Oławska Grupa Eksploracyjna

Ciekawostka na dziś:
Oława posiadała własną lożę wolnomularską. Nazywała się Wilhelm zur Deutschen Eiche. Jej siedziba zlokalizowana była tam, gdzie dziś stoi Ośrodek Kultury, przy ul. 11 Listopada (wówczas Gartenstrasse 27).

Witajcie po długiej naszej nieobecności.

Gromadziliśmy i porządkowaliśmy dla Was nasze materiały, którymi teraz będziemy się z Wami pomalutku dzielić.

Na pierwszy ogień poniemiecka strzelnica wchodząca w skład poligonu fabryki Kruppa. Położenie tego obiektu nie jest tajemnicą i możecie go znaleźć spacerując po lasach w pobliżu miejscowości Lubsza.

Zapraszamy do fotorelacji.

Życzymy Wam wszystkiego co najlepsze w Nowym Roku.

Zaczynamy od pytania. Gdzie zrobiliśmy to zdjęcie?

Oto trzecia i ostatnia porcja zdjęć z zamku „Wiedźmina”.

Jak to bywa z tego typu miejscami, krążą o nich różne legendy. Nie inaczej jest również w tym przypadku. Każdy zamek ma swoje duchy i również Ogrodzieniec jest ich pełen. Wśród miejscowych legend najwięcej kontrowersji budzi duch przybierający formę ogromnego czarnego psa, który jest widywany po dziś dzień. Większość osób jest zgodnych, że ów pies jest pośmiertnym wcieleniem kasztelana Stanisława Warszyckiego, który w tamtych czasach był uważany za patriotę (jednak opinia publiczna nie znała jego prywatnej mrocznej strony). Człowiek ten uwielbiał ,,męczyć” na różne sposoby swoją służbę. W ruinach zamku można zobaczyć Narożną grotę, która była nazywana „męczarnią Warszyckiego”-to właśnie tam, miały w niejednokrotny, okrutny sposób odbywać się morderstwa oraz tortury za błahe przewinienia na służbie właściciela zamku oraz jego żonach- jak głoszą źródła właściciel zamku miał trzy żony.

Według jednej z legend już za życia Stanisław Warszycki miał zostać porwany do piekła i powrócić właśnie pod postacią ogromnego czarnego psa, aby pilnować ukrytych tam skarbów.
Do tej pory próby uchwycenia zjawy pozostają nieudane, mimo licznych prób pasjonatów tematu, sprzęt w trakcie realizacji nagrań niestety odmawia posłuszeństwa.

W ten chłodny dzień mamy dla Was drugą porcję zdjęć z naszej sierpniowej wizyty na zamku z serialu „Wiedźmin”. Przy kolejnej części zdjęć tak jak obiecaliśmy, przedstawimy Wam pewną legendę związaną z tym miejscem.

Druga część zdjęć z zamku "z Wiedźmina" już jutro. A tymczasem pytanie. Gdzie zrobiliśmy to zdjęcie??

Wakacje już dawno za nami, więc chcemy Wam pokazać kilka naszych wypraw.

Na początek kilka serii zdjęć z jednego bardzo słynnego zamku. Znany jest z jednego filmu oraz serialu. Kręcono tam Zemstę. Jednak fani Wiedźmina kojarzą go właśnie z tym serialowym hitem Netflixa :)

Przed wami pierwsza porcja zdjęć a już w kolejnych opowiemy Wam mroczną legendę związaną z tym miejscem.

Pozdrawiamy z wyprawy 😎 Jak będziecie w okolicach Przemyśla, to koniecznie musicie odwiedzić Fort III Łuczyce. Tam spotkacie ludzi z pasją i posłuchacie fantastycznych opowieści. Sprawdzcie profil Grupy Karpackie Bunkry.

Pierwszy (tzw. ”stary”) zamek w Oławie – kamienna budowla po której dzisiaj została tylko nazwa placu (pl. Starozamkowy). Budowla została utworzona jeszcze w XIII wieku i miała wymiary 20m na 60m.

