Somers coaching & training

Terug van weggeweest…

Zoals jullie hebben gelezen, deed ik mee aan de hype, het probleem van vele millennials; een burn-out! Dat maakte dat ik mijn onderneming volledig op pauze heb gezet en niet meer werkzaam ben geweest als coach. Op sociaal media was het helemaal stil en ik heb niet meer gepost op Instagram of Facebook.

Nu is het tijd om staptje voor stapje weer te beginnen. De naam ‘Zonnester’ heb ik losgelaten want tja, in zo’n burn-out gebeurd er een heleboel met jezelf en daardoor ben ik niet veranderd, maar dichterbij mezelf gekomen. Vanuit Somers coaching & training zal ik jullie blijven inspireren met blogs. En informeren over het aanbod van mijn praktijk. Ik zie jullie graag weer terug in de comments, in mijn praktijk of in de trainingen!

Minder weergeven

BURNOUT

Vol spanning loop ik binnen in het kantoor waar mensen worden geholpen met een burnout. Een vriendelijke man bij de receptie staat mij te woord en vraagt om mijn paspoort. Hij kijkt naar zijn beeldscherm om mijn gegevens in het systeem op te zoeken. Dan kijkt hij lang naar mijn paspoort en lacht, luid spreekt hij mijn 3 namen uit en zegt ''Wat een prachtige namen!''. Zijn glinster oogjes kijken mij aan en verlangen naar mijn bevestiging voor zijn ontdekte waarneming van mijn identiteit. Alle spanning leek voor een minuut even verdwenen en dat was nodig want de stress van de afgelopen tijd is hoog opgelopen. In de wachtkamer dwalen mijn gedachten af naar alle berichten op sociale media. Idealen over sterke vrouwen die alles voor elkaar kunnen krijgen. Een quote van S. Covey: we zijn geen product van de omstandigheden maar een product van keuzes. Of optimisten: 'alles wat je droomt, kun je doen'. Sociale media staat er vol mee: sterkte krachtige powervrouwen en mannen die beweren dat geluk een keuze is. Je bent een sterk mens! En met jouw kracht kom je er wel! Je hebt alle power in je om de moeilijkheden van het leven te dragen! Klinkt fijn hé? Maar wat als dat nu juist de illusie van het leven is? Hoe onwaarschijnlijk is het ideaal van een perfect mens. Een perfect mens die zijn leven in alle opzichten kan maken tot het goede leven. In die illusie is er geen plek voor de dood, geen plek voor trauma, geen plek voor falen of voor mijn burn-out. Misschien draait het niet om de zogenaamde maakbaarheid van geluk, maar om het leven van de volmaaktheid. We zijn immers niet altijd sterk. Nee, sterker nog.. (ha-ha) Ik wil even niet sterk zijn! Want sterk zijn, lijkt te betekenen dat ik moet geloven in de illusie van onze tijd; geluk dat voortdurend maakbaar is. En daarom bleef ik veel te lang, over grenzen gaan want tja, deze powervrouw kon alles!
Tot ik tegenover die vriendelijke man achter de balie stond. Hij wenste mij geen succes, geen taak te voldoen, ik moest immers gewoon zijn wie ik nu ben. Hij zei niet dat het wel goed zou komen toen ik huilend de deur uit liep, ik mocht gewoon even mijn verdrietige-ik zijn. Ik, jij, wij, we hoeven niet altijd sterk te zijn. We zijn namelijk nog zoveel meer!

BRUNOUT

Enorm, bovenmatig, uiterst en superdésupersuuuuúper moe. Alles om me heen wordt een beetje wazig en focussen op één ding vraagt al aanzienlijk veel energie en moeite. Oververmoeid. Het voelt alsof ik mee doe met de nieuwste trend. Zoals de licht beige laarsjes die in de mode zijn. Doe ik ook mee, neergeslagen van de vermoeidheid van de tijd. Op een dun rood draadje balanceren tussen rust en leven. Continu afwegingen maken wat energie geeft en wat slurpt. Om in het moment vol passie te werken en een dag erna als zombie te realiseren dat het té veel was geweest. Focussen. Opladen. Adempauze. Stilte. Prikkelarm. Rust in je hoofd. Rust in je lijf. Van al dat nadenken over rust creëren en realiseren in mijn dagelijks leven, word ik moe. En dat ben ik. Enorm, overmatig, uiterst en superdésupersuuuuúper moe!

