Psychoczat - Pomoc Psychologiczna Online Ilona Żuk

Jeśli kiedykolwiek zamierzasz cieszyć się życiem – teraz jest na to czas – nie jutro, nie za rok. Dzisiaj powinno być zawsze najwspanialszym dniem.

Thomas Dreier

Kochani!😊

Chcielibyśmy Wam życzyć spokojnych, radosnych i zdrowych świąt Bożego Narodzenia.🎄🎄🎄
Abyście ten niezwykły czas mogli spędzić z najbliższymi, spokojnie wypocząć i zapomnieć o codziennych troskach. ☺️😌

Ilona i Karol Żuk
❄️☃️🌠🌲

Jak zbudować więź z dzieckiem?

Więź, którą budujemy z dzieckiem jest bardzo ważna od najmłodszych lat. To dzięki niej możemy mieć dobry kontakt z dzieckiem teraz ale i w późniejszych latach. Tylko jak ją zbudować?

Zacznijmy od maluszków do 1 roku życia. Najważniejszy w tym wieku jest kontakt fizyczny czyli przytulanie, głaskanie, kołysanie, całowanie czy masowanie. Oczywiście również bardzo ważne są potrzeby psychologiczne, zaliczamy do nich: miłość, bezpieczeństwo, opiekę itp. Oprócz tego bardzo ważne jest śpiewanie, czytanie czy opowiadanie dziecku o czymś. Dzięki temu może ono przyglądać się waszej twarzy a z czasem ją naśladować. Równie ważne jest rozpoznawanie emocji u dziecka i reagowanie na płacz, krzyk, pisk czy śmiech. Takie wydawałoby się najprostsze czynności bardzo zbliżają rodzica i dziecko.

1-2 rok życia. Tu zaczyna się okres, gdzie dziecko zazwyczaj nie odstępuje mamy na krok i może być to niekiedy denerwujące i męczące, jednakże dla dziecka jesteś najważniejsza. I jego świat składa się właśnie z ciebie. A bez ciebie ani rusz. Jest to okres oczywiście przejściowy. Dziecko zaczyna doświadczać emocji, których nie umie opisać ani nie rozumie co się z nim dzieje. To, że jesteś z nim - ogólnie twoja obecność - jest na tyle ważna, że czuje się bezpiecznie i jest to dla niego bezcenne.

3-5 rok życia. Dziecko w tym wieku (i zresztą w każdym) musi doświadczać a wy jako rodzice musicie na to pozwolić – oczywiście wszystko z umiarem. Ale niekiedy dziecko musi upaść żeby się dowiedzieć, że trzeba uważać. Pojawiają się koledzy i koleżanki, zabawy w dom, mamę i tatę itp. Dziecko zaczyna napotykać nowe przeszkody i bardzo przeżywa niepowodzenia ponieważ jest za małe by zrozumieć że trzeba też czasem w coś przegrać. W tym wieku powinniśmy zacząć uczyć dziecko emocji jakie przeżywa np. „Widzę, że jesteś smutny, co się stało?”. Gdy pojawia się problem dziecko samo próbuje naprawić sytuację i rozwiązać problem a jeżeli nie warto zasugerować rozwiązanie. Reasumując w tym wieku jesteście nadal bardzo ważni ale teraz to świat jest najciekawszy. A to że pozwalacie na błędy i nie karcicie za to jest bardzo fajną metodą na zacieśnienie więzi między wami.

6-9 lat. Jest to wiek gdy rodzic nie jest już wzorcem do naśladowania. Tym wzorem staje się najpierw nauczyciel a z czasem rówieśnicy. W tym wieku możemy nauczyć dziecko nowych bardziej złożonych emocji tj. frustracja. Czas jaki poświęcicie dziecku aby z nim podyskutować lub wspólne wycieczki są nieocenione i dzieci bardzo lubią wspominać wasze wspólne chwile.

10-14 lat. Już w tym wieku zaczyna się powoli bunt nastolatka. Jednakże nie pozwólcie na zerwanie więzi. Jeszcze w tym wieku dzieci chcą opowiadać oraz mają ochotę spędzać z tobą czas. Dziecko zaczyna zauważać zmiany i w swoim zachowaniu i w ciele, więc on również jest tą zmianą zestresowany. Bądź wsparciem w tym okresie dziecka.

15 – 18 Jest to wiek nadal buntu nastolatka połączony z chęcią bycia dorosłymi. Rodzice idą w odstawkę a najważniejsi są znajomi. Ciężko się rozmawia z takim nastolatkiem a jeszcze ciężej wyciągnąć jakieś informacje od niego. I w tym całym zamieszaniu jesteście tutaj bardzo ważni. Chociaż część rodziców powie „najważniejsi to są dla niego koledzy a nie ja”, ale uwierzcie mi że rodzice są tu nieocenieni. Nastolatek potrzebuje wsparcia a nie kogoś kto ciągle go wypytuje co w szkole, jak w szkole, co dostałeś, jak sprawdzian.

