Crois En Toi

Kërkoj për gjurmë, kërkoj nëpër ndëresa, në dollap, në komodinë. Gjurmë buzëkuqi në faqe libri, gërma në kopertinën e librit, të gjitha të harruara, mbledhur, fshehur nën buzët e një faqe të vjetëruar. Në gjurmët që kam jetuar habitem dhe ndjej sikur po i jetoj përsëri. E çuditshme! Ky kam qënë unë fatlumi! Më ndez nata dhe i hedh alkol, një ndjenjë brenda meje zgjohet prej dhimbjes, dhe më mirë një dhimbje se sa një hiç. Nuk e kapërdijë një asgjë, më mbyt, më mirë gjurmë që më mbysin me dhimbje. Më mirë një buzëkuq i ftohtë që më puth. Në asgjë jam i humbur, flas me kotësinë, psherëtijë në heshtje dhe grindem me veten - pse e zgjove ëndrrën i them. Dhe rri gjithë mëngjesin nën cicërimat e harabelave i pa-aftë për të rreshtuar mendimet se ku fshihet filli i fundit tim. Më duhet një dhimbje që t'i j*p kuptim, të paktën t'i tregoj vetes se ka një kuptim edhe kur gati humbasim mendjen në të, por hidhemi me gjithë zemrën në dhimbje. Disa të pafat gjurmët i humbasin.

©️CET

E dija, isha e dashuruar nga hera e parë kur i pashë sytë melankolik, ku në heshtje qanin për dëshirat e zemrës. Nga zëri i tij i mbytur pas toneve të qeta që fshehte si maskim. Ai ruante fjalë në atë gjuhë duke luftuar për t'i ç'liruar nga porta e atyre buzëve të ashpra që unë dikur i quaja shtëpi. Ai, ngushëllimi i jetës time, çudia që doja ta shihja ç'do ditë, me zemrën që më shqeu nga vendi, sikur shpirti im të ishte thithur nga unë nën ç'do venë, ç'do arterie brenda meje. Ndjeva dashurinë për të brenda kockave të mia, dhe kur largohej ndjeja sikur nyjet e mia shëmbeshin dhe këmbët nuk më mbanin. Ai ishte frymëzimi për të parë bukurinë në të gjitha gjërat e errëta, në të gjitha gjërat shpërfillëse në dukje. Krahët e tij ishin kështjella ime dhe unë isha mbretëresha që kurrë nuk donte të linte ato mure që unë i quaja të miat. Dhe kur e bëra ishte e mbinatyrshme. Ai është larguar tani, por nostalgjia e aromës së flokëve të tij dhe prekja e majave të gishtave, edhe më sot, më j*pin të dridhura nga pjesa e prapme e qafës deri në majën e shtyllës kurizore. Ai ishte heroi im, droga ime. Një mëngjes u zgjova dhe e kisha humbur... duke mbajtur zi për humbjen e tij duroj, duroj por jam akoma i varur prej tij.

©️CET

Është magji të lexosh diçka që të përngjan me veten tënde. I thua vetes: E shikon nuk jemi vetëm, ka mendime dhe ide që të përkojnë dhe që mendojnë si ty. Dhe ai mendim, ajo ide, si e sheh botën edhe pse është shkruar diku larg, çfarë përbën në të dhe çfarë përcjell, është kaq afër, sa njeriu nuk ndjehet në kotësinë e botës i vetmuar.