W pełnej swojej formie zamek istniał do 1428 roku, do momentu aż nie uległ zniszczeniu podczas wojen husyckich. Potem nie został odbudowany. Jego funkcję przejął zamek zbudowany przez Ludwika I Brzeskiego w północnej części miasta.

Friedrich Lucae w 1689 roku pisał, że „w mieście wskazuje się również wielką kamienną budowlę, którą nazywają starym zamkiem”. (tłum. za: Nad Odrą i Oławą, 2012).

W XIX wieku istniała jeszcze jedna wieża zamku – tzw. Wieża Bociania (widoczna na starych planach Wernera). W późniejszych latach, gdy tworzono bastiony miejskie, włączono ją do miejskich fortyfikacji.

Jako ciekawostkę można wspomnieć, że podczas prac archeologicznych w latach 90 XX wieku (przy ul. Pałacowej) odkryto relikt schodów prowadzących do piwnic… Czy te nadal istnieją? Można zaryzykować stwierdzenie, że tego nie wie nikt… Chyba… ;-)

Od dłuższego czasu nic nie napisaliśmy, więc na początek wakacji mocna rzecz. Otóż po przeczytaniu pewnego artykułu w Gazecie Wrocławskiej i obejrzeniu filmiku grupy Mystery Hunters, postanowiliśmy i My odwiedzić Dom Diabła. Miejsce to jak, już pewnie się domyślacie uchodzi za nawiedzone. Wiele osób w tym miejscu miało doświadczyć paranormalnej aktywności. W trakcie naszej wizyty w tym miejscu nic takiego się nie wydarzyło (a byliśmy tam w 3 osoby). Jednakże zgodnie po wyjściu stwierdziliśmy, że każdy z nas odczuwał dziwny niepokój. Zapraszamy do obejrzenia zdjęć.

Krążąc po oławskich bezdrożach można się niejednokrotnie zdziwić. ;-)

Znalezione w miejscu, gdzie napewno nie było cmentarza.

Spacerem po wrocławskim Rędzinie...
Pomnik mieszkańców poległych podczas I Wojny Światowej.

Tradycyjnie - partia kilku archiwalnych zdjęć z dawnej Oławy (i okolic)

Spacer po Czernicy i Kotowicach.
Z kilkoma Einmannbunker w tle ;-)

Na cmentarzu żydowskim w Ziębicach

W pewnym poradzieckim schronie łączności...(zdjęcia z 2018 r.)

W pewnej opuszczonej poradzieckiej bazie paliwowej - Część II

W pewnej opuszczonej poradzieckiej bazie paliwowej - Część I 😎

Efekt poszukiwań zaginionych stacji kolejowych Dolnego Śląska

Graf Zeppelin - sterowiec o długości ok. 237m, rozwijający prędkość do 128 km/h.
Potrafił bez lądowania przelecieć do 12 000km.
Został zbudowany w 1928 roku i był wówczas największym sterowcem na świecie.

Zasłynął tym, że jako pierwszy i jedyny sterowiec wykonał rejs dookoła naszego globu.
Udało mu się to zrobić w 21 dni!

Niestety - po katastrofie Hindenburga w 1937 roku sterowce w zasadzie zakończyły swoją (dobrze się zapowiadającą) karierę.

Co jednak najbardziej nas interesuje - 24 czerwca 1930 roku to właśnie mieszkańcy Oławy mogli na własne oczy podziwiać tego kolosa unoszącego się nad ich miastem.

Niewielu ludzi o tym wie, ale Oława posiada dwa dworce kolejowe.
Poza tym oczywistym (sprawującym funkcję do dziś) - od 1910 r. do 1966 r. istniał również Dworzec Mały.
Druga linia przebiegała od Oławy do Boreczka (pow. strzeliński).
Pociągi zatrzymywały się na stacjach w miejscowościach Jaczkowice, Godzinowice, Gaj, Marszowice, Polwica, Domaniów, Kuchary, Radoszkowice, Borek Strzeliński i Boreczek.
Dzisiaj Dworzec Mały nadal istnieje, jest wykorzystywany jako budynek mieszkalny.
Znajduje się (a jakże!) przy ulicy Małodworcowej.