Zadaj sobie kilka pytań:
1. Co twoje dziecko lubi robić w wolnym czasie?
2. Co najczęściej ogląda w internecie?
3. Kiedy ostatnio spędziliście razem czas? Kiedy ostatnio po prostu usiedliście razem i obejrzeliście film albo po prostu pomilczeliście razem?
4. Co lubicie robić razem?

Zazwyczaj jest tak że rodzic bardzo skupia się na ocenach i szkole a dziecku rodzic kojarzy się z wypytywaniem i że rodzica nie obchodzą moje sprawy ale tylko i wyłącznie szkoła.

Po czym możemy rozpoznać depresję i jak sobie (lub innym ) pomóc w takiej sytuacji?

Depresja jest to stan długotrwałego obniżenia nastroju. Chory może odczuwać wiele symptomów psychicznych i somatycznych.
Często depresja jest uwarunkowana psychologicznie np. przez nieradzenie sobie z codziennymi problemami, narodziny dziecka, załamanie nerwowe, problemy w pracy, szkole lub po traumatycznych wydarzeniach.
Może mieć również podłoże biologiczne czyli zaburzenie równowagi neuroprzekaźników w mózgu.

U każdego objawy depresji mogą być inne.

Podczas depresji przede wszystkim dominuje smutek i pozbawienie jakichkolwiek zainteresowań. U niektórych osób może wystąpić lęk i problemy ze snem. Osoba dotknięta depresją może cierpieć również na ból głowy, bóle żołądka lub ból kręgosłupa, mogą wystąpić natrętne myśli, które mogą prowadzić nawet do samobójstw, a nie leczona depresja może powodować stałe zmiany w mózgu.
Dlatego tak ważne jest by zacząć leczyć depresje jak najwcześniej.

Szacuje się, że na depresję choruje obecnie kilkaset milionów ludzi na świecie, a liczba ta stale rośnie, także w Polsce, co ma związek już z byłą sytuacją pandemiczną czyli zdalną pracą oraz nauką.

Odwaga to panowanie nad strachem, a nie brak strachu.

Mark Twain

Najpewniejszą oznaką pogodnej duszy jest zdolność śmiania się z samego siebie. Większości ludzi taki śmiech sprawia ból.

Fryderyk Nietzsche

„Bądź sobą – wszyscy inni są już zajęci”
Oscar Wild.

Moi drodzy jak to jest że nie chcemy być sobą?
Staramy się być kimś, kim nie jesteśmy.
Śmiejesz się a wcale nie masz ochoty się śmiać, wypowiadasz się na jakiś temat i starasz się być ekspertem a tak naprawdę nie masz nic sensownego do powiedzenia w tym temacie, musisz być odważna pomimo że w środku trzęsiesz się jak małe dziecko.
I dlaczego tak jest?
Boisz się że Cię nie zaakceptują w pracy, gdy tak naprawdę pokażesz im jaki jesteś.
Istnieje taki stereotyp że musisz się zmienić by odnieść sukces a będąc sobą to nie wypali.
Ale nie jest to prawda!
Udawanie kogoś kim się nie jest jest bardzo męczące psychicznie – ciągle musimy się kontrolować i oceniać.
Każdy z nas „powinien” stać się ekstrawertykiem ponieważ wszystkie inne temperamenty są niepożądane w pracy. Jest to oczywiście nieprawda. Każdy może odnieść sukces niezależnie od tego czy twój temperament to introwertyk czy ekstrawertyk, tylko każdy musi odnaleźć swój osobisty sposób na to.
Aby to zmienić trzeba przede wszystkim zacząć akceptować siebie oraz zdać sobie sprawę ze swoich zalet i wad.
Gdy będziemy mieli taką bazę możemy przejść dalej.
Następnie trzeba określić co jest Twoim życiowym celem, motywacją i aspiracją życiową. W ten sposób skupisz się na sobie i lepiej poznasz siebie a co za tym idzie przestaniesz się porównywać do innych.
Ostatnim krokiem jest wdzięczność.
Czy zauważasz rzeczy które robisz w ciągu dnia?
Jeżeli tak to zdajesz sobie sprawę z tego że to dzięki Tobie zawdzięczasz to co masz?
A jeżeli zawdzięczasz coś dzięki innym, czy potrafisz okazać im swoją wdzięczność?

Pamiętaj życie jest jedno i nie warto tracić czasu na nakładanie maski kogoś kim nie jesteśmy. 🧡

Większość z nas ciągle się krytykuje. Ciągle czujemy że jest z nami coś nie tak, że mogliśmy lepiej coś zrobić, powiedzieć, zareagować… W kółko tylko od siebie wymagamy aby być niezniszczalni, dobrzy, wspaniałomyślni i przede wszystkim nie popełniać ŻADNYCH błędów.

