Golf w Chmurze

Połowa wakacji za nami. I połowa sezonu golfowego. Dla mnie był to czas gry na wielu polach golfowych i spotkań ze znajomymi, z którymi dzielę moją pasję. Z tych nowych miejsc warto wspomnieć Tokary Golf Club i Prosper Golf Resort Čeladná. Plan na najbliższy okres to Gdansk Golf & Country Club i Modry Las. Moje tegoroczne plany dotyczyły nie tylko miejsc, ale też rozwoju. I w tym zakresie także jestem w połowie drogi. Kilka nagród dołączyło na moją półkę pucharowo-medalową, pozycja w rankingach nieco wzrosła. To dla mnie powód do dumy, ale także motywacja do dalszego działania. A Wy jakie macie sposoby na motywację? Podzielicie się?

W golfie jak w życiu. Czasem słońce, czasem deszcz. Ostatni Audi Junior Tour w Krakow Valley Golf & Country Club pokazał to najlepiej. Zdarza się jednak też taka sytuacja, że ten deszcz przynosi coś dobrego. Bo drugie miejsce, i kolejny srebrny medal, udowadniają, że ten deszcz można pokonać i w życiu i w golfie. A wówczas satysfakcja jest podwójna. P.S. Mateusz Janiszewski, bardzo dziękuję za poświęcenie i fantastyczne zdjęcia.

Chyba mnie już znacie :) Mam na imię Szymon, mam 13 lat i jestem pasjonatem golfa już od 4 lat.
Bardzo lubię poznawać nowych ludzi i pokazywać piękny sport jakim jest golf.
W tej dyscyplinie odnoszę wiele sukcesów, m.in.
1 i 3 miejsce w Międzynarodowych Mistrzostwach krótkiej gry
Mistrostwo Klubu, 1 miejsce w Audi Tour Masters i wiele innych.
Byłem także wolontariuszem na Olimpiadzie Specjalnej gdzie uczyłem podopiecznych gry w golfa.
Oferuje BEZPŁATNE zajęcia na obiekcie Golf Park Mikołów
w tym:
omówienie zasad gry w golfa
zapoznanie ze sprzętem golfowym
gra na strzelnicy golfowej (wybijanie piłeczek na krótkie i długie odległości oraz pokonywanie przeszkód)
trening gry krótkiej (celowanie do dołka)
Zajęcia trwają około 1:30h
Chętnych zapraszam na priv Szymon Mil
Przyznam się Wam, że spotkania cieszą się sporym zainteresowaniem, ale zostało jeszcze kilka wolnych terminów :)
Pozdrawiam
Szymon Mil

Dzisiaj, w tym szczególnym dniu, w moim domu zrobiliśmy sobie Dzień Rodziny, by każdy był doceniony. Ja przygotowałem plakat dla Rodziców, by pamiętali, że są dla mnie wyjątkowi. Czasem nie potrzeba wiele, by pokazać jak szczególne miejsce w naszym sercu ktoś zajmuje. Wszystkiego Najlepszego dla wszystkich Mam i nie tylko :)

Ostatnio kiepsko było u mnie z czasem. Miniony tydzień spędziłem pod znakiem Olimpiad Specjalnych. Miałem zaszczyt być wolontariuszem w trakcie ogólnopolskiej golfowej olimpiady dla osób niepełnosprawnych, a moje zadanie polegało na grze drużynowej (1 pełnosprawny - czyli ja i 1 niepełnosprawny - czyli waleczny Mateusz), w formacie foursomes (gra 1 piłką, naprzemiennie). Tak więc cel był jasno określony - walka do końca i pełna odpowiedzialność, za swoje uderzenie, i wsparcie partnera. Każdy z nas mógł utrudnić lub ułatwić kolejne podejście swojemu współgraczowi. Trzy dni zmagań zaowocowały pierwszym miejscem i złotym medalem. Ale tak naprawdę zyskałem coś jeszcze - darmową lekcję tego jak niepełnosprawni wygrywają każdego dnia. Ich życiowa olimpiada nie kończy się nigdy. Cudownie było móc uczestniczyć w tych zmaganiach chociaż przez krótki czas. To doświadczenie zostanie ze mną na zawsze.

