Shtëpia botuese dhe studio letrare "Naimi"

www.botimenaimi.com

Libri “Përballë së keqes” i Aredin Shytit përbën një model apo, thënë ndryshe, një kampion për të zbardhur jo thjesht historinë e një krimi politik, si ai i 2 prillit 1992 në Shkodër, por historinë e plotë të një qeverisjeje dhe drejtësie të manipuluar e të degraduar prej fillimit deri në fund. “Fati” e solli që në qendër të kësaj ngjarjeje të ishte autori, i cili, pas rreth 30 vjetësh kërkime dhe zhbirime, edhe pse shumicën e kohës në burgun e Bençës apo “në kërkim”, jo vetëm persononalisht por edhe krejt familfa dhe farefisi i tij, e ktheu këtë magmë krimi në tekst publik të shkruar me lupën e një oficeri profesionist të kriminologjisë dhe me ekzigjencën e një juristi fanatik ndaj ligjit dhe shërbimit ndaj shtetit e vendit të tij. Kështu, nëse dëshironi të dini pse degradoi aq shpejt Partia Demokratike, mund ta gjeni këtu përmes kësaj sage të hakmarrjes së Sali Berishës kundër profesionistëve idealistë dhe atdhetarëve të vërtetë.

Kostë Çekrezi; Njeriu i amerikanëve në shek. XX

https://m.youtube.com/watch?fbclid=IwAR0f276ONj-4SIF0b1quhjQ2mOuxCVA1RENUtzxvZgGybXAYW2d2J03ShEY&v=EIauuhowcIs&feature=youtu.be -sheet

Rikthejmë sërish fushatën e dhurimit të librave, këtë herë për pasurimin e fondit të bibliotekës së qytetit të Kukësit, në bashkëpunim me Pallatin e Kulturës "Hasan Prishtina" dhe nën kryetaren e Bashkisë Kukës, Znj. Elgida Bilali.

Duke qenë se i afrohemi ditëve të famshme të panairit të librit në Tiranë, inkurajojmë të gjitha shtepitë botuese që t'i bashkohen kësaj nisme që synon përfshirjen e gjerë të komunitetit, si dhe të afrojë fëmijët dhe të rinjtë më shumë me librin.

Për të gjithë ata që dëshirojnë të kontribuojnë në këtë nismë, ju ftojmë të na kontaktoni në numrin e telefonit: 0696061186. Ne do të lehtësojmë të gjithë procesin e grumbullimit të librave.

Panairi i Librit; Tirane, Pallati i Kongreseve (15-19 nëntor 2023):

Panairi i Librit, Pallati i Kongreseve (15-19 nëntor 2023):

Libri më i ri, botimet “Naimi”; www.botimenaimi.com:

Libri i ri.

Musine Kokalari
Kronikë në këngë

Përgatiti për botim: Ilirjan Lluri
Kopertina: Evis Imeraj
E drejta e botimit: Të gjitha të drejtat e botimit në gjuhën shqipe dhe të huaj, brenda dhe jashtë vendit i takojnë znj. Bibika Kokalari

