Pokolenie Rozwoju

Relacje... Trudny i zarazem łatwy temat.

Mam partnera od kilku lat, dokładnie 7.
O, właśnie dotarło do mnie, że podobno człowiek zmienia się co 7 lat. Faktycznie w tym przypadku na pewno.

Mogę przyznać, że relacja nie należała do łatwych, dziś w sumie też wymaga sporej gimnastyki ale już znamy zasady funkcjonowania udanego związku.

Czy to znaczy, że jeżeli wiemy co mamy robić, jacy być to już wszystko zawsze będzie wspaniałe?
Nie.
Jeżeli liczysz na coś takiego to moim zdaniem się przeliczysz.

Życie to mnóstwo wspaniałych chwil ale też tych gorszych. Wtedy właśnie związki poddawane są próbom. Jednak możesz panować nad swoim reagowaniem na trudniejsze momenty.

Kochać to czasownik. To się robi. Róbmy to prawidłowo :)

Często zaczynamy z kimś relację choć sami nie mamy poukładanej relacji ze sobą i to jest podstawowy błąd.

Wojujemy z partnerem zamiast uspokoić wojnę w sobie.

Nie uczono nas jak budować relacje, nie uczono nas abyśmy żyli w zgodzie ze sobą. To na szczęście (z moich obserwacji) zmienia się i rodzice już kolejne pokolenie wprowadzają w rozwój osobisty.

Zasada jest prosta- Podobne przyciąga podobne. Nie oszukasz tego, zwyczajnie się nie da.
Nawet jeżeli wydaje Ci się, że Ty jesteś taka wspaniała a on taki zły, czy odwrotnie to jesteś w błędzie.

To nie jest tak, że osoba o wysokim poczuciu własnej wartości będzie z osobą o niskim poczuciu własnej wartości.
Mogą się jedynie różnic w schematach zachowań i jedno będzie przykładowym katem a drugie ofiarą, bo muszą się uzupełniać ale obie te role odgrywane są w niskim poczuciu własnej wartości.

Z innymi barkami jest dokładnie tak samo.

Mnie wydawało się długo, że problem tkwi w moim partnerze, że to on jest wszystkiemu winien a ja taka biedna i pokrzywdzona. Jak on tak może?!
Niedoceniona, niewystarczająca i niedokochana.

Właśnie. Niedoceniona, niewystarczająca i niedokochana- to coś co tkwiło we mnie.
To był mój wewnętrzny brak a partner był w służbie aby uświadomić mi te braki.

Długo mi zajęło aby zmienić postawę z roli ofiary i przyjąć proaktywną postawę, czyli wziąć odpowiedzialność za siebie i poczucie, że jestem wystarczająca i pokochać siebie.

Ciągła ścieżka wojenna, przepychanki i to zmęczenie... ile moża? W imię czego ja w tym tkwię?
To były permanentnie zadawane pytania w mojej głowie.

Dziś nie zadaję już tych pytań. Nie jestem męczennicą. Ty też nie musisz.
Możesz cieszyć się wspaniałym partnerstwem. Zazwyczaj bez zmiany obecnego partnera, choć na dzień dzisiejszy może wydawać Ci się to abstrakcją.

Jeśli interesuje Cię ta droga daj znać, obserwuj bo będę się tym dzielić dla Ciebie.
Chciałabym aby Twoja droga była krótsza i łatwiejsza niż moja, może Cie zainspiruję.

Ściskam, O.

Wyzwaniem jest napisanie pierwszego posta na nowym fanpageu. Jednak wyszłam ze swojej strefy komfortu i podjęłam rękawicę.


Robię to dla Was jak i dla samej siebie. Jednak moja gotowość ograniczyła się na ten moment do postów osobistych, aczkolwiek anonimowych. 



Od jakiegoś czasu zaczęłam autoterapię wspomaganą różnego rodzaju warsztatami, terapiami oraz zdobywaniem odpowiedniego wykształcenia.



Wychodzę z założenia, że jak się za coś brać to jak już się będzie na 100% przygotowanym.

No i niestety czas się przed sobą przyznać, że jest to błędne założenie. 


Nie ma takiej możliwości aby być na cokolwiek przygotowanym w 100%. 
Zawsze jest ktoś, kto będzie wiedział więcej, lepiej, miał większe doświadczenie czy na końcu zwyczajnie można odkryć nieodkryte.


Do niedawna fizyka kwantowa była raczej magią. Dziś nauka pewne zjawiska tłumaczy. A ile jeszcze niewytłumaczonego…. 



Bedę dzielić się tu swoimi doświadczeniami, może kogoś uda mi się wesprzeć czy pomóc w trudnej chwili. Jeśli tak będzie, będzie wspaniale. 



Zapraszam Cię do przygody jaką jest praca nad sobą i nad zmianą swojej rzeczywistości. Bo da się, uwierz i zastosuj a sama/ sam się przekonasz. 



Kreuj swoją rzeczywistość.

Pozdrawiam, O.