Gdzie sprawdzić swoją niezłomność w długi majowy weekend? Oczywiście, na polu golfowym. W tym tygodniu mam szansę poznania nowego miejsca - Tokary Golf Club to pole szczególne - dla mnie dość trudne, doskonale wykorzystujące naturalne ukształtowanie terenu. Ale to także fantastyczni ludzie - uśmiechnięci i sympatyczni. No, i pogoda dopisuje. Jutro i pojutrze kolejny turniej - trzymajcie kciuki, szczególnie za trzynasty dołek - to prawdziwy sprawdzian niezłomności.

Co łączy Dzień Ziemi z Dniem Języka Angielskiego? Chyba głównie to, że w oba te dni można zagrać w golfowym turnieju zorganizowanym na Armada Golf Club w cyklu Audi Junior Tour. W tym roku po raz kolejny wystartowałem i wyjątkowo wpisałem się w cytat o walce do końca. Pierwszego dnia zagrałem tak źle, że nie wierzyłem, że to mój wynik. Drugiego za to, na drugiej dziewiątce, wygrałem sam ze sobą. Efekt - trzecie miejsce i pierwsze podium w tym sezonie. A nawiązanie do wspomnianych dni oczywiście było, bo uroki Ziemi najlepiej podziwiać na polu golfowym, a pierwszego dnia nasz flight tworzył anglojęzyczny kolega z Czech. Świętowałem więc Dzień Ziemi, Dzień Języka Angielskiego i zwycięstwo nad własnymi słabościami. Można? Można!

Wkrótce Święta. Za chwilę będziemy znów obdarowywać się (a szczególnie dzieci) prezentami. I stąd mój post. A wraz z nim ogromna prośba. Zanim wpadniecie na pomysł by kupić córce, wnuczce, bratu, kuzynowi i innym, psa, króliczka, świnkę morską, chomika .... pomyślcie, proszę. Tak, są słodkie, tak, uczą dzieci odpowiedzialności, empatii, obowiązkowości i mnóstwa innych ważnych rzeczy. Ale to nie są zabawki, przytulanki czy żywe maskotki. To członkowie rodziny. Całkowicie oddani i zależni od nas. Mój pies z nami ogląda filmy, ze mną się uczy (lubi historię, w odróżnieniu ode mnie ;) ), odwiedza moje pole golfowe, tuli się gdy jest wystraszony - i to jest super. Ale jest też obowiązkiem porannego wstawania, codziennego szczotkowania sierści (czasami po 15 razy, po kolejnej wizycie w krzakach), planowania dłuższych wyjść z uwzględnieniem jego smutku i samotności, comiesięcznych wizyt u psiego fryzjera, codziennych zabaw (nawet gdy nam się nie chce), zorganizowania wyjazdów z uwzględnieniem miejsc przyjaznych zwierzakom itp. itd.

Pies, kot, króliczek i wszystko inne co żyje to przede wszystkim sprawdzian naszej odpowiedzialności. Nie kupujmy więc zwierząt w formie kaprysu; jeśli jednak jesteśmy gotowi - powiększmy naszą rodzinę o jakiegoś wybrańca, i bądźmy dla niego choć w połowie tak oddani, jak on będzie dla nas :)

Tak więc ja postanowiłem te godziny wykorzystać na rozpoczęcie sezonu golfowego. Pierwszy weekend wiosny na otwartym polu golfowym. Można rozpocząć rozrywkowo, a można też pracowicie. Ja połączyłem oba te sposoby i najpierw "popracowałem" na rzecz Golf Park Mikołów a potem poszedłem w pole. Wreszcie. Sezon golfowy uważam za otwarty. Żeby tylko pogoda dopisała, bo przecież już wkrótce pierwsze turnieje. Wiosny w sercu Wam życzę.

Kochani, dziś w kalendarzu mamy zapisaną datę 21 marca. Większość z moich koleżanek i kolegów rozstrzyga dylematy czy i jak obchodzić Dzień Wagarowicza. Ja w mojej Szkoła w Chmurze mam już wakacje więc bliższe mi są inne zapisy pod tą datą. Odnalazłem więc, że dziś mamy też Światowy Dzień Lasu, Światowy Dzień Zespołu Downa, Światowy Dzień Walki z Dyskryminacją Rasową a także Dzień Wierzby. Wszystkich tych, którym podobnie jak mnie, temat przyrody jest szczególnie bliski, zachęcam do spaceru po lesie (najlepiej tym najprawdziwszym :) oraz przytulenia się do wierzby. Z tymi zaś, którzy z powodu swojej inności i wyjątkowości czują się źli i gorsi, łączę się w nadziei, że kiedyś zmądrzejemy i zaakceptujemy nie tylko to co podobne, ale docenimy to co odmienne. Niech żyje wiosna!