Zapraszamy Was na krótką fotorelację z dzisiejszego spaceru.

W 1814 r. ukazało się rozporządzenie królewskie, które nakazywało rodzinom żydowskim mieszkającym dalej niż milę od cmentarza, założenie własnego pola grzebalnego pod groźbą wydalenia ze swojego aktualnego miejsca pobytu. Cmentarz powstał dzięki bogatemu członkowi gminy żydowskiej Samuela Steinmanna, który za własne pieniądze wykupił potrzebną działkę. Otwarcie nekropolii nastąpiło w 1818 r. Przy cmentarzu, przy ul. Cichej, istniał dom przedpogrzebowy. Obecnie, cmentarz zajmuje powierzchnię ok 0,2 h.

7 marca 1977 r. cmentarz żydowski w Oławie został wpisany do rejestru zabytków. Na tej nekropolii są pochowani członkowie rodziny Thomasa Manna, który w 1929 r. otrzymał literacką nagrodę nobla.

Dzisiaj, tym oto postem na razie kończymy naszą sagę po Fortach Twierdzy Przemyśl, do których na pewno wrócimy.

Fort X Orzechowce – zbudowany w latach 1881 – 1887, modernizację przeszedł w latach 1896 – 1900 wzmocniono wówczas konstrukcję kazamat, na skrzydłach wału piechoty zbudowano 2 baterie pancerne, a na skrzydłach wału górnego 2 tradytory pancerne. Zadaniem fortu była obrona odcinka od drogi do Pruchnika do potoku Rada, wzgórz w rejonie Batycz oraz na wsch. i pd. od Trójczyc, a także flankowanie baterii sprzężonej i międzypól w kierunku fortów XIa i Xb.
Przed poddaniem twierdzy w marcu 1915 roku fort został wysadzony. Resztki murów Carnota i murów koszar szyjowych rozebrano w okresie międzywojennym. Do dziś zachowały się pozostałości koszar, poterny osiowej , schron centralny, wybieżnie na wał dolny, ruiny obu baterii pancernych i obu kaponier grodziowych oraz przede wszystkim prowadzących do nich potern. Warto dodać, że ten Fort po zdobyciu go przez Rosjan był osobiście wizytowany przez cara Mikołaja II 22 kwietnia 1915 r.

Obiekt dzisiaj jest dostępny dla zwiedzających, jednakże odwiedzając go uważajcie na niebezpieczeństwo spadnięcia ze szczytu górnego wału na teren po nieistniejących koszarach. Fort znajduje się na czarnym szlaku fortecznym oraz na trasie rowerowej po fortach Twierdzy Przemyśl.

W tym Nowym 2022 roku życzymy Wam życia lepszego od marzeń oraz mnóstwa udanych eksploracji.

Dzisiaj chcemy Was zabrać do kolejnego Fortu Twierdzy Przemyśl.

Fort XIII San Rideau - to potężny trzykondygnacyjny fort pancerny zewnętrznego pierścienia Twierdzy Przemyśl. Łączący funkcje obrony bliskiej i dalekiej obiekt powstał w latach 1892-1896 według projektu gen. Moritza von Brunnera. Koszt budowy tego fortu wyniósł ok. 5 milionów koron. Podczas II oblężenia twierdzy Przemyśl, fort został wysadzony 22 marca 1915, w dniu poddania twierdzy. Uległ kolejnym zniszczeniom podczas III oblężenia (30 maja 1915) i po kolejnych rozbiórkach w latach 1923-1925. Dalsze niszczenie fortu zostało powstrzymane dopiero w roku 1968, po uznaniu fortów Twierdzy Przemyśl za chroniony prawem zabytek architektury.