ISBN 978-9928-387-57-8
***
Ky libër përmban pasuri folklorike të mbledhura ndër vite nga Musine Kokalari, duke na zbuluar një anë tjetër të krijimtarisë së saj, atë të hulumtueses dhe mbledhëses me besnikëri të krijimtarisë folklorike.
***
Shenjë e mirënjohjes për çdo shkrimtar të ndarë nga jeta është pa dyshim ribotimi i veprës së tij. Ndryshe ndodh me shkrimtaren dhe disidenten e parë shqiptare, Musine Kokalari, pjesa më e madhe e krijimtarisë së të cilës ka mbetur ende e pabotuar. Jeta e saj krijuese pavarësisht vuajtjeve të burgut dhe persekucionit të vazhdueshëm, mbeti e lidhur ngushtë me trashëgiminë kulturore të popullit tonë. E rrënjosur që në fëmijëri dashuria për gjurmimin, evidentimin dhe mbrojtjen e folklorit, u kthye për të, në një mision fisnik. Kjo është arsyeja përse pjesa më e rëndësishme e trashëgimisë letrare të Musinesë i takon grumbullimit të këngëve, përrallave dhe riteve popullore.
Pavarësisht pasionit për trashëgiminë folklorike, ajo nuk ishte e pranishme në asnjë nga edicionet e Festivalit Folklorik Kombëtar të Gjirokastrës. Kjo lidhet së pari me faktin se FFK dikur i dedikohej ditëlindjes së persekutorit të saj, udhëheqësit komunist Enver Hoxha. Gjithësesi në materialet letrare të lëna amanet prej saj, gjen aty këtu ndonjë artikull dedikuar zhvillimit të Festivalit Folklorik Kombëtar të Gjirokastrës. Veç qëllimeve studimore, ndoshta kjo ishte edhe një “terapi” për shpirtin e saj të vrarë, dhe një mënyrë ç’mallimi me qytetin e fëminisë".
"Në kuadër të 40 -vjetorit të ndarjes së saj nga jeta, në shenjë mirënjohje për kontributin që ajo dha në mbrojtje të folklorit, ne trashëgimtarët dhe zbatuesit e testamentit të saj, zgjodhëm të botojmë librin me titull “Kronikë në Këngë”. Fatmirësisht kjo ndodh në prag të Festivalit Folklorik Mbarëkombëtar të Gjirokastrës, i cili tashmë është kthyer në një festë të artistëve popullorë nga të gjitha trevat shqiptare e diaspora, ku shqiptarët punojnë dhe jetojnë.
Ky botim do të jetë shumë i çmuar jo vetëm për Gjirokastrën, që ajo e deshi aq shumë, por edhe për dashamirësit dhe studiuesit e folklorit në mbarë vendin.
Gjejmë rastin të falënderojmë z. Ilirjan Lluri që u mor me transkriptimin e shënimeve të Musinesë të përfshira në këtë libër, si dhe Këshillin e Qarkut Gjirokastër dhe znj. Lindita Rova që mbështetën botimin e tij.
Ruajtja dhe përcjellja e trashëgimisë së qytetit të gurtë, ishte një ndër amanetet e saj. Thonë që vepra e mban gjallë një shkrimtar, ndërkohë që vepra e Musinesë mban gjallë një trashëgimi, e cila do të kishte humbur pa të.
Të ndriçoftë shpirti Musine Kokalari!
Bibika e Rozeta Kokalari.

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=732189902247211&id=100063686240410&mibextid=afzh1R

Sefedin Çela: Ja pse më preku aq shumë takimi i Durrësit… Dje dy miqtë Naim bej Zoto, i riu, dhe Zylyftar Hoxha më rrëmbyen, më futën në një makinë të bardhë dhe më çuan në drejtim të ditur që një ditë më parë: në Durrës! Nuk po e bëj dramatike e të them "më kidnapuan" , fjala jo shqip më e përdorur këto ditët e fundit tej e kë...

Atje ku puthet mali me qiellin dhe duket deti:
Tomor, 10 qershor 2023

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=638025588349151&id=100064251477224&mibextid=Nif5oz

http://www.illyria.com/botimi-i-librit-hyrje-ne-gjuhesi-nga-prof-anastas-dodi-nje-arritje-e-shenuar-ne-fushen-e-studimeve-gjuhesore/

BOTIMI I LIBRIT HYRJE NË GJUHËSI NGA PROF. ANASTAS DODI, NJË ARRITJE E SHËNUAR NË FUSHËN E STUDIMEVE GJUHËSORE | ILLYRIA Kohët e fundit ka dalë nga shtypi libri Hyrje në gjuhësi i prof. Anastas Dodit, botuar nga shtëpia botuese “Naimi”, Tiranë 2019 (303 faqe). Prof. Anastas Dodi është një emër i mirënjohur në gjuhësinë shqiptare. Ai e ka filluar veprimtarinë e tij pedagogjike dhe kërkimore shkencor...

https://shqiptarja.com/lajm/libri-italian-si-e-n-euml-nshtroi-br-ahmet-zogu-shkodr-euml-n?r=app

Libri italian, si e nënshtroi Ahmet Zogu Shkodrën - Shqiptarja.com Libri

Edhe 100 Poetit!

