bent heel vaag, Arie. Heb je weer gezopen?”
“Nee, buurmannetje. Ik heb niet gezopen. Ik ben een boek aan het lezen over jouw cultuur.”
Die gast is echt gek aan het worden.
“Arie, je vindt ons een raar volk. Je stemt op de PVV in de hoop dat we allemaal een enkeltje Verwegistan krijgen behalve ik, want ik ben zogenaamd je favoriete geitenhoeder. En nu zeg je ineens een boek over mijn cultuur te lezen. Ik ben even in de war. “
“En dan noem je mij vaag? Waarom ben je in de war? Kan ome Arie iets voor je doen?”
“Arie, sodemieter op met je gelul. Ga iemand anders lastig vallen.”
“Wacht nou even Ali Baba.”
“Noem me geen Ali Baba.”
“Oké. Kijk buurman, ik wil wat meer over jouw cultuur leren. Ik ken je al meer dan 40 jaar, maar wat weet ik nou over jouw cultuur? “
“Waar komt deze interesse ineens vandaan?”
“Buurmannetje, ik hou van je. Ook al ben je anders. En ik wil gewoon meer over jou weten. Voor hetzelfde geld ben je een Taliban en zit ik hier gewoon doodleuk vaak met je te bellen. Terwijl we misschien wel gewoon afgeluisterd worden.”
“Arie, ik weet niet wat je gerookt hebt, maar ik ga ophangen. Doei.”
“Buurmannetje, wacht nou even. Hallo? Buurmannetje? Ali Baba? Potverdikkie, heeft die geitenhoeder gewoon opgehangen. Hahaha.”
Een moeder huilt…
Afgelopen vrijdag was ik op uitnodiging getuige van een commando overdracht. Het installeren van een nieuwe kolonel gaat gepaard met een prachtige ceremonie en strak protocol.
Al van kinds af aan heb ik een fascinatie voor defensie en alles wat daarmee gepaard gaat. Het uniform, de tanks, helicopters en gevechtsvliegtuigen vind ik stuk voor stuk indrukwekkend mooi.
Na de ceremonie mocht ik in een virtual reality Chinook helikopter en later in een F35 gevechtsvliegtuig simulator vliegen en als ik de instructeur mag geloven heb ik talent. Ik voelde me even Charlie in de chocoladefabriek.
De keerzijde van deze fascinatie is dat defensie er niet is voor de lol. Idealiter heeft geen enkele natie defensie nodig, maar we zijn mensen. En hoe mooi mensen ook zijn, we hebben helaas ook een duistere kant.
Jaren lang dachten we dat vrede vanzelfsprekend was, maar de oorlog in Oekraïne heeft ons pijnlijk wakker gemaakt. De never ending story tussen de Palestijnen en Israëliërs is op z’n zachts gezegd om moedeloos van te worden. Wat hebben we als mens nou geleerd van alle oorlogen uit het verleden? Blijkbaar niets.
Er zijn alleen maar verliezers en dat doet pijn. Benevens alle onschuldige burgers huilde gisteren een Israëlische moeder vanwege het verlies van haar kind, vandaag een Palestijnse moeder, morgen een Oekraïense moeder en overmorgen en Russische moeder….
😢
✌🏽❤️
Er is weer contact
Het is zondagmiddag 1 oktober.
De kinderen spelen voor de deur en Christina is boven aan het werk. Iets met deadlines en blijf uit mijn buurt.
Ik lig lekker te chillen. Vanochtend heb ik hardgelopen en na het douchen lekker ontbeten met mijn dochtertje Elina en zoontje Damien. Na het ontbijt hebben Elina en ik ongeveer een uur klokkijken geoefend. Het is belangrijk dat je er vroeg bij bent. Goed kunnen klokkijken is natuurlijk de basis. Na het uurtje oefenen weet ik nu wat het verschil is tussen kwart voor en kwart over. Volgende week gaan we verder oefenen.
