Amazed. Duchowość dla życiowych.

Lata mi zajęło dojście do tego prostego podejścia do trudnych, bo zaburzonych ludzi w moim otoczeniu. Cierpiących na zaburzenia osobowości, uzależnienia, a przez to manipulacyjnych, nieżyczliwych, niefajnych dla innych i dla siebie. Kiedyś starałam się pomóc im pozytywnym nastawiem, cierpliwością, coś podpowiedzieć, "poratować".

W końcu dojrzałam do tego, że mają prawo mieć swoje trudności.
Że nie proszą mnie o pomoc.
Że wszystkie moje próby wsparcia kończą się nadużyciem mojej osoby.

Teraz rozumiem.
Szczerze współczuję.
Ale nie pomagam.
I na pewno stawiam granice.

Żyje mi się lepiej, prościej, uczciwiej.

Ten las mam 5 minut od domu. Zna moje wszystkie sekrety, smutki, rozterki, zmęczenia. Nieodmiennie od lat napełnia mnie swoją energią, równoważy mnie, uspakaja. Tu łączę się z powrotem ze sobą. Tu tracę historię, tożsamość i odzyskuję siebie.
Wsiebiewstąpienie.

Masz czasami dość rutyny, dnia jak codzień, tych samych zadań i obowiązków? Czekasz na jakiś nieokreślony moment w przyszłości, kiedy to wszystko będzie zrobione i sobie usiądziesz i zaczniesz żyć?
Ja się czasami łapię na takim myśleniu, na iluzji, że kiedyś "przybędę" do tego magicznego miejsca.
Wtedy przypominam sobie, że już "przybyłam". Że moment, w którym jestem jest już TYM momentem, że to jest to. Że nie ma na co czekać. TO jest moje życie. Te obowiązki, zadania, rutyna, dni podobne do siebie, a jakże inne. To na TO czekałam całe życie, do TEGO mnie Wszechświat zaprowadził.
TO jest mi dane.
JEST MI DANE. I get to do it.
Nie zawsze będzie mi dane.
Nadejdzie moment, że nie będę mogła już zmyć naczyń. Zrobić dzieciom śniadania. Powąchać jak pachnie wiosna.
Ale jest mi to dane teraz. Biorę więc z pocałowaniem ręki. Hurra! Mogę zmyć naczynia! Przybyłam!
:)

Poniedziałek, mam kupę roboty i mało czasu. Za mało. Czuję ciśnienie, lęk i frustrację.
Zaraz, zaraz... Kroczek w tył. Czy moja lista na dzisiaj jest realistyczna?
Nie.
Czyj to jest pomysł, że to wszystko ma się zmieścić w dzisiejszych zadaniach?
Mój.
Czym jest ten pomysł podszyty?
Niecierpliwością.
Co jest pod nią?
Strach.
Czy chcemy jechać na strachu?
Nie.
Na czym chcemy się oprzeć?
Na spokoju.
Skąd ma przyjść spokój?
Z przypomnienia sobie, że żyję we Współpracującym Wszechświecie.
Który da mi tyle czasu, ile potrzeba. Tyle zadań, ile z LEKKOŚCIĄ uniosę. Takie wyzwania, które zaproszą mnie do rozwojowego tańca.
Więc robię wdech, wydech i zatrzymuję się na pauzie przed następnym wdechem. Rozpuszczam się w niej, zostawiam tu lęk, niecierpliwość, pośpiech, oczekiwania, iluzje. Wychodzę wolna. I powolna.

Żyję w przyjaznym Wszechświecie. Jestem jego nieodzowną, integralną częścią. Istniejemy w spektrum tej samej energii. Współtworzę z nim. Kiedy o tym pamiętam, jest mi dobrze, lekko, bezpiecznie, prawdziwie. Kiedy zapominam, walczę, obrażam się, krytykuję, wiem lepiej, opowiadam sobie historie.
No to przypominam sobie.
W jakim Wszechświecie żyjesz?

Jestem kobietą lat 57. Dokładnie od dzisiaj:)
Mam już bliżej niż dalej.
Zmian na twarzy nie przykryje mi makijaż. Zmian w sylwetce nie zakryje ubranie. Dlatego odpuszczam sobie i biorę z radością to co jest.
Coraz bardziej staję się sobą. Odrzucam niepotrzebne mi już role i przebrania. Wracam do siebie. Wracam siebie do świata.
Robię, co chcę. Gdzie chcę, z kim chcę. I w jakim chcę stroju.
Autentycznie dla siebie, autentycznie dla ciebie.
Nie staję się mądrzejsza. Ale staję się bardziej świadoma.