©️CET

Unë nuk di të luaj hilerash, unë ose jam në të ose nuk jam. Natyra ime e përçmon hilen e ndërtuar me qeshje histerike. Nëse jam në të jam i gjithi. Duhet të më besosh. Sigurisht që më beson, më di kush jam! Ndryshe, nuk kishte si të ndodhte ndryshe! Unë jam i tëri, e kupton, i tëri ky që jam me ty, unë nuk di të luaj hilerash. Unë jam një "qen" besnik, i asaj që ndiej, i asaj që j*p, i asaj që marr. Por kam një "difekt" të madh, jam një qënie njerëzore me zemër të madhe, dhe të plagosur nga rrëket e jetës, j*p për mos të marr. Por dhe kjo më ben shumë të fort, sepse e di që gjuetia e të keqes ndaj meje, më forcon! Ti kurrë nuk ke përjetuar dhimbje si kjo e imja, nuk e ke njohur kurrë vetminë, braktisjen e njerëzve, nuk e di çdo të thotë të jesh i braktisur, i vetëm dhe plot ndjenjë për t'ia dalë. I ke shtrënguar ndonjëherë dhëmbët përballë pasqyrës, ose në mesnatën e pritjes së mëngjesit. Është një pyetje idiote, pa sens. Ndonjëherë asgjë nuk më duket se ka sens. Koha shkon, koha vjen, koha trillon! Të tilla raste kam përjetuar shpesh, në premtimet e një epshi të rënd, në dhomat e hoteleve. Më ka ndodhur shpesh pas shfryrjeve të epsh*t, një dobësi njerezore... kam dashur vetëm sytë, sytë që më kanë parë krejtesisht të zhveshur dhe të dobët, ata sy kanë qënë të besueshëm...

©️CET

Tani, në hemisferën e kësaj bote ndërkohë që rrotullohet e dehur mundet të shumfishojë dashurinë dhe mirësinë tek njerëzorët! A mundet?

©️CET

Ajo më fliste për trishtimin, unë e dëgjoja me duart mbështetur në nofulllat e zemrës. I formohej vazhdimisht kur shqiptonte, një lakim i bukur nga cepi në cep i buzëve. Qetësisht një ndjenjë e kulluar më përshkonte në gjendjen time. Një ndjenjë harmonie krijohej mes bisedës. Dhe si një hënë e turpshme nisi të këndoj valsin e trishtimit. Unë i rënë në ëndërrime, me sy hapur gjëmoja sytë e saj të trishtuar që të krijonin idenë e largët të një fëmije që trazonte ujin me duart e vogla dhe pastaj hapeshin si një gjethe e njomë...

©️CET

Më zbardhte dhëmbët, më skërmiste mendjen, më gricte, kapte dhe ndonjë degë gjethesh dhe i këpuste pa mëshirë, ato gjethe i shihja tek këputeshin dhimbshëm, i ndieja si të këputeshin nga trupi im! Ndjehesha i dobët. Ku e gjen këtë forcë, mendoja! Ku kam gabuar? Dhe më buçiste në kokë një inat i çmendur! Kjo është një lojë, një gjë e ndyrë, mbirë nga një mendje njerëzore, nuk duhet ta luaj dhe unë. Por, ku kam gabuar? Netë pa gjumë kam kaluar duke kërkuar për gabimin, edhe më janë dashur vite, ani pse tanimë nuk i'a vlen barra qeran. Disa kohë të humbura nuk bën më ti kërkojmë. Unë gjendesha aty i mbërthyer nga një fat i trishtë që kisha krijuar, mes asaj, mes shumë asaj, i provokuar si një dem për ti hedhur thonjtë në fyt dhe për tu shfryrë... por qesha idhnueshëm, e humba lojën por ndjehesha me të drejt krenar.

Jeta mat me metrin e vet, dhe nuk je i përgatitur për asgjë, ndoshta mbas një mori dështimesh ke fatin të kuptosh se si lëvrin jeta.

©️CET

"Ne, nuk zëvendësojmë askënd, ne plotësojmë mungesa."

Ti më the; jemi të gjithë të zëvendësueshëm! Ngela unë i ziu, u trondita, sikur ta kisha dëgjuar për herë të parë këtë fjali të hidhur, por e dëgjova nga ty dhe mu bë helm! Zëvendësohet një makinë me një tjetër makinë, një fustan më i vjetër me një të ri, një buzëkuq me një tjetër ngjyrë, një palë taka të thyera me një palë taka më sensuale - gjithçka e ftohtë zëvëndësohet që s'ka shpirt. Por një njeri, me një tjetër njeri është thjeshtë i pa zëvendësueshëm. Kushdo nga ne mban mbi supe jetën e pangjarë - atë që ne ngjyrosim në jetën tonë dhe të njeri - tjetrit.