Przejmujemy się opinią innych i przeważnie nie ufamy najbliższym, którzy przecież znają nas najlepiej i kiedy mówią nam że jesteśmy wystarczająco dobrzy, piękni i opiekuńczy po prostu im nie wierzymy bo wierzymy ludziom, którzy nie znają nas, mogą być złośliwi lub nie chcą by nam wiodło się lepiej od nich samych – chociaż po chwili zastanowienia nie ma to najmniejszego sensu.
Dzisiaj chcielibyśmy wam przedstawić pewną ciekawą opowieść terapeutyczną odnoszącą się do tego:

- Przychodzę mistrzu, gdyż czuję się tak mało dowartościowany, że nic mi się nie chce robić. Słyszę, że do niczego się nie nadaje, że nic mi nie wychodzi dobrze, że jestem niezdarny i głupi. Co mam zrobić żeby się zmienić? Co mam zrobić żeby mnie szanowali?

Mistrz nie patrząc na niego powiedział:

- Bardzo mi przykro młodzieńcze. Nie mogę ci pomóc, albowiem najpierw muszę rozwikłać własny problem. Chyba że później... - I po przerwie dodał: - Gdybyś zechciał mi pomóc mógłbym rozwiązać ten problem o wiele szybciej i wtedy spróbowałbym pomóc tobie.
- Wspaniale mistrzu. Wyją kał młodzieniec, ponownie czując niedowartościowania z powodu odsunięcia jego potrzeb na dalszy plan
- Dobrze. - Przytaknął mędrzec. Ściągnąwszy pierścionek z małego palca lewej dłoni podał go młodzieńcowi mówiąc: - Weź konia, który czeka na zewnątrz, i pojedź na targ. Mam do spłacenia dług, więc muszę sprzedać ten pierścionek. Ważne jest, abyś dostał za niego możliwie jak najwięcej, i nie przyjmuj zapłaty poniżej jednego dukata. Jedź i wracaj szybko z pieniędzmi.

Młodzieniec wziął pierścionek i pojechał. Na targu od razu zaczął oferować klejnot handlarzom, którzy patrzyli na niego z zainteresowaniem dopóty, dopóki nie zażądał ceny
Kiedy tylko usłyszeli, że chce za pierścionek dukata, wybuchli śmiechem niektórzy odchodzili i jedynie pewien starzec był na tyle miły, że zechciał mu wyjaśnić że 1 dukat miał o wiele większą wartość niż jego pierścionek. Ktoś inny chcąc mu pomóc, zaoferował jednego srebrnika i miedziane naczynie jednak młodzieniec pomny pouczeń mędrca nie przyjął oferowanej zapłaty.
Zaproponował sprzedaż pierścionka chyba ponad setce kupców ale na nic. Przygnębiony swoim niepowodzeniem wsiadł na konia i odjechał. Ileż by dał za to aby móc ofiarować mędrcowi zapłatę i uwolnić go od jego zmartwienia, a tym samym otrzymać radę i pomóc dla siebie.

Wszedł do środka.

- Mistrzu - powiedział - przykro mi. Nie zdołałem uzyskać żądanej przez ciebie zapłaty. Najwięcej, co mi oferowano, nie przekroczyło wartości dwóch czy trzech srebrników, ale przecież nie mogłem nikogo oszukać i mówić że pierścionek wart jest więcej.
- To, co powiedziałeś jest bardzo ważne, młody przyjacielu - odparł mędrzec uśmiechając się. - Najpierw musimy poznać prawdziwą wartość pierścionka. Wsiądź jeszcze raz na konia i pojedź do jubilera. Kto lepiej niż on będzie wiedział? Powiedz że chcesz sprzedać ten pierścionek i zapytaj go ile ci zapłaci. Ale nie zważaj na jego propozycję kupna. Wróć z moim pierścionkiem.

Młodzieniec dosiadł konia i pojechał.

Jubiler badał klejnot w świetle lampy oliwnej, patrzył na niego przez lupę ważył go i na końcu powiedział:

- Chłopcze, powiedz mistrzowi, że jeżeli zależy mu na tym abym od razu kupił pierścionek nie mogę dać mu więcej jak 58 dukatów.
- 58 dukatów?! - Wykrzyknął młodzieniec.
- Tak. - Powiedział jubiler. - Wiem, że z czasem moglibyśmy dostać za niego około 70 dukatów ale jeśli to pilne...

Radość młodzieńca była tak wielka, że pragnął jak najprędzej wrócić do mistrza, aby podzielić się z nim dobrą nowiną.

