Praktijk Klaar met Kanker, psychosociale hulpverlening
Persoonlijke readings, psychosociale hulp, privé- en groepstrajecten, alles met hulp van de wijsheid van de kudde.
Gespecialiseerd in gevolgen van hechtingsproblematiek, de vier assen van verandering, systemisch werk, relatieproblemen en hulp na kanker.
Zucht.
Ik probeer al een week lang om de naam van deze pagina te veranderen....
Lukt niet.
Als ik in het goede menu zit en klik op "naam wijzigen" krijg ik een melding dat ik geen toegang heb of niet bevoegd ben....
Heb het al een paar keer gemeld bij het help-centrum maar hoor niets.
Laatste naamsverandering is ruim twee jaar geleden.
Iemand tips?
04/12/2020
Help!!
Is er iemand met verstand van zakelijke Facebook-pagina's, die weet waarom ik de naam niet kan veranderen als ik klik op "naam veranderen"?
Ik krijg dan onderstaande melding (foto 2)
Grrr.😫
En enig idee hoe het dan wel kan?
Mijn dank is groot!🙏
01/12/2020
Lieve volgers.
Inmiddels heb ik mijn website "klaar met kanker" leeg gemaakt, en ben ik bezig met een nieuwe website.
Als die klaar is, ga ik ook de naam van deze pagina veranderen en aanpassen aan de nieuwe website.
Ik wil nog steeds mensen die kanker hebben (gehad) begeleiden, maar na een jaar het coachen bewust op een wat lager pitje te hebben gezet vanwege mijn eigen (groei)proces, voel ik nu dat het tijd is voor méér en anders.
Hoe dat meer en anders eruit gaat zien, daar heb ik wel een beeld bij, maar het moet zich nog concreet gaan vormen.
Wel wil ik blijven werken met cliënten waarvan ik de thema's zelf ook doorleefd heb.
Ook al ervaart iedereen zijn of haar thema's en "stukken" op zijn eigen manier.
Mijn ervaring ( als cliënt én als hulpverlener) is namelijk, dat alleen theoretische kennis echt niet voldoende is, om ook daadwerkelijk aan te kunnen voelen hoe bep**lde thema's ervaren kunnen worden.
(Zoals kanker bijvoorbeeld)
En hoe fijn of soms zelfs noodzakelijk transformatie van dat thema daadwerkelijk is, om weer gelukkig te kunnen zijn.
Hoewel theoretische kennis breed aanwezig is, wil ik dus als professioneel hulpverlener vooral beschikbaar zijn voor mensen met thema's waarbij ik ook uit eigen levenservaring kan putten.
Beperkt mij dat?
Nee, in de verste verte niet.
Ik geloof dat dat juist een stukje verdieping en meer voldoening geeft.
Alleen te helpen vanuit theoretische kennis, zonder te kunnen "relaten" aan hoe het probleem vóelt voor mijn cliënt, zou ik eerder als een beperking ervaren. Zowel voor mijzelf als voor de ander.
Wordt vervolgd ...
11/04/2020
💔♥️
07/04/2020
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=224966492194398&id=102927744398274
Betaalverzoekjes via Tikkie Eenvoudig en veilig je vrienden terugbetalen met iDEAL.
15/01/2020
Als Mama maar gelukkig is....
”Je zal het er wel naar gemaakt hebben”
”Hoe durf je, ik heb altijd zoveel voor je gedaan”
”Alsof jij zo'n leuk/gemakkelijk kind bent/was"
"Oh, natuurlijk, je hebt zo'n slechte moeder, dan zoek je toch een andere".
"Hoe denk je dat het voor mij is?"
Herken jij dergelijke uitspraken van je moeder, op momenten dat je eigenlijk haar erkenning, liefde en onvoorwaardelijke loyaliteit zo ontzettend hard nodig had?
Is de loyaliteit voor je moeder vaak belangrijker dan je eigen behoeften?
Of voel je juist sterk de behoefte om je daar los van te maken?
Jouw authentieke zelf is als gevolg van narcisme in je jeugd, voor een deel, of volledig, ondergesneeuwd.
Op woensdag 26 februari start ik met een groepstraject van 4 maanden voor volwassen kinderen van moeders met narcistische kenmerken.
(Maximaal 6 personen!!)
Een oordeelloze ontdekkingsreis naar je authentieke zelf, voor volwassen kinderen van een moeder met narcistische kenmerken.
In 6 live dagen gaan we samen met de paarden terug naar de bron om destructieve patronen liefdevol en zonder oordeel inzichtelijk te maken en te herstellen.
Het hele traject kost normaal 450 euro, als je reserveert vóór 5 febr krijg je een korting van 71 euro en betaal je 379 euro.
De dagen zijn inclusief koffie, thee, fris en wat lekkers.
