Love and Grief

Είμαι στην κοιλιά σου,
και ακούω ότι είμαι ένα ουράνιο τόξο.
Ψάχνω δεξιά,
Ψάχνω αριστερά,
μα χρώματα πουθενά:
μόνο σκοτάδι έχει εδώ μέσα μαμά.

Σ΄ακούω να κλαις.
Γιατί μαμά;
Έρχομαι, μην κλαις!
Μάλλον σου λείπουν τα αδέρφια μου
που δεν είδες ποτέ.

Σ' ακούω να γελάς.
Συγκρατημένα, αλλά γελάς.
Γίνεται κι αλλιώς;
Κοτζάμ ουράνιο τόξο κουβαλάς!

Δε βλέπω ακόμα το φως μαμά.
Αλλά θα το δω σύντομα,
και μαζί μ' αυτό θα δω κι εσένα,
που κλαις,
που γελάς,
που όλα τα χωράς,
κι εμένα,
και τα αδέρφια μου,
στη μεγάλη σου καρδιά.

Δεν ξέρω όμως αν μ' αρέσει
να έχω εφτά χρώματα μόνο.
Νιώθω πως πολύ με περιορίζουν.
Εγώ θέλω να έχω όλα τα χρώματα του κόσμου
μαμά,
όχι μόνο εφτά,
κι αυτό μην το ξεχνάς!

Το μωρό σου

🌈22 Αυγούστου Ημέρα για τα μωρά Ουράνια τόξα🌈



Εικόνα: paigepayne_creations

//ένα προσωπικό, αυθόρμητο
ποστ της επετείου
της δικής μου απώλειας//

Όλα ξεκίνησαν πριν λίγο,
απ' τα σεντόνια.
Κι από το φως που πέφτει
πάνω τους.
Αυτά τα ίδια σεντόνια φορούσε
το κρεβάτι μου εκείνο το απόγευμα.
Ακριβώς 7 χρόνια πριν.
Που αποφάσισα να πάω
στο νοσοκομείο,
γιατί το μωρό μου δεν κουνιόταν.
Κάθε χρόνο λέω πως δε θα σχεδιάσω τίποτα
για την επέτειο.
Δεν κοιτάω καν ημερολόγιο,
όταν ο Αύγουστος ξεκινά.
Θέλω να έρθει μόνη της η ζωή,
και να μου θυμίσει.

Και φέτος ήρθε με τα σεντόνια.
Και με αυτό το απογευματινό φως
που ξεπλένει και συγχωρεί τα πάντα,
να μου τα θυμίσει όλα ξανά.
Κι έτσι άρχισε η αναδρομή.
Στιγμή προς στιγμή,
Λεπτό προς λεπτό,
Όλα παίζουν στο μυαλό μου ξανά.
Και θυμάμαι...


Στο πιο καθοριστικό πλάσμα
της ζωής μου:

Άνοιξες την πόρτα κι αμέσως

την έκλεισες ξανά παιδί μου,

δεν ήσουν έτοιμος,

το μετάνιωσες,

αυτή ήταν η αποστολή σου,

ένα τόσο σύντομο μα συνάμα τεράστιο πέρασμα

από τον κόσμο αυτό,

πώς γίνεται κάτι τόσο μικρό

να έχει τόσο μεγάλο αντίκτυπο,

με σένα χάνουν πια το νόημα

οι διαστάσεις και οι λέξεις,

Και μένει μόνο το φως σου σταθερό,
Να αντανακλάται παντού,
Στις θάλασσες που λαμπυρίζουν,
Στις πιο δυνατές ησυχίες,

Στα σεντόνια,
Στα απογεύματα,
Και σε όσα καλοκαίρια
μου απομένουν,
Χωρίς εσένα στην αγκαλιά.

Κι όμως τώρα πια ξέρω.
Κι ας μην είσαι εδώ,
Είσαι πάντα εδώ.

Και μου τα 'δωσες όλα,

Σε εκείνο το ελάχιστο

Άνοιγμα της πόρτας,

Για εφτά μήνες,

Όλα τα χώρεσες,

Το σύμπαν όλο

Πέρασε μέσα από το σώμα μου

Κι ακόμα περνά κάθε στιγμή,

Κι είναι η αγκαλιά μου άδεια, ναι,

Μα η καρδιά μου
γεμάτη από σένα
Κι από τα
Αστείρευτα,
Βουβά,
Εκκωφαντικά,
Τρυφερά,
Αιώνια
Γέλια και
Δάκρυα σου.

*12.08.2017-12.08.2024
7 χρόνια μετά*

Η μαμά σου
Μαρία - Love and Grief

#περιγεννητικήαπώλεια #7χρόνια #απώλειαεγκυμοσύνης #θνησιγένεια

Μπήκε ο Αύγουστος!

Και για θυμήσου:

Είναι ο μήνας αυτός η πιο χρυσή μας ευκαιρία, χρυσή σαν τον ήλιο:

να αφουγκραστούμε το μέσα μας,

να δούμε καθαρά πού θέλουμε να πάμε.

Σε ποια μέρη,

σε ποιες ζωές,

με ποιους στο πλάι μας.

Είναι ο μήνας αυτός μια ευκαιρία

να νιώσουμε τι μας άφησαν οι ψυχές που φύγαν,

τι δώρα -ναι, δώρα, έχει κι απ' αυτά η απώλεια.

Όπου κι αν είσαι,

ο μήνας αυτός

μπαίνει ολόφωτος,

με τα σταφύλια, και τα σύκα του,

με τα νερά του, τα τζιτζίκια του,

ο γλυκός Αύγουστος έρχεται να μας θυμίσει

πώς θέλουμε να ζούμε,

αφού έχουμε ζήσει τόσα,

τι χρειάζεται τώρα το σώμα μας,
η ψυχή μας,
η καρδιά μας.

Κι αυτό που χρειάζεται, είναι αυτό που θα βοηθήσει και σένα, και τους γύρω σου, να το θυμάσαι, να μην φοβάσαι να κάνεις το βήμα.

Είτε πλατσουρίζεις σε κρυστάλλινα νερά, είτε στον ιδρώτα του μαξιλαριού σου,

ανοίγεται ένα πεδίο τον πολύτιμο αυτό μήνα.