Mimo dużych zniszczeń szacowanych na 75%, fort jest udostępniony do zwiedzania. Ogromna liczbę turystów przyciąga lokalna legenda związana z tym fortem. Gdy po I wojnie obiekt został przeznaczony do rozbiórki, w trakcie prac w jednym z zasypanych pomieszczeń odnaleziono podobno skrajnie wyczerpanego, przypominającego zjawę człowieka. Dzięki zapasom żywności i wody zdołał przetrwać w ruinach fortu kilka lat, lecz postradał zmysły. Odwieziony do szpitala, wkrótce zmarł. Sprawa nigdy nie została do końca wyjaśniona. Historia ta jest dziś nazywana Legendą Żywego Trupa.

Przemyski fort III Łuczyce (o którym pisaliśmy w ostatnim poście) w ciągu roku przeobraził się nie do poznania.
Dla porównania prezentujemy zdjęcia tego obiektu z roku 2020.

Kontynuujemy wędrówkę po fortach Przemyśla.

Fort III Łuczyce

Historia fortu jest dosyć zawiła. Powstał w latach 1854-1855, w ramach budowy wokół Przemyśla fortyfikacji. Zbudowano wówczas siedmioboczny szaniec artyleryjski. W 1878 r. dokonano pierwszej przebudowy, w ramach której przebudowano szaniec na prowizoryczny jednowałowy fort artyleryjski GHW III „Łuczyce”. Kolejną znaczną modyfikację fort przeszedł w latach 1902-1914 r., kiedy to wzniesiono nowe budynki koszar, schronów oraz kaponier. Zadaniem fortu była obrona doliny Wiaru z linią kolejową oraz wzgórz na południe od wsi Cyków.

Obecnie Fort III Łuczyce znajduje się w dobrych rękach, a mianowicie opiekę nad nim przejęła Grupa Karpackie Bunkry, którą serdecznie pozdrawiamy. Zachęcamy Was do odwiedzania tego obiektu ponieważ powstaje tam muzeum ceramiki fortecznej.

Jeżeli zainteresowała Was historia fortu, to polecamy stronę zabytek.pl

Fotograficzna kontynuacja wczorajszego posta o Salis Soglio.
Same zdjęcia wykonane jeszcze w 2020 roku.

Przedstawiamy Wam kolejny odwiedzony przez nas fort podczas wyprawy do Przemyśla.

Fort I "Salis Soglio"

Powstał w latach 1882-1886 według projektu szwajcarskiego inżyniera Daniela Salis – Soglio. Zlokalizowany jest na szczycie najwyższego wzgórza 404,3 m n.p.m., na wschód od Siedlisk.
Fosa czoła fortu przylega do polsko-ukraińskiej granicy państwowej. Jest głównym dziełem obronnym Grupy Siedliskiej. Powierzchnia fortu wynosi ok. 4,5 ha.
W czasie rozpoczęcia budowy fort był zaplanowany jako fort pancerny, jednak po roku czasu, z przyczyn finansowych, nie zakupiono kosztownych pancerzy. Z tego powodu, w planach projektu umieszczono dodatkowe stanowiska artyleryjskie. Dlatego też budowla jest klasyfikowana jako nietypowy fort artyleryjski. W czasie pierwszego i drugiego oblężenia Twierdzy Przemyśl Fort I wspierał swoim ogniem działania Grupy Siedliskiej, która była areną zaciekłych walk. W czasie kapitulacji Twierdzy Przemyśl, w 1915 r., został częściowo wysadzony, a w roku 1945 częściowo rozebrany.

Obecnie Fort I uchodzi za jeden z lepiej zachowanych fortów w całej Twierdzy Przemyśl. Znajduje się na czarnym szlaku turystycznym oraz turystycznej trasie rowerowej po fortach Twierdzy Przemyśl. Niemożliwe jest zwiedzanie zewnętrznej linii obronnej w części czołowej fortu z racji jego położenie przy samej granicy.

Dziś zaczynamy naszą serię o Fortach Przemyśla , które wchodzą w skład Twierdzy Przemyśl. Większe w Europie są tylko Antwerpia oraz Verdun.