Het is NIET mogelijk om in te schrijven voor losse dagen van dit traject.
Data: 26 febr- 18 maart - 8 april - 6 mei - 27 mei - 17 juni.
Tijd: 12-16 uur, met evt uitloop tot 17.
Plaats: Veessen
Programma: zie bijlage bij dit bericht.
10/12/2019
SHINE!!☀️❤️
Als je bent opgegroeid met een narcistische ouder, kan dat grote gevolgen hebben voor de rest van je leven.
Dat stemmetje, dat zich binnen in jou heeft vastgezet, dat stemmetje dat je nog steeds vertelt dat je niet goed genoeg bent.
Het ondermijnt je zelfliefde, je relaties, je carrière.
Als kind ontwikkelde je onbewust patronen die toen nodig waren om te kunnen functioneren en overleven zonder die onvoorwaardelijke liefde.
Deze patronen zijn als volwassene echter niet meer helpend maar juist destructief.
Thema's hierin kunnen bijvoorbeeld zijn:
- pleasegedrag
- moeite met grenzen aangeven - faalangst
- perfectionisme
- eenzaamheid
- "op je tenen" lopen
In een traject van vier maanden (start eind januari) gaan we met deze, en andere verwante thema's aan het werk.
Uiteraard mag je zelf ook thema's aanbrengen waar jij zelf tegenaan loopt.
Zodat je niet alleen weet, maar ook VOELT dat jij uniek bent.
Niet alleen maar goed genoeg, maar dat je geboren bent om te stralen. Om onvoorwaardelijke liefde te ontvangen en te geven.
SHINE!! ☀️❤️
Wil je meer weten over de data, kosten of andere informatie, mail dan naar [email protected]
Bellen of appen mag ook op 06 16494604.
Ken je of ben je iemand die hier blij van zou worden?
Deel dan ajb dit bericht.
10/12/2019
Wat een mooi artikel in het Olijfblad😊
(om het leesbaar te maken ook wat meer close-up foto's)
25/11/2019
Eind januari start de training/workshop in Veessen voor vrouwen: Genezen van een narcistische moeder.
Denk je wel eens, dat je moeder je eigenlijk totaal niet kent. Dat ze je op emotioneel gebied niet kon steunen als je dat nodig had. Dat je verantwoordelijk was voor haar kwalen (hoofdpijn, stress). Dat je eigenlijk altijd bezig bent je moeder te ontzien.
Dat, als je haar probeert uit te leggen wat je dwars zit, je als antwoord krijgt dat het je eigen schuld was. Of dat ze toch altijd zoveel voor je gedaan heeft.
Narcisme is een spectrum. Veel mensen hebben wel narcistische trekjes. Je moeder, de vrouw die je onvoorwaardelijk lief zou moeten hebben, heeft een grote invloed op je zelfbeeld.
Dochters zien hun moeder als rolmodel. Een narcistische moeder heeft grote gevolgen voor je ontwikkeling.
De training/coaching bestaat uit 5 dagen met een groepje van 5 vrouwen.
We gaan werken aan je zelfbeeld, en je krijgt inzicht in je onvervulde behoeften, in de destructieve patronen die zich hebben ontwikkeld, in je "please" gedrag (als mama maar gelukkig is), hoe we dit kunnen ombuigen naar positieve intenties en hoe je zelf je eigen behoeften kunt gaan vervullen.
Hierbij worden we geholpen door drie lieve merries, waarvan twee moeder en dochter zijn.
Ze ondersteunen, troosten, confronteren en zullen spiegelen wat er op dat moment door jou gezien mag worden.
Wil je meer informatie of je aanmelden?
Bel of app 06 16494604 of mail naar [email protected]
Ken je een vrouw die hier veel aan zou hebben? Deel het dan alsjeblieft.
21/11/2019
COACHINGTRAJECT:
“Ben ik ooit goed genoeg-
Genezen van een narcistische moeder."
Je moeder heeft een grote invloed op je leven heeft. De vrouw die onvoorwaardelijk van je houdt om wie je bent, niet oordeelt en je liefdevol verzorgt. Die je geborgenheid geeft en bij wie je jezelf mag zijn...
Helaas is dat niet iedereen gegeven...
Als je hierin als kind tekort komt, is de kans groot dat je als volwassene kampt met een laag zelfbeeld en andere issues.
HERKEN JE DIT VAN NU OF VROEGER?
-heeft je moeder geen of weinig empathie voor jouw gevoelens?
-heb je je regelmatig afgevraagd of je moeder van je houdt?
-als er iets heftigs in je leven gebeurt, zoals scheiding, ziekte of een ongeluk, reageert je moeder dan met vertellen hoe verdrietig dat voor haar is?
