April Coaching
Coachpraktijk, begeleiding bij vastlopen in loopbaantrajecten, zoektocht naar werk, verlies (van wer
Na een (te) lange periode van intense zorg voor anderen, is er eindelijk tijd en ruimte om te zorgen voor mezelf. De hoogste tijd, zo blijkt, want denken sloeg door in piekeren en voelen bracht onrust. En dit ken ik niet zo goed van mezelf; meestal weet ik na een nacht slapen wel wat me te doen staat!
Als hoofd en hart niet meer samengaan, gaat er veel, teveel stuk! Kun je niet meer helder denken, helder voelen, slechts nog doen.
Tijd om naar binnen te gaan, mijn wereld kleiner te maken en oprecht te voelen wat ik nu echt nodig heb. Tijd om wonden te laten helen.
De training over de polyvagaaltheorie (werken met het zenuwstelsel) bij het centrum voor Afscheid en Rouw, waarvan ik vorige week de eerste twee dagen gevolgd heb, had op geen beter moment kunnen starten! Mooi om bij mezelf na te gaan wanneer het helder, troebel of donker is, en hoe belangrijk het is om in verbinding te zijn!
En zo dook ik gisteravond lekker met mijn vaste sauna-maatje die hitte en vervolgens het dompelbad in (RPT) en vandaag had ik een hele fijne Chineng-healing sessie bij Ivonne van Kuijk waarbij alles op z’n plek viel. Langzaam maar zeker mogen hoofd en hart elkaar weer aankijken en versterken (in plaats van in de weg zitten).
Heerlijk om te ervaren wat rust weer brengen kan, dat er nieuwe zaadjes geplant mogen worden, ik mag uitreiken en voelen waar ik echt naar mag èn kan verlangen! En zo, mijn eigen proces aanschouwend, bijzonder om de paralellen te trekken met de processen van mijn cliënten. Ook rouwen is helen. De basis voor verlangen. ♥️
Doorléven of dóórleven?
We zijn op wintersport. Zonder hond Freek. Hij wordt erg gemist….
Dochterlief kijkt, om het gemis te stillen, geregeld op haar telefoon naar foto’s van Freek. Haar broer bevraagt haar: “Waarom doe je dat toch, steeds naar zijn foto’s kijken?” Haar antwoord: “Omdat ik hem mis. Zo is hij toch even bij me!” Onze zoon begrijpt het niet en vraagt door: “wordt het missen zo niet alleen maar erger?” Hij is duidelijk op een andere manier bezig met het missen van Freek; wat hem helpt is vooral niet te vaak en te veel aan hem denken. “Dan word ik ook niet verdrietig”, legt hij uit.
Ik luister naar en aanschouw het gesprek en de beweging die de kinderen maken. En ik vind het mooi. Mooi om te zien hoe beiden anders met het gemis van Freek omgaan. Hoe ze elkaar laten, respecteren en niet oordelen. Dochter doorlééft haar verdrietige gevoelens, zoon focust zich op niet teveel aan denken, de afleiding van het skiën, en gaat dóór met het vakantieleven. Hij mist de hond niet minder maar is meer met andere gedachten bezig.
Dat het niet voor iedereen vanzelfsprekend is om af en toe ook op ‘de andere manier’ naar de eigen wijze te kijken en zo te weten hoe je jezelf het beste helpen kunt wanneer het verlies en missen gaat, blijkt geregeld in mijn praktijk. Ook al zijn de hulpbronnen om het soms even anders te doen meer binnen handbereik en onder eigen regie dan vaak gedacht wordt. En juist die hulpbronnen maken de overgang goed te doen.
Dóórleven wordt namelijk beter mogelijk gemaakt wanneer je jezelf ook even toestaat en gunt om bezig te zijn met emoties, bijvoorbeeld door naar dierbare foto’s te kijken. Andersom helpt het besef van en stilstaan bij hetgeen je mist je juist bij weten hoe je het vanaf nu anders gaat doen, weer gaat oppakken of helder krijgen waar je naar verlangt.
Zo mag verdriet er oprecht zijn en ervaar je dat het bezig zijn met iets nieuws weer leuk kan zijn! Zo wisselen verlies en herstel zich af, helpen ze elkaar en help jij vooral jezelf!!
♥️Daniella
Gehoord in de supermarkt:
“Echt, het jaar kan me niet snel genoeg voorbij gaan”, zei ze, en degene aan wie was het roerend met haar eens. “Snel vergeten en nog sneller doorrrr”.
