Xuntos por Galiza

Espero que vos gustaran todas as seccións que estivemos a tratar e que aprenderades e disfrutarades da marabillosa cultura galega que temos.
Moitisimas grazas pola vosa atención, unha aperta💙

E por ultimo... ERASE OUTRA VEZ :
Con Era outra vez, Juan Pinzás estaba a facer a primeira película gravada con son orixinal en lingua galega, tamén unida a Dogma 95, movemento promovido por Lars Von Trier e varios cineastas daneses e hoxe esquecido, pero que no seu día conseguiu combinar con bo nariz a vangarda con popularidade dentro do nicho do mercado de cine.
Tirada seguindo os estándares de Dogma, en vídeo, en luz natural e en escenarios naturais, a película mostrou personaxes LGBT, algo aínda arriscado entón, e sacou ao cinema galego dos tópicos do rural, a morriña e a emigración.

18 COMIDAS
Unha exposición de cine coral con vocación tradicional que mestura galego e español, e comedia e drama, ao longo dunha serie de almorzos, xantares e ceas. A pegada do cine francés é evidente no enfoque e tamén en boa medida na resolución dunha película cun ritmo áxil onde conflúen os niveis máis grandes e pequenos de intérpretes da terra, comezando por Luis Tosar e Pedro Alonso.

SEMPRE XONXA:
Un farmacéutico dunha rúa de Vigo, Chano Piñeiro, é o pioneiro e o autor das primeiras películas con etiquetaxe do cinema galego: Mamasunción (1985) foi o seu primeiro traballo relevante e a estrea de Semper Xonxa, que gañou un considerable impacto e taquilla tendo en conta as dimensións do filme, celebrábase unha vez como fito histórico en Galicia, convertendo a Uxía Blanco na súa protagonista, o título Xonxa, unha verdadeira icona dos audiovisuais locais. A prematura e tráxica morte de Piñeiro algúns anos despois, vítima dunha enfermidade rara, redondeou o seu mito, que continúa ata os nosos días.

AUGA SECA:
Aínda que é cedo para dicilo, Auga seca ten todos os números para ser unha das mellores series do ano na Península, xa que se trata dunha coprodución galego-portuguesa, por unha produción espectacular que capta e destaca a fotoxenia da ría e da cidade. de Vigo, e tamén de Lisboa, o outro eixo da acción. Engádese á calidade da fotografía unha trama envolvente do crime organizado que confirma Galicia como escenario de excelencia do thriller ibérico dos últimos anos.
Protagonizada por Monti Castiñeiras, un dos piares da televisión e cinema en lingua galega, e a emerxente estrela do cine portugués Victória Guerra, despois da súa estrea pola Televisión de Galicia, foi inmediatamente comprada por filiais de HBO en España e Portugal.

Empezamos con..... O SABOR DAS MARGARIDAS:

A expansión das plataformas de vídeo baixo demanda deu unha saída á ficción televisiva de calquera orixe e gravada en calquera idioma. Isto provocou as opcións comerciais por primeira vez para unha serie policial para público adulto que se aparta dos cánones da sitcom e a dramedia para toda a familia, que son os únicos produtos que se poderían considerar ata agora por Galicia debido á pequena dimensión do mercado local.
O Sabor das margaridas toma o enfoque e o concepto de Twin Peaks e adáptano ao rural Galaico cun guión cheo de reviravoltas e sorpresas que seduciu ao público das Illas Británicas, o berce do thriller, situándose no Top 10 de ficcións. non falado por inglés desde Netflix. A segunda tempada estreouse recentemente en Galicia.

Hoxe para finalizar o proxecto do fomento da cultura traiovos un top 5 series e películas galegas para que vos entretengades estes ultimos días de corentena, espero que vos gusten, unha aperta💙

Espero que vos gustaran e pasarades un bó momento lendoas!!!!! Unha aperta💙

E por último lugar a lenda Illa de Ons:
As lendas contan que un mariñeiro de Arousa que estaba ao servizo militar en África escoitou a dous "mouros" -habitando nos fortes celtas- falar sobre tesouros, cando o "mouro" se achegou, díxolle que había unha fonte na illa de Ons con carocolas douradas. De volta á casa, o mariñeiro achegouse mentres pescaba na illa e atopou a fonte sorprendida, volvendo a casa cos "petos" cheos de caracois de ouro.