-heb je ooit het gevoel gehad dat je verantwoordelijk was voor het "lijden" van je moeder, zoals bijv door hoofdpijn, migraine, stress, vermoeidheid waar ze last van had?
-denk je dat je moeder je eigenlijk niet echt kent?
-vind je moeder zichzelf regelmatig "slachtoffer"?
-is je moeder vaak kritisch op jou of andere mensen?
-had je als kind wel eens het gevoel dat je moest zorgen voor je moeder's emotionele en/of fysieke behoeften?
-ben je soms bang dat je "net zo" bent als je moeder?
WAT GAAN WE DOEN?
In een klein groepje van vijf vrouwen (en drie merries) gaan we hiermee aan de slag op vijf zaterdagen.
WAT LEVERT HET JE OP?
-Je krijgt inzichten in niet-helpende en destructieve patronen en hoe je die kunt ombuigen naar positieve intenties.
-je krijgt inzicht in je (onvervulde) behoeften en hoe je die zelf kunt gaan vervullen.
-Je gaat ervaren hoe je
je zelfliefde kunt (her)vinden en vergroten, wat een positieve invloed heeft op je huidige relatie(s)
We gaan werken met op de achtergrond de hulp van drie lieve merries, Saakje, Lucey en Emma.
Saakje heeft meerdere veulens opgevoed, Lucey en Emma zijn moeder en dochter.
Zij spiegelen op een liefdevolle manier wat bij jou gezien mag worden.
Ben je benieuwd of dit traject bij jou past en jou kan helpen?
Kom dan naar één van de twee informatiemiddagen.
* woe 11 dec, 14 uur
* zat 11 jan, 14 uur.
AANMELDEN?
06 16494604 /[email protected]
Mensen zijn groeps"dieren".
Ons hele leven gaan we relaties aan, in allerlei vormen.
Al vanaf onze geboorte.
Ouder-kindrelaties, familierelaties, liefdesrelaties, vriendschappen, team-of studiegenoten, collega's.
Soms lopen relaties erg moeizaam, en kan je er maar niet de vinger op leggen waar dat dan aan ligt.
Je vindt gewoonweg niet de juiste connectie.
Eenzaamheid en stress zijn universele gevolgen van ongezonde relaties.
De kudde paarden waar we mee werken, bestaat uit 3 merries en één ruin, de leider van de kudde.
Het werken met paarden heeft een aantal grote voordelen.
Met de hulp en communicatie van paarden kom je sneller tot de kern van het issue en ontstaan er diepe inzichten in het hoe en waarom van (tot dan toe onbewuste) patronen.
Daarnaast is voor paarden iedereen hetzelfde. Paarden oordelen niet.
Wel zoeken ze continue naar communicatie en interventies om de harmonie binnen de kudde te bewaren danwel te herstellen.
In 2020 starten we met moeder-dochter workshops, en workshops voor jongeren met als thema "vertrouwen op elkaar".
Ken je of ben je een jongere die wel wat meer wil leren vertrouwen?
Heb je issues met je moeder en/of dochter?
Wil je meer weten over de workshops?
Bellen mag altijd.
06 16494604
José
12/11/2019
Deze afbeelding blijft toch ijzersterk.... En zo waar.
Het verlangen naar de connectie.
De onvervulde behoeften.
De eenzaamheid in relaties.
Paarden zien dat verlangen.
Paarden zien je innerlijke kind.
Je onvervulde behoeften.
Dat kan heel confronterend zijn.
Want het wil niet altijd zeggen, dat ze je dan ook geven waar je zo naar verlangt.
Maar ze laten wel zien wat op dat moment nodig is om gezien te worden.
Niet meer. En niet minder.
Altijd. @ Relatiespiegels
12/11/2019
22/10/2019
Interview🙂
Vanwege een aantal privé-omstandigheden, heb ik een half jaar geleden besloten om het coachen, en al het daarbij behorende werk daar omheen, tijdelijk even op een laag pitje te zetten.
Ik was net begonnen aan een nieuwe parttime baan, die ik heel erg leuk vind, maar die me in het begin veel energie kostte.
Daarnaast was ik begonnen met redactiewerk voor Stichting Olijf (stichting voor vrouwen met een gynaecologische vorm van kanker).
Ik volgde ook nog een vrij intensieve online cursus, er moest een nieuw adres worden gezocht voor Amora, mijn kind verhuisde voor bijna een half jaar naar Canada, er speelden (al langer) familie-omstandigheden die me behoorlijk aangrepen, en ik verloor mijn enige zus aan kanker en mijn liefste oude vriendje (mijn bejaarde hond Bart) aan een longontsteking en vocht achter zijn hart.
Het kwam allemaal redelijk tegelijk en/of achter elkaar, en ik vond niet de zin om naast dit alles nog energie te steken in coachen...
