Klasyczny Motorsport - Wyścigi, Samochody i Kierowcy

"Tamtego dnia, nagle zdałem sobie sprawę, że nie prowadzę już samochodu świadomie. Kierowałem nim przez pewien rodzaj instynktu, byłem w innym wymiarze" - Ayrton Senna 1988

Nagranie z kokpitu jednego z najlepszych kierowców jakich świat widział podczas Grand Prix Monaco.

Senna dosłownie dominował na tym znanym torze ulicznym. Między nim, a drugim miejscem było aż 55 sekund różnicy, niestety poprzez chwile dekoncentracji Ayrton wpakował swój bolid w barierki, i Grand Prix Monako 1988 wygrał jego kolega z drużyny Alain Prost.

https://www.youtube.com/watch?v=NeFqsWWG1qE

SENNA - Exclusive Clip ('88 Monte Carlo Grand Prix) Exclusive clip from SENNA, opening in the US beginning August 12. Ayrton Senna describes his almost spiritual experience racing in Monaco, and his feeling of...

Sobiesław Zasada, jeden z najlepszych kierowców rajdowych w historii naszego kraju. 3-krotny zwycięzca rajdowych mistrzostw Europy, 11-krotny mistrz Polski, wybitny przedsiębiorca i aktualnie jeden z najbardziej majętnych polaków, były lekkoatleta jak i autor wielu książek.

Sobiesław urodził się w 1930 roku w Dąbrowie Górniczej. W latach 1945-1948 harcerzem ZHP, oraz drużynowym harcerskiej drużyny sportowej. W 1946 roku zdobył tytuł najlepszego zawodnika na I lekkoatletycznych mistrzostwach ZHP w Krakowie. W latach 1949-1952 był członkiem Lekkoatletycznej kadry narodowej. Jego karierę lekkoatletyczną kończy kontuzja której doznał podczas Biegu Zjazdowego w Zakopanem w roku 1953.

„Rajdowcem zostałem przez złamaną nogę”

Coś się kończy, coś innego się zaczyna. Tak również stało się w owej sytuacji. Jeszcze przed kontuzją, Zasada startował w rajdach. Swój pierwszy rajd wygrał w roku 1952, z jego przyszłą żoną Ewą Goworowską. Pod koniec lat 50’tych zaliczał się już do ścisłej czołówki najlepszych kierowców polski. W roku 1960 zdobył w Rajdzie Polskim razem z swoją żoną puchar dla najlepszej załogi. Już rok później wystartował w słynnym rajdzie Monte Carlo, a w roku 1966 zdobył pierwsze mistrzostwo Europy, które w tamtych czasach traktowane było tak samo jak mistrzostwo świata. Drugi tytuł mistrza Europy zdobył rok później, a trzeci i ostatni w roku 1971.

Zasada startował w rajdach na całym świecie. W roku 1967 wygrał rajd Polski, rajd Alp Austriackich i rajd Argentyny siedząc za kierownicą samochodów marki Porsche. W sezonie 1968 za kierownicą Porsche 911 w rożnych wariantach Zasada wygrał rajd Kormoranu, oraz zajął drugie miejsce w rajdzie Akropolu. Następnie w roku 1971 obok zdobycia mistrzostwa Europy wygrał rajd Dolnośląski, Polski, Pneumant, NRD oraz zajął drugie miejsce w rajdzie Dunaju. W sezonie 1972 wygrał Rajd Monachium-Wiedeń-Budapeszt, Rajd Pneumant, Złotych piasków i NRD, zdobył również drugie miejsce w rajdzie Safari. A rok później, został zwycięzcą rajdu Kormoran, i rajdu Słowacji.

Warto wspomnieć, że po wygraniu rajdu Argentyny W 1967 roku Sobiesław Zasada otrzymał nagrodę od Ministra Spraw Zagranicznych za rozsławienie Polski za granicą. Wiąże się z tym ciekawa historia, ponieważ do Zasady zadzwoniono wtedy o godzinę 15stej, i kazano być na 17stą w Warszawie. Sobiesław przejechał wtedy dystans 178 kilometrów w zaledwie lekko ponad półtora godziny, i w konsekwencji czego zjawił się w Warszawie lekko poniżej pół godziny przed czasem. W tym samym roku został również okrzyknięty najlepszym sportowcem Polski przez plebiscyt w „Przeglądzie Sportowym”

W roku 1973 Zespół kierowany przez Sobiesława Zasadę ustanowił 3 światowe rekordy prędkości na dystansach 25 tysięcy kilometrów, 25 tysięcy mil oraz 50 tysięcy kilometrów przy pomocy samochodów Fiata w modelu 125P.

Sobiesław Zasada podczas swojej rajdowej kariery został kierowcą fabrycznym dla Steyra Pucha, Porsche, BMW i Mercedesa.

