MarkdeLange.nu

Kijk je naar je probleem vanuit de huidige situatie of vanuit het verleden?

We reageren vaak op een situatie vanuit het verleden. De ervaring uit het verleden gebruiken om een beslissing in het heden te nemen is de wijze waarop mensen groeien. Het is een gezonde wijze. Het is ook een wijze die vernieuwd mag worden. Als je een oude kijk gebruikt om beslissingen in het heden te nemen kan je dat ook beperken. Vooral als je vanuit oude gevoelens gaat beslissen. Bijvoorbeeld, angst voor afwijzing. Er zit een gezond deel, en een ongezond deel. Als je een grote angst voor afwijking hebt ontwikkeld zul je minder snel gaan solliciteren op de baan die je leuk vindt.

De vraag is op welke wijze relateer jij met nieuwe gebeurtenissen? Vanuit het verleden of vanuit het nu? Als je kunt kijken en kunt voelen hoe de situatie nu is, kun je herbeslissen. Dan kun je jouw realiteit vernieuwen in een realiteit die beter bij de huidige situatie past. Je helpt om het fijner te hebben.

Een relatie die je belemmerd je zelf te zijn en die jouw ontwikkeling in de weg staat kun je het beste opgeven. Pas als je deze relatie opgeeft ontstaat er ruimte.

Ruimte voor de ander om met zichzelf te dealen en ruimte voor jou om jouw stuk vol bij de horens te pakken.

Vind jij jezelf leuk genoeg om jezelf te mogen zijn?

Mj.

Je ligt tegenover mij op de grond. Het haardvuur brand met geel blauwe vlammen het hout tot as. Een glas dieprode port staat naast jou. Wat is dit fijn. Je woorden, je lach, je lippen, de warmte. Ik kan mijn ogen niet van je afhouden. Adembenemend erken je dat wat ik zo graag wil geloven. Elke keer maar weer bevestig je het beeld dat ik ook van mijzelf wil hebben. Niet het werkelijke beeld dat ik van mijzelf heb. Nee. Die waarheid is helemaal niet zo stoer, slim, grappig en krachtig. De waarheid is dat ik altijd die sluimerende onzekerheid voel. Dat ik een minkukel ben. Een onopgeleid uilskuiken en onhandig bovendien. Gelukkig zie jij dit anders. Jij ziet wel mijn werkelijke ik! Jij ziet wel dat wat ik ook had kunnen zijn. Je blauwe ogen kijken mij intens aan. Ja! En ik zie jou ook. Ik zie hoe puur je bent, vol liefde en sensualiteit! En slim nog bovendien.
Jij en ik versmelten door de bevestiging van ons zelfbedachte ideaalbeeld. En wat is dat heerlijk. En! Het smaakt naar meer. Symbiotisme, versmelting, de dans van de sensualiteit, langzaam voert de wederzijdse erkenning ons tot extase.

Verliefdheid. Zo noemen ze dit. Ontsproten aan de wederzijdse bevestiging van dat wat we graag zouden willen zijn. Dat de werkelijkheid heel anders is komt pas later aan bod. Als de verliefdheid begint af te brokkelen en onze werkelijke karakters voorzichtig zichtbaar worden. Beetje bij beetje brokkelt ons zo begeerde zelfbeeld af. De onderbroek op de grond, haren in het putje. De getoonde onzekerheid bij een te innige omhelzing van de ander.
Pas na de verliefdheid kan intimiteit ontstaan. Voorbij de bevestiging van het zo begeerde perfectionistische ego. Aan het einde van de verliefdheid volgt het openen van je binnenwereld. Het duiden van je grenzen, verlangens en je verdriet. Na de verliefdheid begint eigenlijk pas de relatie. Kun jij in verbinding blijvend je grenzen aangeven? Kun jij praten over jouw seksualiteit? Over wat jij fijn vindt en wat je graag zou willen? Over jouw verlangens in relatie tot de ander? Tot jezelf?

Als je dit lastig vindt, is het hebben van een langdurige relatie een uitdaging. Of je volstaat met een relatie met weinig intimiteit. Zonder het delen van je ik. Ik heb dit gezien. Ik heb het van dichtbij meegemaakt. Hoe leeg dit is. Hoe verdrietig. Om intimiteit aan te gaan moet je lef hebben. Lef om je te geven. Om je over te geven aan de keuring van de ander. Hier kun je best afspraken over maken. Bijvoorbeeld, wij zullen niet afkeuren of afstraffen wat we bespreken. We zijn dit wel gewend. Als je bij je moeder of vader kwam met iets wat je raakte. Een vriendje dat jou niet wilde zien. In het ergste geval werd dit zelfs tegen je gebruikt. In een vroege relatie heb ik dit veelvuldig meegemaakt. Dat wat ik vertelde werd later tegen mij gebruikt.

