ბესიკ ხარანაული / Besik Kharanauli

სირცხვილის შემდეგ

I
რატომ დამივიწყე მე, მარიამ,
რატომ დამივიწყე!
შენი კალთა
ფოთლებით ივსება,
ხოლო მე კი
თავს გუბეში ვრგავ.

ქუჩაში გდია მთვრალი,
ქარი ახურავს საბანს...

როცა მე გავჩნდი,
მთვარემ თმები ჩამოიშალა,
ხოლო ქალწულმა ვარსკვლავებმა
ტუჩზე იკბინეს,
ბებიაქალი კი ამტკიცებდა
_ დაიბადაო!
შენ არ იყავი იქ, მარიამ,
შენ არ დაგბრალდეს,
მე ქუჩაში მანქანა გამსრესს.

ესაა ქალაქი,
სადაც ადამიანს
სასო წარეკვეთება
საყელოს შეკვრისას,
რადგანაც უნდა გამოვიდეს
დილის ქუჩაში,
გამოეთხოვოს სიმარტოვეს,
ღამით ნათბილარს
და ყელწაგდებით შეჰღაღადოს:
- გამარჯობა, დღევ,
მე კვლავ ხელცარიელი
ვდგავარ შენს წინაშე!
ნუ მიმცემ კაცთა დასაჭმელად,
ნუ დამტანჯავ მოუპოვრობით!

სერზე დამრჩალი მგელიც
განა ასე ყმუილით
არ იფარავს მთვარეს ხოლმე
დღის სინათლისგან?
ეხვეწება, _ ნუ წახვალო,
ვით თავის მკერდზე გამთბარ სატრფოს.

მაგრამ წავიდა...
დღე წავიდა,
ღამე წავიდა,
მთვარე წავიდა,
სატრფო წავიდა
და ცხოვრებამაც წარმავალ
გრძნობების ხეივნებით
ჩაიარა, წავიდა.

და შენ დაგავიწყდი მე, მარიამ,
თითქოს რაიმე სიჩქარეში დაგრჩი სადმე
და ვერ იხსენებ,
თითქოს სხვისაგან გემყუდროვა
და აღარ გსურს
ჩემი ხსენებით
პირი იმწარო,
თითქოს ასეთი დიდი იყოს
ჩვენი ქალაქი.

II
ყველაფერს ახსოვს
ჩემი მისამართი –
აწ მიწის სურვილს,
შიშის ელდას, მოვალეობას
და მხოლოდ ერთმა – სიყვარულმა
ვერ გაიგნო გზა
ჩემს სახლამდის.
მეც არა ვცდილობ
გავეგებო და წინ დავუდგე,
რადგანაც უკვე მივეჩვიე,
რომ ყოველი,
რასაც უნდა ჩემი სისხლი,
თვითონ მპოულობს.
ფანჯრები ღია მაქვს,
კარებები ჩამოგლეჯილი
და ორპირ ქარში
ვშრები,
როგორც თიხის ქანდაკი.

III
ვაშლი რომ ყუნწს მოშორდება,
რას გაიფიქრებს?!
როცა ქარი ქრის,
იგი ვიცი, საიდანაც ქრის
და შემიძლია გავარკვიო
ჩემი პალტოს საყელოთიც,
ხის კენწეროთიც...
როცა ქარი ქრის,
იგი ვიცი, საიდანაც
ქრის,
მას შეუძლია
მე ქაღალდის ნახევთან ერთად
შემაგდოს უცხო სადარბაზოში,
რათა ვიხილო ქალი – ზევით,
სადაც კიბე უჩინარდება...
როცა ქარი ქრის,
იგი ვიცი, საიდანაც ქრის,
მაგრამ საიდან მოგელოდო შენ,
ჩემო ტკბილო,
უნახავო,
უფერებელო
და ტყუპისცალო!
_ ფუი, შენ!
ვასწრებ ვუთხრა ჩემს თავს
ყველა სარკეში
და ვშორდები ამ წუთისოფელს.

IV
ნეტავი როდის დამინახე,
როდის მოცდა შენი თვალები,
საფლავის ქვაზე ჩამომჯდარი,
მწვანე მოლის სარკეში მნახე?
გზაჯვარედინზე
სიგარეტს რომ ვუკიდებდი
მანქანების გამოჯავრებით,
მაშინა მნახე?!
მოწამლულმა და სიცხიანმა უცხო მხარეში
თვალები რომ დავხუჭე და
სიკვდილს დავნებდი,
შენ მითხარი _ `გაახილეო~? –
მთვრალს რომ გამარტყეს
და გაიქცნენ
შენ ამაყენე?!
სირცხვილის შემდეგ რომ დავწვები
მე ჩემს ლოგინში
და ეკალასხმულ ბალიშზე რომ
თავს ვერ ვიჩერებ,
გარიჟრაჟზე შენ მეუბნები –
„დაიძინე, ჩემო შვილო,
დაიღალეო.“
შენ აგროვებ
შენს კალთაში
ჩემს საწყალ ცრემლებს,
რომელთაც მე გზადაგზა ვაბნევ,
აგროვებ,
რათა გეში არვინ აიღოს ჩემზე?!
მზეს შენ მაყვარებ?
შენი არის დღე,
ღამესთან დანაბარები?
ჩემს სიზმრებში
ხანდახან ქალი თუ შემოჰყოფს
თავის გრძნეულ ფეხს,
მას შენ აქეზებ?
რატომ დამივიწყე მე, მარიამ,
რატომ დამივიწყე...

