Pomoc psychologiczna i psychoterapia Anna Kopczyńska

Winnicott zauważył, że już pod koniec ciąży kobieta wchodzi w stan wyostrzonej wrażliwości, który utrzymuje się jeszcze przez jakiś czas po porodzie. Oferując dziecku schronienie przed nieprzewidywalnym światem i zapewniając codzienną opiekę, matka kreuje specjalne środowisko […], które daje dziecku wrażenie kontroli, wszechmocy, a także poczucie bezpieczeństwa. Środowisko to zaspokaja zarówno jego potrzeby fizyczne (pokarm czy ubranie), jak i emocjonalne (kontakt, ciepło, miłość). W tym wyidealizowanym i bezpiecznym świecie matka chroni dziecko również przed swoimi własnymi emocjami (takimi jak złość, zmęczenie), odnajdując w sobie nieznane wcześniej pokłady cierpliwości, które pomagają w spokojnym reagowaniu na niezliczone i czasami również nielogiczne oczekiwania dziecka. […]

Wszystkie interakcje między matką i dzieckiem są ważnym źródłem budowanego przez dziecko wyobrażenia o świecie. Po wczesnym etapie iluzji bycia „pępkiem świata” nadchodzi etap względnej zależności. Wtedy to dziecko powoli zdaje sobie sprawę, że jest osobną jednostką, i uczy się, że jego oczekiwania nie zawsze zostaną zaspokojone. Stopniowo wycofując swoje całkowite oddanie, matka pozwala dziecku na doświadczenie poczucia straty i naukę radzenia sobie z frustracjami świata zewnętrznego.

Istotą zdrowego wychowania dziecka jest stopniowe „rozluźnianie” relacji między dzieckiem a matką i danie mu szansy na dostosowanie się. Uczy je to umiejętności przewidywania i daje poczucie kontroli nad sytuacją. Etapy rozwoju są etapami stopniowego przesuwania się z pełnej zależności (noworodek) do pełnej niezależności (osoba dorosła). Dla Winnicotta „wystarczająco dobra matka” to matka, która potrafi dostosować się do dziecka i jego, adekwatnych do etapu rozwoju, potrzeb. Wychodzi on z założenia, że opiekunowie są ludźmi z całym wachlarzem własnych emocji i potrzeb, nie muszą być idealni – dla zdrowego rozwoju dziecka wystarczy, że są adekwatnie reaktywni.

Tekst pochodzi ze strony Natuli - dzieci są ważne. Cały tekst w komentarzu

📚 Z okazji Dnia Matki dzielimy się z Wami refleksją Donalda W. Winnicotta o ▪️Wkładzie matki do społeczeństwa▪️:

"Próbuję zwrócić uwagę na fakt, że na początku zwyczajnie dobra matka, przy wsparciu męża, jest ogromnie pomocna dla jednostki i dla społeczeństwa, a dzieje się tak po prostu dlatego, że jest oddana swemu niemowlęciu.

Czy nie jest przypadkiem tak, iż wkład, jaki ma oddana niemowlęciu matka, jest niezauważany właśnie dlatego, że jest tak wielki? Jeśli zaakceptuje się ten wkład, to każdy mężczyzna i każda kobieta, którzy są psychicznie zdrowi, każdy mężczyzna i każda kobieta, którzy czują się osobami w świecie i dla których świat ma jakieś znaczenie, każda szczęśliwa osoba - wszyscy oni są nieskończenie zobowiązani kobiecie. W czasie, kiedy niemowlę (płci męskiej lub żeńskiej) ta osoba nic nie wiedziała o zależności, była zależna w sposób absolutny.

Chcę podkreślić, że i w tym przypadku uznanie tego faktu, jeśli nastąpi, nie będzie się wiązało z wdzięcznością ani nawet z pochwałą. Jego wynikiem będzie zmniejszenie się lęku, jaki odczuwamy. Jeśli nasze społeczeństwo zwleka z uznaniem w pełni tej zależności, stanowiącej historyczny fakt w początkowym stadium rozwoju każdej jednostki, zarówno rozwój, jak i regresja muszą być zablokowane, a przyczyną tej blokady jest lęk. Jeśli nie uznajemy w pełni roli matki, to musimy czuć niejasny lęk przed zależnością. Przybiera on czasem postać lęku przed kobietą, a kiedy indziej przybiera mniej rozpoznawalne postaci, zawsze zawierając w sobie lęk przed dominacją.

