paata.ge photography

დმანისის სიონი და ნაქალაქარი

ელიას მთა - წმინდა პეტრე და პავლე მოციქულთა სახელობის მონასტრი

სვეტიცხოველი და ჯვარი

2015 წლის 13 ივნისის ღამე, ერთ-ერთი ყველაზე ტრაგიკული ღამე საქართველოს უახლოეს ისტორიაში და შემდგომი დღეები, როდესაც იყო ის იშვიათი გამონაკლისი, როდესაც ერთ მუშტად იდგა მთელი საქართველო

კაღუს ჩანჩქერი

შატო მუხრანი

ვარ ძია

სვანეთი

ჩემი დის - ნანას ნაქარგები

სვანეთი

ბირთვისი

კაიაკინგი თეთრი და შავი არაგვის შეერთების ადგილას

მზის ამოსვლა მადათაფას ტბაზე

Turkiye Balloons Cappadocia

ლეგენდის თანახმად, უხსოვარ დროში, მდინარის შორიახლო ქოხში რძალ-დედამთილი ცხოვრობდა. მათი ქმრები ბრძოლაში გმირულად დაღუპულან. მისუსტებულ და ხანდაზმულ დედამთილს სიარული აღარ შესძლებია, რომ წყაროზე წყლის მოსატანად წასულიყო. რძალს არ დაუშლია და ,,მოკათუ”, ორსული ქალი წასულა წყლის მოსატანად. შინისკენ მიმავალი აბჯროსან მტერს შეფეთებია. კოკა ხელიდან გაუგდია და უმალ მდინარისკენ გაბრუნებულა. ქარაფის პირას უფლისათვის შველა უთხოვია. ის იყო კაცს ხელი უნდა ეტაცა, რომ მდინარის ნაპირები ერთმანეთს დაახლოვებია და ,, მოკათუც” ორსული დედა წამიერად გადავლებია მდინარეს. ორსული ქალი კი მეორე ნაპირამდე ვერ გადამხტარა, ვერ გაუღწევია , წყალში ქვაზე დამხტარა და ქვადვე გადაქცეულა. ამიტომ ამ ადგილს ,,დედამოკას” ეძახიან.

“დედამოკაზე” დღემდე გოგოირდოვანი წყალი გადმოდის, როგორც ამბობენ, მას განსაკუთრებული სამკურნალო თვისებები გააჩნია.