Kiedy nie miałam kasy, budowałam biznes i nie wiedziałam, co ja i moje dzieci będziemy jedli w przyszłym miesiącu, modliłam się do bogini Lakshmi o dobrobyt. Godzinami śpiewałam mantrę "Om Shree Mahalakshmi Swaha", po 108 razy w każdym ciągu. Kiedy brakowało mi odwagi do sięgnięcia po nowe i niepoznane, zapalałam świeczkę przed Durgą, boginią nieustarszoną i zawsze przybywającą na lwie. A kiedy poszukuję wglądu i ukierunkowania, zwracam się do Sarasvati, bogini mądrości i prawdy.

Dlaczego akurat do nich i dlaczego w ogóle? Bo tu zadziały się dwie ogromnie ważne dla mnie rzeczy, którymi chcę się podzielić. Po pierwsze, nauczyłam się sięgać poza siebie...

Czytaj dalej na blogu: https://amazed.pl/durga-lakshmi-sarasvati/

Prosta, 30-sekundowa praktyka wracania do równowagi. Powolny, świadomy wdech, powolny, świadomy wydech i pauza. W tej pauzie czujesz, jako zatrzymuje się czas, jak, rozpływasz się w nicość, jak łączysz się ze wszystkim, co jest. Taki byt-niebyt. Bardzo kojące:)

Codziennie rano z lekką pretensją spoglądam w niebo i szukam słońca. Długie okresy ciemności i szarości amplifikują moje niepokoje, poczucie pustki, podejrzenia życia o bezsensowność. Wyłażą z kątów podświadomości nasze wspólne, ludzkie historie o braku bezpieczeństwa, miłości, spokoju.

Dla mnie to jest dobry czas na przyjrzenie się im, na przyjrzenie się sobie, swoim demonom i swojemu poszukiwaniu spokoju.
Więc staję do tego. Obserwuję. Przeżywam. Puszczam. Szukam.

Znajduję spokój w tej szarości i ciemności. W pustce. Radość spokojną znajduję.

10 minut medytacji dziennie nie powinno być niczym trudnym do zrobienia, prawda? A jednak jest. Dla wielu osób. Bo jesteśmy nałogowcami myślenia. Bo boimy się zatrzymać. Bo może coś przeoczymy. Bo nudno będzie. Bo i tak mi ta medytacja nie wychodzi. Bo nie wiem jak. Bo czasu nie mam. Bo...

Im jest to trudniejsze, tym bardziej potrzebujesz - usłyszałam kiedyś.

Bo z nałogów trzeba wychodzić. Bo jak się nie zatrzymam, to mnie życie zatrzyma. Bo nie można mieć zapełnionego po brzegi czasu i życia. Bo nuda to lekarstwo na zagonienie. Bo jak nie mam 10 minut dziennie, to chyba coś nie tak z moim dniem. Bo im systematyczniej praktykuję, tym lepiej mi wychodzi.

10 minut dziennie. Odwarstwia mnie przynajmniej na milimetr od męczących historii w mojej głowie.

Jestem. Zawsze byłam. Zawsze będę. Jestem świadomością.
Gdy pamiętam o tym, jestem spokojna o wszystko.
Gdy mam to z tyłu głowy, zajmuję się życiem bez ciśnienia.
Gdy siadam do tego w medytacji, wracam do siebie.
Im dłużej żyję, tym bardziej wiem, że nic mnie uratuje jak tylko świadomość tego, że...
Jestem. Zawsze byłam. Zawsze będę. Jestem świadomością.

2023 to będzie dla mnie rok odpuszczania. Projektów, które już mnie tak nie cieszą. Planów, których już mi się nie chce realizować. Ludzi, którzy już do mnie nie pasują, bo kierujemy się zupełnie czymś innym w życiu. Relacji, w których czuję się nie na swoim miejscu.
Nie wiem jeszcze do końca, co będzie w zamian, ale ufam, że życie dostarczy mi tego, co będzie mi potrzebne. Przypominam sobie, że niewiele mi potrzeba. Dobrze mi z tym, spokojnie.
Czuję się wolna.