- Siadaj. - Powiedział mędrzec wysłuchawszy go najpierw uważnie. - Ty również jesteś jak pierścionek: jesteś skarbem, cennym i jedynym w swoim rodzaju. Twoją wartość może oszacować tylko prawdziwy ekspert. Dlaczego wymagasz od życia aby twoją prawdziwą wartość odkrył obojętnie kto?

I mówiąc te słowa, ponownie nasunął pierścionek na mały palec lewej dłoni.

Pozwól, że ci opowiem… bajki, które nauczyły mnie, jak żyć.
Jorge Bucay

Widzisz ta pania? Jak się nie uspokoisz to cię zabierze.

Ile razy już to słyszałam...
Ile razy widziałam ten strach w oczach dzieci przede mną bo przecież lada moment je zabiorę.

A za jakiś czas dziecko nie zechce chodzić do przedszkola czy zostać z niania bo widzi osobę podobna do mnie i myśli że zostanie zabrane na zawsze.
Oczywiście jest tego więcej:
"Bo przyjdzie i cię pan zabierze"
"Bo przyjdzie baba Jaga i cię zabierze"
"Bo cię to zostawię"
"To ja jadę do domu a ty tu zostajesz sam".

Ty doskonale wiesz że to tylko żarty i nigdy przecież nie zostawisz swojego dziecka. Ale dziecko tego nie wie.

Mówiąc takie rzeczy wzbudzasz lęk w dziecku (bo taki też masz cel, mówiąc takie rzeczy) i traci ono bezpieczeństwo jakim jest mama, tata czy ogólnie mówiąc rodzina. Bo przecież ta bardzo bezpieczna rodzina chce się mnie pozbyć.

Dziecko zaczyna coraz mniej ufać rodzicom, podnosi się poziom stresu, ale mogą też pojawić się problemy ze snem, problemy z nowymi przyjaźniami czy ciekawością świata. A są lepsze metody do zmotywowania dziecka aby np. bez marudzenia wyjść ze sklepu itp.

Dziecko jest dzieckiem i musi być ciekawe wszystkiego aby dobrze się rozwijać.
A wszystko to niszczy się przez zdawałoby się niewinne " bo cię pan zabierze"
Czy warto?
Odpowiedzcie sobie sami.

Borderline – czym właściwie jest?

Pełna nazwa brzmi : BORDERLINE PERSONALITY DISORDER, tłumacząc zatem na polski: ZABURZENIA OSOBOWOŚCI Z POGRANICZA.

Już sama nazwa wskazuje że borderline nie jest choroba, lecz typem osobowości, dokładniej Zaburzeniem osobowości.

Borderline to grupa dolegliwości z pogranicza zaburzeń psychotycznych oraz nerwicowych. Należą do nich przede wszystkim: niestabilność nastrojów, negatywna ocena świata zewnętrznego oraz nadmierna impulsywność.
Życie osoby z borderline jest zazwyczaj chaotyczne, nieuporządkowane, pełne ryzykownych zachowań i sytuacji, niestabilnych i przelotnych związków, znajomości, burzliwych zmian nastrojów i emocji.

Najprościej ujmują życie z borderline można określić jako ciągłe balansowanie :
Góra – dół, radość – smutek – wściekłość – depresja – obojętność

Borderline jest zaburzeniem często mylony z chorobą afektywną dwubiegunową ze względu na podobieństwa objawów. Prawidłowa diagnoza jest tutaj o tyle istotna, że od tego zależy skuteczność leczenia. Choroba dwubiegunowa spowodowana jest zaburzeniem biochemii w mózgu w związku z tym leczenie opiera się na farmakologii. Borderline natomiast jest zaburzeniem osobowości z tego powodu leki nie pomogą na tą przypadłość. Istotą leczenia tutaj jest terapia.

Największa różnica pomiędzy borderline a chorobą dwubiegunową, jest to ze w chorobie dwubiegunowej występują chwile bez objawów. Jest to okres stabilności. W borderline przerwy nie występują.

Najczęstsze objawy borderline:
• Skłonność do odczuwania ogromnego lęku o to, że ludzie mogą go opuścić.
• Relacje są nienaturalnie intensywne i niestabilne, występuje idealizacja partnera a potem natychmiastowa nienawiść
• Bycie bardzo niepewnym siebie
• Podejmowanie ryzyka i bardzo impulsywne zachowania, które mogą być niebezpieczne i szkodliwe.
• Powtarzające się zachowania autoagresywne, zachowania samobójcze.
• Doświadczanie krotko trwających ale bardzo intensywnych emocjonalnych dołów
• Doświadczanie permanentnej pustki w środku
• Doświadczanie gniewu o niezwyklej sile i nieadekwatny do sytuacji
• Gdy osoba z borderline jest w silnym stresie staje się bardzo podejrzliwa wobec innych