Δοκίμασε να το εξερευνήσεις.

Δεν θέλει αγώνα,

άφημα θέλει,

και σύνδεση,

και αγάπη εαυτού, αυτό, προπάντων.

Άσε κάτω τα μαστίγια και τις αυτοκριτικές,

επιείκεια και κατανόηση,

γιατί περάσαμε και περνάμε πολλά,

και δε μας φροντίζουν οι κρατούντες, ούτε μας φροντίζουμε όσο μας αξίζει -μα πού να προλάβουμε, πώς να το κάνουμε, πότε...

Ας δοκιμάσουμε λοιπόν, έστω για λίγο, να ακούσουμε, να δούμε, να νιώσουμε,

πού είναι να πάμε αποδώ κι εμπρός,

τι μας ταιριάζει αληθινά,

πού βρίσκουμε καταφύγιο και δύναμη και ελπίδα,

κι ας δοκιμάσουμε να πάμε προς τα 'κει,

με τα κουρασμένα τα ποδαράκια μας,

και τα φουντωμένα τα μυαλά μας,

αυτό τον όμορφο Αύγουστο,

ας δούμε ο καθένας, η καθεμιά, και μετά όλοι μαζί -γιατί δεν γίνεται και χωρίς το όλοι μαζί-,

την αλήθεια μας, και τον δρόμο που μας πρέπει,

για την Αγάπη, την Ελευθερία, την Αυθεντικότητα, την Ομορφιά,

όλα αυτά που μας τα κλέβουν καθημερινά,

εμείς θα τα ξαναβρούμε,

γιατί αυτός είναι ο προορισμός μας,

και οι άνθρωποι που πεθαίνουν,
όσο μικροί κι αν είναι,
ή όσο μεγάλοι,
κι ο αιώνιος έφηβος ο Αύγουστος μαζί,

αυτό μας λένε φεύγοντας:

Να ζήσουμε όπως μας αξίζει.

Είναι ο μόνος δρόμος.

Καλό Αύγουστο!

**Οι συνεδρίες για στήριξη στο πένθος (περιγεννητικό και όχι μόνο) συνεχίζουν κανονικά, γιατί το πένθος δεν σταματά, ακόμα κι όταν λούζεται με το πιο καθάριο φως. Να είστε καλά!

Μαρία - Love and Grief

Συμφωνείς;

Σε ένα ταξίδι μου στη Δυτική Αφρική,
πέτυχα μια γυναίκα
που ήταν εξαιρετικά ευτυχισμένη και χαρούμενη.
'Ηθελα να μάθω το μυστικό της.
Και τη ρώτησα: “Τι σε κάνει να νιώθεις έτσι;”
Κι αυτή απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη:
“Κλαίω πολύ”.

Francis Weller

Υπάρχει μια μεγάλη παρανόηση στο πένθος, και ειδικά στο περιγεννητικό πένθος.
Όλοι θέλουν να μας τραβήξουν από τη λύπη μας, από τη θλίψη μας.
Γιατί φοβούνται ότι δε θα μπορέσουμε να ξαναχαρούμε,
ότι θα ξεχάσουμε τι σημαίνει χαρά.

Αλλά η αλήθεια είναι,

πως αν δεν πενθήσεις βαθιά,

δε θα μπορέσεις ποτέ,

να χαρείς και βαθιά.
Τι λες εσύ γι' αυτό;

#χαρά #λύπη #κλάμα

Όταν το μωρό μου πέθανε εντός μου το καλοκαίρι του 2017 (ενδομήτριος θάνατος), όλα άλλαξαν. Ήξερα από το πρώτο δευτερόλεπτο που μου ανακοίνωσαν ότι η καρδιά του μωρού δεν χτυπά, ότι ποτέ ξανά δεν θα είμαι η ίδια. Κι έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου στην απώλεια εγκυμοσύνης.

Από τότε, η λέξη πένθος έχει γίνει το δεύτερο δέρμα μου. Και συχνά με ρωτούν οι άνθρωποι:
«Μα, πώς το αντέχεις; Να ασχολείσαι επαγγελματικά με το περιγεννητικό πένθος; Δεν είναι βαρύ;»

Το πένθος είναι βαριά λέξη, όταν την ξεστομίζεις, όταν την ακούς, όλα ξαφνικά συννεφιάζουν, ακόμα και αν όλα γύρω είναι ηλιόλουστα και ολοφώτεινα.

Δεν αντέχουμε να πονάμε, είναι αλήθεια. Και είναι και ανθρώπινο. Αλλά οφείλεται και στην παιδική μας ηλικία. Όταν ο πόνος ήταν μεγάλος στις πρώτες στιγμές, στα πρώτα χρόνια της ζωής, όταν δεν ανταποκρίνονταν οι φροντιστές μας στις ανάγκες και στις επιθυμίες μας, τότε σφραγίζαμε τον πόνο κάπου βαθιά, γιατί δεν τον αντέχαμε.

Και σήμερα, στην ενήλικη ζωή μας, όταν πονάμε πολύ, πάλι δεν το αντέχουμε. Και γυρνάμε κεφάλι, κλείνουμε τα μάτια, καταπίνουμε αμάσητα. Γιατί έτσι μάθαμε. Αυτό ξέρουμε. Κι αυτό βλέπαμε γύρω μας, πάντα. Έτσι και η λέξη πένθος. Έτσι και το βίωμα του πένθους. Γιατί πονάει, και δεν τον θέλουμε τον πόνο.

Είμαι πιστή υπέρμαχος της αντίληψης ότι ο κάθε άνθρωπος, κάθε μικρή στιγμή, κάνει αυτό που αντέχει, και χρειάζεται, και μπορεί, εκείνη τη μικρή στιγμή. Και μόνο αγκάλιασμα έχει ανάγκη για την κάθε μικρή, και μεγάλη του επιλογή.
Αλλά θέλω παρόλα αυτά, να ρίξω σήμερα ένα μικρό σποράκι: Το σποράκι της αναγκαιότητας και της βαθιάς ποιότητας του πένθους.