Linku i botimeve "Naimi" ne librarite e "Adrion":

https://www.adrionltd.com/sq/467__naimi

www.adrionltd.com

Nuk e di pse m'u kujtua miku im i mire, FATOS BAXHAKU, autori i shkrimit te meposhtem ne keto dite panairi te librit:

BARBARITË GREKE NË SHQIPËRI (1913-1914)

Sikur botuesi Naim Zoto të mos ishte kujtuar ka shumë mundësi që ky libër të kishte humbur. Ai ekziston në një kopje të vetme në Bibliotekën Kombëtare. Quhet “Barbaritë greke në Shqipëri”. Autori është një njeri thuajse enigmatik: Kosta Papa Tomori. Për të dimë vetëm se ç’ka shkruar ai vetë në librin e tij të botuar në Amerikë në 1917. Dimë që ishte nga Leusa, fshat dikur fort i njohur i Përmetit (pikërisht atje kishte lindur edhe Odhise Paskali), që kishte emigruar në SHBA dhe që ishte rikthyer bashkë me shokë të tjerë me një frymë në atdhe sapo kishte mësuar lajmin e mbarë të shpalljes së Pavarësisë. Në origjinal libri, që u prezantua këto ditë, ka vetëm 71 faqe. Është e çuditshme se sa shumë dhimbje, paudhësi, babëzi, injorancë, urrejtje, gjak, heroizëm e ndyrësi mund të mblidhen të gjitha bashkë në kaq pak faqe. Sipas botuesit, autori qe dënuar asokohe me vdekje në Greqi, pikërisht për këtë libër.
Kosta Papa erdhi në Atdhe si patriot, por u detyrua nga kushtet që të bëjë pjesë në trupat paraushtarake greke, sikurse u organizuan rëndom shumë ortodoksë të tjerë shqiptarë, të cilëve u kërkohej të nënshkruanin një deklaratë besnikërie ndaj Greqisë. Nuk e dimë se si e përse u kthye në SHBA ku botoi edhe librin e tij, por dimë me siguri se ishte një njeri i tmerruar nga skenat ku kishte qenë dëshmitar. Ky është një libër që nuk duhet lexuar natën, por që u bën mirë shqiptarëve dhe grekëve të brezave të rinj. Nëse gjërat nisin të harrohen ato kanë mundësi të përsëriten dhe kjo do të ishte e pafalshme për të gjithë.
Në librin-dëshmi bëhet fjalë për vitet 1913-1914, vite të mbushura me pamundësinë e shqiptarëve për të shijuar lirinë e tyre. Kosta Papa flet për ngjarjet që kanë ndodhur në zonën mes Përmetit, Gjirokastrës e Tepelenës, atje ku ai ka jetuar përgjatë këtyre viteve. Sikurse e thotë vetë Papa, më 1 shtator të 1913-s në Përmet mbërriti lajmi se Konferenca e Ambasadorëve në Londër kishte vendosur që Përmeti, Korça, Leskoviku, Gjirokastra dhe vise të tjera të Jugut t’i mbeteshin Shqipërisë. Trupat e rregullta greke, që ndërkohë kishin pushtuar këto treva duhej të tërhiqeshin. Dhe në fakt, ndodhi kështu në fillim të 1914-s, porse vendin e tyre e zunë bandat e drejtuara nga të burgosurit e porsaliruar nga burgjet e Kretës. Këta, në fanatizëm, në mynxyrë e në urrejtje ia kaluan edhe nacionalistit më të flaktë grek.