Minder weergeven

VOL HOOFD

Herken je dat? Als je hoofd in verhouding tot je lichaam echt véél en veelste groot is!! Een soort pompoen-hoofd op een tandenstoker-lijfje. En je hoofd zit dan volgepropt met gedachtes, dromen, analyses, filosofieën, problemen en plannen. Dat is mijn hoofd.

En dan komt die vriend wijs vertellen dat je uit je hoofd moet komen. Met als praktische tip om een boksles te nemen. Een vriendin stelde meditatie voor met compleet onhaalbare yoga houdingen. En dan heb je natuurlijk ook nog de vriendinnen die met een goede fles wijn aanbellen.

Maar wat zij niet weten is dat ik dus meesteres ben in het denken. En denken kun je ook prima tijdens dat boksen. Sterker nog, tijdens het mediteren is er een zee van ruimte om te denken!

Dus na het bespreekbaar maken van mijn talent om diep na te denken, kwam de oplossing; TIJD Tijd om los te laten waar je dacht te zijn en ruimte te maken voor een nieuw perspectief. Ik wilde vroeger altijd een hond, misschien moet ik nu eens na gaan denken over een kat...

De enige zekerheid die we hebben is dat alles niet gaat zoals we dachten dat het zou gaan. Gedachten creëren de werkelijkheid. Geloven in sprookjes maakt dat de realiteit tegenvalt. De kracht van positiviteit. Uit ervaring heb ik geleerd voorzichtig te zijn. Je leeft maar één keer, neem het risico. Elke theorie kun je weerleggen met een andere. En daarom moeten we uiteindelijk onze eigen waarheid vinden. Zoeken naar datgene wat werkt voor jou. En dat gaan doen, wat alleen jouw hoofd doet krimpen.

VALENTIJN

Het is Valentijn! Gisteren had ik mij voorgenomen om een mooie post te schrijven over de liefde maar om eerlijk te zijn ben ik een beetje blanco. Ik kan vertellen over die vriendin die op haar eerste date huilde om haar ex en die fantastische man die haar troosten. Ik kan vertellen over onuitgesproken geheime liefde in vriendschap. Over de liefdes die we verloren aan de dood. Of de liefdes die elkaar uit het oog verloren omdat ze meer oog hadden voor werk of dat kleine wondertje tussen hen in. Ik kan vertellen over die vakantieliefde uit Frankrijk waar ik geen woord van verstond. Kortom; de liefde is nooit volmaakt maar in alles het hoogste goed.

Het is commerciële nunsense, natuurlijk, Valentijnsdag! Maar ach, de controle van het leven is een illusie dus laten we de feestjes op zijn minst een beetje vieren! Want ja, dat hebben we in de hand. Laat vandaag de liefde eens winnen. Liefde boven angst, liefde boven ego en liefde boven verstand. Je eigen schaamte voorbij. Kiezen voor het geluk van de ander. Uit te komen voor de waarheid van je hart. Die vriendin overladen met waardering. De eenzame buurvrouw een knuffel geven. Je baas eens een kaartje sturen. Durf jij het aan? Happy Valentine to you all en de allerliefste liefde van mij voor jullie # # #

Minder weergeven

GRIJS

Het is zwart of wit! Grijs is niks.
En toch is grijs de uitdaging van mijn leven. Balans vinden. Om een beetje zwart en wit te zijn. De transformatie tot pandabeer.

Offline zijn is fijn, zegt men. En na veel filosoferen over anti-stress middelen, was stap één helder: offline! Maar aangezien ik ga voor zwart of wit resulteerde dit in een weekend geheel offline. Internetmodus uit en de loze tijden van het leven beleven. Je weet wel, de wachtenopdebus-tijd, zittenindetrein-tijd, voorhetslapengaan-tijd. Er was stilte in mijn leven. Stilte om te vullen met de nieuwste posts van het leven. De likes van de dag door te nemen, de snel-weg-scrollen momentjes te overdenken. Alleen dan allemaal geheel in mijn eigen gedachten.

En wit als ik was, toen het weekend voorbij was! De schermtijd van die dag liep op tot schandalige records. Het is grijs. Grijs wil ik zijn. Niet op mijn hoofd maar in de balans tussen offline en online. Op bepaalde tijden mijn internet uitzetten. En bewust scrollen op Instagram.