Yeah right, dacht ik. Deze struisvogelpolitiek gaat je echt niet helpen! Want wat het jaar 2022 ook zo afschuwelijk en snel te vergeten maakt… het gaat echt niet weg. Elke maand, elke week, elke dag is geweest. Heeft bestaan. Heb jij meegemaakt. En hoe harder je probeert te vergeten, hoe lastiger je het jezelf maakt.
Dat het een zwaar jaar was, dat geloof ik, nog zonder dat ik weet waarom. Er gebeuren nu eenmaal afschuwelijke dingen in de wereld, in ons leven.
Bij nare, verdrietige, vervelende en pijnlijke gebeurtenissen neigen we naar emoties als boosheid, frustratie, verdriet en komt vaak de vraag ‘waarom? ’ of ‘waarom ik?’. Deze kunnen ombuigen naar ‘waarom (ik) niet?!’, ‘waarom zou mij dit niet kunnen overkomen?’, vergt lef en moed om je kwetsbaar op te stellen. Zeker als je vervolgens kunt kijken naar wat deze ervaring of situatie je gebracht heeft.
Conclusies als:
- Ik ben er sterker door geworden
- Het heeft me geleerd dat….
- Ik weet nu beter hoe ik….
- Mijn leven is verrijkt door…
- De volgende keer zou ik het anders doen….
zijn erg waardevol, want daarmee geef je betekenis aan wat jou is overkomen, of het nu te voorkomen zou zijn geweest of niet. Op deze manier mag het gebeurde er zijn, mag het je voeden en kun je er (ooit) met respect op terugkijken. Op deze manier erken je wat er was, en weet je pas echt wat er anders mag, hoe jij het graag anders zou willen en gaat doen. Bijvoorbeeld in het nieuwe jaar.
🥂Proost op 2022!
♥️Daniella
Vandaag ben je jarig! Mijn dappere mooie knappe lieve mama. 78 jaar, een hele leeftijd voor iemand die al zo lang ziek is, iemand die letterlijk vecht voor het leven. Al jaren lang!
Als ik íets aan jou bewonder is het wel jouw enorme kracht en doorzettingsvermogen. Je wilt zo graag bij ons blijven, en je overtuiging dat je (nog steeds) voor ons moet zorgen houdt je op de been. Je grote wens is om je kleinkinderen te zien opgroeien. Ondanks al je lichamelijke beperkingen, de tol voor al die chemotherapieën. Ondanks dat je nog maar 48 kilo weegt en je zonder krukken niet meer fatsoenlijk lopen kunt, je zoveel last hebt van alle bijwerkingen en pijn dat je slecht slaapt en steeds meer moe bent. Ondanks dat je hart en nieren in hun functioneren zijn aangetast door alle medicatie.
Je wilt leven! Ook al denkt je lichaam en de kanker er anders over. De weken waarin je 3x naar het ziekenhuis moet, en daar meestal een dagdeel of langer zoet bent, zijn meer regel dan uitzondering. En jij ondergaat het… want je hebt geen keuze. Soms vraag je mij ‘waar doe ik het allemaal voor?’ en dan zwijg ik. Want natuurlijk weet ik dat er een moment komt dat het echt niet meer kan, maar de gedachte aan jou te moeten missen maakt me intens verdrietig. Dus zwijg ik.
Nu de chemo is stopgezet, komt er gelukkig weer wat ‘kwaliteit van leven’, voor wat het waard is en voor zolang het duren mag. Maar de onrust over wat de tumor nu weer gaat doen maakt ook dit een onzekere periode. Weer. Jij, die altijd zo bewust geleefd heeft, zuinig op haar lichaam. Trots op haar lichaam. Trots op je mooie haren die je nu, alweer, voor de derde keer verloren bent. Het chemomutsje staat je goed, maar dat is niet wat je horen wilt.
Vandaag gaan we herinneringen maken. Net als met kerst, net als in Lourdes, onze reis in mei dit jaar. Wat ben ik dankbaar dat we dat samen hebben kunnen doen! Ik hoop dat je nog wat tijd gegeven is, lieve mama. Ik hoop dat je de 80 halen mag, want dat wil je graag. Maar dan wel met zo weinig mogelijk pijn….
Uit respect voor jou, geen foto van nu, maar wel deze foto van ons, van 18 jaar geleden. Mijn trouwdag. Jij, mijn moeder, en ik! ♥️
Fijne kerstmis! ♥️Daniëlla
Die lege plek aan tafel komt weer angstvallig dichterbij. Alsof hij met kerstmis nog leger is dan op andere dagen.
