RainyWryts

He is the man
Written by: Rainy
(Inspired by true life story)

Hi, I am Lorraine. 70yrs old.

When I was young. I dreamt of a man that has the same attitude as my father's attitude. My father is a devoted man with a pure heart. He has a good character. Walang tapon.

When I turned 16, I started to fall in love with my crush. I thought he was the man that I have been waiting for but he was just a boy. I realized there's nothing special to him. We just had two months of being in a relationship.

Nasundan iyun ng isa pa at agad din akong nakipaghiwalay because he was effortless. He is not also a man. I know to myself that I don't deserve that kind of boy who will turn into a gay if there's a problem will come. Nasundan pa iyun hanggang sa naging anim ang ex-nobyo ko.

When I turned 19, I said to myself that I will stop entertaining boys. But the fate is really surprising. I found a man. I man who have been struggling to his life but never give up.

Nasukat ko ang pagmamahal niya sa isang taon na magkalayo kami. He remained faithful. We didn't have an argument just because of the another girl/boy. We trusted each other. We are committed. Yes, we had arguments with the common argumentation but it didn't take long because we always find a way on how to fix it.

When I turned 20, at last I have him in my side. The craziness, the struggling, the love and being devoted to each other is a dream came true. For the days, months and years that I'm living with him. I really found a Man. The right man will definitely come in an unexpected way.

He always willing to be my clown. A handsome clown that never failed to make me laugh. He always making me feel being protected and he cares me a lot.

He is my man and became my king, a king who is guiding me to make the right steps. A king who is not afraid to moralizes me.

"Kailangan mong tumanggap ng pangaral dahil ayaw kong pagtawanan ka" At first I was offended of what he said. I felt like a kid but then I realized, he was right.

Sabi nila ang panganay at bunso is a good couple and perfect match. Which made me agree because I am the youngest and he is the eldest.

Gustong gusto ko ang pagsilbihan siya. I love to wash his clothes, to take good care of him. I love preparing his foods and his clothes every day. May isang araw na hindi ako nagising ng maaga at hindi nakapagluto para sa agahan niya, maging baon niya sa trabaho. Umiyak ako sa oras na iyun dahil ayaw kong kumain siya sa luto ng iba and I don't want him to get starve. While I was crying he just gave me a kiss and a tight hug.

"That's okay" Ang naging salita niya ang nagpatahan sa akin sa mga oras na iyun.

Every time we ran out of money because we spent it to the important matter, he became sad, being worried for something and I used to comfort him, saying 'That's okay, God will provide'

We always being thankful to each other. I found him and he found me. I know, our lives as a partner isn't perfect because we usually got sick. That's the biggest enemy in our lives but we knew God won't leave us.

Whenever I felt my love of him, nangigigil nalang ako at pinapaulanan ko siya ng halik and later on I realized that I actually don't know why I love him. Is it because of his behavior? He has a kind of behavior that I dreamt about but I'm not sure if that's the reason for loving him.

Is it we called 'love is unconditional'?

Whatever, the important thing is we love each other. We respect and faithful to each other. We both don't like scandals that's why we're living in peace.

Until now, we're both old. Still cherishing each other.

At last, I found a Man.

"Hi babe!" Bati nito sa lalaki at humalik sa pisngi.

"Jillan, we're not in a relationship" Tumaas ang kilay ko sa sinabi ni Dale. They are not in a relationship? I saw them kissing.

"Oh c'mon babe, I knew someday you and me will be together as a partner" Para namang nahiya si Jillan kaya agad nagsalita.

"No one knows the future Jillan" Tumingin sa akin si Dale habang sinabi iyun.

Napatingin ako kay Jillan. Palipat-lipat ang tingin niya sa aming dalawa.

"Kathnis right?" Kumpirma niya sa akin na kinatango ko naman.

"Will you give us privacy? We're talking personal. Hindi ka naman sig**o chismosa" She said more likely commanding. Napanganga ako at di makapaniwala sa sinabi niya.

"Nauna ako sa lamesa na 'to Jillan, si Dale ang gustong makihati sa pwesto ko" Tugon ko dito. Tinaasan ako nito ng kilay.

"MA'AM. Don't call me my name. I'm the president's daughter. And what's the big deal if you will transfer to another table? What a cheap you are" Atungal pa niya at pangutya. Umigting ang panga ko.

"That's funny. Ako pa ngayon ang cheap. Well at least, I'm the first unlike the others, mang-aagaw" Bulalas ko at umalis sa harapan nila.

Dale: I'm sorry, I just don't like her. Please don't be mad at me

Kathnis: When did I treat you nice Mr. Wattson?

Writer: Missloorh

"I hate being yelled with someone but you know what I hate the most?" Namamaos at malalim ang boses niya. Wala sa sarili akong napailing.

Kinuha niya ang k**ay ko at idikit sa dibdib niya. Napakurap ako sa bilis ng tibok ng puso niya. Bakit ang bilis ng tibok ng puso niya?