Minder weergeven

ZORGZAAM

Veel liefde voor mijn oppaskindje. Niet alleen omdat ze heel leuk is, maar ook door haar mini-me uitdagingen & krachten.

Zij kan zich irriteren aan een kledingmerkje. Zo'n klein rotplasticje dat in je hals als een klein irritatie-factortje voortdurend in je rug prikt. Ik dacht aan haar kledingmerkje toen ik vanmorgen naar de bus toe liep. Ik irriteerde me aan de, in mijn beleving, luidruchtige geluiden van mijn jas. Aanstellerietes of Hoog Sensitief? Het is moeilijk uit te leggen aan iedereen die HSP niet zelf ervaart.

Maar die herinnering. Daar ging het om. Een zelfreflectie op zelfzorg. Mijn oppaskindje van wie ik de taal kon verstaan. Om haar vervolgens te kunnen helpen waar niemand haar uitdagingen begreep. Maar ook hoe ik haar krachten helder zag stralen in creativiteit, dans en gevoel. Ik heb haar lief. En met diezelfde liefde mag ik ook zorgen voor mijn eigen uitdagingen en krachten.

Stoppen als het even niet meer gaat. Dansen alsof de wereld niet bestaat. Zingen vol van passie en voelen, heel diep voelen.

Zorg jij voor jezelf zoals je voor een ander zorgt? Ben je net zo mild, liefdevol, begripvol als voor de ander? En heb je net zoveel bewondering voor wie je bent?

Minder weergeven

ZORGEN

Als ik een klein lief hummeltje in mijn armen heb, dan zijn alle zorgen van het leven relatief. Mijn angsten, mijn boosheid of verdriet. Als ik in de ogen kijk van die kleine, wat doet alles er dan toe? Wat kan er nou belangrijker zijn dan zorgen voor dit kleine gegeven wondertje in mijn armen?

Zorgen voor elkaar, uitzien naar de ander, er voor elkaar zijn. We doen ons best. En wat brengen al die zorgen met zich mee?

Zorgen we voor de ander als we opvangen waar je juist moet vallen? Betekend zorgen gevaccineerd zijn? Is zorgen altijd liefdevol? Laat je zorgen van de ander toe? Impliceert zorgen voor de ander uitgaan van het collectief? En zorg je voor jou? Heb je het recht op je zorgen?

In zorgen zullen we naast elkaar moeten gaan staan, daar waar het duister ons hart raakt. Voorbij ons ego stappen om te kiezen voor liefde. Het is samen zijn, ook als je de keuze van de ander niet begrijpt. Zorgen voor jezelf is tijd en ruimte geven. Het normaal niet vanzelfsprekend accepteren als jouw ideaal. Het is luisteren, voelen, accepteren. Zorgen om de zorgen van anderen. Zorgen om de zorgen van jezelf.

En als dat kleine hummeltje dan naar me lacht, straalt mijn hart. We zorgen vandaag voor de morgen van jou & mij.

Minder weergeven

GEVOEL VAN THUIS

Elke nacht een ander bed om in te slapen. Op deze foto liep ik de Camino en een huis was niet meer dan een plek om te eten en te slapen. In mijn leven heb ik op veel plekken gewoond. Van Amsterdam tot Arnhem en alles daartussen. Van samenwonen met m'n beste vriendin tot elke nacht in slaap vallen naast de lover. Een gigantisch grote tuin tot helemaal geen groen. 30m2 maakt je niet gelukkiger dan 7m2 (been there!). Genoten van het gezelschap van een kat en een hamster. Soms was het een vrije keus om te gaan en soms vroeg het leven mij verder te zoeken.

Maar slechts in sommige van deze huizen voelde ik mij thuis. Want alleen een huis is geen thuis. Wakker worden met geliefden, een ochtenddansje, pannenkoeken op zondag, de kerstboom tot aan het plafond. Warme chocolademelk, verduisterende gordijnen en lege wc rolletjes zonder bestemming. Een stukje liefde met muren eromheen.

Wanneer voel jij je thuis? Wat maakt jouw huis een thuis?