Wanneer we bewust met elkaar verbinden door samen te zijn, samen te genieten, bewust minder afleiding te hebben zoals werk, sport, todo’s en andere verplichtingen, zoals tijdens de feestdagen, wordt de pijn van de leegte vaak meer voelbaar. Zeker als samen zijn voorheen betekende ‘met z’n tweeën’, is alleen dan ook echt alleen.
Zo krijgt ‘mis’ als onderdeel van kerstmis een andere lading. De lege plek is vreemd, onwennig en vast ook heel verdrietig. Toch kan en hoeft hij niet opgevuld of verdoezeld te worden. Misschien mag er een foto of een dierbaar voorwerp als herinnering plaats nemen en krijgt het gemis daardoor wel de aandacht die het verdient. Komt er pijn en misschien een mooie herinnering. Komt er een traan en misschien ook wel een lach. Mag het er zijn, de pijn, het verlangen, de liefde voor elkaar.
Sterkte en liefs met kerstmis!
♥️Daniella
Niemand vraagt meer naar - want niemand draagt … jouw verlies. Zou het er dan niet meer mogen zijn? Ziet men het als een gevoelig onderwerp? Is het klaar dan?
Pijn. Verdriet. Ga weg. Nu niet. Niet nu. Geen tijd. Ik moet werken-zorgen-leren-presteren. Ik moet er zijn, vrolijk zijn, mijn best doen. Ik word verwacht, ben nodig, ben uitgenodigd, dus ik ga!
Rouwen komt niet uit nu. Het helpt niet. Het gaat wel weg. Wat je aandacht geeft groeit, dus laat ik er vooral géén aandacht aan schenken. Dat helpt vast! Toch?
Vergeten. Vermijden. Verstoppen. Verdragen. Verder gaan.
Werkt het zo? Bij jou?
Wat geen aandacht krijgt gaat broeien, onderhuids woekeren, woelen en op andere manieren aandacht vragen. Door verkramping, pijn, vage klachten. Steeds vaker, steeds meer, totdat deze klachten niet meer weg te denken/slikken/drinken zijn. Bestrijden helpt niet. Aandacht geven wel. Wie of wat geef je aandacht door te rouwen? Precies! Jezelf!
Verval niet in wrok of zelfmedelijden. Laat rouwontwijkend gedrag eens plaats maken voor onderzoek; wat kost het je en wat brengt het je door je verlies aan te kijken?
Wil jij ervaren hoe verlies ook winst kan zijn?
Kom naar onze thema-avond of maak gewoon eens vrijblijvend kennis met me.
♥️Daniella
https://www.deverbindendefactor.net/agenda/thema-avond-veerkracht
?
Thema-avond Veerkracht
9 november - 19:00 tot 21:30
Verlies en tegenslag horen bij het leven, we krijgen er vroeg of laat allemaal mee te maken. Het kan daarbij gaan om een scheiding, verlies van je toekomstperspectief, verlies van een baan, verlies van je huisdier, verlies van gezondheid, een onvervulde kinderwens of de dood van iemand waar je zielsveel van houdt.
Met je eigen veerkracht zorg je dat er weer bovenop komt, wat er ook gebeurt. Vaak zelfs sterker of wijzer dan voorheen. Maar gun jezelf de tijd om te rouwen, waarbij je zelf in regie blijft over jouw proces. Dat maakt veerkracht ook iets anders dan altijd maar sterk zijn. Juist het doorvoelen van de emoties en ze accepteren, is voorwaarde voor groei.
Daar gaat deze thema-avond over. Hoe je bij je kwetsbaarheid kan komen en langzaam weer terugveert naar jouw levensgeluk. Op deze avond is er ruimte voor jouw persoonlijk verlies en worden enkele methodieken aangereikt die je helpen om met verlies en rouw om te gaan en het langzaam te verweven in je leven.
Geef jij de aandacht aan je verlies die het verdient? Of triggert deze informatie je om je aan te melden voor deze speciale avond?
Aanmelden kan via [email protected]. Vooraf wordt er dan persoonlijk contact met je opgenomen door één van ons. Er zijn maximaal 8 plaatsen voor deze avond omdat we de avond graag in een besloten groep willen laten plaatsvinden.
