Charis Petrovich, Psychologist - Marriage and Family Therapist

Όπου τέλος και αρχή.
Πάντα να αρχίζουμε με υγεία, μεράκι και χαρά!
Καλή Νέα Χρονιά 🎉
Επιστροφή στις θέσεις μας 9/1.

Charis Petrovich, Psychologist - Marriage and Family Therapist updated their address.

Το γραφείο θα παραμείνει κλειστό μέχρι 6/9. Καθώς και οποιαδήποτε μηνύματα και επικοινωνια θα εξυπηρετηθούν με την επιστροφή στο γραφείο.

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!

The office will remain closed up until the 6/9.
Any messages and requests shall be addressed upon my return.

Enjoy the rest of your summer!

Σε μια μετά covid εποχή όπου οι άνθρωποι έχουν χάσει τα κουράγια, το νόημα, τη σύνδεση τους πρώτα με τον ίδιο τους τον εαυτό και μετά με τους άλλους, εύχομαι αυτή η χρονιά να είναι μια χρονιά επιλογών. Δεν θα μιλήσω για "σωστές" ή "λάθος" επιλογές, θα μιλήσω για "αληθινές" επιλογές, γιατί μόνο μέσω της αλήθειας συνδεόμαστε με εαυτό και άλλους.

Καλή Νέα Χρονιά 2023- αυτοδημιουργίας, ετεροδημιουργίας και επανασύνδεσης με ότι είναι αληθινό.

Επιστροφή 9/1.

https://www.facebook.com/story.php?story_fbid=583831240417392&id=100063715621574&post_id=100063715621574_583831240417392

Brilliant poet puts it perfectly: “It doesn’t always look like darkness… “


・・・
It doesn’t always look like darkness
Disheveled
Discombobulated
Sometimes it looks like dance
Like joy
Like syncopated rhythms
Like grace
Like choreography channeling
Ancestor’s dreams
Powerful
Successful
Enviable

Sometimes we get so good
At the act
At the entertainment
At wearing the mask
That we can fool ourselves
A little bit
Long enough for the public
To believe
That we
Have it all together
That the airbrush portrait
Is real
The Instagram smile
Is permanent
That the steps aren’t automatic
That happiness 24/7 isn’t toxic
But the truth is
Living is hard
Lonely is real
Grief is too heavy to hold
People don’t check
On the strong friends
The smiling friends
The dancing friends
The friends who look like
They are on top of the world
Looks are often liars
Hopelessness can grow
Like weeds in the most beautiful
Garden
It doesn’t always look like
Darkness
And it’s so hard to say the words
Out loud
“I need help
This is too much
I don’t want to try anymore”
Because we clap for stunning
Clap for the performance
And ignore those in pain
It doesn’t always look like darkness
Sometimes it just looks like
Our reflection
In the Mirror
Sometimes it’s just too hard
To stay in the light

If life feels like it is too much
to take one more step
let someone hold your hand while you walk
You aren’t alone
You aren’t the only one
I’ve had those thoughts too
You are not alone
I promise

National Su***de prevention life line 1-800-273-TALK or call 988.
suicidepreventionlifeline.org

https://www.facebook.com/100044527325434/posts/680324056795166/

Επειδή ότι λάμπει δεν είναι ούτε χρυσός ούτε Χριστός να εξηγήσουμε μερικά πράγματα που ίσως αυτές τις ημέρες τάραξαν την καρδιά μας.
Κατ΄ αρχάς όποιος πάει στην εκκλησία ή βγάζει φωτογραφίες με παπάδες δεν σημαίνει αυτομάτως ότι είναι «άνθρωπος του Θεού». Μπορεί να σημαίνει και το εντελώς αντίθετο. Η θρησκεία δηλαδή να είναι η μεγάλη του κρυψώνα. Το μεγάλο του ψέμα απέναντι στο εαυτό του, την οικογένεια, την κοινωνία, ακόμη και στον ίδιο τον Θεό.