Αλλά τι είναι το πένθος;
Πένθος είναι κάθε αλλαγή που δεν θέλαμε ή μας δυσκολεύει. Δεν είναι μόνο μια απώλεια εγκυμοσύνης, δεν είναι μόνο φυσική απώλεια, είναι και κάθε αλλαγή που πονά, είναι ένας χωρισμός, μια απόλυση, μια μετακόμιση.

Είναι αυτό το αίσθημα που ψάχνει να βρει χώρο στις κλειστές και πληγωμένες μας καρδιές, ψάχνει να βρει χώρο να μας ανοίξει ξανά, να νιώσουμε πώς είναι να αποχωρίζεσαι, πώς είναι να αγαπάς και να χάνεις, πώς είναι να βυθίζεσαι και πώς είναι να αναδύεσαι νέος, άλλος, καινούριος.

Το πένθος αποτελεί μοναδική διαδικασία για τον κάθε άνθρωπο. Δεν είναι εύκολο να βιώσεις αυθεντικά και γεμάτα το πένθος. Γιατί είναι μια διαδικασία μοναδική για τον κάθε άνθρωπο, δεν υπάρχουν εγχειρίδια για αυτό και δεν το κάνουμε πια στις δυτικές κοινωνίες.

Αν αφήσεις την ψυχή σου να νιώσει τη μετάβαση, να νιώσει τα συναισθήματα, αν ακούσεις τα μηνύματα του σώματος, αν δώσεις χώρο και χρόνο σε ό,τι αναδύεται και το παρατηρήσεις με περιέργεια, με την αγνή περιέργεια ενός μικρού παιδιού, τότε θα σου αποκαλυφθούν κομμάτια του εαυτού σου πρωτόγνωρα.

Δεν είναι βαριά λέξη το πένθος. Εμείς την κάναμε βαριά, εξοβελίζοντάς την από τη ζωή μας.
Αλλά δεν υπάρχει ζωή χωρίς πένθος, δεν υπάρχει στιγμή χωρίς πένθος, γιατί ως συνεχώς εξελισσόμενα όντα, αφήνουμε κάτι πίσω κάθε στιγμή, για να βιώσουμε κάτι νέο.

Πενθούμε γιατί συνδεόμαστε, γιατί είμαστε άνθρωποι, γιατί αγαπάμε.
Είναι κομμάτι μας. Υπάρχει εξαιτίας μας.
Δεν είναι βαρύ.

Είναι απλά, αληθινό.

#αποβολή #θνησιγένεια #διακοπήκύησης #απώλεια #πένθος

Γιατί μιλάμε για το περιγεννητικό πένθος;

🔸Για να μάθουν όλοι ότι οι απώλειές μας μετράνε και πονάνε

🔸Για να αλλάξει ο τρόπος που μας φέρονται στα μαιευτήρια, στις κλινικές

🔸Για να αλλάξει ο τρόπος που μας φέρονται οι άνθρωποι γύρω μας

🔸Για να μην υποτιμούνται τα συναισθήματά μας, όσο καιρό κι αν κρατάνε, όπως και αν εκφράζονται

🔸Για να ανοίξει πάλι ο χώρος στο πένθος, που βιαστικά η κοινωνία μας
θέλει να το ξεπετάξει

🔸Γιατί με όποιο τρόπο κι αν δεν ολοκληρώθηκε ή δεν ξεκίνησε ποτέ μια εγκυμοσύνη, αν πονάς και θες να μιλήσεις, είναι δικαίωμά σου και πρέπει να σου δίνεται απλόχερα

🔸Για να μη νιώθουν μόνοι οι άνθρωποι που για τον οποιοδήποτε λόγο δε μιλάνε για τις απώλειές τους

🔸Για να δώσουμε φωνή στα μωρά μας που δεν απέκτησαν ποτέ τη δική τους.

👉Με ποιο από όλα
συμφωνείς;
👉Έχεις να προσθέσεις
κι άλλους λόγους;

#διακοπήκύησης #αποβολή #απώλειαεγκυμοσύνης

☀️Καλοκαίρι ήταν όταν σταμάτησε να χτυπά η καρδιά του μωρού μου.
Και ξέρω πόσο δύσκολα είναι τα καλοκαίρια χωρίς μωρό
στην αγκαλιά...
💦🌊Κύματα δροσιάς και ένα τρυφερό αεράκι σου στέλνω
με αυτό το e-book,
που το έγραψα και για μένα και για σένα!
Απόκτησέ το δωρεάν εδώ: https://mailchi.mp/loveandgrief.gr/summerguide

Αυτό που με δυσκολεύει περισσότερο όσο περνούν τα χρόνια,
είναι ότι απομακρύνομαι όλο και πιο πολύ από τον άνθρωπο που θα ήμουν
αν το μωρό μου ζούσε.
Σκέφτομαι πώς θα ήταν η ζωή μου,
πόσο διαφορετική,
τι άλλους δρόμους θα είχε πάρει,
άλλες επιλογές,
άλλες βόλτες,
άλλες παρέες,
άλλα φαγητά,
άλλες ισορροπίες.

Θα ήμουν μια άλλη,
και αυτή η άλλη δε θα υπάρξει ποτέ,
τη φανταζόμουν,
την ονειρευόμουν,
περίμενα να τη δω στον καθρέφτη.

Αλλά αυτή δεν ήρθε ποτέ.

Σήμερα πενθώ εμένα,
αυτή που θα γινόμουν,
αυτή που δεν έγινα ποτέ.

Σήμερα 3 Ιουλίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Πενθούντων Γονέων.

Για ό,τι νιώθεις, για ό,τι σου λείπει,
το παιδί σου,
ο εαυτός σου,
οι φίλοι που χάθηκαν,
οι συνήθειες που άλλαξαν,
για τη νέα αυτή διαδρομή που δεν επέλεξες
αλλά να που την περπατάς,

για όλα όσα νιώθεις,
για όλα όσα είσαι,
για όλα όσα θα ήθελες να είσαι,

ας ανοίξουμε σήμερα τα χέρια
σε μια τρυφερή αγκαλιά
που να χωράει εσένα, εμένα,

και όλα τα χαμένα όνειρα μας.