ახალწლის სხივი

კურთხეულ იყავ,
დილის მზის სხივო,
იმოდენა გზა
გაქვს გამოვლილი,
რომ ფეხზე
ხამლიც კი გაგცვეთია.
და ამიტომაც
ფეხშიშველი
დგახარ
ჩემი ფანჯრის რაფაზე.

ამ ერთმა ლექსმა უნდა შემინახოს

საუკუნეებმა ლოკა საქართველო
და ჯაჭვი არ გაწყდა.
რკინამ კი არ გადაარჩინა საქართველო,
სიტყვამ გადაარჩინა!
ხმალმა კი არ შეინახა საქართველო,
ლექსმა შეინახა.

ამ ერთმა ლექსმა უნდა შემინახოს,
თუ ქვეყანაა - ამ ერთმა ლექსმა,
არ უნდა უცადოს მეორეს, მესამეს,
ამ ერთმა ლექსმა უნდა შემინახოს,
ამ ერთმა ლექსმა.

უნდა შემეძლოს ვიყიდო სახლი,
უნდა შემეძლოს ვიყიდო პური,
უნდა შემეძლოს წელში გავიმართო,
თავი აცწიო, ვიარო გზაზე.
ამ ერთმა ლექსმა უნდა შემინახოს,
თუ ქვეყანაა,
ამ ერთმა ლექსმა.

რამდენი ლექსია დღემდის სისხლმდინარი?
მთას რომ წააქცევენ,
კურატს აღუვლენენ.

ახალწლის შელოცვა

ქორონიკონს ქრისტეს აქეთ , ორიათას ოცდაოთხსა,
ახალწელიწადს ვულოცავ, ქალსა, კაცსა, ცხენსა, ჯორსა,
სუყველას, ღვთისგან გაჩენილს, ეშმაკისგან განაშორსა,
ყველას, რასაც ჩრდილი ახლავს, რაც მიწაზე ბალახს ძოვსა,
რაც გზაზე დაიარება, რაც კლდიანზე უცემს ტორსა,
ახალჩასახულ სიცოცხლეს, საფლავებსა დანათოვსა,
წვიმიანსა, თოვლიანსა, ქარისაგან მოშლილ თქორსა,
აღმართსა და, დაღმართსა და, ვაკესა და, მთა და გორსა,
ყველა სულდგმულს მასზედ მავალს, არ დავტოვებ ცაში ქორსა,
ახალწელიწადს ვულოცავ, კოცნას ვუძღვნი და ამბორსა,
საქართველოს შევეწიოთ, ჩვენგანამცა განაჭორსა,
იმათაც, ვინც მისჯილია, სხვის ცას უბრად უყუროსა,
თავის მიწა გაახსენდეს, თვალზე ცრემლი იწუროსა,
ჩვენ კი, ვინაც სახლში ვსუფევთ, მტრობა დავიჭიროთ შორსა,
ცუდი მალე დავივიწყოთ, კარგი კიდავ არასდროსა,
შარშანდელს მადლი შევწიროთ, სახსოვარსა დანატოვსა,
კაცი მთელი გამოვიდეს, გუდა წყალმა წაიღოსა...
მორჩა, მეტი აღარ ვიცი, გაგრძელებას ნუვინ მთხოვსა,
შაირი ხომ ჩვეულია ისარსაც რომ გაასწროსა,
მტერს ისარი, ჩვენ მზისთვალი, მოტყორცნილი შორით-შორსა,
კაცს ხალისი თუ არა ახლავს, სხვისთვის მაინც ხალისობსა,
სხვა თუ არ ჰყავს, თავს შესცინებს, გაალხინებს დანაღონსა,
ამინს ეტყვის მაღლით ღმერთი, როგორც კაცი, სწორი-სწორსა,
ქორონიკონს ქრისტეს აქეთ, ორიათას ოცდაოთხსა,
საწერ-კალამი მიჭირავს, არც მაწვიმს და არცა მთოვსა,
სამ ჭიქას დავილოცები, ბევრს ვეღარ ვსვამ ბოლო დროსა.

ლუდის და წეკოს მოყვარე მეკვლე!

