NIC DO UKRYCIA

nalnego

ważnego

i tego ego

można by tu wymieniać w nieskończoność,

ale nie o to chodzi. Przejdźmy do konkretów. Na stołku siedział Benek. Ot stołek jak stołek, cztery nogi, mała i duża scena Teatru, ileś ról, recital i co? I do stołka podszedł Max. Spojrzał w górę ( bo wysoki to był stołek ) i krzyknął do Benka:

„ Długo tam będziesz sam siedział? Może posiedzimy razem?“

I wdrapał się z sobie tylko znanym wdziękiem, przysiadając się i proponując uczynienie czegoś wspólnie. Było ich już dwóch. Benek zaczął dokopywać się do skrywanych głęboko w mózgu pokładów wyobraźni i przelewać na papier to, co mózg za drobną opłatą wypluł. W Maksie już dudniły niskie dźwięki, które poczęły oplatać benkowe słowa. Utwory zaczęły się kleić, przybierać najróżniejsze kształty i prosić swoich ojców o wykonanie. W głowach konstruktorów pojawiło się pytanie:

„ Kto jeszcze? Kto by do tego wariactwa pasował? Jakie dźwięki? Jacy ludzie?“

W momencie, gdy pytania świdrowały niemiłosiernie korę mózgową, przelatywał koło stołka

Sokół, zwany Przemkiem a potem Jaskółem. Nie musiał głowy zadzierać z racji wysokości na jakiej się znajdował. Zapytał lekko:

„ Co robicie?“

I chłopaki równie lekko mu odpowiedzieli:

„ A tak sobie siedzimy.“

„ To może posiedzę z wami?“

„ Ano posiedź.“

Tak więc Przemo wylądował, wyjął zza pazuchy trąbkę i zagrał. To już było trio. Od razu przyznał się do znajomości z młodym, dobrze zapowiadającym się akordeonistą - Bogusiem, a że Boguś był wtedy rzeczywiście młody, to długo go przekonywać nie musieli. Ot wziął i zaufał. Przyjechał i siadł na stołku, wyjął cyję i jakby to powiedzieć, harmonia jakaś dziwna zapanowała nad stołkiem. Zaczęli myśleć i tworzyć, potem przestali myśleć, ale tworzyć nie przestali, aż serce z radości waliło. A że walić zaczęło, pojawił się rytm. Oj niezdarny to był rytm, więc chłopaki w trwogę wpadli. Co tu robić? Jako że wszyscy byli na wysokim stołku, Benek wstać musiał, by go inni zauważyli. Gdy go już zauważyli, zamilkli w skupieniu.

„ Adasia nam tu trzeba.“ - powiedział Benek, a że krzyczeć nie chciał by Adasia przywołać, z cudu techniki skorzystał i chwycił za telefon. Bogu dziękować, że Adaś z tego cudu techniki też korzystał. Dogadali się. I oto na stołku siedziało już pięciu chłopa. Tak to się zaczęło. Później Adasia zastąpił Kuba, który jako rdzenny zakopiańczyk, ale przede wszystkim rockman ( jak przystało na człowieka dorastającego na twardej, Tatrzańskiej skalę) dodał mocnego kopa. Po kolejnej dawce piasku w klepsydrze życia, pojawił się Maciek ze swoją gitarą, która w jego rękach brzmi tak, jakby razem wyszli z łona matki (facet ogarnia naraz sześć strun!!!). Niedawno dołączył Michał (nazwisko Peiker do perkusji pasuje wyśmienicie). Ma tyle energii, że postanowili odcinać go przed graniem od wszelkich kalorii.