💔Πώς νιώθεις σήμερα;

#πένθος #γονιός #απώλεια #παιδί #μωρό

Το καλοκαίρι είναι εδώ, περισσότερο ζεστό για την εποχή του.
Κι εγώ ζαβλακωμένη προσπαθώ να δουλέψω, να μαγειρέψω,
να οργανωθώ,
σε μια εποχή που δε ζητά πολλά από εμάς,

στη ζέστη πόσα να κάνεις,
αλλά οι δουλειές και οι υποχρεώσεις δε μένουν πίσω,
δε ζούμε πια σε αρμονία με τις εποχές,
ζούμε σε αρμονία με τις κοινωνικές επιταγές.

Και μέσα σε όλα αυτά, στα καθημερινά,
που χάνεις τον εαυτό σου και λειτουργείς μηχανικά,
ξεπετάγεται και μια μνήμη,
από ένα καλοκαίρι παλιό,
σε μια θάλασσα ήρεμη, χωρίς κόσμο,

μια στιγμή σαν αυτές που θες να παγώσουν,
και να μείνεις εκεί για πάντα,
κι αν όχι για πάντα τότε έστω για πολύ,
για όσο χρειάζεται να αδειάσει το μυαλό
από σκέψεις βασανιστικές και τετριμμένες,

και να γεμίσει από ομορφιά,

από ένα αρμυρίκι,
από τον ήχο του μικρού κύματος το σούρουπο,
από τζιτζίκια και στάλες ζουμερού καρπουζιού...

Μου λείπει ένα μικρό παιδί, μου λείπει να έχω ένα παιδάκι που μόλις τέλειωσε την πρώτη
-γιατί την πρώτη θα τέλειωνε φέτος το μωρό μου.

Και μου λείπουν οι φωνές στο σπίτι -γιατί ο γιος μου μεγάλωσε και δεν κάνει φασαρία πια.

Και μου λείπει που δεν απέκτησα δεύτερο ζωντανό παιδί -εκεί που είχα συμφιλιωθεί με αυτό,
μου σκάει ξανά.

Ανυπομονώ να πάω σε μια θάλασσα, να βουτήξω στη δροσιά της, να καθαρίσω από τις πολλές σκέψεις,
και να κάτσω κάτω από ένα αρμυρίκι, ήρεμη, και ευτυχής.

Αυτό λαχταράω για φέτος...

*Απόσπασμα από το τελευταίο newsletter*

Γράψου κι εσύ εδώ: https://mailchi.mp/loveandgrief.gr/newsletter

*Trigger warning: αποβολή στην τουαλέτα –
μην το διαβάσεις αν δε νιώθεις έτοιμη

Το ποστ αυτό είναι για σένα που πάτησες το καζανάκι.

Είναι μια πολύ δύσκολη, μοναχική και πληγωτική στιγμή αυτή.

Να θυμάσαι ότι αντέδρασες
με τον καλύτερο τρόπο που είχες εκείνη τη στιγμή.

Ενώ το σώμα σου αιμορραγεί,

το μωρό σου φεύγει,

και σκέψου ότι πάει στη θάλασσα,

στο νερό επιστρέφει,

το αγαπάει το νερό,

σ' αυτό γεννήθηκε,

σ' αυτό ξαναπάει,

του είναι οικείο,
είναι εντάξει,

έκανες αυτό που μπορούσες,

έκανες αυτό που άντεχες,

όπως και να το περιγράψουμε,

είναι οκ,

και το μωρό σου το ξέρει.

Μια μεγάλη αγκαλιά

σου στέλνω,

να απαλύνει την πληγή σου.

Είσαι ασφαλής.

Και το μωρό σου είναι ασφαλές.

Και είναι καλά.

❤💔❤

Μαρία – Love and Grief

Η χαρά σας είναι η λύπη σας χωρίς μάσκα.

Και το ίδιο το πηγάδι από όπου ανεβαίνει το γέλιο σας
πολλές φορές γεμίζει με τα δάκρυά σας.

Και πώς αλλιώς μπορεί να είναι;

Όσο πιο βαθιά σκάβει στο είναι σας η λύπη,
τόση περισσότερη χαρά μπορείτε να δεχθείτε.

Μήπως η κούπα που δέχεται το κρασί σας δεν είναι η ίδια εκείνη κούπα
που κάηκε στο φούρνο του αγγειοπλάστη;

Και η φλογέρα που ησυχάζει το πνεύμα σας
δεν είναι το ίδιο εκείνο ξύλο που τρυπήθηκε με μαχαίρια;

Όταν είσαι χαρούμενος, κοίταξε βαθιά μέσα στην καρδιά σου και θα δεις ότι μονάχα εκείνο που σου έχει δώσει λύπη
είναι εκείνο που σου δίνει χαρά

Όταν είσαι λυπημένος, κοίταξε ξανά μέσα στην καρδιά σου, και θα δεις ότι πραγματικά κλαις για εκείνο που υπήρξε η χαρά σου.

Μερικοί από εσάς λένε, “Η χαρά είναι ανώτερη από τη λύπη”
κι άλλοι λένε , “Όχι η λύπη είναι ανώτερη”.
Αλλά εγώ σας λέω, τα δύο αυτά είναι αχώριστα.

Έρχονται πάντα μαζί, κι όταν το ένα κάθεται μόνο του δίπλα σου στο τραπέζι, θυμήσου ότι το άλλο κοιμάται στο κρεβάτι σου.

Χαλίλ Γκιμπράν

Το ποίημα το είδα στον τοίχο της αγαπημένης @εΕλισσάβετ Κουτουξίδου M.Sc. • Σύμβουλευτική • Ψυχοθεραπεία.

🔷Πώς σου φαίνονται τα λόγια αυτά;
Θα συμφωνούσες ότι η λύπη και η χαρά είναι αχώριστες;

⛱ 27 προτάσεις ενδυνάμωσης για το καλοκαίρι ☀️
Δικές σου με ένα κλικ εδώ:
https://mailchi.mp/loveandgrief.gr/summerguide

ΤΟ ΠΕΝΘΟΒΟΥΤΥΡΟ

Το πένθος είναι σαν το βούτυρο: βαρύ και στέρεο, μέχρι να διπλωθεί μέσα στη ζύμη.