ნუ გამილაღდით,
მომავალი მოდის გზაზე
დაპრეწილ ქოლგით.
აქიდან ვხედავ,
სადაცა ვარ,
ამ აივნიდან,
აქ მიჭირავს ძველებური
სასწორ-ჩარექი,
ხის უღლიანი, პინებიანი,
ამით ვწონი
შინგაუსვლელად,
აქიდან ვლოცავ,
ფეხგაუდგმელად,
ყური მოიძაბრეთ,
გაიგონეთ,
წიგნი გადაშალეთ,
ვერავინ შეხვალთ ახალწელში
ჩემგაუვლელად -
აქ ვაბივარ,
ამ აივანზე,
აქიდან ვყეფ წესით და რიგით,
აქა ვწონი -
ვინ რით მოდის ახალწლის კართან,
გული მიგრძნობს -
დაგჭირდებათ შეღავათები,
ქრთამი დაგჭირდებათ,
ძღვენი დაჭირდებათ,
დაგჭირდებათ პირის სანახავი:
ლუდვი, თამბაქო,
- ყურძენი არ დამანახოთ!
წეკოს გემოს დამაკარგვინებს,
ლუდი კი მაამებს,
ტყუილს მომანდომებს,
მართალს მათქმევინებს,
არა ვარ მეც შეუცოდავი,
- მიყვარს ეს ოხერი ლუდვი,
და, ზედაც, წეკო!

ბევრი ვუარე ღთის კარს
მუხლის ბჯენით,
ძღვენით,
ქრთამით
ლაქარდიან ენით,
ვუთხარ,
უტ-უმეცარია ჩემი ხალხი,
წერა-კითხვის უცოდინარი,
ნუ დამიტოვებ უახალწლოდ,
დაულოცე ახალი წელი...
ცრემლი მოადგა უფლის თვალებს,
რადგან უტკბილესი სიმღერის ხმა წამოვიდა
ამ დროს ქვემოდან,
თქვა უფალმა:
- აის ხმა მიყვარს, გაღმიდადან რომ მოდის,
რა ხალხია,
ან რა ჰქვია, რასაც იმღერიან?
კინაღამ ავხტი და გადავხტი იმ სიმაღლიდან,
მოვახსენე სხაპასხუპით:
- ჩემი ხალხია, ბატონო,
ვისზეც შეგთხოვდით,
სიმღერა კი... მრავალჟამიერ!

და, ვიგრძენ, რომ დაგვლოცა ღმერთმა,
რომ შევა ჩემი ხალხი ახალწელში
რომ იმღერებს
- მრავალჟამიერ!
რადგან არ არის ამ სიტყვაზე უმეტესი
ქართულ წარმოთქმაში.
და გავედი აივანზე სიხარულმოგვრილი,
და ქარმა წაიღო ჩემი გრძნობები,
როგორც ზამთრისპირის ხის ფოთლები,
ოთხივე მხარეს,
და შემაბარბაცა,
მაგრამ,
ლუდი არ დამექცა,
წეკო არ ჩამიქრა,
ამით მემცნო ახალი წელი.

საქართველოვ ცისავ
საახალწლო გზავნილი

საქართველოვ
ცისავ,
ჩამოდი
მიწაზე,
ნუ ხარ
ვარსკვლავეთში,
აქ საქმე
მეტია.

ქურა დაგიგდია,
გრდემლი დაგიგია,
საბერველი,
კვერი,
თან წარგიტაცია,
ცარიელ
სამჭედლოს
ქარი აჭრიალებს.

საქართველოვ
ცისავ,
ჩამოდი მიწაზე,
საბერველი ჩამოიტა,
ქურა ჩამოიტა
გრდემლზე
დამდე,
კვერი დამკარ,
რკინა გამომჭედე.

საქართველოვ
ცისავ,
ჩამოდი
მიწაზე,
არ ვარგა
ქვეყანა,
თუ არ ჰყავს
მჭედელი.

ხვალიდან უკვე წიგნის მაღაზიებში

📣 „ეს საქართველოა“ – ბესიკ ხარანაულის ახალი წიგნი | ონლაინ შეძენა შეგიძლიათ ბმულზე 👉 https://rb.gy/x3a53v

💬 „ჰეი, საქართველო,
კარგი იქნებოდა, ერთ დილასაც ხმამ რომ გაგაღვიძოს:
– აღსდექ, ლაზარე!
წამოვდგებოდით თვალების ფშვნეტით
ხუთი მილიონი“.

▪ კრებულში ბესიკ ხარანაულის უკანასკნელ 30 წელიწადში დაწერილი ლექსები შედის. მათ ერთი რამ აერთიანებთ: ფიქრი – სამშობლოზე, ფიქრი – საქართველოზე. ლექსები ქრონოლოგიურად არაა დალაგებული.