In die verliefdheid zit ook de kans op verslaving. Oh..wat vond ik het fijn. Dat ze mij zo bevestigde. Het verdrong bijna mijn ik-syndroom. Het altijd aanwezige sluimerend onzekere ego, het gevoel van niet goed genoeg zijn, niet leuk genoeg zijn. Zij met haar tomeloze intelligentie, jeugdigheid en adembenemende schoonheid. Zij die er zo goed over had nagedacht en vervolgens naadloos op mijn ideeën aansloot. We versmolten in elkaars erkenning. Hier wilde ik naar terug. Zo graag dat ik maar bleef proberen. Elke keer weer die hunkering naar de bevestiging van het beeld dat ik zelf bedacht had. Mijn ideaalbeeld dat zij zo wonderheerlijk bevestigde. Door deze bevestiging voelde ik elke onzekerheid wegvloeien. Dat gevoel. Die tomeloze zekerheid….Bij het wegvallen van haar liefde valt misschien ook het door haar zo intens bevestigde ideaalbeeld weg. De ingrediënten voor een verslaving.

In de relatie openen onze binnenwerelden. Gevoelens worden gedeeld, uitgesproken en besproken. Wensen en toekomstverlangens passeren de r***e. Als binnenwerelden niet openen ontstaat er afstand. Gevoelens van niet meer verbonden zijn gaan overheersen. Dan eindigen vele relaties. Verlang je na het opbreken nog hartstochtelijk naar die intense versmelting? Dan is er een grote kans dat je vervalt in de verslaving die verliefdheid heet. De wens naar vroeger. Er uitkomen betekent inzien dat de intimiteit ontbrak en je afvragen of je een relatie wil hebben zonder.

Mijn laatste relatie had niet de verlangde intimiteit. We waren samen, hadden het erg gezellig en heel veel lol. Ik wilde meer. In volle aandacht voor elkaar je binnenwerelden tonen. Elkaar aanraken en vertellen wat het met je doet. Elkaar in de ogen kijken en bespreken wat je voelt. in volle aandacht. Luisteren naar elkaars hartritme, adem, gevoelens. Om dit te kunnen moet je je eigen lichaam bewonen. Dat doe je als je voelt wat er te voelen is en dit uitspreekt. In verbinding. Je hart en hoofd afgestemd op elkaar.

Om de ruimte te nemen om je te uiten moet je je wel veilig genoeg voelen. Veilig genoeg om je bescherming neer te leggen. Je over te geven aan dat wat je spannend vindt betekent ook de controle loslaten. Erop vertrouwen dat jouw grenzen gerespecteerd worden en niet tegen je gebruikt. Of dat je het vertrouwen hebt dat als jouw grenzen overschreden worden je hiermee kunt dealen. Het betekent ook dat je jouw onderliggende gevoelens kunt verwoorden. Dit noemen ze affecten. De diepere gevoelens die ongeuit naar buiten komen door automutilatie en/of ziekten. Je lichaam bewonen wil zeggen de connectie tussen gedachten en gevoelens herstellen. Dat wat je voelt beoordelen op realiteit en daarop adequaat handelen.

Wat als jouw ouders je vroeger geen liefde konden geven?
Simpelweg omdat ze dit zelf nooit hebben geleerd.
Of omdat ze geen ruimte hadden om van jou te houden.
Zou je je dan aan die eerste verliefdheid vastig klampen?
Wil je niets liever dan versmelten? Gemakkelijk ten koste van jezelf?

Wat als je vroeger thuiskwam met het verhaal dat je wordt gepest.
En het eerste dat je ouders riepen; je hebt het zelf ernaar gemaakt.
Simpelweg omdat ze zelf ook de schuld kregen.
Ook al hadden zij nooit iets gedaan.
Ga jij de ander met gezond wantrouwen tegemoet?
Laat je intimiteit niet meer bestaan, zelfs niet in je eigen nest?

Wat als je vroeger huilde en je vader werd dan boos.
Gewoon omdat zijn vader ook boos werd en soms zelfs nog een tik.
Zou je dan je verdriet inslikken, het nooit meer laten zien?
Zelfs niet voor je geliefde, je kinderen of je vrienden?
Hou je het verborgen, begraaf je het zo diep?
Zo diep dat jij het zelfs niet eens meer ziet?

Lieve dochter laat je tranen vloeien. Lieve zoon voel rustig je verdriet.
Ik had nog niet de wijsheid om het geleerde te vergeten.
En net als mijn ouders deed ook ik mijn best.
En wat ik deed, deed ik simpelweg omdat ik het zo geleerd heb.
Simpelweg, omdat ik zelf nog niet beter wist.