Minder weergeven

ONSZELF

Met vol genot de Beyoncé-pose bij de handdryer in de toiletten. Dit is wie ik ben. Genieten van de kleinste dingen en lekker gek doen. Somehow I lost being me a little bit. Gelukkig ben ik mijzelf niet kwijt maar de laatste tijd ben ik niet mij-zelf geweest. Niet authentiek genoeg. So I asked the universe to take me back!

Neem me terug om weer vrij te vliegen. Voorbij te hoogste bergen te gaan. Te dansen op de muziek die alleen ik kan verstaan. Laat me schreeuwen en lachen met mijn hart. Leven in kracht. Zingen met mijn ogen dicht. Intens voelen en zien. Springen met vertrouwen.

Laten we onszelf zijn in elke adem. Introvert, extravert, impulsief of doordacht. Maar laat niks je afnemen dat je mag zijn wie je bent.

Minder weergeven

Status van batterij: LEEG!

Met een kopje thee op de bank in Netflix-stand. Een lange wandeling in het bos, ongepland verdwalen en verwondering voor de mist op de velden. Eerlijk en met humor filosoferen met een herontdekte vriend. Helemaal je expressieve, gekke-ikke kunnen zijn bij je beste vriendinnen. Een veelte lange warme do**he. Verdwalen in gedachten starend uit het NS-raampje van de trein.

Het is niet altijd de rust die er voor zorgt dat ik weer kan opladen. Energie krijg ik ook van het juiste contact, die bijzondere ontmoeting met de bovenbuurvrouw, oneindig lang schrijven of door het dwalen in de natuur. Belangrijk is om mijzelf te blijven vragen wat energie geeft en wat er slurpt.

Nu is mijn batterij even leeg. En alhoewel mijn lichaam vraagt om rust, fantaseert mijn hoofd over een nieuw leven. Zoekend naar het antwoord, sip ik van mijn gember thee.

Een gebroken hart.

Als vanzelfsprekend schrijf ik over het leven. Het leven dat soms niet komt zoals je denkt dat het moet gaan. En juist daarom is het waardevol om te delen. Om eerlijk en open in de waarheid te zijn.

Mijn hart was gebroken. In kleine stukjes met scherpe randjes. Het deed me wankelen op het pad van zekerheid. En op die weg kon ik spreken in de taal van de liefde. Maar het vroeg ook ruimte voor verdriet en pijn. Pijn van mij. Het rationele gebruiken om te denken dat je het snapt. Wetend dat je gevoel altijd zal winnen.

Mijn vertrouwen in de kracht van de liefde werd een hoopvolle leugen. Nog niet voor de helft was ik voorbereid op wat zou komen. Hij koos voor een andere toekomst en dat deed pijn. Geen mooie conclusie of afrondende inspirerende boodschap aan het einde van deze post. Misschien alleen dat pijn, jouw pijn, mijn pijn, ieder zijn pijn. De pijn er mag zijn.

Minder weergeven

Het Kerstgala

Het kerstgala, met 5 kilo minder keek ik flirtend naar mijn spiegelbeeld. In n kanten jurk kleurde ik mijn lippen rood. Het was n wonderlijke avond. De mannen in pak, de dames op de dansvloer en door de grote ramen van het herenhuis zag ik de sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelen. Die jongen die subtiel naast me kwam staan voor n praatje. Al vaker kreeg ik complimenten van hem, geen gladde praatjes maar inhoudelijke & lieve details over hoe hij me zag. Het leeftijdsverschil gaf hem weinig kans maar ik genoot van zijn gezelschap. Tot ik mijn derde koekje pakte en tegen mijn vriendin sprak over mijn gevecht met gewicht. En hij zei: ‘’Dan moet je niet zoveel vreten!’’. Het was exact het juiste knopje in mijn hart waar hij met n krachtig, stevig gevormde vuist op sloeg! Auw! Tegen al mijn volwassen rationele gedachten, mijn zelfliefde & vooral mijn trots, vulde mijn ogen zich met tranen. Die leuke, lieve jongen was een l*l! Geheel onterecht kende ik hem deze titel toe en liep met verbazing voor mijn eigen emotie weg. Mijn vriendin kwam naast me zitten en al snel kwam er ruimte voor besef: Mijn pijn-knopje. Mijn onzekerheid. En juist dié jongen, die me altijd de hemel in prees! Had het knopje in mij gevonden. En daarmee vielen al zijn complimenten & lieve woorden even in het niets. Soms worden we geraakt in onze onzekerheden en het ego voelt zich gekwetst. We zien niet meer dat onze lieve partner elke dag het ontbijt klaarmaakt als hij eenmalig ongelukkig kritiek uitkraamt over je bo***es die je al wat kleinschalig vindt. We vergeten voor even al die bemoedigende woorden van je vriendin, als ze je grootste valkuil benoemt. We vergeten al die jaren toen je tante onvoorwaardelijk voor je klaar stond als ze je zeer overtuigde vegan keuzes afkeurt. Vergeet niet te horen wat iemand werkelijk tegen je zegt. In n serenade van 100 woorden vol liefde betoog ik ooit mijn toekomstdromen aan een man. Maar die twee woorden die het pijn-knopje raakte in hem wonnen van het licht. Gelukkig kwam die leukerd op het kerstgala snel naar mij toe. Met zijn ogen vol liefde en een welgemeende sorry, sloeg ik mijn armen om hem heen. "Het geeft niet" en het licht scheen weer door ons heen.