Zaczniemy od Fortu XV Borek.

Był fortem pancernym, międzypolowym, wybudowanym ok. 1890 r. Położony został na wzgórzu, na wysokości 200 m n.p.m., w odległości ok. 6 km. od Przemyśla. Fort ten jest ostatnim fortem w zewnętrznym pierścieniu obronnym Twierdzy Przemyśl. Uzupełniał doskonale lukę we wspomnianym pierścieniu, którego obwód wynosił 45 km.
Został częściowo wysadzony w powietrze w 1915 r. po II oblężeniu Twierdzy Przemyśl. Niestety częściowo go rozebrano w latach 1920 -1930. W okresie międzywojennym fort użytkowało Wojsko Polskie.
W czasie okupacji radzieckiej był zapleczem budowy fortyfikacji Linii Mołotowa. Po II wojnie światowej fort służył okolicznym mieszkańcom jako wysypisko śmieci. Dewastację spowodowało też wysadzanie niewypałów przez saperów we wnętrzu fortu. W latach 2005 – 2009 fort został wydzierżawiony przez Stowarzyszenie 3 Historycznego Galicyjskiego Pułku Artylerii Fortecznej im. Księcia Kinsky’ego.
Dzięki Stowarzyszeniu oraz pasjonatom, na forcie zostały przeprowadzone prace rewaloryzacyjne i porządkowe oraz częściowo zrekonstruowano zniszczone elementy fortu. W 2010r. opiekę nad fortem przejął Związek Gmin Fortecznych Twierdzy Przemyśl.

Z cyklu "zauważone" - spacerując w pobliżu ulicy Sportowej w Oławie przywitał mnie taki mały świadek historii. Butelka po perfumach od Georg Dralle Parfum z Hamburga.
Sama firma założona została w połowie XIX wieku. Na niemieckiej wikipedii można doczytać, że została wykupiona w 1991 przez L'Oreal.
Ta konkretna butelka najpewniej pochodzi z początku XX wieku.

Jakiś już czas temu zostaliśmy zaproszeni do Jelcza-Laskowic przez Stowarzyszenie Lokalna Grupa Zwiadowców Historii.
Odwiedziliśmy tam pałac należący niegdyś do rodziny von Saurma.
Neogotycki budynek został wybudowany w latach 1886-1894, w miejscu XVII-wiecznego, drewnianego pałacyku myśliwskiego.
Po II wojnie światowej obiekt został zajęty przez wojska sowieckie, a następnie polskie.
Dzisiaj budynek stoi opuszczony, czekając na lepsze czasy...

W pewnej miejscowości poza jednym domem stoi tylko opuszczony kościół. Świątynia ta została zbudowana w 1810 r. z cegły w stylu klasycystycznym. W 1964 roku została odnowiona dzięki mieszkańcom, nieistniejącej już praktycznie miejscowości.

Dzień dobry!

Dzisiaj kilka archiwalnych zdjęć przedstawiających oławskie obiekty, których z różnych względów nie ujrzymy już na własne oczy.

Dzisiaj zabieramy Was do miejsca, które było przepełnione cierpieniem ludzi. Obóz Gross-Rosen powstał w sierpniu 1940 roku jako filia KL Sachsenhausen, której więźniowie przeznaczeni byli do pracy w miejscowym kamieniołomie granitu. Pierwszy transport przybył tam 2 sierpnia 1940 roku. 1 maja 1941 roku Arbeitslager Gross-Rosen uzyskał status samodzielnego obozu koncentracyjnego.

Pod ten obóz podlegało około 100 filii, głównie zlokalizowanych na terenie Dolnego Śląska, Sudetów i Ziemi Lubuskiej. Ogółem przez Gross-Rosen oraz jego filie – przeszło około 125 000 więźniów. Musimy również pamiętać o więźniach nierejestrowanych, którzy przywożeni byli tylko na egzekucję. Według danych szacunkowych w obozie zginęło ok 40000 tys. osób.

