Partizani ne Birmingham UK

Pershëndetje tifoza të Legjendës...!

Si duket foto e djeshme na solli mbarësi, e pershendes Klevis Deden, personazhin simpatik.
Keshtu si në këtë foto do të donim gjithmonë,por gjithesesi urime per këtë kualifikim...PMTP...!!!

No comment...!

Urim...!
Sot ka ditelindjen tifozi emblematik i Partizanit, i madhi Gim Gjonça.
Nese ka tifoz qe i perfaqeson denjesisht tifozat e Legjendes ky eshte Gimi, i cili ka nje jete qe frymon per kete skuader. Nuk do zgjatemi shumë se te gjithe e njohim Gimin per vlerat e tij si njeri dhe tifoz, vetem se do ti urojme: Gezuar ditelindjen Gim partizoni...pmtp.

Urim...
Sot ka ditëlindjen tifozi jonë i flaktë(fare) Tefik Mema.
Në ka tifoz që mund mburremi se është i joni ky është Tefiku, ky me shpirt e zemër familjarisht me Partizanin.
Me banin në një zonë të largët nga Tirana por shumë afër me zemër me ekipin, me telefon në dorë gjithë ditën për të marë vesh e komunikuar rreth Partizanit.
Jo vetëm tifoz i përkushtuar po edhe njeri me shumë vlera pozitive, baba i tre vajzave tifoze të Legjendës.
Ne si Faqe i urojmë ta gëzojë ditëlindjen e mbarësi kudo në jetë dhe normal suksese Partizanit tonë...👏😊🔴🔴

Në Emilia Restorant, surprizat nuk kanë fund, faleminderit Ertil dhe Admir(djali axhës) për këto dhurata të çmuara dhe shumë domethënëse...
Shpresoj të jenë një ogur i mirë për ndeshjen e kombëtares...
Forca Shqipëri...👏👏😊😊🔴🔴🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱

Tifozët janë Partizani
Partizani janë tifozët...!

Sot ka ditëlindjen një tifoz i flaktë i joni, Bajram Nela. Ai është nga tifoz që i qan zemra për ekipin e tij Partizanin, pas kudo duke ndjekur në Tiranë e nëpër rrethe. Dhe ashtu si duket dhe në fotot e mëposhtme aty në vendin e tij të punës simbolet e kuqe janë të bashkë me të në udhëtim.I urojmë Bajramit dhe 100 vite të lumtura, e normal Partizani Kampion...👏👏😊😊🔴🔴🔴🔴

Drejt Berlinit me plis...👏👏😊😊🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱🇦🇱

Jam shumë i tronditur nga humbja e parakohshme e Rafael Duamena, futbollistit të Egnatias...një tragjedi e vërtetë.
Ngushellimë Familjes dhe Klubit..u prehtë në paqe....!

Përshëndetje tifoza të Partizanit dhe të Kombëtares...!
Sot në ora 19:45(ora UK) luan Kombëtaria jonë kundër Çekisë, duke shpresuar shumë në një rezultat pozitiv ju ftojmë ta ndiqni ndeshjen në ambientet e lokalit tonë Milano Longue.
NJË KOMB NJË KOMBËTARE
SHQIPËRI ETNIKE PMTP 🔴🔴🇦🇱🇦🇱

Urim....!
Majda vajza e tifozit tonë Fatmir Hima Sherifi mbushi 10 vjeç, ajo është një nga tifozet tona të vogla por flakë fare.
Fatmiri ja ka transmetuar dashurinë dhe pasionin për skuadrën e tij të zemrës të tre fëmijëve por Majda e ka vet në gjak Partizanin..
Gëzohet e vuan, pas në stadium përherë në mbështetje të Legjendës.
Duke e mbyllur i urojmë Majdës tifozes tonë ultrase guerrilse gëzuar ditëlindjen, lumturi dhe suksese në çdo hap të jetës, Partizanit tonë fitore të Kampionatit. 👏😊🔴🔴🇦🇱🇦🇱🏆🏆

Përshëndetje tifoza të Partizanit dhe patriota në Birmingham e më gjërë...!
Tifozi jonë Erald Martiko dhe Samantha(Martiko) ultrasja guerilse sot në ora 20:00 në BACABA PUB këndojnë karaoke.
Ju ftojmë të vini e të merni pjesë se do të mbeteni të shokuar nga perfomanca e këtij çifti(partizan) këngëtarësh tejet virtuoz.
You welcome 😊🔴🔴🇦🇱🇬🇧
PËRJETË ME TY PARTIZAN...!!!

Partizani janë tifozët
Tifozët janë Partizani...!
Komuniteti i tifozëve të kuq në Birmingham është në numër të konsiderueshëm, dhe midis tyre disa shquhen mbi të tjerët.
I tillë është Miku im Raxh Kella, tifoz i flaktë i Legjendës.
Raxhin e njoh personalisht herët, qysh nga transferta e lavdishme e Budapestit me Ferencvaroshin.
Dhe miqësia ka vazhduar duke forcuar nga dita në ditë. Raxhi ishte me pushime në shqipëri dhe më ka bërë një surprizë shumë të bukur, më ka sjellë disa nga sumbolet e Partizanit.
E falenderoj pamasë për këtë surprizë kaq domethënëse për mua si tifoz dhe Mik i tij.
I uroj Raxhit suksese kudo në jetë familjarisht dhe ekipit tonë të zemrës Partizanit vetëm fitore...👏😊🔴🏆
PËRJETË ME TY PARRIZAN...!!!!