Gedicht ~ Omarm mij

Omarm mij
Dichtbij
Het verlangen
Om te zijn
Waar ik dacht
Dat we waren
Bleek een illusie
Van de tijd
Die ik zag
In de toekomst
Dichtbij

Omarm mij
Met de tijd
Die er was om
Dicht bij jou
Te zijn
Ben ik nu veraf
Met de ruimte
Op pad

Niet meer te vechten
Met wat was
In de stilte
Mag ik breken
En stralen
Als het licht
Zonnig dansen
Op de bladeren
Van de storm
Omarm ik mij
Met kracht

Minder weergeven

Je bent niet intimiderend,
de ander is geïntimideerd.
Je bent niet teveel,
die ander is weinig gewend.
Je innerlijk leven is niet te licht,
de ander is gewend om zijn eigen licht te dimmen.
Je hebt het niet compleet mis,
die ander is geraakt in zichzelf.

Door jouw aanwezigheid wordt de ander uitgedaagd in zijn eigen-ik. Daarom hoef je niet minder JIJ te zijn, om de ander een beter gevoel van (eigen)waarde te geven. Nee.

Laten we liefhebben zoals de hoogste golven van de zee. Knuffelen tot het einde. Onhandig struikelen of stinken naar zweet. Maar laten we het doen zoals jij bent 💕

KIEZEN

Ik ben een eindeloze twijfelkont. Laatst moest ik beslissen welke nieuwe staafmixer ik zou aanschaffen. 100 reviews en vergelijkingssites verder kwam ik er nog niet uit, en wat voelde ik mij abnormaal. Ik heb zelfs een vriendin om advies gevraagd. Ja, échte waar! Een vriendin advies gevraagd over een staafmixer. Dan denk je toch, waar maak jij je druk om in het leven? Moeilijk mens! Nou, keuzes maken dus. En het leven vraagt ons iedere dag weer om een keuze te maken. De keuze om te gaan waar jij je aandacht wilt uitdragen. Gisteren sprak ik met iemand over het maken van keuzes. En hoe keuzes in relatie staan tot wat we willen. En poeh wat willen we veel tegenwoordig. We kunnen zoveel en proberen op elk vlak van ons leven te presteren. Ik zag ooit een boek liggen over hoe je op hoge hakken in je cabrio carrière kunt maken en daarnaast fulltime een liefdevolle en aandachtige moeder kunt zijn. Walging toen ik de achterkant van het boek las. Ik moest denken aan al die lieve kindjes, hoe zij zich misdragen enkel en alleen om nog enigszins aandacht te krijgen van mama. Die na 6 werkdagen in een week helemaal geen energie meer over heeft om met aandacht een verhaaltje voor het slapen gaan te lezen. Ik ben nu aan het generaliseren. Maar het komt er op neer dat ik ervan overtuigd ben dat we keuzes moeten maken in het leven. In het zelfde gesprek zei de ander mij dat je in relaties soms in je eigen leven dingen moet wegstrepen om meer aandacht en tijd te hebben voor de relatie. Dan is er ruimte om een krachtig fundament te bouwen. Ik voelde liefde voor deze visie. Als ik minder doe, doe ik eigenlijk meer. Dat komt omdat ik dan met al mijn aandacht focus kan leggen op datgene waar ik voor gekozen heb. En dat groeit dan tot iets waanzinnig moois. Ooit heb ik de keuze gemaakt om te stoppen met zingen, één van mijn grootste en waardevolste passies in het leven. Maar het was op dat moment de beste keuze ooit. Er kwam ruimte vrij voor de relatie met mijzelf. Soms moeten we de dingen die we lief hebben opgeven. Er ontstaat ruimte voor iets anders, er is ruimte om te groeien en te bloeien. Dus laten we kiezen, kiezen voor het allerbelangrijkste in ons hart.

