Diana Krzyżanowska - psycholożka seksuolożka

To już! Rusza pierwsza edycja mojego szkolenia o pracy z osobami doświadczającymi dyskryminacji krzyżowej!

Wiem, że wiele z Was bardzo czekało na informację o dacie. Widzimy się jeszcze we wrześniu, 29.09, w niedzielę, o godzinie 12.00.

Mała ja, o takiej porze, chodziła z mamą do kościoła. Dorosła ja pomaga innym rozwijać kompetencje zawodowe poprzez stawianie na inkluzywność. Nie wiem jak Wy, ale ja to widzę jako ogromny progres! 💜

W komentarzu link do wydarzenia i do zapisu na szkolenie

Dziś wieczorem przyjmuję osoby pacjenckie, wiec nie będę mogła uczestniczyć, ale Was bardzo zachęcam. Szczególnie mój ukochany Poznań.

Halo, już tylko dwa dni do demonstracji pod Sejmem! Wczoraj na rządowej stronie pojawiło się info, że projekt ustawy o związkach partnerskich został wpisany do wykazu prac legislacyjnych. Nie ma w nim przysposobienia, a od polityków wiemy, że problemem dla PSL będą też ceremonie w urzędach stanu cywilnego i wspólnota nazwiska. To jasny sygnał, że ich zdaniem pary jednopłciowe i tęczowe rodziny nie zasługują na równe traktowanie.

Przyjęcie ustawy przez Radę Ministrów planowane jest na IV kwartał tego roku. Mamy więc kilka miesięcy, by żądać związków partnerskich w wersji kompleksowej — bez zostawiania rodzin i dzieci na lodzie, bez odzierania zakochanych ludzi z godności i udawania, że chodzi o jakieś platoniczne umowy cywilno-prawne.

Mamy już info o protestach w Poznaniu i Krakowie tego samego dnia. Im nas więcej, tym lepiej! Organizujcie się, planujcie kolejne manifestacje i dawajcie znać, bo przed nami pół roku naciskania na rząd!

Widzimy się:

🏳️‍🌈💪 Kraków - 19.00
ul. Batorego 2 - przed biurem PSL
organizują Q***rowy Maj, Równość org pl i Federacja Znaki Równości

🏳️‍🌈💪 Poznań - 18.30
Plac Mickiewicza
organizuje Kolektyw PyRA

🏳️‍🌈💪 Warszawa - 19.00
ul. Matejki obok Al. Ujazdowskich — przed Sejmem
organizuje Miłość Nie Wyklucza

Wsparcie: Grupa Stonewall, Kampania Przeciw Homofobii, Kultura Równości.

Dlaczego protestujemy, skoro taka ustawa jest lepsza niż nic?
‼️ Bo rząd, a zwłaszcza jego konserwatywna część w postaci PSL, musi usłyszeć, że potrzebujemy i żądamy więcej. Prawa człowieka to nie prezent od polityków — oni mają obowiązek o nie dbać.
‼️ Nie zgadzamy się na to, by PSL i rząd segregowały polskie rodziny na lepsze i gorsze i ignorowały, że tysiące dzieci wychowują się z dwiema mamami lub dwoma ojcami.
‼️ Nie zgadzamy się, by parom jednopłciowym odmawiać uroczystości w urzędach stanu cywilnego, a zawarcie związku sprowadzać do podpisania umowy. Nie pozwolimy odzierać miłości z godności!

Dobrze się stało, że Dzień Dziecka i pierwszy dzień Miesiąca Dumy mają wspólną datę. Przypomina mi to o fakcie, że zanim byliśmy queerowymi dorosłymi dorastaliśmy jako queerowe dzieci. Jeśli macie tyle lat co ja (lub więcej) to Wasz dostęp do nieheteronormatywnej wiedzy i kultury był bardzo ograniczony. Gdy byłam dzieckiem najbardziej progresywne co słyszałam, to że „trzeba tolerować gejów i lesbijki, bo to nie ich wina, że tacy się urodzili”. Wątki jednopłciowe były traktowane jako żart w komediach i jako tragedia w dramatach (które były zdecydowanie nie dla dzieci i rodzice i tak nie pozwalali ich oglądać).

Gdy teraz przychodzą do mnie młode osoby transpłciowe, często są wyedukowani bardziej niż niejeden dorosły. Mają bardziej wspierające otoczenie. Mogą sięgnąć po popkulturę, w której są reprezentowani_e. Mam świadomość, że skoro osoby te uzyskały zgodę rodzica na spotkanie z psycholożką, to jest to grupa w jakimś stopniu uprzywilejowana. Ale jeszcze kilka lat temu przeciętny rodzic przyprowadzał dziecko, bo był przerażony i w najlepszym wypadku chciał to dziecko zrozumieć. Teraz rodzice już na początkowym etapie mają dostęp do wiedzy i wsparcia, dzięki czemu nie potrzebują ich ode mnie.