Ο Γιούγκ έλεγε ότι η θρησκεία για πολλούς είναι η μεγαλύτερη άμυνα απέναντι στην ζωντανή παρουσία του Θεού. Χρειάζεσαι νόμους και τύπους όταν δεν αντέχεις την αλήθεια της ουσίας.

Εχει ένα φοβερό στίχο ο μεγάλος ποιητής μας Τάσσος Λειβαδίτης όπου λέει «Φυσικά προσπαθούσε να κρύψει το σακατεμένο χέρι του, έτσι κρατούσε πάντα μια σημαία..»

Ξέρετε πόσες τέτοιες «σημαίες» κρατάμε για να μην φανεί το τραύμα μας; Υποδυόμαστε ρόλους για να ξεγελάσουμε τους πάντες ακόμη και τον ίδιο το εαυτό μας.

Ψέματα και ψεύτικοι παντού. Άλλος κρατάει την «σημαία» του καλού οικογενειάρχη, του πατριώτη, του ανθρώπου της εκκλησίας, του τίμιου και εργατικού, του ηθικού και άμεμπτου και πίσω από αυτές τις μάσκες κρύβεται σκοτάδι που ποτέ δεν συναντήθηκε με το φως. Υπόγεια που ποτέ δεν φωτίστηκαν. Κολάσεις που ποτέ δεν πόθησαν τον παράδεισο.

Τέλος θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι ακόμα. Είναι άλλο πράγμα ο αμαρτωλός άνθρωπος κι άλλο ο διεφθαρμένος. Άλλο εκείνος που έχει συνείδηση του λάθους του και παλεύει πολλές φορές στα όρια του θανάτου κι άλλο εκείνος που την αμαρτία την έχει κάνει τρόπο ζωής, αντίληψης και σκοπιμότητας. Που πλέον δεν νιώθει τίποτα για τα θύματα της αμαρτίας του. Ο αμαρτωλός είναι συμπαθής όπως ένας άρρωστος ο διεφθαρμένος είναι απωθητικός γιατί μας θυμίζει τις οσμές της κολάσεως.

Ίσως αυτές τις δύσκολες ημέρες ηχούν όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία και σημαντικά τα λόγια του Γερμανού θεολόγου, θύμα των Ναζί, Μπονχέφερ που έλεγε, "το να είσαι Χριστιανός δεν σημαίνει να είσαι θρησκευόμενος αλλά να είσαι Άνθρωπος".

Διότι πολλοί διερωτήθηκαν "μα τι γονείς είναι αυτοί..; ", Το ερώτημα όμως είναι λάθος. Γιατί πολλοί πριν φτάσουμε να ρωτάμε τι "γονείς είναι αυτοί" πρέπει να ρωτήσουμε "ΜΑ ΤΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ". Πρώτα πρέπει να γίνουμε άνθρωποι και μετά γονείς και χριστιανοί.

Καλό μήνα, καλό φθινόπωρο, καλή πρωτοχρονιά για πολλούς..όπου να 'ναι μπαίνουμε στην ρουτίνα μας, έχει κ αυτό την χάρη του.

Μικρή σαν ήμουνα μου άρεσε να σκαρφαλώνω στις συκιές στο κτήμα της γιαγιάς μου όπου καθόμουν για ώρες και ονειρευόμουν. Τις περισσότερες φορές ονειρευόμουν πως ήμουν πουλί και θα έκανα ταξίδια γεμάτα περιπέτειες και θα γνώριζα τον κόσμο. Πάντα ανέβαινα στο υψηλότερο αλλά αρκετά χοντρό κλαδί μετρώντας το όριο στο ποσό ασφαλής αισθανόμουν και εκεί καθόμουν. Θαύμαζα τις φωλιές των πουλιών που τις έστειναν στα πιο ψηλά κλαδιά. Αναρωτιόμουν αν ήταν η γενναιότητα ή καποια άλλη γνώση που τους επέτρεπε αυτό που στα μάτια μου έμοιαζε ριψοκίνδυνο.
Τώρα, πολλά χρόνια μετά, δεν αναρωτιέμαι για τους λόγους, απλά τα θαυμάζω κ ακόμη ονειρεύομαι.