©️CET

Isha i eksituar. E thirra në telefon. - Do vish i thashë! - Po mendoja për ty, për tulin tënd... edhe diçka u zgjua njëkohësisht. - Dreq! - dëgjova përtej telefonit. Më eksitoi dhe më shumë zëri! - Do vish apo ti bie me dorë, i'u ktheva prerë, por sikur po luaja bixhoz dhe humbjen e kisha xhep. - Do vonohem pak mu kthye. - Ska pse, - i thashë. - Mos vish gjë, nxito. Erdhi mbas një ore. Nuk e di ç'bëri por ishte fort e pakrehur, me rroba sportive. Ama, mendova, e ka flak, ka ardhur flak. Dhe doja ta zhvishja njëherë e mirë. Ta hidhja në krevat, t'i tregoja se kush komandonte. Një panterë kisha në shtrat dhe e gërvishta me ca thonj tigri.

©️CET

Rrëmbimthi vrapuam për tu rritur,
S'ditëm çfarë na priste.

Një gotë trëndafil e kthyem me fund!

Luajtëm lojën hileqare.
Kënduam,
Luajtëm shumë
U dehëm me tingujt,
Buzëqumësht, tekanjoz,
I gjuajtëm diellit me gur
Hodhëm dhe gur në lum
Nuk e pamë dot veten si nga vetja largohej!

Hodhëm pallton e rëndë mbi supe dhe ecëm.
Na gënjyen të rriturit, ohh qeshëm
Pastaj shkuam në punë
U krrusëm,
U larguam,
U harruam,
Harruam momentet, kush e tha, si e tha, pse e tha?
Do rroj fjala, po gëzimet, po çastet, të qeshurat e shkujdesura?
Mbetën shterpë
Stinet monotone si kalendar i vjetëruar qëndrojnë varur në mur.

Lum e lum për ne si jemi bërë!
Më të fortët jemi kthyer më të brishtët!
Si na luhatet zemra!
Dhe sorrat qeshin me ne, të kullandrisur me rreckat më të mira,
Skërmiten mes rracës së tyre.

Shpirtra fëmijë...

©️CET

Mendoj për një mur me gur të bardhë dhe për një shtëpi, ku ka një gardhë. Dhe ka një rrugë që nuk është as rrugë po baltë. Ku derdhen shirat dhe atletet të bëhen gjthë p*s dhe më qorton nëna.

Po kur më bërtet nëna, dhe më vjen zëri tutje pallatit, përballë pallatit tonë. Dhe unë vijë me vrap, dhe rrëzohem, dhe lëndoj gjunjtë, dhe kthehem me gjunjtë e gjakosur. Nëna më bërtet dhe unë qaj, nga dhimbja dhe nga frika.

©️CET

U zgjuam, dhe nga dritarja pamë që kishte rënë nata. Bëmë përsëri dashuri derisa u lodhëm.
Krejt cullak, të ngjitur dhe të sfilitur pushuam duke i'a dëgjuar frymën njeri - tjetrit. Fjetëm... Të nesërmen u zgjuam të lagur në djers. Ishte... më shumë se bukur!

Qielli zbardhte dhe drita fillonte të hynte ngadalë në dhomë. U ngrita, dola, dhe mora dy kafe në barin e lagjes. I shijuam nën mëngjesin e bardhë. Pastaj mblodhëm teshat e hedhura nëpër dhomë. U veshëm, u rregulluam në tualet dhe dolëm shëtitje nëpër Tiranë, në mëngjesin e herët të asaj ditë të shkuar.

©️CET

Ditët e fundit ndër dialogjet që bëj me veten, e mërzis shumë veten. Dhe i kthehem gjithë qortim: "Nuk je një bashkëbisedues i mirë. Ose më trego çfarë di të bësh më mirë, ose vazhdo mëso më mirë. Kemi një rrugë të gjatë për të bërë, Ti dhe Unë, mos e harro."

©️CET

Është emri im,
Pastaj është emri yt që më ngec në fyt!
Janë lotët që dot nuk i përtyp.

Qan koha në djep e porsalindur dhe rritet.
Oh si rritet, kaq shpejt, dhe bëhet nuse!

Humbet dhëndri me një këmishë të mallkuar në trup.
Vishet me të zeza dimri, dhe qan.
Shume dimra...

Emri im, përtyp i përmalluar vitet!
Ku shkuan kështu?
Kush i vodhi?

