Wolność Frankowicza

Panie Mecenasie, to nie rozwód, dlaczego zadaje mi Pan tak szczegółowe pytania dotyczące celu nabycia nieruchomości, sposobu korzystania z niej ?
Takie pytanie z lekkim zabarwieniem pretensjonalności usłyszałem, przeprowadzając niedawno „standardowy” jak dla mnie wywiad z posiadaczem pseudo frankowego kredytu, który nota bene miał być w opinii tych dbających o dobro klientów banków, nader , a zarazem . Życie napisało inny scenariusz, ale wszyscy o tym wiedzą i temat na osobny wpis. Sprawa frankowa wydaje się prosta, podobno prawie wszyscy wygrywają, niektóre kancelarie ocierają się rzekomo o stuprocentową skuteczność, nie ma zatem sensu należycie dbać o szczegóły. Czy aby na pewno ?
Końcowy sukces każdej sprawy zawsze poprzedzony powinien być dokładną analizą stanu faktycznego, okoliczności poprzedzających zawarcie umowy kredytu, momentu w której doszło do jej zawarcia oraz okoliczności związanych z korzystaniem z nieruchomości nabytej z kredytu. O ile umowy zawierane w podobnym czasie z tym samym bankiem są identyczne, o tyle znalezienie takich samych kredytobiorców nie jest możliwe.
Dlaczego te wszystkie elementy są takie ważne, skoro umowy kredytów pseudo frankowych zawierają zazwyczaj niedozwolone klauzule indeksacyjne, przeliczeniowe ze złotych polskich na franka szwajcarskiego i odwrotnie ?
Odpowiedzi na tak postawione pytanie szukać należy w postanowieniach Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, stanowiącej podstawowe oręże „frankowiczów” w sporach z bankami oraz w przepisach Kodeksu cywilnego, który stanowią jej implementację do krajowego porządku prawnego, na marginesie nie do końca udaną. Chronią one osobę fizyczną, która zawierając umowę w tym przypadku kredytu działała w celach nie związanych z handlem, przedsiębiorstwem lub zawodem. Przykładowo nabycie kilku nieruchomości w miejscowości wypoczynkowej, kilkaset kilometrów od miejsca zamieszkania kredytobiorcy, ciężko będzie uzasadnić koniecznością zaspokojenia życiowych i mieszkaniowych potrzeb konsumenta. To samo dotyczy nabycia nieruchomości w celu oddania jej w najem. Ważne są również takie okoliczności jak: wykształcenie, wykonywany zawód, miejsce pracy, wcześniejsza historia kredytowa konsumenta zwłaszcza w zakresie kredytów udzielony w walutach obcych, skończywszy na sposobie spędzania urlopów w kraju lub za granicą.
Pytania prawników, reprezentujących banki zmierzają bowiem do wykazania, iż osoba zawierająca z bankiem umowę kredytu, posiadała wiedzę co do ryzyka kursowego, a tym sam bank zawierając umowę z wbudowanym elementem indeksacyjnym do waluty obcej nie postępował nieuczciwie oraz nie naruszył dobrych obyczajów. Niedostatki banków w należytym wykonywaniu obowiązków informacyjnych w zakresie ryzyka kursowego, równoważone są przymiotami potencjalnego kredytobiorcy, które z uwagi na posiadaną wiedzę, miał świadomość lub też kierując się zasadami doświadczenia życiowego, powinien mieć świadomość w zakresie ryzyka związanego z zawarciem umowy z wbudowanym elementem walutowym.
Należyte zatem ustalenie wszystkich szczegółów dotyczących osoby kredytobiorcy, celu nabycia nieruchomości, na zakup której zaciągany był kredyt, pozwoli ocenić jakie są szanse na wygranie sprawy i dobranie odpowiedniej strategii procesowej.
Na sali sądowej nie zadaje się co do zasady pytań na które nie zna się odpowiedzi, a o niektóre kwestie nie warto pytać, licząc że nie zrobi tego druga strona.

Zainteresował Cię ten temat i chcesz dowiedzieć się więcej? Sprawdź w jaki sposób pomagamy Frankowiczom: https://kpchf.pl/jak-pomagamy-frankowiczom.html