Και επειδή ήδη έχω λάβει ερωτήματα ως προς τι είναι η αμφιθυμία, να πούμε δύο λόγια και για αυτη.

Αμφιθυμία είναι η ικανότητα να διατηρούμε αντίθετα συναισθήματα προς ένα πρόσωπο.

Η αμφιθυμία αποτελεί το σημαντικότερο ορόσημο της ψυχολογικής ανάπτυξης ενός ανθρώπου. Στην ψυχαναλυτική θεωρία, η διαχείριση της αμφιθυμίας αποτελεί συνώνυμο ψυχικής ωρίμανσης. Αμφιθυμία λοιπόν, είναι η ικανότητα να διατηρούμε αντίθετα συναισθήματα προς ένα πρόσωπο.

Για παραδείγμα, ο σύντροφος που τόσο αγαπάω είναι παράλληλα ο ίδιος ο οποίος μου προξενεί τρομερή οργή και θυμό. Και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό καθώς πηγάζει από πολύ πρώιμες εμπειρίες που είχαμε στο παρελθόν.

Στους πρώτους μήνες της ζωής λοιπόν – και αυτό το γνωρίζει εμπειρικά κάθε μητέρα και εμείς μέσα από παρατηρήσεις βρεφών – το βρέφος μπορεί να βιώσει αποκλειστικά δύο είδη συναισθηματικής εμπειρίας: πολύ ευχάριστα και πολύ δυσάρεστα συναισθήματα. Πάνω σε αυτά τα δύο είδη συναισθηματικής εμπειρίας δομείται ολόκληρη η ψυχική του ανάπτυξη. Όταν η μητέρα καλύπτει τις ανάγκες του γίνεται ιδανική. Όταν τις ματαιώνει γίνεται κακή. Σε αυτό το στάδιο το ψυχικό σύστημα του βρέφους είναι πολύ ανώριμο και δε μπορεί να συλλάβει ότι η μητέρα που ικανοποιεί και η μητέρα που ματαιώνει τις ανάγκες του είναι το ίδιο πρόσωπο και έτσι τη σχίζει σε καλή και κακή. Στην ψυχανάλυση αυτό το σχίζμα ορίζεται συμβολικά ως «καλός και κακός μαστός». Αργότερα, περίπου μετά τον έκτο μήνα, το βρέφος αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι η μητέρα που το φροντίζει και η μητέρα που το ματαιώνει είναι στην πραγματικότητα το ίδιο πρόσωπο. Στο στάδιο αυτό παθαίνει μιας μορφής κατάθλιψη γιατί πιστεύει ότι έβλαψε τη μητέρα και προσπαθεί να επανορθώσει (χαμογελάει πολύ στη μητέρα, παίζει μαζί της, της προσφέρει πράγματα κτλ).

Εάν τώρα σε αυτό το ευαίσθητο αναπτυξιακά στάδιο οι θετικές εμπειρίες τους βρέφους υπερβαίνουν τις αρνητικές θα μπορέσει αργότερα στη ζωή του να σχετιστεί σε βάθος με κάποιον άνθρωπο έχοντας “χώρο” μέσα του και για τις δύο. Δημιουργείται λοιπόν χώρος μέσα του όπου μπορούν να υπάρχουν τα αρνητικά συναισθήματα χωρίς να απειλούν τη σχέση. Μπορώ για παράδειγμα να οργίζομαι με έναν αγαπημένο φίλο χωρίς όμως αυτό να απειλεί τη σχέση μας και τα θετικά συναισθήματα προς αυτόν/ην.