O milagro de Bouzas:
Mentres a viaxe dos restos do Apóstolo Santiago acababa e os seus discípulos aterraban en Galicia, a voda de dous mozos celebrouse en Bouzas. Un dos xogos da celebración consistiu en homes a cabalo arroxando as lanzas ao aire e galopando, intentando recollelos antes de caer ao chan. A mala fortuna do recentemente casado provocou que o seu monte se desobedecese, entrando no mar, despois do barco do Apóstolo. Pero o noivo e o seu cabalo saíron da auga cuberta de cunchas de vieira, polo tanto, desde entón, cada peregrino no camiño de Santiago, leva no seu sombreiro unha cuncha de vieira.

Procesión das Xás
Semellante á Santa Compaña, a única diferenza é que neste caso non se trata de almas dos mortos errantes senón dos vivos. En dúas filas marchan sostendo un cadaleito. Segundo a lenda, os máis próximos ao cadaleito morrerán proximamente, mentres que os que viven en última instancia durante un período máis longo.

O diano:
Tamén coñecido como diantre, é un leprechaun satírico da mitoloxía galega que se dedica a facer todo tipo de picardías para truncar a viaxe de todos os que o atopan na estrada. Baixo múltiples aparencias, pero sempre parecidos a necesitar axuda, este elfo fai as súas cousas e logo devolve o favor ao seu xeito.

Un ferreiro de Castrelos, aferrado ao seu traballo, deixara pasar a súa mocidade sen mirar a ningunha muller, pero como o destino é caprichoso, dispuxo a súa obstinación para unha xa avanzada idade. A pesar de obedecer á nova muller cunha gran xoia, el non puido facer nada para evitar o seu rexeitamento, decidindo entón secuestrala. A rapaza, moi relixiosa, pediulle ao ferreiro que acudise a misa todos os días e el, ao ver que a igrexa estaba diante da súa forxa, aceptou. Pero un día, unha meiga apareceu ao ferreiro e dixo que pronto morrería e a súa nova muller atoparía un mozo para casar. O ferreiro cegado coa rabia tomou un ferro ardente para transfigurar o rostro da moza que estaba na igrexa de Castrelos rezando. Pero Deus interveu e protexéndoo, cubriu a porta sur da Igrexa cun muro de pedra que aínda hoxe se conserva.

Monte Paralaia :
Paralaia (pedra de pedra) é un monte de Moaña onde según comentase hai unha cova chea de tesoros con pasadizos subterráneos que desembocan no mar.Conta a Lenda que a noite de San Xoán é a noite idónea para os que queiran obter algo do botín xa que ,durante esa noite, as «mouras»e mullere encantadas que habitan alí saen da cova para lavar e peinar os longos cabelos.

A corona de lume:
Dícese que ente o palacio de Monforte de Lemos e a Igrexa de San Vicente do Pino había un pasadizo subterráneo. Durante unha ausencia do Conde de Lemos, o abad do Monasterio, Benedictino de San Vicente, utilizou o desfiladero para chegar ata a filla do conde ¡, coa quen comezaría un idilio. O conde ao enterarse organizou unha comida na que invitaou ao abad e, no momento do postre, sirvioulle unha coroa de ferro ao vermello vivo, coronándolle e provocandolle a morte.

A lenda do apóstol:

Conta a lenda que os restos do Apóstol, acompañados por catro de sus fieis discípulos, sucraron a ría da Arousa e el Ulla nunha barca de perdras ata chegar a Galiza.Unha vez en terra, ataron a barca cunha pedra, coñecida como «el Pedrón» en Iría Flavia. Despois de múltiples vicisitudesn que tuvieron que sortear , lograron darle sepultura cerca del bosque «Liberum Donum». Tras siglos de prohibiciones que impedían frecontar o lugar, su existencia olvidouse, ata que arredor do ano 813, un ermitaño mirou resplandecer o lugar e acudiu. En base de isto chamou ao lugar Campus Stellae ou Campo da Estrela, onde deriva o actual nome: de Compostela.

Hai varias lendas en torno á construcción do único faro romano que segue actualmente en funcionamento. A máis coñecida asegura que un xigante como Gerión, rey de Brigantium (Breogán), tiña a sus súbditos aterrorizados, pois obrigaballes a entregarlle a mitade das suas posesiones, fillos incluidos. Un día, os súbditos , ante a inutilidade de revelarse contra o xigante, dicidiron pedir axuda a Hércules , que lo retó nunha cruenta batalla. Hércules derrotó a Gerión, enterrouno e levantou un túmulo que coronou cun facho. Cerca de ese monumento fundou a cidade e, como a primeira persoa en chegar foi unha muller chamada Cruña, Hércules puso á cidade o seu nome, A Coruña.