Laat staan in marketing en mezelf "aanprijzen".
Inmiddels lijkt het erop, dat alle hobbels weer wat zijn glad gestreken, mijn energielevel wordt weer wat hoger en ik denk: ja... Volgens mij kunnen we wel weer....
En wat een timing 😄.
Want morgen word ik geïnterviewd over mijn werk als paardencoach bij kanker, door een "collega" van het Olijfblad.
En dat vind ik best spannend, want het artikel gaat 1 pagina beslaan.
Terwijl ik over dit werk wel een boek zou kunnen vullen, zo veel kan ik erover vertellen, en zo gaaf en bijzonder vind ik het zelf iedere keer weer.
(Misschien toch maar eens aan dat boek gaan beginnen dan)
Anyway... Mijn vraag:
Wat willen mensen lezen in het artikel (van 1 pagina dus) en wat niet?
Hoe en waarom het coachen met paarden zo fantastisch werkt bij kanker?
Mijn eigen drijfveren en ervaringen?
Over de leefgewoonten van de kudde?
Tips voor mensen met kanker?
(Hm.. dat laatste roept bij mij persoonlijk wel een behoorlijke allergie op eigenlijk... )
Ben benieuwd naar jullie tips en suggesties!
Thnx❤️
20/10/2019
https://www.facebook.com/780519675410164/posts/2295394920589291/
Kun je ‘winnen’ van kanker? Vandaag had ik weer een gesprek met de gynaecoloog. Het was tot nu toe onduidelijk of het bij mij ging om eierstokkanker, baarmoederkanker of toch allebei. Vandaag kwam daar meer duidelijkheid over.
05/10/2019
Lieve volgers,
Ik wil iedereen bedanken voor de lieve berichtjes hier en privé na het overlijden van mijn zus Marian.
Dat steunt toch echt.
Vandaag stond (al maanden) het Borstkankersymposium op de planning.
Ik heb echt getwijfeld of ik daar nu wel naartoe wilde, maar ben toch gegaan.
Blij dat ik dat gedaan heb.
Het was een mooie dag, met mooie, maar soms ook confronterende ontmoetingen en gesprekken.
Ik deelde een stand met mijn collegacoach Anita Bouma van Leven Na Kanker, en haar man, wat ontzettend leuk was!
Dankjewel Anita, dankjewel Sabine voor het organiseren, dankjewel lieve ervaringsgenoten voor jullie warmte en aandacht. ♥️
22/09/2019
Afgelopen woensdag is tot ons grote verdriet mijn zus Marian ❤️ overleden aan de gevolgen van uitgezaaide borstkanker.😭😭
Love you always ❤️💔💔😭
18/08/2019
Het is alweer een dagelijks vertrouwd ritueel...
Lucey's voetenbadjes, en Nelly die haar trouw en in stilte gezelschap houdt, terwijl ik de stal en het stuk erf van de paarden uitmest....
Wat is ze toch een bijzondere hond.
Altijd hangt ze bij de paarden rond in de wei of in de inloopstal...
Nu de rest op de wei loopt, blijft ze bij degene die haar gezelschap het hardst nodig heeft...
Dieren weten zoveel meer dan wij denken... ❤️
07/08/2019
In de paar jaar dat ik inmiddels coach bij kanker, kwam daar als "side-effect" ook veel relatiecoaching bij.
Logisch uiteraard, want kanker heeft heel veel impact op relaties.
Hierdoor heb ik wederom gemerkt dat daar toch een groot deel van mijn hart ligt.
Het geeft me zo ontzettend veel voldoening om een bijdrage te mogen leveren in de liefde.
Inzichten te laten ontstaan. Te zien dat mensen elkaar daadwerkelijk terugvinden. Te ervaren hoe mijn cliënten zichzelf en de ander met meer liefde, begrip en compassie kunnen benaderen.
Daarom heb ik besloten om naast mijn huidige coaching (bij kanker dus) , ook relatietherapie & -coaching te gaan aanbieden voor iedereen die dat zou willen.
En niet alleen voor relaties waarin grote problemen spelen, relaties waarin mensen ongelukkig zijn, of zelfs op het punt staan om op te geven...
Ook voor de gelukkige relaties met de "kleine" issues kunnen nieuwe inzichten in onbewust aangeleerde patronen heel verhelderend zijn!!
Tijdens mijn studiejaren op de SPSO is er uitgebreid aandacht besteed aan relatietherapie, en leerde ik het van de besten:
Cornélie Spijkerboer en Hans Mennes, schrijvers van het boek "Een droom van een relatie".
Ik deel hun visie, dat partnerkeuze en relatie-issues over het algemeen zijn gebaseerd op onbewuste (!) ervaringen uit het verleden.