Borderline jest zaburzeniem trudnym do leczenia, niezrozumiałym i sprawiającym wiele problemów i przykrości zarówno samej osobie, jak i bliskim. Nie jest ono jednak spowodowane złośliwością i złymi cechami charakteru. Wiele z tych osób jest mądrymi, pogodnymi, radosnymi ludźmi, ukrywającymi swoje problemy, mającymi trudności w różnych obszarach swojego funkcjonowania. Można jednak nad tym pracować, a potrzeba do tego dłuższej, specjalistycznej terapii, motywacji osobistej i życzliwej pomocy bliskich.
Zapraszamy na naszą stronę:
https://psychoczat.pl/

Większość z nas cały czas za czymś goni. Za pieniądzem, karierą, itd.
Dlaczego ciągle tak gonimy i nie doceniamy tego co już mamy i zawsze do pełnego szczęścia potrzeba nam coś jeszcze?

Moi drodzy chcielibyśmy Wam przedstawić bardzo ciekawą opowieść terapeutyczną odnoszącą się do tego:

„ Był sobie kiedyś bardzo smutny król, który miał służącego (…) i ten był bardzo szczęśliwy.
Każdego ranka budził króla, przynosząc mu śniadanie, śpiewając i mrucząc przy tym radosne pieśni trubadurów. Na jego podłużnej twarzy malował się szeroki uśmiech, a w życiu odznaczał się spokojem i radością.
Pewnego dnia król rozkazał go wezwać.
- Paziu- rzekł król- wyznaj mi swój sekret.
- Jaki sekret, królewska mość?
- Jaki jest sekret twojej radości?
- Nie ma żadnego sekretu Wasza Wysokość.
- Nie okłamuj mnie paziu. Nieraz rozkazałem obcinać głowy za mniejszą obrazę niż kłamstwo.
- Ja nie kłamię, Wasza Wysokość. Nie ukrywam żadnego sekretu.
- Dlaczego jesteś zawsze radosny i szczęśliwy? No powiedz dlaczego?
- Panie,, nie mam powodu do smutku. Wasza Wysokość darzy mnie honorem, pozwalając na służenie mu.. Mam żonę i dzieci mieszkające w domu przyznanym przez urzędników dworskich. Dają nam odzienie i pożywienie, a w dodatku Wasza Wysokość od czasu do czasu obdarowuje nas paroma monetami, byśmy mogli sobie pozwolić na dowolny kaprys. Jak mam nie być szczęśliwy?
(…) Królem zawładnęło szaleństwo. Nie potrafił sobie wytłumaczyć, dlaczego paź będąc na służbie, chodząc w wynoszonym odzieniu, zjadając resztki z pańskich stołów, mógł być szczęśliwy.
Kiedy zdołał się uspokoić, zawołał najmądrzejszego ze swoich doradców i opowiedział mu o rozmowie, którą odbył tego dnia rano.
-Dlaczego ten człowiek jest szczęśliwy?
- Och, Wasza Wysokość, chodzi o to, że on znajduje się poza kręgiem.
- Poza kręgiem?
- No tak.
- I to go uszczęśliwia?
- Nie, panie. To nie pozwala mu być nieszczęśliwym.
(…) – Co to za krąg?
- Krąg dziewięćdziesięciu dziewięciu.
- Doprawdy nie rozumiem.
(…) – Jesteś skłonny stracić znakomitego służącego, tylko dlatego, żeby pojąć strukturę kręgu?
- Tak.
- Dobrze. Dzisiejszej nocy przyjdę po ciebie. Musisz mieć przygotowaną skórzaną sakwę z 99 dukatami. Ani jeden więcej, ani jeden mniej.
(…) I tak się stało. Tej nocy mędrzec poszedł po króla. Po kryjomu przedostali się na podwórze pałacu i ukryli obok domu pazia. Tam przeczekali do świtu. W domu zapaliła się pierwsza świeczka. Mędrzec przyczepił do skórzanej sakwy taką wiadomość: „TEN SKARB JEST TWÓJ. JEST TO NAGDRODA ZA BYCIE DOBRYM CZŁOWIEKIEM. CIESZ SIĘ NIM I NIE MÓW NIKOMU, JAK GO ZNALAZŁEŚ”.
Potem przywiązał sakwę do drzwi domu pazia, zapukał i schował się. Służący otworzył sakwę, przeczytał wiadomość, potrząsnął sakwą i słysząc dźwięk metalu zadrżał. (…) Służący zrzucił wszystko co było na stole poza świeczką. Usiadł i opróżnił sakwę. Nie wierzył własnym oczom. Góra złotych monet. Paź dotykał je i przesypywał. Tak bawiąc się zaczął układać kupki z dziesięciu monet. Ustawił ostatnią kupkę, która składała się z 9 monet. Najpierw prześlizgnął wzrokiem po stole, szukając jeszcze jednej monety. Następnie rozejrzał się po podłodze i na koniec sprawdził sakwę.
- Okradli mnie – wykrzyknął - Okradli mnie! Przeklęci!
„99 monet to dużo pieniędzy - pomyślał. Ale brakuje mi jednej monety. Numer 99 nie jest kompletny. 100 jest numerem kompletnym, ale 99 nie”.
Służący chowając monety do sakwy i rozglądając się po wszystkich kątach, sprawdzał, czy nie obserwuje go któryś z domowników, a potem sakwę ukrył między drzewem. Następnie wziął papier i pióro w celu zrobienia rachunków. Ile czasu potrzebowałby służący na kupno setnej monety? Jestem gotów ciężko pracować aby ją zdobyć. „ 12 lat to dużo czasu” pomyślał. Może mógłby poprosić żonę, aby poszukała pracy w miasteczku na jakiś czas. Policzył – sumując pracę żony i swoją – za siedem lat miałby potrzebną mu liczbę monet. To dużo czasu!
Król i mędrzec wrócili do pałacu. Paź wszedł do kręgu 99.
W ciągu kolejnych miesięcy służący realizował swoje plany, zgodnie z tym co postanowił. Pewnego poranka paź wszedł do królewskiej alkowy, waląc w drzwi, marudząc i źle się zachowując.
-Co ci jest? - Zapytał król w dobrej wierze.
- Nic mi nie jest, nic mi nie jest.
- Przedtem, i to całkiem niedawno, śmiałeś się bez przerwy i śpiewałeś.
- Wykonuję moją pracę, prawda? Czego sobie życzy królewska mość? Żebym był też waszym błaznem i trubadurem?
Po krótkim czasie król zwolnił służącego. Nieprzyjemnie było mieć pazia, który był ciągle w złym humorze”.