Als je wil wedijveren, wedijver dan niet met anderen maar met jezelf.

Het individualistische bestaan is zinloos. Mijn bestaan, jouw bestaan. Zinloos. Zingeving ontstaat door ons. Jij geeft betekenis aan mij, en ik aan jou.
Laten we dat nooit vergeten.

Your body is the foundation for your mind.

Hechten aan je eigen verhaal.

Verdriet heeft vele vormen. Je kunt je verdrietig voelen om iets dat gebeurt. Je kunt je verdrietig voelen om iets dat gebeurt is. Je kunt je ook verdrietig voelen om iets dat gaat gebeuren. Het is soms niet alleen het verdriet wat je voelt. Boosheid, angst, liefde. Het kan allemaal gepaard gaan met verdriet.

Verdriet om iets wat gaat gebeuren kan het afscheid zijn dat je van iemand moet nemen. Wegens een verhuizing of zoiets pijnlijks als het vooruitzicht van een te vroege dood. Het verdriet in het moment zie je goed bij kinderen als ze zichzelf pijn hebben gedaan. Als ze kijken naar de schaafwond beginnen ze spontaan te huilen. Als ouder herken je dan ook een klein beetje van dit verdriet. Dit noemen we empathie en maakt dat je je kind gaat troosten.

Je kunt je ook verdrietig voelen om iets dat gebeurt is. Gek genoeg is dat laatste iets waar velen van ons zich aan vastklampen. Mensen zijn geneigd zich te hechten aan verdriet van ooit. Verdriet dat al jaren geleden heeft plaatsgevonden. Dit komt doordat ons brein zo werkt. We slaan constant onze gevoelens op om te gebruiken als vergelijkingsmateriaal voor toekomstige situaties. Dit doen we zodat we adequaat in het moment kunnen reageren. Zo kunnen we toekomstige pijnlijke situaties voorkomen of beïnvloeden.

Jaren lang was ik boos op mijn ouders voor wat ze mij hadden aangedaan. Het hoogtepunt kwam toen ik zelf kinderen kreeg. Hoe kun je een kind aandoen wat jullie mij hebben aangedaan? Ik kon er niet over uit. Onder mijn boosheid lag verdriet. Verdriet waar ik mij aan gehecht had. Ik voelde mij een slachtoffer. Ik identificeerde mij met deze pijn. Door me te hechten aan het verdriet hield ik vast aan mijn rol. Ik was slachtoffer en ik bleef slachtoffer.

Natuurlijk heeft verdriet tijd nodig. Je moet het een plekje kunnen geven. We worden veelal niet opgevoed door ouders die zelf hebben geleerd hun gevoelens te delen. Hoe vaak ik van mensen te horen krijg dat ze het stoer vinden, gedurfd vinden dat ik mij zo kwetsbaar opstel. Denk er eens over na. Kwetsbaar? Ik? Voor mij is dit niet kwetsbaar. De man die dertig jaar geleden binnen de muur van zijn verdediging-strategieën leefde. Die man was kwetsbaar. De man die er alles aan deed om succesvol te lijken en niet emotioneel geraakt te kunnen worden. Er hoefde maar iemand door mijn muur te prikken, en geloof mij, dat gebeurde regelmatig ondanks mijn zwaar gewapende beton, en ik was maanden van slag.

Het gevoelscentrum, je limbisch brein, slaat op in beelden, geuren en gevoelens. Joseph Ledoux, een neurowetenschapper beschrijft de high way, je denken, en de low way, je emotionele centrum. Grappig is dat de high way (ratio/ left brain) de binnenkomende informatie enkele milliseconden later van je zintuigen ontvangt dan je low way(emoties/ right brain). Je slaat je emoties en je zintuiglijke sensaties op voordat je erover na kunt denken. Voordat je er woorden aan kunt geven. Door er woorden aan te geven en gehoord te worden wikkel je jouw emoties af. Vaak is dat zoeken. Veelal kennen we geen woorden voor de gevoelens die we hebben. We hebben nooit geleerd om de sensaties in je lichaam te beschrijven. Des te minder je gewend bent om je je gevoelens in woorden uit te drukken, des te ingewikkelder is het om je gevoelens te beschrijven.

Het heeft 10 jaar geduurd voordat ik over mijn eerste grote liefde was. Misschien ben ik er wel nooit overheen gekomen. We konden dan ook lastig loskomen van elkaar. Dat loskomen duurde ook nog eens vijf jaar. Nog steeds kom ik haar af en toe tegen. Op de meest onverwachte plekken. De laatste keer was dat afgelopen zomer in Zeeland. Ik zat gezellig met mijn kinderen in een strandtent op 200 km van de plek waar wij 20 jaar geleden samen waren. Toen ik haar zag voelde ik het verschil tussen mijn perceptie van de werkelijkheid en de werkelijke werkelijkheid. In Eckart Tolles bewoording, het verschil tussen ooit en het nu.