▪ ეს 30 წელიწადი, როგორც ერთი დღე და ეს მთელი კრებული, როგორც ერთი ლექსი –ერთ მთლიანობად შეიკრა და „ეს საქართველოა!“

📖 შემდგენლები: ასმათ ბეშიძე, თეონა ბექიშვილი

✍️ რედაქტორები: მელანო კობახიძე, ზვიად კვარაცხელია, ნატო გორდელაძე

◼️ დამკაბადონებელი: ვიოლა ტუღუში

🖌 გარეკანის დიზაინერი: თეონა ჭანიშვილი

📷 გარეკანზე გამოყენებულია გიკო დადიანის ფოტო

#ინტელექტი #ახალიწიგნი #ბესიკხარანაული #ესსაქართველოა

როცა იქნება გაზაფხული,
მაშინ იქნება

როცა იქნება გაზაფხული,
მაშინ იქნება -
ფანჯრის რაფაზე
სანთელივით
ჩამოიქნება,
მაშინ იქნება
გაზაფხული,
მაშინ იქნება,
მანამდე კი,
თოვლი,
ყინვა,
ქარი იქნება,
ვარსკვლავების
ცვენა იქნება,
არ დათბება
არასოდეს,
თოვლი იქნება,
ძროხა არა შობს,
ხეები არ გაიკვირტება,
შეიქნება კბილთა ღრჭენა,
ლანძღვა-გინება,
მაგრამ
ფიფქი არ გადავა,
არ დაგვითბება,
მოუწევს ქალსაც
თეთრ ყინულზე
მოლოგინება,
ზამთარიქნება -
თორმეტი თვე,
თოვლი იქნება,
ფანჯარაში
გახედვაც კი
შეგეშინდება,
შეულოცავენ,
სასმელები ჩამოიდგმება,
არ გამჟღავნდება საიდუმლო,
არ გაითქმება,
არ გადავა
ღმერთის რისხვა,
არ შეიცვლება:

- როცა იქნება
გაზაფხული,
მაშინ იქნება!

*
თქვა საქართველომ,
რაღაც თარიღს რომ ეძებდა
და ვერ გაიხსენა:
- ეს იყო მდიდრების შემოსევის დროს!

აგაშენოს ღმერთმა!
აწი აღარ ვიმკითხავებ,
როდის ვიყავ მშიერ-ტიტველი:
- ეს იყო მდიდრების შემოსევის დროს!

*
სტუმრობდა ხოლმე ბებოჩემს დედა მარიამი.
საღამოხანს, ბუხარი რომ ოთახს დაათბობდა,
გავიგონებდი:
- დაბრძანდი, დედამარიემო, ემანდ სკამია,
დაღლილი იქნები.
მაპატიე, მდებიარე ავადმყოფი ვარ,
ლოგინაუკრეფი,
ვერ წამოგიდგები.

სტუმრობდა ხოლმე ბებოჩემს დედა მარიამი,
რაკი ორივე შვილმკვდარი დედები იყვნენ.

ამწეების სახრჩობელებზე

ავაყოლებ თვალს,
და
ამწეზე დავეკიდები,
ვიტრიალებ
ცის სახრჩობელაზე,
ქალაქს გავართობ.

ეს იმიტომ დამემართა,
თევზივით რომ ვიყავ ჩახარშული -
დაბლა რომ ვიყავი.
რომ არ მომწონდა
მანქანების სიმჭიდროვეში -
დაბლა რომ ვიყავი.
რომ ერთხელაც,
განწირულმა მაღლა ავაპყარ თვალი
და დავეკიდე ამწე-სახრჩობელას...

და ვქმენ კიდევაც სიკეთე,
ჩემსუნებური:
რომ ქალაქს ვართობ,
რომ მიყურებენ და ოცნებაში ავიწყდებათ
დაბლა ცხოვრება...

მადლობა ამისთვის,
ჩემო თავო,
ტანჯვისთვის და წვალებისთვის -
ეკიდე ამწეს, სახელი ნუ დაიკარგება!

დედა

ჩვენ გამოვემგზავრეთ,
მაგრამ რაღაც დაგვავიწყდა და გზიდან მივბრუნდით.
და როცა ჭიშკარი შევაღეთ და სახლში შევედით,
ვნახეთ, რომ ის მარტო იჯდა მაგიდასთან
და ვაშლსა ფცქვნიდა.

უსურვილო

რამდენ სურვილს ვუგონებ ჩემს თავს,
უსურვილო, დედიშობილა,
ვიღებ, დავყნოსავ, განს გადავდებ,
სხვისი ყოფილა!

უსურვილოდაც როგორ ვიყო,
სხვა ვინ ყოფილა!
გულში ჩავიკრავ ერთ იმათგანს,
სხვისი ოფლია!

რამდენ სურვილს ვუგონებ ჩემს თავს,
მსურდა რომელი?
ერთ იმათგანს რომ ზედ დამაკლან,
არასმდომელი,
მაშინ ვიპოვი
მას, ვინც მუდამ ჩემი ყოფილა?