Mijn telefoon begint te rinkelen.
“Hallo met Mounir.”
Er werd hard gelachen. Het was het gelach van een man.
“Met wie spreek ik?”
Weer werd er hard gelachen.
“Ga je nog wat zeggen of blijf je lachen?”
En toen hoorde ik ineens een stem die ik al zo lang niet gehoord had.
“Buurmannetjeeeeeeee! Hahaha.”
“Arie?”
“Ja, p*k. Ik ben het, ome Arie.”
“Jeetje, Arie. Wat een leuke verrassing. Hoe is het met je, ouwe reus?”
“Ja, je weet het, hé?! Met ome Arie gaat het altijd goed. Onkruid vergaat niet!”
“Wat goed om van je te horen. Ik dacht dat je boos was en geen contact meer wilde.”
“Geen contact meer? Ben je niet helemaal lekker? Je bent mijn favoriete geitenhoeder. Ik kan toch niet boos worden op jou. Ik was gewoon je nummer kwijt.”
“Hoe kom je dan weer aan mijn nummer?”
“Ik was dus de zolder aan het opruimen en wat verbaast mijn schetsing? Ik vond een …”
Terwijl Arie aan het praten was onderbrak ik hem.
“Arie, sorry dat ik je onderbreek. Het is wat schets mijn verbazing en niet wat verbaast mijn schetsing.”
“Luister eens Ali Baba! Ik ben hier in Mokum geboren en opgetuigd al voordat jij en al je kamelen fluisteraars hierheen kwamen, dus ga mij niet vertellen hoe ik een verbazing moet schetsen!”
“Arie, je bent ook geen moer veranderd, hé?! Hahaha. Was je jouw zolder aan het opruimen of was je ergens naar op zoek?”
Ik probeer Arie weer op de kast te jagen. Dat lukte me vroeger altijd vrij snel.
“Op zoek? Waar moet ik naar opzoek zijn dan? Ik zei toch dat ik aan het opruimen was.”
“Arie, ik ken jou al heel mijn leven en er is één ding wat ik zeker weet en dat is dat jij geen fl***er opruimt. Zocht je weer naar die vieze boekjes van je op zolder?”
“Ik heb geen vieze boekjes. Begin je nou na al die tijd over vieze boekjes? Ben nu alweer helemaal klaar met jou, krijg de pleuris!”
“Arie? Hallo? Arie, ben je er nog?”
Hij heeft opgehangen 😂
Buurman Arie
Het is alweer een paar jaar geleden dat mijn oude buurman Arie en ik contact hebben gehad.
Even voor de goede orde, Arie is niet de buurman die onder ons woonde en de buurt terroriseerde. Hoewel Arie ook niet helemaal 100% is, maar dat weten jullie 😂 Er is in ieder geval weer contact tot tevredenheid van vele verschillende volgers, die vaak om Arie verhalen vroegen.
Ik probeer de komende tijd weer over de contacten tussen ome Arie en ondergetekende te schrijven…
De verhalen zijn gebaseerd op dagelijkse gebeurtenissen met veel fantasie en vooral veel humor. Ik heb lang niet over hem geschreven, maar van de week schoot hij plotseling door mijn gedachten. Ik hoop dat ik voldoende inspiratie vind.
Ja, ik weet het, smaken verschillen. Met de verhalen over buurman Arie zoek ik soms grenzen op en misschien ga ik een klein beetje over de grens heen, maar ik wil vooral lezers vermaken.
Tegenwoordig voelt bijna iedereen zich snel beledigd of aangevallen. Laat ik voorop stellen dat mijn intentie altijd goed is. De lezers die mij al jaren volgen weten hoe ik in elkaar zit en wat mijn intentie is. Ik ben voor een samenleving waarin iedereen zichzelf kan zijn. Ik houd van mensen ongeacht hoe ze eruit zien of wat hun voorkeur ook is. We moeten het samen doen in deze samenleving ❤️
Humor vind ik daarbij een ontzettend belangrijke bouwsteen voor een gezonde maatschappij.