Partizani janë tifozat
Tifozat janë Partizani...!

Sot do ju njohim me tifozin me shpirt e zemër të Partizanit me Mikun tim Ervin Zaho.
Vini është prototipi i tifozit që dashurin për Legjendën e ka të trashëguar nga ati Myzaferi dhe normalisht ja ka futur në gjak të birit Nolan, pra krejt familja tre breza e kuqe.
Kudo pas ekipit familjarisht, gjithmon me pasion që vetëm se rritet e rritet, ky është Vini tifozi dhe Miku jonë partizan.
I urojmë Vinit suksese në jetë familjatisht dhe e falenderojmë shumë për mbështetjen që na jep ne si Faqe.
PËRJETË ME TY PARTIZAN...!!!

Bruno Osmani miku jonë dhe tifozi Partizanit ka nevojë për ndihmën tonë, më poshtë po publikojmë statusin e tij.Duke i uruar shërim të shpejtë babait të tij, është në nderin tonë ti gjendemi pranë në këtë ditë të vështirë...!

Yjet e Partizanit...!

Partizani i fundviteve '70 dhe fillimviteve '80 ishte nga skuadrat më të forta të historisë së tij. Por, edhe pse me lojtarë shumë cilësorë, shumica e të cilëve ishte pjesë e ekipeve kombëtare, ai nuk fitoi aq shumë trofe sa mund të ishin mundësitë dhe sa shpresonin tifozët. Vetëm dy kampionate dhe një kupë Republike janë shumë pak për atë plejadë futbollistësh. Por, futbolli është lojë dhe, shpesh herë, por jo gjithmonë, fiton më i forti.

Njëri nga futbollistët e atij brezi ështe edhe sulmuesi i Partizanit dhe, më pas, i Lokomotivës së Durrësit, Bujar Hado. Laro, kështu është nofka me të cilën e thërrisnin me dashuri tifozët, kontribuoi jo pak me golat e tij në fitoret e atyre viteve. Luante si pykë e dytë ose edhe si sulmues i djathtë në treshen e sulmit Janku, Murati, Hado. Më pas, kur Agim Janku la futbollin, treshja e sulmit u plotësua me Musa Fagun.

Gjithmonë fjalëpakë dhe kokulur, ai, edhe pse luajti vetëm katër vite te Partizani, fitoi menjëherë simpatinë e tifozëve. Ndoshta ndikoi fakti se, qysh në ndeshjen e parë me Partizanin, në Lezhë, shënoi dy gola. Ose, ndoshta, sepse ngaqë vinte nga skaji më jugor i Shqipërisë si dhe sepse ishte më i imti si konstrukt fizik në krahasim me "buldozerët", të cilët luanin te Partizani i atyre viteve, ai krijonte një si lloj dhëmbshurie te tifozët e Partizanit.

Sot, jeton prej gati 30 vitesh në Itali dhe nëpërmjet telefonit i mora dy kujtime.