Het prachtige meisje met grote blauwe ogen en lange blonde haren waar ik zo verliefd op was is een volwassen vrouw geworden. Een gezette vrouw met kort haar, rimpels en lege blik. De verliefde ogen die mij in mijn herinneringen aankeken waren weg. Zo doe ik dat, dacht ik. Ik heb mij gehecht aan het beeld van toen. Ik heb mij gehecht aan de gevoelens van toen. Ik verlang naar de gevoelens van toen. Verlangen naar iets dat nooit meer terugkomt creëert lijden. Gehecht zijn aan een bepaalde situatie creëert pijn als die situatie voorbij is. Het is de oorsprong van de liefdesverslaving. De intense honger naar het gevoel van ooit. Misschien wordt het grootste leed wel veroorzaakt door het verlangen naar het verleden.

Nu mijn huidige relatie uit is merk ik hoe verschillend ik hier nu mee omga. Dat wat ik mis is de tijd waarin we verliefd waren, waarin we elkaars validatiehonger stilde. We elkaar aan het ontdekken waren. De synergie en symbiose. De hartstochtelijke seks. Er blijft nog genoeg over. Een vriendschap, met dezelfde diepgaande reflectieve gesprekken. Het besef van hoe het nu is en waar ik naar verlang maakt dat ik gemakkelijk afscheid kon nemen van deze status quo. Dat wat ik verlang was er al langer dan een jaar niet meer. Daarom wilde we verder. Het besef van de werkelijkheid maakt dat ik me niet hecht aan die herinnering maar die herinnering koester. Als een dierbare herinnering vol warmte en gevoelens van liefde. Zo kan ik dat ook naar mijn eerste grote liefde. Het was fijn, ik ben je dankbaar en blij dat ik verder ben gegaan. Ik had mijn kinderen en mijn laatste partner voor geen goud willen missen.

Woorden geven aan gevoelens. Ik vond het complex. Probeer het maar. Hoe voel jij je? En waar voel je dit dan? Je hoeft niet bang te zijn. Een emotie duurt gemiddeld 30 seconden. Daarna stopt de aanmaak van cortisol en adrenaline en komt je oxytocine aanmaak weer op gang.

Heb je getraumatiseerde ervaringen doe dit dan bij iemand die je vertrouwd en die daar mee om kan gaan.

Verliefd worden is waarschijnlijk iets biologisch. Zoals een van mijn trainers ooit zei: jij stapt de roltrap op richting de eerste verdieping en tegenover je stapt je toekomstige partner de roltrap op naar beneden. Als jullie elkaar in het midden tegenkomen verbinden jullie blikken en weten jullie precies welke bagage de ander in huis heeft om perfect op de ander aan te sluiten.

Die periode van verliefdheid is een constante bevestiging door validatie. Zie je hoe leuk jij bent, wat knap van je, ow, ik wilde altijd al iemand die dit kon, wat heb je dat geweldig gedaan, ja, zo, zo denk ik er ook precies over. Een ego ride van hier tot Tokyo. En, laten we eerlijk zijn, hoe fijn is het. Gevalideerd worden. De bevestiging van je geweldig zijn. Eindelijk, iemand ziet mij voor wat ik werkelijk ben! Hoe hongeriger je bent naar deze validatie des te verslaafder raak je aan de bevestiging. Meer, meer….de validatie honger blijft terwijl de validatie tijdens de relatie juist afneemt. Het neemt af en veranderd. Je weet nu wel dat je partner vindt dat je mooie ogen hebt. De overgebleven validatie dempt het g*t van minderwaardigheid niet meer. De validatie veranderd van uitgesproken naar subtiel. Ze komt spontaan langs en vraagt of je zin hebt om een ijsje te gaan eten. Of zoals laatst mijn ex-lief langskwam met asperges. Ze weet hoeveel ik daarvan hou en heeft dit van te voren gepland. Pure liefde. Als je validatie honger overmatig groot is ga je hier al snel aan voorbij en smacht je naar de volledige overgave, de volledige idolate aandacht.

Je validatiehonger is zo groot omdat je als kind hebt moeten vechten voor erkenning, voor het goed genoeg zijn. Door de liefde die je kreeg als je het zo deed zoals je ouders dat wilde. Je bent pas lief als je het precies zo doet als papa of mama het wil. Des te kritischer je ouders, des te groter de validatiehonger. Des te insensitiever de ouder, des te verslavender is iemand die wel sensitief is, wel de juiste aandacht voor je heeft. Hoe minder jij je als kind gezien voelde, des te groter is de onstilbare honger om gezien te worden.