Als mijn verhalen je niet bevallen, dan is dat natuurlijk helemaal prima. Scroll dan lekker verder of stuur me een klacht via de chat, dan neem ik die in behandeling door hem te parkeren in mijn lang parkeren map.
Ga vooral alsjeblieft niet mijn opmerkingen velden vol sc****en, daar heeft niemand wat aan. Dank je wel.
Veel leesplezier 😘
Mazzel
01/10/2023
We hebben een ‘aan de deur wordt niet gekocht’ sticker, maar daar heeft men lak aan. Zelfs op zondagochtend! De brutaliteit 🙄
Gekkenhuis
Een aantal jaar geleden sprak ik voor de zoveelste keer machteloos en vooral gefrustreerd de huisbaas van mijn toenmalige sociale huurwoning.
“Mevrouw, wij trekken het niet meer. En het lijkt wel of er steeds meer mensen met ernstig psychische problemen in de buurt zijn komen wonen.”
“Dat klopt, meneer.”
“Hoe kan dat?”
“Er is flink bezuinigd op de geestelijke gezondheidszorg en er wordt van ons verwacht dat we al deze mensen van woonruimte voorzien. Dit gaat ten koste van goede bewoners.”
“Ik gun deze mensen een fatsoenlijke woning en de juiste zorg, maar hoe zit het met ons woongenot en onze veiligheid?”
Ik stelde de vraag omdat mijn benedenbuurman te gestoord was om op zichzelf te wonen. Hij zorgde voor enorm veel overlast en angst bij ons en andere buren. Ondanks een rechtszaak aangespannen door de verhuurder mocht meneer, terwijl hij zorgde voor veel overlast en een onveilige situatie, gewoon blijven zitten. Dit was voor ons de druppel! We besloten om dan maar te verhuizen.
Jaren nadat we verhuisd waren zag ik in de media dat er meerdere malen op zijn woning en op onze oude woning is geschoten.
Gisteren moest ik door de zeer trieste gebeurtenissen in Rotterdam denken aan mijn oude buurman. Ik vind het echt een gekkenhuis!
Gisterenavond zat Marcel Wijnstekers, verslaggever van het AD, bij Op1, en vertelde over het tweelingzusje dat het huis van haar moeder en zusje in brand zag staan en wist dat het niet goed zou komen. Hij vertelde dit met tranen in zijn ogen. Dit raakte mij ontzettend diep. Het is ongelofelijk wat dit arme kind voor haar kiezen krijgt. En ook de familieleden, buren, getuigen en hulpverleners. Het is te triest voor woorden …
😢
Met pijn in mijn hart aanschouw ik de dramatische periode in Amsterdam. Een schande voor de club. Een schande voor de stad. Een schande voor het voetbal!
Positieve manipulatie
In ons habitat zijn de kleine monsters actief in het proberen te manipuleren van de huisbazen. Hun spel is tevens een test waarbij de kracht van de relatie van de huisbazen wordt getoetst. Het is dus belangrijk dat wij een sterk team zijn en ervoor waken dat we door hen uitgespeeld worden. Ze zijn 4 en 7 jaar, maar levensgevaarlijk.
Ik ben een keiharde gedisciplineerde leider die niet openstaat voor onderhandelingen laat staan zich zomaar om de tuin laat leiden. De grote bruine kijkers met de lange wimpers en die lieve snoetjes laten mij koud. Ik trap daar niet in. En al helemaal niet in het geknuffel en al die kusjes. Het is mijn verantwoordelijkheid om hen klaar te stomen voor een sterke positie in deze verharde maatschappij. Wat de monsters dus bij mama niet lukt,
lukt hen natuurlijk wel bij papa ….🥹
Oké. Mijn stoere woorden snijden geen hout, maar ik doe mijn best. Ik ontwikkel mezelf met de dag.