Και αυτό ακριβώς είναι η ουσία της ωριμότητας: η ικανότητα να διαχειριστεί κανείς την αμφιθυμία. Η ικανότητα να μπορούμε να συνενώνουμε μέσα μας αυτές τις δύο διαφορετικές συναισθηματικές εμπειρίες. Και η αμφιθυμία αποτελεί τον προθάλαμο της πραγματικής αγάπης. Όταν δε μπορούμε να τα διαχειριστούμε την αμιφυμία, είτε εξιδανικεύουμε τον άλλον (δεν υπάρχει χώρος δηλαδή για τα αρνητικά συναισθήματα) είτε μισούμε έντονα. Αυτά τα βλέπουμε σε φασιστικές προσωπικότητες, σε οριακές δομές προσωπικότητας και ούτω καθεξής.

Όπως είχε γράψει ο Όσκαρ Ουάιλντ «Μπορούμε όλοι να είμαστε ευγενικοί με ανθρώπους που μας είναι αδιάφοροι». Είναι τέτοια η φύση των ανθρώπινων σχέσεων που οργιζόμαστε περισσότερο με αυτούς που αγαπάμε πιο πολύ. Και όπως αναφέρθηκε και παραπάνω αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό, υπό την προϋπόθεση ότι τα συναισθήματα αυτά «κρατιούνται μαζί» και δε χάνεται ή διαστρεβλώνεται η εικόνα του αποδέκτη των συναισθημάτων αυτών. Αυτό, άλλωστε, αντανακλά την αδιαχώριστη φύση της αγάπης και της επιθετικότητας.

Όσον αφορά δε τις σχέσεις των ζευγαριών πολλές φορές γίνονται αναφορές σε αδιέξοδα που λόγω ακριβώς της δυσκολίας διαχείρισης της αμφιθυμίας οι άνθρωποι πολώνονται μεταξύ του να μείνουν ή να αφήσουν μια κατάσταση. Αυτό που στη τελική θα βοηθήσει είναι το ερώτημα "τι σενάριο θέλω να ακολουθήσω με αυτόν τον άνθρωπο, μπορεί αυτό το σενάριο να είναι μια νέα κοινή συμφωνία για το που θέλουμε να πάμε τη ζωή μας; και πως μετέχει ο καθένας σ' αυτό; " κάπως έτσι

Επιστροφή στο γραφείο 07/09/22. Καλύτερος τρόπος επικοινωνίας το email για αυτό το διάστημα: [email protected]

Σκέφτομαι ότι λίγες ώρες πριν την ανάπαυλα των διακοπών οι προβληματισμοί, οι ματαιώσεις και οι αγώνες των ανθρώπων τους συνοδεύουν ακόμη και όταν αναζητούν την "ευχαρίστηση- το να περνάω καλά" εξιδανικεύοντας την ως πανάκεια για ολα αυτά που τους κουράζουν και στη τελική ο ιδιος ο εαυτός τους, αγνοώντας την επένδυση στη χαρά που απαιτεί συνειδητότητα, αξίες, αγάπη και επιθυμία για πραγματική σύνδεση.
Για αυτό όταν τελειώνει "το ευχάριστο" υπάρχει και αμφιθυμία. Ενώ όταν έχεις τη χαρά, εάν η στιγμή σωθεί, σου μένει η γλυκά της συνάντησης.
Να περάσουμε καλά αυτές τις διακοπές, αλλά ας δούμε και πως μπορούμε να εμπνευστούμε, να γίνουμε αληθινά διαθέσιμοι για σύνδεση και επαφή παίρνοντας έτσι πρωταγωνιστικό ρόλο στην τροφοδότηση και τη συμμετοχή μας στη χαρά.

Γειά χαρά, απ' τη Χαρά, καλό καλοκαίρι σε όλους μας🤗

Όμορφα, γλυκά Χριστούγεννα με υγεία και χαρά!
Θάρρος και έμπνευση για το νέο χρόνο, θα 'ρθει μια μέρα που και όλα αυτά θα περάσουν!

Merry Christmas and a Happy courageous New Year! These all shall also pass!