Gegevens
Datum:
9 november
Tijd:
19:00 tot 21:30
Docent
Liesbeth Burgers-Peerenboom en Daniella Keijsers
Telefoon:
Liesbeth 06-28270403 en Daniella 06-37168085
E-mail:
[email protected]
Site:
www.verdriet-en-geluk.nl
Overige informatie
Kosten:
€ 15,- per persoon
Aantal deelnemers:
max. 8 deelnemers
Inclusief:
Thee en materiaal
Locatie
De Verbindende Factor
Wettenseind 4
Nuenen, 5674 AA Nederland
Thema-avond over veerkracht
9 november 19.00-21.30 uur
Locatie: De Verbindende Factor
Wettenseind 4 Nuenen
Verlies en tegenslag horen bij het leven, we krijgen er vroeg of laat allemaal mee te maken. Het kan daarbij gaan om een scheiding, verlies van je toekomstperspectief, verlies van een baan, verlies van je huisdier, verlies van gezondheid, een onvervulde kinderwens of de dood van iemand waar je zielsveel van houdt.
Met je eigen veerkracht zorg je dat er weer bovenop komt, wat er ook gebeurt. Vaak zelfs sterker of wijzer dan voorheen. Maar gun jezelf de tijd om te rouwen, waarbij je zelf in regie blijft over jouw proces. Dat maakt veerkracht ook iets anders dan altijd maar sterk zijn. Juist het doorvoelen van de emoties en ze accepteren, is voorwaarde voor groei.
Daar gaat deze thema-avond over. Hoe je bij je kwetsbaarheid kan komen en langzaam weer terugveert naar jouw levensgeluk. Op deze avond is er ruimte voor jouw persoonlijk verlies en worden enkele methodieken aangereikt die je helpen om met verlies en rouw om te gaan en het langzaam te verweven in je leven.
Geef jij de aandacht aan je verlies die het verdient? Of triggert deze informatie je om je aan te melden voor deze speciale avond?
Op verzoek van en samen met mijn studiegenoot, vriendin en nu ook dierbare collega Liesbeth Burgers organiseer ik deze thema-avond.
Aanmelden kan via [email protected] of [email protected] . Vooraf wordt er dan persoonlijk contact met je opgenomen door één van ons. Er zijn maximaal 8 plaatsen voor deze avond beschikbaar.
♥️Daniella
Systemisch werken - met hulp van de hond….-
Zolang mijn coachkamer zich nog begeeft tussen manifestatie-en realisatiefase, doe ik mijn werk in de woonkamer, aan de eettafel. Behalve mijn cliënt en ik, is daar ook hond Freek, die zich graag met de gang van zaken bemoeit. Haarfijn voelt hij aan waar het spannend is, en niet altijd even subtiel geeft hij aan waar de aandacht naar toe mag. Waar hij het ene moment nog in z’n mand in dromenland is, bemoeit hij zich het andere moment met de interventie. Dan slaakt hij een diepe zucht, krabt eens flink achter z’n oren of tikt op de deur naar buiten. Dit gebeurt te vaak om het toevallig te laten zijn. En aan mij om zijn hondentaal te begrijpen en te vertalen voor mijn cliënt. Of nog beter: aan de cliënt zelf te vragen wat zij denken wat zijn bedoeling zou kunnen zijn. Soms begrijp ik het zelf ook niet helemaal op het moment zelf, maar na afloop van een oefening of sessie valt het kwartje alsnog op z’n plek. Of niet. En grrrrr dat frustreert!
Gisteren vertelde Ingrid Bijlmakers me dat ik hiervoor terecht kan bij Tessa Deen! Een lesje hondentaal, dat lijkt me wel wat. Kan Freek mooi bij mij in dienst🥳!
en Freek ook🙈
Ons laatste contact was alweer even geleden maar daar merkte ik niks van toen we elkaar weer ontmoetten.
Direct na onze begroeting zei ze ‘ik mis je’! en ik wist meteen wat ze bedoelde. Ze mist me hier, online, op de socials: de posts die gaan over mij, mijn cliënten, mijn verwonderingen, mijn leven, mijn verlies, mijn ontwikkelingen, mijn verlangens.
‘Tja’, zei ik. ‘Druk’ probeerde ik. Maar het sloeg nergens op. ‘Druk’ is het vanzelfsprekende en alom geaccepteerde eerste antwoord dat je terugkrijgt op de vraag hoe het gaat, maar natuurlijk heb je je eigen drukte altijd nog zelf in de hand. Ze checkte bij me of alles oké was, en ook toen zei ik eerst ‘ja’ maar er kwam een vervolg waaruit het tegendeel bleek.
