Tu i Teraz

Generacja Z "najbardziej roszczeniowym pokoleniem"? To starsi muszą zmienić swoje nastawienie Często słyszy się opinię, że pokolenie Z jest trudne i roszczeniowe. Specjaliści zajmujący się rekrutacją przekonują jednak, że taka ocena wynika z przyłożenia do "zetek" szablonów pasujących do poprzednich pokoleń. Inne podejście do pracy i obowiązków nie mieści się w standarda...

5 zabaw przeciwko agresji. Rozładowują napięcie emocjonalne - to najlepsza broń na małego złośnika Złość to uczucie niezbyt fajne, ale nawet dzieciakom nie jest ono obce. Zamiast jednak powtarzać im, że mają się nie denerwować i uspokoić, lepiej zaproponować im zabawę, która pomoże rozładować napięcie emocjonalne, a rosnącą agresję ukierunkuje na bardziej akceptowalne działani...

"Powinieneś się wstydzić!" - Natuli "Powinieneś się wstydzić!" - Natuli dzieci są ważne

Syneczek posklejał sobie kolorowe kartki i rysuje komiks.
Rysuje, gada sam do siebie, dokłada jakieś strzałki, symbole, oznaczenia. Babcia siedzi na fotelu i zerka.

- Eeee ale pokoloruj trochę, extra pomysł na komiks ale taki szary, a umiesz przecież kolorować. Łee, mówię ci będzie ładniejszy
- Ale to nie jest rysunek dla ciebie, nie musi ci się podobać. Ja sobie sprawdziłem ze sobą i mnie on się podoba. I nie wiesz czemu nie ma kolorów, nie chcę radzenia.
- Ty masz swoje zdanie widzę na każdy temat jak twoja mama.
- A ty mamę teraz krytykujesz czy tak mi mówisz po prostu?
- Ja nic nie mówię, ja idę się wody napić - mówi babcia

Ja tańczę zinternalizowaną wersję makareny. Jeee, jeee, wewnętrzne oko Syneczka działa. Sprawdza sam ze sobą!

Przenosimy się w czasie o 3h.

- Ale Syneczku weź no te słomki pozbieraj, tylko te na środku zebrałeś i jakieś ścieżki porobileś, to nie jest posprzątane.
- Sprawdziłem sobie i mnie to zadowala, mnie to wystarczy, dla mnie to jest posprzątane.

Miał dwoje oczu, każde działające ale nie. Nie. To za mało. Musiał mieć oko wewnętrzne, jaki człowiek głupi - myślę sobie planując rzut w krzaki kleszczom na pożarcie.

Efektów ubocznych niechwalenia jest sporo, niektóre odpalają macarenę, a inne potrzebę owinięcia się dywanem już na zawsze.

W kursie online 'Wychowanie bez kar i nagród' jest piękne wideo o uruchamianiu w dzieciach wewnętrznego oka. Ale żeby nikt nie jęczał, że nie ostrzegałam!

Nie przegap niższej ceny.

Dla odważnych i tych, którym ewentualne życie na krawędzi niestraszne.

👇👇👇

https://agnieszkamisiak.pl/ofertaonline/wychowanie-bez-kar-i-nagrod/

👆👆👆

Ten post to historia, którą opublikowałam dwa lata temu.
Babcia jest już ekspertem. Syneczek pokazuje jej rysunek, a babcia na to

- Ten rysunek budzi we mnie mnóstwo uczuć. Chcesz żebym ci powiedziała? Czy psychoinkwizycja się zgadza?

Mówię Wam moja skuteczność edukacyjna to jest level hard.

'Powiedzmy, że dziecko uderzyło pięścią brata, więc rodzic każe mu iść do swojego pokoju. Zabraniając obejrzenia ulubionego programu w telewizji. Zerknijmy ukradkiem na takiego berbecia siedzącego samotnie na swoim łóżku. Czy potrafimy wyobrazić sobie, jakie myśli kłębią się w jego głowie? Czy ktoś naprawdę przypuszcza, że chłopiec zastanawia się nad tym, co zrobił, myśląc sobie: ‘Jasne, teraz już rozumiem, że źle jest krzywdzić innych ludzi’? Każdy, kto miał do czynienia z dzieckiem – lub sam nim był – uzna taki scenariusz za niedorzecznie śmieszny.
Dlaczego więc stosujemy taką karę? Pogląd, że odosobnienie czasowe (time-out) jest możliwą do przyjęcia formą dyscypliny, ponieważ daje dzieciom czas na przemyślenia, opiera się na skrajnie nierealnym założeniu.

