Zaplatajka Gosia Strzelecka

Lato, będę tęsknić…

W tym roku na urlop czekałam szczególnie niecierpliwie. Przez dziesięć miesięcy oprócz prowadzenia domu, firmy i dzieci za rękę trochę po omacku, w pandemicznej, mocno niewiadomej rzeczywistości, remontowaliśmy mieszkanie 300 kilometrów od domu. Weekendami. Własnymi rękoma. Z pomocą Cioci, opiekującej się naszym najmłodszym synem, gdy my waliliśmy młotami, kulismy, burzyliśmy i budowaliśmy, kładliśmy instalacje, tynki, gładzie i farby oraz kafelki.
W czerwcu działaliśmy już w zasadzie tylko z rozpędu.
I udało nam się doczekać wakacji. W górach, naturalnie. Tylko tam wietrzymy głowy, znajdujemy spokój, odludzia i fajnych ludzi na szlakach i w schroniskach. Dziś przenosimy się z jednej kwatery do innej, ale już z nostalgią wspominamy te kilka dni w Kudowie.
W bio znajdziecie odnośnik do naszego mieszkanka. Wypoczywa się w nim znakomicie. Zapewniam Was. A tras na spacery wokół jest tyle, ze roku by nie wystarczyło na przejście ich wszystkich.
Nie ma nudy.
A Wy? Jaki typ wakacji wolicie? Aktywnie czy na leżaku? W górach czy nad wodą?

17 lat temu czas na ułamek sekundy się zatrzymał i odwrócił nasze życie o 180 stopni. Na świat przyszła Ona - wyczekana, wymarzona, kopiąca me trzewia od wewnątrz a później wierzgająca kończynami żwawo w powietrzu.
Zofia. Skarb. Uosobienie mądrości, wrażliwości i odpowiedzialności. Pewności siebie i refleksji. Piękny Człowiek, niesamowita Kobieta, od której uczę się życia na co dzień.
Przed Nią i przed nami ostatni rok Jej niepełnoletności.
Życzymy Ci, Córko, spełnienia najskrytszych marzeń. Podróży, koncertów, wspomnień i doświadczeń.
Kochamy Cię to the moon and back. I dziękujemy za ten moment zatrzymania się czasu. Od niego zaczęła się najwspanialsza przygoda w naszym życiu - Rodzicielstwo.

A na przykład dziś ostatni raz odprowadziłam moje dziecko do przedszkola. Nie że przed wakacjami. To była ostatnia taka trasa w moim życiu.
Płakałam rano, łkałam przy odbiorze, jestem sentymentalna jak cholera.

Ten młodszy człowiek we wrześniu zacznie szkole muzyczną. Dopiero się urodził, niecałe dwa i pół kilo, orzeszek maleńki, a dziś w rozkroku miedzy dwoma placówkami.

Poszliśmy na lody, wiadomo, ale worek w aucie rzucony, ciągle nierozpakowany.

Czas zakończyć ten etap. Szybko minął. Ale dobrze i to najważniejsze.

Leon tez dziś nieco posmutniała, szukaliśmy zatem pocieszeń. „Już nigdy nikt nie będzie Cię budził słowami: wstawaj do przedszkola!”
Znacie inne, które rozweseliłyby tego prawie siedmiolatka?

Koniec czerwca. Niezmiennie zaskakująco szybko…

Wiecie, że moje dzieci mają najfajniejszego Ojca na świecie? A ja najfajniejszego Męża?
To nie koniec moich szczęść. Bo dzieci mojego Ojca tez mają takiego fuksa.
Przypadek? Chyba nie.

Gdy trzeba - przytuli.

Czasem da kopa na zapęd.

Nauczy tapetowania, malowania, tynkowania oraz obsługi śrubokrętu.

W konkretnych sytuacjach wychyli kieliszek wódki.

Pozwoli popełniać błędy. Wsadzi za kółko. Odbierze z imprezy nad ranem.

Będzie obok.

Tata idealny. Doświadczyłam go w dzieciństwie. Dałam go moim dzieciom.

Dobry wybór.

Dziękuję Wam, Chłopaki! ❤️

Moja pasja do rękodzieła realizuje się ostatnio w skręcaniu mebli.
Przed nami ostatni etap urządzania mieszkanka w górskiej miejscowości, które własnymi rękami (znów to rękodzieło) wyremontowaliśmy i za chwile oddamy w ręce naszych gości.
Szczęśliwie w starych miejskich willach mury są grube i chłód przyjemnie koi nasze skołatane nerwy i zmęczone członki, ale od świtu (mąż, ja jestem śpiochem), do późnej nocy zdzieramy paznokcie i kolekcjonujemy siniaki dopieszczają nasze gniazdko do perfekcji.
Cały niemal rok pracy za nami, ale finał już blisko! Nie mogę się doczekać :)
Tymczasem pochłonę śniadanie i pędzę, mając nadzieję, że w drodze wymyślę ciekawą nazwę naszego lokum.

U Was tez taki ukrop?
Dobrej soboty, drodzy.

Tak jak bardzo czekałam na ten weekend, tak szybko się skończył. Cholera.

Zdążyłam jednak pogapić się w niebo i w ogień. Złapać słońce. Spotkać się ze wspaniałymi ludźmi. Popłakać się na ślubie. Zobaczyć się z najlepszymi Rodzicami na świecie. Przytulić Męża i trzymać Go za rękę, nawet po 19 niemal latach małżeństwa z pasją. Obejrzeć film sprzed lat. Poczytać z Synkiem Astrid Lindgren. Śmiać się do łez. Odpocząć w beztrosce.

Lubię Cię, czerwcu. Trwaj niespiesznie.

A Wy zdążyliście w tym wszystkim nabrać dystansu? Całusy.

Takie małe szczęścia, gdy nop nie dokucza ani trochę, a mąż proponuje przedwieczorny spacer. Na stories słychać go doskonale. Sielanka!
Udany choć pełen wrażeń dzień za nami. Gotowa jestem na ten krótki tydzień, a Ty?