Më poshtë janë disa nga pasazhet e këtij libri të ardhur nga një kohë që kishte nisur të harrohej.
Kosina, fillimi i batërdisë
Sipas autorit, masakra e parë ka ndodhur më 25 shkurt të 1914-s. Ndodhi në Pacomit dhe Kuqan dy fshatra afër Kosinës së Përmetit të banuar nga myslimanë. Ishte ditë e hënë, mëngjes. “Pas batareve – shkruan Papa – u sulën të gjithë në këto dy fshatra dhe mblodhën të gjithë burrat sa qenë dhe i shpunë në Kosinë dhe i mbyllën me një katua; u kthyen prapë katilët në këto fshatra, fëmijët që kishin mbetur në fshat u therën; pastaj u sulën nëpër shtëpi për të plaçkitur. Muar bagëtinë, 1500 krerë dhen e dhi dhe 100 krerë lopë, pastaj u vunë zjarr shtëpive, i përvëluan, i bënë hi. Si mbaruan këto, katilët u kthyen në Kosinë. Nxorën burrat e fshatit që kishin mbyllur dhe i shpunë në një përrua të fshatit, ku i lemerisën me thika, disave u prenë hundë, veshë, këmbë, duar. Të mjerët e dhanë shpirtin me lemerira që edhe Neroni të qe nuk do t’i mundonte kësisoj. Numri i tyre qe 75 vetë. Si dhanë shpirt, i lanë në atë përrua të zbuluar. Kur bënë këto therje dhe djegie, andartët ushtri e rregullt e Greqisë, gjendeshin në Këlcyrë dhe në Përmet”.
E njëjta bandë andartësh vetëm pak kohë më pas dogji Këlcyrën. “Gumëzhinte gryk’e Këlcyrës nga blegërimat dhe nga ulërimat – shkruan Papa – pasi mbaruan masakrat, plaçkuan shtëpitë, morën gjënë e gjallë që gjetën dhe pastaj u vunë zjarr shtëpive. Tym dhe flakë shikoje! Si shkretuan Këlcyrën iu sulën fshatrave që qenë afër Këlcyrës, Katundishte, Beduqas, Fratar, Varibob. Punë e tyre s’qe gjë tjetër përveçse zjarr e hekur!”.
Si në Mesjetë…
Kur lexon librin e Papa Tomorit disa histori duken gati-gati si të pabesueshme, e megjithatë… Ja njëra prej tyre: “Në fshatin Ogren, ku kish qendrën kapedan Zervos, ka edhe ndenjës myslimanë. Në këtë fshat një mysliman i quajtur Ali, kish një çupë të bukur në moshën 17 vjeçe. Katili grek, i quajtur Zaharaqi priste rastin për ta çnderuar këtë vajzë. Një ditë mori dy shokë të tij dhe i vajti drejt e në shtëpi, me qëllim që të mbaronte dëshirën e tij. Vajza, kur pa hyrjen e këtyre katilëve, e kuptoi qëllimin e tyre. Nuk mënoi, po rendi të dalë jashtë nga një deriçkë e shtëpisë, duke ulëritur. Katilët, kur panë që çupa u iku, dolën edhe këta që ta ndjekin. Fshati doli i tërë jashtë dhe shikonte me duart kryq këtë skenë. Në fund të fshatit është një shkëmb i lartë dhe përposh shtrihej një lumë i vogël. Çupa, pra, arriti dhe hipi në majë të këtij shkëmbi dhe, kur iu afruan katilët, kthehet nga ata dhe u thotë: ‘Qëndroni or barbarë, se shqiptarka vdes dhe nuk çnderohet. Më mirë të vdes me nder, sesa të rroj me turp. Mos na pandehni se jemi si gratë tuaja që s’e kanë për gjësendi turpin, jemi shqiptarka… Rroftë nderi i Shqipërisë!’ Dhe, me të mbaruar këto fjalë, u këput nga maja e shkëmbit dhe ra përposh. Kështu, e mjera çupë, u bë therore, për nderin e Shqipërisë. Barbarët, kur panë se nuk e mbaruan qëllimin, u sulën nëpër shtëpitë e myslimanëve të fshatit Kostrec, i cili është shumë afër me Ogrenin. Kur panë familjet se egërsirat u sulën si ujqër, i lanë shtëpitë dhe morën pyllin. Egërsirat ranë nëpër shtëpirat dhe morën ato plaçka që qenë më të vyera dhe pastaj u vunë zjarr dhe e bënë hi…”.
Shqiptarët e vetmuar
Deri andej nga prilli, popullsia e pataksuar e zonave të Jugut, më kot priti që të vinte ndonjë ndihmë nga qeveria e porsaformuar shqiptare. Politikanët ishin ende të zënë me postet që do të merrnin, një xhandarmëri e brishtë porsa ishte formuar. Oficerët holandezë rrekeshin më kot të krijonin një ushtri të rregullt shqiptare. Megjithatë, sipas librit që po citojmë, ka pasur raste, kur shqiptarët e vetmuar e të harruar në mëshirë të fatit kanë “zënë dyfekun”.
Sipas Papës në anët e Skraparit sillej vërdallë një farë Kosta Beçi, i cili ishte i kërkuar edhe në Greqi për krime ordinere. Ky Kosta hera-herës sajonte miqësira me shqiptarët, për t’i lënë të kuptonte se me ndonjërin mund të bëhej edhe mik. I tillë ishte rasti i një fshatari në Vërzheshtë të Skraparit. Kostë Beçi i vajti në shtëpi, u soll si mik, por tinëz i kishte vënë synë vajzës së mikpritësit. Ky kuptoi gjithçka dhe lajmëroi sakaq shokët e tij. “Kur u bë gati për të shkuar – shkruan Papa – Beçori u bëri me sy shokëve që të qenë gati ta zinin çupën. Po para se ta zinte çupën doli te dera, se i digjte miza mos kishte njeri. Sapo zgjati kokën nga dera jashtë, shqiptarët që e ruanin i dhanë një plumb në lule të ballit”. Të njëjtin fat pësuan edhe tre shokët e Beçorit. “Po shqiptarët më nuk pritën dhe u dhanë nga një plumb dhe i lanë në vend. Pastaj vanë që të merrnin kufomat dhe t’i vinin në gropë. Beçorit i gjetën shumë të holla në çantë…”, thotë dëshmitari ynë.