Ukarane dzieci nie myślą o tym co zrobiły, a jeszcze mniej, dlaczego to zrobiły lub co zmiast tego powinny zrobić. Zastanawiają się dlaczego ich rodzice są tak surowi i być może, w jaki sposób odegrać się na dziecku, przez które wpadły w tarapaty. Przede wszystkim zaś zajęte są rozważaniem samej kary: że jest niesprawiedliwa i jak jej uniknąć w przyszłości.

Karanie dzieci, łącznie z groźbą, że zrobimy to samo jeśli znów nas rozczarują – to świetny sposób na rozwinięcie w nich skłonności do krycia się ze swoimi przestępstwami. Mówimy dziecku ‘Nie chcę cię przyłapać na tym jeszcze raz’, a ono myśli ‘W porządku. Następnym razem mnie nie przyłapiesz’. Kary to także silna motywacja do kłamstwa.”

Alfie Kohn "Wychowanie bez nagród i kar"

Wiesz o tym, że kara n i c z e g o nie nauczy, a mimo to wskakuje w trudnej sytuacji jak brakujący puzzel. Mimo tego, że plujesz sobie w brodę po fakcie.

Nie ma na świecie dziecka, które po tym jak uderzyło siostrę, ukryło uwagę w dzienniczku lub ocenę z klasówki i pożegnało się z Ipadem lub kieszonkowym - rozpoczyna proces autorefleksji. "Jak mogłem? Tak niemiło postąpić? I nie zadbać o uczucia innych? Dzięki temu, że matka zabrał mi Ipada czuję, że stałem się lepszym człowiekiem, bardziej kocham siostrę, jestem wrażliwszy na potrzeby i granice innych. Czuję, że moja relacja z mamą jest lepsza. No brak tego kieszonkowego powoduje, że przyrasta mi struktur w płatach czołowych. Od jutra będę kontrolował się lepiej!!!"

Czy dziecko nie myśli wtedy "To przez tę wstrętną beksę", "To przez mamę, bo jest podła i niesprawiedliwa", "Nienawidzę was wszystkich".

Jak Ci się wydaje?

Azaliż.

O tym jak zaprzestać i co zamiast możesz dowiedzieć się z mojego kursu online "Wychowanie bez kar i nagród". Nie przegap niższej ceny.

👇👇👇

https://agnieszkamisiak.pl/ofertaonline/wychowanie-bez-kar-i-nagrod/

👆👆👆

'Pochwała nie buduje u dziecka poczucia własnej wartości. Jeśli rodzice i otoczenie zachowują się tak, jakbyś był mistrzem świata we wszystkim, to kiedy znajdziesz się w prawdziwym świecie możesz doznać szoku. Bo tam przecież znajduje się mnóstwo innych mistrzów świata. Nagle otacza cię tłum ludzi, którzy w swoich rodzinach byli numerem jeden. Rodzice, którzy w ten sposób hodują dzieci, oddają im niedźwiedzią przysługę, bo one później nie potrafią zaakceptować, że życie może sprawiać ból, że człowiek może być rozczarowany i zły. Są jak pianiści, którzy w fortepianie akceptują tylko białe klawisze. To straszna sytuacja, która czyni z dzieci uczuciowe kaleki. Wielu dorosłych, którzy wychowywali się w takich rodzinach, sądzi, że powinni się rozwieść, gdy tylko w małżeństwie pojawią się pierwsze konflikty.'

Jesper juul Przestrzeń dla rodziny

Nieważne ilu jest mistrzów świata. Sama idea, że trzeba być lepszym od innych, że ważne jest to czy mój rysunek jest l e p s z y od rysunków kolegów, czy aby na pewno się wyróżnia, jest jak plecak pełen kamieni. Jak kubek z wielką dziurą w dnie. Nie do zapełnienia.

Czy na sali jest dorosły, który może mi powiedzieć czy mój rysunek jest świetny, a ja rysuję extra?

Kiedy każdy rysunek kończy się słowem 'wspaniale' to brak tego słowa oznacza, że rysunek jest niedobry. Z prostej logiki to wynika, że nie jest extra. mamy podział rysunków na extra i nieextra. Ale przecież dziecko czuje, że czasem rysunek jest jakiś lepszy a czasem jakiś mniej dobry, to jak każdy może być ładny i extra?

Możesz pomagać dziecku szukać odpowiedzi na pytania o rysunek w sobie. Najpierw i przede wszystkim w sobie.