Vanuit deze visie gaan we aan de slag met de paarden.
Zij houden jullie met hun gedrag spiegels voor, die zonder twijfel gaan zorgen voor nieuwe inzichten, om-denken en om-voelen...
Samen met de paarden werk ik ook nog met de Vier Assen van Verandering en opstellingen.
Mijn nieuwe website is nog niet in de lucht, maar daar ben ik hard mee bezig.
Uiteraard hoef je daar niet op te wachten.
Mocht je graag een afspraak willen maken of meer informatie willen, dan kan je me uiteraard een berichtje sturen of bellen op 06-16494604
Delen mag uiteraard!
Ook binnen is het heet... Maar iig geen zon.
En af en toe een beetje staartwapperen helpt ook wat...
10/07/2019
De eindconclusie inzake Saakje is, dat ze hier voorlopig echt nog niet definitief gemist kan worden... Dat is duidelijk ❤️
Keuzes en prioriteiten... Het zijn toch twee verschillende dingen.
Voorlopig ga ik eerst werken aan prioriteiten (mijn nieuwe website voor onze nieuwe doelgroep).
En ik vertrouw op het universum dat voor de lastige keuzes zich op het juiste moment een oplossing aan zal dienen, zodat ik meer in het "nu" kan leven.
De keuze om Saakje niet te verhuizen (van twee kanten) voelt voor nu weer als een opluchting... Dus dan is het goed.
Wat houd ik toch ontzettend veel van dit bijzondere paard😍
Want iedereen die haar verhaal kent, weet dat ze een wonderpaard is...❤️
09/07/2019
Relaties.
Na zelf kanker te hebben doorstaan, en na twee jaar toch vrij intensief mensen met kanker te hebben begeleid, is me veel duidelijk geworden.
Er komt veel kijken bij kanker.
Spanningen om uitslagen, (doods)angst, onbegrip, pijn, amputatie soms, gewichtstoename of juist gewichtsverlies door behandingen, ziek zijn.
Allemaal aspecten die problemen kunnen geven in je relatie, je werk, je lichaamsbeleving, je zelfvertrouwen, je sociale netwerk, je zin in het leven.
Wat ik hier met de paarden heb zien ontstaan, gaat wel een stukje dieper dan "problemen door kanker".
Want wat blijkt uiteindelijk maar al te vaak:
Dat kanker lang niet altijd de oorzaak is van de problemen...
Maar slechts een vergrootglas over bestaande issues heen legt, zodat ze ineens groot zichtbaar worden.
Met name blijkt dit vaak zo te zijn als het gaat om relatieproblemen, zelfvertrouwen, zingeving en eenzaamheid/sociale contacten.
Ik ben, zoals velen weten, al een tijdje aan het stoeien met de gedachte om van doelgroep te veranderen, of om mijn doelgroep te verbreden.
Er borrelde iets, maar ik kon er (ook letterlijk) nog maar geen naam aan geven.
Zelf volg ik een geweldig coachprogramma in online zichtbaarheid.
Hier kwam ik tot de conclusie dat ik niet (meer) zo gemotiveerd ben om heel zichtbaar te zijn met "Klaar met Kanker".
En dat ik eens moest gaan onderzoeken waar 'm dat nou in zat....
En mijn conclusie is, dat ik met "Klaar met Kanker", niet voor mensen kan oplossen wat ze verwachten...
Wellicht suggereert de naam dat ook wel wat verkeerd... Want klaar met kanker ben je eigenlijk zelden, als je er eenmaal mee geconfronteerd bent geweest.
Anyway... mijn energie ging daar een beetje op weg lekken.
Namelijk: de onderliggende issues in (zelf)vertrouwen, in relaties, levenslust, etc...
Die bepalen voor een groot deel de draagkracht ofwel draaglast voor zoiets groots als kanker.
Dus daar wil ik aan werken. Daar valt nog zoveel te behalen.
Niet alleen voor mensen met kanker.
Maar voor iedereen die issues heeft in relaties en (zelf)vertrouwen.
Ik ga mij daarom in het vervolg ook richten op mensen met relatieproblematiek.
Daarnaast zijn uiteraard ook mensen welkom met persoonlijke issues en blijft mijn hart uitgaan naar (ex) kankerpatiënten.
Nieuwe naam, website etc zijn in de maak.
Binnenkort horen jullie meer.
En mochten er nog WordPress kenners zijn, die graag hun diensten aanbieden (ik ben nogal een digibeet), dan ben ik je uiterst dankbaar.
Dat kan bijv ook in ruil voor een persoonlijk coachtraject met paarden, of privé paardrijlessen op de liefste paarden die je maar kunt wensen...
Ieder zijn talent...en als we elkaar daarmee van dienst kunnen zijn, graag!