- E fillojmë nga Italia, pse emigruat në Itali. Kur dhe si shkove aty?
Emigrova si gjithë të tjerët, për një jetë më të mirë. Po ndërrohej sistemi në atë periudhë dhe të ardhmen e shihnim të ndritur vetëm jashtë Shqipërisë. Duhet të pranoj se na shtynte edhe kurioziteti për të jetuar në Perëndim. Banoja në Durrës në 1991. Një ditë marsi të atij viti, takoj kapitenin e anijes Tirana. Ecni e hipni në anije, më tha, se ka shumë mundësi të nisemi për matanë detit. Mora familjen dhe midis mijëra vetëve hipëm dhe ne. Dolëm në Itali.
- Nofka Laro është nga më simpatiket. Pse Laro, kush të emërtoi kështu?
Laro më thërrisnin qysh kur luaja me Butrintin e Sarandës, për shkak të një tufe flokësh që i kisha më të verdha se të tjerët. Me një fjalë, Laro është shkurtim i fjalës laraman. Nuk e di se nga e mësuan ata te Partizani, këtë nofkë. Ndoshta nga Ilir Lame, sepse vetëm ai më njihte disi. Ishim kundërshtarë në kategorinë e dytë, kur ai luante me Përmetin.
- Kur ke lindur dhe ku?
Kam lindur në Delvinë, andej nga është familja ime, më 24 mars 1956.
- Ç’ moshë fillove të luash futboll?
Isha 12 vjeç kur u aktivizova me pionierët e Bistricës.
- Në cilin ekip luaje para se të vije te Partizani?
Deri 18 vjeç luajta në qytetin tim, në Delvinë. Pastaj u transferova te Butrinti i Sarandës, në kategorinë e dytë. Kam shënuar 35 gola në atë kategori dhe një vit, kam dalë golashënues më i mirë i kampionatit me 24 gola. Në vitin 1978, gjashtë muaj pasi kisha filluar shërbimin ushtarak, që e bëja në Sarandë, erdha te Partizani.
- Me cilën skuadër ishe tifoz në fëmijëri?
Unë, ndryshe nga shumica e delvinjotëve, isha simpatizant me 17 Nëndorin. Në anët tona ishin të gjithë me Partizanin, sepse me të luante edhe Panajoti i madh, por unë isha bërë me Tiranën. Besoj, sepse kur isha i vogël, Tirana kishte ekip të fortë dhe kishte barazuar me Ajaksin e Krojfit, në ato vite.
- Si të zbuloi Partizani?
Mendoj se te Partizani më sollën golat që shënova me Butrintin, por edhe fati. Tre vite më parë, Pano kishte lënë futbollin dhe Partizani kërkonte akoma lojtarë që të përforconte dhe më tepër sulmin. Si duket, në listën e lojtarëve që mbanin nën vëzhgim, kishin futur edhe emrin tim. Di që Pano dhe Refik Resmja kishin folur me profesor Loron për mua. Isha ushtar në Sarandë, kur më pikasën.
Në ato vite, bëheshin ndeshje midis skuadrave të korpuseve ushtarakë, një si punë kampionati brenda Ushtrisë. Luanim në Tiranë, te fusha e Partizanit, kundra ekipit të korpusit të Korçës. Ndeshjen e ndiqte edhe Loro. Fituam 2-0 me dy gola të mitë. Kush është ky, pyeti Loro. Ai që të kemi folur ne, iu përgjigjën Panajoti dhe Refiku.
- Po pastaj? Kur erdhe te Partizani?
Kur mbaroi kampionati i korpuseve, u kthyem me ekipin në Sarandë. Të nesërmen erdhi urdhëri i transferimit tim. Kur u thashë prindërve se më kishin thirrur te Partizani, mbushën sytë me lotë. Ishte ëndërr për ata, dy punëtorë të thjeshtë. Për mua ishte edhe më tepër: ëndërr me sy hapur, sepse mu prish gjumi ato ditë. E imagjinon të shkosh, 22 vjeçar, nga Delvina në Tiranë, për të luajtur me Partizanin!? Është njësoj si sot, sikur Juventusi të blejë nga një skuadër e vogël një lojtar të panjohur të jugut të Italisë. Të pushtojnë mendimet, emocionet: do ia dal dot që të luajë ndonjë herë në formacion, si do më presin lojtarët e tjerë... e plot të tjera. Natën e fundit, para se të nisesha për në Tiranë, nuk fjeta fare, e gdhiva duke numëruar minutat. Erdha te Partizani plot shpresë dhe me një çantë ushtarake, ku përveç disa rraqeve të trupit, kisha plot ëndrra. Ishte viti 1978. Më kujtohet si sot, kam ardhur në Tiranë me një palë pantallona doku, të vetmet që kisha.
- Si të pritën lojtarët e tjerë në ekip?
Fillimi ishte i vështirë, si për çdo çunak të ri. Në fillim më ndihmuan shumë që të ambientohesha Feim Breca, Aleko Londo, pa harruar edhe Gim Jankun, të cilin, bashkë me Ilir Lamen, i kisha edhe shokë dhome. Ndërkohë, nga Partizani ishin larguar Lleshi dhe Petraq Sava dhe ishin afruar Rragami dhe Lok Karriqi. Kuptohet që nën patronazh më mori edhe Pano, sepse ai e ka origjinën nga Delvina dhe më mbante afër. Mbaj mend që Panon, shokët e tij edhe e ngacmonin për mua: iku një delvinjot nga Partizani dhe na solle një tjetër, i thoshin.
- E mban mend debutimin tënd me Partizanin?
E kujtoj si sot. Ishte në Lezhë, ndaj Besëlidhjes. Kur trajneri më tha që një ditë më parë se do luaja unë, u emocionova shumë. Mua më dridheshin këmbët edhe në stërvitje, e jo të luaja në formacion, me Berishën, Brecën, Lamen, Jankun, Muratin, Mustën apo Ahmetajn, të cilët i kisha parë vetëm në televizor.