Back on the 10/01/22 😊

🌟🎄🌟🎄🌟🎄🌟🎄🌟🎄🌟🎄🌟🎄

"Οι άνθρωποι έχουν αγριέψει. Ο θυμός για τις μιζέριες τους στρέφεται παντού. Ο φόβος αόρατων εχθρών και κινδύνων είναι διαβρωτικός. Αν δεν αμυνθούμε ενάντια στον πιο αδύναμο εαυτό μας, η θλίψη και οι αρρώστιες της θλίψης αδυνατίζουν ψυχή και σώμα. Υπάρχει δύναμη! Στον καθένα! Όσο αναπνέεις, υπάρχει δύναμη, ίσως και μετά. 'Ομως πάντα η ελευθερία της θέλησης είναι η πρώτη των πρώτων. Θέλω να ξεφύγω και να συνεχίζω όρθιος ή όχι;
Κανείς δεν είναι καταδικασμένος σε τίποτα, στον εαυτό του μόνο."

via Μάρω Βαμβουνάκη

Πολύ σημαντικό άρθρο για γονείς και νέους. Όρια και ρέγουλα στα ηκεκτρονικά και διαδικτυακά παιχνίδια γιατί με τον εθισμό έρχεται και η κατάθλιψη, το άγχος και οι σκοτεινές σκέψεις.
Γονείς, βάλτε τα όρια από νωρίς. Από μόλις πάρουν κινητό ή tablet στα χέρια τους.
Νέοι, μην χάνετε το θάρρος και το κουράγιο σας, ζητήστε βοήθεια.
https://www.wsj.com/articles/digital-addictions-are-drowning-us-in-dopamine-11628861572?reflink=mobilewebshare_facebook

Digital Addictions Are Drowning Us in Dopamine Rising rates of depression and anxiety in wealthy countries like the U.S. may be a result of our brains getting hooked on the neurotransmitter associated with pleasure.

Hope everyone is enjoying their summer. Please be informed that I will be returning to practice 06/09. Inbox me or email me at [email protected] with your request. Thank you☺

Με το καιρό βρίσκω όλο και περισσότερο την ανάγκη να απομακρινόμαι απ' τη τεχνολογία καθώς βρίσκω να είμαι σε καλύτερη σύνδεση με τον εαυτό μου όταν είμαι με ανθρώπους που αγαπώ, όταν είμαι σε στενή επαφή με τη φύση, πίσω από τις σελίδες των βιβλίων μου, των στοχασμών μου, απολαμβάνωντας βέβαια και τις εκπλήξεις και κάποιες απολαύσεις που πάντα έχουν παρονομαστή τη σύνδεση και το μοιράζομαι. Μετά από ενάμιση χρόνο ακατάπαυστης, δημιουργικής, δύσκολης, και επιβραβευμένης ομως εργασίας, μου πήρε μιάμιση βδομάδα να σταματήσω να αισθάνομαι ενοχές για το μεγάλο διάστημα που θα λείψω. Ίσως η μεγαλύτερη πολυτέλεια δεν είναι στο διάστημα που μπορεί να λείψει κανείς αλλά στο μου "επιτρέπω την αποσύνδεση μου από οτιδήποτε σημαντικό, επαναλαμβανόμενο, βαρύ ή όχι, χωρίς ενοχές"..ελπίζω λοιπόν κ για εσάς απενοχοποιημένες διακοπές. Αποσυνδέσεις από πράγματα που σας κούρασαν ή σας κουράζουν. Ας μη ξεχνάμε ότι ένας σημαντικός δείκτης ψυχικής υγείας είναι να μπορώ να περνάω μια δύσκολη κατάσταση αλλά να επιτρέπω στον εαυτό μου και τη χαρά που μπορεί να έχει η στιγμή. Δυνατές φορτίσεις εύχομαι, στιγμές χαλάρωσης, και συνδέσεις που διευρύνουν το νου και γεμίζουν τη ψυχή. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού. Ραντεβού από 06/09