Είναι πάντα εκεί, ενσωματωμένο και ίσως λιγότερο έντονο,

δίνοντας γεύση στις εμπειρίες μας.

Κάποια στιγμή, θα διπλωθεί και κάτι γλυκό μέσα στη ζύμη της ζωής.

Το πενθοβούτυρο είναι όμως πάντα εκεί,

και καμιά φορά σου σκάει τις πιο αναπάντεχες στιγμές.

Το γευόμαστε όλο. Και παλεύουμε με την πολυπλοκότητά του.

Αλλά χωρώντας ταυτόχρονα και το βαρύ, και το γλυκό,

είναι που κάνει τη ζωή τόσο γεμάτη, και τόσο όμορφη.

🥐🍫💔❤️

Από την (instagram)

#πένθος #κρουασάν #σοκολάτα #βούτυρο #πενθοβούτυρο

Ο μπαμπάς μου με έμαθε να μην ντρέπομαι να κλαίω,
γιατί το ίδιο έκανε κι αυτός.
Και λόγια πολλά μου είπε, λόγια αληθινά και ουσιαστικά.
Αλλά περισσότερο μέτρησαν και έγραψαν μέσα μου οι πράξεις,
οι κινήσεις,
κάθε αδιόρατη στιγμή που περνά στο υποσυνείδητο
και μένει εκεί για πάντα.

Ο μπαμπάς μου μεγαλώνει και τρέμω που ο καιρός περνά,
και κάθε φορά που τον βλέπω τον κοιτάζω καλά,
να τον θυμάμαι,
κάθε ρυτίδα,
κάθε έκφραση,
κάθε βιαστική του κίνηση,
τίποτα να μη μου ξεφύγει.

Και τον αγκαλιάζω.
Εκεί που γυρίζει συνεχώς σαν σβούρα,
του λέω: “στοπ!”
και ρίχνει ρυθμούς για μισό λεπτό,
να ακουμπήσουν οι καρδιές η μία πάνω στην άλλη.

Ο μπαμπάς μου βίωσε την απώλεια δύο μωρών.
Και το λέει ακόμα και σήμερα.
“Έχασα δύο παιδιά!”
αναφωνεί, πάντα με πόνο.

Παιδιά του και αυτά, όπως η αδερφή μου κι εγώ.

Για τους μπαμπάδες που θέλησαν
αλλά δεν έγινε,

για τους μπαμπάδες που δεν τους φωνάζει κανείς μπαμπά,

για τους ανθρώπους που ο μπαμπάς τους δε ζει,

για τους μπαμπάδες που το παιδί τους δε ζει,

για τους μπαμπάδες που χαίρονται
και που λυπούνται μαζί,

για εσένα που η λέξη μπαμπάς, πατέρας,

φέρνει πολλά, ανάμεικτα συναισθήματα

σε μια αναλογία μοναδική,

Χρόνια πολλά και ουσιαστικά

να ζήσουμε και να θυμόμαστε,
και να χαιρόμαστε και να αγαπιόμαστε,

και να αγκαλιάζουμε και να υποδεικνύουμε λάθη και παραλείψεις,

και να ζούμε τις στιγμές γιατί κυλάνε τα χρόνια σαν νερό,

και αν πονάμε να το λέμε,

κι εσείς μπαμπάδες να το λέτε,

κι εμείς να σας ακούμε,

και να σας δίνουμε χώρο,

τον χρειάζεστε κι εσείς τόσο μα τόσο πολύ.

Χρόνια πολλά,

γεμάτα μνήμες, έκφραση, αγάπη και θάρρος

να προχωράμε με τις ευλογίες και με τις πληγές μας,

πλάι σε ανθρώπους που μας κάνουν να ξυπνάμε

κάθε πρωί, και να ευχαριστούμε για άλλη μία ημέρα
που μας χαρίστηκε στον κόσμο αυτό.

Στον κόσμο αυτό

Με, ή χωρίς μπαμπά,

Με, ή χωρίς παιδί.

#ημέρατουπατέρα #πατέρας #μπαμπάς #πένθος #ζωή

☀️Καλοκαίρι ήταν όταν σταμάτησε να χτυπά η καρδιά του μωρού μου.
Και ξέρω πόσο δύσκολα είναι τα καλοκαίρια χωρίς μωρό
στην αγκαλιά...

💦🌊Κύματα δροσιάς και ένα τρυφερό αεράκι σου στέλνω
με αυτό το e-book,
που το έγραψα και για μένα και για σένα!

Απόκτησέ το δωρεάν εδώ: https://mailchi.mp/loveandgrief.gr/summerguide

Love and Grief Υπηρεσίες στήριξης στην περιγεννητική περίοδο

Κάθε χρόνο θα θυμάμαι πώς θα ήταν αν σήμερα είχες γενέθλια.

Κάθε χρόνο θα μεγάλωνες κι άλλο.

Μα τώρα μεγαλώνεις μόνο μέσα στην καρδιά μου.

Εκεί που πάντα θα υπάρχει ένας χώρος μόνο για σένα:

Ένας χώρος με όλες τις σκέψεις
για το πώς θα ήταν η ζωή αν είχες ζήσει,

πώς θα ήμουν εγώ αν ήσουν εδώ.

Ένας χώρος με όλες τις εικόνες του παιδιού
που θα γινόσουν,

της χαράς που θα μου έδινες,

Με όλα τα συναισθήματα μιας ζωής

που δε θα ζήσω ποτέ.

Ο χώρος αυτός

είναι ό,τι μου απέμεινε από σένα.

Είναι το κομμάτι της καρδιάς μου

το ολόδικό σου,

άυλο,

αχώρητο,

παντοτινό.

Παιδί μου.

Σ' αγαπώ!

❤️💔❤️

Τα βράδια που δε με παίρνει ο ύπνος, δοκιμάζω κάτι:

νιώθω ότι οι σκέψεις μου είναι μπαλόνια πολύχρωμα,
μία σκέψη και ένα χρώμα,
κόκκινο τα μικρά καθημερινά,
μπλε τα μεγάλα και σημαντικά,
κίτρινο πράσινο ροζ και γαλάζιο
όλα όσα περνάνε και μένουν
για λίγο, για πολύ, για πάντα.