Droga młodzieży, chcę Wam życzyć wszystkiego dobrego zarówno z okazji Dnia Dziecka jak i Miesiąca Dumy. Jeśli to Wasz pierwszy Pride, tym bardziej mam nadzieję, że będzie to dla Was pozytywne doświadczenie. Nie ma ani zbyt wczesnego ani zbyt późnego momentu na odkrycie, kim się jest. Doświadczajcie swojej tożsamości i cieszcie się z tego, kim jesteście! 🏳️‍🌈🏳️‍⚧️

Bardzo rezonuje ze mną ten post. Życie osoby neuroatypowej jest nieprzewidywalne. U osób ADHDowych może to być związane ze spontanicznością, u autystycznych z tzw. pathological demand avoidance czyli unikaniu spełniania oczekiwań. Niezależnie jednak od przyczyny moje osoby klienckie bardzo często zgłaszają trudności z realizowaniem planów.
Z tego samego powodu ja także nie robię postanowień noworocznych. Dawanie sobie swobody sprawdza mi się o wiele lepiej niż jakiekolwiek listy czy planery. Mam jednak potrzebę, żeby oglądać przynajmniej te 100 filmów rocznie i akurat to ciężko mi sobie odpuścić. Rok temu nie udało mi się dojść do tej liczby i przez cały grudzień czułam presję, żeby jak najszybciej "nadrobić". W tym roku także szło mi źle przez wiosnę i lato a gdy pogodziłam się, że nie osiągnę tego celu, jesienią złapałam taką zajawkę na filmy, że już dawno przekroczyłam 100.
Kiedy inni mówią, że spełnianie celów przynosi satysfakcję, ja dużo częściej czuję ją, gdy zamiast przejmować się planami robię to, na co mam ochotę w danej chwili. Możecie spróbować tego w nowym roku, ale nie namawiam. Nic na siłę.

Czemu nie robię postanowień noworocznych?
Bo wiem że w moim przypadku to nie ma sensu. Wiem że po chwili zapomnę albo będę mieć zajawkę na coś innego po chwili. Jestem też świadoma, że zmiany najlepiej wprowadza się stopniowo, bo gwałtowna zmiana "od jutra przejdę na dietę" jest bardziej narażona na porażkę. Takie gwałtowne zmiany też są dla mnie złe. Zmiana cyferki w aktualnym roku nie powinna powodować zmiany całego życia u ludzi. Rozumiem że jest to czas na refleksje i nadzieję, ale proszę was, codziennie jest nowy dzień i codziennie można coś zmieniać, ale stopniowo.

Każdego roku po 1 stycznia Polacy ruszają tłumnie do siłowni i klubów fitness. Frekwencja na zajęciach zorganizowanych jest wyższa nawet o 50proc. niż zazwyczaj. "Nowy rok – Nowa ja!", ogłaszają na mediach społecznościowych. Niestety, często nie jest to zgodne z rzeczywistością. Ponad 90% tych osób rezygnuje po trzech miesiącach chodzenia na siłownię. Więc dlaczego ci ludzie aż tak bardzo ubrali sobie na cel siłownie po nowym roku? Czy to przez kult postanowień noworocznych, wymagań społeczeństwa co do określonej figury czy może coś innego? W każdym razie nie o tym jest ten wpis. Moja rehabilitacja kostki na nieszczęście wypada w styczniu, po niej będę mogła wrócić na siłownie i już się boje co się będzie dziać na niej, czy znajdę wolną bieżnie?
Ludzie, codziennie jest okazja aby coś zmeinić, coś naprawić. Nie czekajcie na nowy rok. ustawcie sobie na cel jakiś dzień, jakąś datę, ale dążcie do tego stopniowo. Moja niechęć do zmian nauczyła mnie wprowadzać je stopniowo, i zalecam to każdemu, bo takie zmiany jedynie mają sens.

Chcesz się nauczyć hiszpańskiego? Pobierz duolingo i najpierw sprawdź czy ci się ten język odpowiada. Zacznij od jednej lekcji dziennie, i jak już zauważysz że to jednak jest to, to dokup materiały, znajdź korepetytora, a jak nie to zmień język. Chcesz zrobić sobie ładną figurę albo schudnąć? Najpierw sprawdź czy siłownia będzie odpowiednim miejscem. Jest tyle sportów które można uprawiać w domu, na zewnątrz, na korcie albo w klubie. Zacznij szukać sportu który ci odpowiada, nie musi to być konkretnie ćwiczenie na siłowni. Może bardziej się męczysz na bieżni niż tańcząc? Nie ma sprawy - puść swoją ulubioną piosenkę i tańcz do niej - to też sport. Jest tyle możliwośći.