Turbulente tijden doordat er veel veranderingen zijn (die nu eenmaal bij het leven horen) maken mij ‘druk’, of onrustig, en eigenlijk vooral dat ik als vanzelf besluit terug te gaan naar de basis. Mijn basis. Die van balans in mijn agenda, ruimte voor aandacht aan dingen die zich niet laten plannen, oog voor zelfzorg en dus vooral voelen wat ik nodig heb en wat ik (bij de ander) mag laten. Dus als er teveel van me gevraagd wordt, keer ik naar binnen.
Om vooral als coach onvoorwaardelijke aandacht te hebben voor mijn cliënten, maar ook als partner, moeder, dochter, vriendin er 100% te zijn.
Dit nieuwe gedrag ben ik gaan ontwikkelen na het verlies van Hidde🪁 en heb ik aangepast tijdens mijn burn-out. Omdat er voor mijn oude gedrag van overal bij willen zijn, niets willen missen, simpelweg geen ruimte meer was. Naar binnen keren, bij mezelf blijven, rust, en van daaruit voelen wat mogelijk is hielp me toen en helpt me nu weer.
Bij mijn cliënten zie ik vaak paniek ontstaan als ze merken dat hun lijf ze dwingt een dergelijke beweging te maken. Want thuis komen de muren op ze af en buiten is er geen aandacht voor hoe het echt met ze gaat. En ze vinden dat ze moeten maar merken dat ze niet meer kunnen.
Door mee te kijken naar hoe het anders kan, te fantaseren over hoe het anders mag, maakt scepsis en argwaan ruimte voor berusting en van daaruit zelfs groei. En oefening baart kunst totdat ze niet meer anders willen.
Vaak is er pas ruimte voor ontwikkeling als je weet wat je echte behoefte is. Je verlangen voelen en dan gaan voeden. Het mooiste kado aan jezelf!♥️
Je rouw niet nemen door je te verlies te verdrinken….Voor veel mensen helpt alcohol om even de realiteit te vergeten. Even niet bezig te hoeven zijn met datgene wat zich zo steeds ongevraagd opdringt. En natuurlijk weet je dat verdoving geen oplossing is, maar voor je het weet wordt het meer en kun je niet meer zonder. Herkenbaar voor je? Of zie je dit in je omgeving gebeuren? Grijp in voordat het te laat is, en zoek hulp. Je verlies aankijken klinkt zwaarder en enger dan het is. Bovendien, het laat zich niet verdrinken, ook niet onder water. (behalve teveel drinken)
Tijdens iedere training ‘begeleiden bij Verlies en Rouw’ waarbij ik de deelnemers mag begeleiden bij het oefenen, benadrukt trainer Jeanne Van Mierlo dit aan de deelnemers. Want niet genomen rouw leidt vroeg of laat tot burn-out klachten. Dit keer dwaalden mijn gedachten meteen af naar één van mijn cliënten, die al een poosje in traject is.
Aanvankelijk was het niet rouwen om het al langer geleden verloren contact met zijn vader aanleiding om vast te lopen met burn-out klachten. Dit werd versterkt door niet genomen rouw om een beëindigde relatie, iets minder lang geleden.
Als kind was zijn moeder wel in beeld maar kon er niet voor hem zijn, en zo kwam het dat zijn oma hem heeft groot gebracht. ‘Alles wat ik weet, heb ik van haar’ zei hij in paniek, toen ze begin januari plotseling overleed. Een nieuw rouwproces terwijl het ‘oude’ nog niet de aandacht had kunnen krijgen die het verdiende.
En toen ging zijn lijf in protest; hij verzwikte z’n enkel, kreeg ook Corona en kwam dat maar moeizaam te boven en kon vervolgens geen hap eten meer binnen houden. Resultaat: wanhoop, lusteloosheid, pessimistische gedachten. Terugkeer naar werk was daardoor nog steeds niet mogelijk. Maar als werknemer heb je óók verplichtingen. Echter rouw kent geen haast.
Zijn werkgever faciliteert hem met o.a. dit coachtraject. Samen kijken we nu naar hoe re-integratie en stilstaan bij verlies samen mogen gaan. Door de gevoelens die er zijn, waaronder ook ‘niets voelen’/verdoving er te laten zijn, ze te erkennen. Door te begrijpen en te accepteren dat je je wel degelijk rot mag voelen en niet alles ‘vergeven en vergeten’ kan worden.