"Are you sick?" Inosente kong tanong. Napaawang ang bibig niya at napalitan din ng pagkairita.

"Yes, I'm sick. I'm sick with you"

(Kindly like and follow my page for more stories)

-My Hero-
Genre: Drama


'Kung bibigyan ako ng pagkakataon na bumalik sa nakaraan, susulitin ko ang mga araw na kasama ko siya'

Ako nga pala si Sophia, 25 yrs old. Isang g**o ng Elementarya.

Nasa isang restaurant ako ngayon, matiyagang nag aantay sa kasintahan ko na si Jake. Isa siyang sundalo. Actually live-in kami. Naging classmate kami noon nung nag-aaral pa kami, nagkahiwalay lang nung pinili niya ang pagiging sundalo. I am really against to his chosen job. Do you know why? Ang napili niyang trabaho ay napakadelikado at buwis-buhay. Whenever they face a war to save people, that moment their lives is in danger. They are near to death. Ang malala pa mas inuna nila ang ibang tao, ang bansa kaysa sa pamilya nila because they have sworn of duties to do. Yes, I understand that pero di ko maiwasan mag-alala.

Madalas kaming nag-aaway dahil sa trabaho niya. Bawat mahalagang okasyon sa pamilya namin lagi nalang siyang wala. Maya maya tatawag nalang at magsasabing nasa gyera sila. Sinong hindi kabahan nun? Di ko na din maiwasan ang mainis.

Agad akong napatayo mula sa pag kakaupo nang makita siyang kakapasok pa lang. Napangiti ako. Agad niya akong nilapitan at ginawaran ng mainit na halik.

"What took you so long?" Tanong ko sa kanya.

"Nothing, let's sit" Turan niya. Nangunot ang noo ko. Isa din ito sa ayaw ko sa kanya. Madalas naglilihim siya sa'kin. Kung tatanungin mo lagi nalang wala ang sagot. Pero alam kong tungkol na naman sa trabaho niya. Nakakawalang gana.

Napabuntong hininga nalang ako. Maya'y maya nilapitan kami ng waiter at kinuha ang mga order namin.

Habang kumakain kami tumunog ang cp niya sa gilid ng table namin. Agad niya itong kinuha.

"I'll just take this call" Hindi pa nga ako nakapag react umalis na ito sa harapan ko at nagmamadaling lumabas.

Sinundan ko lang siya ng tingin. Mukhang mabilis lang ang naging usapan nila sa kausap niya dahil agad din niyang binulsa ang cp. Agad siyang pumasok at lumapit sa akin.

"I'm so sorry love, I have to go. The camp need me. Love you, bye" Parang ang bilis ng pangyayari. Pagkatapos niya akong halikan umalis nalang ito at nawala na parang bula.

Muntikan akong mapaluha sa inis. This day is our special day, it's our anniversary. Nakakawalang gana.

Lumabas ako ng restaurant at tinawagan siya. Ilang segundo pa bago niya sinagot ang tawag ko.

"Love? Ganito na ba talaga tayo lagi?! Anniversary natin ngayon tapos umalis ka na naman. Alam mo bang nakakawalang gana kana? Nakakainis ka. Mas inuna mo pa iyang trabaho mo kaysa sa akin!" Bulyaw ko sa kabilang linya at napaluha na din.

"I'm sorry, promise babawi ako sayo" Ayun lang ang nakuha kong sagot. Again? Di na bago yun sa akin. Lagi nalang siyang nangako sa akin na babawi pero hanggang ngayon di pa din niya natutupad.

Sa inis ko binaba ko na ang tawag at umuwi nalang ng bahay.

Sa mga araw na lumipas lagi nalang mainit ang ulo ko. Minsan tinatawagan niya ako pero lagi akong nagdadahilan na busy ako. Ayuko siyang makausap. Labis akong nagtampo sa kanya.

Isang araw nagising nalang ako sa bagay na lumapat sa aking pisngi at bumungad sa akin ang mukha ng kasintahan ko.

"Good morning love" Nakangiti niyang bungad sa akin. Bumangon ako at bumaba ng k**a.

"Why are you here?" Walang kagana gana kong tanong at pumunta ng banyo. Sinundan niya ako at niyakap mula sa likod.

"Di mo ba ako namimiss?" Paglalambing niya pero di talaga umepekto sa akin. Mas lalo pa akong nainis. Kumalas ako sa yakap niya at nagmumog.

"Binigyan ako ng 12 days vacation love. Makakasama mo na ako ng medyo matagal" Masayang sabi niya. Nakaramdam naman ako ng kunting saya ngunit nananaig pa din sa akin ang tampo.

"That's good. Makakapag pahinga ka" Simpleng turan ko at nilampasan lang siya. Sumunod naman ito sa akin.

"Love hindi ka ba masaya?"

"Masaya" Labas ilong kong sagot.