Oprócz świetnej kariery rajdowej, nasz mistrz był również świetnym przedsiębiorcą. Już w roku 1957 otworzył Stacje Obsługi Pojazdów w Krakowie. W roku 1977 założył firmę Alpha. Przedsiębiorstwo to funkcjonuje do dzisiaj. Na początku produkowano tam zamki błyskawiczne, jednakże aktualnie oprócz owych zamków przedsiębiorstwo to przetwarza tworzywa sztuczne, zajmuje się odlewaniem metali, produkcją form, obróbką laserową i gięciem blach.

W latach 1981-1989 był konsultantem Porsche do spraw rozwoju firmy, i zajmował się sprawami eksportu w swojej firmie. W 1990 roku został przedstawicielem generalnym Porsche i Mercedes’a Benza w Polsce. W roku 2012 wybudował ośrodek doskonalenia techniki jazdy. Został również Prezesem Polskiego Stowarzyszenia Motorowego Doskonalenia Techniki i Bezpieczeństwa Jazdy.

Do dzisiaj angażuje się w życie sportów samochodowych, jako ciekawostkę można dodać że nadal startuje w rajdach. W 1997 roku, mając 67 lat zdobył 2 miejsce w Rajdzie Safari, a w 2016 roku startował w 50 rajdzie Żubrów, posiadając wtedy 86 lat. Oprócz sportów samochodowych interesuje się również żeglarstwem. Jest laureatem wielu nagród za wybitne osiągnięcia sportowe, jak i biznesowe. Aktualnie prezes rady nadzorczej Grupy Zasada, jednej z największych grup kapitałowych w Polsce.

Źródła z których czerpałem wiedzę podczas pisania artykułu :

http://www.toprally.pl/kierowca.php?id=4
http://www.zasada.pl/sobieslaw-zasada
https://pl.wikipedia.org/wiki/Sobies%C5%82aw_Zasada
https://www.auto-swiat.pl/wiadomosci/aktualnosci/sobieslaw-zasada-osiemdziesiatka-mistrza/6s9kpdx
https://www.przegladsportowy.pl/ps-historia/sobieslaw-zasada-rajdowcem-zostalem-przez-zlamana-noge/h3jbb43

Zdjęcia :

http://www.zasada.pl/sobieslaw-zasada
https://www.auto-swiat.pl/wiadomosci/aktualnosci/sobieslaw-zasada-osiemdziesiatka-mistrza/6s9kpdx

Każdemu z Was serdecznie życzymy szczęścia, spełnienia marzeń, radosnych i spokojnych Świąt oraz przede wszystkim dużo zdrowia i pieniędzy :) ! ---> Administracja Klasycznego Motorsportu

Martini Racing, najpewniej jeden z najsławniejszych zespołów wyścigowych na świecie. Drużyna firmy Martini & Rossi, produkującej świetne wermuty, oraz inne napoje alkoholowe to wręcz ikona wyścigów samochodowych, rajdów czy w mniejszym stopniu mistrzostw świata Formuły 1.

Zespół Martini Racing powstał w 1968 roku, oraz zadebiutował podczas wyścigów na torze Hockenheimring w Niemczech. Wtedy to po raz pierwszy na wyścigach pojawiły się samochody z charakterystycznymi dla Martini barwami i logu.

W latach 70’tych Martini stało się sławne za sprawą ich współpracy z Porsche. Zespół Martini sponsorował wtedy pracę nad legendarnym wręcz Porsche 917, i dzięki temu samochód w barwach Martini wygrał 24 godzinne Le Mans 1971. Po tym spektakularnym zwycięstwie, przez 5 lat żadne auto w barwach Martini nie odniosło zwycięstwa. Dopiero w latach 1976-1977 za pomocą rewelacyjnego Porsche 936 prowadzonego przez Jacky’ego Ickx’a którego chyba nikomu nie trzeba przedstawiać, i Gijsa van Lennepa udało się ponownie powrócić do łask, wygrywając oba wyścii

Od 1972 roku Martini sponsorowało zespół Tecno startujący w Formule 1. Kontrakt jednakże został zerwany rok później z powodu fatalnych wyników zespołu. Martini Racing wróciło do F1 w roku 1975 współpracując z Brabham’em. Ich współpraca trwała do sezonu 1977. Następnie w roku 1979 podpisano kontrakt z drużyną Lotusa. Liczono na to, że Lotus zdominuje sezon 1979 w takim samym stopniu jak poprzedni, jednakże nie udało się mu zdobyć nawet jednego zwycięstwa, i sponsoring został zerwany.
Martini w mniejszym stopniu sponsorowało Ferrari w sezonie 2006, a od 2014 roku do końca tegorocznego sezonu było sponsorem drużyny Williamsa.