Më në fund, të acaruar nga zullumet e andartëve shqiptarët rrëmbyen armët pa pritur xhandarët që nuk dihej ku ishin. Më 22 prill kurveleshasit u vunë në ndjekje të çetave greke. Në manastirin e Cepos u zhvillua një betejë e ashpër. “Këtu kafshuan dhenë nga andartët 160 veta – kujton Papa – dhe të tjerët u shkulën nga manastiri i Cepos. Shqiptarët po i ndiqnin si kecërit dhe arritën gjer në Oviro (Virua), dy orë nga Gjirokastra”. Thuajse të njëjtat skena ndodhnin edhe në Kolonjë, ku shqiptarët më në fund vendosën të mbrojnë vatrat e tyre. Andartët ishin në tërheqje. Vetëm një ndihmë në artileri që mbërriti sakaq nga Greqia bëri që të ndryshonin sërish rolet. Andartët hynë në Kurvelesh dhe shkretuan fshatrat. Në Hormovë u therën 160 burra të fshatit. Sot një lapidar i lagur në anë të rrugës, që çon për Përmet rreket t’u kujtojë kalimtarëve se mes atyre kodrave të buta e të paqta, që çojnë drejt Golikut, para më pak se 100 vjetëve në këto anë janë zhvilluar disa prej skenave më rrëqethëse të krejt historisë ballkanike.

(Më gjerë: Kosta Papa Tomori, Barbaritë greke në Shqipëri; Kujtime historike 1913-1914; “Naim”, Tiranë 2012).