Dzisiaj mam temat na dłuższe i poważne rozważania.

Ostatnie dni spędziłem na spokojnym cieszeniu się zakończeniem egzaminów. Mój obowiązkowy rok szkolny dobiegł końca i miałem okazję poświęcić więcej czasu na życie towarzyskie. Kilka spotkań z kolegami, jakieś urodziny znajomego i… I nadal nie wiem jak to podsumować. To były rozmowy i spotkania w gronie nastolatków. Z grupy tych młodszych nastolatków. Sporej części z nich brakuje jeszcze 2 lat do ukończenia szkoły podstawowej. Ale są wystarczająco „dorośli” by mówić o sobie: „jestem nazistą”, by przesyłać filmy z egzekucji (tak, realne), by w zakresie zainteresowań mieć wojnę, czołgi, broń, podziw dla Stalina, ksenofobię.

Ostatnio przeczytałem, że w jednym z topowych katowickich liceów uczeń planował przyjść do szkoły w towarzystwie broni, ostrej broni palnej. Dyrekcja zareagowała na czas. Ale w wielu szkołach nie reaguje. A w niektórych podobne postawy są uznawane za patriotyczne. A ci, których te czołgi i zamordowani obcokrajowcy nie „kręcą”, są wyśmiewani, wyrzucani poza nawias, hejtowani.

Mój pradziadek walczył na wojnie. Moja prababcia w temacie wojny miała do powiedzenia tylko jedno: „ na wojnie nie ma wygranych; wszyscy przegrywają”. Bardzo żałuję, że spora część moich znajomych i mnóstwo nieznajomych miała zupełnie inne babcie.

Tak więc w zeszłym roku podjąłem właściwą decyzję. Opracowałem plan, trzymałem się go od września do dziś... I dziś rozpocząłem wakacje. Radość? Niezmierzona. Dziękuję Szkoła w Chmurze Teraz czas na przygotowania do sezonu golfowego. Kwiecień przecież lada moment :)

Co można robić na chwilę przed ostatnim egzaminem w tym roku szkolnym? Oczywiście, zrelaksować się. A jeśli relaks to przyroda i natura. Ja polecam rewelacyjne miejsce dla tych, którzy uważają, że zwierzęta gwarantują większy spokój niż ludzie :) Alpakarnia "alpakacafe" kawiarnia-sklep - przyjedźcie, nakarmcie zwierzaki, wygłaszczcie wszystkie, które tego potrzebują i przytulcie te, które same wchodzą na ręce i kolana. A poczujecie, co znaczy prawdziwy relaks. Polecam.

A że czasami trzeba odpocząć (na przykład po dziesiątym egzaminie :) ) to wczoraj odwiedziłem 9 3/4 Cafe Fantastyczne miejsce dla fanów magii z książek L.K.Rowling. Tiara Przydziału też była. Dla mnie wybrała Szkoła w Chmurze Na szczęście :)

Koniec roku to czas podsumowań. I czas życzeń.
Zaczynam od bilansu. To był dla mnie dobry rok. Zarówno dla mojej pasji (na półce z trofeami golfowymi przybyło pucharów i medali 😊 ) jak i dla nauki. Zmieniłem szkołę i zacząłem przygodę z edukacją domową. Od września jestem wyspany, spokojny, pozbawiony stresu, stale wspierany przez fantastycznych, szanujących mnie nauczycieli-egzaminatorów, którzy przy każdym egzaminie rozmawiają ze mną jak równy z równym, z zaangażowaniem, empatią i ogroooomnym profesjonalizmem. To po prostu są ludzie, którzy chyba lubią to co robią, dzięki czemu ja też lubię taką naukę.

To równocześnie rok wojny, niepokoju, zawirowań ekonomicznych i niepewności edukacyjnej.