Martini Racing razem z Porsche miało też swój krótki, jedno sezonowy epizod w rajdach. W 1978 Porsche wróciło do WRC wystawiając swoje 911, jednakże tak jak szybko się zaczęło, tak szybko się skończyło. Mimo drugiego miejsca, stwierdzono że nie warto kontynuować projektu.

W 1980 roku zespół Martini sponsorował zespół Joest Racing założony przez byłego kierowce Porsche. Cóż, współpraca zakończyła się w tym samym roku, prawdopodobnie z powodu nie zadowalających wyników drużyny Joesta. W tym samym roku Martini próbowało wrócić do rajdów z pomocą Luigi Racing, jednakże z tych samych powodów jak powyżej zerwano współpracę.

W latach 1981-1986 Martini Racing wspierało Lancie w wyścigach samochodów sportowych. Samochody noszące barwy Martini startowały w grupie 5’tej, grupie 6’tej i grupie C.

Od 1982 Martini wspierało Lancie również w rajdach. Rajdowa współpraca obu zespołów doprowadziła do wielu zwycięstw, i tytułów mistrzowskich kierowców jak i konstruktorów. Trwała ona nieprzerwanie do roku 1992, i była najdłuższą współpracą w historii Martini Racing.

Po zakończeniu współpracy z Lancią, Martini po krótkiej przerwie wróciło do WRC w roku 1999 razem z M-Sportem. Mimo posiadania znakomitych kierowców takich jak Carlos Sainz czy Colin McRae, zespołowi mimo kilku zwycięstw nie udało się jednak zdobyć się żadnego tytułu.

Martini miało też do czynienia z serią wyścigów samochodów turystycznych. Od 1992 roku wspierali budowę Alfy Romeo 155, i wygrali włoską serię. W 1995 roku Martini zadebiutowało również w DTM jako Martini Alfa Romeo jednakże nie odnieśli większych sukcesów z powodu niezbyt konkurencyjnego auta.

Źródła :

https://en.wikipedia.org/wiki/Martini_Racing
https://pl.wikipedia.org/wiki/Martini_Racing

Zdjęcia :

http://www.sportscardigest.com/martini-racing-cars-at-2013-goodwood-festival-of-speed/1983-martini-racing-lancia-037-on-the-forest-rally-stage/
https://en.wikipedia.org/wiki/Martini_Racing
https://pl.wikipedia.org/wiki/Martini_Racing

"Jeśli kierowca rajdowy przeżyje sezon bez wypadku, to za wolno jeździ, bo nie przekroczył granic swoich możliwości. Mam szczęście i myślę że mnie nie opuści”

Niestety, jednak opuściło. 20 lutego 1993 roku zmarł 6'ściokrotny mistrz Polski w rajdach, wicemistrz Europy, oraz twórca pierwszego w Polsce profesjonalnego teamu rajdowego Marlboro Rally Team Polska.

Marian Bublewicz urodził się w 1950 roku w Olszynie. Był jednym z najwybitniejszych Polskich kierowców w historii. Swoją przygodę z sportami motoryzacyjnymi rozpoczął nietypowo, od jazdy motocrossem. Jeździł nim do pierwszego poważniejszego wypadku, po którym przeniósł się na rajdy samochodowe. Na swoje pierwsze rajdy jeździł Fiatem 125p z silnikiem 1.3 którego używał również jako auto do pracy, gdyż był taksówkarzem.

Pierwszy tytuł mistrza Polski wywalczył w 1975 jako kierowca tego samego Fiata, którym co dzień woził pasażerów z punktu A do punktu B. Następny tytuł odebrał w roku 1983, za pomocą Poloneza 2000 Rally od FSO. Mistrzostwa rajdowe Polski 1987 to trzeci tytuł Mariana, zdobyty za pomocą dwóch FSO Polonezów w różnych specyfikacjach.

Lata 1989-1992 to kolejne lata w których Bublewicz zdobywał tytuły mistrzowskie. Startował wtedy autami zagranicznej produkcji, a nie jak wcześniej rodzinnej. Od 1989 do 1991 roku startował Mazdą 323 z napędem na cztery koła. W sezonie 1991 przeniósł się na Forda Sierre RS Cosworth, po to żeby rok później, to znaczy w 1992 roku wygrać mistrzostwa również Sierrą RS Cosworth, tyle że modelem z napędem na obie osie. W roku 1992 został również wicemistrzem Europy.

W roku 1993 przygotowywał się na zdobycie kolejnego tytułu mistrza Polski. Brał udział w zimowym rajdzie dolnośląskim. Specjalnie kupił na tą okazję Forda Escorta , jednakże nie zdążono przygotować go do rajdu,i Bublewicz wystartował wypożyczonym Fordem Sierra Cosworth 4x4. Wcześniej kilka razy wygrywał ten rajd, więc zapewne musiał być spokojny. Startował jako numer 1.