NIe zamykajmy się na najpopularniejszych postanowieniach noworocznych. Zrób plan, Sprawdź czy to lubisz, Przeszukaj możliwości. Świat się nie zaczyna i nie kończy na nowym roku. Koleżanka ma za cel przeczytać 50 książek? Daj sobie za cel obejrzec 50 filmów, przecież bardziej lubisz filmy co nie? Nie patrz na innych. Spróbuj poznać siebie bardziej. W tym roku miałam za zadanie dokończyć chociaż jedną książke, a przeczytałam ich 12! Dla mnie to sukces, dla ciebie może i nie. Ale to jest w porządku.

Życzę wszystkim wesołego nowego roku, z rozsądnymi postanowieniami dopasowanymi do Was! a jutro wrócę aby wrzucić posta jak fajerwerki mogą przeszkadzać osobom autystycznym

To będzie już DRUGA książka o auDHD nie tylko wydana w Polsce ale też napisana przez Polkę. Ma to ogromne znaczenie, gdyż sytuacja osób neuroatypowych jest u nas zupełnie różna od sytuacji w USA, skąd pochodzi większość publikacji na temat autyzmu i ADHD u kobiet. Warto sobie o tym przypominać, bo można łatwo zapomnieć gdy najwięcej treści na ten temat widzi się na anglojęzycznych socialach a potem wysyła się je znajomym z dopiskiem "rel".

Pierwszą taką książkę wydała dopiero co Dominika Musiałowska - insulinooporność. Psychodietetyka i psychosomatyka. Kupiłam od razu, ale jeszcze nie przeczytałam. Teraz czekam na Psycholog na spektrum/Psychologist on the spectrum. Takie publikacje są bardzo potrzebne, a jednocześnie nie każda osoba auDHD będzie mogła z nich skorzystać, bo jedną z charakterystycznych trudności w ADHD jest właśnie trudność z czytaniem i ogólnie skupieniem na treściach pisanych. A bez odpowiedniej edukacji na ten temat i pracy ze sobą ciężko jest funkcjonować... i koło się zamyka.

Mimo to bardzo czekam i mam cichą nadzieję, że czytanie książek osób, które także mają auDHD sprawi, że skupienie się na treści będzie łatwiejsze 🧠

Takie posty trzeba podawać dalej!

Czytelniczka bloga podzieliła się ze mną refleksją. Napisała:

👉 Kiedy mówię do siebie: nie chcę mieć dzieci, to czuję strach i że sama się z czegoś ograbiam. Ale kiedy mówię do siebie: chcę nie mieć dzieci, to czuję wolność i że sama sobie coś ofiaruję.

❗To ważne spostrzeżenie ❗

👉 W bezdzietności liczy się poczucie wpływu – czy to ja nią zarządzam, czy ona zarządza mną. Odkąd rodzicielstwo i bezdzietność stały się elementem „refleksyjnej tożsamości”, ludzie bardzo chcą decydować o tej sferze życia. Chcą mieć nad nią kontrolę. I cierpią, gdy czują, że kontrola wymyka im się z rąk.

👉 A wymyka się na różne sposoby. O braku dzieci może zdecydować za nas biologia lub niesprzyjające okoliczności życia. Ale nawet brak rodzicielskich pragnień możemy postrzegać jako odebranie nam wpływu na swoje życie – w końcu to nie my się tych pragnień wyrzekliśmy, ale zostaliśmy ich „odgórnie” pozbawieni.

👉 W takich sytuacjach jedyne, co możemy zrobić, to przejąć kontrolę nad naszą postawą. Nawet jeżeli okoliczności są jak najbardziej niesprzyjające i w zasadzie nie do zmiany, zawsze możemy zmienić nasze nastawienie. Na to realnie mamy wpływ. Czasami wystarczy jedynie zmienić język/narrację. To ma znaczenie! Mówiąc i myśląc o swojej bezdzietności, możemy używać języka strat i zagrożeń, albo zysków i szans.

👉 Jeżeli cokolwiek was uwiera w bezdzietności, zastanówcie się, jak o niej mówicie i myślicie. Łapcie się za słówka. I sprawdzajcie, czy nie dałoby się mówić i myśleć inaczej. Czasami wystarczy zmienić w tej narracji naprawdę niewiele!

Foto: iStock

Bardzo uzdolniona osoba zbiera na tranzycję! Możecie kupić naprawdę piękne rękodzieło. Ja się na pewno skuszę 🥰 🏳️‍⚧️

Świetna wiadomość!