Trajneri Birçe më futi titullar në vend të Gim Muratit dhe fati më ndihmoi, sepse fituam 2-0, me dy gola të shënuar nga unë. Nga ajo ditë, nuk dola më nga formacioni. Për një javë të tërë unë nuk e mora veten nga emocionet e dy golave. Tifozët që vinin e ndiqnin stërvitjet tona, filluan të më falenderojnë. Fëmijët e vegjël të lagjes ku ishte klubi ynë, mësuan edhe emrin tim dhe më përshëndesnin në rrugë. Ngrohtësia e tifozëve më bëri mirë dhe më dha shumë besim. Ndërsa, nga ndeshja e parë në Qemal Stafa kam një kujtim të bukur. Duke qenë se në stërvitje apo edhe në ndeshjen paraardhëse në Lezhë, nga emocionet dhe frika për të mos gabuar, e pasoja topin menjëhere te shokët, para ndeshjes m'u afrua Panajoti, i cili ishte trajner i dytë. Po të pash që pason akoma topin nga frika, më tha, nesër do të të çoj unë vetë në Delvinë, me shkelma veçse, jo me makinë.
Nga ajo ditë mora kurajo dhe fillova të bëj edhe aksione personale. I kam shumë borxhe atij njeriu të madh.
- Ku jetoje në Tiranë? Ku punoje?
Në klub, për 18 muaj, sepse isha ushtar. Pas ushtrisë më veshën si nënoficer dhe merrja rrogën në një repart ushtarak. Ne figuronim si futbollistë amatorë, sepse ligji i kohës nuk lejonte profesionizmin në Shqipëri, por në të vërtetë, ishim profesionistë.
- Dmth, hanit bukë me futbollin?
Me futbollin hanin bukë edhe nëpër rrethe, e jo më te ekipet e kryeqytetit. Për kohën, kishim kushte shumë të mira, por edhe kërkesa të mëdha. Regjimi i atëhershëm donte që edhe futbolli të përfaqësohej në kupat e Evropës dhe jo vetëm basketbolli apo volejbolli, të cilët, në arenën ndërkombëtare, ishin të një niveli më të lartë se ne.
- Stërvitesh*t shumë, pra?
Bënim seanca stërvitore dy herë në ditë, por unë lodhesha shumë, sepse te Partizani kishte të tjera metoda nga Saranda. Vija nga kategoria e dytë dhe në atë fillim, nuk i përballoja dot ngarkesat stërvitore. Dilja edhe vetë, çdo mëngjes në ora 6 dhe vrapoja te fusha e Aviacionit, pranë klubit, me qëllim që të kapja ritmin e shokëve. I kisha vënë vetes detyrë që të mos dështoja në aventurën time sportive. Në mbrëmje, pas stërvitjeve, vija këmbët mbi një jastëk, aq i lodhur ndihesha.
- Ç' rol ka luajtur Laro?
Isha sulmues i dytë ose siç i thonim ne, pykë e fshehur. Nuk isha trupmadh, që të mbaja peshën e sulmit mbi vete, atë punë e bënte Gim Murati. Pastaj, kur Janku la futbollin, bashkë me Fagun, luanim si sulmues krahu.
- Sa gola ke bërë me Partizanin? Cili është më i rëndësishmi?
Te Partizani kam bërë 36 gola, ndërsa te Lokomotiva, ku u transferova pas katër vitesh, 76. Më i rëndësishmi është në Berat, ndaj Tomorrit. Loja ishte në barazim, 2-2. Shënova unë dhe fituam 3-2. Atë ditë u shpallëm kampionë dhe erdhëm në Tiranë me kupë. Na kanë pritur tifozët si heronj, kur u kthyem në darkë. Entuziazëm i paparë, tifozllik i madh. Kemi festuar deri natën vonë. Ndërsa, kur fituam kampionatin e vitit 1981, tifozët tanë gati desh përmbysën tavanin e autobusit, sepse na shoqëruan nga stadiumi e deri te klubi ynë, të gjithë në këmbë, të gjithë duke brohoritur. Bënim garë, se kush bërtiste më shumë: ne nga autobusi dhe ata nga jashtë tij. Gati e ngritën peshë autobusin.
Kam edhe një gol, që e kam bërë në Lezhë, në sekondën e 29. Në atë kohë, ishte goli më i shpejtë i shënuar deri atëhere në Shqipëri. Nëse më lejon, dua të shtoj edhe tre krosime që i kam bërë Agim Muratit në ndeshjen famoze, të 1980, ku ai i shënoi Tiranës tre gola me kokë, për 28 minuta. Për kënaqësinë që i kam dhënë Gimit atë ditë, si dhe tifozëve të Partizanit, i konsideroj si një gol të vetëm. Sepse, goli është vërtet gëzim, por fitorja e skuadrës është objektivi kryesor.
- Cili ka qenë kundërshtari më i fortë që ke patur? Po më "i keqi"?
Më "të këqinjtë", në rastin tim, ishin edhe më të fortët. Mbaj mend Pirro Gjeçin e Traktorit dhe Allajn e Besës, më ndërhynin ashpër. Kur luaja me Lokomotivën, kam kujtim edhe sot, nga Kastriot Hysi, ish - koleg dhe shok imi te Partizani, tre taka në kokë. Fute në listë edhe atë…
Po përfitoj që të them dy fjalë edhe për dy nga më korrektët: Millan Baçi i Tiranës dhe Agron Dauti i Dinamos, i cili ishte vërtet një sportist dhe djalë shembullor, tepër i edukuar. Ata ishin të dy mbrojtës të djathtë, por unë, me raste, herë luaja edhe si sulmues i majtë dhe i kisha kundërshtarë krahu.