Niestety, lęk przed dominacją nie sprawia, że grupy ludzi unikają dominacji; przeciwnie, przyciąga ich on do specyficznych lub wybranych form dominacji. W istocie, gdyby podjąć badanie psychologii dyktatora, można by się spodziewać, że okaże się, iż między innymi w swej osobistej walce próbuje on kontrolować kobietę, której dominacji nieświadomie się boi; próbuje ją kontrolować, zawierając ją w sobie, działając dla niej i żądając w zamian całkowitego podporządkowania i 'miłości'" (s. 120-121).

D.W. Winnicott (2015). "Dom jest punktem wyjścia. Eseje psychoanalityczne" (przekł. A. Czownicka). Gdańsk: Wydawnictwo Imago.

Fot.: Freepik.

💛🧡❤
W stawianiu granic chodzi o odwagę, ay kochać siebie, nawet, jeśli oznacza to ryzyko zawiedzenia innych.
[Brené Brown]

O związku naszego ciała z psychiką mówi się coraz więcej. Nie możemy powstrzymać się przed doświadczaniem emocji w życiu. One są niezależne od naszej woli. W dodatku stanowią nasz system ostrzegawczy, że np. coś jest nie tak lub że cos nas bardzo raduje. Dzięki emocjom, które wyrażają się w naszym ciele możemy być bliżej siebie, swoich wartości i potrzeb. Ale zatrzymane w ciele emocje lub ich tłumienie zabierają nam mnóstwo energii. Dla­tego zachęcamy Was do poćwiczenia się w postawie przepuszczania emocji przez siebie. Emocja trwa około 60-120 sekund, chyba że ją tłumimy lub kisimy w środku. A poniżej infografika na temat emocji w ciele.

[Od Japoński lifting 3D]

Słynny 80-letni terapeuta Gabor Maté wskazał jedyną rzecz w życiu, której żałuje. Jego wypowiedź wzruszyła miliony internautów Gabor Maté, światowej sławy lekarz i specjalista w terapii traum i uzależnień, w dojrzałym wieku zgromadził prawie 2,5 miliona obserwatorów na Instagramie. Jego mądre, pełne spokoju i dystansu do świata refleksje sprawiły, że stał się social-mediowym fenomenem. W ostatnim czasie jedna...

Dla dorosłych dzieci nadodpowiedzialnych ratowanie jest uzależnieniem…
K**i i ciągnie…
Dlaczego?
Bo w domu rodzinnym, właśnie tam czekała nagroda.

Dziecko, które brało na siebie sprawy, problemy, trudne emocje i dylematy opiekunów, czuło się ważne, widziane i potrzebne.
Dorastając w takim domu, zostaje na życie dorosłe z poczuciem że właśnie tak zapracowuje się na miłość (lub chociaż jej okruchy):
BYCIEM POTRZEBNYM i
BYCIEM PRZYDATNYM.

Byciem Supermenem sytuacji.

I jak tu teraz z tego zrezygnować?
Zdania: „dorosłe dziecko decyduje” w sytuacji dorosłych dzieci nadodpowiedzialnych są konstrukcją życzeniową.
Bo dziecięca nadodpowiedzialność nadaje FUNKCJE, która staje się lwią częścią naszej dorosłej tożsamości.
W tym sensie ten dorosły o którym mowa, nie wie, że ma wybór.
Nie wie, że może decydować.
Nie wie, że nie musi ratować: kosztem siebie, własnego zdrowia i życia.
Nie wie, że jest inna droga do miłości.

Nie wie.

Wychodzenie z roli ratownika jest jak odwyk.
Trzęsie, telepie, boli…
Pełno w nim relapsów i poczucia, że się nie uda…
Korci, ciągnie, skręca, bo przecież: „oni wszyscy mnie potrzebują”…
I często, żeby nie ciągnęło, pomagamy sobie wyprowadzką za granicę, czy do innego miasta.

Tylko Ty znasz to uzależnienie.
Bo jest przypisane tylko do Twojej historii.
Tylko Ty znasz swój odwyk.
I tylko Ty wiesz, ile na ratowniku umknęło Ci już życia…

Tu zmiana, jest kompletnym wywróceniem perspektywy.
Nic już nie będzie takie samo.

Miejsce zdjęcia kostiumu Supermena, jest momentem, w którym zaczynamy swoje życie.
Czasem, zaczynamy je mając 30… 40 lat … 50 lat… 60 lat…

Lepiej tak,
niż wcale.