Niestety, 2 kilometry od startu, gdy wjeżdżał na 5’ty odcinek specjalny, auto wypadło z drogi i dosłownie zawinęło się dookoła drzewa. Pilot wyszedł z pojazdu o własnych siłach, jednak Marian nie miał już tyle szczęścia. Organizacja rajdu zawiodła, i gdy wreszcie przyjechała pomoc w postaci straży pożarnej, okazało się że nie miała ona na wyposażeniu odpowiednich narzędzi umożliwiających wyciągnięcie 6’ścio krotnego mistrza z wraku. Bublewicz przez 40 minut był zakleszczony w samochodzie, jednakże ciągle przytomny. Za pomocą siekier i łomów z wraku rajdówki wyciągnęli go kibicie.

Bublewicza przetransportowano do szpitala, gdzie niestety na wskutek odniesionych obrażeń, głównie wewnętrznych zmarł. Jego śmierć przyczyniła się do wielu zmian, na wskutek których bezpieczeństwo i organizacja rajdów w Polsce wskoczyły na europejski poziom.

Ciekawostki :

- Największe sukcesy w rajdach odnosił z dwoma polskimi pilotami rajdowymi : Ryszardem Żyszkowskim i Grzegorzem Gacem.
- Pieniądze na jego rajdowe występy najczęściej pochodziły z jego własnej kieszeni. Prowadził warsztat samochodowy, w których w roku 1993 zatrudniał 50 osób.
- w 1991 roku założył pierwszą w Polsce profesjonalną drużynę rajdową Marlboro Rally Team Poland.
- Drzewo na którym Marian się rozbił, zostało ścięte, a na jego miejscu postawiono krzyż.
- od sezonu 1994 Dolnośląski Rajd Zimowy nosi nazwę „Memoriału Mariana Bublewicza”.
- W 1993 roku pojawiła się książka „Odcinek Specjalny” opowiadająca o historii Kierowcy.

Źródła z których czerpałem wiedzę :

https://pl.wikipedia.org/wiki/Marian_Bublewicz
https://en.wikipedia.org/wiki/Marian_Bublewicz
https://www.youtube.com/watch?v=HiSbqQVfUyI
http://polnocna.tv/news/19032-marian-bublewicz-wspomnienie-wybitnego-kierowcy-rajdowego

Zdjęcia :

http://ak-sudecki.pl/marian-bublewicz/
https://www.carthrottle.com/post/zdor2mp/

Auto które dosłownie zdominowało 39. sezon Formuły 1. McLaren MP4/4 zaprojektowany przez Steve Nicholsa był istną rewolucją, a dzięki jego wręcz szalonej skuteczności został okrzyknięty najlepszym bolidem w historii całej Formuły 1.

McLaren MP4/4 był bolidem Ayrtona Senny oraz Alaina Prosta, czyli jednych z najlepszych kierowców w całej historii F1. Praktycznie zdominowali nim sezon 1988, wygrywając 15 z 16 wyścigów. Jedyna przegrana była wynikiem kolizji Ayrtona, oraz padnięciem jednostki napędzającej w bolidzie Prosta.
Do czasów dzisiejszych nie udało się pobić tego wyniku, jednakże bolid Mercedesa z roku 2016 był naprawdę blisko. Ustanowili również rekord w dubletach na podium, który również nie został pobity do dzisiejszych czasów. Mimo tego, że różnica w punktach kierowców była naprawdę niewielka, Senna za sprawą MP4/4 zdobył swoje pierwsze mistrzostwo świata.

MP4/4 jest rozwojową wersją MP4/3, różni się przede wszystkim mniejszym zbiornikiem paliwa, oraz innym silnikiem. Zmniejszony zbiornik był skutkiem nowych przepisów FIA, które mówiły o tym, że auta posiadające silnik turbodoładowany mogą mieć zbiornik o pojemności nie przekraczającej 150 litrów. Silnik wymieniono z jednostki TAG-Porsche na również półtora litrową jednostkę turbodoładowaną od Hondy. Poprawiono także lekko aerodynamikę poprzez obniżenie siedzenia kierowcy, jak i całego bolidu.

Jego następca, McLaren MP4/5 mimo tego, że nie był na tyle udaną konstrukcją jak jego poprzednik, zapewnił McLarenowi kolejne 2 tytuły mistrzowskie konstruktorów, oraz 2 tytuły mistrza świata dla Ayrtona Senny.

Źródła z których czerpałem wiedzę :

https://en.wikipedia.org/wiki/McLaren_MP4/4
https://en.wikipedia.org/wiki/McLaren_MP4/3
https://en.wikipedia.org/wiki/McLaren_MP4/5

Zdjęcia :

https://www.motorsportmagazine.com/history/f1/watch-sennas-greatest-lap-dissected

W 1948 roku powstało Porsche Motorsports, znane nam dzisiaj głównie za sprawą wielu zwycięstw w wyścigach długodystansowych. Mało z was jednak wie, że Porsche miało też swój epizod w Formule 1.