"May lakad ka ba ngayon? Pasyal tayo. It's saturday, walang pasok" Yaya niya sa akin. Tinignan ko siya saglit. Gusto ko siyang yakapin kasi nakita ko sa mga mata niya ang lungkot pero di niya ito pinahalata.

"May kailangan akong asikasuhin sa school. May naiwan akong reports dun kaya ikaw nalang" Sa huli wala siyang nagawa kundi ihatid nalang ako sa school namin. Actually, nagsisinungaling ako sa kanya. Wala talaga akong naiwan pero dahil nandito na ako. Gagawa nalang ako ng mga reports.

Sa mga susunod na araw panay yaya niya sa akin mamasyal pero lagi pa din akong nagdadahilan para hindi makasama. Nakakahalata na din siya sa mga bawat pagtanggi ko at sa laging malamig na pakikitungo ko sa kanya.

"Love galit ka ba sa akin?" Mahina niyang tanong. Tinignan ko siya sa mga mata.

"I'm not" Tanggi ko. Ngayon nandito kami sa airport. Aalis na naman siya. Gusto ko siyang pigilan pero di ko yun ginawa. Niyakap ko siya para makaalis na siya.

"I love you" Bulong niya sa akin. Tumulo bigla ang luha ko. I love him, so much.

Kumalas siya sa yakap ko at tumalikod na. Sasakay na sana siya ng escalator at mabuting nagawa kong magsalita.

"Love!" Mangiyak-ngiyak kong tawag dito. Agad siyang lumingon. Tumakbo ako at dinakma siya ng yakap. Hinalikan ko siya. I miss him at mas mamimiss ko na naman siya.

"I love you" Bulalas ko. Ngumiti siya ng matamis.

"Don't cry love. Malulungkot ako. Paguwi ko, dadalhin kita sa altar" Bilin niya sa akin. Hindi agad nagproseso sa utak ko ang sinabi niya. Dadalhin niya ako sa altar? Kung ganun papakasalan niya ako?

Parang tumalon talon sa tuwa ang puso ko. Malapad ang ngiti kong sinundan siya ng tingin habang dinala siya ng escalator sa itaas. Kumaway siya sa akin. Nagpunas ako ng luha at kumaway pabalik. Pagkatapos ng araw na iyun back to normal na naman ang lahat ngunit dumating ang araw na parang gusto kong maiyak sa tuwa. I'm pregnant. Galak, excitement ang nararamdaman ko. May baby na kami.

Di ko agad ibinalita sa kanya dahil gusto ko siyang surpresahin.

Dumating ang araw na pinakahihintay ko. Uuwi siya. Halos mapunit ang labi ko sa lawak ng ngiti ko. Kinakabahan ako pero natutuwa din. Nagsabi siya sa akin last week na uuwi siya ngayong araw. Linggo ngayon kaya wala din akong pasok.

Agad akong napatingin sa pintuan nang may kumatok. It's him! Dali-dali ko itong binuksan.

"Welcome home love!" Masayang sabi ko ngunit unti unting nawala ang ngiti sa labi ko dahil ibang tao ang bumungad sa akin. Nagtataka akong tinignan ang dalawang sundalong naka uniporme.

"Ikaw ba si Ms. Sophia Guzman ma'am?" Tanong nito. Tumango ako na may pagtataka.

"You're boyfriend is a brave man but I'm sorry ma'am. He didn't make it" Parang pagsabog iyun sa pandinig ko. Para akong nabingi at agad sumikip ang aking dibdib kaya napahawak ako dito. Nakaawang ang bibig ko at napatingin sa bitbit ng sundalo. Isa itong bandera ng pilipinas na maayos nakatupi.

Agad tumulo ang luha ko at nanginginig ang mga k**ay na kinuha ang inabot nitong bandera. Umiling-iling ako. Takot at sakit ang nararamdaman ko ngayon.

"H-hindi" Nahihirapan kong bigkas. Halos hindi ako makakita dahil sa mga luhang nagsibagsakan. Ang sakit.

"No!!!!" Napasigaw ako sa sakit at niyakap ang bandera. Napahagulgol ako ng sobra. Napaluhod ako sa sahig at walang tigil sa pagiyak. Parang sinaksak ng paulit-ulit ang puso ko. Sobrang sakit. Akala ko ako ang susurpresa sa kanya ngunit ako itong nasurprisa.

Para akong nawala sa sarili sa mga araw na iyun. Hindi ko alam ang gagawin. Di ko matanggap ang nangyari sa kanya. Nailibing nalang siya wala pa ring humpay ang pag-iyak ko. Sana nung mga araw na nandito pa siya. Di ko sana pinairal ang tampo ko. Kung alam ko lang na mawala siya sa'kin, sinulit ko sana ang mga araw na nagkaroon siya ng oras para sa akin. He is a Hero. Binuwis niya ang buhay para sa bansa.

He is my Hero.

The END

If you love the story kindly share, comment and do react thank you