Boekarest

Een boek van 2019 dat af en toe op onze radar kwam. Gewéldige titel natuurlijk, maar lang niet in huis gehaald, omdat, ja. Redenen. Of geen. Hoe gaan die dingen. En dan eens aan de vooravond van een lange treinrit een stapeltje en daarvan eentje in onze tas gestoken, omdat kortverhalen toch ook handig zijn temidden van overstappen en vermoede vertragingen en in het ritme van een citytrip die van park naar terras naar park gaat.

En wat voor verhalen! Maar lieve mensen! Waarom hebben wij Someone who will love you in all your damaged glory in godsnaam zo lang op armlengte afstand gehouden? De verhalen zijn zo mooi. Zo herkenbaar. Zo grappig ook.

Voor iedereen die ooit iets heeft voorgehad in de liefde een absolute briljante aanrader. Voor tussendoor deze zomer, een verhaal op een terras met een fris drankje bij en dan een wandeling later eentje in een park met een buitenlands gebakje bij.

Laatst was er een bezoeker die zonder aankopen weer buiten trippelde.

Daarop hebben wij, immer tot aanpassingen bereid, ons aanbod toch weer wat aangepast.

Regen!

Ach en dan. Wij zijn niet van suiker.

(Evenwel ook niet van Gore-Tex.)

Tussendoor is het altijd wel droog, dat hebben we intussen wel door, na een uitgeregend half jaar.

Daarbij hebben jullie deze boeken gekocht, vooral, en honderdduizend notitieboekjes.

(Misschien omdat jullie die altijd in de regen laten liggen? Moet zijn.)

Jaren geleden hadden wij postbode Nico die elke dag de post kwam binnenbrengen. Eén brok vrolijkheid en service. Bij een hertekening van de postroutes werd Nico elders in de stad ingezet, wat wij jammer vonden. Wij kregen opeenvolgend een jonge, beleefde snaak die uiteindelijk naar een andere stad verhuisde, een norsige man op leeftijd die stierf, dat was triest, en weer een jonge beleefde snaak die sinds vorige week krantenroutes voor zijn rekening neemt. Zo is het leven.

En zo stapte vanochtend Nico onze boîte weer binnen. Met een stem als een klok en een humeur als een zomerdag klonk daar goeiemorgen. Er waren pakjes en brieven en Nico poseerde met tricolore strik maar wat graag voor ons socials.

En zo is het leven dus ook.

Vandaag is Dag van de boekhandel! Dat wil zeggen dat iedereen een (liefst onze) boekhandel moet bezoeken. Er is een klassieker voor 4,95, de vrolijkheid van de zomer en een glaasje water op de kassa.

Grote vakantie! Tijd voor boeken ❤️🩷

Vandaag is de allerlaatste werkdag van onze lieve, fijne collega Christine. Vanavond gaan wij nog samen op restaurant, maar morgen heeft zij eindelijk tijd om te lezen.

Aandacht! Er is aanbod!!

Drie nieuwigheden waar wij weer enthousiasme op overschot over hebben. Het houdt ook niet op! En gelukkig maar!

Vorig jaar onverwacht een van onze bestverkochte artikels was Find my behind, een doosje vol voorkanten en achterkanten (konten!) van dieren. Welaan, dat hebben wij nu met dinosaurussen! Nog beter dus, wij zetten alvast dranghekken voor de stormloop.

Daarbij heeft Edward Van de Vendel een nieuwe dichtbundel uit waarin twee katten meer weten van het leven dan wij. Kan ook moeilijk anders, wij doen maar iets. Wel weten wij dan Hannes en Hassan geweldige personages zijn en dat de gedichten een glimlach of schaterlach op ieders gezicht zullen toveren.

En Milena Michiko Flašar heeft een nieuw boek. Boven aarde, beneden hemel is prachtig. Suzu, die in een Japanse grootstad een kleine woning met haar hamster deelt, is eenzaam en niet bijzonder gelukkig als zij ook nog wordt ontslagen. Als nieuwe job gaat ze huizen poetsen van mensen die lang na hun dood pas zijn teruggevonden. Een premisse die veel luguberder klinkt dan ze wordt uitgewerkt - het boek gaat over eenzaamheid en geluk en menselijkheid, en behandelt al die thema's met een verrassende lichtheid en zelfs humor, in een fijnzinnige stijl.

De boekhandel vlak voor de zomer losbarst. Een oase ❤️📚🏝️.

ENTHOUSIASME

Mokken!

Hoe leuk is het eigenlijk om iets leuks te vinden!!