Wszystko zaczęło się w roku 1957, wtedy też podczas Grand Prix Niemiec zespół Ecurie Maarsbergen pochodzący z Holandii wystawił pierwszy bolid marki Porsche. Model 550RS był bolidem przeznaczonym typowo do wyścigów długodystansowych dlatego też nie odniósł większych sukcesów.

Przyszło poczekać jeszcze 3 lata, żeby Porsche wystartowało w Formule 1 jako pełnoprawny zespół. W debiutanckim sezonie 1960 ich kierowcy dostali do dyspozycji model 718/2 który no cóż, nadal była to raczej maszyna na wyścigi długodystansowe.

W roku 1961 Porsche wystawiło model 787, który mimo tego że był już bardziej podobny do bolidu niż samochodu, nadal nie był udany. Nie przeszkodziło to jednak Porsche w osiągnięciu 22 punktów klasyfikując się na 3 miejscu w mistrzostwach konstruktorów.

Sezon 1962 to ostatni sezon w którym startowali kierowcy Porsche. Dostali wtedy bolid modelu 804, który okazał się być może nie wybitnym, ale dosyć konkurencyjnym jednoosobowcem. Amerykański kierowca Dan Gurney wywalczył nim zwycięstwo podczas Grand Prix Francji. Zwycięstwo to okazało się jak na razie jedynym zwycięstwem zespołu Porsche w Formule 1.

Po roku 1962 Porsche wycofało się z Formuły 1 z powodu wysokich kosztów. W latach 1983-1987 dostarczali oni silniki dla drużyny McLarena, oraz w 1991 roku dla zespołu Footwork GP International.

Źródła z których czerpałem wiedzę :

https://pl.wikipedia.org/wiki/Podsumowanie_start%C3%B3w_Porsche_w_Formule_1 %C3%B3%C5%82_Porsche
https://pl.wikipedia.org/wiki/Porsche_Motorsport

Zdjęcia :
https://www.stuttcars.com/porsche-models/787/

Jeden z najciekawszych projektów bolidów w historii Formuły 1. Bolid zaprojektowany przez Dereka Gardnera miał być rewolucyjny, jednakże jak to już czasem bywa, wyszło nie do końca tak jak zakładano. Tyrrell P34, jedyny sześciokołowy bolid który brał udział w wyścigach Grand Prix Formuły 1.

Ale jak do tego doszło? Co kierowało Gardnerem podczas projektowania Tyrrella P34?

Chęć zwycięstwa, wielka chęć zwycięstwa. Połowa lat 70tych XX wieku, bolid prawie każdej drużyny zasila silnik V8 od Forda, i prawie każdy ma tą samą skrzynie biegów. Każda z drużyn próbuje w jakikolwiek sposób zdobyć przewagę nad resztą. I wtedy też Derek zasiada do biurka i zaczyna rozmyślać. Oblicza, że żeby efektywnie dublować resztę drużyn, jego drużyna potrzebuje dodatkowych 50 koni mechanicznych. Jak je zdobyć? Zwiększyć powierzchnie styku z nawierzchnią, poprawić aerodynamikę i zmniejszyć powierzchnie czołową. Ale jak to zrobić?

Odpowiedź przyszła szybciej niż się spodziewał. Już wcześniej rozmyślał nad sześciokołowymi bolidami, jednakże teraz nie skończyło się na szkicu. Tak więc wzięto na garaż standardowego Tyrrella 007, całkowicie przebudowano przód i powstał projekt 34. Na początku dostrzeżono parę problemów, osiągi nie zachwycały, jednakże z czasem większość wad wyeliminowano. Jedyne wady których nie udało się wyeliminować, to gorsza przyczepność na zakrętach, i przegrzewające się przednie hamulce.

Tyrrell P34 zadebiutował w sezonie 1976 podczas Grand Prix Hiszpanii, i zrobił niezwykła furorę. Patrick Depailler zakwalifikował się nim na 3 miejscu, podczas gdy jego kolega z drużyny Jody Scheckter w bolidzie Tyrrell 007 uzyskał jedynie 14 miejsce. Cały sezon był dla Tyrrella w miarę udany, wygrali Grand Prix Szwecji, zdobyli trzecie miejsce w Mistrzostwach Konstruktorów, a Jody Scheckter ukończył sezon na 3 miejscu w klasyfikacjach Mistrzostw Kierowców.

Sezon 1977 był drugim a zarazem ostatnim sezonem sześciokołowego bolidu. Wersja P34B, mimo poprawionej aerodynamiki nie była tak udana jak poprzedniczka. Nie pomogło też to, że Goodyear, spółka odpowiedzialna za dostarczenie opon do P34 nie rozwijała ich, i ostatecznie wycofała się również z całej Formuły 1.