Thuiskomen

Hier ben ik thuis, hier ben ik welkom, hier zijn mijn mensen. Hier wil ik zijn.

Dit weekend ben ik bij drie lieve Zusters, samen met twee andere logeren we bij hen in het gastenverblijf. Het is een plek van thuiskomen, een plek waar ik mij veilig, welkom en geliefd voel. Hier mag ik zijn wie ik ben en sta ik in verbinding met de mensen om me heen.

Maar niet altijd kennen we het geluk van thuiskomen bij de mensen om ons heen. Soms worden we geraakt als we ons rot (lees klote) voelen. Bijvoorbeeld als niemand je ziet staan, als niemand tegen je praat. Of als je je afgewezen voelt, niet geaccepteerd om wie je bent. Of gewoon simpel weg 'we horen er niet'. En dan hang je er maar een beetje bij.

Ieder van ons is wel eens als laatste gekozen bij gym. Niet letterlijk misschien maar ieder van ons heeft wel eens het gevoel gehad, dat je er niet bij hoort. I have been there too! En s***t man, dat doet pijn.

Onthoud dan goed dat het niet ligt aan wie je bent. Misschien is dit, gewoon simpelweg niet de plek waar je thuis hoort te zijn. En als je dan later een nieuweling verwelkomt in jouw groep of op jouw plek... Luister met een liefdevol oor. Schenk aandacht met een open-mind. En wees teder met kracht. Laat een ieder welkom zijn in jouw hart!

De tijd

De tijd gaat aan ons voorbij. We zien wat is geweest en hopen te zien wat er gaat komen. De ruimte in de tijd, die ruimte is van ons.

De dagen vliegen meestal voorbij. Te weinig tijd om mijn bedrijf op een hoger niveau te tillen. Te weinig tijd om familie en vrienden te zien. Te weinig tijd voor ontspanning, me-time of sport. Maar dan vergeet ik dat er ruimte is in de tijd. En dat ik alles in me heb, om te bepalen hoe ik die ruimte wil vullen. De uren gaan niet aan mij voorbij, ik ben de uren van de tijd. En daarin heb ik altijd, altijd een keuze. De keuze om de tijd te nemen voor de dingen die me lief zijn. We willen de tijd, maar we hebben geen tijd, we hebben slechts de ruimte. De ruimte om te kiezen.

En nee, inderdaad, we kunnen niet meer ruimte hebben dan de tijd ons geeft. We kunnen niet 2 banen, een relatie, een gezin, een hobby en vrienden onderhouden. Maar dat is het mooie aan de ruimte, we mogen kiezen. Sterker nog, we moeten kiezen. Kiezen welke tijd we nemen voor aandacht en liefde. En dat vat Augustinus prachtig samen in één zin: "Zoals wij zijn, zo zijn de tijden". Minder weergeven

ENERGIE!

In de zomer ben ik graag in de bergen om te hiken. De lang uitgestrekte horizon bedekt met groene velden en imposante rotswanden. Met een rustig hart aanschouw ik het uitzicht en ik voel me vredig. Het is geen blijdschap, het is geen verdriet, het is een vreedzaam en gelukzalig moment om daar te staan en het bewijs te mogen zien. In 2018 ging ik met vrienden naar de alpen van Frankrijk, een mooie tocht bracht ons langs kleine berghutten waar mijn claustrofobie toenam, het vieze eten smaakte wonderbaarlijk goed na een lange dag wandelen. Het was een ontspannen tocht dat zich afwisselde met stukken waarbij we flink moesten stijgen. In een korte periode loop je dan snel de hoogte in, de berg op naar de top! Eén van de stijgingen kan ik mij goed herinneren. Het was een zware en steile stijging en we liepen met moeite naar boven. Ik had mijn oortjes mee en luisterde naar bemoedigende muziek in moeilijke tijden. Het deed me denken aan donkere periodes in mijn eigen leven. En terwijl ik liep, hoorde ik de woorden van de muziek, die krachtige mooie en belangrijke woorden. Woorden die mij hebben geholpen en ondersteund toen ik ze nodig had. De muziek kwam helemaal binnen en ik voelde dat ik gevuld werd met een ongekende kracht. Ondertussen moest ik een beetje naar voren bukken om niet te vallen, de weg was namelijk zo stijl dat dit nodig was. Maar ik was volledig gevuld met energie! Ik werd niet alleen gedragen, het voelde meer alsof ik werd geduwd. Iets buiten mij had zeggenschap gekregen over mijn vermogen om te lopen. Voor ik het wist, tikte iemand op mijn schouders om mij er alert op te maken dat ik zo hard aan het ademen was dat het misschien een goed idee was om even pauze te nemen. Stoppen? Met deze kracht? Deze energie? Geen denken aan..