- Cilësia më e mirë dhe difekti më i madh i Hados?
Cilësia më e mirë është sepse unë gjuaja topin njësoj me të dyja këmbët. Kam bërë shumë gola me këmbën e majtë. Difekti im ishte që isha tip i butë, nuk kisha "gjakun" e Genc Tomorrit apo Eksarkos.
- Më thuaj një cilësi dhe një difekt të një lojtari të Partizanit?
Për cilësi, dy Gimat. Janku ishte virtuoz, ndërsa Murati ishte njeri shumë njerëzor, përveçse xhongler i lojës me kokë. "Difekti" i ngelet Ilir Lames, ishte tepër i pjekur për të qenë futbollist.
- Çfarë ke fituar në karrierë?
Dy kampionate dhe një Kupë Republike me Partizanin.
- Cili ka qenë kundërshtari i huaj më i fortë?
Pak ndeshje me të huajt kam luajtur. Po them atë që më ka lënë më shumë përshtypje. Më duket se quhej Baumeister, nëse nuk gabohem. Ishte trupmadh, ka qenë mbuluesi im, i Austrisë së Vienës, kur luajtëm ndaj tyre. Ata ishin të gjithë njësoj, me flokë kaçurrela, biondë dhe me musteqe. Në atë kohë, nuk shkruheshin emrat në fanellë si sot, ndaj nuk jam shumë i sigurt për emrin. Plus që, siç të thashë, ndiqnin të njëjtën modë flokësh dhe mezi i dallonim.
- Të të pyes edhe për lojtarët më të mëdhenj shqiptarë?
Më i madhi për mua është Pano. Një herë, në Shkodër, do ketë qenë viti 1978, kam luajtur edhe kundra Zhegës. E shihja në fushë dhe nuk e besoja që po luaja kundër një lojtari të kalibrit të tij. Ndërsa, në kohën time, kam admiruar shumë Vasillaq Zërin e Dinamos. Ishte teknik i madh në driblim, e pamundur t'i kapje topin.
- Po për fitoren më të bukur?
Ajo që të thashë, në Berat, kur dolëm kampion. Shto edhe fitoret me Rijekën, për Kupë Ballkanike, ku shënova unë si dhe dy herë Gim Murati. Fituam 4-1 në Tiranë. Ndërsa Janinën e mundëm 2-0. Në Greqi, në ndeshjen e parë, u sëmurëm gati të gjithë me grip dhe mezi u bëmë 11 lojtarë në fushë, nuk mbaheshim dot në këmbë. Na mundën 3-0.
- Cili ka qenë zhgënjimi më i madh sportiv, për ty?
Ndeshja me Austrinë e Vienës, në 1981-in, ku gjyqtari akordoi dy penallti të paqena (faulle jashtë zonës), brenda tre minutave. Na mundën 3-1. Kaluam ne të parët në epërsi, me gol të Tomorrit. Është padrejtësia më e madhe sportive që kam pësuar. Në Tiranë, ndeshjen e kthimit ra një shi i madh dhe fituam ne, 1-0 me gol të Ballgjinit që në pjesën e parë. Por, nuk arritëm dot të bënim golin e dytë. Edhe me Malmoen, një vit më parë, ishim eliminuar padrejtësisht, për një penallti të humbur nga ne, në Tiranë. Ndërsa, në Glasgow, në 1979-ën, kundra Celtic-ut, kur humbëm 4-1, u futa në pjesën e dytë dhe dy herë gjuajta topin në shtyllë. Shtypi skocez shkruajti të nesërmen se, për çudi, Partizani e aktivizoi vetëm në pjesën e dytë lojtarin më të mirë.
Në Tiranë kishim fituar 1-0 me golin historik të Muratit. Nëse unë do kisha bërë ato dy gola, ndoshta… Mos harro që eksperienca jonë ndërkombëtare ishte gati zero dhe në Skoci luhej një futboll shumë fizik dhe i ashpër. Fati ynë i keq që të treja këto skuadra që u ndeshëm, kishin lojtarë të mëdhenj. Malmoe, një vit më parë, ishte mundur në finalen e Kupës së Kampionëve nga Nottingam Forest-i, ndërsa Austria e Vjenës ishte baza e kombëtares austriake të atyre viteve. Lojtarë si portieri Konsilia dhe Robert Sara ishin me emër në Evropën e asaj kohe.
- Një kuriozitet tifozi: kishe ndonjë ves, cigare alkol? Sepse kanë kaluar vite dhe duhet pohuar ndonjë sjellje joprofesioniste e karrierës, apo jo?
Nuk kam qenë i asnjërës prej tyre, as atëhere e as sot. Në një nga rastet e pakta që kam konsumuar alkol si lab, ka qenë në një dasmë të kushuririt tim në Tiranë. E morën vesh trajnerët dhe Panajoti i kërkoi trajnerit të parë, Bejkush Birçes që të mos më fuste në lojë, në ndeshjen e ardhshme në Lezhë. Bejkushi më futi dhe për fat, fituam 3-0, me tre gola të mitë, ku siç të tregova, shënova që në minutën e parë. Mendova se ia hodha, por pas ndeshjes, trajneri Birçe erdhi dhe jo vetëm që më qortoi shumë, por edhe më shkuli veshin në kuptimin e vërtetë të fjalës.
- Pse u larguat nga Partizani te Lokomotiva?
Pas ngarjeve politike të 1982, që kishin të bënin me Mehmet Shehun dhe Kadri Hazbiun, filloi një si punë spastrimi edhe në sport. Nga Dinamo larguan të ndjerin Agron Dauti si dhe Artur Çobanin, nga Partizani më hoqën mua. Në fakt, një "njollë" kisha edhe unë në atë që atëhere quhej biografi, gjë që më kishte kushtuar rrugën e Rijekës, në Kroaci, në 1978. Shkova në Durrës te Lokomotiva dhe, për karrierën time, besoj se ishte zgjidhje e duhur. Te Partizani kishte shumë konkurencë dhe nuk ishte e lehtë të mbaje vendin.