Jednak historia P34 nie kończy się w momencie jego wycofania. W latach 90tych, został on odkupiony przez Simona Bulla, który współpracując z Derekiem Gardnerem, jego twórcą, kompletnie odrestaurował pojazd. Tyrrell P34 do dzisiaj się ściga, i dosyć często odwiedza imprezy historyczne.

Źródła z których czerpałem wiedzę :

http://www.project34.co.uk/
http://www.grandprixhistory.org/tyrp34.htm
https://pl.wikipedia.org/wiki/Tyrrell_P34 %C5%9Bcioko%C5%82owe_w_Formule_1

Zdjęcia:

https://en.wikipedia.org/wiki/Tyrrell_P34
http://www.snaplap.net/tyrrell-p34/

Dzisiaj trochę krócej, po zobaczeniu zdjęcia mechaników pracujących nad Ferrari 156, stwierdziłem że muszę chociaż trochę podzielić się z wami historią tego, dosyć ciekawie wyglądającego bolidu :)

156, szerzej znana jako "Sharknose" została zaprojektowana przez Carlo Chiti, znanego projektanta, który budował bolidy którymi jeździły takie osobistości, jak Niki Lauda. Posiadała zawrotną moc 190-200 koni mechanicznych w zależności od wersji. Może liczba nie powala, ale warto pamiętać że jeżdżono nią w latach 1961-1964. Od razu po wprowadzeniu przyniosła jej kierowcy Phillowi Hillowi, tytuł mistrza świata F1. Warto wspomnieć, że Hill jest jedynym urodzonym w Ameryce mistrzem świata F1.

Od 1963 roku 156stka przestała być "Nosem Rekina", ponieważ wprowadzono zestaw aerodynamiczny zamienił dwa wloty powietrza, na jeden większy pojedynczy.

Ostatnie zwycięstwo 156tki przypada na grand prix Austrii roku 1963.

Źródła z których czerpałem wiedzę :

https://en.wikipedia.org/wiki/Ferrari_156_F1
https://en.wikipedia.org/wiki/Carlo_Chiti

Zdjęcia :

https://motohistory.tumblr.com/post/7399111372/hellformotors-ferrari-156
https://i.pinimg.com/originals/60/24/04/602404e965bf582a459eabdfb254e2f9.jpg
https://cochesclasicosdehoy.com/2013/10/29/f1-1961-el-ferrari-con-motor-trasero/1961-gp-de-monaco-ferrari-dino-156-f1-40-de-wolfgang-von-trips-gp-de-monaco-61/

Brytyjski kierowca wyścigowy, znany z tego, że wyjątkowo nie szło mu prowadzenie bolidu (a bynajmniej Formuły 1) , a świetnie prowadził samochody. Mimo 5 lat startów w Formule 1, i to w drużynach Ferrari czy McLarena nie żadnego sukcesu (chyba że 1 punkcik to sukces). Swój prawdziwy talent pokazał dopiero w wyścigach długodystansowych, wygrywając 5 wyścigów LeMans. Poznajcie historie Dereka Bella.

Derek urodził się w 1941 roku, w Wielkiej Brytanii. Dorastał na farmie, pomagał ją prowadzić. Zajmował się również własnym pubem. Gdy miał 24 lata, jego ojciec zachęcił go do tego, żeby spróbował swoich sił w wyścigach samochodowych. Tak rozpoczęła się kariera Derka. Na początku ścigał się Lotusem Seven, i wygrał swój pierwszy wyścig wygrał już w marcu tego roku. Dzięki temu awansował do Formuły 3, w której również odniósł nie małe sukcesy, ponieważ w już w 1967 miał na swoim koncie 7 wygranych, co zakwalifikowało go na 2 miejscu w w kwalifikacji generalnej.

Po niebywałym sukcesie w Formule 3, przeniósł się do Formuły 2. Został kierowcą Brabhama BT23C, w drużynie zarządzanej przez jego ojczyma. Po paru popisach, już w 1968 zaczął się ścigać w Formule 1 dla Ferrari, a rok później ścigał się McLarenem z napędem 4x4. Nadal ścigał się jednak w Formule 2, w 1970 zdobył mistrzostwo. W 1972 roku dostał siedzenie w małym zespole F1 Tecno Formula One team, a rok później w drużynie Surtees. Nie odniósł on większych sukcesów.