In de nieuwe Boer Boris vindt onze held boer Boris een paar beenderen in het veld dat hij met bieten wilt beplanten. Zoals steeds zit daarmee het spel op de wagen, enfin, de tractor.

En de nieuwe David Nicholls is maar weer een vakantieboek dat wij jullie allemaal zullen aanraden. Er zit zoveel lichte schoonheid in. Niet de jeugd speelt dit keer de hoofdrol, maar de, euhm, ook nog steeds wel een beetje jeugd, late dertigers, veertigers, die, enigzins gedesillusioneerd door het leven, op wandel gaan. Hoe slim beschijft Nicholls het allemaal weer, de voortgang van het boek, de wandeling, de trage, niet eens zo voor de hand liggende ontwikkelingen. Easy reading, ja, maar David Nicholls schrijft altijd héél erg goede easy reading, die de lezer steeds vervuld achterlaat.

Kintsugi is de Japanse kunst om gebroken objecten met goudlijm te herstellen, waardoor ze mooier worden. Natuurlijk is kinstugi ook een levensvisie, dat er schoonheid zit in wat schade heeft, en meer.

Zoals bij veel modewoorden hebben wij daar dan weer gedachten bij, want de metafoor van schade en schoonheid van het materiële doortrekken naar het immateriële is nog wel gemakkelijk, maar waar in die vergelijking komt dan de prijs van die dure goudlijm op te proppen? Dat is al een moeilijkere gedachteoefening. Bovendien zijn deuken en haakjes en hoeken af soms ook gewoon ambetant, of dat nu aan de kettingkast van een fiets is of aan een mensenhart.

Soit. In het geval van een prachtig kopje uit een prachtige set van zeven is de goudlijm natuurlijk de investering meer dan waard. En zo werd iets dat al uniek voelde, helemaal uniek, gewoon omdat wij vaak kopjes laten vallen.

Wij hebben nog net op tijd voor vaderdag nieuwe notitieboekjes binnengehaald.

Als vaderdag een lastig dingetje is, zijn de boekjes ook uitstekende cadeautjes voor jezelf.

Ook een weinig mokken.

Wij hebben een leuk boek gelezen!

Een jonge gastvrouw heeft zich de perfecte avond ingebeeld. Hoe mooi het kan zijn, de juiste drank op tafel, de juiste vrienden, de juiste gesprekken, iedereen op tijd, de laatste verhuisdozen eindelijk uitgepakt. Er speelt smaakvolle jazz, er is crémant, een fotogenieke salade op een eettafel van Deense makelij. Alleen gaat het niet zo. Teresa Präauer beschrijft hoe de avond helemaal niet volgens plan verloopt en hoe de gastvrouw, controlefreak met een verlangen naar de perfectie uit kookboeken van Ottolenghi, zich daar compleet in verliest. Grappig, maar niet alléén grappig, ook scherp en met rake observaties en soms uitgesproken misantropisch.

Een verrassende spiegel voor kokende dertigers van deze tijd en een perfect cadeau voor de gastvrouw of -heer deze zomer. Idealiter met een fles Oostenrijkse sekt en een misantropisch notitieboekje bij, die morgen weer in volle glorie op voorraad zijn. (De notitieboekjes, niet de sekt.)

Verder gewoon toevallig een paar plezante kleine boekskes ingedaan.

“er is voor alles een tijd,” zo sloot Willem Elsschot in 1937 zijn schitterende novelle Pensioen af, en dat is ook zo. Tijd voor boekhandelaar Christine om af te zwaaien, in dit geval, en haar intussen wel erg groot uitgevallen tsundoku aan te vatten.

Daarmee is de tijd dat pensioen iets voor oude mensen was nu ook definitief voorbij.

Christine begon in de prehistorie van 2011 in Paard Van Troje te werken en was al die jaren een vaste waarde tussen de boeken. Zij overleefde de installatie van een nieuw kassasysteem, de naamsverandering, de heraanleg van het plein, de corona- en daaropvolgende energiecrisis, 3514 telenetklanten, 13 edities van Leuven Kermis en 13 eindejaarsperiodes en de zeer natte lente van 2024, bovendien zonder verpinken. Niet te verwonderen dat het intussen tijd is om uit te rusten.

Er zijn eindeloos veel metaforen te bedenken, maar soms zijn metaforen niet op hun plaats. Wij zeggen het gewoon zoals het is: in juli gaat onze collega, vennote en vriendin Christine met pensioen. Wij gaan haar missen.

Christines laatste werkdag is dinsdag 25 juni. Wij wensen haar vanaf 26 juni eindeloos veel leestijd toe.