Και οραματίζομαι με μάτια κλειστά,
στο σκοτάδι,
να φεύγουν ένα – ένα ψηλά στον ουρανό,
να βγαίνουν από το κεφάλι μου
και να ανεβαίνουν ψηλά,
μακριά,
μέχρι που να μην τα βλέπω πια.

Κι έτσι το κεφάλι μου αδειάζει,
ηρεμεί,
κι είναι έτοιμο να ξεκουραστεί,
έστω για λίγο,
να ξεκουραστεί.

Και τότε, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος,
τότε είναι που νιώθω δύο μικρά φτεράκια στην πλάτη μου
να με ακουμπάνε απαλά.

Να με αγκαλιάζουν,
και χωρίς λόγια,
με αισθήσεις μόνο,
να μου λένε

“Όλα είναι εντάξει μαμά.
Είσαι καλή.
Είσαι άξια.
Όλα είναι εντάξει μαμά.
Μην ανησυχείς,
ξεκουράσου τώρα.
Σ' αγαπώ”

🎈Νιώθεις ποτέ ότι το μωρό σου σε βοηθά στη ζωή σου με κάποιο τρόπο;

Πόσα στερεότυπα βαραίνουν εμάς τις γυναίκες...
Αν δεν έχεις αποκτήσει ζωντανό παιδί,
ή αν προσπαθείς,
οι ατάκες που ακούμε πολλές:

“Πότε θα κάνεις παιδί;”
“Έφτασες τα 40 τι περιμένεις;”
“Δεν πειράζει, θα κάνεις άλλο”.

Η κοινωνία και οι άνθρωποι γύρω μας συχνά δεν έχουν ενσυναίσθηση,
και δε λένε τα σωστά λόγια,
με αποτέλεσμα να επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο τον ψυχισμό μας.

🤩Αλλά όσο μιλάμε, αυτό αλλάζει!🤩

Στο 3ο Συνέδριο Γονεϊκότητας του Project Parenting με θέμα “Σπάμε τα Στερεότυπα”
θα μιλήσω μαζί με άλλες τέσσερις υπέροχες γυναίκες
για τα στερεότυπα που μας βασανίζουν,
και θα τα αποδομήσουμε ένα προς ένα για να ενδυναμωθούμε,
και να βάλουμε ένα ακόμα λιθαράκι προς μια καλύτερη κοινωνία
με σεβασμό και τίμηση των εμπειριών μας.

👉Πληροφορίες για το Συνέδριο:

💌Πότε: Δευτέρα και Τρίτη 27-28 Μαΐου στις 6
💌Πού: Online και ζωντανά
💌Κόστος: ΔΩΡΕΑΝ

Η ομιλία στην οποία θα συμμετέχω έχει τίτλο: “'Εφτασες τα 40 πότε θα κάνεις παιδί; Δεν πειράζει θα κάνετε άλλο!”
και θα γίνει την Τρίτη 28 Μαΐου στις 18.25.
Στα σχόλια θα δείτε αναλυτικές πληροφορίες για το Συνέδριο, έχει και άλλες πολύ ενδιαφέρουσες ομιλίες!

Επίσης:
💎Αν το δεις ζωντανά, θα έχεις την ευκαιρία να κάνεις και τις ερωτήσεις σου! Αν δεν μπορείς τις ώρες-μέρες εκείνες, θα μπορείς να το δεις και μετά στα links που θα σταλούν στο email σου.
💎Mε την εγγραφή σου μπαίνεις αυτόματα στην κλήρωση για τα δώρα από τους χορηγούς, και θα λάβεις δωρεάν και τα 5 ebooks με όσα θα συζητηθούν στο Συνέδριο.

💥💥Για να το παρακολουθήσεις, γράψου τώρα δωρεάν εδώ:
https://mailchi.mp/projectparenting/3o-sinedrio-gia-goneis

Την Τέταρτη 22 Μαΐου ξεκινά η τελευταία για φέτος ομάδα γυναικών περιγεννητικής απώλειας.
Και η Χριστίνα στο κείμενό της μεταφέρει τόσο συγκινητικά το κλίμα των ομάδων αυτών 🙏

🔶4 συναντήσεις κάθε Τετάρτη (22/05-12/06)
🔶ώρα 6-7.30 το απόγευμα
🔶μέσω zoom
🔶κόστος: 60 ευρώ

🤩Έχει μείνει μία θέση! 🤩
Στείλε μου μήνυμα και κατοχύρωσέ την 🙂

ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΣΗΜΕΡΑ.

Αυτή η Γιορτή που δίνει χαρά στις μαμάδες γιατί τα παιδάκια τους φτιάχνουν καρτούλες, και τους δίνουν δωράκια, και κάποιες από εμάς παίρνουμε τις μαμάδες μας και τους λέμε Χρόνια Πολλά με ένα μοναδικό μείγμα γέλιου, ειρωνίας και μιας κεκαλυμμένης θλίψης.

Μιας θλίψης γιατί δεν είμαστε οι μητέρες που θα θέλαμε να είμαστε.
Γιατί δεν αποκτήσαμε τα παιδιά που λαχταρήσαμε.
Γιατί μπορεί να έχουμε παιδιά, αλλά δεν τους προσφέρουμε όλα όσα θέλουμε.

Γιατί σε κάθε βήμα μας,
κάποιος, κάτι, θα μας αμφισβητήσει
και θα μας σχολιάσει
και θα μας ακυρώσει
και θα μας πληγώσει.

Κι αν ειδικά έχεις βιώσει απώλεια εγκυμοσύνης, διακοπή κύησης ή ζεις με την υπογονιμότητα,
τη μέρα αυτή μπορεί να θες να νιώσεις μητέρα αλλά να μη σε αφήνουν.

Μπορεί να θες να γιορτάσεις κι εσύ, ακόμα κι αν πονάς,
να σου δοθεί το δικαίωμα να ακούσεις τα Χρόνια Πολλά,
κι ας μην έζησε το παιδί σου ούτε μια μέρα να τα δει όλα αυτά.