- Dhe, më duket se në Durrës ia dole përsëri mbanë?
Me Lokomotivën shënova plot 76 gola, në shtatë kampionate. Në zemrat e tifozëve durrsakë zura vendin e legjendës së tyre Maksut Leshteni. Më kanë trajtuar si mbret tifozët durrsakë. Kur shkova në Durrës, nuk isha më Laro i Delvinës, por shkova si golashënuesi Hado. Më bënë edhe një këngë që e këndonin gjithandej, “ Tre shtata ka Evropa / Kigan, Hado, Popivoda…”.
Mbaj mend që, sa herë që bëja gol, pas ndeshjes tifozët më merrnin në krahë dhe më çonin deri në shtëpi duke bërë tifo gjithë rrugës. Dua t’i falenderoj shumë edhe ata, sepse më kanë dashur si djalin e tyre. Padyshim, edhe sepse shënoja gjithmonë ndaj Kavajës, skuadër rivale e tyre. Siç ishte Gim Murati për Tiranën, u bëra unë për portën e Kavajës. Kam edhe një kuriozitet tjetër nga Durrësi. Kisha bërë lutje për shtëpi, por nuk po më jepnin. Një ditë kishim një ndeshje të rëndësishme ndaj Vllaznisë, në Durrës. Erdhën zyrtarët më të lartë të rrethit, para ndeshjes, dhe na kërkuan fitore. Shfrytëzova rastin dhe iu kujtova se isha i martuar dhe pa shtëpi. Bëj gol nesër dhe na jep fitoren, më thanë, dhe të hënën ec e merr çelësat e shtëpisë. Bëra jo një, por tre gola. E mbajtën fjalën dhe më dhanë shtëpinë. Këto ishin privilegjet tona të atyre viteve: shtëpinë, të cilën, shumë prej nesh e merrnin duke anashkaluar listat e kërkesave; rroga e mirë (unë merrja gati 10 mijë lekë në muaj); ushqimi gratis si dhe ndonjë rrugë jashtë shtetit.
- I keni bërë ndonjë gol këtyre dy ekipeve?
Me Partizanin nuk kam shënuar dot në portën durrsake, ndërsa Partizanit i kam bërë gol kur luaja për Lokomotivën.
- Nëse sot do luante Lokomotiva ndaj Partizanit, për kë do bënte tifo Hado?
Kur do sulmonte Lokomotiva do bëj tifo për durrsakët dhe, kur do sulmonte Partizani, do bëja tifo për ta.
- Ke marrë ndonjë karton të kuq në karrierën tënde?
Vetëm një. Ndërhyra ndaj Demollarit me sparkatë, në mesfushë, një ndeshje ndaj Dinamos, në Tiranë, dhe Arsen Hoxha më ndëshkoi me karton të kuq për një faull normal. Nuk ishte faull i bërë me dashje, por ai ashtu e vendosi. Më pas, Komisioni i Disiplinës së Federatës, më skualifikoi për dhjetë ndeshje. Nuk di ta shpjegoj atë vendim. Dhe na dëmtoi së tepërmi, sepse para dënimit tim, skuadra luftonte për vend të parë ose të dytë, ndërsa unë kisha bërë dhjetë gola, deri atëherë. Në përfundim të kampionatit, Lokomotiva zuri vendin e pestë, ndërsa unë humba titullin e golashënuesit. Vasil Ruci bëri 11 gola, por unë që luajta dhjetë ndeshje më pak, mbeta me 10 gola.
- Po të kishe një shkop magjik, çfarë do doje të realizoje sot, në aspektin profesional?
Te Partizani, në katër vite fitova dy kampionate dhe një Kupë Republike, siç thashë më sipër. Do doja vetëm të riluaja ndeshjen në Vienë, por me një gjyqtar tjetër. Do doja edhe, që të fitoja një trofe edhe me Lokomotivën. Ndihem borxhli me klubin dhe tifozët e saj.
Në aspektin privat, do doja që djalin tim, Klejdin, ta shikoja të luante në kategoritë e larta të kampionatit italian. Premtonte si futbollist, por për arsye pashaporte, nuk mund të luante dot si profesionist, në Itali. Krahasuar me mua, është më i fortë si futbollist. Tani luan në kategoritë e amatorëve.
- Ku banon dhe me se merret sot Bujar Hado?
- Prej 30 vitesh jetoj bashkë me familjen, në një qytet verior të Italisë, në kufi me Zvicrën. Punoj si punëtor në një fabrikë dhe pas një viti, do dal në pension.
- Pyetja e fundit, çfarë është për ty Partizani?
Në fillim, po përfitoj të përshëndes gjithë miqtë e të njohurit e mi, në Delvinën time si dhe Sarandë. Ndërsa pyetjes, do i përgjigjem për dy ekipet e zemrës: Partizani ishte treni që më mori në udhëtimin më të bukur të jetës sime, nga Delvina më solli në Tiranë, qytet në të cilin u formova si futbollist dhe njeri. Partizani më bëri kampion, më shkroi emrin në historinë e tij, i jam mirënjohës për jetë. Për Durrësin, po të rikujtoj tifozët që më mbanin në krahë dhe më krahasonin me Kiganin dhe Popivodën. Çfarë do donte më shumë një djalosh i ardhur nga një qytezë e vogël si Delvina!?
Ju falenderoj edhe juve që nuk më keni harruar dhe më dhatë mundësinë të kujtoj vitet më të bukura të karrierës sime.
- Falemnderit, ty Bujar.
Falenderojmë Arben Imerin për këtë shkrim që ja dërgoi Faqes tonë
Në fotot e mëposhtme, ekipi i Partizanit në ndeshjen me Malmoen në tiranë dhe M. Fagu, R.Resmja, B. HADO.
PËRJETË ME TY PARTIZAN...!!!