Kiedy w zeszłą sobotę odwiedziliśmy to smutne miejsce, uderzyła nas ta niesamowita cisza. Warto pojechać i na własne oczy zobaczyć jak to wygląda. Polecamy Wam odwiedzić stronę Muzeum Gross-Rosen w Rogoźnicy.

Dziś chcemy Wam przedstawić główną część Twierdzy Srebrnogórskiej, a mianowicie Donżon główny. Jest to obiekt unikatowy w skali całej Europy, jednym z powodów dlaczego tak się uważa jest fakt, że jest największą górską fortyfikacją w Europie.

Twierdza powstawała w latach 1765 – 1777, z rozkazu króla pruskiego Fryderyka Wielkiego, który sam modyfikował projekt głównego architekta Ludwika Wilhelma Reglera. Obiekt już w momencie powstawania był najnowocześniejszą tego typu fortyfikacją. Lata świetności twierdzy trwały do 1800 roku, kiedy to zmarł Fryderyk Wilhelm II, który również był jej ogromnym zwolennikiem. W tym samym roku fortyfikację zwiedził ówczesny ambasador USA w Berlinie John Quincy Adams (prezydent Stanów Zjednoczonych w latach 1825–1829).

Jedynym poważnym sprawdzianem obronności, było oblężenie twierdzy przez wojska napoleońskie podczas wojny Prus z Francją w latach 1806 – 1807. 28 czerwca 1807 r. podjęto próbę zdobycia twierdzy szturmem, jednak bez powodzenia, w ten sposób obiekt nigdy nie został zdobyty.

Historia tej Twierdzy jest niesamowita, niezwykła, tajemnicza, można by o niej napisać kilka książek. Polecamy Wam, aby odwiedzić to niezwykłe miejsce.

Dzisiaj chcemy Wam Przedstawić Fort Wysoka Skała, który jak już w ostatnim poście pisaliśmy był częścią oflagu VIII B.

Obiekt powstawał w latach 1768-1771 jako fort pomocniczy dla Twierdzy Srebrna Góra. Celem istnienia Fortu Wysoka Skała była obrona podejścia do Donżonu oraz kontrola miasteczka i okolicznych wzgórz. W latach swojej świetności obiekt dysponował 10 kazamatami oraz 14 pomieszczeniami strzeleckimi, do których obsady potrzeba było 6 oficerów i 115 żołnierzy.

Dzisiaj ten obiekt słynie z pewnego wydarzenia z czasów II wojny światowej. To właśnie tutaj w nocy z 5 na 6 maja 1940 roku, odbyła się słynna ucieczka polskich oficerów. Wówczas więzionych tam było 20 oficerów, na ucieczkę zdecydowało się 10 osób, ale reszta solidarnie ich wspierała i pomagała. Była to ogromna porażka Niemców, której nie potrafili znieść. Z obozu karnego, z którego myśleli, że nie da się wydostać, jednej nocy uciekła połowa osadzonych, a druga połowa kryła uciekinierów, robiąc zamieszanie, chodząc tam i z powrotem między kantyną a kazamatami. Oficerowie zdecydowali się na ucieczkę w małych grupach: trzyosobowej: Michał Niczko, Jędrzej Giertych, Zdzisław Ficek, czteroosobowej: Jan Niestrzęba, Zygmunt Mikusiński, Jerzy Klukowski i Zdzisław Dębowski i znowu trzyosobowej: Felicjan Pawlak, Jan Gerstel, Tadeusz Wesołowski. Ucieczka powiodła się Felicjanowi Pawlakowi, Janowi Gerstelowi i Tadeuszowi Wesołowskiemu.