T'i hedhim zjarrin luleve të pafajshme!

Por nëna ime heshti dhe shkoi në pavdekësi.
Pa parë asgjë nga vitet e vjedhura të jetës!
Janë trime nënat.
Ne, jetojmë gjithë kohën të trembur nga ëndrrat
Pa një ninullë...

Luhen role të shëmtuara!
Jetoj dhe më vjen për të vjell!
Por kam një zemër për të mbajtur,
Siç mban nëna në gji një zemër për të ushqyer.

Eh, tani janë errësuar qiejt,
Ndonjeherë edhe ditën,
Në ditë me diell!
Por nuk hesht dot,
I tilli jam...

Nuse e bukur nuk të hedh faj.
Edhe qiejt e bukur fshihen shpesh nga retë.

Eh sikur të heshtja dot!

©️CET

Femra, bukuria juaj më trishton! Njëjtë si trëndafilat e pa këputur në bahçen time, kur stina u ikën e petalet fryhen nga era e bien një nga një në dhe!

©️CET

Të të bëj një fotografi! Qëndro ashtu siç je, moskokëçarëse me flokët që të kanë mbuluar gjinjtë, si një Gazelë e Savanës. Dua të kem një fotografi tënden, kështu, si një preh për egon time, ta kem dhe ta ruaj si një sekret, për veten time. Kur të jem i mërzitur dhe në kulmin e mallit, të të mbaj mend si një femër që nuk vjen kurrë. E dëshirueshme, gjithmonë në gaz e mërzi. Ti do thuash: Je i çmendur?! Ku mund ta dish fillin! Qëndro ashtu siç je të them. Buzëqesh unë me një grimë të fshehur hidhërimi. Më duhet për veten time, mendoj... që kur të hdihërohem me veten time dhe çastit mos ti dal për zot, atëherë kur emocionet janë egërsuar dhe kanë dal prej kafazit, të shoh këtë fotografi dhe ti them vetes; shiko çfarë i bëre vetes, idiot!

-

Malli për dikë, gjithmonë për dikë, i cili ka shkundur malet e shpirtit, është aq i fortë sa ne përplitemi në realitet dhe duam të kthehemi në atë gjysmë ëndërr. Fatet e jetës t'i kthejnë rolet e tua ashtu siç ndërrohet era, stinët, valët e detit... Ne gjithmonë e kthejmë kokën pas. Piktura nuk është më e njëjta pikturë siç e sheh herën e parë, ne rritemi.

©️CET

Të betohem, kur kam parë fotografinë tënde, ka lëvizur dhe më ka buzeqeshur!

©️CET

Të shikoja në sy dhe më çorientoje. Pastaj mblidhja veten, gjeja guximin për të të parë në sy. Por ti kishe ikur, më rroftë guximi!

©️CET

Drurët që digjnin veten në ato gurë që kishin kohë pa ngrohur oxhakun, sillnin vërdall ato kujtimet e fundit që endeshin në retinë. Në karrigen lëkundëse ku i bëra vend vetes, tundeshin kujtimet ende pa fjetur në një qoshe të trurit. Aroma e shtëp*së më trulloste e më trishtonte...

Shiu binte mbi pullazet e shtëp*së, derdhej në kundërshtim me jetën brenda atyre mureve të vjetra. Mendoja për zogjtë të strukur në strofëz, mbase kishin hall të ngrohnin vezët e tyre, ose akoma më mirë cicërimat e reja që do të mbushnin rrugicat nën pemë. Unë i trëmbesha të nesërmes. Doja të qëndroja aty, t'i ngulja sytë flakës... Retinat e syve pasqyronin me shkrepëtim flakërimat e oxhakut...

Zogjtë! Cicërimat e tyre filluan të më zhurmonin në tru... jo, jo, s’duhet të zhytem në ujra të tilla. Më fort do të më ngatëroheshin mendimet me ndjenjat... Ahh dashuria, që fluturon e lirë... e kuqe! Mbase në raftet e harruara do gjej diçka të shuaj etjen e që ti zë frymën lotëve të pabindura.