Bij mij was de validatiehonger ongezond groot. Dit pakte op verschillende wijze uit. Veel geld verdienen, overmatig ambitieus zijn, mijzelf beter voordoen dan ik ben, er perfect uitzien, het perfecte leven lijden…ja met lange ij. Het was de buitenkant die perfect leek. Van binnen was ik gebroken. Mijn validatie honger was zo groot dat ik niet de validatie zag die wel gegeven werd. De ham die een vorige lief meenam omdat ze wist dat ik dat lekker vond, of de avond die ze gepland had om samen te zijn. Nee, voor mij moest het overduidelijk en uitgesproken zijn. Zodra de validatie niet overduidelijk was liep ik weg. In mijn werk, in mijn relaties, bij mijzelf.

Mijn laatste partner valideerde mij tot in mijn kern. Het was haar uitgesprokenheid, haar zuiverheid, haar communicatieskills. En ik was diep onder de indruk van haar. Van haar intelligentie, haar studies, haar algemene kennis, haar schoonheid. De vorige keren dat ik een idolate relatie had werkte dat voor mij verslavend. Ik kon er maar geen genoeg van krijgen. Meer.,.meer…het werkte zo verslavend. Zelfs als de relatie voor mijn eigen gevoel al lang voorbij was bleef ik maar trekken.

Validatie honger. Deze honger kun je ook stillen door elke keer weer op zoek te gaan naar verliefdheid. Zodra de verliefdheid voorbij is komt het gemis van de validatie en ga je op zoek naar een nieuw portie. Mijn eerste neiging is dat ook. Hup, op Tinder, daten..gaan en zo snel mogelijk een nieuwe relatie. Alles om maar dat sneue gevoel kwijt te raken dat ik krijg als ik naar vrienden kijk die vol in de liefde zitten. Alles om maar weer het g*t dat validatie heet te vullen.

Externe validatie zoeken is grappig genoeg gedoemd tot kwetsing. En toch, we hebben het zo nodig. Ook als gebalanceerd mens. Het is een van de ingrediënten voor een gelukkig leven. Sommige onder ons denken dat deze validatie komt door hard te werken, of door rijk te zijn, macht te hebben. Als ik maar rijk en beroemd ben dan houden mensen van mij. De desillusie is soms zo groot dat mensen die het is gelukt rijk en beroemd te worden aan de drugs gaan of zelfs uit het leven stappen.

De wijze waarop je validatie krijgt veranderd. Naarmate je ouder wordt haal je dit meer uit jezelf en uit subtiele aanwijzingen. De validatie krijg je uit je werk of hobby. Omdat je zelf geniet van de mooie tuin die je hebt gecreëerd, het mooie huis waarin je jouw ziel en zaligheid hebt verwerkt. Interne validatie kun je bewust inzetten. Je hebt een interne validatie knop die je kunt inschakelen. De trots voelen op dat wat je hebt bereikt. Dankbaarheid voelen voor dat wat je mocht ontvangen. De bekende spiegel oefening, in de spiegel jezelf aankijkend valideren. Het werkt. Neurologische paden veranderen en de serotonine stroom komt op gang.

Ik zit hier weer heerlijk op mijn paarse stoel. De kat kruipt tegen mij aan. De hond ligt aan mijn voeten. De zon schijnt heerlijk naar binnen terwijl ik uit de beker koffie drink die mijn laatste lief mij gaf. Een beker vol beschreven met lieflijke teksten. Vanochtend voelde ik voor het eerst het het gemis van haar warme billen tegen mij aan. Het gemis van de validatie dat ik toch echt wel leuk ben. Het gezellig in het weekend op bed ontbijten en grapjes maken. Ach, ondertussen weet ik het wel. Ik ben leuk. Zelfs als er niemand is die dit valideert. Ik ben namelijk precies zo geworden zoals ik zelf zou willen zijn. Perfecte imperfectie.

De spiegel oefening kun je gemakkelijk zelf doen. fMRI scans laten zien dat na drie weken de hersenactiviteit veranderd. Dus even vol houden….ook al voel je jezelf soms volslagen idioot.

MarkdeLange.nu updated their phone number.

Het grootste verdriet wordt veroorzaakt door het geloven in je eigen verhaal.