🚨Dzisiaj obchodzimy Międzynarodowy Dzień Osób z Niepełnosprawnościami i to jest idealny moment, żeby powiedzieć Wam, że już w najbliższy poniedziałek URUCHAMIAMY LINIĘ TELEFONICZNĄ „Pełnoseksualni” DLA OSÓB Z NIEPEŁNOSPRAWNOŚCIĄ oraz ich bliskich (partnerów_ek, opiekunów_ek, rodziców)!

- 730 994 964 to numer dla osób z niepełnosprawnościami, które potrzebują wsparcia seksuologów_żek. A także dla ich partnerów_ek, opiekunów_ek oraz rodziców.

- Linia będzie działać w każdy poniedziałek w godz. 10: 00-13:00

- Konsultacje są bezpłatne (jedyny koszt to koszt połączenia telefonicznego)

- Linię koordynuje Patrycja Wonatowska – psycholożka, seksuolożka.

☎️ PEŁNOSEKSUALNI
730 994 964
Każdy poniedziałek 10:00-13:00

Projekt realizowany z dotacji programu Aktywni Obywatele – Fundusz Krajowy finansowanego przez Islandię, Liechtenstein i Norwegię w ramach Funduszy EOG.

Zacznijmy od tego, że tożsamość osoby a tożsamość relacji to dwie różne rzeczy.

Szczególnie osoby biseksualne+ mogą się o tym przekonać. Jeśli mają doświadczenia zarówno w związkach jednopłciowych jak i różnopłciowych, łatwo jest dostrzec, jak odmienna jest rzeczywistość w zależności od tego, czy relacja jest przez osoby z zewnątrz widziana jako „hetero” czy „homo”.

Specjalnie nie mówię o „związkach homoseksualnych” czy „lesbijskich małżeństwach”, choć nie raz przewija się to w dyskursie, bo same związki nie mają tożsamości psychoseksualnej. Mają ją ludzie. I mogą wchodzić zarówno w relacje różnopłciowe jak i jednopłciowe, będąc i hetero i homo i bi i as i wszystkim innym, czym są.

Osoba X może być wyoutowana jako homoseksualna, ale nie mówić o tym, że Y jest ich osobą partnerską, bo Y nie jest gotów_owa.

Osoba A może być cishetero monogamicznym mężczyzną, ale żyć we trójkę z B i C, którzy_e są razem i nie mówić o tym nikomu.

Osoby o wszystkich tożsamościach mogą wchodzić we wszystkie struktury relacyjne i wyoutowanie się z tożsamością nie oznacza wyoutowania się z relacją.

Nie można za kogoś ujawnić ani jednego ani drugiego. To jest przemoc. Zwłaszcza, jeśli ujawnia się to publicznie, w internecie albo w mediach gdzie są zasięgi na wiele tysięcy użytkowników.

Przyjaciele M mogą wiedzieć, że jest w związku z N. Tak samo przyjaciele N mogą mieć świadomość o ich związku z M. Ale jeśli ktoś opublikuje tekst „M i N są razem” to dotrze to do także osób, które znają zarówno M jak i N, ale nie wiedzą o tym, jaką mają relację. Np. członków rodziny, którzy myśleli, że M i N wynajmują razem mieszkanie dla oszczędności. Albo pracodawców, którzy głosują n P*S i przed którymi M i N udawały_li osoby cishetero.

Może tak być nawet w przypadku, gdy M i N są osobami w większości wyoutowanymi. Bo może, niezależnie od orientacji, rodzina M po prostu nie lubi N. Albo N nie zdążył_a im jeszcze powiedzieć, że rozstał_a się z O.

Dlatego najlepszą opcją jest w ogóle nie wypowiadać się publicznie na temat tożsamości i relacji osób queerowych. Bo może ich to kosztować pracę, mieszkanie albo relacje. Albo co gorsza zdrowie lub życie, jeśli staną się ofiarami napaści.

Pytania o opiniowanie dla osób transpłciowych bardzo często się powtarzają, dlatego postanowiłam zebrać odpowiedzi na nie w jednym miejscu:

🙋 Czy wystawia Pani opinię o transpłciowości do sądu / szkoły / lekarza / [inne]?

Wystawiam opinie wszędzie tam, gdzie są potrzebne.

🙋 Czy przyjmuje Pani online?

Przyjmuję TYLKO online. Także może się do mnie zgłosić każda osoba, niezależnie od tego, gdzie przebywa. Na ten moment nie ma za to możliwości spotkania w gabinecie.

🙋 Ile trwa proces opiniowania?

Potrzeba kilku spotkań, ich dokładna ilość różni się w zależności od osoby, najczęściej są to 3-4 konsultacje.