ბრაზი

ამიღო ბრაზმა
და სიმღერა დამაწყებინა,
თან იმდაგვარად,
რომე ჯავრი არ მათქმევინა,
არის ასეთი მორიდება,
ბრაზი ნაკლია,
არის ასეთი მჭმუნვარება,
ცეცხლი გაკლია,
ბრაზი ექოა,
საუკუნის იქით გაღმისა,
ჰგონიათ,
ბრაზი ძაღლისაა,
ქოფაკ ძაღლისა,
ჩემი ყეფა კი რაღაზეა,
ბრაზი რაზეა,
ქვეყანაზეა,
ცხოვრებაზე,
მზის ჩასვლაზეა.

*
მე უფრო მეტი სიტყვა მაქვს ხელით დაწერილი,
ვიდრე ნათქვამი პირით -
არ ითვლება ლაზღანდარი, ტიტინი, ღლიცინი,
აბდაუბდა ლაპარაკი და
უწმაწური სიტყვები, რომ ვერ დაეწევი...
მე უფრო მეტი სიტყვა ხელით მიწერია,
არ ითვლება წაშლილი, დაჭმუჭნული, დახეული, ცეცხლში შეგდებული და... მიწყევლილი.

მდოგვის მარცვალივით

არც მე და არც შენ, არც ჩემი და შენი წინაპარი,
არა ვართ დღეს ცოცხალი.

საქართველო არის,
ერთადერთი,
ამ მიწაზე ვინც დღეს ცოცხალია.

როგორც მარცხენა მხარი და მარჯვენა მხარი,
როგორც ერთი თავი და ერთი ხელ-ფეხი,
იარება საქართველო საქართველოთი
და სხვა არ უნდა.

უთხრა საქართველომ საქართველოს,
ბაზრის მტვერში მჯდარი რომ მნახა:
- დაღლილია ეს კაცი, ცოტა დავასვენოთ,
ბებერია,
ცოტა გავახაროთ.

ბევრმა მოისმინა ეს სიტყვები,
რომ თქვა - გავახაროთ!
ბევრმა გაიგონა შემართულ ყურებით,
რადგან ითქვა ბაზრობაზე,
ხალხის დიდ კრებულში.
ბევრს ეგონა, რომ მასზე იყო,
ბევრმა იქაც გაიხარა და თანაც წაიღო.

იხილა საქართველომ თავის თვალით
ხალხის სიხარული,
უთხრა საქართველომ საქართველოს:
- მდოგვის მარცვალივითაა ხალხის სიხარული.

სამყაროში, მოტეხილ ფეხით

- აქ რამ მოგიყვანა?
მკითხა სამყარომ,
რომ მიხილა მობოჩიკე
ვარსკვლავებს შორის.
- ჩემმა მოტეხილმა ფეხმა,
ბატონო!

- ჩემი ენის ფრთიანმა ზმნამ,
ჰიპერბოლის ნატყორცნმა ისარმა,
მეტაფორამ ქართულ ბუნებისა,
რომ დიდში ვერ ეტეოდეს
და პატარა კი ფართე იყოს.

მცირე იყო ჩემი სახლის ჭერი,
ბატონო!
თუმცა, აქაც სივიწროვეა.

გარეთგაუსვლელად

ღმერთმა, ბედად,
ფეხი მომტეხა,
ძილი წამართვა,
მადა დამიკარგა.
ღმერთმა, ბედად,
თავის წესზე,
სულით, ხორცით
გამასპეტაკა.
ღმერთმა, ბედად,
ენაზე დამადო სიტყვა,
ხალხს ყური შეაბა,
თვალები აუხსნა,
მხნეობა შემატა.
ღმერთმა, ბედად,
წაგვკრა ქიშტი
და აგვამოძრავა,
რომ ყველამ ერთად,
საყვირებით
დავიბრუნოთ საქართველო,
- ხუთი მილიონი!
და არ აკლდეს კოჭლი ბებერიც,
და ავყაროთ ძველი ფიცარნაგი
და ახალზე შევქმნათ მომავალი.
ამას ვქადაგებდი მე,
ფეხმოტეხილი,
ძილწართმეული,
მადადაკარგული -
მარტო, ლურსმანივით.
საქართველოსთვის,
აგშლით, აგყრით,
ცეცხლს შეგიკეთებთ,
ახალს დავაგებ
გარეთ გაუსვლელად,
ზედაზნის ოთხიდან,
საერთკაცო ბინის
ვიწრო აივნიდან...

მხედავთ, საით გავუტიე?
ნეტა ენა მომტეხოდა
და ფეხი არა!
არც ხელი, ღმერთო -
უფეხოდ მე
შენს გზაზე ვერ ვივლი,
უხელოდ
ვერ მოგეჭიდები.

ამ ბარბარობა დღესაო

სამას სამოცდა ხუთი დღე ბუნებამ დააწესაო,
ნუ მომკლავ ჩემო სიკვდილო,
ამ ბარბარობა დღესაო.
დედაჩემს ერქვა ბარბარე,
მზრდიდა მე ერთადერთსაო, სანთელი უნდა დაინთოს, პურ-ქადა გაიჭრესაო,
რომელ დღეს გსურდეს,
მომკალი,
გინდ ხვალეს,
გინდა ზეგსაო,
ოღონდ ნუ მომკლავ სიკვდილო,
ამ ბარბარობა დღესაო.