A primeira delas, a Santa Compaña. Presentase como unha procesión de mortos o ánimas en pena que vagan errantes pola noite (a partir das 12 a.m.) polos caminos dunha parroquia. A razón de ser do recorrido ñe visitar a morada de todo aquel que vaia a fallecer nun breve periodo de tempo. O mito está presente con diversas variantes na cultura astur-galaica.

Estra noite traiovos 10 lendas desta arraigada terra de meigas e trasgos, espero que vos gusten!!! 💙

Se non sabiades que cociñar hoxe, xa non tedes máis que escoller unhaas das recetas de hoxe!!! Espero que vos gusten tanto coma mín, unha aperta💙

E por ultimo, a bica branca de Laza é outro postre importante, típico da localidade de Laza, na provinza de Ourense. Élaborase de maneira similar ao bizcocho pero nos ingredentes non hai máis dunha clara de ovo batida a punto de neve, o que lle confere un color branco e unha esponxosidade moi caracteristica. A capad de azucre da superficie é irresistible!!!🍽💙

A tarta de Santiago ven da cidade de Santiago de Compostela aunque hoxe encontramola en casi todas as pastelerías dos lugares polo que pasa o Camiño de Santiago e por toda a comunidade. Está elaborada con fariña de almendra, yema e azucre. É famosa pola decoración có azucre lustre e a cruz da Orden de Santiago dibuxada na superficie como sinal de identidade propia.🍽💙

Os dolces xogan un papel moi importante na cociña galega, e esta destaca en cantidade: as filloas. Soen comerse na época dos carnavais. Están feitas con ovos, leite e fariña, e tradicionalmente cociñabanse nas lareiras das casas antigas, que tiñan unha parte destina a apoiar o plato das filloas para que estiveran quentes mentres facianse. Son un postre que remonta a época romana e poden rellenarse con diferentes cremas doces: de membrillo, chocolate, castañas cocidas, nata ou só con azucre.🍽💙

As vieiras son unha delicatese e son moi sinxelas de preparar, só necesitades un bó producto e un rico viño galego có que eleaborar a salsa: albariño godello ou ribeiro. Conseguido isto o resto é coser e cantar🍽💙

Unhas das recetas típicas das romerías galegas e o polbo á feira. Prepárase introducindo o polbo limpo de sus vísceras nunha olla de cobre onde se coce para ablandar a súa carne. Tras a coción, cortase en rodalla dun centimetro de grosor e sirvese cun pouco de pimentón e acompañado de cachelos, patacas cocidas con pel e un pouco de aceite.🍽💙

Na misma liña de pratos contundentes, temos o cocido galego con castañas. É un plato forte que contén tocino, distintas variedades de chorizo, e diversas pezas de carne de cerdo. Todo isto vai acompañado de hortalizas como grelos, nabiza, berza, repoio, entre outras, e legumes como fabas ou garbanzos. Nesta receta temos tamén castañas para facer o plato máis moderno.🍽💙

Os callos con garbanzos, un dos mellores platos de culler. É contundente e perfecto para os días de frío. A base da receta é a combinación da legumbre con carnes varias xunto coa cebola, allo e guindilla. Non levan pataca, pero non se lle bota de menos xa que ao ser tan contundente fai que entone a alma có corpo ao unísono.🍽💙

O Caldo Galego, é un autentico manxar e , se es do día siguiente, mellor que mellor xa que gaña moito có reposo. Está elaborado con grelos, nabizas,berzas ou repoio xunto con cachelos, alubias brancas e alguna carne como chorizo, lacón o panceta cocida. Cocese acompañado do unto e dos ósos, que lle aportan un sabor e sustancia incríble. Este plato constituíu durante anos a base tradicional da comida galega e esperamos que siga sendo así.🍽💙

O LACÓN CON GRELOS!!!! Pode que sexa a receta máis representativa da cocina da nos aterra. É como a fabada en Asturias ou a paella en Valencia e non requiere moita ciencia. Só necesitades unha boa mateira prima e control de coción xunto coas ganas de disfrutas semexante prato.🍽💙