Vandaag omschreef hij zijn verwarring als ‘verdwaald zijn met de auto en de navigatie doet het niet’. Degene op wie hij dan kon terugvallen is er niet meer. Dus moet hij het zelf doen. Op zichzelf vertrouwen. Dat besef is inmiddels wel doorgedrongen, maar er naar handelen blijkt lastig. Maar niet onmogelijk, weet ik als zijn begeleider. Je mag rouwen! Je mag je voelen zoals jij je voelt, dus je kunt er maar beter naar luisteren, om te voorkomen dat ziek zijn je leven gaat beheersen…. Om te zorgen dat het ook weer beter met je kan gaan.
♥️Daniella
Ken je de wondervraag? De wondervraag gebruik ik om te onderzoeken wat de coachvraag is van mijn cliënt is, en heeft niet zozeer betrekking op het wonder dat zou mogen geschieden maar vooral op het effect van dat wonder.
En zo ontvouwt zich vaak een mooi, diepgaand gesprek over waar men naar verlangt, naar toe zou willen werken. Onderzoeken wat wèl kan en haalbaar is en hoe dat mogelijk en werkelijkheid kan worden. Alles gevoed door het wonder, de grootste wens, het diepste verlangen.
Géén wonder dat ik helemaal blij werd van dit shirt! Zwart en wit, net zo tegenovergesteld als pijn en verlangen. Het pluisje van de paardenbloem, symbool voor ‘een wens’. De paardenbloem, de basis voor het logo van April coaching! (Nog steeds blij mee ontwerper Nathalie Lansbergen - van den Heuvel !💋)
Met een kop koffie mijmerend uit de wind in de zon bereid ik me voor op mijn coachgesprekken van vandaag. En realiseer me dat ik dit shirt niet voor niets uit de kast heb getrokken! Op naar mooie verlangens en heldere coachdoelen!
Oh, en als ik de wondervraag een keer aan jou mag stellen; let me know! Een diepgaand gesprek is gegarandeerd!!
♥️☀️ Daniella
Tijd om de balans op te maken. Verlies en winst gaan namelijk heel goed samen. Ik durf zelfs te stellen dat de winst groter is naarmate het verdriet om verlies de aandacht krijgt die het behoeft.
Wanneer de pijn als gevolg van verlies geen aandacht krijgt, tranen weggeveegd worden nog voordat ze mogen rollen, wanneer de rouw er niet mag zijn, zal de schaduw zwart en donker blijven en zelfs groter en zwaarder worden. Dan is de sfeer om te snijden want het mag er niet over gaan. Gesprekken worden oppervlakkig en kennen geen diepgang meer. Het verdriet dat er niet mag zijn beheerst het leven en belemmert het doorleven.
Er liever niet over praten vanwege de tranen die kunnen komen is dus een schijnbare tegenstelling.
Geregeld doen mijn coachees richting het eind van hun traject uitspraken waarmee ze zichzelf en zelfs ook mij versteld doen staan. Natuurlijk hadden ze liever een andere ervaring gehad maar zijn ze desondanks dankbaar te bemerken dat ze kracht voelen, sterk zijn en mogen vertrouwen op hun veerkracht. En ja, dan kunnen we oprecht spreken over winst. Ook al wordt het leven nooit meer als voorheen, en is het niets zo definitief als verliezen van een dierbare aan de dood, toch komt er dat moment dat het weer wat beter gaat. In stapjes, met vallen en opstaan, als een peuter die leert lopen.
Het leven mag er weer zijn, zonder de schaduw van de dood. Er is weer wat meer oog voor detail, ruimte voor reuring. Het verdriet om het verlies gaat niet weg, maar mag er zijn. En dat is winst!
♥️Daniella
‘Praat over de dood, niet er overheen’. De nieuwe campagne van SIRE ging vandaag van start. Een campagne waar ik als verlieskundige en begeleider bij verlies en rouw heel blij mee ben.
Met grote regelmaat merk ik dat NIET praten over de dood veel consequenties heeft voor nabestaanden. Onderwerpen die niet besproken zijn, zaken die niet uitgesproken zijn, hebben een zware lading en maken het er zeker niet makkelijker op wanneer je achter blijft na verlies. Vaak gaat dit onderhuids woekeren en wordt het onbesprokene groter. Het besef dat je dit nooit meer over kan doen brengt frustratie en meer verdriet.
Ik heb makkelijk praten natuurlijk, want het thema verlies komt dagelijks aan bod in mijn werk. En daarbij praat ik ook nogal makkelijk over mijn eigen verlies, mede omdat ik ervaren heb dat mij dat goed geholpen heeft. Graag laat ik mensen die voor mij van betekenis ook weten dat ik om ze geef en hoeveel waarde ik hecht aan onze relatie. Desondanks is deze campagne ook voor mij een eyeopener.
