Eirini Aslanidou

-«Τι διαβάζεις;» με ρώτησες πριν.

-«Διαβάζω για το πώς μπορώ να σε ακούω πραγματικά».

-«Μα ακούς με τα αυτιά σου βέβαια» μου είπες.

-«Αυτό νόμιζα κι εγώ. Όμως μου μαθαίνεις ότι τα αυτιά κάνουν τα δικά τους πολλές φορές. Πρέπει να μάθω να ακούω και με την καρδιά…»

Δεν ξέρω τι κατάλαβες ακριβώς, αλλά με τη λέξη «καρδιά», με πήρες αγκαλιά.

Μαθαίνω να ακούω λοιπόν… Γιατί τις περισσότερες φορές, όταν μου λες κάτι, βιάζομαι να απαντήσω…

Αμέσως, κρίνω, ματαιώνω, αναλύω, σε καθησυχάζω, σου δίνω συμβουλές.

Αμέσως, θέλω να πάω στη ΛΥΣΗ. Να σε σώσω κατά κάποιο τρόπο.

Μόνο που δεν σε σώζω καθόλου έτσι, αντίθετα σε μπλοκάρω!

Και δεν σου δίνω αυτό που χρειάζεσαι στα αλήθεια:

ΧΩΡΟ.»

…

«Να ακούμε είναι μια ανάγκη. Να μιλάμε είναι μια τεχνη.» Goethe
——-——
Απόσπασμα της ιστορίας «Οτην η καρδιά μου σε ακούει» από το βιβλίο «Μαμά, Μπαμπά, μ’ ακουτε;»

🎨 Mathou

Και μπάμιες μη σας πω !!!😁😁😁😁

Γονιέ,σε σένα απευθύνομαι. Ξεκίνα από τις λεπτομέρειες. Παρακολούθησε στενά το παιδάκι σου. Τι τραγούδια ακούει, τι παρακολουθεί στο διαδίκτυο και στην τηλεόραση. Πρόσεχε τις λέξεις που χρησιμοποιείς όταν του μιλάς, ακόμα και το ύφος σου όταν του απευθύνεσαι μιλώντας για τους ανθρώπους. Κάθε ώρα, κάθε στιγμή, να ξέρεις σε σκανάρει, σε αντιγράφει. Γίνε το σωστό παράδειγμα γι΄αυτό. Είσαι ο καθρέφτης του.
Μίλα του. Μίλα του πολύ. Μίλα του για αξίες, για τους ανθρώπους, πες του ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Θυμίσου την θλίψη που σε πλημμύριζε όταν κάποιος σε απέρριπτε στην παιδική σου ηλικία ή ακόμα σκέψου πώς θα ένιωθε το παιδί σου αν ήταν στη θέση μου. Ξέρεις, από τύχη δεν είναι.
Αποδοχή, ενσυναίσθηση και αγάπη γονιέ! Αυτά χρειάζονται μόνο.Πες το και στις άλλες μαμάδες και στους άλλους μπαμπάδες να το μάθουν.
Μην αδιαφορείς για μένα, γονιέ, είμαι και εγώ πλάσμα Του Θεού. Θα μπορούσα να είμαι δικό σου παιδί. Είμαι δικό σου παιδί. Άλλωστε λένε ότι από τη στιγμή που γίνεσαι γονιός όλα τα παιδιά του κόσμου είναι παιδιά σου.
«Έχε το νου σου στο παιδί. Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα». Αυτό θυμήσου!!

-------------------------------
Via: Ευαναγνώσματα ~Εύα Κοτσίκου || www.fractalart.gr

Ανθρωπολόγος έδειξε παιχνίδι στα παιδιά μιας Αφρικανικής φυλής...
Τοποθέτησε ένα καλάθι με νόστιμους καρπούς κοντά σε κορμό δέντρου και τους είπε: Το πρώτο παιδί που θα φτάσει στο δέντρο θα πάρει το καλάθι.
Όταν τους έδωσε το σήμα εκκίνησης, έμεινε έκπληκτος που περπατούσαν μαζί, πιασμένοι χέρι χέρι μέχρι να φτάσουν στο δέντρο και να μοιράσουν τον καρπό!
Όταν τους ρώτησε γιατί το έκανες αυτό όταν ο καθένας από εσάς μπορούσε να πάρει το καλάθι μόνο για αυτόν!
Απάντησαν με έκπληξη: Ubuntu.
′′ Δηλαδή, πώς μπορεί κάποιος από εμάς να είναι ευτυχισμένος ενώ οι υπόλοιποι είναι άθλιοι?"
Ubuntu στον πολιτισμό τους σημαίνει: (Είμαι επειδή είμαστε).
Αυτή η φυλή γνωρίζει το μυστικό της ευτυχίας που έχει χαθεί σε όλες τις κοινωνίες που τις ξεπερνούν και που θεωρούν πολιτισμένες κοινωνίες.......!!

«Δεν μ αρέσει να δουλεύω με ερωτεύμενους. Ίσως γιατί τους ζηλεύω -κι εγώ ο ίδιος λαχταράω να μαγευτώ.
Ίσως πάλι γιατί ο έρωτας και η ψυχοθεραπεία είναι μεταξύ τους ασύμβατα.
Ο καλός θεραπευτής πολεμάει το σκοτάδι και ζητάει το φως, ενώ ο έρωτας συντηρείται από το μυστήριο και καταρρέει μόλις αρχίσεις να τον εξετάζεις σχολαστικά.
Κι εγώ σιχαίνομαι να γίνομαι ο δήμιος του έρωτα».
Irvin Yalom, Ο δήμιος του έρωτα κι άλλες ιστορίες ψυχοθεραπείας.