Ή μπορεί να θες να κλειστείς μες στο καβούκι σου να περάσει αυτή η γλυκανάλατη για σένα μέρα,
που σου φέρνει μεγάλη πίκρα.

Το πώς νιώθεις, δεν το ξέρω.
Ξέρω όμως ότι μητέρα είναι η κάθε γυναίκα που νιώθει μητέρα.
Και δε θα πω ούτε εγώ, ούτε κανένα κοινωνικό κουτάκι
ποια μπορεί και θέλει να έχει τον ρόλο αυτό.

Ακόμα κι αν δε συνέλαβες ποτέ,
μπορείς να είσαι μητέρα
-μητέρα του παιδιού που λαχτάρησες -δικό σου είναι, και θα είναι για πάντα,
κι ας μην έφτασε ποτέ το σώμα του στον κόσμο αυτό.
Μόνο εσύ ορίζεις την εμπειρία σου, κι ας λέει ο κόσμος όλος το ανάποδο.
..Τόσες πολλές εκδοχές της μητρότητας,
της έννοιας που έχει υμνηθεί όσο λίγες στον παγκόσμιο πολιτισμό
ανά τους αιώνες,

μιας έννοιας με τόσα συναισθήματα,
που όλα χωράνε και όλα είναι αποδεκτά,
κι ακόμα κι αν η κοινωνία κοιτά με μισό μάτι,

εσύ γυναίκα αγαπημένη να θυμάσαι,

με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο,
όπως κι αν την έννοια αυτή τη βάζεις ή δεν τη βάζεις στη ζωή σου,

εγώ σε αγκαλιάζω για αυτό το υπέροχο και απροσμέτρητο πλάσμα που είσαι,
και δε βλέπω τίτλους και λέξεις σε σένα,
βλέπω μόνο ό,τι εσύ θες να δεις και εσύ θες να νιώσεις,
και εύχομαι μόνο η έννοια “Μητέρα”
να πάρει τη θέση που θες εσύ να της δώσεις
στη δική σου, πολυδιάστατη και ξεχωριστή ζωή.

*Απόσπασμα από το τελευταίο newsletter.
Γράψου κι εσύ 👉 https://mailchi.mp/loveandgrief.gr/newsletter

Κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή του Μαΐου, πριν την Κυριακή της Γιορτής της Μητέρας, έχει καθιερωθεί η Παγκόσμια Ημέρα μητέρων που πενθούν.
Μια σημαντική καθιέρωση των τελευταίων ετών που δίνει ορατότητα και στις μητέρες αυτές, που είμαστε μητέρες και πενθούμε ταυτόχρονα, ένας συνδυασμός πόνου που ζητά φροντίδα και αναγνώριση.

Φέτος το ορθόδοξο Πάσχα συμπίπτει με την Παγκόσμια Ημέρα μητέρων που πενθούν.

Και το σκέφτομαι τώρα πολλές μέρες, μα τι μας επιφύλαξε φέτος η ζωή, τι χρονική συγκυρία είναι αυτή, και τι συνειρμοί μπορούν να προκύψουν από αυτή τη συγκυρία...

🔶Τίμηση, ορατότητα και αναγνώριση της μητέρας που πενθεί, την ίδια μέρα που μιας άλλης μητέρας, της Μαρίας, ο γιος σύμφωνα με την ορθόδοξη χριστιανική παράδοση αναστήθηκε μετά τον θάνατο

🔶Χαρά για την αναστάσιμη και γιορτινή ημέρα ταυτόχρονα με την ενθύμηση της απώλειας και του θανάτου

🔶Η νίκη της ζωής επί του θανάτου: το μήνυμα της ημέρας που φέρνει σε κάποιους ανθρώπους ελπίδα

🔶Λαμπάδες και γέλια και χαρές και γιορτινά τραπέζια μαζί με δόσιμο χώρου στην απώλεια και στον πόνο – άραγε μπορούν να κάτσουν πόνος και χαρά πλάι-πλάι;

💜Θα θυμάμαι πάντα το Πρώτο Πάσχα μετά την απώλεια του μωρού μου. Ήταν η πρώτη φορά που έκατσα στο ίδιο τραπέζι, με τους ίδιους ανθρώπους, χωρίς κοιλιά και χωρίς να συζητάμε για το πού θα βάλουμε την κούνια, ή τι θα γίνει με τη δουλειά όταν γεννήσω, κι όλα αυτά ενώ δεν μπορούσα τίποτα να φάω γιατί όλα μου μύριζαν περίεργα...

Αλλά εκείνο το Πρώτο Πάσχα ήμουν χωρίς κοιλιά. Και με αρκετά κιλά παραπανίσια που δεν τα είχα ακόμα χάσει, μήνες μετά την απώλεια, ίσως γιατί το σώμα μου δεν ήταν έτοιμο να αφήσει πίσω την εγκυμοσύνη αυτή. Και θυμάμαι που όλοι γελούσαν και πίνανε και γλεντούσαν, κι εγώ γελούσα μαζί τους αλλά μέσα μου έκλαιγα, γιατί όλα μου θύμιζαν την τελευταία φορά που είχα κάτσει στο τραπέζι αυτό, και μιλούσαμε για την καινούρια κούνια, και τώρα καμιά καινούρια κούνια, και καμιά παρηγοριά για το βουβό μου κλάμα δε χωρούσε στις συζητήσεις μας πια.

Φέτος η χρονική συγκυρία σαν κάπως να μας καλεί να δοκιμάσουμε να χωρέσουμε στο ίδιο τραπέζι όλα τα συναισθήματα.

💌Κι ας είναι Γιορτή, να καθίσει, αν έρθει, και η λύπη.
💌Κι ας είναι Γιορτή, να προσφέρουμε μια καρέκλα στη ματαίωση.
💌Κι ας είναι Γιορτή, να αφήσουμε για λίγο κάτω τα ποτήρια και να κοιτάξουμε
κατάματα τη θλίψη
που στέκει απρόσκλητη στο φωτεινό, πασχαλιάτικο κατώφλι.