Ieder van ons twijfelt en stelt zichzelf de vraag of het mogelijk is. De relatie tussen jou en een dierbare herstellen, je eigen bedrijf beginnen, een stiekeme passie tot uiting brengen of je eigen product verkopen. Om iets te bereiken is er verandering nodig en verandering betekent in beweging komen. Het betekent investeren in het leven dat je voor ogen hebt. Jij kunt namelijk zelf bijdrage aan die wens die je uitspreekt als je het verjaardags-kaarsje uitblaast, als je op je knieën bid of als je jouw ogen sluit bij die vallende ster. Wed eens op jezelf! En ik beloof je, die energie die ik ervoer in de bergen, zal ook in jou naar boven komen. Een energie die verandering brengt in jouw vermogen om te presteren. Een energie die soms op moeilijk en pijnlijke momenten in het leven naar boven komt of juist de energie die je vult met kracht en motivatie op mooie momenten in het leven. Maar het begint bij beweging, het liefdevol omarmen van je moeilijkheden en je zegeningen. En gedurende dat proces zijn er altijd mensen die het je moeilijk zullen maken. Maar laat die mensen niet hun negativiteit van hun eigen twijfels op jou projecteren, nee, blijf bij je vertrouwen en hoop. Want in jouw kwetsbaarheid om te kiezen voor vertrouwen en hoop ligt kracht. Misschien is het geen logische weg of rationele keuze maar luister tegen beter weten in, naar je hart. Want juist in die kwetsbaarheid om te kiezen voor het hart, ligt een bron van kracht. Die kracht haalt een energie in jou naar boven. Een energie die jou gaat brengen waar je wenst te zijn. Laat de toekomst en het verleden los en omarm het leven dat je gegeven is. En leg je focus op die energie. Als jij jouw tijd investeert in stil staan, overdenken en negatieve gedachtes dan investeer je in falen. Elk woord en elke gedachten is krachtig, dus maak ze liefdevol, hoopvol en vol van vertrouwen. Het is namelijk jouw verantwoordelijkheid om te investeren. Zie je ergens hoop? Volg die weg!

De energie van kracht! Het is de energie waar mensen op dansen, het is de energie waarmee mensen de laatste stappen van de marathon mee rennen, het is de energie waarmee mensen worshippen, het is de energie waarmee mensen vergeven, het is de energie waarmee mensen hun angsten overwinnen, het is de energie waarmee ik geluk bereik. En die energie is voor iedereen toegankelijk. Sta jezelf toe om open te staan voor deze energie. Het is een (-gods) geschenk en het creëert de mogelijkheden van jouw bestaan. Laat je ego, trots, pijn, twijfel, angst, moedeloosheid niet blokkeren. Laat liefde, vertrouwen, hoop, beweging, actie, vreugde en vrede een weg vrij maken voor die energie. Waar je in liefde kiest voor kwetsbaarheid, ontvang je de energie van mogelijkheden.