Tifozët me shpirt e zemër të Partizanit..!

Me shijen e hidhur të eliminimi aq zhgënjyes të Partizanit e morinë e problemeve të përditshme që na "fal" jeta isha ngritur sot jo me atë pozitivitetin e përhershëm që më karakterizon, por nuk ishte e thënë të vazhdonte dita kështu...
Në messinger erdhën dy foto që më kthyen buzëqeshjen, janë fotot e Entelës, nuses të djalit tezes tim Gonit(tifoz kundërshtar😊😊)
Ata jetojnë prej shumë vitesh në Rexhio Emilea të Italisë ku kanë lindur e rritur dy djemtë e tyre.
Rrallë jemi takuar se tallazet e jetës na kanë ndarë, por respekti për të ka qenë maksimal per Entelën si grua punëtore që ka përballuar shumë probleme dhe nuk është dorëzuar kurrë.
Por një gjë shumë të rëndësishme nuk e kisha vënë re, që ajo qënka tifoze e zjarrtë e Partizanit Legjendar që me gjithë hallet e vitet që kanë kaluar nuk e ka fash*tur pasionin për skuadrën e saj të zemrës.
Kishte kërkuar shumë për një shall të Partizanit, por kërkesat e saj ranë në vesh të shurdhër derisa Roeli tifozi jonë ja bëri të mundur dëshirën e saj.
Dhe sapo e mori doli në fotografi, ashtu e buzëqeshur si përherë partizania jonë Entela.
Duke e falenderuar shumë për fotot kaq domethënëse i urojmë gjithë të mirat në jetë e Partizanit suksese në europë. 👏👏😊😊🔴🔴🏆🏆
PËRJETË ME TY PARTIZAN...!!!