W tym momencie przypominają mi się słowa założyciela Dubaju, który zapytany o przyszłość swojego kraju powiedział: „Mój dziadek jeździł na wielbłądzie; podobnie mój ojciec. Ja natomiast jeżdżę mercedesem, mój syn land roverem, ale mój wnuk znowu wsiądzie na wielbłąda”. Patrzę na ten świat i myślę sobie, że tak naprawdę może być. Może się faktycznie okazać, że jeśli nadal będziemy żyć bezmyślnie i bezrefleksyjnie to właśnie taki los nas czeka. Dlaczego tak to widzę?

Spora część z nas zdała wielką lekcję człowieczeństwa po wybuchu wojny w Ukrainie. Równocześnie zupełnie nie szanujemy innych, oceniamy po pozorach, widzimy tylko metki na ubraniach i bawimy się słabością niedostosowanych.

Zrzucamy się na tygrysy z Ukrainy i adoptowane psy z bliższej i dalszej okolicy (i chwała nam za to), a dziś puścimy z dymem kilka milionów (pewnie więcej) zabijając mnóstwo ptaków, dzikiej zwierzyny i narażając nasze domowe czworonogi na atak serca, bo przecież bez fajerwerków nie ma Sylwestra.

Uczymy się dla ocen i średnich. Bez myślenia o przyszłości i o kompetencjach kluczowych. Liczy się najlepiej zdany egzamin i słowa, które z pogardą wspominają moi rodzice – zakuć, zdać, zapomnieć. Wielu z nas podpisuje się pod wielkim krokiem wstecz dla edukacji, a jeszcze więcej boi się zmian w tej fundamentalnej dziedzinie. I do czego to doprowadzi? Do wielbłądów.

W ostatnim dniu roku życzę wiec sobie i Wam byście na wielbłądzie jeździli tylko podczas wycieczek do Egiptu. Pozostańcie mądrzy i wrażliwi. W 2023 i każdym następnym roku.

A że Święta tuż-tuż, spieszę do Was z życzeniami - niech to będzie czas spokoju, radości, wspaniałych spotkań z bliskimi, chwili odpoczynku od zabieganej codzienności. Niech do Waszych drzwi zapukają szczęście i nadzieja na dobre dni. Cudownych Świąt!

Ostatnio chyba pierwszy raz w życiu czuję się dyskryminowany. Za mną rewelacyjny tydzień: fantastycznie zdany egzamin z przedmiotu, który nie jest moim ulubionym, trening golfa (chociaż tylko na symulatorze, ale i tak się liczy), warsztaty YouTuberowe z Karol Bielski (kiedyś w szkole stacjonarnej tylko oglądaliśmy jego kanał Odwrócona Lekcja a teraz doradza mi na spotkaniach online – rewelacja!), jutro szachowy turniej charytatywny (szachy nie są moją najmocniejszą stroną, ale cele dobroczynne są ważniejsze niż wygrana). Powinno być super, nie? A nie jest. Znowu czytam, że edukacja domowa to samo zło, a ja jestem ten gorszy, outsider, jednostka aspołeczna. Marzy mi się by przesądy i dyskryminacja zniknęły. Dołączysz się?

Dziś będzie nieco dłuższy wpis. Ale temat ważny. Więc zaczynajmy…

Ostatnio dużo czasu zajmuje mi czytanie i oglądanie materiałów na temat edukacji. Wiadomo, wprowadziłem w swoje życie szkolne rewolucję i chcę o niej więcej wiedzieć. Dodatkowo, zbiegło się to ze zmianami, które proponowane są przez naszych rządzących. I doszedłem do następujących wniosków:

1) szkołę (jak wiadomo) wymyślono w czasach Fryderyka Wilhelma III – króla Prus. Jej podstawowe zasady, z tamtych czasów, można opisać w kilku punktach:
- hierarchia - wyższe szczeble decydowały o tym, co mają robić niższe szczeble systemu
- posłuszeństwo - rolą dzieci i młodzieży w tym systemie było wykonywanie instrukcji i poleceń
- uczniowie byli posegregowani w grupy zwane klasami, gdzie głównym kryterium był rok urodzenia (nie były brane pod uwagę zainteresowania, uzdolnienia, talenty i wola uczniów)
- będąc w tej samej grupie z uczniami, o często zupełnie odmiennych predyspozycjach i zainteresowaniach, musieli robić TO SAMO, TAK SAMO i W TAKIM SAMYM TEMPIE co inni uczniowie
- dodatkowo wprowadzono: odgórnie narzucone treści i programy nauczania, zestaw obowiązkowych lektur, lekcje podzielone na 45-minutowe jednostki, krótkie przerwy sygnalizowane głośnym dzwonkiem, pierwsze stopnie za wiedzę, nauczanie monologowe,
książki do nauki, egzaminy.
2) Celem takiej szkoły było wprowadzenie takiego sposobu kształcenia młodych ludzi, aby warunkował ich do posłuszeństwa i podporządkowania się formalnemu autorytetowi, tzn. aby byli oni bardziej posłuszni poleceniom swoich przełożonych.
3) Ludzie, którzy przebrnęli przez edukację z modelu pruskiego byli: pozbawieni kreatywności, bali się sami podejmować decyzje i musieli być prowadzeni za rękę, nie potrafili samodzielnie wyznaczać celów, nie przepadali za ludźmi, którzy wyznaczali inne ścieżki, bali się nowości,
dali się łatwo manipulować, byli ślepo posłuszni.
4) A propos tego posłuszeństwa przychodzi mi niestety na myśl eksperyment psychologiczny Stanleya Milgrama, ale to temat na zupełnie inny wpis.

Ten model był aktualny w czasach królów, arystokracji, feudalizmu, świata bez telefonu (o komputerach nie wspomnę), brukowanych dróg, maszyn parowych, guwernantek (kto jeszcze dziś wie kim taka osoba była?) itp. Świat początku XIX wieku i nasza rzeczywistość to dwie zupełnie różne karty historii. Ale czy tylko ja dostrzegam, że w temacie edukacji nie zmieniło się w Polsce właściwie nic? A teraz próbujemy jeszcze dodatkowo zaciągnąć hamulec i cofnąć się o kilka kroków by ugruntować to wychowanie w pokoleniach ludzi niezdolnych do podejmowania decyzji. Cóż, od 200 lat uczymy ciągle tak samo i mamy nadzieję na lepsze efekty. Wspomnijmy słowa Alberta Einsteina. To naprawdę był niegłupi człowiek.

W edukacji domowej, którą z dnia na dzień lubię jeszcze bardziej, nie ma plastyki, techniki i innych zajęć związanych ze sztuką. Czy to mnie ogranicza? Przeciwnie. Co bowiem można robić gdy na zewnątrz zimno, szaro i ponuro? Właśnie zanurzyć się w sztuce. w to fantastyczne przeżycie. Multisensorycznie poznałem cierpienie artysty i jego efekty. W czasach tak wielu problemów wśród młodych to chyba obowiązkowy punkt na mapie sztuki w wydaniu wolnej edukacji. Polecam.

Dokładnie dzisiaj liczba ludzkości przekroczyła 8 miliardów. Czy jest to powód do zadowolenia? A może do smutku? Z pewnością do zastanowienia jak bardzo aktualne są słowa J.B. Showa: "nauczyliśmy się latać w powietrzu jak ptaki, pływać pod wodą jak ryby, brakuje nam tylko jednego: nauczyć się żyć na ziemi jak ludzie". Ile jeszcze musi nas być byśmy posiedli tę umiejętność?

Tak więc ja postanowiłem przygotowywać się do egzaminu z języka angielskiego poza szkołą 😃 Jest on bowiem dla mnie zbyt ważny, by ryzykować ogarnianie go w szkolnych murach 😉 A tak na poważnie, w poniedziałek egzamin pisemny i ustny, konieczny więc był trening - ciała i umysłu. Trzymajcie kciuki!

Dziś będzie refleksyjnie. Jestem wychowywany w tradycji, zgodnie z którą 1-go listopada odwiedzamy groby naszych bliskich. Przychodzimy tam nie po to by ich wspominać, bo to możliwe jest zawsze i wszędzie, ale by pamiętać, że jesteśmy powołani do wieczności, bo taki jest wydźwięk pierwszego dnia listopada. Dniem poświęconym tym, którzy odeszli jest ten kolejny, dzisiejszy.
Mnie jednak co roku dręczy jedna myśl: czy gdyby ci nasi najbliżsi zbudzili się ze swojego wiecznego snu, rozejrzeli dokoła i zobaczyli o jaką rodzinę, ojczyznę, sytuację walczyli (na tych wielkich wojnach i małych codziennych utarczkach); czy oni by się ucieszyli? Czy stwierdziliby z satysfakcję, że właśnie za to warto było oddać swe dni? A jeśli nie? To … przecież świat się dziś znów zaczyna… Nie zmarnujmy tego.