🙋 Jaki jest kosz konsultacji?

140zł za 50-minutowe spotkanie.

🙋 Jaki jest koszt testów psychologicznych?

Nie istnieje test na transpłciowość, to co badam to stan psychiczny osoby, dlatego nie mam jednego „pakietu testów”, wszystko zależy od tego, jakich trudności doświadcza_ła osoba. Całościowe koszty testów bardzo się więc różnią. U jednej osoby będzie to kilkadziesiąt złotych dopłaty do konsultacji, u innej kilkaset.

🙋 Ile kosztuje sama usługa napisania opinii i jej wysłania? Jaka jest forma wysyłki?

Napisanie i wysłanie opinii nic nie kosztuje, jest to już wliczone w cenę całego procesu. Opinie wysyłam za pośrednictwem firmy Inpost do paczkomatów.

🙋 Czy przyjmuje Pani osoby nie(pełno)letnie?

Tak, potrzebna jest jednak zgoda rodzica.

🙋 Z czym jeszcze można się do Pani zwrócić?

Poza opiniowaniem dla osób transpłciowych, specjalizuję się także w diagnozie neuroróżnorodności u osób dorosłych. Ale można się do mnie zgłosić ze wszystkim, z czym osoba chciałaby się zwrócić do psychologa. W zależności od trudności i potrzeb osoby mogę zaproponować diagnozę psychologiczną, wsparcie lub psychoedukację.

🙋 Jak można się do Pani zapisać?

SMSem 📱 799 218 013
Mailowo 📧 [email protected]
Przez wiadomość na Instagramie: https://www.instagram.com/psycholozka.feministka/
Przez wiadomość na Facebooku: https://www.facebook.com/psycholozka.feministka

Jeśli pojawią się jeszcze jakieś pytania to oczywiście zapraszam do kontaktu 🏳️‍🌈🏳️‍⚧️

Światowy Dzień Feministek to idealny moment, by przypomnieć coś, o czym mówię na tym profilu od początku jego istnienia:

Bycie feministką nie ogranicza się tylko do jednego kontekstu. To nie jest tak, że feministką się staję, kiedy trzeba iść na strajk.

Jestem feministką, kiedy rozmawiam z przyjaciółkami o ich problemach, często wynikających z ograniczeń społeczeństwa, w którym żyjemy.

Jestem feministką, gdy przebywam z moimi osobami partnerskimi, dając im przestrzeń do wyrażania swoich potrzeb bez przypisywania ról płciowych.

Jestem feministką, kiedy wyrażam sprzeciw na spotkaniach rodzinnych, gdzie ktoś próbuje uczyć moją kuzynkę jak „powinna” zachowywać się dziewczynka.

Jestem feministką także w pracy i ta ostatnia część spotyka się z największym oburzeniem. Często słyszę, że nie powinnam łączyć pracy z „polityką” albo „swoimi przekonaniami”. Jakby polityka i przekonania nie miały kluczowego wpływu na dobrostan klientek_ów…

Bycie feministką jest częścią mojej tożsamości niezależną od relacji z innymi, ale bardzo się w tych relacjach objawia. I dobrze. Chcę, żeby osoby z którymi pracuję przychodziły właśnie dlatego, że tak pracuję i się tego nie wstydzę.

Mówię o tym przez cały rok, a dziś dodatkowo myślę o kobietach żyjących na długo przede mną, dzięki którym w ogóle mogę pracować na własny rachunek, mieć swoje konto w banku i wyrażać publicznie swoje zdanie. W porównaniu z nimi naprawdę łatwo mi jest być feministką teraz.

Dziękuję im i dziękuję Wam, za to że jesteście, że wspieracie moją działalność i pozwalacie mi samej się od Was uczyć 🙌

Dawno nie było w Polsce przełomu jeśli chodzi o prawa osób nieheteroseksualnych, ale doczekałyśmy się!

HISTORYCZNE ORZECZENIE NACZELNEGO SĄDU ADMINISTRACYJNEGO W SPRAWIE MAŁŻEŃSTW JEDNOPŁCIOWYCH

W sprawie legalizacji naszego małżeństwa po pięciu latach dotarliśmy do najwyższej instancji w Polsce - Naczelnego Sądu Administracyjnego. Podczas rozprawy po raz pierwszy NSA stwierdził jednoznacznie - nasza KONSTYTUCJA nie zabrania małżeństw osób tej samej płci. To historyczne słowa obalające mit powtarzany przez prawą stronę od lat. Dziś sąd rozprawił się z tym kłamstwem ostatecznie.