Strach dopada mnie, kiedy sięgam po nowe. Kiedy żegnam się ze starym, które dotychczas mnie wspierało, utrzymywało, nawet określało. Czyli dopada mnie ostatnio mocno.

Nie jest przyjemnie. Nie jest radośnie. Ale biorę go. Przyglądam mu się. Nie traktuję jak wroga. Chce mi coś powiedzieć.

Ale nie wchodzę już w bierne, posłuszne słuchanie. Wchodzę w konwersację. Na jego argumenty mam kontrargumenty. Gadamy se. Przypominam mu i sobie, że to ja jestem właścicielką - tej emocji zwanej strachem, siebie, swojego życia. Jak i wszystkich doświadczeń, które nauczyły mnie bać się. Oduczam się.

Nie chcę kierować się w życiu strachem. Wybieram zaufanie.

Mam plan działań na cały rok. Potrzebowałam to sobie wszystko ułożyć, bo mam ochotę na kilka nowych rzeczy. Biznesowo i osobiście, w zasadzie u mnie to prawie to samo:) Chodziłam i chodziłam wokół tego planu. Asana (apka, której zwykle używam do planowania i odhaczania zadań) nie pasowała mi do końca. Inne platformy wydawały się wymagać kilku tygodni nauki obsługi.
Zrobiłam po swojemu. Z wizją tego, jak chcę pracować, z jakiego miejsca chcę zarządzać biznesem, życiem, sobą. Podczas medytacji pokazał mi się mój własnoręcznie malowany stół na tarasie w ukochanym domu na wsi. Na tym stole postanowiłam rozłożyć wszystkie swoje projekty. Przy tym stole siądzie moja dusza i moi przewodnicy duchowi. I ja.
Zabrałam zdjęcie stołu do Canvy i zrobiłam z planowania projekt twórczy. Po mojemu, z ukochanymi karteczkami samoprzylepnymi. Rozrysowałam, rozdzieliłam projekty na miesiące, ponaklejałam.
I jestem szczęśliwa. Mam swój plan. Tak jak lubię. Tak jak mnie inspiruje.
A Ty? Skąd chcesz zarządzać?

Mam dwie trudności z medytacją:
1. Usiąść do niej. Codziennie, regularnie.
2. Wytrwać w niej nie szybując w myślach.
Ale siadam codziennie. Bo nie chcę żyć w iluzji wiecznego pośpiechu, braku czasu i skupienia. Codzienne co najmniej 10 minut przytrzymuje mnie przy prawdzie, że mogę (i powinnam) się zatrzymywać. Obserwowanie szaleństwa własnych myśli uczy mnie dystansu do głupot we własnej głowie.

Włączyła się radosna (lub mniej radosna) gonitwa przedświąteczna. Co roku chcę je uniknąć i co roku nie do końca mi się udaje. Zakupy, gotowanie, planowanie, kiedy z jaką rodziną się spotkać (bo wszyscy niestety nie umieją zasiąść przy tym samy stole), prezenty, sprawy różnej maści.

A mam ochotę na spokój, miłe spotkania, na luzie.

Próbuję sobie przypominać, że święta są też dla mnie, nie tylko dla mojej rodziny.

Jakich świąt sobie życzysz, gdybyś mógł/mogła spełniać tylko swoje oczekiwania?

Mam teraz taki moment, że wali mi się z kilku stron, szarpie, nawala, tłucze. Życie. Czasami czuję, że grunt ucieka mi spod nóg. Każdy z nas tego doświadcza co jakiś czas.
Staram się przypominać sobie wtedy o tym, że w oku cyklonu panuje cisza. Spokój. Siadam do medytacji i doświadczam go. Z oka cyklonu widzę cały huragan i zniszczenia, ale nie jestem szarpana.
Tak tylko przypominam. Może potrzebujesz:)