*
ბევრი რომ იარეს, ცოტა შეისვენეს,
რადგან კიდევ იყო წინ ყანა სამკალი.
უთხრა საქართველომ საქართველოს:
- რაკი აქ ყველა მჯობინობაზეა,
რომელი ვჯობივართ?
ამაზე ჯერ გაიღიმეს,
მერე კლდესავით უნებურად გაეხსნათ ბაგე
და სიცილმა ამოუხეთქათ.
იცინეს, იცინეს,
ჭალის რიყე აახმიანეს.
ამაზე არ გაჩერდა სიცილი,
წავიდა, წავიდა, გაჭენდა ცხენივით,
მიჰქროდა და თან მიჰქონდა
აუგი ყოველი,
მიჰქროდა და თან მიჰქონდა
რაც მიწაზე იდო ბალღამი,
გაწმინდა ჰაერი,
გასპეტაკდა,
აივსო სხეულით,
ზეცაზე გაეკრა,
და,
საქართველოს რუკა იდგა თავის საზღვარებში.

*
უთხრა საქართველომ საქართველოს,
ღვთის მყუდროში ფეხს ვიდრე შედგამდნენ:
- რაკი არავინ გვყავს,
ჩვენ ვიყოთ ერთი.
ორი ნუ ვიქნებით.

ეს იყო ფიცი
ღვთის კარ-კამარასთან,
ალვების ჩრდილში.

*
მეც კი მახსოვს, ხალხს რომ ერქვა - უცოდინარი,
მაგრამ იყვნენ - უსწავლელ ცოდნით.
ახლა ვუყურებ და არც ნასწავლი ხალხის ცოდნაა,
უსწავლელი ცოდნაც - მკვდარია.

განწირულება

როცა მხსნელს ელიან,
გათრეული კაცი გამოჩნდება.

როცა წელშია გაწყვეტილი ხალხი და ქვეყანა
და წინ მხოლოდ ორი ახალი წელი აქვს,
როცა მხსნელს ელიან და სხვას არაფერს,

მაშინ გამოჩნდება
გათრეული კაცი, მეხუმარე,
ჩასაცმელის არაფრად ჩამგდები...

რადგან, რას მოიხდენს გათრეული კაცი,
თუ არ მხოლოდ განწირულებას?

აგე, მოდის კიდეც!
გათრეული კაცი, მეხუმარე,
ჩასაცმელს რომ არაფრად აგდებს,

ჩემსუნებურად, ჩემს პალტოში ხელი გაუყრია,
ჩემი ჯოხი დაუჭერია,
ჩემი ბრაზით პირს მოინათებს,
შეჩერდება ერთიუცბად,
რაღაც ჯადოსნურ გოგრის თესლზე
ზეამაღლდება
და დახედავს საზეიმოდ ლენტებასხმულ
ჩახჩახა სახლებს...

- და, რა მატებს კაცს მხნეობას?
განწირულება!
- და, რა აქცევს სიმწარეს სიმღერად?
განწირულება!

*
- ფუი, ცხოვრებავ! - ასე რომ თქვა,
ბალახიც კი კარს მოგიხურავს.
- არ შეიძლება საერთოს მოწამვლა!

რითი უხმობ, რითი ეჭიდები

რითი უხმობ ღმერთს,
სახელი არ იცი.

კალთები არა აქვს,
რაზე ეჭიდები?

რითი შესთხოვ,
რით მოეჭიდები?
ნუთუ პირით,
ნუთუ ხელებით?

კაცში არის უხილავი,
რომ ღმერთს მოეჭიდოს.

საბნელოდა აქვს კაცს ქცეული,
სახელად სული.

კაცის სული უთვალავი სამყაროს შობაა,
ნაპერწკალია უთვალავი, სხივზე უსწრაფესი.

კაცის სული -
ღმერთის სახელია.

სული არის სამყაროსთან
მოსაჭიდებელი.

კაცის სული უხილავია,
მიწა არ უგია, რომ მის წინ დაემხო.

კაცის ვალია,
არ გადადოს სახარებელი.

მოსაბეზრებელი ბევრია კაცში.
კაცი უკვდავია, ჩემდაუნებურად.

*
ღმერთზე წერდნენ
და მით თავი გაიუკვდავეს.

მე ვწერ ადამიანზე,
რა გამაუკვდავებს

*
ნეტავი სადმე შორ ვარსკვლავზე გადამასახლა,
რომ დრო დამჭირდეს აქ მოსასვლელად
და როცა მოვალ, მითხრან _ `მოდი, დიდი ხანია
ყველაფერი მზადაა და ჩაიბარეო~.