Askush nuk di asgjë. Jeta ndonjëherë të burgos, të gjithë e dinë që të burgos, e kush nuk e ka provuar burgosjen. Ndonjëherë mbahemi në fije të perit, bëhemi qesharak, aq qesharak sa qeshim me veten! Burgosemi me emocionet tona, por emocionet jane zogj, dhe duhen lënë të lirë të flutuojnë, këto janë krahët tona të vetme kur na mbin në kokë të fluturojmë. Mos më keqkuptoni ju gjyqtarë të nderuar. Merre atë shishen e kuqe dhe hape, e urdhërova veten...

©️CET

Ju, zonjushë, për mua keni mbetur një krijesë poetike ku unë ushqej shpirtin. Jeni qënia, e cila natyrshëm më bën të peshkoj mendimet e mia me një grep prej ari. Ironikisht i'u drejtohem me "ju", ani pse ti ishe Ti! Mendoj se mund të bëj pak ART nga lëngimet e mia shpirtërore, aty ku unë të fus kokën e të ndjej se ëndrrat e mia lëkunden nga vala e detit së mbrëmjes. Më duhet pak ART, ku ti them përditshmërisë; Ik pirdhu.

©️CET

Ka vetëm rastësira, dhe duke ndjekur gjurmët e tyre, bie përsëri në rastësira. Të voltishme apo jo, shkon pas gjurmëve, ndonjëherë me symbyllur, me intuitë dhe me zemër. Dhe ndodh që të humbasësh përgjithmonë, pjesa më e madhe është ajo e trishta, por, që i jep kuptim absurditetit. Trishtimi ka njëfarë bukurie. Jeton me doza trishtimi dhe në mes të saj, me një zemër gjithmonë rinore gjen një pranverë në të. Mua më gjeti rastesia, gjeta rastësinë, kështu ndodh! Por jam ky që jam.

©️CET

Hera e tretë

- Nuk e di pse më largohen meshkujt kaq shpejt, - mu shpreh e habitur.
- Natyrisht, - mendova gati për të folur. I sheh meshkujt vetëm për interes. Je aq egoiste, aq në në një botë tjetër sa nuk sheh as sjelljet e tua. Këto ishin vetëm mendimet e mia, të cilat i kisha kuptuar vetëm në dy ditë takime. Në vetvete ndieja një mëri, një inat të mbledhur grumbull që gati më bënte ta hidhja në atë tavolinë të shtirur. Por qëndrova me një buzëqeshje që nuk më bënte krenar, sepse ndjehesha i shtirur edhe unë, si bota që më binte përsipër ta njihja. Qëndroja dhe dëgjoja deliret e një femre pa shtyllë qëndruese në vete. Fati më hidhte të njihja femra fallco, me karakter të shëmtuar dhe me një fytyrë ëngjëllore, absurde por e vërtet! Në fakt absurditeti gjendet rëndom i vërtet. Nuk ka të bëj nëse je apo jo një mashkull me eksperiencë mund të biesh viktimë në kthetrat e një fytyre ëngjëllore. Ironike apo jo!

©️CET

Ti e deshe kaq shumë, një ëndërimtar si unë Ndërsa faji im ishte se të vrava me pasionin tim. Edhe e urrej ndonjëherë veten: por nuk mund të zhbëj çfarë është bërë. Edhe ne bëmë shumë me kohën, e përdorëm atë në mënyrën tonë, sa të pafajshme dhe të paditur. Botën, nuk e kemi parë sic ishte, ishim ëndërimtar të pandreqshëm. Ndoshta është faji im! Por edhe... i mbaj unë të gjitha përsipër, si një gomar. Më duket se do plakem me këtë barrë. Megjithëse ekziston një fije drite në këtë çmenduri. E di, jemi grimca rëre që humbasim në kohën e pamëshirshme. Nën trotuaret dhe rrugët e shkatëruara të këtij qyteti, flenë ende hapat tona të palodhura. Tingujt e radiove që luhen kuturu nëpër baret e qytetit, më cimbisin nervat. Nuk e kuptoj përse!

©️CET

Ti,
Ti ishe shkëndija...
Ti ishe rrjedha, lumi, urra dhe shpëtimi...
Ishe zëri im, me të qeshurën tënde!
Ti ishe Mea culpa ime.
Ishe fusha elektro - magnetike
Ajo, e padukshmja.
Ti ishe kulla, nga ku unë bëja vetëvrasje poetike.
Kritikja ime!
E përbotshmja ime!