Hebben wij het al over Jenny Erpenbeck gehad? Want eigenlijk moet iedereen Kairos lezen. Kairos is een schitterende roman over Duitsland in de jaren tachtig, over de liefde en ouder zijn en jonger zijn en wat dat betekent - terugblikken, vooruitblikken. Jenny Erpenbeck toont een bijzonder toxische relatie in een land met een beladen geschiedenis, waarin het leven voor iemand van 53 er helemaal anders uitziet dan voor iemand van 19, zelfs, vooral als ze een passionele relatie met elkaar delen.

Kairos dus. Een fantastisch boek.

Bovendien hebben wij, ook al in Duitsland, met enige spoed nieuwe notaboekjes bijbesteld.

Duidelijk trouwens hoe het met ons Duits gesteld was, toen onze keurig opgestelde Duitse e-mail in het Engels werd beantwoord.

Wij bespeurden, misschien door het uitblijven van echt mooi voorjaarsweer, een verlangen in ons binnenste. Soort van variatie op “’’t Is vreemd, ik weet niet wat ik heb...” van die arme spin Sebastiaan (het is niet goed met hem gegaan).
Enfin, wij dan maar nieuwe kaartjes in huis gehaald. Er zijn er veel zomerse bij en zo komt alles vast toch nog goed.

Wij hebben nog eens notitieboekjes in huis gehaald.

Ook maar gewoon boeken die nog geschreven moeten worden.

En wat voor!

We denken allemaal allicht spontaan aan iemand om één van deze boekjes aan cadeau te doen. Voor maar acht euro! Allez zeg!

Cadeautje voor jezelf mag ook.

(Wie kan raden welk boekje wij zelf thuis al jaren hebben, krijgt een chocotoff.)

Een kersentak gebouwd!

Kwam er gisteren iemand met het bovenste boek aan de kassa. Stefan Zweig, ongeduld. Schitterend boek natuurlijk, waarvan wij in de kast nog een andere versie hebben staan. Zwart, beetje duurder. Minder visuele schade als die verdwijnt.

"Vindt u dat groen niet flets? We hebben een oudere, zwarte rug in de kast staan. Zelfde vertaling, maar een klein beetje duurder bovendien. Wat denkt u?"

De klant, vreemd genoeg, ging akkoord.

't Zijn dingen.

Glazenwasser vandaag!

Altijd het uitgelezen moment om de etalage onder handen te nemen. De dode vliegen eruit, nieuwe boeken erin, alles fris en fruitig en vol optimisme, alles anders!! En het heeft ook al een paar uur niet meer geregend, jaja!

Toch maar de regenboog voor IDAHOT apart gehouden om straks terug te zetten, met het oog op 9 juni.

Transfobenfobie en een propere etalageraam. Hopen dat het niet gaat regenen.

🌈🏳️‍🌈🏳️‍⚧️🏳️🏴‍☠️🚩🇸🇨

(Hoe mooi is ook de vlag van de Seychellen.)

Wij hebben een gemakkelijke job. Mensen komen binnen in een boekhandel omdat ze een boek willen en wij hebben boeken, dus klaar. Easy peasy lemon squeezy.

Wat moeilijk is, en dat weten wij van andere boekhandelaren ook, is het ontgoochelen van mensen die geen boek willen kopen, maar verkopen. Een boek dat vaak is uitgegeven in eigen beheer, waarvan de kwaliteit en de lay-out. Nu ja. Gemakkelijk is dat weigeren niet altijd, maar er is zo al te weinig plaats in onze winkel, en en en. Dus hebben wij een regel, waar wij maar zelden van afwijken, dat wij geen boeken in eigen beheer verkopen. Zo'n uitgezette lijn maakt de ontgoocheling soms wat milder. Het ligt niet aan u, het ligt aan ons.

Kwam er gisteren een jongetje van dertien jaar in de winkel binnen. Boek geschreven, tekeningen geregeld, zelf uitgegeven. Ja, je ziet van hier dat wij onze uitgezette lijn gaan aanhouden. Dertien jaar en dan zou de droom hier stoppen aan de kassa van Boekarest? No way. Wij dus overstag.

(Wel even gecheckt of een dertienjarige bekend is met het fenomeen van de marge.)

Kwam er een uurtje later een fijne vaste klant binnen. Ook al met een eigen boek, een mooi vormgegeven kleinood om met meer verwondering weer naar de wereld te kijken. Met teksten van dan ook nog grote namen en zo'n ontroerend verhaal erbij, dat wij, enfin. Wij dus overstag.

Twee keer op een dag onze soms wat rigide principes in de vuilbak. Een perfecte dag.