De andere kant: wanneer wèl alles gezegd is, is er meer berusting. Daardoor is er ook meer focus mogelijk op het rouwproces. Want veel vragen zijn dan beantwoord en vrijwel alles is gezegd. Ook wanneer je na verlies erover kunt praten met mensen die luisteren (zonder oordeel), is dat enorm helpend.
De dood is nu eenmaal de laatste halte, maar wel onlosmakelijk verbonden met het leven. Kijk eens hoe je het (wel) bespreekbaar kunt maken, en geef het thema een kans. Door bij jezelf te blijven, en vanuit je eigen hart en gevoelens je te laten zien komen er ongetwijfeld mooie gesprekken op gang. Mocht je dit toch te lastig vinden, weet dan dat er veel hulpmiddelen zijn die het praten over de dood makkelijker kunnen maken.
Succes!♥️
De intentie van het woord Verlangen is ongekend. Toch wordt de betekenis ervan vaak kracht bijgezet door het woord ‘intens’. Intens verlangen naar iets of iemand gaat bijna altijd over liefde. Over
H O U D E N V A N.
De pijn van verlangen wordt voelbaar wanneer iemand van wie je houdt niet bij je kan zijn. Helaas zal dit, door de coronamaatregelen, voor velen van ons tijdens de kerstdagen het geval zijn. We moeten samenzijn gaan spreiden over meerdere dagen of op een andere manier samenkomen, bijvoorbeeld online. Gelukkig zijn er alternatieven, al zijn ze verre van ideaal.
Nu stel je eens voor hoe het zou zijn als degene waarvan je zoveel houdt, niet online, niet telefonisch, niet op een andere dag kan komen. Er niet alleen met kerst niet is. Er niet is als je thuis komt, en ook nooit meer thuis zal komen.
Stel je eens voor hoe groot intens verlangen kan zijn als iemand overleden is. Stel je eens voor hoeveel pijn het doet als dat verlangen nooit meer vervuld wordt. Niet alleen kerstmis zal nooit meer hetzelfde zijn. Maar juist op dagen als kerstmis, voelt het gemis zwaar. Omdat dan zo pijnlijk voelbaar is hoe zwaar gemis voelt. Gemis van hoe het altijd was, hoe het had kunnen zijn, hoe het had moeten zijn.
Ik wens je sterkte met jouw gemis. Ik denk aan je, ook tijdens kerstmis!
♥️Daniella
Lieve G.
Ik zal je naam niet noemen,want ook al zit je niet op LinkedIn, ik respecteer de privacy van jou als mijn cliënt. Het afgelopen half jaar heb ik je leren kennen, al vanaf onze kennismaking zijn we ‘in verbinding’!
Nog geen jaar geleden werd je weduwnaar en ofschoon je aanvankelijk dacht dat het verdriet erbij hoorde, bemerkte je dat je langzaam maar zeker wel heel ver bij jezelf vandaan raakte. Je was op de vlucht geslagen voor de pijn van jouw verdriet. Maar je was ook zo wijs om in de spiegel te kijken, en zo te beseffen dat je hulp nodig had.
Met dank aan je werkgever kwam je bij mij. En dichter bij jezelf: de G. die je graag wil zijn, helaas zonder zijn geliefde, maar wel met liefde voor zichzelf. In een leven waarin dingen anders mogen, anders kunnen dan voorheen.
Het gaat alweer wat beter met je, al had je vorige week een terugval. Het jaar zonder haar is bijna rond, wat goed dat je toegeeft aan wat dit met je doet. En jezelf ook toestaat om dit zo goed te voelen en daar naar te handelen. Dus stiekem toch een grote stap vooruit!
Tijdens onze sessie vorige week gaf je aan de gesprekken met mij als een vluchtheuvel op jouw route te ervaren. Lieve G.! Wat een mooi compliment was dat. Want dat is inderdaad wat ik graag wil zijn voor mijn cliënten! Een soort haven waar ze even mogen ZIJN zoals ze zich voelen. Om van daaruit weer verder te gaan.
Dus dank je wel G., voor deze mooie teruggave. 🙏
NB: deze post plaats ik me toestemming van mijn cliënt!
Wereldlichtjesdag 🕯
In augustus is haar zoon overleden aan de gevolgen van een auto-ongeluk. Een tegenligger kwam op zijn weghelft, en dat werd hem fataal. Hij was pas 20 jaar jong.
Vandaag is het haar verjaardag. Het is een mooie winterdag; lekker koud, en de zon schijnt. Kaiserwetter!!