Where I choose love in vulnerability, I receive the power of possibilities ~ Suraya Somers

Falen

Er zit geen waarde-oordeel in falen. Falen in een bedrijf met een visie waar je niet achter staat, in je nieuwe baan als volwassen-vakkenvuller bij de AH, falen in je onnodige afvalrace of juist in je droombaan, je lang uit gestelde skeeler-hobby, falen in een liefdevolle relatie met je zus of je carrière-switch. Het doet er niet toe! We falen. Gaan keihard onderuit! En terwijl je het doet, denk eraan om stralend te falen. Te falen als jezelf 🙂 Er ligt namelijk geen waarde in je falen. Er ligt alleen waarde in wat je daarna zult doen. Wat doe jij als jij gefaald hebt? Want die stappen erna, die doen ertoe. Wat je doet na het falen.. it's about what we do next! Maken we de beslissing om weer te gaan staan en verder te lopen, of keren we ons gezicht tot de grond en krabbelen we terug naar waar we vandaan kwamen. Zonder groei.

Falen betekend vallen, en slagen betekend opstaan en opnieuw proberen, daadkracht tonen en te vechten. Neem een moment om even naast je zelf te gaan staan en toeschouwer te worden van jouw situatie; hoe zag de valpartij eruit? Je kunt de oplossing niet hebben, als je het probleem niet wilt zien. Wat je aan het licht brengt, zal helen. En soms (niet altijd!) heeft het te maken met jezelf. En dat kan behoren tot één van de moeilijkste uitdagingen! Jouw-zelf herkennen in het probleem. Oef. Daar vraag ik wat hé? Maar dan kom ik weer terug bij het begin: er zit geen waarde-oordeel in falen. Ook niet als dit betekend dat jij faalt! Het gaat erom wat we erna doen. It's about what we do next.. ! Minder weergeven

Het onderwerp ‘angst’ blijft me meevoeren. Wanneer ik de mensen om mij heen zie bewegen en wanneer ik reflecteer op mijn eigen keuzes: het beheerst ons. Wie dit bericht ook mag lezen.. ook jij ervaart angst. En misschien zullen de minder reflectieve-mensen onder ons een weerstand ervaren bij het woord ‘angst’. Maar als je het woord vervangt voor ‘moeilijkheden’, dan moet je erkennen dat ook jij, deze ervaart. Dus misschien is de vraag niet waar je angsten liggen maar kun je jezelf wél de vraag voorleggen waar je moeilijkheden liggen. Op welke vlak in jouw leven, op dit moment, ervaar jij moeilijkheden? En juist daar, op dat exacte punt zullen we gehoor moeten geven aan ons hart.

Afgelopen week bewandelde ik met een goede vriendin de Veluwe. Gekenmerkt door een hoop geklets en vrouwelijke overdenkingen over het leven, de liefde en ons werk. Voor mijn gevoel waren we compleet verdwaald maar mijn vriendin wist de weg. En door mijn gebrek aan geografische kennis, kon ik extra genieten van het pad. Mijn vriendin had haar ogen op de rechterzijde gefocust in de hoop dat we een zwijn met haar baby-zwijntjes zouden treffen. Een vrouw had ons erop gewezen dat zij deze had gespot en dit resulteerde erin dat mijn vriendin gedurende drie kwartier naar rechts bleef kijken.

Tot ik vol schrik stil stond.

Met zijn blik op ons gericht, dit wezen dat wel 800 kilo kan wegen, met een dikke lichtbruine/rode langharige vacht met twee brede horens. Een schotse hooglander! Ik laat het nu heel spannend klinken maar zo ervaar ik het dus ook. Mijn fascinatie voor dit dier is net zo groot als mijn angst. Kun je je inbeelden dat dit dier op je af komt rennen en je met zijn horens van onderen opschept, waarmee jij in de lucht wordt geslingerd en je ter hoogte van 3m een salto in elkaar flanst? De schotse hooglander: één van mijn angsten.

Met mijn vriendin filosofeerde we over een idee dat zij had gelezen. Deze visie zei dat je je angsten moet visualiseren, sterker nog: je moet je angsten in beeld brengen en ze in huis hangen! De visie trok mijn aandacht door mijn eigen visie waarin ik beschrijf dat je je angsten recht bij de horens moet aanpakken! Recht op je angsten afrennen! Nu zal dit bij een schotse hooglander niet het beste idee zijn, maar ik heb me voorgenomen om mijn angsten te visualiseren. Momenteel zoek ik daarom een mooie poster van een schotse hooglander! Dan kan ik straks, als deze aan de muur hangt, herinnerd worden aan het feit dat mijn angsten niet bepalen welk pad ik beloop op de Veluwe of in het échte leven. Maar mijn hart de richting bepaald! Minder weergeven