Χριστός Ανέστη
είναι το μήνυμα της ημέρας,
και είτε το πιστεύεις είτε όχι,
φέρει εντός του το μήνυμα αυτό
την Ανάσταση όλων των ψυχών,
δηλαδή την απελευθέρωση από ό,τι τις βαραίνει,
από ό,τι δεν τις αφήνει να κινηθούν ελεύθερες,

ελεύθερες να πάνε προς τα εκεί που χρειάζονται να πάνε,
προς τα εκεί που τις βοηθά,
που μόνο εκείνες ξέρουν πού είναι αυτό το εκεί.

Εμείς απλά χρειάζεται να τις τιμήσουμε
και να τους δώσουμε χώρο
να ακολουθήσουν τη δική τους μοναδική διαδρομή.

Και να τους κρατήσουμε και μία ευρύχωρη θέση αγάπης και κατανόησης,
στο γιορτινό τραπέζι.

Μαρία - Love and Grief

#πάσχα #ανάσταση #γιορτή #πένθος #απώλεια #θάνατος #τίμηση #παγκόσμιαημέραμητέρωνπουπενθούν

Όσο πιο πολύ και όσο πιο πολλοί μιλάμε, τόσο καλύτερα για να αλλάξουν τα κοινωνικά στερεότυπα και τα πρωτόκολλα.
Για τους ανθρώπους που βιώνουν τέτοιες εμπειρίες, για κάθε μοναδικό άτομο και το μοναδικό του βίωμα που χρειάζεται πριν και πάνω από όλα τίμηση για κάθε επιλογή, για κάθε συναίσθημα, και σεβασμό κάθε μικρού και μεγάλου βήματος πριν, κατά τη διάρκεια, και μετά από μια περιγεννητική απώλεια.
Καλλιόπη, Κατερίνα, Μαρία... Ευγνωμοσύνη μόνο 🙏

Η περιγεννητική απώλεια αξίζει σεβασμό και χώρο Η εγκυμοσύνη, ο τοκετός, τα πρώτα στάδια της μητρότητας αναπαριστώνται στον δημόσιο λόγο με όρους εξιδανίκευσης ως «η πιο χαρούμενη περίοδος στη ζωή μιας γυναίκας»...

5 καρδιές για 5 μωρά που ήρθαν και φύγανε πριν από αυτή τη φανταστική φάτσα ❤💛💚💙💜

Πηγή: Infinite Focus Photography, LLC

👉Μοιράσου το αν σε άγγιξε!

Όταν πέθανε το μωρό μου ήταν Αύγουστος. Και είχα δύο βδομάδες μπροστά μου πριν επιστρέψω στην Αθήνα. Έτσι δεν έκανα τίποτα, σερνόμουν από καναπέ σε κρεβάτι και έβγαινα και καμιά βόλτα – στην παραλία δε μπορούσα με τίποτα να πάω γιατί και μόνο που έβλεπα το νερό ταραζόμουν – εκεί ένιωσα για τελευταία φορά το μωρό μου να κλωτσάει.
Γυρνώντας πίσω ξεκίνησα δουλειά. Δε θα μπορούσα να ξεκινήσω κατευθείαν μετά την απώλεια, αλλά τότε το ήθελα, ένιωθα έτοιμη. Και θυμάμαι ότι με βοήθησε, γιατί έφευγε κάπως το μυαλό, και δε σκεφτόμουν πολύ.
Κι αυτό το “φεύγει το μυαλό” το ακούω συχνά και από τις γυναίκες που κάνουμε ραντεβού μαζί.
Γιατί χρειάζεται κι αυτό, κάποιες στιγμές να αφοσιωνόμαστε σε κάτι άλλο, μας βοηθάει, φτάνει να μη γίνεται άλλοθι στο να νιώσουμε και να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας.
Η επιστροφή στη ρουτίνα δίνει ασφάλεια, και μια αίσθηση ότι δεν έχουν αλλάξει όλα, παρόλο που μέσα μας,
έχουν αλλάξει τα πάντα.

Υ.Γ.: η φωτογραφία τραβήχτηκε σήμερα, και τη βάζω εδώ γιατί πετάνε τα μαλλιά μου από τον αέρα και μου θυμίζουν ότι δε χρειάζεται να είμαι τέλεια και όλα να είναι πάντα “στην τρίχα” - μια υπενθύμιση που χρειαζόμαστε όλοι ❤️

👉Εσύ πόσο χρόνο μετά την απώλεια επέστρεψες στη δουλειά, ή στην καθημερινή σου ρουτίνα; Ένιωσες ότι σε βοήθησε;

#αποβολή #θνησιγένεια #διακοπήκύησης

Να δείχνεις τρυφερότητα στους ανθρώπους.
Μπορεί να επιστρέφουν σε άδεια σπίτια, σε άδεια δωμάτια, σε άδειες καρέκλες.
Μπορεί η φασαρία του έξω κόσμου να είναι για αυτούς, η μεγαλύτερη μοναξιά.
Μπορεί τα χαμόγελά τους να κρύβουν τα πιο χοντρά δάκρυα.
Και οι σκέψεις τους να ταξιδεύουν σε όνειρα που γκρεμίστηκαν παντοτινά.

Να δείχνεις τρυφερότητα στους ανθρώπους.
Μπορεί να πενθούν για κάτι που δε γνωρίζεις,
για έναν θάνατο, για έναν χωρισμό, για μια ματαίωση,
για κάποιον που έφυγε πολύ μακριά, πριν χρόνια,
αλλά αυτό το πριν χρόνια να μοιάζει για τον πενθούντα σαν χτες.

Να δείχνεις τρυφερότητα στους ανθρώπους.
Γιατί κάθε μέρα είναι και ένας μικρός αγώνας
απέναντι σε όλα όσα χάθηκαν,
αγώνας για όλα όσα λαχταράμε,
κι είναι συχνά μεγάλος και επίπονος αυτός ο αγώνας,
ακόμη κι αν δε φαίνεται αυτό απ' έξω.

Να δείχνεις τρυφερότητα στους ανθρώπους.
Γιατί έρχονται στον δρόμο σου κάτι να σου δείξουν,
Γιατί έτσι μαλακώνει και η δική σου η ψυχή,

Γιατί έτσι κάπως, η ελπίδα αχνοφαίνεται ξανά.

Μαρία – Love and Grief