Mijn moeder riep vroeger een paar keer per dag dat ze dood wilde. Toen ik haar als menneke van een jaar of 8 vond had ze daadwerkelijk een poging gedaan. Het zal een uur of vier zijn geweest toen ik haar op bed tussen de de bruine pillendoosjes met witte kleine ronde dekseltjes vond. Ze had ons vaker gewaarschuwd dat we van deze doosjes moesten afblijven. Het waren er een stuk of 8. Ze had ze blijkbaar opgespaard. Het bed lag overhoop en de gordijnen waren halfopen. De zon stond al wat lager en scheen door de gordijnen naar binnen. Het was er warm en bedompt. Ik probeerde haar tevergeefs wakker te maken. Ze reageerde nergens op. Ik raakte in paniek en liep de straat op. De eerste de beste persoon klampte ik aan. Gelukkig was dit een vriend van de familie. Hij liep mee naar boven en ik maakte me vooral zorgen omdat mijn moeder daar met half ontbloot lichaam lag. De man instrueerde mij de do**he aan te zetten. We tilden haar samen onder de do**he. Bel 0611 schreeuwde de man terwijl hij mijn moeder onder de do**he staande hielt. We hadden van die witte draai telefoons waarbij je eerst een buitenlijn moest draaien. Ik wist nog niet hoe en probeerde tevergeefs te bellen. Ik kan het nog niet vertelde ik de man. Hij liet me bij mijn moeder blijven. Ik probeerde haar slappe lichaam onder de do**he staande te houden. De tranen rolde over mijn wangen.

Het is niet de traumatische gebeurtenis die het trauma veroorzaakt zegt Gabor Maté. Het is omdat je niet over de traumatische gebeurtenis kunt praten dat het een trauma wordt. Peter Levine stelt dat het uitblijven van de mogelijkheid om het gebeurde af te wikkelen het trauma ontstaat en zich in je lichaam vastzet. In mijn opleiding bij Gabor Maté heb ik geleerd dat de ware reden van het trauma al gelegd is voor de traumatische gebeurtenis. Recent sprak ik met mijn vader en moeder over deze gebeurtenis. Moedig dat ze mij aan durfden te horen. Mijn moeder begon te ontkennen dat ik haar gevonden heb, dat ze niet depressief was en gewoon erg ongelukkig. Het is niet de gebeurtenis die traumatiseert. Het is het niet gehoord worden dat traumatiseert. De ontkenning van mijn verhaal en de ontkrachting. Wat ik op dat moment nodig had was erkenning, validatie. Dat heelt. De ontkrachting verwijderd de hechting.

Natuurlijk, het verwijderen van de hechting gebeurt niet op één moment. Misschien ken je het wel. Je verteld een verhaal en de luisteraar begint met: ja, ik heb ook zoiets meegemaakt, misschien nog wel veel erger….de ontkenning door mijn moeder komt mogelijk omdat mijn ervaring voor haar te pijnlijk is. Ik herken dit ook bij mijzelf. Laatst zat ik met mijn prachtige dochter te praten over mijn eigen scheiding. Ze vertelde me dat ze vond dat ik slecht over haar moeder praat. Geef is een voorbeeld vroeg ik. Ze vertelde over de keer dat ik haar moeder achter mijn huis tegenkwam en aan mijn dochter vroeg waarom ze hier zou wandelen met haar hond. In mijn ogen een onschuldig grapje waarmee ik openlijk schermutselde met het idee dat de moeder van mijn dochter misschien weer een oogje op mij had. Ik voelde de neiging om haar verhaal te ontkrachten, te ontkennen en te zeggen dat ze zich niet zo moet aanstellen. Gelukkig heb ik geleerd dit niet te doen maar haar verhaal te valideren en mijn excuses aan te bieden voor mijn actie. De eerste jaren van hun opvoeding deed ik dat niet. Van slachtoffer naar dader is een bekend gezegde. Onbedoeld en onbewust herhaal je de hechtingsstijl zoals je die geleerd hebt.

Mijn trauma had zich allang gevormd. Het waren niet de jaren dat mijn moeder dood wilde. Het waren ook niet de kratten bier die ze er per week doorheen dronk. Het was ook niet het excessieve geweld dat ik moest aanschouwen. Het was omdat er geen ruimte was om mijn ervaringen te delen. Aan de ene kant omdat ik er als kind niet eens over nadacht. Voor mij was dit mijn leven en niets in mij vroeg zich af of dit normaal was of niet. Sterker nog, dit was voor mij normaal. Een veilige hechting vraagt om een consequent sensitieve opvoeder. Een sensitieve opvoeder valideert de gevoelens van kinderen. Niet het verhaal, niet het oordeel, het gevoel. Zoals mijn vader en moeder nu nog steeds mijn verhaal ontkrachten, zo deden ze dat vroeger ook. Uit zelfbescherming. En zo deed ik dat ook, uit zelfbescherming. Lange tijd heb ik mijn emoties op de zelfde wijze gereguleerd. Als het tegenzat zocht ik een plek om het touw vast te maken. Van slachtoffer naar dader kun je verbreken door bewust te worden van je patronen. In te zien dat deze patronen niet van jou zijn maar voortgebouwd op dat wat je hebt geleerd. Volwassen worden betekent het eigen maken en afstoten van functionele en niet functionele waarden. Dit vraagt bewustzijn.