Wordt vervolgd...
En delen wordt op prijs gesteld!
Het belang van "samen".
Even "schuilen" bij je grote vriend als je daar behoefte aan hebt...
Of even verzorgd worden door je beste vriendin..
"Trust me, I have your back..."
Zielig?
Toen Lucey eind vd zomer 2017 straalkanker bleek te hebben in vier hoeven, zag het er somber uit.
Ik dacht serieus dat ze het niet zou gaan redden.
Met als gevolg dat Saakje alleen zou komen te staan.
Een eenzaam rouwend paard zonder steun van een soortgenoot.
Er moest dus snel een paard bijkomen, maar waar haalde ik in godsnaam zomaar een paard vandaan?
Ik dacht even aan Emma, maar nee... Emma was happy waar ze was, en ik wilde haar niet naar huis halen om vervolgens haar moeder te zien doodgaan... En dan Saakje te moeten steunen. Ze was tenslotte ook nog maar een kleuter.
In diezelfde week kwamen zowel Amora als Tanou op mijn pad. Ze mochten hier (tijdelijk) komen wonen.
Amora zou een paar weken later arriveren.
Opluchting. Saak zou niet alleen achterblijven.
Dat zou ze echt niet trekken.
Lucey liep zo gevoelig op haar zere hoeven, dat ik weinig met haar deed.
Beweging is goed voor de doorbloeding, maar ze deed toch soms redelijk geïrriteerd als we gingen wandelen, en zocht vooral de zachte berm op...
Ik had het gevoel dat ik haar pijn deed.
Lucey's voornaamste bezigheid was eten... Ze groeide al snel aanzienlijk in omvang.
Tanou vond het wel gezellig, zo samen eten, en Saakje stond onder Lucey in rangorde, dus die had sowieso niets in te brengen.
Een paar weken later arriveerde Amora. De Alfamerrie.
Ze kreeg meteen verkering met Tanou (tis een klef setje❤️) en met Saakje kon ze ook meteen goed samen.
Maar tegen Lucey deed ze echt niet aardig. Dacht ik aanvankelijk.
Als Lucey drie happen hooi had genomen, kwam Amora haar al wegjagen. En echt serieus... Met haar oren plat achterover zei ze: op****en hier, mijn hooi.
En Lucey liep vervolgens, enigzins geschrokken, naar een andere plek waar hooi lag.
Om ook daar na drie happen weer te worden weggejaagd door Amora.
Ik had zo met Lucey te doen.
En ook mijn dochter vond haar zielig.
En ik hoopte dat het wat bij zou trekken.
Maar het trok niet bij...
Wat wel bijtrok, waren Lucey's hoeven. Langzaam gingen ze de goede kant op.
Ik dacht zelf dat het kwam door mijn zorgen en door alle voetenbadjes, het beste hooi en de peperdure medicijnen en supplementen.
Het duurde toch een poos voordat bij mij het kwartje viel.
Lucey's hoeven verbeterden, maar ik was best druk, moe, blablabla... Kortom 100 excuses waardoor ik er niet zovaak aan toekwam om Lucey wat vaker in beweging te zetten.
Want ja... Niet om te discrimineren, maar het blijft een tinker.
Tinkers hebben drie prioriteiten.
1. Eten, 2.Je vooral niet druk maken, 3. Eten.
Bewegen valt dus niet zozeer onder Lucey's prioriteiten.
Langzamerhand begon het me op te vallen dat Amora's dominante gedrag zich steeds meer op Lucey ging richten, en nooit op Saakje. .
Ik had medelijden met Lucey, en soms joeg ik Amora bij haar weg.
Laat haar nou eens met rust...zei ik dan.
Iedere dag loopt ze nog steeds achter Lucey aan - ook waar geen eten ligt en ook waar ze ruimte zat heeft om in te halen.
Lucey moet blijven lopen. Hoe irritant Lucey het zelf ook vindt.
Amora bep**lt het tempo.
Stap, draf, soms galop.
Of Lucey wil of niet.
En paar maanden geleden pas, viel bij mij dan eindelijk het kwartje
Of eigenlijk de rijksdaalder!!
Wat ontzettend suf dat ik het me niet eerder had gerealiseerd!!
Ik zeg het altijd, altijd tegen mijn cliënten:
"Paarden laten zien wat nodig is!"
En dit gebeurde voor mijn neus en ik zag het niet.
Amora geeft Lucey precies wat ze nodig heeft. Beweging!
En ze geeft wat er nodig is om de kudde in een natuurlijke balans te houden... Want daarvoor moeten alle paarden in conditie blijven... Lucey dus ook.
En wie kan die taak beter op zich nemen dan een volbloed ex-racepaard... voor wie bewegen een hoge prioriteit heeft.