“Papa, mag ik chocoladepepernoten?
Ik lig dus boven op bed met mijn headset op naar een video op YouTube te kijken. Het is me-time. Elina komt ineens om chocoladepepernoten vragen. Normaal zou ik waarschijnlijk meteen ja zeggen, maar door mijn recente ontplooiing herkende ik de situatie waardoor ik de juiste vragen kon stellen en me niet liet gebruiken.
“Mag het van mama?”
Ze is even stil. Ze verandert van een gewoon kindje in Bambi. Mijn empathie wordt op de proef gesteld. Ik spreek mezelf toe. Sterk blijven, Mounir. Trap er niet in.
“Mag ik alsjeblieft chocoladepepernoten?”
“Mag het van mama?”
“Uhh. Nee.”
“Nee is nee, Elina. Als mama nee zegt, dan is het voor papa ook nee.”
Ze zet weer de Bambi look in en de stem van een wezentje in nood
“Maar ik wil zooooooo graag chocoladepepernoten.”
Ik wil geen nee zeggen, maar ik kan ook geen ja zeggen. Hoe los ik dit nou op?
“Ik heb een goed idee. Wil je mijn idee horen?”
Argwanend kijkt Bambi, die inmiddels is veranderd in een soort bloeddorstige hyena mij aan en spits haar oren.
“Ga naar mama toe en zeg dat je een goed voorstel hebt. Vraag haar of je een paar chocoladepepernoten mag als je een kwartier lang rekensommetjes op de laptop hebt geoefend. Ik weet zeker dat mama dan ja zegt.”
Ze vertrok om ongeveer een minuut later te komen vertellen dat het mag.
“Oké. Succes met de sommetjes. Geef je papa een paar nootjes omdat ik je geholpen heb?”
“Nee. Doei.”
😂
Doonts
Na het judoën, waarbij de kleine generaal vandaag wel actief meedeed, reden we in de bolide richting de supermarkt om melk te kopen om een gezonde kindershake te maken. Dat hadden ze verdiend.
De kleine generaal mocht voorin zitten en vroeg opgegeven moment;
“Papa, wil je ook doonts kopen?”
“Wat?”
“Doonts.”
“Wat moet ik kopen?”
Ik verstond het echt niet. Waarop Elina het woord nam;
“Damien is toch niet Spaans! Hij vraagt of je donuts wil kopen.”
“Oh, donuts. Oké.”
Aangekomen bij de supermarkt rende ik even snel naar binnen. Toen ik een paar minuten later terugkwam zat de kleine generaal te huilen.
“Wat is er, Damien?”
“Elina zegt dat ik Spaans ben. Ik ben niet Spaans!”
😂
Heerlijk om de week mee af te sluiten of het weekend mee te beginnen.
“Damien.”
“Ja, papa.”
“Wat heb je vandaag geleerd op school?”
“De W.”
“Wat goed zeg. De W van wat?”
“De W van koelkast!”
😂
20/09/2023
Naast verhaaltjes schrijven en grapjes uithalen doe ik af en toe ook wel eens wat serieuze dingen 😎 afgelopen zondag vertrok ik samen met andere DHL Express collega’s voor een paar dagen naar Budapest om onze studie waar we een paar jaar geleden aan begonnen waren, af te ronden. We zijn nu officieel 21st Century Leaders 💪🏽😁
16/09/2023
Judo
In onze verharde maatschappij is het belangrijk om kinderen te helpen in hun ontwikkelingsreis richting weerbaarheid, discipline en doorzettingsvermogen. Tenminste, daar geloven wij in.
“Damien, jij gaat op judo.”
Ik denk dat het goed is wanneer hij ook wat gedisciplineerder met zijn energie omgaat.
“Oh, ik wil ook op judo!”
Natuurlijk wil het dametje wat haar broertje heeft.
“Maar jij zit al op turnen en tekenen, Elina.”