*
ნერწყვს მოუხმე, ადამიანო,
ზღვისოდენი ნერწყვი გჭირია,
რადგან ნიჭია დღეს გემოთმოყვარება,
შეთხზულია, დაკრულია დაფდაფებზე,
აღტაცებით გადმოფრქვეული,
ცაში აყავხარ...
და, ნეტარების ნერწყვისაგან,
ყრი ძირს ბომბებს დამშეულებზე.

რამეთუ თქმულა :
გემოთმოყვარე - სისხლისმოყვარეა,
ტკბილისმოყვარე - მთესველი მწარის.

ქალი ატლასისა

მე ვარ ქალი ატლასისა,
აბრეშუმის ნაქარგისა,
ტახტქვეშ ძაფი შემიგორდა,
გამომღები არ მყავს მისა,
დავიხარე, ცრემლი წამსკდა,
ვცან ქოშები ბატონისა,
მომეხსენა, ქვრივი ვიყავ
ბესიკ-ბესარიონისა.
ამყევ ზარო სიონისა,
წაგყვე წყალო რიონისა,
შავო ზღვაო, შეივრდომე,
ქვრივი შავი ბატონისა,
მე ვარ ქალი ატლასისა,
ვით იამბოს სხვამან სხვისა.

*
ის როგორღაა,
როცა შენს თავსაც ემალები,
სამყაროსაც
და იატაკი მაინც ჭრიალებს?

ნუ დაყოფთ პოეტს

ნუ დაყოფთ პოეტს,
ყველა ლექსი სამშობლოზეა.

ჯოჯოხეთია, სამოთხეა,
სამშობლოზეა.

რაც იხილა სიცოცხლეში,
სამშობლოზეა.

მკვდარი რასაც იხვეწება,
სამშობლოზეა.

ნუ დაყოფთ პოეტს,
სჯობს დაკუწოთ,

სამშობლოზეა.

როგორც ყვავი

ჩემს მიწას არ გავშორდები,
აქ გავხმები, როგორც ყვავი,
დანარჩენი დედამიწა
თქვენი იყოს გასატყავი,
გადაფრინდით,
გადმოფრინდით,
ფრთები გექნათ გასაყარი,
თავის სახლში არ ქურდობენ,
გარეთ თუ აქვთ გასაპარი,
დასამარხსაც იქ ეძებენ,
სადაცაა წინაპარი,
ჩემს მიწას არ გავშორდები,
ერთგული ვარ, მონავარი,
აქ სიცოცხლეს ეძახიან
სიცოცხლისა უნახავი,
აქ სიმღერას ეძახიან,
ჯვარზე გაკრულ
კაცის ბღავილს,
ჩემს მიწას არ გავშორდები,
აქ გავხმები, როგორც ყვავი.

დეკემბრის ვარდი

რა გიხარია დეკემბრის ვარდო,
განა ვერ ხედავ ამ ცარიელ ბაღს,
განა ვერ ხედავ ამ შიშველ ხეებს ?
თუ ბედი გქონდა, რაღა აქ გაჩნდი
და თუკი მაინც ეს მიწა გსურდა
გაზაფხულამდე ვერ მოიცადე ?

*
სარეველაც შენი ეზოსია,
ჯერ დალოცე, მერე მოაშორე!
ეს ხალხიც,
უტ-უმეცარი, ხარბი, მამაძაღლი,
შენი ქვეყნისაა,
ჯერ დალოცე, მერე მოაშორე!

ბრძენი პატრონისგან მოდის ეს ამბავი,
მოკირწყლულ ქვეყნიდან.

კვლავაც უფრო, ბესარიონ, კვლავაც უფრო

კვლავაც უფრო, ბესარიონ, კვლავაც უფრო,
რაც მეტი დრო დაგედება, უფრო ითამაშე,
ბავშვობაში სულ არ გქონდა სათამაშოები -
მშვილდისარი, ხმალი, ფარ-შუბი,
სამგზის ველურსაც რომ მოწყინდებოდა,
შენ კი შენი თამაში გინდოდა
კვლავაც უფრო, რომელსაც ერქვა
და ახლაც ჰქვია და კვლავაც ერქმევა,
სანამ გზაა, სანამ სიმაღლე,
შორს გადაფსმა, აღმა-დაღმა, სადაც მუდამ იყავ პირველი,
და ჰკვირობდნენ და კითხულობდნენ, ვითარმედ - როგორ?
ეს კაციც ხომ ჩვენუბნელია,
ამის ბოჩოლები ჩვენს ბოჩოლებში,
ამის დედა ჩვენს დედებს შორის,
სად უდგას იმდენი, რომ წნორების ძირებსაც ავსებს...

კვლავაც უფრო, ბესარიონ, კვლავაც უფრო,
სანამ ძალა კიდევ მოგდევს გულუბრყვილობის.

სიხარული შენი არის, როცა სხვისია

ვისაც არა აქვს სიხარული,
სხვისას შეხარის,
ჩიტი ტოტზე
არავისია.