Amora kwam exact op het juiste moment.
Lucey ging niet dood.
Lucey mocht maar kleine beetjes tegelijk eten van Amora, en moest meer bewegen.
En haar hoeven verbeterden aanzienlijk.
De kanker is, voor zover te zien en te ruiken, vooralsnog helemaal weg. (straalkanker stinkt ook enorm)
Ik ben 200 procent overtuigd dat Amora's hulp van aanzienlijk belang is geweest, dat het zelfs haar redding is geweest.
Al zou ik Lucey iedere dag rijden of met haar wandelen... Wat Amora doet, zou ik niet voor elkaar krijgen.
Gedurende de dag, steeds opnieuw, even een stukje lopen.
Huppetee, in de benen.
Vijf minuutjes en weer klaar.
Ik vind het niet meer zielig, ik vind het prachtig.
Op dit filmpje hebben ze de lange track om de andere wei net achter de rug...
Maar deze moest ook nog even.
Vond Amora.
Een paard vrij laten lopen in een kudde, kan dus letterlijk van levensbelang zijn.
De weg van het universum.
Ik zit relatief gezien, nog niet zo lang "in de paarden". Lucey is mijn eerste paard en ze is dit jaar 15 jaar "van mij", voor zover je dat kunt zeggen. In die 15 jaar heb ikzelf een behoorlijke evolutie meegemaakt... In mijn privéleven, maar ook in mijn visie op paarden.
Traditioneel rijden met bit en hoefijzers, 's winters opsluiten in een "fijne" schone stal waar ze twee uur per dag op een paddockje buiten mochten...
En ik was aangeleerd overtuigd dat "de mensch" leider moest zijn, en het paard moest doen wat hem /haar werd opgedragen.
De tijd dat ik nog geloofde dat er daadwerkelijk stalondeugden en vervelende paarden bestonden, en dat ze gestraft, of in ieder geval gecorrigeerd moesten worden als ze iets "fout" deden. 😢
De tijd dat ik een paard zag als een lief (of lastig) dier waar je op kunt zitten en rijden.
Hoeveel ik ook van Lucey hield... Het was de tijd waarin ik wel eens riep dat ik geen paard had, enkel om naar te kijken, en dat als ze voorgoed onberijdbaar zou worden, ze "weg" zou gaan.
Been there, done that... Tot mijn grote, grote schaamte 🙈🥶😨
Maar hey... Gelukkig was ik nooit te oud om te leren.
Geen enkel paard is bij mij gekomen na een zoektocht omdat ik graag een paard wilde.
Ik zocht nooit een paard.
Ze kwamen op mijn pad, in real life, of via social media, ik ontmoette ze, en ze waren er.
Inmiddels kan ik voluit zeggen dat de paarden niet alleen hebben bijgedragen aan mijn leerproces over paarden, maar een nog grotere bijdrage hebben geleverd in mijn eigen persoonlijke evolutie en groei.
Ik heb zooo vreselijk veel van ze geleerd over mezelf, over mijn kijk op het leven, over zelfstandigheid, over empatisch vermogen, over hechten en loslaten, over prioriteiten, over rechtvaardigheid, over onvervulde behoeften....
En dat proces blijft maar steeds gaande, en staat bij mij altijd in verbinding met de paarden en het universum.
Paarden zijn allang niet meer om op te rijden vanuit mijn opgelegde wil, maar om mee samen te rijden vanuit dialoog, om mee samen te werken, te wonen, te communiceren, naar te luisteren.
Samen met mij en de andere dieren zijn we een hechte gemeenschap. En alle dieren die "van mij" zijn, blijven dat tot hun dood... Dacht ik.
Toch begon die overtuiging, dat dieren bij ("van") mij blijven tot hun dood, de laatste maanden een beetje te wringen.
Vier paarden (En Emma, Lucy's driejarige dochter, is er ook nog) om voor te zorgen, dat begint fysiek en financieel toch een aardige druk op me te leggen.
Ik deed al die tijd steeds heel hard mijn best om dat te negeren, in de stille hoop dat het universum ervoor zou zorgen dat er ineens een leuke man voor mijn deur staat, die paarden helemaal fantastisch vindt en het allemaal met liefde en plezier met me wil delen.
De lusten en de lasten.
Maar het universum kwam met een ander idee.
Er werd hier vlakbij een tinker gezocht.
Op een adres waar ik een goed gevoel bij heb.
24/7 buiten met twee andere rustige paarden.... met zeeën van ruimte, (veel meer dan bij mij) ...
En met de mooie missie om jonge meiden die met een eetstoornis kampen, te helpen.
Ik dacht eerst aan Emma.
Dan hoefde mijn kudde niet uit elkaar, en financieel scheelt dat voor mij al een heel stuk.