Urim...!

Sot ka ditëlindjen tifozi embematik i Partizanit Agim Gjonça, ne si Faqe i urojmë dhe një 100 vite të lumtura.
Gimi është shembulli i tifozit tipik të Legjendës, që gjithmonë ndenjti pranë skuadrës së zemrës pamvarësisht se ishte për kampion apo mbijetonte në kategoritë inferiore.
Duke e mbyllur i urojmë Gimit gjithë të mirat e Partizanit tonë suksese në ndeshjen e nesërme.👏🔴🔴
PËRJETË ME TY PARTIZAN...!!!

Brez pas brezi me ty Partizan...!

Që ta nisim javën mbarë, më bukur se foto e tifozes tonë të vogël Melanis besoj nuk ka.
Ajo është vajza e tifozit tonë të flaktë Ladi Hima, i cili pasionin për Partizanin ja ka rrënjosur dhe bijës tij të dashur.
Ju urojmë Ladit dhe Melanis mbarësi kudo në jetë, e Partizanit kualikim në Champions League. 👏🔴🔴
PËRJETË ME TY PARTIZAN...!!!

Partizani Legjenda e futbollit shqipëtar...!

Në 19/9/1979, Partizani mundi 1-0 (Agim Murati, me kokë), në Tiranë, skocezët e Celtic Glasgow, për turin e I të Kupës së Kampionëve.
Gjatë ardhjes në Shqipëri, skocezët kishin qëndruar një ditë, tranzit, në Beograd.
Shtypi dhe propaganda jugosllave kishin paralamëruar ekipin britanik që të bënte kujdes, sepse Shqipëria ishte një vend me njerëz primitivë, në të cilin, përveç lirive më elementare, mungonin tërësisht edhe ushqimet më të domosdoshme.
Natyrisht, autoritetet shqiptare u njoftuan për vrerin jugosllav. Për t'iu përgjigjur atyre dhe për t'iu treguar skocezëve mikpritjen tradicionale shqiptare, pritën miqtë e largët me të gjitha të mirat dhe mundësitë, duke iu plotësuar çdo dëshirë e kërkesë. Aq sa, pas ndeshjes, klubi Partizani organizoi një banket me të dyja skuadrat, në hotel Dajti.
Skocezët panë me sytë e tyre se lojtarët tanë nuk ishin vetëm ata që i kishin mundur në fushë, por edhe ata që dinin të këndonin e kërcenin edhe nën ritmin e meloditë e këngëve të huaja..... Dy javë më vonë, zhvillohet ndeshja e kthimit. Partizani udhëton me ndalesa, gjatë itinerarit Tiranë- Beograd-Londër...
I prekur nga mikpritja shqiptare, presidenti i Celtic-ut, Desmond White, dërgon dy djemtë e tij për të pritur Partizanin në aeroportin Heathrow të Londrës. Më pas, me autobus, të kuqtë mbrrijnë në Glasgow.
Aty ku vijon surpriza skoceze! Presidenti White i rezervon Partizanit një pritje të ngrohtë, duke nxjerrë në sheshin para hotelit jo vetëm funksionarë të klubit dhe disa punonjës të hotelit, por edhe dy gajdexhinj vendas, që të veshur me kostume tradicionale skoceze, luajnë muzikën e tyre. I kujdesshëm, presidenti White nuk ka harruar as të shpalosë një flamur shqiptar.
Foto e datës 2 tetor 1979, i përket çastit të mësipërm.
Mikpritja e sinqertë skoceze pasqyrohet edhe në fytyrat e qeshura të lojtarëve të Partizanit.
Në foto, përveç dy të parëve, sipër majtas, që nuk arrij t'i shoh qartë (i dyti duket si Valentin Meçe, ish mbrojtës i djathtë), shquaj Sul Starovën; Safet Berishën; Kujtim Çoçolin (huazuar nga Dinamo); Sefedin Brahon( huazuar nga Luftëtari, por ish lojtar i Partizanit). Pas tij, ndodhet një funksionar i Celtic-ut e në anën tjetër të flamurit, shquhet trajneri Bejkush Birçe. Në krah të tij, janë punonjës të hotelit...
Poshtë, majtas: Perlat Musta; Bujar Hado; Ilir Lame; Haxhi Ballgjini; Artur Lekbello; Gim Murati; Feim Breca; Panajoti (trajner i II).
Ndeshja u zhvillua në një atmosferë me tifo të zjarrtë nga ana e vendasve dhe u mbyll me rezultatin 4-1.
Partizani ishte i pafat: në pjesën e dytë Hado goditi dy herë shtyllën.
PS- suksese pasardhësve të kuq, për ndeshjen e kthimit me Bate Borisov.
Ky shkrim është i tifozit të Partizanit Arben Imeri, me këtë rast e falenderojmë shumë për kontributin në dobi të Legjendës.
PËRJETË ME TY PARTIZAN...!!!

Urim...!

Gezuar Kampion!
Sot eshte nje dite e gezuar per ne te Kuqte se eshte Ditelindja e nje nga lojtareve me te mire ne mesfushe qe komentatori i shquar Ismet Bellova e ka quajtur Lokomotiva LAME.
Ilir Lame eshte treguesi me i mire qe kur nje Person eshte Serioz dhe ka besim tek Forcat e veta dhe me pune dhe djerse..arrin gjithcka.
- Ka lindur ne Tirane por i njohur u be ne Permet ku nga atje traineri Loro Borici i dha Besimin dhe u be i pa zevendesushem tek mes fusha e Partizanit.
- E kujtoj si tani fillimet me skuadren e Partizanit dhe golin e pare ja ka shenuar Flamurtarit te Vlores ne Tirane ne vjeshten e vitit 1976 dhe per Kocidence golin me te bukur ne Kariere prap ndaj Vlores e shenoi por kesaj rradhe mbas nje Dekade dhe i dha nje Leksion te gjitheve qe Kampioni eshte i pari qe e kupton qe nuk ka vend ne formacion.
- Pa dyshim qe ndeshja me e madhe e Karieres eshte nga R.FGj.ne 1983 ku Traineri Rreli e kuptoi qe kish gabuar dhe mbas 25 min.e ndroi me Bajazitin dhe Lame luati si Netzet ne Wembli dhe deklarata e trainerit gjerman Derval mbas ndeshjes i vuri vulen qe Shqiperia ka luksin te mbaje nje lojtar te madh si Lame ne bankine.
- Ilir Lame nuk u vleresua vetem nga Tifozat e Partizanit por edhe nga tifozat e skuadrave te tjera se kurre nuk ishte Banal, gjithmone korekt dhe me sjelljen e tij ne fushe te impononte Respekt.
- Per ne kampin e kuq do mbetesh gjithmone nje Lider i Heshtur dhe ne emer te tyre te uroj : GEZUAR KAMPION...
Ky shkrim është i mikut dhe tifozit tonë Ilirjan Kristo(Tardeli) të cilin e falenderojmë shumë për mbështetjen që na jep.

PËRJETË ME TY PARTIZAN...!!!