Oto dokładne słowa sądu: "Zgodnie z art. 18 Konstytucji RP małżeństwo jako związek kobiety i mężczyzny, rodzina, macierzyństwo i rodzicielstwo pozostają pod ochroną i opieką Rzeczypospolitej Polskiej. Przepis ten nie przesądza o niemożliwości prawnego uregulowania związków osób tej samej płci, podkreśla natomiast szczególną ochronę małżeństwa, ale jako związku kobiety i mężczyzny. Z tego względu treść art. 18 Konstytucji nie mogłaby stanowić samoistnej przeszkody do dokonania transkrypcji zagranicznego aktu małżeństwa. Konkludując, omawiany przepis Konstytucji nie zabrania ustawowego uregulowania związków jednopłciowych.

Także jeśli kiedykolwiek usłyszycie Ziobrę, Czarnka, Pawłowicz, albo Ziemkiewicza mówiących, że nasza Konstytucja zabrania małżeństw jednopłciowych, to wiedzcie, że kłamią. Od dziś mamy to na piśmie: skarga kasacyjna Dawida Maksymiliana Mycka i Jakuba Arkadiusza Kwiecińskiego o sygnaturze akt II OSK 2376/19.

Pamiętam, że kiedy pracowałam w Telefonie Zaufania Lambda Warszawa była tam grupa osób mocno zaangażowanych w powstanie Biblioteki i Archiwum. A teraz, nie dość, że obie te inicjatywy będą bardziej dostępne, to jeszcze połączą się i stworzą Q***r Muzeum!

Sama nie brałam w tym udziału, a mimo to wzruszam się, bo widziałam ile pracy i zaangażowania wymagał ten projekt. Na pewno odwiedzę to miejsce jak będę w Warszawie.

To jest wiadomość, na którą czekaliśmy bardzo długo!

Z ogromną radością informujemy, iż w Warszawie powstaje Q***rMuzeum - muzeum społeczności osób nieheteronormatywnych!

Siedziba Muzeum mieścić się będzie w samym centrum miasta - przy ulicy Marszałkowskiej. Klucze od lokalu już odebraliśmy, niebawem rozpoczniemy remont i adaptacje pomieszczeń.

W Muzeum - prócz miejsc wystawowych, znajdzie się nasza Biblioteka oraz Archiwum.

Uroczyste otwarcie QM planujemy podczas Parady Równości 2023.

Jesteśmy bardzo szczęśliwi, że Warszawa dołącza właśnie do grona miast, które dbają o pamięć społeczności osób LGBTQIA!

We are very happy to announce that Q***rMuzeum - a museum for the community of non-heteronormous people is being created in Warsaw!

The Museum will be located in the very center of the city - at Marszałkowska Street. Soon we will start renovation and adaptation of the rooms.

In the Museum - apart from the exhibition places, there will be our Library and Archives.

We are planning the official opening of QM during the Parada Równości 2023.

We are very happy that Warsaw is just joining the group of cities that care for the memory of the LGBTQIA community!

Moje ukochane MyGender - Koło Naukowe nie tylko zostało nominowane do nagrody LGBT+ Diamonds Awards, ale ją wygrało! W ten sposób zostaliśmy Lokalną Inicjatywą Roku 2022!

Rozpiera mnie Duma! 🏳️‍🌈

Koło naukowe MyGender inicjatywą lokalną roku! Nagroda w konkursie LGBT+ Diamonds Awards Z dumą informujemy, że koło naukowe MyGender, działające na Wydziale Nauk Humanistycznych w Warszawie Uniwersytetu SWPS, zostało okrzyknięte inicjatywą lokalną roku w prestiżowym konkursie LGBT+ Diamonds Awards. Honoruje on najaktywniejsze osoby i organizacje działające na rzecz równoś...

Jestem ogromnie dumna z nominacji dla MyGender - Koło Naukowe, którego jestem członkinią ❤️

Ludzie nie są tacy sami więc tak na dobrą sprawę każda grupa jest różnorodna. Mam świadomość, że moje stwierdzenie może wyglądać tak, jakbym próbowała przyrównać jedną nieskończoność do drugiej.

ALE

Żyjemy w bardzo binarnym świecie między innymi właśnie dlatego, że dzielenie na dwie grupy to najprostszy sposób poznawania i kategoryzowania rzeczywistości.

Jeśli coś nie jest moje, to jest cudze.
Jeśli coś nie jest bezpiecznie to jest zagrażające.

Jeszcze bardziej to widać, gdy dzielimy świat na normatywny i nienormatywny. Wtedy pojawia się po prostu „nie” jako rozróżnienie na to co podstawowe i na wszystko inne. Mamy więc heteroseksualność i nieheteroseksualność, monogamię i niemonogamię.

