Crois En Toi, Tirana Videos

Në të vërtetë çdo gjë që shohim jashtë vetes dhe nuk e kemi, nuk është e trishtë. E trishtë është ajo që kërkojmë brenda vetes dhe nuk e gjejmë.

U vyshkën lulet por çelën bajamet, Dheu lulëzon të mirat e saj! Ndërsa lopët të paqta kullosin në tokat e fshatarëve. Por atdheu, më i shtrenjti varfërohet! Edhe ne s'na dhembë asgjë. Na kanë vdekur shqisat, Na i morën dhe mend me qira, Atij lumi që na vjen rreth e rrotull... Na mbiu bari ndër këmbë dhe ne s'lëvizim hiç. Elektorati zgjidhet, Dhe ne qëndrojmë me sy nga televizori Me gojë të hapur, si të uritur, Me fëmijë të pasur por me një të ardhme të varfër. I humburi, i harruari dhe vetmitari, grinden me njeri - tjetrin... Duke zgjuar ëndrrat, mbjellin iluzione! Plaku dhe plaka mbahen të dy në një bastun, Një gjë i bashkon, një gjë i ndan... Fëmijëve u kanë lënë uratë, kur i përcollën në botën e largët... Mali me borë sheh dhe hesht! Edhe sikur të flas, kujt do t'i fliste, Të ikurve?! ***

Një lule e egër më shpëton hera - herës, që çel, ç'do ditë, dhe që ç'do natë gjallon një aromë misterioze, ndjellëse... në skuta të fshehta, gjelbërime ëndrash! Copëza kujtimesh madhore, që mua ëmbëlsisht më tërheqin si një kërmill i ngadaltë, turi - ecur drejt asaj arome të pamëshirshme.

E kthyem mbrëmjen në poezi. E shtirëm shishen me fund, Në gurmazin thatë, Në stomakun bosh... Plot, plot ndjenja rrodhën me kohën. E puthëm, e puthëm kohën. E zhveshëm natën rrobëruese. Dhe si qelibar mbeti shishja e thatë, Në kujtimet që la, që foli... Dhe kur heshti, dikush ulëriti andej nga fundi! Hej, unë jam Njeri! Kthyem të gjithë kokën dhe thamë; Edhe ne.

Dashuritë e mëdha kanë puthur në heshtje, heshtjet e tyre Nën qiej të gjithë botës janë puthur në heshtje

Ruaju lakmisë, se sa më shumë të kesh aq më pak je i vetvetes.

Ndonjëherë shkruaj kot, fjalët kalben Unë pezmatohem Asgjë s'kuptohet Një re më qëndron mbi kokë, dhe nuk bie Mëkatet kullosin si dele të humbura Më dhemb që s'kam asgjë me se të trishtohem Shkruaj kot fjalë që kalben S'kuptohem S'do kuptohem Ndonjëherë s'dua të kuptohem Dua të kuptoj veten Kjo më dhemb Kjo më trishton Këtyre fjalëve u vë flakën Dhe vjen trishtimi si kambanë Delet kullosin dhe nisin e shajnë barin që hanë Bukowski më kupton, dhe i'a mbush gotën I bëj gëzuar: Për jetën që s'dimë ta jetojmë Më thotë Remarku! E dua Kareninën, këtë të përdalën e dashurisë Ç'putanë do thonë, imoralja Por e dua Kështu kam çfarë flas për mëkatet e mia Dhe nuk më plas fare për profetët e rinjë Mbas çdo pezmatimi rrokullis ndonjë proverb Proverbat më rrokullisin mua Dhe bie në gjunjët e Marias, si Jezusi...

Dhe merrëm me vete Unë tashmë s'jam më Aty ku isha As ti me mua As ne...