Prawdziwy talent ukazał dopiero w wyścigach długodystansowych. Od pierwszego wyścigu, 1970 Spa 1000km, które przejechał Ferrari 512M Jacquesa Swatersa, było widać że Bell ma do tego dryg. Wystartował on dla drużyny Ferrari w LeMans roku 1970. Pokazał tam się z świetnej strony, jednak na pierwsze wygrane LeMans musiał poczekać do roku 1975. Wygrał on wtedy razem z Jacky Ickx’em, prowadząc Gulfa Mirage GR8. Następny LeMans w swojej karierze wygrał Porshe 936 napędzanym 2.6 litrowym silnikiem turbodoładowanym. Rok później, udało mu się powtórzyć jego sukces, również dla stajni Porshe. LeMans 1986 i 1967 roku to dwa ostatnie wygrane w jego karierze. W międzyczasie 3 razy triumfował w 24 godzinnym wyścigu na torze Daytona w Stanach Zjednoczonych.

Po przejściu na emeryturę Derek przewodniczył budowie projektu samochodu Spectre R42. Pomagał również Bentleyowi, działając w programie Bentley Speed 8, dzięki czemu Bentley w 2003 roku wygrał LeMans. Aktualnie jest globalnym ambasadorem firmy Bentley.

Źródła z których czerpałem wiedzę :

https://en.wikipedia.org/wiki/Derek_Bell_(racing_driver)
https://www.driverdb.com/drivers/derek-bell/

Zdjęcia :

https://autokult.pl/32400,3-pytania-do-legendy-szybka-rozmowa-z-derekiem-bellem
https://www.classicdriver.com/en/article/cars/derek-bell-how-does-farmhand-become-five-times-le-mans-winner

Na wstępie, jeszcze przed właściwym artykułem, chciałbym Wam najszczerzej podziękować. Jesteście dosłownie niezwykli. Wczoraj, po paru tygodniach działalności mojej strony, która no cóż, prowadzona jest dosyć amatorsko i prowizorycznie zdobyła ona 50 polubień. Mimo że wydaje się to niewielką liczbą, potrafi bardzo zmotywować do pracy. Dziękuje jeszcze raz, i zapraszam do artykułu :)

Pierwszy w historii Formuły 1 mistrz świata, który używał bolidu z silnikiem turbodoładowanym, osoba która ukrywała przez pewien okres to, że uwielbia się ścigać, oraz gość który w garażu spędzał podobną ilość czasu, co jego mechanicy i na dodatek wymyślił pokrowce grzewcze do opon! Poznajcie historie 3’krotnego mistrza świata Formuły 1 Nelsona Piqueta.

Urodził się on w 1952 roku, w Brazylii. Pochodził z dosyć sławnej, bogatej rodziny. Jego ojciec był ministrem zdrowia. Miał smykałkę do mechaniki, od małego chciał zostać Inżynierem, albo no, tenisistą jeśli mu nauka nie będzie lekko szła. Na szczęście, dosyć szybko mu się to odmieniło, i zrozumiał, że jest stworzony do ścigania się. Odkrył to w wieku 14 lat, kiedy startował na wyścigach kartingowych. Początkowo starał się z tym kryć, jednakże w miarę zdobywania praktyki i coraz większej ilości sukcesów średnio już miał jak, i wyznał rodzicom prawdę. I kolejny raz dobrze zrobił, bo rodzice nie mieli z tym żadnych problemów. W roku 1971 i 1972 został mistrzem Brazylii. Jego kariera ciągła się dalej, i w 1976 został mistrzem Brazylii Formuły Super Vee (czyli bolidów na częściach garbusa), a juz dwa lata później został mistrzem Formuły 3 Wielkiej Brytanii.

I od tego momentu jego kariera wystartowała jak bolid Senny podczas GP Monako 1987 (w które bądź co bądź, Nelson ukończył na P2). Został on zaproszony na testy do McLarena, a nawet 3 razy startował. Mimo tego, że z McLarenem nie wyszło, Piquet dostał szansę od Brabhama, który potrzebował kogoś na partnera do Nikiego Laudy. Gdy Niki uciekł na emeryturkę, Nelson został kierowcą głównym. W sezonie 1980 walczył o mistrza świata, ale no, skończył jako wicemistrz. Co się nie udało w sezonie 1980, udało się rok później. Wtedy też zdobył on swoje pierwsze mistrzostwo świata. Jakoż że Brabham, sezon 1982 poświęcił głównie na rozwój bolidu, Nelson nie osiągnął w nim żadnych sukcesów. Udało się jednak w 1983, kiedy z nowym turbodoładowanym silnikiem po prostu zdominował sezon, zdobywając drugie mistrzostwo świata w swojej karierze. W roku 1986 przeszedł do Williamsa. Powodem przejścia były problemy z bolidami Brabhama, i ich częste awarie. Mimo zwycięstwa Prosta w owym sezonie, rok później zdobył on swoje trzecie, i ostatnie mistrzostwo świata. Nie zagościł długo w drużynie Franka Williamsa, ponieważ już po dwóch sezonach przeniósł się do stajni Lotusa.