Pozwól, że ci opowiem… bajki, które nauczyły mnie, jak żyć.
Jorge Bucay

Co jako dziecko chciałbyś wiedzieć?

Gdy zostaje się rodzicem wszystko się zmienia. I do pewnego momentu to my, rodzice jesteśmy przykładem dla dziecka oraz to nas naśladuje (zachowania, reakcje, mowę itd.). Każde dziecko chce być dorosłym tak jak wy. Chciałoby iść do pracy mieć własne pieniądze oraz móc prowadzić samochód. Dziecko nie widzi żadnych przeszkód w byciu dorosłym. Częste zabawy w „mamę i tatę”… czy mówi wam to coś? No właśnie, nic nie dzieje się bez powodu, to my jesteśmy w centrum ich uwagi i one chcą być jak my.
Więc co warto przekazać swojemu dziecku jako dorosły?

1. Dorośli też popełniają błędy ale co najważniejsze umieją przepraszać. Przepraszanie nie jest tylko zarezerwowane dla dzieci! Pokażmy dziecku, że popełnianie błędu zdarza się każdemu i w każdym wieku ważne by się do tego przyznać i potrafić przeprosić.

2. Dziecko również może nie mieć humoru. „Idź do swojego pokoju i się uspokój”, „przestań płakać”, „jak ty się zachowujesz? Nie można tak płakać”, „za takie złoszczenie się nie kupię Ci nic w sklepie”, „jesteś już duża a duże dzieci nie płaczą”. Tych cytatów mogłabym wymieniać w nieskończoność.
Ale co one oznaczają? A no to, że dajemy dziecku sygnał:
„Gdy się złościsz to zejdź mi z oczu bo ja Cię nie akceptuje gdy płaczesz, złościsz się itd. Akceptuje Cię gdy jesteś wesoły i kochany”.
Tak odbiera to nasze dziecko. Dziecko to też człowiek tylko że mały, może nie mieć humoru, może być smutny lub zły – to normalne. Nie karzmy go za to że nie ma takiego humoru, jakiego my od niego oczekujemy, tylko pokażmy mu w jaki sposób radzić sobie ze złością czy smutkiem. Powiedzenie „idź i się uspokój” nie przyniesie dobrego skutku, ponieważ jakim sposobem dziecko samo ma wymyślić dla siebie radę na uspokojenie? To my jesteśmy dorośli i to my powinniśmy nauczyć tego dziecka.

3. Warto również wytłumaczyć dziecku, że czasem my jako dorośli nie mamy humoru czy jesteśmy smutni i jest to normalne i zdarza się każdemu (nawet dziecku) i nasze dziecko nie jest odpowiedzialne za nasz humor. Warto o tym mówić, ponieważ dzieci często mają wyrzuty sumienia i uważają że jesteście na nie źli, i to na pewno przez nich, a przez to będzie zamartwiać się co zrobił źle.