Uważnie obserwuję ostatnie dni walki o kształt szkoły. Szczególnie tej mojej nowej szkoły. Od września, jak już wspomniałem, zacząłem przygodę z edukacją domową. I oznacza to dla mnie:
- że wstaję wtedy gdy się wyśpię
- że jem podczas zajęć
- że uczę się tydzień jednego przedmiotu i niczego innego
- że nie mam sprawdzianów, kartkówek i zadań domowych
- że 3 przedmioty (i 3 egzaminy) już za mną (czyli skończyłem już naukę chemii, geografii i informatyki w 7-mej klasie)
- że nauczyciele mogą być baaaaardzo sympatyczni i wyjątkowo wyrozumiali
- że mogę robić w środku dnia eksperymenty i doświadczenia (jedne wychodzą inne nie 😊) albo obserwować zaćmienie słońca
- że mogę zadać 100 pytań, poszukać do nich odpowiedzi i nikt mi nie powie, że są głupie, mam nie przeszkadzać i siedzieć cicho
- że mogę w środku dnia iść pograć w golfa, jeśli jest pogoda
- że uczę się niemieckiego, a w mojej byłej szkole go nie było
- że moi koledzy ze stacjonarnych szkół mają o 70% mniej czasu ode mnie.
I dlaczego to tak strasznie niektórym przeszkadza, że koniecznie chcą zepsuć to moje małe szczęście?

Dzisiaj nie będzie o golfie. Na dziś przygotowywałem kilka zdań o fantastycznym tygodniu, który upływa. Okazało się bowiem, że można w niewiele ponad miesiąc opanować całoroczny program z dwóch przedmiotów. I zdać je. Lepiej niż dobrze. I że ja tego dokonałem. Bez poganiania, ponaglania, wczesnego wstawania, sprawdzianów i testów. I chciałem się podzielić tą całą radością. Tą radością, która nieco zmalała po wczorajszych wieściach o tym, że moja nowa szkoła (przypomnę, ta szkoła, która jest pełna szacunku, spokoju, pracy we własnym tempie, empatii, zrozumienia i wszechstronnego rozwoju; ta w której nie ma nacisków, przymusu i przemocy) nie jest mile widziana w moim kraju. Że jej zasady się nie podobają. Że trzeba to zmienić i wyrównać (w dół, oczywiście). I stąd ten cytat Korczaka. Na pocieszenie przychodzą mi inne jego słowa: „Trzeba się porozumieć, trzeba się pogodzić. I trzeba przebaczać. Często wystarczy przeczekać.” Przeczekuję więc, wierząc, że wygra to co trwałe, pewne i niezawodne.

Miniony weekend był dla mnie właśnie taką szkołą wyboru. Mogłem uczestniczyć w fantastycznej wycieczce przyrodniczej i mogłem brać udział w Międzynarodowych Mistrzostwach Krótkiej Gry. Wybrałem turniej. Zająłem trzecie miejsce. Moja „półka chwały” wzbogaciła się o kolejne trofeum, a w mojej głowie pozostała na dłużej myśl dotycząca sztuki wyboru.
Naprawdę poznajemy siebie w dwóch przypadkach: gdy musimy wybrać między dwoma dobrymi rzeczami lub gdy przychodzi nam wybrać pomiędzy drogą słuszną i drogą łatwą, wiedząc, że tylko ta pierwsza jest właściwa.
Ja, na szczęście, byłem pewien, że (bez względu na decyzję) czeka mnie dobrze spędzony czas. Może trochę trudniejszy (w przypadku turnieju), ale dobry. Jak się zachowam w sytuacji gdy przyjdzie mi wybierać pomiędzy rozwiązaniem łatwym i właściwym? Obym wówczas nadal mógł być z siebie zadowolony. Czego i Wam życzę.