აჭარა

ჯვარი

გლოლა. რაჭა

აბულის ციხე - გამოთქმულია მოსაზრება, რომ კასტორიუსის რუკაზე (Tabula Peutingeriana) დატანილი პუნქტი Apulum, დღევანდელი აბული უნდა იყოს. „Tabula Peutingeriana“ სამხრეთ კავკასიაზე გამავალი სავაჭრო-სატრანზიტო გზების, სავაჭრი ცენტრების და გადამანაწილებელი პუნქტების შესახებ უმნიშვნელოვანესი წყაროა. ეს არის საგზაო რუკა, რომელიც ახ. წ. IV საუკუნის მეორე ნახევარშია შედგენილი რომაელი გეოგრაფოსის კასტორიუსის მიერ და წარმოადგენს ამ ეპოქის მსოფლიოს რუკას. მასზე დატანილია საგზაო ბადე ბრიტანეთიდან ჩინეთამდე გეოგრაფიული პუნქტების და მათ შორის მანძილის აღნიშვნით. კასტორიუსის რუკაზე სამხრეთ კავკასიაში ორი საგზაო მაგისტრალია დატანილი. ორივე მათგანის შეერთების ადგილად ანტიკური ხანის ქალაქი არტაშატია აღნიშნული. აქედან ერთი გზა მიემართება ჩრდილო-დასავლეთისკენ. გზაზე შემდეგი პუნქტებია აღნიშნული: Artaxata (არტაშატი) – Strangira (აშტარაკი) – Condeso (კონდაქსაზი) – Misium (კულიჯანი) – Gaulita (კალინჯა) – Pagas (ფოკა) – Apulum (აბული) – Caspiae (ხოსპია) – Ad merkurium (ახალციხე) – Ad fontem feliciem (როდოპოლისი-ვარციხე) – Sebastopolis (სოხუმი - ნ ლომოურის მიხედვით; ფაზისი-ფოთი ი. ბანანდიანის და ს. ერემიანის მიხედვით).
აბულის „ციკლოპური“ კომპლექსი პირველად ი. როსტომაშვილმა აღწერა 1898 წელს: „მცირე აბულზე აქამომდე დაცულია კარგა მოზრდილი ციხე, უქვიტკიროდ ნაგები“. სიმაგრის გარშემო არსებულ ქვების მასას ი. როსტომაშვილი „კარკნალ“-ს უწოდებს და მიუთითებს, რომ ქვების გროვების ქვეშ მეგალითური სისტემის შენობებია დამარხული. ამ ადგილს ასევე მოიხსენიებს ლ. მელიქსეთ-ბეგი. კომპლექსს კი მცირე აბულის „ქოროღლს“ უწოდებს. მისი აზრით კომპლექსი ციხე სიმაგრეს წარმოადგენს, რომელსაც სამი შესასვლელი აქვს. სხვა მეცნიერებს საეჭვოდ მიაჩნიათ, თითქოს აბულის ციხე თავდაცვითი დანიშნულების იყო. მათი აზრით საკულტო ნაგებობას წარმოადგენდა.
კომპლექსის არქეოლოგიური კვლევა არ ჩატარებულა. თუმცა, აბულის „ციკლოპური“ კომპლექსის მსგავსება შაორისა და თრიალეთ-ჯავახეთის ამ ტიპის ძეგლებთან, საფუძველს გვაძლევს მისი აგების თარიღად გვიანი ბრინჯაოს ხანის ადრეული ეტაპი (ძვ. წ. XV-XIV სს.) ვიგულისხმოთ.
ძეგლის მდგომარეობა არასახარბიელოა. უკანასკნელი წლების მანძილზე ჩამოინგრა ცენტრალური ნაწილის დამცავი კედლის ჩრდილო-აღმოსავლეთი ბურჯის დიდი ნაწილი, დაზიანდა დასავლეთის შესასვლელიც. დაზიანების ძირითად მიზეზს არაორგანიზებული ტურისტული ჯგუფები წარმოადგენენ.
გამოყენებული ლიტერატურა: გ. ნარიმანიშვილი, ნ. შანშიაშვილი, მ. კვაჭაძე - თრიალეთი - კულტურულ-ისტორიული მემკვიდრეობა

მარიამ ღვთისმშობელმა წმინდა ნინო საქართველოში სამოციქულოდ წარმოგზავნა და თან მას ვაზის ჯვარი გადასცა, რომელსაც განსაცდელისაგან უნდა დაეცვა უცხო ქვეყანაში წმიდა მისიით მიმავალი ქალწული...

ონის სინაგოგა

ხანჩალის ტბა

შაორი

ნეკრესი

ჩვეულებრივი ოჩოფეხა

26 მაისი საქართველოს დამოუკიდებლობის დღე / 26 May Independence Day of Georgia

მარანი 1931 წელს აშენდა ავსტრიელი და გერმანელი ინჟინრების - მაიერისა და პაუერის პროექტით. მშენებლობას ხელმძღვანელობდა ბერძენი ინჟინერი - ივანე მურატიდი. აქ ქართული ვაზის ღვინო შალა მხოლოდ გერმანული ტექნოლოგიებით მზადდებოდა. ასურეთული შალა ძველი ქართული ვაზის ჯიშია, რომელიც გერმანელმა გლეხმა შალმამ იპოვა ტყეში და სოფელში ჩამოიტანა.
მარანი ასურეთიდან 7-ოდე კილომეტრის დაშორებით, მდინარე ალგეთის ნაპირზე. აქ 5000 ტონამდე ღვინოს აყენებდნენ მთავარ მეღვინედ იყო გერმანელი კოლონისტი ევგენი რეიტენბახი, რომელიც 1938 წელს გარდაიცვალა სოფელ ასურეთში. ღვინის სარეალიზაციოდ თბილისში, ბაქოში და ერევანში სპეციალური მაღაზიები იყო გახსნილი.
სამწუხაროდ ამჟამად მარანი სავალალო მდგომარეობაშია, აუცილელად ესაჭირეობა რესტავრაცია. მარანს კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლის სტატუსი აქვს მინიჭებული.

ბარაკონი

თეთრი ყარყატი, იგივე ლაკლაკი (Ciconia ciconia)