Dzienniczek Depresji
Codzienne zwierzenia osoby chorującej na depresję.
Dzisiaj mi się nie chce
28/10/2022
Ponoć to nie jest normalne…
Jednak jeśli nienormalność trwa codziennie, człowiek może uznać ją za normalność 😉
27/10/2022
Drogi pamiętnkczku, ja już nie chcę czuć…
Nie chcę się uśmiechać.
Nie chcę się smucić.
Nie chcę się złościć.
Nie chcę być szczęśliwa.
To wszystko jest takie chwilowe, tak ulotne; jedno najmniejsze zdarzenie może zmienić mój nastrój o sto osiemdziesiąt stopni. Mam dość!
26/10/2022
Nie wiem, czy czuję się dobrze. Przeważnie mówię, że jest u mnie mniej źle.
Właściwie to dość proste. Normalnie funkcjonujący ludzie żyją, a przez kilka dni w miesiącu czują, że nie powinni żyć, co z jakiegoś powodu jest normalne.
U mnie jest odwrotnie…
Chciałabym powiedzieć całemu światu, że życie jest piękne. Chciałabym pokazywać to całą sobą.
Przecież wierzę w to, że może być lepiej, może być… po prostu dobrze.
25/10/2022
Przecież zupełnie nic się nie wydarzyło. Dlaczego więc czuję się źle?
Właściwie to zwykle jest mi trochę lepiej, kiedy coś się stanie - jest coś takiego, z czym może być mi trudno. Wtedy mogę mieć powód, żeby nie było dobrze.
Cały czas się boję…
Chciałabym powiedzieć - jest dobrze.
Przecież się modlę.
Przecież chodzę na terapię.
Przecież piszę.
Przecież robię to, co lubię robić.
Przecież chodzę na spacery.
Przecież widuję się z ludźmi.
Przecież pracuję.
Przecież niedługo się wyprowadzam.
A jednak mogę powiedzieć tylko - chciałabym, żeby Bóg wziął mnie już do siebie…
24/10/2022
Kolejny dzień, w którym nie zmieniłam świata.
Kolejna noc płaczu i wpatrywania się w ciemność.
Kolejna modlitwa, która kiedyś zostanie wysłuchana - ale jeszcze nie teraz.
Natłok myśli, z którego nie jestem w stanie wybrać tej jednej.
Nasilony lęk…
Zostałam już sama?