A swoją refleksją możemy się dzielić nie poprzez ocenę wyrażoną przymiotnikiem.

Dziecko samo może odpowiedzieć na te pytania.

Czy ja lubię swój rysunek?
Czy fajnie mi się go rysowało?
Czy on mnie satysfakcjonuje?

Może mogłoby być wtedy zadowolone z rysunku, nawet jeśli babcia uzna, że taki mało słoneczny ten malunek?

Starsze dziecko będzie szukać odpowiedzi na pytanie 'Czy jestem szczupła?', 'Czy jestem Ok taka jak jestem?'

Wtedy ta umiejętność szukania odpowiedzi nie tylko na zewnątrz będzie bardzo przydatna. Bo nie chcesz żeby to właśnie w oczach koleżanek szukało ostatecznego potwierdzenia, czy jest OK i czy jego zasady są OK.

Jeśli chcesz dowiedzieć się co zamiast chwalenia, jak budować poczucie własnej wartości dziecka, a nie zależność od opinii innych- zapraszam cię do kursu online WYCHOWANIE BEZ KAR I NAGRÓD - otrzymujesz dostęp na rok.

Nie przegap niższej ceny.

👇👇👇

https://agnieszkamisiak.pl/ofertaonline/wychowanie-bez-kar-i-nagrod/

👆👆👆

To jak, ładny post napisałam? 😉😉😉😁

Dzień dobry. Takie z rana. Spostrzegajmy to co niewidzialne.

Głosujemy! Kto jeszcze?

"Dzieci z poczuciem bezpiecznej więzi mogą bawić się same, ponieważ wiedzą, ze w każdej chwili mogą pójść do matki lub ojca. Gdy dzieci nie mają zaufania, że rodzice ich nie zawiodą, wtedy są zajęte przywoływaniem niedostępnych fizycznie lub emocjonalnie rodziców i starają się zwrócić na siebie uwagę. Nie są w stanie skoncentrować się na własnych działaniach. Być sobą, wytrzymać ze sobą, móc podążać za swoimi własnymi życzeniami, to istotne cechy autonomii. Natomiast wyraźnym znakiem symbiotycznego uwikłania jest potrzeba bycia w centrum uwagi - symbiotycznie głodne części nie mogą zostawić innych ludzi w spokoju. Fakt, że potrzebują innych, często mylą z miłością."

Franz Ruppert ,,Symbioza i autonomia”
fot Anne Nygård

„Gdy ostatecznie zbliżyli się do siebie, stwór stał się zupełnie czarny w białym magicznym promieniowaniu płonącym wokół niego i dźwignąwszy się, stanął wyprostowany.
Człowiek i cień SPOTKALI SIĘ w milczeniu twarzą w twarz i zatrzymali się.
Głośno i wyraźnie, NARUSZAJĄC ODWIECZNĄ CISZĘ, Ged wymówił imię cienia i w tej samej chwili cień przemówił bez warg i bez języka, wypowiadając to samo słowo: Ged.
I DWA GŁOSY BYŁY JEDNYM GŁOSEM.
Ged wyciągnął przed siebie ręce, opuszczając laskę, i OBJĄŁ SWÓJ CIEŃ, swoje czarne ja, które jednocześnie sięgnęło ku niemu.
Światło i ciemność ZETKNĘŁY SIĘ I POŁĄCZYŁY, stając się jednością”