Maar als je een kind verloren bent aan de dood, is dit de dag waarvan je niet wil dat hij komen gaat. De dag waarop die lege plek nog leger is. De dag waar je zo tegenop kijkt, omdat ie loodzwaar is, en dat weet je al van te voren. Dit is de dag die als een steen op je maag ligt, nog voordat ie begonnen is. De dag dat verdriet de boventoon voert.
De dag waarop ze te horen krijgt dat haar kind niet kon blijven leven is zwart. De dag waarop haar kind stierf is gitzwart. De dagen en maanden nadien zijn mistig, vaag. Kleurloos. En dan zijn er dit soort dagen; verjaardagen. Feestdagen. Ze zijn donkergrijs. Want de pijn van gemis is dan zo voelbaar. Niet aan te ontkomen. Jarig zijn hoort vrolijk te zijn maar hoe kun je nu vrolijk zijn als je kind mist en nooit meer thuis komt?
En zelfs ik, haar coach, zoek naar woorden om te laten weten dat ik aan haar denk. En denk aan hoe ze zich moet voelen. Natuurlijk heb ik haar gefeliciteerd, maar zonder ‘van harte’ uit respect voor haar gevoelens en emoties.
♥️Daniëlla
Het was juli, en wij kregen een kerstkaart.
Hij was van een mevrouw uit de straat die we niet kenden. Ze wilde ons zo graag laten weten dat ze met ons meeleefde met het verlies van onze zoon, maar dit was het enige soort kaarten dat ze in huis had. 🥰
Inmiddels 16 jaar geleden maar uit de vele kaarten die we mochten ontvangen, zit deze ook nog goed in het geheugen. Want wat deed het ons goed, al die aandacht en dat medeleven. Nog steeds zijn er vrienden die rondom zijn verjaardag en sterfdag een kaartje sturen, en dat maakt ons blij: Hidde wordt niet vergeten.
Toch kan ik me goed voorstellen dat het lastig is, de juiste woorden te vinden. Zelf denk ik over de tekst op een kaartje bij verlies vaak langer na dan bij een felicitatie. Zorgvuldig de juiste woorden kiezen, niet voor iedereen even makkelijk.
Hoe fijn is het dat er nu mooie kaartensets verkrijgbaar zijn, met warme teksten, om te sturen naar zij die een dierbare moeten missen. Niet alleen na overlijden, maar ook als je even wil laten weten dat je aan ze denkt.
Daarom attendeer ik je graag op deze 2 sets kaarten; set 1 is gericht op mensen om een gezin met jong verlies heen; voor een geboortedag, om een broer of zus te steunen of zomaar te laten weten dat je aan ze denkt. Set 2 is net iets neutraler en te gebruiken in alle omstandigheden waarin je iemand licht, moed en kracht wenst maar misschien de woorden niet weet.
Voor 5,- per set steun je de stichting en de mensen om je heen als je de kaarten opstuurt.
De opbrengst komt geheel ten goede aan Wereldlichtjesdag040!
Je vindt ze hier:
https://wereldlichtjesdag040.nl/product/426
Daniella
Verlies van werk, relatie, vriendschap, gezondheid, regie…. Vroeg of laat krijgen we allemaal te maken met verlies.
Hoe meer je van iets of iemand houdt, hoe meer pijn het doet als het of diegene er niet meer is. Logisch dus dat verliezen lijdt tot pijn, verdriet, boosheid en talloze andere emoties.
Deze kunnen je aardig in de weg gaan zitten, zeker als je niet goed weet hoe je “moet” en màg rouwen.
Veel mensen denken dat het verdriet moet slijten en vanzelf over gaat als je er maar niet teveel aandacht aan besteedt. Probeer eens na te gaan wat je daarmee van jezelf vraagt… je groot houden, doen alsof het er niet is, terwijl het zo veel pijn doet en emoties met zich mee brengt. Verdriet vraagt juist om gezien te worden, om aandacht, om erkenning. En ja, dat is niet makkelijk. En ja: dat hoef je niet alleen te doen.
“Rouwen doe je niet alleen. Ik heb veel aan mijn partner, kinderen en vrienden gehad. Zij slepen je er doorheen op moeilijke momenten. Toch is het goed een onafhankelijke rouw- en verliescoach naast je te hebben. Daniella is inlevende en deskundige gids en beweegt goed mee in wat je nodig hebt en wat bij je past. Ik kijk met een goed gevoel terug op onze samenwerking.”
♥️Daniella
06-37168085