“Mag ik dan mee om te kijken?”
“Ja, dat is goed.”
Vandaag was het dan zover. Damien’s eerste judo les. Elina en ik gingen mee als toeschouwers van het begin van zijn ontwikkelingsreis.
Althans, dat was de bedoeling. Uiteindelijk ging de toeschouwer Elina judoën en lag de hoofdrolspeler te fantaseren over weerbaarheid, discipline en doorzettingsvermogen.
🙄
15/09/2023
Voor Marokko
Elina belde aan en ging vervolgens netjes staan wachten totdat de deur open ging. Haar jongere broertje Damien was wat nieuwsgieriger en stopte zijn neus zowat door de brievenbus. En als het in zijn tijdsbesef te lang duurde, dan ging hij naar binnen staan gluren en de voortuinen inspecteren.
Zodra er een deur openging…
“Hallo, ik ben Elina. Heeft u misschien lege flessen en blikjes voor de slachtoffers van de aardbeving in Marokko?”
Als de mensen hun lege flesjes en blikjes aanboden, dan zei Elina dank je wel terwijl Damien er een wedstrijd van maakte om zoveel mogelijk te grijpen. Gelukkig konden de mensen erom lachen.
Al na een aantal deuren hadden we al aardig wat flesjes en blikjes. Sommige mensen gaven ook nog wat geld. Superlief!
Morgen deel 2. En daarna gaan we ze inwisselen en koopt papa er een paar kratten bier mee 😂
Ik kon er wel om lachen, maar Elina niet 😂
Ik wil over een tijdje naar het hardst getroffen gebied reizen om lokaal te helpen. Nu loop je denk ik alleen maar in de weg. Het is beter om nu de professionals hun werk te laten doen. Als er straks geen media aandacht meer is voor de slachtoffers, dan zullen ze het zwaarder krijgen en juist dan kun je voor hen het verschil maken.
Kunnen jullie het je nog herinneren dat ik een weesmeisje in Marokko een Nijntje gaf? Haar reactie vergeet ik nooit meer. Zelf nu ik er overschrijf voel ik haar geluk en dankbaarheid. Dat was een heel mooi en fijn moment.
Ik laat tzt weten wat mijn exacte plannen zijn. Ik zou het ontzettend lief vinden als je me daarbij kunt steunen.
❤️
Na Marokko nu Libië, wat een drama in Noord-Afrika. Onvoorstelbaar triest 😢
12/09/2023
Toen ik aan het einde van de middag thuiskwam was mijn dochtertje tot mijn verbazing druk bezig in de voortuin.
“Papa, we moeten even praten.”
“Oké. Waarover?”
“Dat vertel ik je zo. Ik ben nu even bezig.”
“Wat ben je aan het doen?”
“Mijn huiswerk.”
“In de voortuin?”
“Ja.”
“Oké.”
Nadat ze klaar was met haar huiswerk en avondeten keken we samen naar het jeugdjournaal. De beelden uit Marokko van de afgelopen dagen raken haar. Vannacht kroop ze bijvoorbeeld bij ons in bed omdat ze bang was en haar dromenvanger niet werkte.
“Stomme dromenvanger. Hij werkt niet! Ik heb over een grote kever gedroomd, papa.”
In ons bed kon ze de rest van de nacht verder veilig in mijn oren snurken. Vanochtend merkte ik dat ik een hele sterke espresso nodig had.
Na het jeugdjournaal van vanavond stelde ze veel vragen over Marokko. Ik probeerde ze allemaal netjes te beantwoorden. De laatste vraag die zij stelde was of ik met haar mee wil lopen om lege flesjes en blikjes op te halen bij mensen thuis zodat ze dat geld naar de mensen in Marokko, die de ramp hebben overleefd, kan sturen.
“Natuurlijk wil ik dat, Elina. Dat is heel lief van jou.”
Smelt. ❤️
Klik hier om uitgelicht te worden.
Video's (alles zien)