We zitten aan tafel als mijn dochter haar beklag doet. Gelukkig heb ik geleerd haar te valideren. Ik zie haar opbloeien, rust vinden. Het is goed zo, je hebt gelijk. Ik kan me zo goed voorstellen dat dit pijnlijk voor jou is. Ik was mij dit niet bewust en ik zal er op gaan letten.

In nederland zijn er jaarlijks 100000 kinderen die te maken krijgen met misbruik en mishandeling. In 75% van de gevallen voor hun 7e levensjaar. Als mens zijn we ongelooflijk weerbaar en veerkrachtig. Het enige dat we nodig hebben is een luisterend oor. Zonder oordeel of oplossing. Validatie van onze gevoelens. We zijn gevoelswezens. Onze ratio staat in dienst van ons gevoel. Descartes had wat mij betreft ongelijk. “Ik denk dus ik ben” mag vervangen worden door “ik voel dus ik ben”.

Missen,

Wat is missen? Wat zegt het als je iemand mist, of juist niet mist? Volgens het woordenboek betekent missen “iemand niet treffen”. Een andere vertaling is “anders dan verwacht”. Ik zoek naar wat missen voor mij betekent. Het is zeker het “iemand niet treffen”. Ik mis dingen die ik fijn vond en nu niet meer ervaar. In het begin van mijn scheiding vijf jaar geleden kon ik mijn kinderen ook zo missen. Mijn ex wilde de kinderen volledig bij haar houden terwijl ik na het overlijden van mijn zoon had besloten meer vanuit huis te werken en aandacht aan mijn kinderen kon geven. Op stap, leuke uitstapjes en aandacht geven waren mijn belangrijkste waarden. Net na de scheiding was ik opeens zo veel zonder de kinderen dat ik hun aanwezigheid miste. De uitstapjes, zelfs hun eindeloze geruzie.

De eerste jaren van mijn dochter was ik een slechte vader. Gedreven door mijn werk, ongeduldig, bestraffend en inconsequent sensitief. Natuurlijk had ik al een aantal boeken over opvoeden gelezen voor ik aan kinderen begon. Mijn levende voorbeelden, laat ik het zo vriendelijk mogelijk houden, waren desastreus. Die boeken sloten echter ook totaal niet aan op mijn praktijk. Probeer maar eens rustig te blijven als je met klanten in gesprek bent aan de telefoon en je hebt een dochter die stampvoetend op de grond ligt te krijsen omdat ze ranja wil. Blijf dan maar eens rustig als overwerkte perfectionist. Werken en jonge kinderen is wel het domste wat ik dacht te kunnen. Toen mijn middelste overleed maakte ik
dan ook rigoureus een einde aan het vele werken.

Ook mijn middelste, ondanks zijn korte leven van een half jaar kon ik zo missen. Dit voelde echter meer als een amputatie. Alsof ik een deel van mijn ziel kwijt was. Een deel van mijn hart.

Missen is ook volgens de Van Dale “verdriet om iets wat er niet meer is”. In eerste instantie dacht ik dat is raar. Ik mis mijn geliefde terwijl zij er nog steeds is. In tweede instantie kom ik achter de grappige onzin van mijn eigen gedachte. Ik mis háár natuurlijk niet. Als ze bevroren in mijn kamer aan de kapstok zou hangen zou ik haar nog steeds missen. Ik mis natuurlijk haar dingetjes, haar geur, de grapjes, de conversaties. Zelfs haar irritante betweterigheid. Wat ik bovenal mis is de goede vriendschap. Ze was mijn beste maatje. Mijn zielen-zalf. De overgang van het constant bij elkaar zijn, vijf keer per dag beeldbellen en lange apps naar stilte is pijnlijk groot.

