Dentistry

در شفاخانه ها آرزو های بزرگ جایش را به آرزو های کوچک می دهد

در بین همین شفاخانه ها و مریض ها بود که من تغییر کردم. وقتی دست کنول زده طفلکی را می دیدم که با آن کنج چادر مادرش را محکم گرفته بود و رها نمی کرد با خودم فکر می کردم اگر این مریضی این کودک را برای همیش از مادرش دور بسازد چه خواهد شد؟
شاید یک زمانی برایم این با ارزش بود که مرا داکتر بگویند، اما این دیدگاه در همان روز های نخست که با مریض ها روبرو شدم کم کم رنگ باخت.
شاید هم غرق شدم در یک دنیایی که در آن همه چیز دگر گون بود، فریاد پدری در دهلیز شفاخانه مرا به هوش آورد که تو در چه خوابی به سر می بری، اینجا میدان نبرد است، کسی به کسی افتخار نمی کند، همه باید در تلاش باشند که کسی در این دهلیز های طولانی فریاد نکشد و به خاطر یک عضو خانواده اش گریه نکند.
مریض ها وقتی صحبت را با من شروع کردند درک کردم که آنچه را لای کتاب ها می خوانیم با واقعیت های زندگی مریض ها فرق دارد.
در شفاخانه مادری آرام آرام با تکه های مرطوب روی دخترکش را پاک می کرد و بزرگترین آرزویش این بود که دخترش بتواند خودش به حمام برود و بعد با مو های طلایی کنارش بنشیند و از او تقاضا کند که موهایش را برس بزند.
در شفاخانه ها آرزو های بزرگ جایش را به آرزو های کوچک می دهد.
فرزندی خوشحالی می کند که پدرش نیم ساعت می شود که غذا خورده است ولی تا حال استفراغ نکرده است. زنی در کنار بستر شاد است که شوهرش بدون اکسیجن نفس می کشد، خواهری شادمانی می کند که برادرش توانسته است انگشت های پایش را شور بدهد و پدر پیری از اینکه پسرش می تواند او را بشناسد از خداوند تشکری می کند.
این حال و هوا هر داکتری را تغییر می دهد. او می داند که زندگی هیچ چیز خاصی نیست جز اینکه بتوانی برای یکی از این انسان ها کمکی بکنی.
این رویداد هایی که هر روز در امتداد دهلیز طولانی شفاخانه رخ می دهد برای ما می فهماند که مهم نیست چه موقفی داریم، مهم نیست که فلانی چرا به ما چنین گفت، حتی مهم نیست که جامعه مطابق ارزش های ما با ما رفتار نمی کند. تنها چیزی که مهم است اینکه کسی جان ندهد، آن کودک بتواند در آغوش مادرش باقی بماند، آن دخترک با موهای قشنگ و طلایی اش بار دیگر بتواند بدود، فریاد شادی سر دهد و با دوستانش بازی کند.
شفاخانه، معاینه خانه و مریض ها برای انسان ارزش هایی را می آموزانند که در هیچ کتابی نمی توان آنرا آموخت.