Maar Emma is te jong voor dit werk.
Na maandenlang aarzelen opperde ik dan toch Lucey.
Mijn rots in de branding.
Mijn maatje sinds bijna 15 jaar alweer. Die mij en mijn kindjes overal naartoe gedragen heeft.
Verdrietig, maar inkrimpen lijkt vooralsnog toch noodzakelijk.
Want zo doorgaan gaat ten koste van mezelf en daarmee uiteindelijk ook van alle vijf de paarden.
En wat is er mooier dan een prachtplek, zo lekker dichtbij, bij mensen met dezelfde visie, waar ze altijd mag blijven, en waar ik zelf altijd welkom ben...
Maar wat bleek... er was inmiddels al een andere tinker.
Ohh pfiew. Toch opluchting.
Dus het was niet de bedoeling dat Lucey daar naartoe zou gaan.
Totdat ik gisteren een berichtje kreeg. Of we konden bellen want de tinker die ze hadden, had een herseninfarct gekregen ....
Het werd een heel lang en mooi gesprek. Over visies op paarden houden, op rijden, op coachen met paarden, op zorg, op doelgroepen, op paardenmensen, op het universum. Het voelde zo goed.
En toch miste er een draadje en ik kon er niet de vinger op leggen.
Uiteindelijk, in de loop van het gesprek, kwam ik erachter.
Lucey bleek niet geschikt voor die plek. Vanwege het teveel aan gras wat ze zou krijgen, of ze zou steeds apart moeten staan.
Met haar insuline-resistentie, gevoelige hoeven en aanleg om dik te worden mag ze nog maar een uur of 2 per dag op het gras.
Weer opluchting. Het was toch niet de bedoeling dus.
De man beschreef nog eens de merrie die ze zoeken: niet te groot, zachtaardig karakter, flegmatiek in haar reacties en een knuffelkont.
En ineens viel er een kwartje.
Saak. Mijn mooie lieve Saakje.
Eetstoornissen helpen oplossen. Anorexia.
Wat zit daar onder?
Niet gezien (willen/mogen) worden?
Saak heeft 2,5 jaar niet MOGEN eten wat ze wilde.
Daarom stond ze bijna altijd buiten de kudde...
Wat hield ze zich al die tijd goed, zoals ze het accepteerde ondanks haar frustraties en verdriet.
Dat verdriet zag ik niet alleen in haar blik, maar ook in de manier waarop ze haar tanden zette in ieder stuk hout, p**l, bankje, raamkozijn, etc, waar ze maar voorbij liep....
Inmiddels zijn we alweer 1,5 jaar en twee winters verder, waarin ze weer gewoon paard mocht (leren) zijn in een kudde.
Zou zij, met haar geschiedenis als zorgzame moeder en haar verleden met een eet"stoornis" die eigenlijk gespiegeld is aan "niet kunnen eten", het aangewezen paard zijn voor deze meiden, deze mensen, deze plek?
Gras is voor Saakjes maag juist beter dan hooi.
Het lijkt vooralsnog allemaal zo te kloppen.
Dus ik vroeg: moet het p***e een tinker zijn?
Waarop de man antwoordde: nee, zeker niet. Ons eerste idee was een Fries, omdat ze bekend staan om hun zachte karakter, maar ze zijn zo groot!
En Saakje.... mocht niet ingeschreven worden in het stamboek, omdat ze te klein was gebleven voor een Friese merrie.... Ze tikt de 1.60 nog niet aan.
Zou dit Saakjes missie zijn?
Ben ik haar “tussenstation“?
De man aan de andere kant van de lijn klonk enthousiast. We hebben afgesproken dat ik het zou laten bezinken en erover na zal denken.
En voelen hoe het voelt.
Ik zei dat ik volgende week contact zal opnemen.
En dat het dan alsnog kan zijn dat ik er vanaf zie.
Hij zei : dat is prima, alleen maar fijn dat je ook het lef hebt om dan gewoon nee te zeggen.
"Of juist angst om dit geweldige paard los te laten", antwoordde ik....
Hoe bizar kan het leven lopen... Toen we beiden zo wankel in het leven stonden, en ik nog weigerde te kijken in de spiegel die ze me liet zien, kon ik haar aan de straatstenen nog niet gratis kwijt.
En nu komt deze mogelijkheid zomaar onverwacht aankloppen...en zo dichtbij ook...
Ik laat het eerst even indalen en ga de komende dagen met Saak en de kudde in overleg...❤️
Wordt vervolgd.....
(PS... Als iemand toevallig "die ene" leuke (single!) man kent die paarden heel leuk vindt en die mijn visie deelt, dan mag je het universum alsnog wel een handje helpen door 'm mijn telefoonnummer te geven 😊)
Videos (show all)