Osoby biseksualne wyrywają się temu podziałowi, a jednocześnie funkcjonując w binarnym świecie doświadczają zarówno bycia w normie jak i poza nią. I to, w jaki sposób indywidualne osoby się w tym odnajdują, czyni z osób biseksualnych grupę o niezwykle różnorodnych doświadczeniach.

Są takie, które żyją wyraźnie w heteronormie. Są takie, które skupiają się mocno na swojej queerowości. Są takie, które łączą te dwa światy ze sobą bez większych trudności i takie, które próbują, ale męczą się z tym latami. Są osoby, które najpierw identyfikują się jako hetero zanim odkryją, że są bi. Oraz takie, które zaczynają od tożsamości homoseksualnej.

Nawet sposób w jaki podaję te przykłady jest bardzo binarny, bo tak funkcjonuje nasz język i w ten sposób najprościej jest nam przyswoić wiedzę. Gdy dowiadujemy się, że coś może być takie albo takie uczymy się w ogóle odróżniać jedno od drugiego.

I właśnie wtedy, kiedy wiemy, czym rzeczy się różnią, możemy bez zamętu dowiadywać się, co je łączy.

Bo czy ktoś żyje w heteronormie czy nie, chodzi tutaj o budowanie relacji. O miłość, $ek$ i bliskość. I zarówno doświadczenia normatywne jak i nie mogą być integralną częścią jednej osoby. Bo choć są sobie przeciwstawiane, wcale się nie wykluczają.

Są po prostu różne.

Właśnie otrzymałam egzemplarz recenzencki od Krytyka Polityczna, a już 30 września każdy będzie mógł nabyć książkę w księgarniach.

BARDZO czekałam na pojawienie się jej na polskim rynku, więc nie mogę się doczekać, aż zabiorę się za czytanie.

A polecenie od Fundacja Dziewczyny w Spektrum to tylko dodatkowy powód, by się ekscytować!

30 września w Wydawnictwie Krytyka Polityczna ukaże się bardzo ważna książka Jenary Nerenberg "Neuroróżnorodne" (Divergent Mind).

Polskie wydanie redagowała Agnieszka Mocarska, członkini Rady naszej Fundacji, a my objęłyśmy książkę matronatem. Już teraz polecamy! ☀️

Opis wydawcy:

Przełomowa książka o doświadczeniu neuroodmiennych kobiet, która zaprasza czytelniczki i czytelników do myślenia w kategoriach neuroróżnorodności – porzucenia stygmatyzacji na rzecz wzmocnienia unikatowych cech naszych umysłów.

Pomimo sukcesów na polu zawodowym i prywatnym, Jenara Nerenberg miała poczucie, że nie radzi sobie w codziennym życiu. I choć diagnoza zaburzeń lękowych, którą wcześniej otrzymała, wydała jej się nie do końca trafna, zupełnie zaskoczyła ją informacja, że to, co przeżywa wiąże się tak naprawdę z autyzmem i ADHD. Zgłębiając ten temat odkryła, że jej doświadczenie jest bardzo powszechne. Ponieważ większość badań nad różnicami neurorozwojowymi koncentruje się na chłopcach, a socjalizacja dziewcząt wzmacnia maskowanie, wiele kobiet o swojej neuroatypowości dowiaduje się dopiero w wieku dorosłym, jeśli w ogóle. Miliony z nich żyją bez lub z błędnie zidentyfikowaną neuroodmiennością, w wyniku czego cierpią z powodu depresji, lęku, wstydu i niskiej samooceny.

Jenara Nerenberg jest dziennikarką, producentką, mówczynią i założycielką Projektu Neuroróżnorodność (The Neurodiversity Project). Ukończyła Harvard School of Public Health i UC Berkeley.

Dzięki uprzejmości Krytyka Polityczna dostanę egzemplarz do recenzji, także będę mogła podzielić się z Wami wrażeniami.

Gdy widzę, jak Fundacja Dziewczyny w Spektrum zachwala ten tytuł, jeszcze bardziej nie mogę się doczekać!

30 września w Wydawnictwie Krytyka Polityczna ukaże się bardzo ważna książka Jenary Nerenberg "Neuroróżnorodne" (Divergent Mind).

Polskie wydanie redagowała Agnieszka Mocarska, członkini Rady naszej Fundacji, a my objęłyśmy książkę matronatem. Już teraz polecamy! ☀️

Opis wydawcy:

Przełomowa książka o doświadczeniu neuroodmiennych kobiet, która zaprasza czytelniczki i czytelników do myślenia w kategoriach neuroróżnorodności – porzucenia stygmatyzacji na rzecz wzmocnienia unikatowych cech naszych umysłów.