I to był błąd. W sensie no, zarobił na nim bardzo dużo pieniędzy, ale Lotus w momencie jego przejścia był już zaledwie częścią legendy którą był kiedyś. Ich bolidy nie należały do najlepszych. Szybko przeniósł się do drużyny Benetton, w której bolidzie co prawda nie zdobył mistrzostwa, ale zaliczył parę wygranych Grand Prix, w tym warto wspomnieć że jest zwycięzcą 500 Grand Prix w historii Formuły 1. Jego karierę jako kierowcy wyścigowego Formuły 1 skończył w roku 1991.

Po Formule 1 startował w serii Indianapolis 500, jednakże więcej zrobił sobie tam krzywdy jak to było wartę. Również startował w LeMans, i paru innych wyścigach. Dosyć nieźle się w życiu bawił, ale po paru latach tracenia pieniędzy na wszystkie możliwe sposoby, skupił się na propagowaniu motorsportu w jego ojczyźnie, i szkoleniu kierowców.

Źródła z których czerpałem wiedze podczas pisania artykułu :

https://pl.wikipedia.org/wiki/Nelson_Piquet
https://en.wikipedia.org/wiki/Nelson_Piquet
https://www.driverdb.com/drivers/nelson-piquet/

Zdjęcia :

https://autokult.pl/6623,najwieksi-mistrzowie-w-historii-formuly-1,7
https://en.wikipedia.org/wiki/Nelson_Piquet
https://en.m.wikipedia.org/wiki/File:Piquet_and_Prost_at_1983_Dutch_Grand_Prix.jpg

Dzisiaj będzie trochę po Amerykańsku, w końcu który z nas, fanów motoryzacji nie lubi wielkich pojemności i jeszcze większej ilości koni mechanicznych pod maską? Cóż, dużo można powiedzieć o serii NASCAR, ale na pewno nie to że ekologicznie podchodzą do sprawy, a dzisiaj pragnę wam przybliżyć historie jej króla, Richarda Petty’ego, siedmiokrotnego mistrza owej serii.

Richard jak z resztą łatwo się domyślić urodził się w stanach zjednoczonych. Dokładniej w Randleman, Karolina Północna. Pochodził z rodziny która miała korzenie w motorsporcie. Jego ojciec, Lee Petty był 3 krotnym mistrzem świata NASCAR.

Kariera Petty’ego wystartowała razem z jego 21 urodzinami, ponieważ już 16 dni po nich uczestniczył w swoim pierwszym wyścigu. Rok później, w 1959 został debiutantem roku. W tym samym roku prawie wygrał również swój pierwszy wyścig, przegrywając z swoim ojcem (a raczej z sędziami). W roku 1960 ukończył jako zwycięzca jednego wyścigu, oraz drugi najlepszy kierowca w klasyfikacji generalnej. Podwójne zwycięstwo udało mu się zdobyć dopiero w 1963 roku. Rok 1964 przyniósł naszemu bohaterowi pierwsze mistrzostwo, oraz pierwszą wygraną Daytone 500.

W 1965 rozbił swój samochód na torze Southeastern Dragway w Dallas. Wypadek niestety nie obył się bez ofiar. 6’letnie dziecko zginęło, a parę osób zostało rannych. Owocowało to dosyć ostrą batalią w sądzie, ale ostatecznie wszyscy poszli na ugodę.

1966 rok przywitał 3 miejscem w kwalifikacji generalniej kierowców, tylko po to żeby w następnym roku kolejny raz dominować sezon i zdobyć 2 mistrzostwo. 1968 ukończył na 3 miejscu a 1969 na 2. Lata 1971- 1975 można bez problemu nazwać latami dominacji Pettego. W tych latach zdobył 4 mistrzostwa NASCAR, oraz wygrał kolejną Daytone 500. Sezony 1976-1977 ukończył na 2 miejscach, a jego ostatnie mistrzostwo zdobył w roku 1979.

Richard Petty podczas swojej kariery zdobył 7 mistrzostw, 7 Dayton 500. Wygrał ogółem 202 wyścigi, 720 razy był w pierwszej dziesiątce i 133 razy startował z Pole Position. W 1997 został wpisany do International Motorsports Hall of Fame, rok później został nazwany najlepszym kierowcą serii Nascar. Został również nagrodzony medalem Wolności przez Prezydenta Georga Busha w 1992 roku, zostając pierwszym kierowcą wyścigowym który został uhonorowany w ten sposób.

Z ciekawostek można dodać, że nie zawiązał ani jednej umowy partnerskiej z producentem napojów z alkoholem.

Źródła z których czerpałem wiedzę podczas pisania artykułu :

https://en.wikipedia.org/wiki/Richard_Petty
https://www.driverdb.com/drivers/richard-petty/

Zdjęcia :

https://altdriver.com/racing/5-richard-petty-moments/
https://www.bizjournals.com/triad/news/2018/02/26/richard-petty-cars-memorabilia-to-be-sold-at.html