HOERAKAMI

Het ministerie van de tijd is één van die boeken die wij in jullie handen gaan duwen als jullie de komende maanden een goed vakatieboek zoeken. Het boek gaat over tijdreizen en eigenlijk ook over uitgebluste ambtenaren en collega's die elkaar maar matig prettig gezelschap vinden, maar het is, ondanks die niet al te flitsende beschrijving, ook spannend. Er klopt namelijk iets niet met dat tijdreizen. Er is stront aan de knikker. Intriges en bijbedoelingen en gedoe waar men als lezer dan toch het fijne van wil weten.

En bovendien, bovendien is er de liefde. Welke uitgebluste ambtenaar zou er niet vallen voor de charmes van een humoristische ontdekkingsreiziger uit 1847? Ha!

En zo trekken wij de zomer open.

Internationale Dag tegen Homofobie, Bifobie, Transfobie en Interseksefobie vandaag.

Idahot damme zegge.

Er komt misschien een tijd waarop we met z'n allen terugkijken op al die dagen van weleer, vrouwen, en tegen geweld op wie dan ook, en en en. Dat we ons afvragen waar we toen toch tijd voor moesten maken.

Zolang het nodig is rapen wij maar regenbogen samen voor in ons uitstalraam, in de hoop dat iedereen weet dat bij ons iedereen welkom is. Hand in hand, liefst nog.

Geanticipeerde nieuwigheden, iedereen weer blij.

Lang weekend! Niet voor ons, tot onze grote vreugde is ons handeltje vandaag en morgen gewoon open!

Volgende zondag 12 mei is het alweer moederdag. Welke moeder wordt er nu niet blij van een boek! Eventueel de puzzelende moeders, maar puzzels hebben wij ook.

Troost is er ook met hopen, als moederdag lastig is.

Tot dra!

Daar een stukje door de regen houden Rudi en Bruno uitverkoop.

Wat een luxe was dat toch, een boekenwinkel te zijn op een plein waar ook een platenwinkel was. Als het ware een stedenbouwkundig wat overmoedig uitgevallen fnac - en toch ook weer niet, enfin.
Hoe vaak kwam er niet daar iemand buitengelopen, om gewoon meteen hier binnen te wandelen. Wij zagen het zo vaak, mensen met totebags, duidelijk gevuld met platen, waar dan toch altijd ook nog een boek bij kon.

En nu verdwijnen de collega's. Triest is het.

We moeten de plekken waar we graag komen innig koesteren.

Even met een laat aperitiefje bekomen van een geweldige tweede editie van - dank aan Marijke Schermer, Sylvie Moors, Donald Niedekker, Siska Goeminne, alle enthousiaste passanten, en en vooral, vooral de immer ravissante Katrien Steyaert voor het cureren van zo’n geweldig programma. Provinciestad? Ja! Maar wel zéker De hoofdstad der letteren dit weekend!

Dag twee van Druk in Leuven! Gisteren hadden wij Marijke Schermer te gast en dat gesprek was zo fijn en gezellig en organisch en boeiend, maar boeiend! Dat wij compleet vergeten zijn een foto te nemen. Neem maar van ons aan, wij zaten geïnteresseerd rond een iets te kleine tafel met een glas wijn in de hand te praten over In het oog, haar geweldige roman.
Vandaag om één uur hebben wij Sylvie Moors te gast, de boekendokter, die een oplossing heeft voor al uw problemen, zoals daar bijvoorbeeld zijn een kleine kater na het openingsfeest van Druk in Leuven.
Daarbij lijkt het nu ook voorgoed op te zijn gehouden met regenen.
Feest!

Dit weekend is het Druk in Leuven!

Curator, kind aan huis en boezemvriendin Katrien Steyaert stelde een fantastisch programma samen voor drie dagen literair genot.
Vanavond ontvangen wij Marijke Schermer voor een kleinschalige leesclub die zo populair is gebleken bij de inschrijvingen dat we eerder over een schalige leesclub zullen spreken. Er is apero voorzien, ook alcoholvrij.
Morgen komt boekendokter Sylvie Moors langs, van 13 tot 17 uur, om naar ieders zorgen en verlangen te luisteren.
En ook zondag zijn wij open! Om negen uur ontvangen wij Donald Niedekker voor een croissantleesclub rond zijn boek De ochtenden. Er zijn nog een paar plekjes. En om 15 uur komt Siska Goeminne voorlezen uit haar nieuwste boek Boot. De schilderijen van Staf Roels, de illustraties bij het boek, hangen sinds gisteren op en zijn heel het weekend doorlopend te bezichtigen.
Zin in, wij!