4. Akceptujcie swoje dzieci w „całości”. Chodzi o to aby być wsparciem dla dziecka nawet gdy zdarzy mu się popełnić błąd. Nie odrzucajcie go, ponieważ zbuduje się między wami ściana i w późniejszych latach nie powie wam nic, gdyż będzie wiedziało że i tak go nie zaakceptujecie.

Oczywiście to nie jest tak że jeżeli dziecko zrobi coś złego to mamy to pochwalać. Jeżeli nasze dziecko pobije kolegę z przedszkola ważna jest tu rozmowa i wytłumaczenie mu dlaczego tak robić nie wolno. Mimo wszystko, należy zaakceptować to co się zdarzyło i zadbać o to aby dziecko wyciągnęło z tego odpowiednie wnioski.

Zapraszamy na naszą stronę👇
https://psychoczat.pl/

Wypalenie zawodowe, czym jest?

Myślę, że nie raz słyszeliście jak ktoś z pracy mówił wam „jestem taka zmęczona i tak mi się nic nie chce że chyba się już wypaliłam”.

Ale co to tak naprawdę oznacza?

Wypalenie zawodowe może dotyczyć każdej osoby i każdego zawodu, jednakże według badań osoby, którzy mają w pracy zawodowej kontakt z ludźmi są bardziej narażeni na wypalenie zawodowe.
Najbardziej narażonymi zawodami są: nauczyciele, wychowawcy, terapeuci, psycholodzy, lekarze i pielęgniarki.

Jakie są przyczyny wypalenia zawodowego?

Bardzo często osoby które mają niską samoocenę i nie wierzą w swoje możliwości są narażone na wypalenie zawodowe. Ten problem również dotyczy perfekcjonistów ponieważ stawiają sobie wysoką poprzeczkę oraz nie wyobrażają sobie nie dokończyć jakiegoś zadania i pójść do domu, stąd może rodzić się problem nieoddzielania pracy od domu.

Wypalenie mogą powodować relacje między klientem a pracownikiem, gdzie angażowanie się emocjonalne w problemy klienta może źle na nas działać. Oczywiście różnego rodzaju konflikty w zespole lub z przełożonym mogą również być niekorzystne dla nas i naszego zdrowia psychicznego.

Również źle na nas wpływa znużenie w pracy, brak wymagań ze strony szefa, ograniczenia czasowe, natłok pracy, brak niezbędnych informacji, brak możliwości do wykorzystania swojej kreatywności oraz brak możliwości awansu, ponieważ wtedy pracownik nie ma celu.

Jakie są objawy wypalenia zawodowego?

Bardzo często podczas wypalenia zawodowego pojawia się niechęć chodzenia do pracy oraz przekonanie że najlepsza na ten moment będzie izolacja od świata zewnętrznego. Bardzo pesymistycznie postrzegamy nasze życie nie widząc w nim nic pozytywnego. Zachowanie osoby wypalonej zawodowo bywa zmienne i bardzo często pojawia się negatywny stosunek do współpracowników, klientów czy szefa.
Zdarzają się również różnego rodzaju choroby takie jak: bezsenność, częste przeziębienia, bóle brzucha, wzdęcia, biegunka, częste bóle głowy itd. Niestety osoba wypalona zawodowo swoje negatywne emocje przenosi do domu dlatego taka osoba może być drażliwa, poirytowana i odreagowywać na członkach własnej rodziny. Mimo wszystko postarajmy być wyrozumiali dla osoby będącej w tej trudnej sytuacji, ponieważ bardzo często mogą towarzyszyć jej negatywne myśli i uczucia takie jak brak zadowolenia z siebie, złość, niechęć, obojętność a nawet mogą się pojawić myśli samobójcze. Osoba cierpiąca na wypalenie zawodowe wycofuje się z relacji z innymi, również z domownikami, każdego dnia jest zmęczona i wyczerpana. Skutkiem tego może być pogorszenie się relacji z pracownikami, klientami i szefem, a kłopoty ze skoncentrowaniem się na pracy co mogą powodować nie wywiązywanie się ze swoich obowiązków służbowych.

Jak sobie pomóc?

Na początku wypalenia zawodowego możemy spróbować pomóc sobie sami poprzez udanie się na krótki urlop, wypoczynek oraz relaks. Możemy również pobyć z przyjaciółmi, pojechać na wakacje czy rozwijać swoje zainteresowania. Jednak bardzo często wypalenie zawodowe jest już tak mocno rozwinięte że potrzebujemy pomocy psychologa.

Zapraszamy na naszą stronę 👇

https://psychoczat.pl/

Samookaleczanie się dzieci i młodzieży czyli wołanie o pomoc!‼️🆘

Samookaleczanie często zdarza się z powodu wywieranej przez innych presji, braku zrozumienia i troski ze strony najbliższych, znęcania się fizycznego i psychicznego ale może być też spowodowane chorobą psychiczną taką jak autyzm, depresja czy schizofrenia.
Zazwyczaj osoby które stosują wobec siebie autoagresję szukają najlepszego sposobu na upust emocji i często wybierają tą drogę, która zostawia po sobie trwałe ślady.