Als je hecht ga je in ieder geval ook missen. Als je niet hecht mis je dan ook niet? Mijn vorige ex miste ik niet. Ik zat gelijk in een nieuwe relatie. Niet gezocht, niet op date. Mijn laatste vriendin stond gewoon voor de deur. De vonken spatte ervan af. Nu ik de tijd heb om erover na te denken en te voelen heb ik voor de eerste keer gevoelens over mijn scheiding. Missen komt als ik er de tijd voor neem. Het valt mij op dat als ik druk bezig ben of gezellig met iemand ben ik eigenlijk weinig mis. Het is als de rust komt dat ik ga missen. Mijn onmiddellijke neiging is dan ook om de dagen vol te plannen. Yes, morgen mijn eerste motorrijles, en dan een cursus typografie, geen idee waarvoor, en dan maar gaan pottenbakken. Oh ja, en ook nog een cursus filosofie en stoeptegels tekenen. Creatief zijn schijnt te helpen. Ik vroeg aan mijn ex-vriendin hoe dit voor haar werkt. Daar kan ik nu niet over nadenken zei ze. Dat zegt het al antwoorde ik. Missen is iets dat je voelt, of niet. Ik snap trouwens goed dat een nieuwe relatie haar volledig bezet en ze geen tijd heeft om mij te missen. Zo symbiotisch waren wij ook.

En hechten? Wat is dan hechten? Als er in de psychologie over hechten wordt gepraat betekent dit de wijze waarop je je verhoudt tot de ander. Veilig, vermijdend, gepreoccupeerd of gedesorganiseerd zijn de hechtingsstijlen. Het is de wijze waarop je in de relatie staat. Als je onveilig gehecht bent sta je met wantrouwen in de relatie. Pas laat volwassen werd ik gediagnostiseerd met een gedesorganiseerde hechtingsstoornis. Dat kan op vele wijze ontstaan. Ik had als kind veel last van middenoorontstekingen. Mijn vader kon niet tegen mijn gehuil dus legde hij over mijn wieg wollen dekens om mij zo min mogelijk te horen. Mijn ouders voedde ons op volgens de bekende Spockmethode. Toen moest je kinderen vooral laten huilen. Ze zouden vanzelf ophouden. Onbedoeld met enorme impact. Onveilige hechting ontstaat trouwens niet over een nacht ijs. Er zijn in je jeugd voldoende herstelmomenten die gegrepen of niet gegrepen worden.

Een andere definitie van hechten geeft mij meer betekenis aan hechten: Ergens belang aan hechten. Zoals mijn kinderen de hond en bij vlagen zelfs de kat. Ik ben aan hen gehecht. Aan mijn laatste lief ben ik ook gehecht. Loskomen van zo’n hechting doet pijn. En zo hoort het ook te zijn. Veel pijn. We zijn sociale wezens en de wijze waarop we in de sociale verbinding blijven is door onze hechtingsdrang. We hebben een natuurlijke drang om te verbinden. Liever onveilig gehecht dan niet gehecht. Hoe onveiliger de hechting des te groter de hechtingsdrang. John Bowlby noemde dit de dubbele loyaliteit. Dit zie je ook bij kinderen van gescheiden ouders waar een loyaliteitsconflict speelt. Deze kinderen zijn zeer loyaal aan één ouder. Ze komen in de knel omdat ze niet kunnen voldoen aan hun hechtingsbehoefte wanneer ze van de verwijtende ouder de andere ouder niet mogen zien. Het kan zijn dat de verwijtende ouder het niet eens uitspreekt maar non-verbaal projecteert.

Een onveilige hechting creëert een filter waarmee je naar anderen kijkt. Ongezond wantrouwen en zelfbescherming zorgen voor ingenieuze overlevingsstrategieën. Zonder dat je het door hebt kun je van alles doen om maar die interne veiligheid te blijven voelen. Iemand die onveilig gehecht is, is alerter op rooksignalen. De rookmelder is overgevoelig geworden.

Bij mij zorgt het missen voor het ontstaan van allerlei dualistische gedachten. Nu het contact mist komen er ook verwijtende gedachten naar boven. Zie je wel, ze heeft nooit echt van mij gehouden…Ze kan niet van andere mensen houden…. ze mist mij niet, anders zou ze wel bellen…Ze staat niet in het contact met haar werkelijke gevoel….. Verwijten naar mijzelf en verwijten naar haar. Het zijn eigenlijk allemaal sprookjes die we onszelf vertellen om onszelf gerust te stellen. Freud noemde dit het Superego en in de TA noemen we dit de “Ouder”. Heb je neg*tief kritische ouders gehad is de stem meestal kritisch. Heb je voedende ouders is de stem wat zachter van aard. Hoe dan ook is het de bedoeling van die innerlijke stem om je gerust te stellen en je gedrag te leiden. Dit zorgt ook voor het aantrekken en afstoten. Dit zorgt ook voor de twijfel. De stem is namelijk niet jouw stem. Het is de stem van je opvoeders en hun opvoeders. Een stem die vaak niet op de huidige tijd is afgestemd. Het is je geweten. Jouw eigen verlangen zit daar onder. Voor mij zit het geluk erin om deze op elkaar af te stemmen. Het hart en het hoofd op elkaar afstemmen door het denken met je verlangens in contact te brengen en je conditioneringen up to date te brengen.