Już wolno. - Okolice Ciała - Marianna Gierszewska

Dzień dobry Kochani ❤️

Wsparcie czasami brzmi jak ❤

"Kryteria bycia w kontakcie z dzieckiem są proste. Jeśli słuchając drugiego człowieka ktoś słyszy jego ból, zagubienie, bezradność, niemożność wyjścia z jakiejś trudnej sytuacji, kiedy widzi osobę, która cierpi, zmaga się z czymś, stara się uczyć życia i troszczyć o siebie, najlepiej jak potrafi. Jeśli budzi się w nim chęć wsparcia i towarzyszenia w trudnej sytuacji, to prawdopodobnie ten kontakt udało się uzyskać.
Jeśli dorosły słyszy chęć zaszkodzenia komuś, złośliwość, manipulację, nieuczciwość, lenistwo; jeśli czuje potrzebę oceniania, dania nauczki, wyciągnięcia konsekwencji; jeśli ma w sobie wściekłość i bezradność i jeśli myśli o dziecku, że ono nie współpracuje, zachowuje się źle, to znaczy, że jeszcze nie jest w kontakcie z potrzebami dziecka."

Agnieszka Stein, Dziecko z bliska idzie w świat
fot Rangga Cahya Nugraha

Tęsknię za moją pracą.

Pewien mnich postanowił medytować samotnie, z dala od klasztoru. Wypłynął łódką na środek jeziora, zacumował ją tam, zamknął oczy i zaczął medytować. Po kilku godzinach niezakłóconej ciszy poczuł jak inna łódź zderza się z jego własną.
Z zamkniętymi oczami poczuł wzbierający w nim gniew i gdy otworzył oczy, gotów był krzyczeć na tego, który zakłócił mu medytację. Ale zobaczył, że to tylko pusta łódź, ktora prawdopodobnie uwolniła się i unosiła na środek jeziora.

W tamtym momencie mnich zrozumiał, że gniew jest w nim, po prostu potrzebował ciosu zewnętrznego przedmiotu, aby go sprowokować.
Od tej chwili, ilekroć spotykał kogoś, kto wywołał w nim złość, przypominał sobie, że ta osoba to po prostu pusta łódka, a złość jest w nim.
[Chuang Tzu]

💛🧡❤️

W komunikacji wg Marshalla B. Rosenberga kluczowe jest wyrażanie uczuć i potrzeb w sposób empatyczny i szczery 🗣️🤝 Oznacza to oparcie się na obserwacji bez oceniania oraz identyfikację własnych emocji i potrzeb. Emocje i potrzeby są kluczowymi elementami naszej tożsamości, determinującymi nasze reakcje i zachowania. Poprzez jasne i klarowne wyrażanie tych elementów, tworzymy szczere i autentyczne relacje z innymi. 💬💖 Ponadto, formułując konkretną i pozytywną prośbę, zachowujemy otwartość na współpracę i budujemy więź opartą na zrozumieniu i szacunku.

Na początku musimy postawić sobie fundamentalne pytanie: dlaczego cierpimy? Tylko wtedy, gdy zrozumiemy istotę cierpienia, uda nam się zbudować wspólny model jego leczenia. By z kolei pojąć istotę cierpienia, trzeba najpierw zrozumieć różnice między bólem a cierpieniem. Ból jest czymś, czego człowiek w życiu nie zdoła uniknąć. Wszyscy których kochamy, odejdą kiedyś do wieczności, a wszystko co posiadamy, utracimy w momencie śmierci albo jeszcze za życia. Możemy zareagować na nieunikniony ból na dwa sposoby. Człowiek ze złamanym sercem, który postanawia już więcej nie kochać, staje się osobą o pustym sercu. Człowiek ze złamanym sercem, który nadal będzie potrafił kochać, zachowa serce przepełnione uczuciem. Choć wie przy tym, że wszystkich najbliższych kiedyś odbierze mu śmierć albo sami od niego odejdą. Dlatego na świecie są tylko dwa rodzaje serc: puste i kochające. Trzeba wiele odwagi, by stawić czoła nieuniknionym stratom i mimo to kochać oraz pozostawać otwartym na życie.
Strata i rozczarowanie są nieodłącznym elementem każdej relacji międzyludzkiej. Każdy z nas chce czegoś od swoich najbliższych. Jednak oni mają tylko trzy możliwości: mogą od razu dać nam to, czego chcemy, odłożyć to na później lub nas rozczarować. Nie mogą zawsze pragnąć tego samego, co my. A nawet jeśli chcieliby spełniać nasze życzenia, mogą nie mieć takiej możliwości. Konflikt między pragnieniem a rzeczywistością jest wpisany w ludzką egzystencję. Unikamy tego konfliktu i bólu życia, stosując mechanizmy obronne, a to z kolei przynosi nam cierpienie. Zamiast stawić czoła rzeczywistości uciekamy od niej, niezdolni już do tego, by sobie z nią skutecznie poradzić.
[John Frederickson, Współtworzenie zmiany]