Na pewno człowiek, który się samo okalecza ma duży problem stąd potrzeba rozładowania napięcia, frustracji czy poczucia krzywdy. Jest to duży problem i trzeba reagować ponieważ o to prosi Twoje dziecko – o Twoją pomoc i uwagę.

Powodów do okaleczania może być wiele jednakże często są to: odrzucenie przez rówieśników lub bliskie osoby, brak wsparcia od osób najbliższych, molestowanie seksualne, wywieranie presji przez rodziców, samotność, lęk, choroby psychiczne itd.
Dziecko nie radzi sobie ze swoimi uczuciami i emocjami więc jedynym słusznym wyjściem (według dzieci i młodzieży) jest autoagresja, aby na chwilę zapomnieć o bólu psychicznym. Oczywiście zdarzają się osoby, które poprzez samookaleczanie się otrzymują lub bardziej wymuszają jakieś „dobra” jeszcze inni odczuwają przyjemność zadając sobie ból.

Czym młodzi ludzie zadają sobie ból?
Najczęściej używają ostrych narzędzi takich jak: żyletka, nożyczki, nóż, kawałki szkła itd. Bardzo często tych ran nie widać ponieważ są one schowane pod ubraniami.
Innymi rodzajami zadawania sobie bólu może być drapanie się do krwi, wyrywanie sobie włosów i rzęs, gryzienie się, obijanie o ściany, uderzanie głową lub inną częścią ciała o twardą powierzchnię. Pomimo że młoda osoba zada sobie ból i na chwilę zapomni o bólu psychicznym, w rezultacie nic tym nie osiągnie, ponieważ jego problemy poprzez samookaleczanie jeszcze się pogłębiają.

Pamiętaj‼️ Reaguj‼️
Czy jesteś rodzicem, ciocią, bratem, siostrą czy koleżanką z ławki, gdy zobaczysz coś niepokojącego wśród swoich najbliższych - reaguj. Po pierwsze osoba która przejawia zachowania autoagresywne musi wiedzieć że jest dla kogoś ważna – zazwyczaj osoba która się samookalecza chce by byli to rodzice. Ważna jest pomoc w postaci wsparcia emocjonalnego, spotkań z psychologiem, psychiatrą. Psycholog pomoże ustalić jaki jest problem i w jaki sposób można go rozwiązać.

Wasze dzieci chcą być kochane i zauważone. Nie robią Wam tego na złość ale po to by pokazać że coś niedobrego się dzieje w ich życiu.
Reagujcie nim będzie za późno bo wtedy nic już nie będziecie mogli zrobić.

Zapraszamy na naszą stronę👇
https://psychoczat.pl/

Pomoc Psychologiczna Online – Psychoczat Pomoc psychologiczna online Jak zacząć? Psychoczat Psychoczat to wirtualny gabinet pomocy psychologicznej.Powstał dla Ciebie, aby dać Ci możliwość skorzystania z profesjonalnej pomocy psychologicznej bez konieczności wychodzenia z domu. Psycholog Udzieli Ci wsparcia w każdej dziedzinie życ...

Czym jest FOBIA SPOŁECZNA?

Lęk społeczny czyli inaczej fobia społeczna jest to zaburzenie psychiczne, które występuje bardzo często w naszych czasach.

Główny objawem fobii społecznej jest lęk przed kontaktami towarzyskimi a szczególnie z obcymi osobami. Bardzo często ten lęk jest irracjonalny ponieważ nasz umysł i ciało odbiera kontakt z inną osobą jak zagrożenie przed którym trzeba uciekać. Taki lęk może prowadzić do ataków paniki.

Najczęstszymi objawami fobii społecznej są:

- kołatanie serca
- jąkanie
- suchość w ustach
- obawy przed zwymiotowaniem
- drżenie głosu
- drżenie rąk
- nadmierne pocenie się.

Bardzo często przy fobii społecznej rozwijają się inne schorzenia np. jest zwiększone ryzyko depresji, agorafobia lub alkoholizm.

Skąd się bierze fobia społeczna?

Mamy na to kilka odpowiedzi, są to na przykład:

- podatność osoby na ocenę lub krytykę ze strony innych osób
- traumy z dzieciństwa czyli czynniki środowiskowe
- czynniki genetyczne

Jeżeli nie zaczniemy leczyć fobii społecznej może ona bardzo utrudniać codzienne życie i obniżyć jego jakość.

Aby zwalczyć fobię społeczną potrzeba dużo czasu i cierpliwości. Potrzebna jest pomoc specjalistów takich jak psychologa oraz psychiatry.

Zapraszamy na naszą stronę👇
https://psychoczat.pl/