Dziś przypada 82 rocznica wybuchu II wojny światowej. W czasie naszych wypraw odwiedziliśmy jedno miejsce bardzo mocno związane z oficerami polskimi z okresu właśnie owej wojny. Mowa tu o Forcie Spitzberg-Ostróg. Obiekt mieści się na szczycie góry Ostróg (627 m n.p.m.) i jako jedyny fort Twierdzy Srebrnogórskiej znajduje się w Górach Bardzkich. Jego głównym zadaniem była blokada Przełęczy Srebrnej oraz obrona południowej flanki twierdzy. Sam Fort mógł stanowić samodzielną jednostkę forteczną, ponieważ posiadał studnię. Powstał w latach 1769-71 ( budowa całej Twierdzy Srebrnogórskiej trwała 12 lat) z rozkazu króla pruskiego Fryderyka Wielkiego. Głównym architektem był Ludwik Wilhelm Regeler.

Fort Spitzberg-Ostróg jak już wspomnieliśmy, jest ściśle związany z losem oficerów polskich, ponieważ tutaj znajdował się w czasie II wojny światowej oflag VIII B, gdzie byli przetrzymywani oficerowie, którzy próbowali uciekać z innych obozów. O drugiej części oflagu VIII B, opowiemy w następnym poście. To właśnie z drugiej części tego oflagu uciekło 10 oficerów (słynna ucieczka).

W kwietniu 1940 roku na forcie Spitzberg miało przebywać 86 oficerów. Byli to przeważnie oficerowie kampanii wrześniowej, z ważniejszych postaci można wymienić kontradmirała Józefa Unruga – dowódcę obrony wybrzeża we wrześniu 1939 roku .

Obecnie tym świetnym miejscem opiekuje się grupa rekonstrukcyjna z Muzeum Obrony wybrzeża ze Świnoujścia opiekująca się również Fortem Gerharda.

Dzisiaj krótko i bardzo pozytywnie. Aktualnie przebywamy w Przemyślu zbierając materiały na dalsze posty. O samych umocnieniach rozpiszemy się już po powrocie, natomiast dzisiaj skupimy się na bardzo pozytywnej kwestii.
Fort III Łuczyce, jeden z punktów tworzących Twierdzę Przemyśl.
Po zeszłorocznej wyprawie w te rejony byliśmy przygotowani na istne przedzieranie się przez dżunglę.
Gdy natomiast dotarliśmy na miejsce przywitała nas przemiła niespodzianka. Okazało się, że grupa pasjonatów Karpackie "Bunkry" od paru miesięcy działa na terenie i doprowadziła ten element umocnień do stanu używalności. Porównanie tego co zastałem we wrześniu, z tym co widzieliśmy dzisiaj było piorunujące. Teraz z czystym sumieniem możemy wszystkim polecić Fort III Łuczyce i już nie musimy dopowiadać, by zabierali ze sobą maczety. Co więcej - grupa zapewniła nas, że fort czeka świetlana przyszłość.
Polecamy, a Grupie dziękujemy za gościnę

Wam natomiast szczególnie polecamy też obserwować grupę Karpackie "bunkry":

https://www.facebook.com/groups/845809592819511/?ref=share

Dzisiaj przypadkowe znalezisko "odkryte" w trakcie jazdy z Oławy do Środy Śląskiej.
Przedstawiamy Wam mauzoleum Bluchera w Krobielowicach.
Gebhard Leberecht von Blucher był feldmarszałkiem Królestwa Prus zmarłym w 1819.
Pierwotnie został pochowany w kościele w niedalekich Wojtkowicach. Rok później przeniesiony został do krypty schowanej aktualnie za monumentalnym mauzoleum.
Początkowo budowla, zgodnie z ówczesną modą, miała mieć formę piramidy, której strzegłyby dwa sfinksy. Prace jednak przerwano ze względu na problemy z transportem materiału.
Przedsięwzięcie wznowiono za sprawą Fryderyka Wilhelma IV, a koniec budowy datuje się na 1853 rok.
Efekt końcowy ma całe 11 metrów wysokości i na żywo robi jeszcze większe wrażenie.

Z cyklu "zauważone" - spacer na cmentarz miejski przy Zwierzynieckiej i przypadkiem zauważona tabliczka na bramie cmentarnej. Ot szczegół, a jak oko cieszy.