Tym, którzy nie chcą się zmieniać, pozwól dalej spać🧘‍♀️😊
[Rumi]

Człowiek niepotrafiący zadbać o własne granice, jest jak ogród bez ogrodzenia, z którego każdy może korzystać, kiedy tylko mu się podoba.

Jasper Juul
”Nie” z miłości. Mądrzy rodzice-silne dzieci
tłum. Dariusz Syska

Konflikt jest wpisany w każdy związek i odgrywa w nim pożyteczną rolę. Nie można się rozwijać bez konfliktu. Dokonując jakiegoś wyboru, przeważnie ranię tę drugą osobę. Powiedzmy, że chcę, żebyśmy gdzieś razem wyjechali, a moja żona chce zostać w domu. Mogę raz czy drugi ulec, ale w którymś momencie muszę postawić na swoim, bo inaczej niepostrzeżenie wprowadzę do naszego związku bardzo niedobrą zasadę - że moje potrzeby się nie liczą. Więc w którymś momencie muszę oświadczyć np.: „Jadę na Mazury". A moja żona ma prawo powiedzieć: „Wiesz, jestem z tego niezadowolona". A ja: „Przykro mi, ale chcę pojechać". I jadę. I to niczym nie grozi pod warunkiem, że nie robimy fochów.
Potem ja zadzwonię z tych Mazur i powiem: „Cześć! No jak ci tam beze mnie? Dalej jesteś zła?". To rozładuje napięcie. Ale jak się obrażę na żonę albo ona na mnie i zaczniemy sobie robić różne złośliwości, to się nakręci spirala wrogości. A więc od umiejętności zawierania kompromisów ważniejsza jest umiejętność stawania do konfrontacji."

Andrzej Wiśniewski, psychoterapeuta rodzin i par

"Dojrzałość to tolerowanie frustracji, ambiwalencji, godzenie się z utratami. To rozpoznawanie swojej potrzeby bycia w zależności, uznawanie faktu, że człowiek - by wzrastać i rozwijać się - potrzebuje dobra od innych. Musi więc umieć prosić i przyjmować z wdzięcznością dobro i godzić się z tym, że nie wszystko jest możliwe."
Krystyna Mierzejewska-Orzechowska

[Za: Laboratorium psychoedukacji]
Od Polskie Centrum Medytacji

Gdy stawka jest wysoka, czyli kiedy nam bardzo zależy, ciało uruchamia stres by nam pomóc. ALE jeśli stracimy z oczu to, na czym nam naprawdę zależy, stres zamieni się w reakcje obronną. Wtedy celem stanie się bezpieczeństwo zamiast dążenie. By wyłowić się z reaktywności stresu i ustawić azymut na Twoje nadrzędne cele, wypróbuj pytania poniżej.

--Na jaki aspekt tej sytuacji mogę mieć wpływ?

--Co może mnie w tej sytuacji zaciekawić?

--Co stanie się możliwe, jeśli potraktuje tę sytuacje jak lekcje albo szansę na rozwój?

--Jaki najmniejszy krok mogę wykonać by przejść do stanu, w którym wolałby/wolałabym być?

--Czy ta sytuacja może być okazją do zrobienia czegoś nowego/inaczej niż zwykle?

--Jakie pojawiają się możliwości, gdy przestaje skupiać się na przeszkodach?

Źródło: Jacquelin Brassey, Aaron de Smet i Michiel Kruyt, partnerzy w firmie konsultingowej McKinsey i autorzy książki „Deliberate Calm – How to Learn and Lead in a Volitile World.”