Pomimo sukcesów na polu zawodowym i prywatnym, Jenara Nerenberg miała poczucie, że nie radzi sobie w codziennym życiu. I choć diagnoza zaburzeń lękowych, którą wcześniej otrzymała, wydała jej się nie do końca trafna, zupełnie zaskoczyła ją informacja, że to, co przeżywa wiąże się tak naprawdę z autyzmem i ADHD. Zgłębiając ten temat odkryła, że jej doświadczenie jest bardzo powszechne. Ponieważ większość badań nad różnicami neurorozwojowymi koncentruje się na chłopcach, a socjalizacja dziewcząt wzmacnia maskowanie, wiele kobiet o swojej neuroatypowości dowiaduje się dopiero w wieku dorosłym, jeśli w ogóle. Miliony z nich żyją bez lub z błędnie zidentyfikowaną neuroodmiennością, w wyniku czego cierpią z powodu depresji, lęku, wstydu i niskiej samooceny.

Jenara Nerenberg jest dziennikarką, producentką, mówczynią i założycielką Projektu Neuroróżnorodność (The Neurodiversity Project). Ukończyła Harvard School of Public Health i UC Berkeley.

Moje rodzinne miasto świętowało dzisiaj pride po raz drugi. Nawet lepiej, że dopiero w sierpniu. Dobrze jest zobaczyć marsz równości poza czerwcem, bo duma trwa cały rok! 🏳️‍🌈 🏳️‍⚧️

Uwielbiam mieszkać i pracować w Poznaniu - mamy tu mnóstwo queerowych wydarzeń!

Ujawniamy program Outfilm Poznań Festival! Już na początku września w samym centrum Poznania będzie można obejrzeć za darmo najlepsze filmy o tematyce LGBT+! 🏳️‍🌈

Poza pokazami plenerowymi odbędą się również pokazy specjalne w kinie Muza ✨

Wszystkie szczegóły znajdziecie na stronie festiwalu - link w komentarzu!

outfilm.pl ✨ Tongariro Releasing ✨ Estrada Poznańska ✨ Kino Muza w Poznaniu

Ewelinę po raz pierwszy poznałam na spotkaniu Akademii Zaangażowanego Rodzica organizowanej przez Kampania Przeciw Homofobii, ale już wcześniej kojarzyłam ją z jej działalności aktywistycznej w internecie.

W nawiązaniu do mojego poprzedniego posta, myślę że Ewelina Negowetti stanowi idealny przykład, że queerowość dziecka może wiązać się ze nie stratą, a ze szczęściem.

Dzięki jej działalności na rzecz pomocy rodzinom osób LGBTQ+, inni rodzice także mogą znaleźć się w tym samym miejscu co ona.

Zachęcam do przeczytania wywiadu!

"Dzień, w którym dowiedziałam się, że moje dziecko jest transpłciowe, był najpiękniejszym w moim życiu" 'Czy dziecko jest trans z powodu leków, które brałam w ciąży?', 'A może mu się odwidzi?', 'Gdzie zrobiłam błąd?'. Takie pytania słyszę nagminnie - mówi mama transpłciowego syna Ewelina Negowetti. Prowadzi największą w polskim internecie grupę samopomocową dla rodziców dzieci trans...

Coming out dziecka często może być dla rodziców szokiem - nieważne, czy chodzi o orientację psychoseksualną, czy o tożsamość płciową. Potrzeba czasu, by to zrozumieć i się przyzwyczaić, ale najważniejsze jest, by dziecko akceptować takie, jakim jest.

Niestety raport na temat sytuacji społecznej osób LGBTA w Polsce za lata 2019–2020 donosi, że jest gorzej niż w poprzednich latach:

"Ze wszystkich matek, które wiedzą o nieheteronormatywności swoich dzieci, 61,2% ją akceptuje. Odsetek ten jest niższy dla pytania o ojców i wynosi 53,9%. W porównaniu do danych zebranych 4 lata temu akceptacja orientacji/ tożsamości płciowej dzieci przez rodziców, którzy o tym wiedzą, pogorszyła się”.*

Pracuję nie tylko z osobami ze społeczności LGBTQ+, ale także z ich bliskimi - również tymi, którzy potrzebują czasu i pomocy w odnalezieniu się w nowej sytuacji.

Jeśli jesteś właśnie taką osobą, bardzo chętnie spotkam się z Tobą online. Nawet jeśli jeszcze się w tym nie odnajdujesz i nie masz wszystkiego poukładanego w głowie - nie przejmuj się. Właśnie po to tu jestem.

📞 (+48) 799 281 013
✉️ [email protected]

*Sytuacja społeczna osób LGBTA w Polsce. Raport za lata 2019–2020. Przegląd najważniejszych danych.