რად გინდა შენი,
წამისია,
ნანვისია,
ვაგლახისია,
სიხარული
შენი არის,
როცა სხვისია.

უფრენია
ჩიტი ტოტზე,
თუ მხატვრისია,
უკვდავია სიხარული,
როცა სხვისია,
უყურებს კაცი,
ჩიტი ტოტზე -
არავისია,
სიხარული ყველასია,
როცა სხვისია.

ზარის ხმა რეკავს
სიკვდილისას,
ნეტა ვისია?
სიხარული შენი არის,
როცა სხვისია.

მიაწექი, რომ გაგიჭირდება

მთვრალი ვარ,
მაგრამ, ვითომ ბრძენი ვიყო:
- მიაწექი, რომ გაგიჭირდება!
ასე მითხრა მეც ქელეხში მთვრალმა ხევსურმა,
ბერდია ერქვა, სახელი ნუ დაიკარგება;
როგორი გულითაც იმან მითხრა,
ისე ვირწმუნე,
ვიმეორე, ვიმეორე, თავს ვუბეჯითე,
- მიაწექი, რომ გაგიჭირდება!

კბილები კარგა ღრჭიალებენ, როცა ჯავრს ხრავენ,
თვალები გცვივა, რომ აწვები, რადგან მძიმეა,
სახიფათოა, მაგრამ გჯერა, სახელი გექნება,
- მიაწექი, რომ გაგიჭირდება!
ძალა მოგცეს შენი ხალხის გამოცდილებამ,
გადარჩენა კი არ გინდა, გამარჯვება გინდა,
- მიაწექი, რომ გაგიჭირდება!

რომ არ შევაწუხოთ

- მამაშენს იცნობ?
- კი, როგორ არა!
- ბოლოს როდის ნახე?
- თუნდაც გუშინ, თუნდაც წეღან, თუნდაც გუშინწინ.
- როგორი იყო?
- მკვდარი იყო. დავდეთ და გადავაგდეთ.
- როგორ გადააგდეთ?
- როგორც ყველა მკვდარი.
- წეღან როგორ იყო, რომ იყო ცოცხალი?
- ძალიან გამხდარი, ვერ ვიცანი და გავცდი გზაზე.
- მაგრამ ხომ ურეკავთ?
- დარეკვას რა უდგას წინ, მაგრამ, გვეშინია, არ შევაწუხოთ, კაცია, რა იცი, რა ხდება მის თავს სწორედ იმ წუთში.
ვთქვათ, დაურეკე და გითხრა ვკვდებიო, რას შვრები მერე?
მოკლედ, არც ვურეკავთ და არც ვნახულობთ,
რომ არ შევაწუხოთ.

ნუო, მამავ, ნუო, შვილო

ამ სახლში ყვიროდა
ერთი არეული,
ახლა ყვირის ორი,
ნუო, მამავ,
ნუო, შვილო,
ნუ სწყევთ ერთმანეთს!

ადრე
ერთის ბღავილი ისმოდა,
ახლა ბღავის ორი,
ნუო, ხარო,
ნუო, მოზვერო,
ნუ ჩხვერთ ერთმანეთს.

მთელი ცხოვრება რომ ხართ არეული,
მითხარით, რათა?
სასმელი გიდგათ
თავსასთუმალთან
უთავებლათა...
ნუო, ხარო,
ნუო მოზვერო,
ნუ რქენთ ერთმანეთს.

ვინ იყო განა,
სიცოცხლე ჰპოვა
გადახტომისას,
ვინ იყო განა,
აზრი იპოვა
სულამოსვლისას.
ნუო, მამავ,
ნუო, შვილო,
ნუ ჩხვერთ ერთმანეთს.

ყველაფერსა აქვს
თავის დასასრული,
ამათი - სიკვდილი არის,
წავა სიკვდილი,
ორივეს წაიღებს,
ანგელოზების მხარეს.
სიკვდილი გაარჩევთ
ბრინჯივით დაფაზე,
ესღა ახარებთ...
?
მე სად ვიყეფო,
ამათ დარაჯმა,
ვის ფანჯარასთან?
მზე ჩაესვენა,
მთვარე განაცრდა,
გაცვდა ფარაჯა...

ნუო მამავ, ნუო, შვილო,
ნუ ხოცთ ერთმანეთს.

კეფიანი ძაღლი

მაშინ ჩვიდმეტი წლისა ვიყავი, უნივერსიტეტში რომ ჩავირიცხე,
- ეს ვინ კეფიანი ძაღლი მოგვივიდა?!
თქვა გამომცდელმა.


მას მერე თავი ძირს არ დამიხრია, ჩემი, კეფიანი.

ვისაც არაფერი უნდა, ვერაფერს დააკლებ!
ამით გავიტანე.
უნდოდათ მდომნოდა, მაგრამ ვერ შეიძლეს,
ამით გავიტანე.