Kakha Manjavidze

ოდესღაც სიბრძნე მიაჯაჭვეს სპეტაკ მწვერვალებს, სული მას შემდეგ იტანჯება ცოდვილ მიწაზე, იგი დაეძებს ლაჯვარდოვან ღვთიურ ფერვალებს, მარადისობის უკვდავება მაშინ ვიწამე.

მაშინ დაეცა, ტკივილებით, კლდეზე ლოგოსი, დღესაც ძღებიან არწივები ცეცხლის ალებით. ინამებოდა ცრემლით ვაზი წმინდა გოგოსი, ცხენი ამსხვრევდა ვერცხლის ბარძიმს ოქროს ნალებით.

ჰოდა მოვიდა ძლიერება პირველყოფილი, ანკარა წყარო უწმინდესი როგორც ალმასი, ჩამოაბრძანა საუნჯენი ციდან ხმობილი, და შეიყვარა მზიანეთი, ძველი არგასი.

სვეტიცხოველში უგალობენ შვებით ლაზარეს, სიბრძნე დახატეს ბეთანიას ცისფერ ოდებად, მზის უკვდავება გადმოჰყურებს ლაზეთის არეს, ღვთის სიყვარული აბრწყინდება ოქროს ზოდებად.

დაეძგერება ანგელოსი ხვეულ დრაკონებს, აიზეცავებს სასულეთში სვეტიცხოველი, ძველ აღმაფრენას ფიტარეთი ისევ მაგონებს, აელვარდება თვალნი ჩემი ცრემლით სოველი.

ოდესღაც სიბრძნე მიაჯაჭვეს სპეტაკ მწვერვალებს, სული მას შემდეგ იტანჯება ცოდვილ მიწაზწე, იგი დაეძებს ლაჯვარდოვან ღვთიურ ფერვალებს, მარადისობის უკვდავება მაშინ ვიწამე.

უცხო ბგერები: მიწა-ცივი, სუნთქვა-ეთერი. შორს ჰორიზონტი, ლურჯი სივრცე, ტუჩთა ამბორი. ხაზი ულაყი უკარება, უცხო თაბორი. ცეცხლივით ფერი, ზოგჯერ ვნება - ყელის სითეთრე.

აედევნება, როგორც გიჟი, სანთლის კოცონით. ის შორეული მირაჟია, ფიქრი რომელი? რკალი განცდების, ოდითგანვე მიუწვდომელი. სიბრტყეთა კიდის შეერთება დამწველი კოცნით.

მესაიდუმლე, უტყვი სხივი, მრავალთა ეშხის. ცეცხლმოდებული, ბიბლიური არ იწვის ფშანი . თუმც, არც სევდაა მისთვის უცხო, არც კაეშანი.

ხაზებს დასერავს ფერების ტალღა, ხმაური შხეფის. იგი მსგავსია უკვდავების, ის სიზმარია. ზოგჯერ მზე არის, თუ ოცნებით ნაწვიმარია.

ჩემი ოცნება ჩამოჯდება სევდის ნაპირთან, და ნაძვის რტოებს შეაშფოთებს ჩუმი ქარები, უცხო სამყარო, ალბათ უფრო ტანჯვას დამპირდა, სულს ამჩნევია სისხლიანი ნაიარები.

მე, კვლავ ჩავივლი სამრეკლოსთან ცოდვილი სულით,
გუმბათი ლოცვას აიტაცებს წმინდა ხელებით, მინდა აყვავდეს იმედების ლურჯი ყვავილი,
ვიცი მომაგნებს ბოროტება განახელები.

ასე გაივლის უცნაური ჩემი ცხოვრება , მომენატრება მწვანე მდელო ჭრელი პეპლები, ტყის ფრინველივით გაფრინდება ნაზი ოცნება, წარსულზე ფიქრში სინანულით დავიფერფლები.

მე დავიღალე, ეს თამაში აღარ მიტაცებს, მინდა სიმშვიდე, ყრუ ტკივილი ისევ მაწუხებს, კლდეებზე სიბრძნე მიაჯაჭვეს მშობელ მიწაზე, იასამანი ალბათ შემხსნის ზამთრის მარწუხებს.

ჩემი ოცნება ჩამოჯდება სევდის ნაპირთან, და ნაძვის რტოებს შეაშფოთებს ჩუმი ქარები, უცხო სამყარო, ალბათ უფრო ტანჯვას დამპირდა, სულს ამჩნევია სისხლიანი ნაიარები.