Okazało się, że ja też mam ochotę na rozprawkę. Chodzi mi ten temat po głowie od tygodni, a życiowo wlecze się za mną całe życie.
Tym tematem jest narcyzm. I to, jak my, nie-narcyzi, się do niego mamy. Czyli o narcyzmie od drugiej strony. Nie, nie będzie to rozprawka stricte „Jak sobie radzić z narcyzami w Twoim życiu”, bo na ten temat jest wiele mądrych książek, kursów, warsztatów. Mnie nurtuje co innego. A mianowicie to, że mamy aż tak duże przyzwolenie na zachowania narcystyczne wobec nas, na złe traktowanie, że podziwiamy narcyzów, że pozwalamy im rządzić naszym życiem i emocjami, że stawiamy ich często na piedestale. A przez to krzywdzimy siebie. My sami.

czytaj dalej: https://amazed.pl/narcyzm-i-my/

Morning pages, czyli poranne strony, zainspirowane sławną książką "Droga artysty". Regularnie praktykuję ten rytuał z kawką w dłoni, jeszcze przed jogą czy medytacją. Czasem jest jeszcze ciemno na dworze, jak dzisiaj o 6:39:). Robię to od ponad roku. 10-30 minut, zazwyczaj 3 pełne strony.
Codzienne pisanie pomaga mi samej ze sobą dochodzić do ładu. Mam styk z tym jak się czuję, co we mnie gra, co potrzebuje się wypowiedzieć. Mogę się przyjrzeć. Nie lecieć na automacie. Działa. Polecam.

Pierwsza interaktywna mapa wszechświata . Od Drogi Mlecznej po kres tego, co możemy zobaczyć, czyli do momentu Wielkiego Wybuchu. Biliony galaktyk. Nasza jest pikselem na tej mapie.

Being amazed:).

Zobacz: https://mapoftheuniverse.net

Coraz mniej mi potrzeba do szczęścia. Prosty człowiek, proste życie:)
Niedzielny poranek, nie mam planów, zawieszam się na chwili obecnej, na śniegu za oknem. I nic mi już nie potrzeba. Spokojne szczęście. W ciepłych skarpetkach.

Uprawiam "norkowanie". Siedzę cichutko w domu, pomieszkuję, gotuję, coś przyszyję. Zawieszam wzrok na zimie za oknem. Palę świece. Idę wcześnie spać.

Czas przesilenia dnia z nocą to czas na "norkowanie". Nie będę ganiać po rozświetlonych, zatłoczonych sklepach, polować na okazje i czarne piątki. Nie będę robić hałasu wokół świąt. Wybieram cicho, spokojnie, z umiarem. Bez zgiełku.

Ograniczam działania. Zwalniam tempo.

"Wszystko jest kochane nie dla sobie samego , ale ponieważ jest ekspresją Świadomości (Self)". I tu Upaniszady wyliczają mężczyzn, kobiety, dzieci, nawet bogactwo, Wszechświat, Bogów, zwierzęta...
Lubię tę myśl. Że kochamy Boga/Boginę/ Ducha/Tajemnicę we wszystkim, co... kochamy:)

Od rana słucham „Your True Colors” Cindy Lauper (Ktoś jeszcze pamięta? Ja i moja siostra byłyśmy fankami). Temat swoich prawdziwych kolorów siedzi we mnie od kilku dni. Czy je pokazujemy? Czy w ogóle je znamy? Jakie kolory są w nas schowane? Jakich boimy się eksponować? A jakie pokazujemy chętnie? I czy są one rzeczywiście prawdziwe? Badam, badam, badam…

Aby zacząć wychodzić z własnego zniewolenia, wystarczy POLUZOWAć supeł na swoim sercu. POLUZOWAĆ, nie koniecznie od razu go odsupłać, odrzucić, wyrzucić lub spalić na rytualnym stosie.
To zdanie, luźno zaczerpnięte z Upaniszadów (tekstów wedyjskich), pomaga mi łagodnie podchodzić do rozprawiania się ze własnymi zniewoleniami serca. Może pomoże i Tobie. Bo często mamy tendencje do szybkiego, stanowczego, definitywnego rozprawiania się ze sobą (i z innymi). Lub czekamy, aż w końcu ostatecznie odpadnie od nas niechciana część naszego ego, aby zacząć żyć inaczej. A tu okazuje się, że samo POLUZOWANIE jest wystarczające. Jakże mnie to uwalnia...

Zwalniam tempo. Każdej aktywności. Dobrze mi to robi na rozbrojenie wewnętrznej poganianki. Zaczynam rozumieć, że jeżeli cokolwiek jest warte robienia, to jest warte robienia powoli. Uff…