Dzisiejszy cytat wydaje się zabawny, dopóki nie dotyczy nas samych.
Ja obecnie przygotowuję się do rocznego egzaminu z geografii i właśnie stoję przed dylematem jak długo będę wydawał się bystry 😉.
A tak na poważnie, takie zadania pokazują mi w jak niewielkim stopniu szkoła systemowa przygotowuje nas do prawdziwych wyzwań. Moje piętnastominutowe wystąpienie na razie jest dalekie od ideału, za to bardzo przypomina wypowiedzi publiczne znanych osób. Bez względu na pochodzenie i używany język, pełne są wieloznacznych określeń typu: „eeeee” i „yyyyyyyy”. Mam podobne problemy z zachowaniem spójności myśli, ogarnięciem tych najważniejszych elementów i pominięciem spraw drugoplanowych. To trochę tak jak w kwadrans napisać rozprawkę, wygłosić monolog i przeprowadzić dyskusję w jednym. I jeszcze być z siebie zadowolonym. Bo przecież to liczy się najbardziej. Ale i tak głęboko wierzę, że podobne wyzwania edukacji domowej pomogą mi bardziej w realnym życiu niż kolejna kartkówka, którą właśnie piszą moi koledzy.

W ostatnich dniach kilka razy przyszło mi odpowiadać na pytanie: za co kocham golf. Postanowiłem poważnie się nad tym zastanowić i dziś jest czas na argument nr 1 – szacunek.
Dotychczas doświadczyłem kontaktów z rówieśnikami i dorosłymi w szkole systemowej (mojej byłej szkole stacjonarnej), w parkach rozrywki, na wakacjach, na boiskach, na przeróżnych uroczystościach i… na polu golfowym. I z całym przekonaniem mogę powiedzieć, że w tym ostatnim miejscu pierwszą rzeczą, którą odczuwam jest szacunek. Golfiści szanują się nawzajem (bez względu na wiek). Gdy zdobywam jakąś nagrodę, czy sięgam po trofeum, nieodmiennie dziwi mnie burza radosnych okrzyków, oklasków i gratulacji. Szczerych. Takich jakby ci wokół mnie wygrywali osobiście. Ale oni tylko szanują moją pracę, mój wysiłek. W klubie golfowym każdy się ze sobą wita, każdy dba o tego drugiego, pomaga szukać w polu zgubionej piłki i odniesie zapomniany kij. Niby takie zwykłe, a jednak nieosiągalne w szkole czy na boisku. Golfiści szanują nawet trawę, i jeśli ją uszkodzą, to specjalnym narzędziem ją poprawiają, podobnie w bunkrze (wielkiej piaskownicy – utrudnieniu w trakcie gry), po zagraniu, każdorazowo grabi się piasek. Przez wzgląd na naturę i szacunek dla kolejnego gracza, by także grał w porównywalnych warunkach.
Na polu golfowym nie słyszę wyzwisk, nigdy nie doświadczyłem mobbingu, nie czułem się gorszy. Szacunek – oznaka siły – czyni każdego golfistę silniejszym. Chcecie doświadczyć? Polecam z całego serca.

I stało się. Po trzech dnia zmagań w Audi Junior Tour Masters 2022, kilkunastu kilometrach każdego dnia, uderzeniach liczonych w setki, czuję satysfakcję. Wygrałem, przede wszystkim z samym sobą. Wygrałem też z wszystkimi pozostałymi w mojej grupie, którzy do ostatniej minuty i do ostatniego dołka dzielnie walczyli. Jestem szczęśliwy. I pełen wdzięczności. Dziękuję wszystkim, którzy mnie wspierali, przesyłali dobre słowa i gratulacje. Także dzięki Nim mogę powiedzieć, że zwycięstwo to wyjątkowe uczucie. I spora odpowiedzialność. Za rok przyjdzie mi bronić tytułu, a może i sięgać po kolejne. Marzenia są przecież po to by je spełniać.

Dziś właśnie te słowa są mi szczególnie bliskie. Za mną dwa dni Audi Junior Tour Masters. Nadal jestem na prowadzeniu w mojej grupie. Teraz usilnie chcę wierzyć, że się uda. I przyda mi się każde wsparcie, pozytywna myśl, dobra energia. Bądźcie ze mną. Sięganie po marzenia jest takie ekscytujące!