ორი ტირიფი და მწვანე მდელო, ირგვლივ გაშლილა ჩემი მამული, მე, გამახსენდა ბავშვობის ლელო, და, ის სიამე გადამალული.

პატარა ქოხი მე ახლაც მახსოვს, მაგრამ გამეფდა ისევ ქაოსი, სევდით აღსავსე თვალებმა ახლოს , შენიშნა ქვები სასაფლაოსი.

ქუჩაში გიჟი, უგზოუკვლოდ, დაეხეტება, უტყვი თვალებით,ზოგჯერ შიშით, ხან უდარდელი. მოხუც მათხოვარს, შორიახლოს ხელები უთრთის.

ზოგი ურნაში, დაძონძილი, ბინძური ხელით დაეძებს სარჩოს, დმშვიდებით, აუღელვებლად, ჩვენ კი ვერავინ, ვერ შევიგრძნობთ, სიმძიმეს ბურთის...

სამყარო ტირის, გარინდებით, გაშიშვლებული, მას ფერდი სტკივა, განგმირული, დიდი ხანია, და სისხლი წვეთავს დალურსმნული ხელისგულიდან...

დედაო ღვთისავ, წმინდაო მარიამ... შენ დაიფარე ვინც ძლიერ მიყვარს, მე, ვიღადადებ და გთხოვ ქალწულო, ნუ მიაკარებ ზრახვების მყინვარს. შენ განუქარვე ფიქრების სევდა, და ის შემოსე წმინდა ვნებებით, შეგევედრები, შენ დაიფარე თვალთა სხივებით, წმინდა მტევნებით. მე მოვალ ისევ, დაღლილი ტერფით, ვიცი სიცოცხლის ფერი მწარეა, შენ დაიფარე მე ვისაც ვეტრფი, დედაო ღვთისავ, წმინდაო მარიამ.

სურნელოვანი, მარად მწვანე დაფნის ფოთოლი... მაღლა ზეცაა, ირგვლივ ტყენი, მთაზე დგომისას, არა, სულ სხვაა იმერეთში ჩემი სოფელი, სიმინდის ზღვაზე მზის ლიცლიცი შემოდგომისას.

არა, სულ სხვაა წვიმის შემდეგ ცისარტყელები, სულში იელვებს სიხარული ველურ ვარდებად , მშვიდი ოცნებით რკალს დაიჭერს ჩუმად ხელები, სხივთა ნაკადში როს თაღებად აელვარდება.

მოხუცის ხელებს მოკრძალებით დავეკონები, ყვითელი სევდა შეჰპარვიათ ირგვლივ ხეხილებს, წამომართულან დარაჯებად ჩალის კონები და მედიდურად გაჰყურებენ უღელტეხილებს ...

როს ციურ ღრუბელს შეერევა ოდის ღრუბელი, თვალებს წვიმიანს უეცარი ახლავს დასტური, საოცარ სურნელს მოგვაშხეფებს შეშის ღუმელი და ბროლის ყელში ამღერდება ალადასტური.

არა სულ სხვაა იმერეთში ჩემი სოფელი, როცა ნისლებში გაეხვევი მთაზე დგომისას, მაშინ შორს არის სისხლიანი მეფისტოფელი ... ახლოს, სიმინდზე მზის ლიცლიცი შემოდგომისას.

ეს, ზამბახები ჭკნება მზის გულზე, ეს, მელნისფერი ნატვრა მხატვრების, სევდის მომგვრელი დღეა მაისის, დღეა მაისის და მონატრების.

ნაზი ყვავილი კვდება უსიტყვოდ, ეს, ზამბახები ფერი მგოსნების, ასე სათუთი, კდემამოსილი, ქრება ზამბახი, ფერი ოცნების.

ყვავილი ჭკნება, ჭკნება მზის გულზე, ეს მელნისფერი ნატვრა მხატვრების, სევდის მომგვრელი დღეა მაისის, დღეა მაისის და მონატრების .

გადაიქროლა მრავალმა ქარმა, ტირიფი ტირის სისხლს და იარებს, მძლავრად იმღეროს პოეტის ქნარმა, სიო, კი სადღაც არხევს ლიანებს.

შორეულია, კვლავაც ვევნებით! სხვა საქართველო ვერ მოეძია, საკურთხეველთან მივა მშვენებით, თვით სილამაზე და პოეზია ...