"Nie może w twoim życiu zajść żadna pozytywna zmiana, dopóki jesteś przywiązany do myśli, że masz żyć dobrze z jakiegoś powodu, który jest poza tobą. Dopóki przerzucasz całą odpowiedzialność na innych, którzy traktują cię niesprawiedliwie i krzywdzą - na męża-prostaka, zbyt wymagającego i niewspierającego szefa, złe geny, nieodparty przymus - dopóty nie wyjdziesz z impasu. Ty i tylko ty odpowiadasz za kluczowe aspekty swojej życiowej sytuacji i tylko ty dysponujesz mocą, która może je zmienić. Nawet więc kiedy stajesz przed przytłaczającymi zewnętrznymi ograniczeniami, wciąż masz swobodę wyboru: możesz przyjąć różne postawy wobec tych ograniczeń." - Irvin Yalom

Czy potrafisz powiedzieć "przepraszam" do swojego dziecka?

Przepraszam:
- pomyliłam się,
- że zareagowałem w ten sposób,
- popełniłam błąd,
- za to co powiedziałam, wcale tak nie myślę,
- moje słowa mogły cię zranić.

Słowo "przepraszam" zbyt często zarezerwowane jest dla dorosłych, jakby nie można było przyznać się do błędu przed dzieckiem. Dlaczego?
Bo stracimy autorytet?
Bo nie będziemy konsekwentni?
Bo to zaburzy budowany przez lata obraz nas samych?

Obawy mogą być różne.
Gdy tylko się pojawią, warto zadać kilka dodatkowych pytań:
- czy rzeczywiście bycie konsekwentnym to jedyny sposób na rodzicielstwo,
- czy uparcie trwając przy swoim, nawet, gdy jest niesłuszne, rzeczywiście możemy być dla kogoś autorytetem,
- dlaczego odbieram sobie prawo do popełniania błędów i przepraszania za nie, skoro to coś zupełnie normalnego, wpisanego w ludzką naturę,
- co się może stać, gdy będę z dzieckiem szczera, czego to nauczy nas oboje,
- jakie emocje czuję na myśl o tym, że mógłbym przeprosić dziecko za swój błąd; gdzie te emocje w sobie czuję; z jakimi sytuacjami z przeszłości kojarzą mi się te emocje,
- czy moi rodzice przepraszali mnie, gdy popełnili błąd, sprawili mi przykrość; jeśli nie, to jak się wtedy czułam.

Taka życzliwa ciekawość, co kryje się pod obawą przepraszania dzieci, może sprawić, że zyskasz większą samoświadomość jako rodzic i pozwolisz sobie, z łagodnością i autoempatią na bycie zwykłym ludzkim rodzicem, czyli takim, który popełnia błędy i ma odwagę, by za nie przepraszać, by naprawiać sytuację i by w ten sposób uczyć dziecko, że również ma prawo do błędów i możliwość ich naprawiania.

Rodzic to człowiek.
Dziecko to człowiek.

Ludzie popełniają błędy.
Rodzice popełniają błędy.
Dzieci popełniają błędy.

Słowo 'przepraszam' jest dla ludzi.
Naprawianie błędów też.


❤️

Tęsknić do książek, nie seriali.
Mierzyć sie miarą ludzi wielkich, nawet jeśli się cierpi z racji swojej maciupkości.
Mieć garstkę przyjaciół i ogrom wspomnień.
Nie czekać na życie. Być życiem.
Nie definiować się ramami, które dają mi wygodę. Definiować się tym, co jest dla
mnie wyzwaniem.
Robić trudne rzeczy, bo są trudne i niezapomniane.
Rozmawiać ze swoim cieniem, ale się nim nie uwodzić.
Ćwiczyć sie w gracji, choćbym tylko ja na to patrzyła.
Gdy coś naprawdę potrafię, stać sie uczniem w czymś innym.
Żegnać coś codziennie.
Nie bać sie bycia śmieszną i naiwną (bać się jak ognia bycia cyniczną).
Za każdym nawykiem szukać zdrowej intencji. Porzucić nawyk, gdy stoi za nim pustka.
Dawać sobie składniki odżywcze (w jedzeniu, w otoczeniu, w bliskości najodżywczych z ludzi).
Znikać z życia ludzi, przy których nie może być dobra.
Przebaczyć sobie samej, ale nie zapominać. Uczyć się z tego, co się sobie przebaczyło.
Być w ruchu.
Być dumną z dzień po dniu dojrzalszego ciała, celebrować młodość serca.
Dbać o las (zewnętrzny i wewnętrzny).
Roztopić się w celu, który przekracza egocentryzm.
Wzrastać bez opamiętania.

PS A co jest Waszą wewnętrzną nawigacją w tych dziwnych czasach?