Ti ishe e pa- ardhmja,
Por zonjë e së tashmes.

©️CET

Në lëmshin e ditës më bie një gjyle nga qielli dhe më çon në një qiell tjetër prej pambuku. Trilloj në mendime të fshihem prej makiazhit të një femre që përdridhet të thotë diçka të paqënë. Si me thënë një gjë të pavend. Shoh cigaren që digjet pa ndonjë shkak të qëllimtë. Dhe e gjej qëllimin në çast. Nuk je, pikë, pikë, pikë... vazhdon fillimi, fillimi i trishtë i pafund, qëllimi i trishtë i pafund, pa zgjidhje, pa kthim. Nuk je, dhe kur nuk je, dëshpërimisht ndërtoj kala prej rëre. Kala që dikur i ndërtove ti për mua, dhe për ne natyrisht. Ndershmërsht mendoj si një i pafaj, nga naiviteti i tepruar mendoj si i pafaj, por në fakt jam një gabimtar i pandreqshëm, një shkrimtar që të marr ty dhe të çoj në një vend që nuk e di në e meriton nga dora ime, personalisht nga dora ime, se përsa i përket mjaltit të dashurisë, ti ngre flamurin dhe triumfon valëvitur me erën e dashurisë që kurrë nuk pati dyshimin se nuk ekziston, si një flluck në ajër të saj! Kështu që unë kam mbetur viktimë e kohës, viktimë e një makiazhi që më tradhëton, viktimë e kurvave që më tërheqin si një qen. Turrem prej vitheve që tunden para syve të meshkujve. Dhe nuk mund të mbyll sytë, sepse thjesht nuk mund të mbyll sytë. Nuk je pra, nuk do të jesh! Në fund të fundit mbetet gjithmonë një forcë që të lëndon për gjithë jetën. Sepse kur e kupton jetën është gjithmonë një forcë që të ka lenduar sa për njëqind, ose njëmijë, ose njëmilion...

©️CET

Kishte mbetur vetëm pak verë! Isha dehur pak, ca nga ajo dhe ca nga pija. Buzët e saj krijuan formën e një lakimi si gjysmëhënë. Nuk ngurrova dhe e putha! I'a lashë buzëqeshjen në buzë, thitha cigaren dhe rrashë në kurthin e atyre mendimeve që mu shfaqën mbi kokë si një aureolë! Do ta dua! Do ta dua gjithmonë e dhëntë e mira, dhe në djall të gjitha, nuk jam ndjerë ndonjëherë kështu si i marrë, besoja se isha i fortë, por jam një i marrë, dhe më shkon, unë gjithmonë kam qeshur me fatkeqësitë mia. Dashuria qënka gjithçka! - Do të dua gjithmonë. - i thashë.

©️CET

Zemra ime, nën qiejt tanë të nxirë është gjithmonë një diell, mbi, që ne nuk dimë ta shohim.

©️CET

Lëre Zotin,
Mos mallko!
Dhe mos u inatos me mua,
Maria ime!

Ndonjëherë e ndjej të tepërt
Të të them; se Të dua!
Maria...
Ti kam treguar të gjitha
E ke ditur dhe këtë.
Më ke shpënë atje ku nuk shkohet
Por unë nuk dua.

E ndjej të tepërt të të pyes:
A vjen me mua?!

Ti eja.
A vjen dot në ikjen time?!
Të ikim
Në një vend që nuk e dimë,
Dhe të shpëtojmë nga malli!
Por të ikim nga këtu, ta ndërtojmë kohën...
Ti vizatojmë qiejt me gishtat tanë,
Ti presim zogjtë që shtegëtojnë nëpër botë
Dhe ikim, ikim pa kthim
Të nisim një prelud...

©️CET

Ulur në ballkon,
Mbi një kodër,
Mbi një det,
I kthej dy - tre gota,
Dhe heshtja flet...

©️CET

Femrat, si shoqet e djallit. Ndërsa meshkujt, shërbëtorët e tij!

©️CET