მომენატრე, ნეტავ სად ხარ? გამომყევი, ქალავ, ნებით, თორემ გული მოგიტაცებს, ძველის-ძველი ქალამნებით…

მტკვარო, მეტეხთან რატომ ჩერდები, ან რას საუბრობ ნარიყალასთან, მინდა ოცნება, რომ გაგატანო მთებთან, მდელოსთან, პურის ყანასთან.

მსურს დავეწაფო შორეულ წყაროს, ტაოს მთებში, რომ იწყებს დინებას, მერე გადმოვა გაშლის ნაპირებს და აქ, თბილისში აღორძინდება.

მინდა შეგეხო ჩემო მოხუცო, რომ ვნახო ძველი მე ადგილები, ვიცი ეს ბრძოლა ჩვენი იქნება , ვიცი და მჯერა დანამდვილებით.

მჯერა, რომ კიდევ ტივებს იხილავ, დასცლიან ღვინით ისევ ფიალებს, მერე ძველებურ მრავალჯამიერს, ნაზად ნიავი ააშრიალებს.

მტკვარო მეტეხთან რატომ ჩერდები, ან რას საუბრობ ნარიყალასთან, მინდა ოცნება, რომ გაგატანო მთებთან, მდელოსთან, პურის ყანასთან.

ქარი მილეწავს წუთებს ფიქრიანს, გრძნობას ამძაფრებს ქარის თარეში; ახალგაზრდობის წლები მიჰქრიან იფერფლებიან სიმწუხარეში.

ავია ქარი და სადღაც უყვართ, სიხარულია უცხო მხარეში; ახალგაზრდობის მე წლებზე ვწუხვარ, იფერფლებიან სიმწუხარეში.

ბობოქრობს ქარი, ვიღაცას სცივა, აფრთხობს წუხილი სივრცეს გალეშილს; ახალგაზრდობას ფოთოლი სცვივა მიიდრიკება სიმწუხარეში.

თარეშობს ქარი და ვიღაც ლოთობს, მიემღერება ნათელ მთვარეში, ახალგაზრდობის მწვერვალზე მოთოვს დაიფერფლება სიმწუხარეში.

ქარი მილეწავს წუთებს ფიქრიანს, გრძნობას ამძაფრებს ქარის თარეში; ახალგაზრდობის წლები მიჰქრიან იფერფლებიან სიმწუხარეში.

ეს უძილო ღამეები, ფიქრის, სევდის მორევი, არის კიდევ სიყვარული ანდა ნიამორები ?

ბოროტების შავი ქსელის შხამი წვეთავს გულიდან, მოვა კიდევ სათნოება დროთა გარდასულიდან?

ეს სიცოცხლე არის ტანჯვა და სულისთვის წამება, რა შორეა სიყვარული ახლოს გარდაცვალება.

სად ქრებიან ოცნებანი, მწუხარეა სოფელი, მოვა ღამე ცრემლიანი დღეთა უარმყოფელი,

ეს უძილო ღამეები ფიქრის სევდის მორევი, არის კიდევ სიყვარული ანდა ნიამორები ?

მიყვარს ჩემი საქართველო ქრისტეს სხივით შემოსილი, მიყვარს მისი მთა და მდელო და ბალახზე ბროლის მძივი.

მიყვარს ჩემი საქართველო ღვთისმშობელის წილნახვედრი , მიყვარს ნუშის სურნელება ხორბლის ყანა და ხავერდი…

ადამიანი როგორც ასპიტი - ფიქრებში ცოცავს! და მაინც ბრძნობენ შურით ქოსები! მზის დაბნელებას ვამსგავსებ - როცა , ერთხელ სცდებიან გენიოსები.

გული ისევ მწუხარეა, ბედო რატომ მიმატოვე , სიკვდილამდე ვივლით ერთად, მე, სევდა და სიმარტოვე...

ქალი-ამოუცობი, როგორც ზღვის სივრცე, ქალი-მიუწვდომელი, როგორც ვარსკვლავი. ის იყო დედოფალი, და იყო ლექსი . და ოდითგანვე მას ეტრფოდენ, მისთვის კვდებოდნენ. ის არის დედა , იავნანას, რომ უგალობს პირმშოს აკვანში. და ხშირად მისთვის გაყინულა სამყაროს წამი; მაგრამ ოდესღაც მან იგემა ვაშლი სამოთხი , და მოდის მას შემდეგ ფიქრარეული... და მოაქვს ნაწნავით ვაშლის სურნელი... ქალი - ამოუცობი, როგორც ზღვის სივრცე, ქალი-მიუწვდომელი, როგორც ვარსკვლავი.