„Czarnoksiężnik z Archipelagu” Ursula K. Le Guin

Skąd bierze się unikający wzorzec przywiązania? Wynika on z powtarzających się systematycznie doświadczeń, w których dziecko dostaje komunikat, że ze swoimi emocjami powinno poradzić sobie samo i nie zawracać nimi głowy innym.
Może on też jednak stanowić wypadkową indywidualności dziecka i opieki rodzica. Może się trafić dziecko, które ze względu na swoją wrażliwość od początku niechętnie przyjmuje pomoc w radzeniu sobie z emocjami, i jest to interpretowane jako samodzielność.
Czasem rodzice jeszcze dodatkowo „wspierają” ten kierunek poprzez komunikaty świadczące o tym, że woleliby, żeby dziecko radziło sobie z tym, co trudne, samo, że dziecko „podoba” im się tylko wtedy, gdy się „odpowiednio” zachowuje.
Piszę o tym wzorcu jako pierwszym dlatego, że jest on bardzo silnie ugruntowany w naszej kulturze. Takie „samodzielne” dzieci są chwalone i wskazywane jako wzór dobrego wychowania, są uznawane za grzeczne, silne, radzące sobie. Rodzice liczą też często na to, że z unikających dzieci wyrosną dobrze radzący sobie dorośli. Zwłaszcza chłopcy są często pchani w tym kierunku, bo wydaje się to właściwym, męskim schematem zachowania.
Przedstawiając ten styl przywiązania, wskazuję na metaforę żółwia, który jest twardy na zewnątrz, bo ma skorupę, ale tak naprawdę pod nią jest dość bezbronny. Skorupa chroni go, ale też izoluje i utrudnia mu relację z innymi i szukanie pomocy. Żółw także przeżywa emocje i stresuje się, ale zamiast rozumieć swoje emocje i być z nimi w przyjaźni, tłumi je, wypiera. Często nie potrafi nawet powiedzieć, co czuje, albo zamiast każdego uczucia czuje złość.
Uważa generalnie wszystkie emocje za złe i przynoszące kłopoty. Nie radzi sobie z trudnymi emocjami, ale także nie przeżywa w pełni tych miłych. Czasem tłumi bardzo mocno emocje, a w końcu nie wytrzymuje i wybucha, raniąc innych ludzi.

Agnieszka Stein - O przywiązaniu. Jak budować bezpieczną więź z dzieckiem

"W wyniku psychoterapii pacjent nie staje się lepszym człowiekiem, nie staje się doskonalszy czy szlachetniejszy w swoich potrzebach i pragnieniach, nie otrzymuje nowej osobowości, nie nabywa umiejętności zabezpieczających go przed kłopotami życiowymi. W wyniku psychoterapii pacjent staje się bardziej świadomy tego, jaki jest i tego, co przeżywa. Staje się bardziej świadomym własnych pragnień i własnych zobowiązań, własnych możliwości i ograniczeń. Staje się bardziej świadomy tego, jaki jest świat, w którym żyje, jacy są ludzie, ci najbliżsi i ci, z którymi musi współdziałać w realizacji swoich celów życiowych; jest bardziej świadomy ich reakcji i wpływu na siebie. Zdolność do bycia świadomym daje mu nowe możliwości kierowania własnym zachowaniem, zgodnie z zamierzonymi celami i zgodnie z dostępnymi możliwościami. Stwarza mu możliwości osiągania tego, co dotychczas wydawało mu się niemożliwe do osiągnięcia. Odzyskuje nadzieję na powrót do realności swojego istnienia, niosącego sukcesy i porażki, radości i cierpienie."

Jan Czesław Czabała, „Czynniki leczące w psychoterapii”
fot Alexander Krivitskiy

Robi to nie dla ciebie, ale dla siebie. Zmień podejście dziecka do zlecanych mu obowiązków domowych Obowiązki to wbrew pozorom nie tylko nauczenie dziecka dbania o porządek i przestrzegania zasad, ale przede wszystkim sprawienie, żeby poczuły się ważne. Nie ch...

Po prostu zadbaj o SIEBIE!

Pogłaszcz swój mózg, czyli jak uodpornić się na negatywne myślenie Lęki, czarne scenariusze i stosowanie sprawdzonych rozwiązań to wszystko triki ewolucyjne, które mają nam zapewnić przetrwanie. Jeśli jednak zdominują nasze myślenie, stracimy zdolność do odczuwania radości z życia. Na szczęście umysł może zapanować nad mózgiem.

Uwielbiam, to!

What is true is a matter of perspective...

Kortyzol – jak okiełznać hormon stresu? Codzienna bieganina to dla naszego organizmu nie lada wyzwania. Stres powoduje wydzielanie kortyzolu – hormonu, który wpływa na pozostałe. Dobra wiadomość jest taka, że możemy regulować jego poziom odpowiednim stylem życia, w tym także dietą.

Pięć wskazówek pozwalających odpowiednio zareagować, gdy ktoś źle Cię traktuje. Gdy ktoś traktuje Cię źle, masz do wyboru trzy opcje: zareagować inteligentnie, pozwolić się poniżyć bądź zareagować z agresywnością. Prawda...

Samotność: czasami jest to podstawowa potrzeba człowieka Samotne spędzanie czasu to podstawowa potrzeba człowieka, niezbędna do przywrócenia równowagi, zwłaszcza wtedy, kiedy czujemy się przytłoczeni. Istnieją dowody na...

Bohater to brzmi dumnie. Każdy może nim zostać ❤️